RIGOLETTO MET NIEUWE BEZETTING IN SCHEVENINGEN
VERRASSEND RECITAL
Uitstekend debuut Noël Rogers
STANLEY HOOGLAND
NCRV-leden:
eigen gezicht
Jane Seymour: „Enig meisje tussen
allemaal van die
ruige kerels
KvanVEELEN
M ABKIEZEN/ZON NESCHERMEM.
rouuiKew/ïuxAPicx jaiouzieen
Reisbureau Succes
Werken van Beethoven en Czerny
OPTREDEN IN PARADISO
Vier eeuwen toneel
in Groningen
Oostduitse grafiek
VAN ONEDIN LINE NAAR JAMES BOND-FILMS
J
e
9
ZATERDAG
8
DECEMBER
19 7 3
EERSTE IJMUIDER
MARKIEZEN FABRIEK
SCHEVENINGEN De grote at
tractie van de „Rigoletto” gister
avond was de nieuwe bezetting
van de hoofdrollen met Noël Ro
gers als Gilda, Jan Derksen als Ri
goletto en Vittorio Terranova als
de Hertog van Mantua. Het circus
theater was zeer goed bezet en dit
bevestigt alweer de stelling dat
geen enkel opgra-gezelschap In
leven kan blijven zonder het „ijze
ren repertoire”. Het publiek geniet
ervan en de zangers smullen ervan
vooral als zij hun rollen aankunnen
Ergernis
(Van onze Amsterdamse redactie)
AMSTERDAM Jane Seymour
buigt gracieus haar lange sluike
haar tot achter haar schouder. Het
grijs van de vallende schemering
tovert fraaie trekken öp haar ge
zicht. De lange wimpers werpen
een schaduw. Dit is de nieuwe gla-
mour-girl, die met haar schoonheid
een wereldwijd filmpubliek moet
verblinden. Jane maakte de indruk
te weten wat ze waard is, maar
heeft de glamour afgelegd. Blijft
over: Een mooi en niet onverstan
dig meisje. Nederland kent haar
alleen nog van de Onedin Lijn.
Daarin zullen we haar nog lang
kunnen zien. Wij zijn bezig met de
tweede serie en Jane stapte uit na
de eerste episode van serie drie.
„Wat jullie dinsdag op het scherm
kregen en ook de volgende afleve
ringen, dat zijn de mooiste, volgens
mij. Ik hou van dramatiek. Daar
om is het jammer dat ik afscheid
moest nemen van Onedin. Maar
Bond leek me belangrijker. Boven
dien hou je je hele leven een be-
.paald stempel als. je te lang in een
televisieserie blijft zitten”.
Coloratuursopraan
HAARLEM Het tweede con
cert van de Klavierserie van de
Stichting Stadsschouwburg en
Concertgebouw-Haarlem” werd
vrijdagavond in het Haarlemse
Concertgebouw gegeven door de
pianist Stanley Hoogland.
P. ZWAANSWIJK
ADVERTENTIE
zangers zich ook beter
DEN
J. H. MOOLENIJZER
New York Dolls: faam
nog niet waargemaakt
JANE SEYMOUR
Jan Derksen en Roel Rogers
in Rigoletto
Waarom zou U het elders
zoeken als U bij reisbureau
Succes al uw reizen kunt
boeken? Agent o.a. van
Gen. Cronjéstraat 27
Haarlem, tel. 26 42 94
Voorafgaande aan hun concert in het
Amsterdamse Paradiso waren dé New
York Dolls gistermiddag in de studio
voor opnamen van hun nummer Jet Boy
dat getipt staat voor AVRO’s Toppop
en waarschijnlijk aanstaande maandag
avond wordt uitgezonden. V.l.n.r. bas
sist basgitaris Arthur Harold Kane, gi
tarist Johnny Thunders en zanger David
Johansen.
hoofdzakelijk voldaan door Sylvain Syl
vain die regelmatig in een beminnelijke
pose met Thunders of JoHansen staat te
spelen.
niet veel nodig een paar zeer goede
stemmen en een vlot tempo, daar hangt
eigenlijk alles vanaf. De goede stemmen,
ook1 in de bijrollen zijn er de rest zal
wel komen. Er volgen nog 6 voorstellin
gen in Amsterdam op 12, 14, 16, 17, 25
en 28 december in de Stadsschouwburg.
Zondag 16 december aanvang 13.30 uur
en op eerste kerstdag aanvang om 20.30
uur.
Ik was helemaal geen James Bond
fan. Ik had er twee gezien en die vond
ik wel leuk. De serieuze films trekken
mij meer. Daarom had ik ook nooit van
Eurotex
Eurotours
Marysol
FIT
Centouri
Sterreizen
Europa Express
Sunair
Christoffel
Silverjet
de Jong
Broere e.v.a.
SCHIEDAM. Oostduitse grafiek uit
Dresden wordt van 13 december tot en
met 21 januari tentoongesteld in het
Stedelijk Museum in. Schiedam. De ex
positie wordt geopend door ambassadeur
Klaus Wolf van de Duitse Democrati
sche Republiek in ons land.
een rol in een Bond-film gedroomd. Ik
ben er ook niet flink genoeg voor. Dat
wisten ze. Niemand vertelde me wat me
allemaal te wachten stond. Ik mocht
ook op geen script zien. Mijn enige
instructie was Roger Moore op een me
ter afstand te volgen en dan precies te
doen wat er werd gezegd. Plotseling
begonnen er dan vlak naast mijn oor
machinegeweren te ratelen of zo iets.
Het is helemaal niet leuk om daar als
enig meisje te werken met allemaal van
die ruige kerels.”
Voor de toekomst heeft ze geen vast
omlijnde plannen. „Met die oliecrisis
weet je niets meer zeker. De geldschie
ters steken hun centen nu liever in
paarden of wapens dan in films. En ik
wil graag bewijzen dat ik nog wat meer
kan, anders ben ik voor eeuwig het
Bond-meisje. Dat gevaar loop je snel,
omdat elke Bond-film aan de top moet
staan. In de film kun je niet waarmaken
wat ze allemaal over je schrijven. Ik
heb het geluk gehad al twee jaar in
Londense theaters mee te draaien. Dat is
iets om op terug te vallen en iets wat je
steeds meer voelt. Ik mis het toneel
ontzettend.
Ik ben meer het type van de hardwer
kende actrice. Op dit moment is mijn
liefste wens bij het National Theatre in
een stuk van Tsjechov te spelen. Toneel
is onvervangbaar. Ik mis bij film en tv
het repeteren zo enorm. Bij een repetitie
kun je alles uitproberen. Je durft din
gen, die je anders niet zou doen.”
Jane heeft haar man meegenomen op
deze promotie-tournee. Hij zit naast
haar en zegt af en toe „schat” tegen
haar. Hij heet Michael Attenbrough en
is film-director. Daarmee treedt hij in de
voetsporen van zijn beroemde vader Ri
chard. Onder zijn leiding werd de film
opgenomen, waarin Jane Seymour haar
debuut maakte.
AMSTERDAM De opgefokte publiciteitstoestanden ten spijt hebben de New
York Dolls hun reputatie van muziekvernieuwers met. hun eerste optreden in
Nederland nog lang niet kunnen waarmaken. Het concert waarmee de Amerikaanse
groep gisteren in Paradiso de nacht in ging, bood weliswaar sublieme hardrock,
maar had zowel in de act als in de muzikale uitvoering nog veel te weinig „body”
om een nieuw tijdperk in te luiden.
dan gaan de
voelen. De Italiaanse tenor Vittorio Ter
ranova kon er helemaal niét tegen dat
hij voor zijn eerste aria nauwelijks een
hand op elkaar kreeg. Pas in de derde
acte in „La donna e mobile” kwam hij
goed los. Het kwartet in deze acte werd
uitstekend gezongen en ook hierin was
het Gilda die excelleerde. Het slottafe
reel met het vertederende duet van
Gilda en Rigoletto was werkelijk ont
roerend.
De decors en costuums van Thomas
Richter-Forgach en de regie van Ul-
richt Brecht waren gelijk aan de voor-
zelf gedaan. Met slaan, autobotsingen en
noem maar op. Gek genoeg was dat niet
het moeilijkste, maar de bedscène. Zomaar
in bed vallen en dan spelen kon ik niet.
Ik had niets om op terug te valllen. Toen
hebben ze me eerst laten inslapen en
weer wakker gemaakt. Ik begon meteen
met de scène, lang huilen en zo, en dat
hebben ze gefilmd. Echt pijn heb ik niet
geleden. Dat hoeft ook niet. Roger
Moore raakte niemand echt in de hele
film. Altijd schiet zijn vuist erlangs.”
Middenhavenstraat 27
IJmuiden - Telefoon 02550 - 1 41 08
Na 18.00 uur telefoon 02550 - 1 12 02
Jane heeft na „Live and let die”
alweer een nieuwe film opgenomen, on
der de titel Frankenstein. Jane is niette
min nog steeds onder de indruk van de
Bond-opnamen. „Ik ben een ontzettende
lafaard, maar toch heb ik alle stunts
Zij zong Poppea in Washington en
heeft engagementen in Philadelphia en
Houston in het verschiet. Zij heeft een
makkelijk liggende, hoge coloratuurso
praan, die zelfs in de hoogste regionen
warm en vol blijft klinken.
Haar stem paste bijzonder goed bij de
royale bariton van Jan Derksen, die ook
een volkomen natuurlijke wijze van zin
gen heeft., Hun eerste duet in het tweede
tafereel was al veelbelovend, maar aan
het slot van de tweede acte bereikten zij
een hoogtepunt, dat de toeschouwers
eindelijk met een spontaan applaus be
loonden. Het Scheveningse publiek is
geen echt operapubliek, het gebeurt een
voudig niet dat een aria door applaus
onderbroken wordt. Men wacht tot de
zangers zijn uitgezongen, tot het naspel
gespeeld is en dan eindelijk komt er een
net applausje.
Dat moet bij een Italiaanse opera heel
anders de laatste noten moeten door
applaus en bravo-geroep overstemd wor
den en als het even kan moeten de
zangers bisseren.
Dan komt de stemming er pas in en
GRONINGEN. „Vier eeuwen toneel
in Groningen” heet de expositie, die van
15 december tot 10 februari in het
Groninger museum wordt gehouden. Een
beeld wordt gegeven van de ontwikke
ling, die het Groninger toneelleven door
maakte.
(Van onze rtv-redactie)
HAAG. NCRV-leden luisteren
overdag minder naar de radio dan
leden van andere omroepverenigingen.
Alleen naar de eigen NCRV-program-
ma’s op maandag en donderdag wordt
veel geluisterd. Maar naar de eigen
NCRV-programma’s, zaterdags op Hil
versum 3, wordt niet extra geluisterd.
Het zijn met name VARA-leden die
veel naar Hilversum 3 luisteren.
TROS-leden tonen tamelijk veel be
langstelling voor Veronica.
Ofschoon vooral de eerste drie a vier
nummers ijzersterk zijn en rustig als hit
getipt kunnen worden, bleek de groep
bij het publiek, ook ondanks de voorpu-
bliciteit, nog geen schok van herkenning
op te wekken. Anders dus bijvoorbeeld
dan bij het eerste concert van Roxy
Music in het afgelopen voorjaar. Toch
ook eén groep die het hebben moeten
van de gepersifleerde decadentie. Maar
als zich een vergelijking opdringt met de
Engelsen, dan vallen de Dolls toch wel
döor de mand. Het beeld van de dubbele
bodems bij Brian Ferry (zijn persiflage
van een Presley, het beeld van de jaren
vijftig en een volkomen eigentijdse
sound) wordt nog bij lange na niet
gehaald door de Dolls. Misschien hebben
ze te weinig „ideologie” in huis, al gok
ken ze duidelijk op het Bowie- Gary
Glitter-Lou Reed publiek.
De act werd in ieder geval een teleur
stelling voor wie had verwacht dat de
jongens met keurig geverfde lippen en
rode wangetjes ten tonele zouden ver
schijnen. Ze zagen er met een lichte
opmaak veel normaler uit, maar maak
ten verder toch wel een opmerkelijke
indruk met zwarte maillots, hooggehakte
witte laarzen of doorzichtige nylons.
Aan de stijl van de nichtenrock wordt
sie opus 49 in f kleine terts vertolkt
kunnen worden op een Pleyel-vleugel,
waaraan Chopin zelf zijn intiemste mu
zikale gedachten toevertrouwde. Men
zou het concert van Hoogland als een
historisch concert kunnen beschouwen,
niet in de e’erste plaats om musicologi
sche conclusies te trekken, maar wel om
met een wat triest gevoel te constateren,
dat met het verdwijnen van de vroegere
instrumenten een rijk bezit verloren is
gegaan.
Stanley Hoogland heeft ons met zijn
prachtig, stil bewogen en ook met wat
geëmotioneerder spel een zelden ge
schonken gelukservaring gegeven. Moge
zijn verrassend mooie concert bijdragen
tot een herwaardering van muziek, die
te lang in een niet passend klankenge
waad gebracht is!
Hij bespeelde op deze avond twee
vleugels, welke in de eerste helft van de
negentiende eeuw vervaardigd waren.
Vóór de pauze vroeg Hoogland aandacht
voor een vleugel afkomstig van de En
gelse pianofabriek Broadwood and Sons,
waar het instrument omstreeks het jaar
1830 gemaakt werd. Daarna was het een
vleugel, omstreeks 1850 gebouwd in de
fabriek van Ignaz Joseph Pleyel in Pa
rijs, waarop de pianist de uitvoering van
zijn exclusieve programma voortzette.
Het waren composities, die ontstaan
waren ongeveer in dezelfde tijd, waarin
de beide vleugels in gebruik waren ge
nomen. Die vleugels stonden nu op het
Haarlemse podium als prachtige voor
beelden van een pianobouwkunst, die
nog niet gedeformeerd was door de be
hoeften van een overtrokken romanti
sche mentaliteit.
Van deze instrumenten werd nog niet
de klankendaver en de wollige expres
sieve toon gevraagd, die de later ge
maakte vleugels in steeds heviger mate
moesten opbrengen. Een schaalvergro
ting, waaraan ook composities, die niet
voor deze vleugels bestemd waren,
meestal opgeofferd werden met een
vaak nog officieel voorgeschreven, maar
niet als zodanig erkende karakterverte-
kening.
Hoe groot die vergissing geweest is,
hebben de toehoorders op het concert
van Stanley Hoogland kunnen afmeten
aan de verrassend fraaie vertolkingen,
die deze pianist heeft gegeven van bij de
„high-brows” niet meer in tel zijnde
werken van uiteenlopende omvang van
Carl Czerny, John Field, Carl Maria von
Weber en van de merkwaardig begaafde
Charles Valentin Alkan, die als knaapje
van zes jaar al leerling werd van het
Parijse Conservatorium en die daar vier
jaar later al onderscheiden werd met de
eerste prijs.
Ook heeft Stanley Hoogland laten ho
ren hoe prachtig Beethoven zijn Fanta
sie opus 77 en zijn Sonate no. 22 opus 54
in F grote terts aangepast heeft aan het
markante, tintelende geluid van de Broad-
wood-vleugel en hoe zeldzaam mooi
en aangrijpend Chopins Mazurka opus
50 no. 3, de Nocturne opus 27 no 2 en de
indrukwekkende, ballade-achtige Fanta-
Een en ander staat in het heden ver
schenen NCRV-jaarverslag 1972. Het
verslag meldt voor NCRV-leden even
eens een afwijkend kijkgedrag. Zij
kijken bij voorkeur naar hun eigen
programma’s en minder dan de ge
middelde kijkdichtheid naar de pro
gramma’s; van andere omroepen. Met
name is de belangstelling van NCRV-
leden voor sportprogramma’s relatief
gering. Dit in tegenstelling tot VARA-
leden die doorgaans bij sportprogram
ma’s oververtegenwoordigd zijn.
Dit was gisteravond zeker het geval
met de Amerikaanse sopraan Noël Ro
gers, die haar Europese debuut maakte.
Zij heeft een zeer snelle carrière in
Amerika gemaakt. Zij genoot een muzi
kale opleiding aan de Universiteit van
Aann Arbor en was een tijdlang een
verdienstelijke hoorniste, maar haar vo
cale. kwaliteiten begonnen steeds meer
de aandacht te trekken.
De New York Dolls zullen, ondanks de
voorshands matige kwaliteiten voorzover
het stijlvernieuwing betreft, voorlopig
nog wel van zich doen spreken. Ze
moeten het van goed in het gehoor
liggende songs hebben, maar hebben
wat dat aangaat de tijd mee. Wie hele
maal bij wil zijn wat betreft progressie
ve rock, kan vannacht in het Concertge
bouw in Amsterdam terecht, voor een
optreden van Roxy Music.
CEES STRAUS
Daarmee is niets kwaads gezegd van
de Dolls want dit vijftal met David
JoHansen als een zanger a la Mick
Jagger, de twee gitaristen Sylvian en
Johnny Thunders, gesecondeerd door de
bassist Arthur Harold Kane en een
woest drummende Jerry Nolan maakt
uitstekende rock. Geheel in de traditie
van de jaren zestig, dus kortdurende
nummers die gemakkelijk op een single
kunnen staan. Naast hef werk dat de
Dolls zelf schrijven, wordt een druk
gebruik gemaakt van ouder werk, voor
namelijk van de Shangri-La’s (op dit
concert onder meer Give me a big, big
kiss) en groepen als de Cookies en de
Cadets (Stranger in the Jungle). Voorzo
ver de Dolls (i.c. JoHansen) hun eigen
werk schrijven, zijn het snelle nummers
met een harde, goed gestructureerde
rock.
De langzame nummers moeten nog
duidelijk aan kracht winnen. Ze zijn
voorshand zelfs nog vervelend. Dan val
len ook de zwakke kanten van de groep
op: muzikaal kan er alleen op het sterk
ste volume een spanning gemaakt wor
den, terwijl de groep zich ook niet op
solistische prestaties (uitgezonderd de
zanger) hoeft te beroemen.
Waai' de groep eigen werk speelde,
werd een keus gemaakt uit de nummers
die voorkomen op hun enige, tot nu toe
verschenen langspeler „New York
Dolls”. Dat was onder meer het geval
met Personality Crisis, waarmee de
avond werd begonnen, Bad Girl, Looking
for a Kiss, en Subway Train. Een nieuw,
eigen nummer kondigde JoHansen aan
als Don’t loose the mystery Girl, waarin
overigens weer sterke invloeden van de
Shangri-La’s waren te bemerken.
stellingen van het vorige seizoen. De
begeleiding was deze keer toevertrouwd
aan het Utrechts Symfonie Orkest en tot
mijn spijt moet ik zeggen dat daar nogal
het een en ander op aan te merken was.
Er waren herhaaldelijk ongelijkheden
van orkest en koor, voornamelijk omdat
het orkest te Iaat reageerde en te lang
zaam in tempo kwam. Maar tenslotte is
het USO geen opera-orkest en André
Rieu geen operadirigent. Toch ben ik
ervan overtuigd dat de samenwerking
tussen de bak en de Bühne de volgende
keer al veel beter zal zijn.
De succesopera’s van Verdi hebben
In het jaarverslag herhaalt de NCRV
haar bezwaren tegen het streven naar
één instructieve omroep. De NCRV
noemt dat „eenheidsworst” en derhal
ve een gevaarlijke' tendens. „De vrij
heid van onderwijs, de vrijheid van de
verschillende levensovertuigingen blij
ven volledig in de mist”. En: „Als de
educatieve omroep uitmondt in een
nationale schoolmeester, vindt men
ons niet thuis.”
Jane Seymour heeft de film nu acht
keer gezien. Overigens tot haar grote
ergernis. „Ik vind het verschrikkelijk om
me zelf terug te zien. Ik zie namelijk
wat jij niet ziet. Mijn neus krult en
mijn haar piekt, dat zijn dingen die ik
zie. Als jij je gezicht plotseling cinema-
scoop over het hele scherm ziet, schrik
je je ook rot. Ik vind de film nog
steeds eng als ik hem zie. Er zitten
slangen en krokodillen in.Die veraf
schuw ik. Een man, wiens vader door
een krokodil was opgegeten, stond erop
een scène met die beesten te spelen. De
scène moest zes keer over en na de
zesde keer pakte zo’n krokodil hem in
zijn been. AfschuwelijkEr is ook
iemand door een slang gebeten, maar die
kon nog net op tijd zijn arm wegtrek
ken, waardoor de giftand uit de slange-
bek viel. Zo’n beest sterft dan binnen
enkele uren .Maar hij was al zo lang
met ons aan het filmen, dat dit de eerste
keer in mijn leven was dat ik het
sterven van een slang zielig vond.
