MR. BREDIUS EIST VIJF JAAR
en
ONDERKEN REALITEIT VAN
m
HS/38.
JEANS SHOP
hpnrfpH'
MIDDEN- OOSTENCONFLICT”
Hebben al die Alfa Romeo
veiligheidsvoorzieningen nog wel
zin bij 100 km per uur?
uiinodiging
X
Or 1
■L
ode
voor^
n
UQIIUUI «.hhimii
Gun uzelf’n Alfa.
B
11
AG
3 1
MET
1974
Vaderland
Laf
een
Diefstal
Alfetta
Schot
Overdruk
Soep
aan de volken in Europa over te
brengen, want ik geloof dat zij de
werkelijkheid niet onderkennen”.
een
het
en
ad-
ter
en-
BLONDE
SPIJKERBROEKEN
Alle maten
be
de
hol-
9 33
;90
ze zijn er weer
J.90
HAARLEM „Op dit moment is
een kaping de enige mogelijkheid
uiting te geven aan de wens naar
een vreedzame oplossing in het
Midden-Oosten. Bij alle huidige op
lossingen is niet aan de Palestijnen
gedacht. Misschien bestaat de mo
gelijkheid dat de kapingen ophou
den als er een mogelijkheid is het
Palestijnse probleem op te lossen,
want dat is de oorzaak van de ka
pingen. Het is mijn plicht om dit
4'1
f
Hoogleraar
R IJ D
Het verkeer wordt steeds intensiever. Dus wordt de
oestuurder kwetsbaarder. Ook bij 100 km per uur. Vandaar de
Alfa Romeo kooikonstruktie, het dubbele remcircuit,
de vervormbare voor- en achterzijde,
de indrukbare stuurkolom en de
remkrachtbegrenzer.
Bij de Alfetta boven-
dien een versnellingsbak tT
die voor een nog betere 3
gewichtsverdeling vlak
vóór de De-Dion achteras
is geplaatst.
Want waar andere auto’s konfektie bieden, biedt
AlfaRomeo dat wat de bewuste automobilist eist.
Gun uzelf die perfektie. Maak nu een proefrit.
11 modellen om uit te kiezen, sedans, coupé’s en cabriolets.
Alfa Haarlem B.V. Autom. Bedr. Sam van Lingen
Heeremans Van Leuven B.V.
W-
Oude Testament
i
ADVERTENTIE
4
Palestijnen hadden nog nooit gevlogen
BREESTRAAT17-19-BEVERWIJK
ster/
een
n
neer kan storten. En afgezien daarvan is
er, ook al vallen er gelukkig geen slacht
offers, nog altijd de doodsangst van de
inzittenden.
raad, die de lending had, hem verbood de
benzinetanks van buitenaf in brand te
schieten. Tamimah: „ik wilde niet het
risico van bloedvergieten. Bovendien had
dit geen zin, Engeland heeft miljoenen
vliegtuigen”.
ssin.
van
i-denim
erlegde
akken,
ir riem.
Op drie maart gingen ze met Pakis
taanse paspoorten aan boord van het
Britse vliegtuig dat komend van Bombay
in Beiroet een tussenlanding maakte. Ze
waren ongewapend en moesten op de
derde rij gaan zitten aan het gangpad en
bij het raam. Onder hun zitplaatsen
vonden ze de wapens en explosieven
waarmee het vliegtuig in de lucht zou
moeten vliegen na de landing op Schip
hol. Afspraak was om 14.40 uur de
kaping uit te voeren maar dat werd door
de lunch later.
Mr. Bredius achtte alle drie ten laste
gelegde feiten bewezen: kaping, verbo
den wapenbezit en brandstichting. Ook
al was het aandeel van Tamimah in de
cockpit minder geweest, hetzij omdat hij
zelf niet de granaat aan wilde steken,
hetzij omdat de lont faalde, hij achtte
hier ook mededaderschap bewezen. In
totaal zou hier 20 jaar voor gegeven
kunnen worden.
Het doel van de actie was in de eerste
plaats wraak op Engeland wegens steun
aan Israel. De actie heette Déservoir,
naar een plaatsje waarboven Ameri
kaanse vliegtuigen die in Engeland foto
apparatuur inlaadden verkenningsvluch
ten maakten. Hiervan zou Israel dan ook
in de oktoberoorlog gebruik hebben ge
maakt. Een technisch in ieder geval
geslaagd doel voor de kapers meende de
officier. Of de wraakgedachte ook vol
doende tot zijn recht kwam was zijns
inziens ter beoordeling aan de opdracht
gevers. Een ander doel was publiciteit
ook die hebben de kapers gekregen.
Er moet een straf komen op grond
van algemene en speciale preventie vol
gens mr. Bredius, en om te tonen dat
het ons land ernst is met de naleving
van onze verplichtingen die uit verdra
gen voortvloeien, ook al zijn er geen
rechtstreekse Nederlandse belangen bij
betrokken. Generale preventie zou mis
schien kunnen als men inzag dat het
doel alleen maar geschaad wordt, aldus
de officier. Maar tegelijk moet de straf
afschrikwekkend zijn en voor deze da
ders passen. Een straf waardoor inzicht
misschien bij hen zou rijpen, dacht de
officier, maar in ieder geval niet zo’n
zware straf dat ze zich martelaars zou
den gaan voelen.
Nuri zou in zijn laatste woord fel
reageren op de beschuldiging een „terro
rist” en „misdadiger” te zijn. „Hoe zou
iemand noemen die het land bezet dat
niet het zijne is, met alle wettige en
onwettige oorlogsmiddelen? Heeft Israel
het recht een land te bezetten dat niet
van hem is?”
gaan, noch voor hen, noch voor anderen,
omdat ze gezien worden als dappere
soldaten.
Mr. Reeringh ging nog iets verder: hoe
vroeg naast vrijspraak voor brandstich
ting voor Tamimah, ontslag van rechts
vervolging op grond van een schulduits
luitingsgrond. Als men aanvaardt, aldus
de redenatie van deze raadsman, dat
deze mensen vrijwillig teogetreden ver
zetsstrijders zijn, militairen, dan hebben
zij een militaire order uitgevoerd en bij
de uitvoering de beperkingen in acht
genomen die door het Hof in Neuren
berg zijn gesteld. Hij vergeleek ze met
Nederlandse verzetsstrijders in de twee
de wereldoorlog. Waarop mr. Bredius
opmerkte dat ze dan als grijgsgevange-
nen moeten worden beschouwd tot het
eind van de oorlog.
Aan de twee laatste feiten maakte hij
niet veel woorden vuil, de aangerichte
schade en het gevaar van brandstichting
spraken voor zich. Over de kaping
merkte hij op dat de internationale ver
dragen de ernst nog eens onderstrepen
en wijzen op het laffe en verwerpelijke
van dit spelen met mensenlevens van
ongewapende burgers, vrouwen en kin
deren die niets met de doelstellingen te
maken hebben. Bij volkomen legitiem
verzet had er al van alles kunnen ge
beuren aldus de officier, die het beeld
opriep van een vliegtuig dat op een stad
geweest dat er een handgranaat af zou
gaan. Een kleine explosie op die hoogte
zou de overdruk uit de cabine al weg
spuiten, zodat ze naar beneden hadden
moeten duiken. Gezien de zenuwachtig
heid van Tamimah zou dat een grote
gok zijn geweest.
jonge Palestijnen kwamen via contact
personen in vluchtelingenkampen te
recht waar hun opleiding begon. In Jor
danië kregen ze militaire training in de
woestijn, in Syrië werden ze geïnfor
meerd over het interieur van vliegtuigen
en enigszins vertrouwd gemaakt met
vliegkaarten. Bovendien leerden ze en
kele woorden Engels. In een kamp in
Beiroet werden ze vlak voor de vertrek
datum van het vliegtuig ingelicht over
de kaping.
De verdediging had de Leidse hoogle
raar in de Arabische taal- en cultuurge
schiedenis prof. dr. J. Brugman opgeroe
pen als getuige-deskundiige om die ach-
tergrond-informatie te geven. Eenstukje
geschiedenis, het verhaal van het ont
staan destaat Israel. Maar vooral het
verhaal van de diaspora van het eens
door een hechte familieband versmolten
Palestijnse volk. Waarbij de hoogleraar
zei de vaste overtuiging te hebben dat
velen in ’48 niet vrijwillig uit hun
dorpen en steden zijn verdreven.
Het zionistische streven is in de prak
tijk, zo zei hij, een staat kweken met zo
weinig mogelijk Arabieren. De behande
ling van dé Arabieren in Israël en
bezette gebieden is abominabel. Volgens
hem lokt de sociale ontreddering met
name in vluchtelingenkampen, de ver-
4un
Voor de kapers stond voorop het die
nen van de belangen van het eigen volk,
want „leven zonder vaderland en zonder
eer is onverdragelijk”. Bij het woord
„eer” plaatste de officier een vraagteken.
In zijn opvatting heeft het Palestijnse
volk zijn belangen niet gediend met
kapingen. Het doel heiligt niet altijd de
middelen „verachtelijke middelen”,
volgens mr. Bredius, „die het doel scha
den en besmeuren. Elke kaping wekt bij
het publiek de indruk dat de Palestijn
een laffe en gevaarlijke terrorist is”. Hij
schetste de kapers als twee primitieve,
misleide pionnen van een misdadige
macht”. Idealisme kon hij zich voorstel
len wat betreft hun doel, nooit wat
betreft hun middelen.
Toen het moment daar was stormden
ze de cockpit binnen en vonden daar de
gezagvoerder, boordwerktuigkundige, en
twee piloten, waarvan er één net aan de
soep zat. Het toestel vloog op de auto
matische piloot. De eerste twee werden
de cockpit uitgezet, Tamimah hield de
piloot Warren onder schot door van
achteren zijn hand met een pistool om
hem heen te slaan. Nuri hield de zaak in
de cabine onder controle. Her en der
werden tassen neergezet waar nepbom-
men inzaten.
Via de microfoon werden de passa
giers op de hoogte gesteld van de kaping
en hun werd gezegd ter wille van hun
veiligheid de instructies te volgen. Korte
tijd moesten ze met hun handen boven
het hoofd zitten. Warren kreeg te horen
toen hij zei dat zei dat zijn vrouw op
het punt stond een baby te krijgen: „als
je precies doet wat ik je zeg zul je de
baby zien”. Zowel hij als de nu als
getuige opgeroepen co-piloot Geoffrey
Crawford zeiden erg bang te zijn ge
weest. Tamimah: „Ik heb ze niet extra
bang willen maken”. De president:
„Daarom konden ze het nog wel zijn”.
Crawford vertelde vooral bang te zijn
DELFTSTRAAT 50 HAARLEM TELEFOON 023 - 31 91 38
NIEUWE GRACHT 78 HAARLEM TELEFOON 023 - 31 92 45
4
„Kaping is verachtelijk middel
Zijn denktrant is deze, aldus mr.
Reeringh: „als een dief van een man een
kostbaar voorwerp steelt, geeft dat die
man niet het recht zelf ergens in te
breken. Maar wanneer aan volk zijn
kostbaarste goed, zijn vaderland is ont
nomen, hebben degenen, die tot dit volk
behoren het recht met alle middelen
waarover zij beschikken i n dit geval
zijn ze bijna uitgeput te strijden om
hun rechten tc herwinnen”.
Wel is Tamimah, aldus mr. Reeringh
tot de conclusie gekomen dat tussen de
volkeren en regeringen ook verschillen
de meningen bestaan. De toekomst ziet
hij voor een vreedzame samenleving van
Joden naast Palestijnen.
De strafmaat nu er zal toch iets
moeten gebeuren, ze zonder straf weg
laten gaan zoals elders gebeurde is oo
gbevredigend aldus mr. Heidinga. Hij
vond dat de jonge Palestijnen niet als
misdadige elementen maar als verblinde
idealisten gezien moeten worden en dat
ze niet hoeven weg te teren in een huis
van bewaring ver van huis. De gezamen
lijke conclusie van de advocaten was:
een relatief korte straf, om te tonen dat
wij begrip hebben, en begrip te wekken
dat ze ons er niet in moeten betrekken.
paupering en politieke hopeloosheid een
klimaat van geweld uit. Daarbij komt
dan die schuld van het westen dat mede
oprichter van Israel was.
Prof. Brugman vond het niet verwon
derlijk dat mensen als deze jonge Pales
tijnen in die cultus van geweld worden
meegesleept. Ze komen terecht in ver
zetsorganisaties waar weer gradaties in
zijn. In feite aldus de hoogleraar worden
ze slachtoffer, maar zo zien ze het niet.
Ze Zien het als „roep van het vader
land”, en geen Palestijn zal bezwaar
tegen hun acties hebben.
Het is, aldus de hoogleraar, bijna niet
mogelijk om dit af te straffen. Hij zag
zeker geen generale preventie uitgaan
van straf. Ook legde hij denadruk erop
dat deze mensen als ze eenmaal in
organisaties zitten niet terug kunnen.
Dan is er een sociale boycot. Mr. Heidin
ga zou later nog met cijfers op tafel
komen die aantonen hoe weinig weer
stand de bevolking heeft tegen verzet
sacties: onder de jongeren, ook al heb
ben die nooit een eigen Palestina ge
kend, leeft het felst die verbetenheid op
eigen land.
De raadslieden borduurden in hun uit-
gebreidie pleidooien voort op de woor
den van de hoogleraar. Mr. Heidinga liet
ach verleiden tot een uitgebreide ge
schiedenis van het midden-oosten, begin
nend bij het Oude Testament. Óver de
huidige situatie merkte hij op dat deze
Palestijnse jongens sterk geconditioneerd
zijn door hun omgeving. Ze zijn enthou
siaste en overtuigdt, maar willoze in
strumenten van hun verzetsorganisatie.
Wij zien hun daden als een misdaad,
terecht, aldus mr. Heidinga, we kunnen
het niet tolereren. Maar hij vroeg begrip
voor de andere situatie. Wij praten van
uit ons rechtsgevoel, vanuit orize cul
tuur, welvaart en vrede, niet vanuit een
samenleving die met zijn rug tegen de
muur staa.
Zowel hij als mr. Reeringh zouden
praten over de „soldaten” die de ver
dachten feitelijk zijn. Soldaten die oor-
logshandtlingen plegen in hun ogen, en
waar dan ook geen internationaal ver
drag over kapingswetgeving tegen op
kan. Ze zullen hun straf ondergaan,
maar niet begrijpen. Er zal dus geen
enkele afschrikwekkende werking vanuit
Deze woorden van de kaper Tamimah,
een boodschap zoals hij zelf zei, zouden
gisteren in vele toonaarden op de recht
zitting herhaald worden. Door hem, door
mede-kaper Nuri, door de beide raads
lieden. Het is de essentie van het pro
bleem waarmee de Palestijnen endat
is niet een verdwaalde groep mensen
maar een bevolkingsgroep van 1,4 mil
joen mensen kampen. Het is de wan
hoop van mensen zonder een vaderland,
de „Wandelende Palestijn”, zoals werd
opgemerkt. Het is de teleurstelling die
de Palestijn voelt als hij zich bedrogen
voelt door het westen, en ziet hoe Ara
bieren en Israëliërs weer vrede sluiten.
Kissinger, zo zei één van hen, heeft juist
voor hén nog geen oplossing gevonden.
De Palestijnen willen ook geen „rege
ling” ze willen een oplossing. Dat is
de bittere nasmaak van deze rechtzitting
waarin onze wetten machteloosheid ver
tegenwoordigen tegenover een idealisme
dat daden rechtvaardigt die wij misda
den noemen. Het was inderdaad geen
politiek proces zoals mr. Reeringh zei
maar in elk woord wat viel over de
Palestijnse kwestie, al was het dan ook
uitdrukkelijk alleen bedoeld als achter
grondinformatie, lag die politiek beslo
ten.
Nuri zeii dat hij zelf wel het gevoel
had zijn opdracht goed te hebben uitge
voerd, maar dat Tamimah dat niet had
gedaan. Voorop had wel steeds gestaan
de veiligheid van de passagiers en be
manning. Nuri: „Ik houd niet van doden.
We zouden alleen geschoten hebben uit
zelfverdediging”. In het toestel was één
schot gevallen, op een boek, omdat een
Arabier dacht op een betere behandeling
te kunnen rekenen.
Op Schiphol gaven de kapers -ich
zonder meer over aan de politie, na
eerst de kogels aan een meereizende
journalist van de Times gegeven te heb
ben. Volgens de politie waren beide zeer
coöperatief bij het onderzoek. Al vloog
het toestel dan niet de lucht in, de
schade was aanzienlijk: twee miljoen
pond sterling.
HAARLEM. De beide Palestijnen
leken gisteren vrij onbewogen te blijven
onder de eis die de officier van justitie
mr. Bredius uitsprak: vijf jaar. „Ik ac
cepteer het Nederlandse vonnis in de
wetenschap dat het Nederlandse recht
mondiaal is en ik erken dat er wetten
zijn uitgevaardigd” aldus Tamimah. Hij
zou er in zijn laatste woord nog een
dankwoord voor rechters en advocaten
aan toevoegen.
dat doel schaadt en besmeurt”
Scherpschutters geposteerd op een van de transen van de Grote of St. Bavokerk
aan de Grote Markt houden een oogje in het zeil.
Toen ze Schiphol naderden volgens
opdracht had hij een aantal checks niet
voldoende veilig kunnen uitvoeren. Op
de vraag of de kaper van plan was hen
te doden zou deze eerste als grapje
gezegd hebben „ik hoop het” later zei
hij dat nu alles voorbij was.
Opdracht was volgens de kapers, om
het toestel na de landing op te blazen.
Daartoe werd ook flessen parfum en
alcohol van de passagiers op de grond
gegooid. Toen iedereen o p kousevoeten
via de glijbanen het toestel had verlaten
ontstond er alleen brand. Tamimah ver
telde dat hij expres het laatste deel van
de opdracht niet goed had uitgevoerd,
namelijk het laten afgaan van de hand
granaat. Nuri vertelde dat zijn kame-
HAARLEM. Nog nooit hadden de
22 jaar oude kruier uit Oost-Jeruzalem
Sami Houssin Tamimah en Adnam Ah
mad Musa Nuri, 23 jaar oud en groente
handelaar in Hebron gevlogen. Ja, Nuri
was zelfs nog nooit buiten zijn geboor
testad Hebron geweest. Het lot, voor dit
moment bepaald door de organisatie van
de Arabische Nationalistische Jeugd voor
de bevrijdlng van Palestina, wilde dat
Nuri en Tamimah hun eerste reis als
kapers zouden maken en zouden eindi
gen bij de Nederlandse justitie.
Het leek wel of de hele rechtzitting
donderdag een onderdeel van het draai
boek van de kaping was. Een laatste
hoofdstuk? Dat draaiboek zat bijna per
fect in elkaar en zou op bijna alle
punten worden uitgevoerd. De opdracht
gevers, de mannen achter de schermen
blijven echter buiten schot „de kleine
man moet de kastanjes uit het vuur
halen” zoals officier van justitie mr.
Bredius op zou merken. „Voor hen zou
de zwaarste straf moeten gelden, als zij
hier terecht stonden”.
9e voorbereiding voor de hele actie
negon al geruime tijd ervoor. Beide
In beginsel is Tamimah voor een
vreedzame weg, aldus mr. Reeringh.
Maar de wereld moet beseffen dat hij
zich als Palestijn niet in vrede, maar in
oorlog beschouwt met hen die het de
Palestijnen o.nmogelijk maken verande
ring aan te brengen in him toestand,
anders dan door een toevlucht tot dit
soort middelen. Zijncliënt verwerpt een
inbreuk op de mensenrechten, maar
meent dat die al te lang en te vaak met
voeten zijn getreden.
I
