VEEL MUZIEK IN HET WEEKEINDE
Subliem geslaagd
experiment in
Cat Jazz bewijst
quadrofonie
met Owens haar
Solsjenitsin schrijft
bestaansrecht
filmscript over kampen
Rostropovitsj
in Londen
Donald Crisp
overleden
van Eugène Labiche
na een eeuw ruimschoots verbleekt
„Potverteren
Hans Kox verlaat
Concertgebouw
orkest
I
1
SLAPPE KEUZE VAN HAAGSE COMEDIE
Honderden gewonden
Paradise Foundry in
plaats van Blackbird
Theatre in Mickery
op concert
David Cassidy
„Extra lange tournee”
Eerste Oscar-winnaar
9
KUNST
MAANDAG
2 7
1974
MEI
Eric Ineke
HOOFDSTADKOOR
r-
WESTERKERK
t-
D
u,
m
DEN HAAG De feesten- en
partijenconferencier voor zover
nog in leven die het zou bestaan
nu de wijsvinger te heffen en te roe
pen „Olalala Parijs!!!”, zou hoog
stens wat meelijdende glimlachjes
uit de zaal krijgen, misschien een
beetje weemoed. Maar hij is buiten
de tijd geraakt. De Haagse Comedie
heeft zaterdag in de Koninklijke
Schouwburg eigenlijk weinig anders
bereikt met het opgraven van het
110 jaar oude „Potverteren” van
Eugène Labiche, die in dit geval in
samenwerking met Alfred Delacour
een van zijn vele amusementspro-
dukties voor de lachgrage Parijse
burgerij van toen produceerde. Hij
was een vlotte leverancier van
kwantiteit, een man die in deze
dagen waarschijnlijk een gevraagd
tekstschrijver voor de televisie zou
zijn.
Blood, Sweat and Tears
GRONINGEN De opeenhoping
van (belangrijke) concerten in dit
weekeinde moest noodgedwongen
leiden tot een beperkte keuze waar
bij ik voor Randy Newman voor
het eerst sedert twee jaar in ons
land uitkwam op zijn optreden
in het cultureel centrum De Ooster-
poort in Groningen. Newman bracht
op dit concert, dat rechtstreeks
door de VPRO vrijdagavond werd
uitgezonden, een 25-tal van zijn
meest bekende songs, waaronder
vrijwel alles van zijn elpee Sail
away.
k
b M
w 1
De subtiele dubbele bodems van Randy Newman
Norwegian
e
CEES STRAUS
k.
CEES STRAUS
(Van onze kunstredactie)
gemakkelijk
de
ADVERTENTIE
Randy Newmaii, zingend achter zijn
piano.
zouden al buitenlandse regisseurs zijn
benoemd om zijn werk Goelag Archipel
te verfilmen ontkend.
De première zou dinsdagavond worden
gegeven en het Theatre had de bedoeling
tot. en met 2 juni in Amsterdam te
blijven. Vanaf morgenavond komt hier
voor in de plaats het Engelse gezelschap
Paradise Foundry.
30
die even het vuur wisten te onsteken,
dat verder goeddeels bleef smeulen.
PIET RUIVENKAMP
met
Mozart: Requiem Poulenc: Gloria
dinsdag 28 mei, 20.15 uur in de
il.
V
t.
it
ten
tar-
ek-
•eds
ga
in
in
se
t’,
d-
te
at
dt
et
ar
de
se
vs
55
o
15
ia
45
a-
AMSTERDAM. De reeks voorstel
lingen die het Blackbird Theatre uit de
Verenigde Sta.ten met „Angel of Death”
en „Tenements” in het Mickery-theater
in Amsterdam zou geven, kan niet door
gaan.
OSLO (AP). De verbannen Russi
sche auteur Alexander Solsjenitsin is
van plan een filmscript te schrijven,
gebaseerd op een manuscript dat hij in
1959, schreef, zo heelt hij aan Per Evil
Hegge, correspondent van het Noorse
avondblad Aftenposten verteld.
Na enkele, wat minder spectaculaire
nummers als Benny the Bouncer, een
rocker a la Jeemy Bender en Embarras
sing Silence liet Greg Lake twee akoes
tische werkjes horen. Het eerste was
Still you turn me on van de laatste
elpee, gevolgd door Lucky Man. Lake,
Na dit uitstekende getimede rustige
intermezzo daalde het quadrofonische
geweld weer neer op het Ahoy-publiek.
Karn Evil liet zien hoe goed de drie op
elkaar waren ingespeeld. Lake en Pal
mer verlieten het podium om Emerson
zijn vaardigheden op piano ten toon te
laten spreiden. Met een veel te lange
medley van jazz en boogie woogie leidde
Emerson het nummer in, later weer
bijgevallen door Lake en Palmer.
„In „La Cagnotte” laat hij zien hoe
een clubje provincialen de kaartpot in
Parijs komt stuk slaan en dan natuur
lijk door het gevaarlijke grote-stadsleven
danig raakt uitgeschud. Labiche wist wel
hoe hij in zijn dagen een publiek tevre
den kon stellen: karikaturale notabelen,
domme burgermannen, opgeblazen wijf
jes omringd door geslepen dienstbetoon,
en dat in een reeks zeer afwisselende
Rostropovitsj bij zijn aankomst op het
vliegveld met zijn hond Koosa.
HAARLEM. Eens te meer heeft de
stichting Cat Jazz Haarlem en daarmee
de Haarlemse Jazz Club zaterdag haar
bestaansrecht bewezen met een voortref
felijk concert van de Amerikaan Jimmy
Owens. Samen met het trio Rob Ager-
beek (met Henk Haverhoek op bas en
Eric Ineke drums) maakte Owens er een
buitengewoon interessante avond van
waarop zowel een goed inzicht in het
spel van Owens als dat van het trio kon
wonden verkregen.
die tijdens de rest van het concert een
beetje op de achtergrond bleef, bewees
vooral tijdens dit laatste nummer goed
uit de voeten te kunnen met de klassie
ke gitaar.
Wat bewoog de Haagse Comedie dan
voor „Potverteren” te kiezen? Ik zou het
zo een-twee-.drie niet weten. Het is on
getwijfeld het luchtige overstapje naar
het volgend seizoen en misschien zullen
de badgasten uit de provincie er deze
zomer nog iets aan beleven. Maar de
meer verwende toeschouwer zoekt toch
wat meer raffinement, zelfs in het amu
sement, dan hier voor het opscheppen
lag. Labiche is na ruim een eeuw te veel
verbleekt om er een verzorgde voorstel
ling direct uit de tekst van te maken,
zoals de Guido de Moor overigens wel
vakkundig deed. Maar daarmee houdt hij
de verveling over al te vaak vertoonde
dialoogtrucjes en al te bekende grappige
typetjes niet buiten de deur.
Er was naar een leuke, speelse aan
kleding vol afwisseling gezocht en dat
kan men aan de zwier en het kleurge
voel van Harry Wich overlaten, die het
alleen in de plafonds vooral perspecti
visch laat afweten. Er was een comboo-
tje, dat de niet zo erg spitse liedjes had
te begeleiden.
hij in zijn teksten werkt, de liefde is een
ander. Heimwee naar de geliefde (Living
without you) wordt afgewisseld met de
rol van de underdog (Suzanne). Zijn
christelijk-filosofische visie op de sa
menleving keert dan terug met God’s
Song, Political Science en Old Man. Als
toegift vier hits: Lonely at the top, Davy
the flat boy, Tickle me en het weemoe
dig makende Dayton, Ohio 1903. Weinig
vernieuwing jammer genoeg na twee
jaar, maar toch nog volop de moeite
waard.
Overigens wel eens interessant om een
concert buiten de randstad bij te wonen.
Het noorden heeft met dit zalencomplex
een bijzonder goede accommodatie ge
kregen voor muziek-evenementen. Prima
zitcomfort en een heldere, doorzichtige
akoestiek. Wat je hier in het noorden
ook opvalt is dat het publiek minder
opgefokt doet, meer ontspannend en en
thousiaster is. De blasé-stemming die
vaak zo kenmerkend is voor Amsterdam
ontbreekt hier totaal.
ROTTERDAM. Ruim tweeëneen
half uur lang hebben 6000 mensen za
terdagavond in de Rotterdamse Ahoy
kunnen genieten van het quadrofonische
experment van Emerson, Lake and Pal
mer. Het vier-kanalen stereosysteem
zorgde er voor dat het van toch niet al
te beste akoestiek voorziene sportpaleis
uitstekend gevuld werd met de muziek
van het Engelse supertrio. Een supertrio.
dat buiten dit technische experiment het
publiek een subliem concert voorschotel
de.
CALIFORNIé (AFP). Donald Crisp,
de oudste acteur die een Oscar heeft
gewonnen, is zaterdag op 91-jarigé leef
tijd in een ziekenhuis in Van Nuys in
Californië overleden.
Crisp die in Schotland geboren was,
regisseerde aanvankelijk stomme films.
Later toen de sprekende film zijn intre
de had gedaan, werd hij acteur. In 1941
kreeg hij een Oscar voor zijn bijrol in
„Hoe groen was mijn dal”. In totaal
speelde hij in ongeveer 500 rolprenten,
waaronder de rol van General Grant in
„De geboorte van een natie”, terwijl hij
voorts optrad in „Muiterij op de Boun
ty”, „Olie voor China’s lampen”, „De
charge van de lichte brigade” en „Het
leven van Emile Zola”.
Deze groep, die bezig is met het ont
wikkelen van nieuwe schrijvers, brengt
een serie korte stukken van Michelene
Wander, gebundeld onder de titel
Friends and Strangers Alike. Ttot en
met 2 juni iedere avond een voorstelling,
aanvang 20.30 uur.
Een van de vele hoogtepunten vormde
de daaropvolgende uitvoering van het
Tarkes gedeelte, voorkomende op de ge
lijknamige elpee. Een half uur lang liet
Emerson zijn vingers glijden over de
talloze toetsen van zijn orgel, synthesi
zers en piano. De climax tijdens dit
nummer bereikte Emerson echter met
een solo op mellotron, die hij met zijn
hele lichaam bespeelde en vervolgens
vuurkogels liet spuwen.
Zondagavond zou de Amerikaanse
jazzrock-formatie Blood, Sweat and Tearst
hun jaarlijkse concert in de Edenhal in
Amsterdam verzorgen. Helaas moest dit
optreden worden afgelast doordat de ap
paratuur niet tijdig in de hoofdstad kon
arriveren. Voor organisator Lou van
Rees een strop die op het geplande
aanvangstijdstip toch al tegen slechts
enkele honderden bezoekers kon aankij
ken.
Neen, zo'n geval is alleen met te
redden met een echt schuimende verto
ning en een zekere ironische af stand,
maar zover is de Haagse Comedie dit
maal niet gekomen. In de tamelijk jonge
bezetting waren het voornamelijk Wim
van Rooy, Jaap Wieringa en Eli Blom,
AMSTERDAM. Hans Kox, per 1
september van dit jaar benoemd tot
artistiek leider van het Concertgebouw
orkest, heeft op medisch advies gevraagd
hem van deze functie te ontslaan, aldus
heeft een woordevoerder van het orkest
zaterdag meegedeeld.
De huidige artistiek leider, prof. Mari
us Flothuis, zal voorlopig de artistieke
zaken blijven behartigen, maar ook hij
kan dat niet langer dan 1 september
doen in verband met zijn benoeming tot
hoogleraar.
Het Concertgebouworkest zoekt dus
een nieuwe artistiek leider, die voor die
datum in dienst zal moeten treden.
Grandioze afsluiting hiervan vormde
het gedeelte waarin Emerson na een
drumsolo van Palmer zijn synthesizer
als een helse machine met een keiharde
knal zogenaamd tot ontploffing liet
brengen.
Na een minutenlange ovatie, de groep
weigerde aanvankelijk terug te komen,
verscheen de groep weer voor een toe
gift. Emerson, die alleen nog maar op de
been kon worden gehouden door enkele
flessen wijn, schreeuwde het bekendge-
worden „We gonna give you some pictu
res of an exhibition” de zaal in, waarna
het publiek weer een halfuurtje kon
gaan zitten. Het werd vooral een one
man show van Keith Emerson, die bui
ten het traditioneel geworden demonte
ren van het orgel, de synthesizer na het
indrukken van enkele toetsen geheel
zijn voorgeprogrammeerde gang
liet gaan. Waarna de groep zonder een
instrument aan te raken afscheid nam
van het inmiddels dolgedraaide publiek.
WIM DE HAIR
„Potverteren’’ met v.l.n.r. Francine
Dreessen, Leo de Hartogh, Kees Coolen
en Nanny Vermeer.
LONDEN (AFP). Bij een concert
dat de Amerikaanse pop-ster David Cas
sidy zondagavond in Londen gaf, is het
zo onstuimig toegegaan, dat er ongeveer
700 jongelui gewond raakten.
Een meisje kreeg een hartaanval en is
er ernstig aan toe. Volgens vrienden van
haar werd zij onder de voet gelopen
door buiten zinnen geraakte „fans”. Da
vid Cassidy heeft meegedeeld dat hij
niet meer in het openbaar zal optreden.
Hegge, die een persoonlijke vriend van
Solsjenitsin is, schreef dat de film zal
gaan over gebeurtenissen in Russische
kampen in de periode van 1953 tot 1954.
Solsjenitsin zal de details van de film
nog niet onthullen, maar het is bekend
dat in de eerste twee jaar na Stalin’s
dood een aantal opstanden hebben
plaatsgevonden in kampen en dat deze
moesten worden onderdrukt met de hulp
van soldaten, aldus Hegge.
De Russische auteur heeft verder ont
huld dat zijn gedicht Pruisische Nachten
in de nabije toekomst op de plaat zal
verschijnen. Dit gedicht gaat over de
gebeurtenissen van 1945 in de Sovjet
unie. Hij schreef het werk in 1969 in
een kamp.
Solsjenitsin heeft de geruchten als
Emerson, Lake and Palmer openden
het concert met enkele nummers van
hun laatste elpee Brain Salad Surgery.
Als „new English Hymne” (nieuw Engels
volkslied) introduceerde Keith Emerson
het nummer Jerusalem, waarin vooral
Greg Lake met zijn mooie kerkkoorstem
een hoofdrol speelde. Toccata, het twee
de nummer, was een moderne versie van
een Italiaans pianoconcert met uiteraard
Emerson als een virtuoze toetsenbespe-
ler.
In feite was Jimmy Owens gast bij
het trio dat een belangrijk deel van het
optreden alleen aan het woord was.
Owens beperkte zich tot drie tot vier
soli per nummer, maar deed dat vaak zo
imponerend dat het gebrek aan voortdu
rende aanwezigheid nauwelijks opviel.
De momenten dat hij speelde hield
Owens de touwtjes strak in handen en
leidde het trio veilig langs de kuilen
waarin het makkelijk had kunnen val
len.
Want Owens experimenteert op het
gevaarlijke af, niet zozeer in de zin zoals
de avantgardisten dat doen, maar steeds
zoekend naar wat nog net muzikaal ac
ceptabel lijkt. Owens ging in veel num
mers rakelings voorbij aan een reeks
van dissonanten, glijdend van hoog naar
laag en vaak in omgekeerde richting
weer terug.
Het blijft een persoonlijke voorkeur in
hoeverre deze stijl is te prefereren, naar
mijn smaak lukte het Owens vooral in
de eerste set niet altijd even goed.
Overigens komt hij er in zijn spel dui
delijk voor uit, hij maskeert niets, speelt
duidelijk en doorzichig.
Agerbeek c.s. waren hierbij op hun
best en dreven Owens tot grote inspira
tie. Het fabeltje bij een deel der jazzcri
tici dat Ineke nog steeds geen behoorlij
ke drummer is, mag wel eens uit de
wereld. Met Haverhoek levert hij een
zeer betrouwbare ritme-sectie die voor
iedere solist voldoende kwaliteit heeft.
Het trio Agerbeek is de laatste tijd
trouwens bijzonder hecht geworden, het
spel klinkt nu zeer consistent. Jammer
was het op dit concert dat Ineke’s
drummen het spel van Agerbeek in
volume overtrof. Iets meer balans zou
wonderen kunnen doen.
Met een tweede set van drie nummers
kwam het concert tot een einde. Van
Sonny Rollins klonk een levendig en
zeer vitaal Saint Thomas met Ineke in
een sterrol. Come on Sunday, opgedra
gen aan de vrijdag overleden Ellington
en To the Few besloten dit zeer boeien
de concert dat door een talrijk publiek
zeer op prijs werd gesteld.
Autumn Leaves, het eerste nummer
van het concert, was een zeer snel
gespeelde blues, krachtig geladen en vol
op swingend. Een uitstekend openings
nummer waarin Owens direct zijn kwa
liteiten uitstalde. Goede hardbop met
soms invloeden van de Miles Davis uit
de jaren ’60.
Stella by Starlight liet een dualistisch
karakter horen. Het basisthema kon
door het trio strak worden uitgevoerd,
maar in de improvisatie verloor Owens
zich al te vaak in niet ter zake doende
versieringen.
De Beatlessong Norwegian Wood
klonk echter weer zeer helder en hele
maal interessant werd het met Oleo
waar Owens het thema van Rhythmning
doorheen weefde.
Zijn zijn eerste twee elpees „Randy
Newman creates a new world under the
Sun” en „12 Songs” door hun overdadige
orkestraties haast geheel ontoegankelijk
(waarschijnlijk de reden dat Newman
niet die populariteit heeft die hem rech
tens zijn kwaliteiten toekomt), wanneer
hij zingt en zichzelf op de piano bege
leidt, dan is er direct een sfeer van
intimiteit en oprecht luistergenot.
Biedt Newman in deze vorm muzikaal
gezien vrij weinig, zijn grote kracht ligt
in zijn teksten. En toch zijn die op het
eerste gezicht vervelend, in-burgelijk en
banaal. Wat Randy Newman ze mee
geeft is een dubbele bodem, het gevoel
dat er meer achtersteekt. Bij Newman
moet je heel allert meeluisteren om er
alle subtiliteiten uit te halen, dat maakt
hem ook al zo moeilijk bereikbaar voor
het grote publiek. Het concert werd door
Newman voorts opgeluisterd met een
reeks van understatements die bij hem
door hun dubbele bodems eigenlijk al
overstatements zijn geworden. Voeg er
bij Newman’s onbeholpen gedrag waar
mee hij zijn optreden op het podium
opsiert en je hebt het beeld van een
bijzonder artiest.
Randy Newman begon zijn concert in
Groningen dat voorafgegaan werd
door een rustig en goed optreden van
Ralph McTell met een keuze van Sail
Away: Last night I had a dream, You
can leave your hat on en He gives us all
his love. Na Yellow Man, dat een prach
tige uitvoering kreeg en Lover’s Prayer
bracht hij twee nummers van de ko
mende nieuwe langspeelplaat, Birming
ham en We’re rednecks. In feite weinig
afwijkend van het bestaand repertoire,
voorzover het de (bedekte) kritiek op de
samenleving betreft.
Is dat één van de gegevens waarmee
LONDEN. (ANP) Rostropovitsj, de
grootste cellist ter wereld, is zondag in
Londen aangekomen voor een verblijf
van twee jaar dat hij zelf karakteriseer
de als een „extra lange concert tournee”.
Rostropovitsj (46 jaar), heeft zijn grote
zwarte Newfoundlander Koosa meege
bracht. Hij droeg twee celli toen hij de
vliegtuigtrap afkwam.
Tegenover verslaggevers verklaarde
de cellist dat zijn vrouw, de sopraan
Galina Visjnevskay en zijn twee doch
ters zich later bij hem in Londen zouden
voegen.
Rostropovitsj weigerde een politieke
verklaring af te leggen en zei „ik wil na
drukkelijk verklaren dat ik en mijn
gezin burgers van de Sovjet Unie blijven
en dat ik mijn land en mijn volk erg
liefheb”.
Rostropovitsj zal zich voorlopig in
Cambridge vestigen.
Uit Moskou is bericht dat Rostropo
vitsj daar uitgeleide was gedaan door
djn vrouw en dochters en door een
dertigtal vrienden.
taferelen. Want men vergaapte zich toen
nog graag aan allerlei wonderen, die de
vakantiereis later zelf te ontdekken kon
geven.
Oppervlakkig, gemakkelijk amuse
ment. Wat er in die dagen nieuw aan
was, laat zich nu nóg maar moeizaam
herkennen. De dramatische perfectie en
scherpere persoonsaanduiding van
een Feydeau is in de lossere, avontuur
lijker stijl van Labiche nog allerminst
aanwezig.
