COUPERUS-REVUE EN BOEKENBAL
Zo het iets was, was het Haags
Voorrang voor
vormingstoneel
Demonstratie
UrsulaBeeldende kunst met
grote aaibaarheidsfactor
Lekkerbekken
in boek
DRUKBEZOCHT CONCERT IN AMSTELVEEN
Optreden dr. Ross groeide uit tot
glanspunt op festival bluesreuzen
er mee op
„Lucy” houdt
voor Proloog
aa
Si
9
Brabants rapport subsidie
55
Elly van Stekelenburg
weer op toneel
Zes Ouborgs voor
Van Abbemuseum
Duitse culturele
week in Bussum
„Dromen in veren en bont” in Museum Boymans-Van Beuriingen
MAANDAG 4 MAART 1974
One-man band
d
AMSTERDAM „You can’t
lose with the stuff I use” (vrij ver
taald als je luistert naar wat ik
speel, dan komt het wel goed) was
het parool dat dr. Ross zaterdag
avond aan zijn optreden op het
bluesfestival in Amstelveen mee
gaf. Het kwam inderdaad goed,
want het optreden van dr. Ross, de
mondharmonica-boss, groeide uit
tot het hoogtepunt van de avond.
Er was zoals gebruikelijk bij de con
certen van de Nederlandse Blues
en Boogie en Woogie Organisatie
(dit jaar jubilerend vanwege het
eerste lustrum) weer erg veel sfeer.
Maar naast dr. Ross viel er ook veel
te genieten bij de andere bluesreu
zen die dit festival terecht de titel
American Blues Legends ’74 mee
gaven.
ROTTERDAM Een ongebrei
delde versieringsdrift valt onmid-
dellijk op in de zalen van Museum
Boymans-Van Beuningen, waar tot
17 maart „Dromen in veren en
bont” van Ursula zijn geëxposeerd.
Het is een vorm van beeldende
kunst met een grote „aaibaarheids
factor”. Schilderijen, kasten, reliëfs,
groot opgezette objecten, het treft
allemaal door een expressionistisch-
fel kleurgebruik, maar nog meer
door het toepassen van bont en
veren als beeldend middel.
fcs
J. HEIJER
De
a-to-
in
zoen
het
(Van onze kunstredactie)
j
de hit
oppop
ht-toe
s veel
ebben
zelfde
oppop
Lady
Men’s
y van
away
en is.
„De doos van Pandora met hoofd", door
Ursula in 1973 gemaakt.
Taylor speelde zaterdagavond hoofdza
kelijk als begeleider, wat beter bevalt
dan hem solistisch te horen. Hij secon
deerde dit keer George G. P. Jackson,
wiens vocale bijdragen niet konden im
poneren, maar die instrumentaal (op gi-
EINDHOVEN. De weduwe van de
schilder Pieter Ouborg overleden in
1956 heeft aan het van Abbemuseum
in Eindhoven zeven werken van de kun
stenaar als schenking aangeboden. Ze
dateren uit de periode 1932-1948.
de
de
Dr. Ross tijdens zijn optreden in de Am-
stelveense Casimirhal.
(Foto Frans Verpoorten jr)
georganiseerd
werd gesteund
Walker basgitaar en Johnny Laporte
leadgitaar maakte pianist Bailey een op
warmertje klaar dat nu eens niet het
gevoel gaf dat het te lang duurde.
CEES STRAUS
1.
i) Be-
staptt
ilen en
iel tot
elendol
dat jij
•bt, Sa
int.
L.
ijntje
'N
JÉ
•JE
-JJ
18.30
Zand-
igram-
emers.
19.45
rdrijn-
nmen-
lal en
Do-
10 (K)
i. 21.45
35 (K)
en en
Folly-
19.00
Da-
21.00
Infor-
er een
10 (K)
Jour-
taar) vaardig op dreef was. Eddie Boyd,
bij wie nog steeds een zekere invloed
van Memphis Slim hoorbaar is, speelde
met enkele uitzonderingen alleen trage
en soms slepende boogie woogies.
Dr. Ross, eerder te gast bij de NBBO
met een avondvullend programma, weet
een interessante fusie tussen de broze
Deltablues en de meer agressieve en
elektrificerende cityblues tot stand te
brengen. Zijn invloed op de vroege pop
muziek is aanzienlijk geweest, zijn songs
zijn gebruikt door Jerry Lee Lewis,
Elvis Presley, Carl Perkins en Jethro
Tull (waarmee weer eens bewezen wordt
waar de popmuziek haar wortels heeft:
in blues en jazz, al willen sommigen
doen geloven dat de rock zijn eigen
autonome ontwikkeling heeft doorge
maakt. Ross en bijvoorbeeld ook Muddy
Waters wijzen wel anders uit).
Natuurlijk is er van een dergelijk
concert waarop louter gerenommeerde
namen komen, weinig nieuws te vertel
len. Het zijn allemaal artiesten die eer
der in ons land zijn geweest. Sommigen
zoals drummer Wallace Bishop en pia
nist Eddie Boyd (speciale gast tijdens dit
gedeelte van de tournee dat door de
NBBO was georganiseerd) kennen Ne
derland door een langer verblijf alhier.
Ook Eddie Taylor heeft al diverse malen
op de podia in Amstelveen en Groningen
gestaan.
karakter hebben van een overeenkomst
op middellange termijn. Daarbij denkt
de werkgroep aan een periode van drie
tot vijf jaar. Proloog en Globe zouden
de functies vormingstoneel en traditio
neel repertoiretoneel voorlopig voor zo’n
periode dienen voort te zetten. Daarbij
kan de clausule worden ingebouwd, dat
de overeenkomst kan worden openge
broken in het kader van een toekomstig
landelijk toneelbestel, aldus de werk
groep- 1
De werkgroep vindt voorts, dat de
rijkssteun voor vormingstoneel minimaal
gelijk moet zijn aan de gebruikelijke
subsidies voor repertoiretoneel. De om
vang van de voorziening in vormingsto
neel in Brabant dient minstens gehand
haafd te worden op het bestaande neil:
Proloog, een middelgroot gezelschap van
35 a 40 medewerkers. De omvang van de
voorziening in traditioneel repertoireto
neel moet gebaseerd blijven op de huidi
ge omvang. Dit moet gebeuren om de
uitgebreidere taken te kunnen vervullen,
zoals deze voortspruiten uit het plan van
de directie van Globe, aldus de werk
groep.
Het beleid van de overheden moet zijn
gericht op het tot standbrengen van een
gedifferentieerd toneelaanbod. Men moet
er echter op bedacht wezen, dat wie als
taakstelling een zo groot mogelijke va
riëteit kiest, niet gemakkelijk een identi
teit zal verkrijgen, aldus de werkgroep.
Een toe te kennen subsidie moet het
DEN BOSCH (ANP). Het vormings
toneel in Brabant moet als basisvoor
ziening prioriteit hebben boven repertoi-
re-toneel. Tot deze aanbeveling is een
werkgroep gekomen, die door Gedepu
teerde Staten van Noord-Brabant werd
ingesteld om onder voorzitterschap van
prof. dr. J. van Dijck het toneelvraag-
stuk in de provincie te bestuderen. (Wij
laten de inhoud van dit rapport wat
uitvoeriger volgen, omdat het vormings
toneel ook in Noord-Holland steeds be-
langrijker wordt- Aan dit soort toneel
voor werkende jongeren en scholieren
wordt gedaan door groepen als Sater,
Wederzijds en het „scholenprogramma”
van toneelgroep Centrum. Kunstredac
tie).
De prioriteit voor het vormingstoneel
betekent volgens de werkgroep bij ver
groting van de financiële mogelijkheden
voorrang voor uitbreiding van het vor
mingstoneel. Bij het overwegen van een
structurele herziening van de bestaande
regionale toneelsubsidie moet grote zorg
vuldigheid betracht worden ten aanzien
van de bestaande instellingen: het zuide
lijk toneel Globe en het gezelschap Pro
loog, die respectievelijk traditioneel re
pertoiretoneel en vormingstoneel bren
gen.
Deze twee toneelvormen zijn in hun
extern en intern functioneren te ver
schillen om in één artistieke werkge
meenschap te worden ondergebracht, al
dus de werkgroep. Ze merkt voorts op,
dat kunstzinnige vorming door kunste
naars geen onderwijsvoorziening is en
vanuit de cultuurbegroting zal dienen te
worden gesubsidieerd. Iedere toneelgroep
dient de subsidie-aanvrage te baseren
op: een duidelijke taakstelling, omschrij
ving van de activiteiten en omschrijving
van het publiek, dat men in het licht
van de gestelde taak denkt te bereiken.
Er dient een meer open en geordende
situatie te ontstaan rond het vragen en
rond het toekennen van toneelsubsidies.
Het vormingstoneel dient regionaal
bezien primair door de provinciale over
heid te worden gesubsidieerd, meent de
werkgroep. Een verbreding van de subsi-
diebasis door grotere rijkssteun is rede
lijk. De Brabantse subsidiegevers dienen
dit na te streven.
Joord-
I) Die
Ie: tv-
teiten,
’ransit
urn aal
i (K)
(K)
zchen:
irnaal,
rzicht
pioen-
23.20
lappen
Jour-
EINDHOVEN. Tussen de 700 en
1000 mensen vooral jongeren
hebben zaterdagmiddag in Eindho
ven gedemonstreerd tegen het besluit
van de gemeenteraad om de subsidie
aan toneelwerkgroep „proloog” te
beëindigen met ingang van 1 septem
ber. Achter de stoet, die dwars door
de binnenstad van Eindhoven trok,
liep een tiental middelbare scholieren
met spandoeken tégen „Proloog”,
waarop te lezen stond „Proloog liegt”
en „geen geld voor indoctrinatie”.
een souvenir aan over te ouden:
pastelkleurige plasticknijpertjes uit
garderobe, voorbeelden' van hedendaagse
decadentie.
De Crane, wiens musical „Wat een
planeet” van Annie Schmidt met Conny
Stuart momenteel in Groningen wordt
gespeeld, zal in het seizoen 1974-’75 geen
nieuwe musical brengen. „Wat een pla
neet” heeft zoveel succes, dat de show
tot eind van dit jaar wordt opgevoerd in
plaats van tot en met juni.
Naast Elly van Stekelenburg, die meer
den een halve eeuw actrice is en dit
jaar 73 wordt, gaan in „The Sunshine
Boys” de 68-jarige Joan Remmelts, Ton
Lensink en Manfred de Graaf spelen.
Dr. Ross treedt op met een one-man
band: gitaar, mondharmonica, drums
(hi-hat) en cimbaal. Waarbij nog aan
doenlijke vocale klanken worden ge
pleegd die doen denken aan prairie-
honden of andersoortig gedierte. Kort
om, dr. Ross vertegenwoordigt het bui
tenleven in een notedop. Voorbeelden
van zeer authentieke blues (Ross heeft
in zijn jeugd ooi nog op de plantages
gewerkt; hij wordt dit jaar 60) waren er
genoeg: Mama Blues (dialoog tussen een
moeder en haar zoontje dat water wil
drinken), Hobo Blues, Hoochie Coochie
Blues (heel langzaam met enige dreiging
in het gitaarspel) en de aloude meezin
ger Hey Baberiba. Daartussen door hu
moristisch getinte opwekkingen om de
binnenkort uit te brengen nieuwe elpee
van de doctor te kopen. Niet altijd werd
hij goed begrepen, ook veel omvallende
bierflesjes werkten de juiste sfeer tegen.
las vooruit „Van oude mensen, de dingen
die voorbijgaan”.
Toch werd er nog enige spot gedreven
in een stukje cabaret, waarin Couperus
geconfronteerd werd met Eline Vere,
Bassianus („Berg van licht”) en een
Javaanse regent (Indra Kamadjojo). Eni
ge tableaux vivants, zo en vogue in
Couperus’ vroege tijd, verluchtten het
geheel, maar men had drs. P. moeten
inhuren om ze een werkelijk revue
achtig cachet te geven.
Voor slechts één moet Couperus
jeugdsentiment zijn geweest. Dat was de
stokoude A. Roland Holst, die ooit eens
een lezing van Couperus heeft bijge
woond. Pas toen het doek viel voor het
laatste tableau vivant, voorstellende een
volledig geklede orgie uit het Romeinse
keizerrijk, bleek waartoe de revue was
georganiseerd: de pauze. Meer dan de
helft der aanwezigen had izch in kledij
gestoken die paste bij het uitgaansleven
van de Haagse coterieën uit 1900. De
dames hadden zich de knippatronen, die
op de uitnodigingen van de commissie
voor de propaganda van het Nederlandse
boek afgedrukt waren, ter harte geno
men. Haagse kledingverhuurbedrijven
moeten goede zaken gedaan hebben voor
dit late carnaval der hogere en litteraire
burgerij.
Voor sommigen werd de Haagse me
ligheid te veel. De voormalige schrijvers
K. Schippers en H. Sleutelaar verlieten
voortijdig de schouwburg en Simon Vin
kenoog stak snel een jointje op. Veel
(Van onze correspondent)
UTRECHT. De actrice Elly van
Stekelenburg, die een paar jaar niet op
het toneel was te zien, gaat de énige
vrouwenrol spelen in het blijspel „The
Sunshine Boys” van Niel Simon dat
John de Crane dit jaar zal produceren.
Gelukkig was tevoren aangekondigd,
dat het geheel geen pretentie had. Men
kon zich derhalve verbazen over de
nauwgezette zorg, die een groot aantal
medewerkenden aan de dag had gelegd
om de zeer lucratieve Couperus-hausse
ten bate van enige uitgevers in het
algemeen en de Haagse pakkenfetisjeist
Albert Vogel in het bijzonder op te
sieren.
f
thologische dco van de Griekse Eva
bevatte slechts dood en verderf, waaron
der de mensheid lijdt sinds het openen
van diie doos.
In veel werk van Ursula komt ook
een verhulde erotiek aan bod. Zij is een
beeldende feministe, zoals Ferdi Tajiri er
ook een was en dan eveneens in bont-
plastieken. Bij beiden het aanduiden van
het vrouwelijk geslachtsorgaan, al was
Ferdi er eerlij ker en opener in. Ursula
werkt meer voor de etalage van een
exclusieve boutique. Die erotiek is te
vinden in de aanduidingen, dat die dozen
van Pandora symbolisch zijn voor het
vrouwelijk existeren in erotische zin. Ze
zijn aanlokkelijk en mysterieus en door
die laatste eigenschap wordt er weer een
afstandelijkheid snee gecreëerd.
Nu ik toch een vergelijking maak met
Ferdi Tajiri: zij werkte veel monumen
tal er, grootser en overtuigender met het
zelfde type materialen. Ursula wint het
dan echter weer door meer speelsheid,
spontaniteit en inventiviteit. Misschien is
het niet fair de kunstuitingen van twee
zo verschillende en toch verwante figu
ren te vergelijken, maar het maakt wel
duidelijk waar het om gaat: Bij Ursula
„Dromen in bont” en bij Ferdi „Daden
in bont”. Wie van het werk van de
laatste heeft gehouden, moet beslist naar
U uk gaan kijken om zelf zijn stand
punt nader te bepalen.
HEIN STEEHOUWER.
DEN HAAG. „Zo ik iets ben, ben
ik een Hagenaar” heeft Louis Couperus
van zichzelf geschreven. Welnu, de Cou-
perus-revue ter opening van de Boeken
week zaterdagavond in de Koninklijke
Schouwburg was Haags. Zo het iets was.
Eric Schneider stapte als een lang en
slank uitgevallen, grijze Couperus uit
een Jugendstil-portretlijst om zich zoge
naamd opgetogen te laten verwennen
met allerlei in theaterbeelden omgezette
herinneringen aan zijn leven en werk.
Lowietje Couperus en Elisabethje Baud,
zijn nichtje en later echtgenote, zag men
een menuetje dansen. De Sprookjeskin-
deren uit Rijswijk beeldden een kinder-
zangspel uit over Doornroosje uit Cou
perus’ jeugd. Luc Lutz, die het geheel
regisseerde, en Marijke Merckens speel
den een dialoog uit „Extase” op Neder
landse, Duitse, Russische, Franse en
Italiaanse wijze. Elisabeth Andersen en
Eric Schneider deden dat met een tere
dialoog uit „Afscheid”. Paul Steenbergen
BUSSUM (ANP). Van 19 tot en
met 24 maart wordt in ’t Spant in
Bussum een Duitse culturele week ge
houden, waarvoor het Goethe-Instituut
in Amsterdam de steun kreeg van de
ambassade van de Bondsrepubliek en
het ministerie van Cultuur, Recreatie en
Maatschappelijk Werk- Muziek, toneel,
literatuur en beeldende kunst krijgen
speciale aandacht.
Ambassadeur dr. H. Obermaier opent
op 19 maart de expositie van Gale
rie Scholss Ringenberg met werken van
moderne Duitse kunstenaars. De ten
toonstelling duurt tot en met 8 april.
Op de openingsdag treedt de Epiha-
nienkantorei uit Berlijn op onder leiding
van Gottfried Matthaei in de Zuiderkerk
in Bussum, vlak bij theater ’t Spant.
Dr. A. von Bormann, lector aan het
Duits Seminarium in Amsterdam, houdt
de volgende dag in ’t Spant een lezing
over honderd jaar protest in de Duitse
literatuur.
Op 21 maart voert een blaaskwintet
van het Radio-Symfonie-Orkest uit
Keulen werken uit van Franz Danzi,
Anton Rosetti, August Klughad, J. F.
Hasse en Paul Hindemith.
Het Westfalisches Landestheater voert
op 23 en 24 maart „Der Kaukasische
Kreidekreis” van Bertolt Brecht op.
Onder de titel „Dichter onbekend”
wordt op 24 maart ook een collage
gebracht van teksten van Heinrich Hei
ne, samengesteld door Claus Bremer en
Rolf Becker met muziek van Heinrich
Huber.
Om de bijeenkomst de allure te geven
die zijn boek uitstraalt, had Verbiessen
allerlei bekende mensen opgetrommeld,
die behalve het boekje ook nog iets te
eten en te drinken kregen. Van de 30
VIP’s die hij heeft gesproken voor „Man
in de pan”, onder wie 16 buitenlanders,
waren er zes in levenden lijve aanwezig:
fotograaf Paul Huf, tabakskoning
Alexander Orlow, musicus Rogier van
Otterlo, Henk van der Meyden en de
couturiers Dick Holthaus en Edgar Vos.
Martine Bijl, die een voorwoord heeft
geschreven en daarin bekent dat haar
kookkunst weinig heeft te betekenen,
was er ook en babbelde uitgebreid met
Jules Croiset, die met haar in de nieuwe
film „Help, de dokter verzuipt” speelt.
In „Man in de pan” komen gesprekken
voor met uiteenlopende persoonlijkheden
zoals Edward Albee, Dick Cavett, Wil
lem Duys, Toon Hermans, Robert Red
ford, Herman van Veen, Louis de Funes
en Miles Davis. Van iedere geïnterview
de staan er twee of drie lievelingsrecep-
ten in.
Ursula (Bluhm) is een droomster en
geeft die dromen prijs. Tevens is ze een
realiste in die zin, dat ze zoveel mogelijk
stoffelijke realiteit gebruikt om ons de
droom voor te schotelen. We dromen
immers van bont en veren (als we
althans die neiging zouden hebben), Ur
sula droomt in bont en veren. Maar ook
rotte tanden en kiezen, in haar „portret
ten” toegepast, eveneens kraaltjes, glazen
ogen, goedkope bijoux en wat al niet
meer. Ze past dat alles zelfs toe in een
zo bonte overdaad, dat de helderheid
van haar beeldende kunst er nog al eens
onder lijdt. Dan schijnt een decoratieve
woekering alles beheersend.
Aanvankelijk was Ursula een typische
expressionistische schilderes, niet in de
zwaar-op-de-handse Duitse manier maar
eerder luchtig en speels. Uit stippellijn-
tjes en onopzettelijke liniaturen en vlak
ken groeiden de schijnbaar probleemloze
schilderijen. Nu zijn die er nog, maar
voegsels bont, veren en andere dingen
soms amper gebruikt, soms de aard
van het werk bepalend. Dat was dan het
begin van reliëfs, die weer later kasten
dan als ondergrond voor haar vele toe
begin van reliefs, die weer later kasten
en kisten werden en tenslotte complete
grote object-toestanden, waarin bijvoor
beeld ook de koppen van etalagepoppen
een overheersende rol zijn gaan spelen.
Het is allemaal heel leuk.maar
belangrijker is het gevoel van bizarre
bevreemding, want achter die „aaibaar-
hej.sfactor” van bont en veren (pas op,
niet aankomen zegt het museum) schuilt
ook het sinistere dat de droom eveneens
kan hebben en dat hier wordt gepersoni
fieerd door opgezette vogels, complete
huidjes van knaagdieren, de opgemelde
rotte kiezen. De dreiging van de dood is
er eveneens in aanwezig. Ursula droomt
lief, maar met een dubbele bodem. Het
is net zo’n bodem als in haar dozen van
Pandora, die ze graag maakt. Die my-
Er was veel vrouwelijk schoon op het
boekenbal en exotische kleding werd
daarbij niet geschuwd. Men kwam om
te zien, maar ook om gezien te worden.
ZANDVOORT In het paviljoen
Yvon aan het Zandvoortse strand is
zondagmiddag in het bijzijn van allerlei
nationale beroemdheden het nieuwste
boek van de Amsterdamse publicist Bum
Verbiesen gepresenteerd: „Man in de
pan”, interviews met beroemde man
nen, vergezeld van hun lievelingsrecep-
ten. Uitgever: Gottmer in Haarlem.
jonge schrijvers ontbraken. Maar de nog
goed ogende Mulisch liet zich gewillig
filmen door Ad ’s Gravezande en zijn
VPRO-ploeg. De hele gebeurtenis vróég
gewoon om een extra-aflevering van
Het Gat van Nederland.
Na de pauze werd de revue voortgezet
met een Couperus-quiz, geleid door Joop
Koopman en opgesierd door schaars ge
klede demi-mondaines zonder één woord
van protest van de bekende feministe
Hedy d’Ancona, die deel uitmaakte van
een der teams.
Onderwijl kwam in Pulchri Studio
aan het Lange Voorhout het obekenbal
op gang, dat tot aan het ochtendgloren
voortduurde. Haagse kunstenaars hadden
op kosten van de gemeente de zalen
fijnzinnig versierd. De Couperus-manie
werd zelfs doorgezet tot en met een van
zijn portret en fraaie decoraties voorzien
opschrift „Heeren” op de toiletten. Me
tershoge diavergrotingen van Aubrey
Beardsley-tekeningen trachtten een de
cadente sfeer te scheppen. Maar daar
voor bleef de muziek van o.a. de New
Orleans Syncopaers en de slagwerkers
van Frans v. d. Kraan te veel eigentijds.
Trouwens, had Couperus thans geleefd,
dan ware hij zeker niet in het gezel
schap gekomen van zijn nicht Elisabeth,
maar van Teigetje en Woelrat.
In tegenstelling tot vorige, gul-Am-
sterdamse boekenbals mocht het talrijke
publiek, onder wie Den Uyl en Marij-
nen, de versieringen niet meenemen.
Maar slimmeriken slaagden er toch in er
demonstratie,
door Proloog zelf,
door tal van organisaties, zoals het
PAK, D’66, de CPN, verscheidene
scholieren- en studentenorganisaties,
de Katholieke Werkende Jongeren,
het NVV, de Eindhovense Jeugd- en
Jongerenraad, en de Theaterschool in
Amsterdam. De demonstratie richtte
zich vooral tegen de Combinatie
Christelijke Partijen in Eindhoven,
die met het raadsbesluit politieke
censuur hebben bedreven.
Na afloop van de demonstratieve
optocht hebben vertegenwoordigers
van diverse groepen in de stads
schouwburg te Eindhoven hun visie
nog eens uiteengezet.
LOS ANGELES (AP) Lucille Ball
gaat een einde maken aan de televisiese
rie „Here’s Lucy”. In september, heeft de
63-jarige actrice meegedeeld, zal de laat
ste aflevering worden gemaakt.
Dit nieuws komt niet geheel onver
wacht, in vakkringen had men eigenlijk
al gedacht dat er in maart een punt
achter zou worden gezet.
Lucille speelt de hoofdrol in een nieu
we musical, „Mame”, die op 7 maart in
New York in première gaat. Zij is thans
in New York om de nodige publiciteit te
maken voor „Mame”.
In 1951 begonnen Lucy en haar toen
malige echtgenoot Dexi Arnez aan de
serie die televisiegeschiedenis heeft ge
maakt. Lucille heeft er min of meer in
haar eentje een nieuwe vorm van kome
die mee in het leven geroepen. Het
echtpaar richtte de Desilu-Studio op,
maar in 1960, toen Lucille en Desi
scheidden, ging Lucille de rechten ver
kopen.
Sinds 1963 trad zij niet meer met Desi
°P in haar Lucy-show. De titel „Here’s
Lucy” ontstond in 1968.
In 1961 trouwde Lucille met de ko
miek Gary Morton, en die werd nader
hand haar regisseur.
Maar misschien komt Ross nog eens
terug voor een apart concert. De stamp
volle Casimirhal heeft in ieder geval
kunnen genoeten van zeer aantrekkelij
ke bluesmuziek.
Dat gold ook voor het meer dan
uitstekende voorprogramma waarin Bar
relhouse Bailey met zijn bluesband op
trad. Met Bart Drost op drums, Jay
iH
hisiS
Si
