Danscentrum
Pointers: aanstekelijk scatten
met nieuwe
balletten
Sterrenfilm
NOS-socioloog wil
vier radiozenders
Harde porno toch in bioscoop
m
„SJr Wtntoom’’
WFTF5
Wfl/»
jauberge Iraitouöe
SONGS UIT JAREN ’30 IN TROPENMUSEUM
„Besloten” voorstellingen van „Deepthroat”
15
1974
VRIJDAG 2 5
JANUARI
04
in Amsterdam
Filmmuseum
TERWIJL CUPIDO FILMS in Amsterdam (dir. C. Koppies) een
kort geding heeft aangespannen tegen de Centrale Commissie voor
de Filmkeuring en de Staat der Nederlanden vanwege het verbod
tot openbare vertoning van „The Best of the New York Erotic Film
festival”, kan men straks langs een omwegje in The Movies „Deep
Throat” gaan zien, volgens kenners een hoogtepunt van wat in vak
termen „harde pornografie” heet. Koppies had zijn hoogtepunten van
het Erotisch Filmfestival in New York al klaar liggen voor vertoning
in het Amsterdamse Leidseplein Theater, het Rotterdamse Calypso,
Bijou in Den Haag, Scala in Nijmegen, Camera in Utrecht en Gro
ningen. Maar Goedings van The Movies is zo verstandig geweest de
Centrale Keuring niet lastig te vallen met „Deep Throat” en hij
laat de film nu zien op de bekende besloten manier, waarbij de be
zoeker voor een kleine verhoging van zijn entreebiljet lid van een
club wordt, waar geen keuringsnormen de pret kunnen verstoren.
Rabbi Jacob
Twee mensen
England made me
Libido
Nachtvoorstellingen
JA
Danseres in „Deep Canticle”.
ADVERTENTIE
verzwegen woes-
maar
Santpoort
CEES STRAUS.
FM-ontvangstmogelijkhe-
ADVERTENTIE
I
Van links naar rechts Ruthy, Anita, Bon
nie en June Pointer tijdens hun optreden
in de aula van het Tropenmuseum.
Peter Finch als Krogh ontmoet Michael York als Farrant. Scène uit „England
made me".
Heeft „De Stoeterij” voor
recepties, diners
en koude buffetten
voor grote en kleine gezelschappen
uur
zijn,
één
de gebruikelijke nachtelijke voorstel
lingen, waaraan in The Movies is
toegevoegd (op donderdag, vrijdag,
zaterdag en zondagnacht „Le Maman
et le Putain’.
sonltalr.markt voor verdien hel tolvers
Vergierdeweg 250 hk. Vondelweg Haarlem-N. *Tel. 370496
Geopend: ma. t/m vrij. 12-6 uur. Zaterdags 9-6 uur.
Sterrenfilm. De Amerikaanse film
regisseur Sidney Lumet gaat een thriller
maken va het boek „Murder on the
Oriënt express”, van Agatha Christie.
Tal van sterren zullen in de film mees
pelen, zoals Lauren Bacall, Ingrid Berg
man, Jacqueline Bisset, Vanessa Redgra
ve, Sir Ralph Richardson, Richard Wid-
mark en Michael York.
programma moeten uitzenden. Voor de
lichte muziekzender zou volgens het
rapport een volwaardige AM-golflengte
gevonden moeten worden.
AMSTERDAM Popmuziek
ondergaat soms de meest wezens
vreemde invloeden. Neem de Poin
ter Sisters. Ze hebben via de gospel
(als dochters van een domineesecht
paar uit Amerika) ontdekt dat je
met rock als basis een hoop leuke
liedjes uit de jaren ’20 en ’30 in een
fris ruikende overjas kan steken. Ze
zijn tevens in de geschiedenis van
de jazz gedoken en merkten dat er
op het eind van de jaren ’30 en in
de jaren ’40 flink wat aan scatten
werd gedaan. Al deze elementen
zijn in hun muziek terug te vinden.
gramma’s en schoolradio. Van bijvoor
beeld 07.00 tot 09.00 uur en na 20.00 uur
zou deze zender het programma van de
klassieke muziekzender kunnen overne
men.
Voor
kunnen spelen, regisseurs die niet
kunnen regisseren, scenaristen die
geen verhaal kunnen schrijven. Wat
overigens geen bezwaar is om met al
die tekorten miljoenen te verdienen.
Porno wordt aan de lopende band
gemaakt en tegen hoge prijzen en in
de vorm van korte, hitsige filmpjes in
wat dompige zaaltjes in alle hoofd
steden ter wereld vertoond. Dat
„Deep Throat’ al bij voorbaat zoveel
aandacht heeft gekregen ligt in het
feit dat regisseur Gerard Damiano
een film van ongeveer 60 minuten
heeft gemaakt en getracht heeft met
wat humor de zaken waar het in de
film eigenlijk om gaat wat te relati
veren. Een speelfilm is het weliswaar
nog niet geworden, maar wel is het
Damiano gelukt zijn film buiten het
pornocircuit in enkele New Yorkse
bioscopen geplaatst te krijgen (zij het
met eindeloze processen), waar „Deep
Throat” in korte tijd aan de top van
de kassa-successen kwamen te staan.
zou de
wanneer
Hendriksen is tot zijn plan gekomen
o.a. naar aanleiding van het feit dat er
steeds minder naar de radio wordt ge
luisterd, met name naar Hilversum 1 en
2 (mede als gevolg van de nachtuitzen-
dingen op Hilversum 3); de verwachting,
dat Radio-Veronica binnenkort zal ver
dwijnen en het Veronica-publiek vrijwel
geheel zal overgaan naar Hilversum 3;
de buiten de omroep bestaande plannen
om te komen tot een Veronica-vervan-
gende pop-zender en een klassieke mu
ziekzender. Volgens het rapport zou in
het kader van een herstructurering ge
streefd moeten worden naar vier lande-
Blijkens het rapport zou de lichte
muziekzender overdag, wanneer vol
doende andere keuzemogelijkheden voor
het publiek aanwezig zijn, pop-muziek
moeten uitzenden, ’s Nachts zou deze
zender een meer algemeen licht muziek-
HILVERSUM (ANP). De NOS-socio-
loog drs. P. Hendriksen, hoofd van de
dienst kijk- en luisteronderzoek van de
NOS, is van mening, dat de Nederlandse
Radio-omroep hard aan een totale her
structurering toe is. Zijn gedachten
daarover heeft hij neergelegd in een
rapport, dat in discussie is bij de ver
schillende beleidscolleges van de NOS.
officiële kennismaking van Nederland
met de harde porno. Een verstoorde
kennismaking bovendien dank zij een
slechte copy die naar kwaliteit te
oordelen een zoveelste af druk op 16
mm van het origineel was dat toch al
geen meesterwerk van camera-tech-
niek voorstelde. Een en ander zal wel
het begin gaan vormen van nieuwe
aanvallen op de keuring en verhan
delingen over het doorbreken van
sex-taboes. Laten we hopen op een
rustig filmseizoen zodat er in de ko
mende weken op de bioscooppagina’s
van de kranten veel ruimte te vullen
valt.
wordt op een meisje dat hem tot
betere gedachten wil brengen. Een
politieke „Love Story’ die weinig
pakkend is.
DAMIANO’S HUMOR-BIJDRAGE
heeft zich voorlopig beperkt tot het
creëren van een meisje dat alleen via
haar keel bevredigd kan worden en
dus gedoemd is voortdurend fellatio
te bedrijven, door Jacques den Haan
in zijn „Wat is pornografie?” zo keu
rig omschreven als de „stimulering
van het mannelijk lid met de mond”.
Men kan dat een grappige vondst
vinden, evenals het engageren van
een gezond uitziend boeremeisje, Lin
da Lovelace voor het jonge kind met
de merkwaardige erotische afwijking,
het geheel is toch te pover om er een
film mee te vullen. En zo blijft
„Deep Throat’ bestaan uit reeksen
bewegende afbeeldingen zoals men
die in de meer geavanceerde erotische
prenteboeken kan tegenkomen.
Wim Verstappen schreef in V.N.
een grappig stukje over het waarom
„Deep Throat” niet verboden mag
worden en een van zijn argumenten
is „de ongeloofwaardige, maar niet
getructeerde scène waarin Linda Love
lace een meer dan dertig centimeter
lang lid geheel in de mond en keel
slikt”. En voor wie dat voldoende is,
die moet op gezag van Newsweek
aannemen dat er zeven van die fella
tio-episodes in de film voorkomen.
Allemaal opgenomen inclose-up en
met een nauwelijks bewegende came
ra.
Dat is dus de eerste min of meer
Aanmerkelijk minder waardering uit-
te diezelfde jetset voor het voorprogram
ma. Onze onvolprezen Kaz Lux moest
door hun onbeschoft gedrag merken dat
Temidden van deze verzwegen woes
tijn bloeide er echter één weerbarstige
bloem en wel ’Deep Canticle’ van de
Israëlisch Amerikaanse choreograaf Ge
ne Hill Sagan. In het eerste deel zag je
hoe twee mensen elkaar als het ware
meeslepen in hun wanhoop, met hun
laatste krachten nog proberen elkaar te
helpen en voortdurend worstelen om in
leven te blijven. Ook voor de dans zelf
gaat het beeld van de planten in de
woestijn op. Hoe gemakkelijk had een
dergelijk beeld niet kunnen ontaarden in
jammerlijk gesteun, maar in dit geval
zagen we alleen maar een zeer edele
beweging vol nuances en ondanks alles
geladen met een optimistische spanning.
In het tweede deel werd ons naar
water snakkend stel geconfronteerd met
nog twee danseressen waarbij de danser
op een gegeven moment letterlijk pro
beerde drie uitgeputte vrouwen op te
beuren. Hoewel het tweede deel iets te
lang werd, gaf het ons toch een zeker
beeld van de uitstekende lichaamsbe-
NA DE MUZIKALE documentaires
van de vorige week, brengt het Ned.
Filmmuseum op woensdag as. de
wonderlijke documentaire van Pierre
Perrault en Michel Brault over een
klein Canadees eilandje in de St.
Laurensrivier, „Pour la Suite du
Monde” geheten en op donderdag as.
een fantastische Russische film uit
1924, Aelita”, gemaakt door een van
de meest bizarre Russische filmpio-
niers, Yakov Protazanow die zich
toen al op het terrein van de science
fiction waagde.
wat uit het buitenland komt in bepaalde
kringen nog steeds beter wordt gevon
den dan wat er dichterbij huis voor
handen is.
De Pointers-zusters waren naar Ne
derland gekomen om gisteren in de
enigszins ongebruikelijke entourage van
het Tropenmuseum een uur aanstekelij
ke muziek weg te geven.
Mag hun popmuziek dan niet zo heel
veel van doen hebben met haar wortels,
heersing waarover deze dansers beschik
ken (waarbij ik met name wil wijzen op
de soepele ruggen) en van de ongekende
mogelijkheden die het Rotterdams Dans
centrum nog voor ons in petto houdt.
Een ballet als dit maakt een gang naar
het Rotterdams Danscentrum de moeite
waard, ook al deed de groep met alle
volgende balletten zijn best om deze
gunstige indruk teniet te doen.
daarover' zou ik (zoals ik hierboven zei)
zwijgen.
CONRAD VAN DE WEETERING
OP SOORTGELIJKE manier werd
45 jaar geledenP okvduein-MsD„oe’
45 jaar geleden Pudovkin’s „De Moe
der” vertoond in de Amsterdamse
Sociëteit De Kring, waarna een res
pectabele Filmliga werd opgericht
eveneens om alle moeilijkhedenmet
de Keuring uit de weg te gaan.
Men kan na al die jaren alleen
maar vaststellen, dat alle moeite des
tijds méér zin had dan de rompslomp,
die Goedings zich nu op de hals haalt
om „Deep Throat” vertoond te krij
gen. Want „Deep Throat” is behalve
„harde porno” een slechte en verve
lende film die op een koopje gemaakt
is, zoals de meeste porno-films. Bo
vendien houdt hij zo krampachtig
vast aan een enkel aspect van de
erotiek dat hij de meest gewillige
voyeur op z’n zenuwen begint te
werken.
De - laten we maar zeggen - „echte”
pornografische film is gefixeerd op
zo’n enkel onderdeel van het rijk
gevarieerde sexuele leven, een onder
deel dat bijna nooit geïntegreerd is in
een verhaal en daarmee de beoogde
werking sterk limiterend. De combi
natie van porno met herkenbare, des
noods alledaagse mensen met wie de
toeschouwer zich zou kunnen identi
ficeren, is uiteraard effectiever dan
het tonen van activiteiten waarbij de
handelende personen practisch on
zichtbaar blijven, althans geen „ge
zicht” hebben. Niet onbegrijpelijk
overigens, want sex mag „in” zijn in
de film en heel wat sterren mogen
zich een stukje bloter gegeven heb
ben dan ze zelf enkele jaren voor
mogelijk hadden gehouden, voor de
onvervalste porno zal men het voor
lopig met min of meer duistere figu
ren moeten doen: acteurs die niet
toch te weinig suggestief weergegeven
en de figuur van Krogh (Peter Finch)
is te onduidelijk beschreven om van
hem de gevaarlijke figuur te maken
die de groeiende en intrigerende
macht van Duitsland kan symbolise
ren. Meer dan een redelijk goed gete
kend portret van het voor-oorlogse
Duitsland geeft de film niet.
CITY GEEFT IN het grote theater
het grootste Franse succes van het
ogenblik, „De Avonturen van Rabbi
Jacob”, een klucht van Gérard Oury
met Louis de Funès. Alle „gags” uit
bestaande kluchten zijn handig bij
eengebracht tot een stuk dolle ver
makelijkheid, waaraan men zich
moeilijk kan onttrekken. Het heeft
geen zin de dolzinnige avonturen van
de zakenman de Funès na te vertel
len die aan de vooravond van het
huwelijk van zijn dochter in mis-
daadkringen verzeild raakt en in de
vermomming van rabbi aan zijn ach
tervolgers weet te ontsnappen. Alle
misverstanden die in de steeds wisse
lende situaties liggen opgesloten wor
den gebruikt om de verwarring tot
hoogtepunten te voeren en temidden
van die koortsachtige avonturen en
persoonsverwisselingen holt en draaft
en valt een in zijn activiteit niet te
stuiten Louis de Funès, die de lach
lust bij het publiek geen ogenblik
ongemoeid, laat.
IN CITY 2 EEN melodrama van
Robert Wise, „Two People” (Twee
Mensen”) met Peter Fonda als gede
serteerd Amerikaans soldaat uit
Zuid-Vietnam die juist als hij na
jaren Europees verblijf zich wil over
geven aan de autoriteiten, verliefd
VAN DE NIEUWE films die deze
week in Amsterdam te zien zijn, zal
waarschijnlijk „England made me” in
Calypso de meeste aandacht trekken
door zijn voortreffelijke rolbezetting
(Peter Finch, Michael York en Hilde
gard Neil) en door zijn gegeven. Dit
is ontleend aan de gelijknamige,
voor-oorlogse roman van Graham
Greene. Het geheel doet erg aan „Ca
baret” denken, niet alleen omdat de
film van Peter Duffell ook in het
Duitsland van het opkomend nazisme
speelt (zo omstreeks 1937), maar ook
nog omdat Michael York opnieuw de
min of meer argeloze Engelseman
voorstelt die zich nauwelijks bewust
is van de dingen, die rondom hem
aan het gebeuren zijn.
York speelt Anthony Farrant, een
zorgeloze jonge Engelsman die op
doorreis zijn zuster, maitresse en se
cretaresse van de niets en niemand
ontziende Duitse zakenman Erich
Krogh bezoekt. Engeland heeft van
de jongeman iemand gemaakt, die
niet opgewassen is tegen de politieke
zeden van een onder dictaturen snel
veranderend vasteland en zijn ge
welddadige dood is symbolisch voor
wat Engeland binnen enkele jaren te
wachten zal staan.
Dat geeft de film een zinvolle bete
kenis. Maar het naderend onheil is
lijke zenders, elk met een duidelijk ei
gen profiel, te weten een lichte muziek
zender, een zender met een cultureel/in-
formatieve opdracht, een zender voor
het hele gezin en een klassieke muziek
zender. Het aantal programma’s, waaruit
de luisteraar kan kiezen, zou verband
moeten houden met de te verwachten
omvang van het luisterpubliek. Dat be
tekent volgens drs. Hendriksen, dat tus
sen 07.00 en 09.00 uur kan worden
volstaan met twee zenders. Overdag
(tussen 09.00 en 17.00 uur) zou men de
keus moeten hebben uit vier program
ma’s, terwijl tussen 17.00 en 24.00
drie zenders voldoende zouden
’s Nachts tenslotte zou men aan
zender voldoende hebben.
Het familiale programma zou moeten
worden uitgezonden via de huidige AM-
en FM-frequenties van Hilversum 1. Tus
sen 18.00 en 20.00 uur en van 23.00 tot
09.00 uur zou het gezinsprogramma ook
via de lichte muziekzender kunnen wor
den uitgezonden. Nieuwsbulletins zouden
op de gezinszender op de halve uren
moeten worden uitgezonden. Voor de
culturele/informatieve zender wordt ge
dacht aan de huidige AM- en FM-
frequenties van Hilversum 2. Het accent
zou bij deze zender moeten liggen op
het nieuws, de actualiteiten, commenta
ren en culturele programma’s, afgewis
seld door aangepaste verstrooiende (mu
zikale) programma’s. De FM-frequentie
zou op bepaalde daggedeelten moeten
worden losgekoppeld van de AM-fre-
quentie ten behoeve van regionale pro-
ROTTERDAM. Donderdagavond
gaf het Rotterdams Danscentrum een
voorstelling die uit niet minder dan vijf
nieuwe balletten bestond. Eén daarvan is
in hoge mate de moeite waard, over de
rest kan ik het beste zwijgen, al zat er
in ’Fase’ van Margreet Hardewijn (een
danseres uit de groep, zeker een goede
aanzet, waarin met minimale bewegin
gen een doordacht spel gespeeld werd.
Helaas bleek de inspiratie niet voldoende
voor het hele werk.
de Pointers brengen in ieder geval best
leuke muziek. Ze werken in rap tempo
hun repertoire af op een aanvaardbaar
volume en hebben nauwelijks althans
op de Bühne niet sterallures. De
Pointers zijn typische stemmingmaak-
stertjes die het publiek al swingend
graag aan hun voeten zien liggen.
Toch zijn er op het gebied van hun
muziek wel de nodige punten van kri
tiek. De vocale kwaliteiten van de zusjes
afzonderlijk' zijn in de meeste gevallen
zeer zwak. Wanneer er wordt afgeweken
van de close harmony singing en Anita
bijvoorbeeld de lead zingt of Bonnie een
solo pakt, blijft er weinig meer over dan
een heel mager geluidje. Onderling is er
trouwens nogal wat kwaliteitsverschil.
De inbreng van June en Ruthy kan dan
ook het best tot het backinggedeelte
beperkt blijven. De Pointer Sisters
brachten op het concert een keuze uit
hun enige tot nu toe verschenen lang
speelplaat. Daarbij waren onder meer
Yes we can can, dat in Amerika een
hitje was, Jada en Old Songs. Drie songs
waarin de Pointer Sisters lieten blijken
dat de scatvocal hun beste handelsarti-
kel is.
Als slot werd Wang dang doodle geno
men, dat met altsaxofoontjes een benau
wend variété gehalte kreeg. Het publiek
(een merkwaardige mengeling van de
hippe jetset, oudere jazzvogels en de
Rox't Music-Lou Reed scene) vond het
echter prachtig en dwong het viertal dat
gedurende de show in prachtig ouder
wetse kleertjes rondliep, voor een lang
durige toegift
deze klassieke muziekzender
wordt gedacht aan een FM-frequentie,
mede omdat ruim 80 percent van de
radiobezitters
den heeft.
Drs. Hendriksen zegt in zijn rapport
overigens dat het gevaar niet denkbeel
dig is, dat de ontwikkelingen die geleid
hebben tot dit rapport, aanleiding zullen
geven tot halve maatregelen met alle
bezwaren van dien. Voor de realisering
van deze plannen zal het volgens het
rapport in ieder geval nodig zijn, dat
een derde volwaardige AM-frequentie
ter beschikking komt, er voldoende fi
nanciële middelen zijn om de technische
en programmatische uitbreiding te kun
nen bekostigen en de principiële bereid
heid bestaat tot verdere loskoppeling
van AM- en FM-frequenties.
„LIBIDO” in Flora is een Australi
sche productie die in de vorm van
een drieluik (oorspronkelijk was er
van vier delen sprake, maar het
hoofdstuk „The Priest’ is hier wegge
laten) verschillende aspecten laat zien
van de psychische energie op het
gebied van erotiek en destructie, de
beide driften die ons leven, volgens
Freud, bepalen. In de schets, die „The
Husband” heet, wordt gespeeld met
de onlustgevoelens van de man die
zijn huwelijk vroegtijdig verstoken
ziet van spanningen en prikkels. In
„The Child” leiden de haatgevoelens
tegen zijn substituut-vader tot een
drama, terwijl in „The Family Man”
de man die net vader is geworden in
de maling wordt genomen, als hij
zijn kortstondige huwelijksvakantie
met een erotisch feestje tracht op te
vrolijken. De verhalen zijn ongelijk
naar belangrijkheid gemeten, maar ze
bezitten een eerlijkheid, directheid en
een aardse humor die weldadig aan
doen en vooral het mannelijk libido
niet onaangetast laten.
Over „De Man van la Mancha” die
in Tuschinski onverwacht ingaat, een
volgende keer.
CHAPLIN’S „The great Dictator”
is zowel overdag als 's nachts in het
weekend in Kriterion te zien. Verder
Vj
0*-'
-r T'
