Katherine Hepburn in kostelijk verhaal vol humor
Ellen Edinoff en Koert Stuyf
Drie belangrijke Russische
in een gloed van poëzie
musici willen uitreisvisum
Kamervragen
Dure collectie
over
snuifdoosjes
zendtijdverdeling
bij Christie’s
QROTEMARKT12:
de a nde r e zaak in
modieuze lederen
kleding
African Queen bewijst stimulerende
invloed van TV op bioscoopwezen
of Courage”. Over de intriges rond
het ontstaan van die film heeft de
journaliste Lillian Ross destijds haar
bijna klassiek geworden reportage
„Picture” geschreven, een vernieti
gend verslag over produktiemethodes,
beperkende bepalingen, ruzies en in
grepen van hogerhand tijdens het
maken van „The red Badge” die ten
slotte in afwezigheid van Huston in
grijpend „veranderd” werd nadat eni
ge „previews” in kleine Hollywood
theaters hadden uitgewezen dat de
film het niet deed bij het publiek.
Onwaarschijnlijk mooi ballet in Carré
Niet om politieke redenen
numBEROOE
MEI 1974
V R J D A G
3 1
KUNST
Overveen - Tel. 023-2412 66
:k
Dagelijks
verse asperges
in zeven variaties
AA
Last Detail
STUDIO K IN AMSTERDAM gaat deze week John Hustons „The
African Queen” vertonen, een film uit 1951. Nu is het niet ongewoon
dat een bioscoop teruggrijpt naar een zeer oud filmwerk, maar meest
al zijn dat dan „al time”-successen die meestal iets met de bijbel of
de voorgeschiedenis van het christendom te maken hebben of van het
kaliber „Sound of Music” zijn.
Klassieke reportage
Harley Davidson
-
Waar meubelmakers^^van-huis-uit u honderden
IfWOAv if- klassieke en moderne meubels tonen.
'5 Ui langs de weg naar het Zuidpier strand V V K-Z I N f 'W'
ltstraat 56’Tel-02550-17150 TOON O
AMSTERDAM Donderdag
avond gaf de groep van Koert Stuyf
weer een voorstelling in Carré en
dat kwam erop neer dat Ellen Edi
noff vrijwel alleen de hele avond
vulde. Ze zou dit overigens nauwe
lijks zo onwaarschijnlijk mooi heb
ben kunnen doen zonder de piano
muziek van Erik Satie in de ver
tolking van Reinbert de Leeuw.
Onder de titel „Tinge” (glans,
zweem) gingen er drie balletten,
„Footprints”, „Autumn, people
should eat carrots in order to obtain
new roots” en „Tinge”.
In het eerste nummer traden ook
andere danseressen op dan Ellen
Edinoff, maar toen zij op het toneel
verscheen in oma’s lange oud-roze
japon, zag je niemand anders meer.
IB®
Gedateerde films
N achtvoorstellingen
1
I
musici in
het
met
(Van onze kunstredactie)
ADVERTENTIE
ELLEN EDINOFF
ADVERTENTIE
■V
'w
4*
•i
een
Pre-
eren.
slag-
tipen
had-
onze
u op
niet
en
van
valt,
>nis-
oes-
een
nigd
t de
Zou
Dat tijdens die voorbereidingen de
beide uiteenlopende figuren in gene
genheid naar elkaar toegroeien, laat
zich begrijpen. Het geheel, ontleend
aan een roman van C. S. Forrester, is
een kostelijk verhaal vol avontuur,
spanning en humor tegen de achter
grond van een opbloeiende liefde. Het
plaatsen van de ruwbonkige Bogart
tegenover de frêle Katharine Hep-
den
het
[aar
van
ige-
iaar.
aan
......4 XL"
bij
van
:ka-
Jdig
ch’s
drie
tian
los.
het
ron-
ge-
Wat
iziek
een
■55-
xr
TOT DE PREMIÈRES van deze
week behoort „The last Detail”, van
Hal Ashby die Rembrandtplein Thea
ter op -zijn programma heeft geno
men en waarover we vorige week
nog uitvoerig berichtten. De intrige
draait om twee mariniers die de op
dracht krijgen een matroos die op
diefstal betrapt is, naar een verafge
legen marine-gevangenis te brengen.
Jack Nicholson en Otis Young spe
len deze bedde MP’s die niets voelen
voor dit soort karweitjes, vooral nu
het een nauwelijks volwassen jongen
betreft die acht jaar opsluiting tege-
MOSKOU (AP). Drie vooraanstaan
de Russische musici onder wie de be
roemde pianist Svyatoslav Rikhter, heb
ben een uitreisvisum aangevraagd om
tijdelijk in het westen te mogen wonen.
Zij volgden hiermee het voorbeeld van
de cellist Mstislav Rostropovitsj, die in
middels ai in het westen verblijft.
noods voor een kleine groep cinéfie-
len grote evenementen en figuren uit
het filmverleden die ze slechts van
horen-zeggen kennen, terug te bren
gen. Vroeger, heel lang geleden, was
dat de taak voor de „art houses” of
avantgarde-theaters, type „De Uit
kijk”, maar die zijn zich in de loop
de jaren gaan meten met de premie
retheaters en onderscheiden zich
daarvan hoogstens door een wat meer
overwogen keuze uit het internatio
nale repertoire.
Hoewel John Huston toen, en in
mindere mate nóg wel, bekend stond
en staat als een eigenzinnig regisseur
die zich weinig aantrekt van de hoge
heren van wie het lot van zijn films
afhankelijk is moet hij na het trieste
échec van „The red Badge” toch wel
de neiging hebben gehad op „veilig”
te spelen. Er werd een hele expeditie
naar Afrika gestuurd voor de lokale
sfeer en al gebruikt Huston maar een
deel van het daar geschoten materi
aal en werkt hij hier en daar met
achtergrond-decors, hij weet de ge
vaarlijke sfeer van oerwoud, waarin
zich de intrige grotendeels afspeelt
goed te suggereren.
r
Het wordt zodoende een opwindende
tocht van het bootje door de water
van de Duitse kolonie op zoek naar
de enige Duitse kanoneerboot die er
gens voor anker moet liggen. Charlie
wordt met grote tegenzin in het
avontuur meegesleept, maar eenmaal
gewonnen voor de zaak, doet hij mee
met haar voorstel van zijn oude
schuit een soort torpedo te maken die
het Duitse schip tot zinken moet
brengen.
DEN HAAG (ANP). De PvdA-Ka-
merleden Kosto en Voogd hebben CRM-
minister Van Doorn gevraagd zo spoedig
mogelijk een einde te maken aan de
onzekerheid die bestaat over de zend
tijdverdeling per 1 oktober. Volgens bei
de Kamerleden mag een eventuele uit
breiding van de zendtijd slechts ten
goede komen aan die zendgemachtigden,
van wie het aandeel in de totale zend
tijd achterblijft bij het wettelijk maxi
mum, met name de A-organisaties. In
schriftelijke vragen zeggen beide Ka
merleden dat er geen sprake van kan
zijn dat de STER-zendtijd zou worden
uitgebreid.
EEN REPRISE DUS van een meer
dan 20 jaar oude film va» John
Huston die hij gedeeltijk in Afrika,
gedeeltelijk in de Londense studio’s
draaide, juist op het ogenblik dat in
New York en Hollywood een gevecht
bij MGM op hoog niveau gaande was
over zijn vorige film „The red Badge
moet gaat voor een onbetekenende
overtreding. Wat er allemaal in deze
stemming gebeurt op weg naar de
gevangenis is het verhaal dat Ashby
op een tragi-komische manier vertelt.
Het wordt een heel tnenselijk verhaal
van onderlinge vriendschap en van
gedwongen plicht, een film die op het
nogal magere filmfestival van Cannes
sterk de aandacht trok.
Nieuw is ook „Harley-Davidson” in
Royal en Nöggerath, een wat zonder
linge vertaling van „Electric Glides in
Blue”, die vorig jaar in Arnhem ver
toond is. Want de kleine, ijverige
motoragent Johnny Wintergreen (Ro
bert Blake) die pronkt met zijn enor
me en met alle hulpmiddelen uitge
ruste Electra Glide-motor, rijdt nu
eenmaal niet op een Harley Davidson,
waardoor de titel iedere waarde ver
liest. tenzij hij misschien een Neder
lands publiek aanspreekt. Men herin
nert zich waarschijnlijk uit de be
sprekingen van destijds dat Johnny
,-<T
naar de Sovjet-Unie terug te keren. Veel
Russen geloven echter dat de autoritei
ten zijn terugkeer zullen blokkeren om
dat hij Solzjenitsin openlijk heeft ge
steund.
Rozhdestvensky, die als hoogleraar
verbonden is aan het Moskouse conser
vatorium, verblijft momenteel in Zwe
den waar hij donderdagavond het Phil-
harmonisch Orkest van Stockholm zou
dirigeren.
De collectie bevat onder meer reuk-,
snuif- en byouteriedoosjes. Tot dusver
hebben de eerste twee gedeelten van de
verzameling Ortiz-Patino die eveneens
bij Christie’s zijn geveild, het recordbe
drag van 3 miljoen opgebracht.
Hoogtepunt van dit gedeelte van de
collectie is een bijzonder geciseleerd
gouden lapis lazuli snuifdoosje, dat is
vervaardigd door Juste-Oreille Meisson-
nier. In 1971 werd het doosje, afkomstig
uit de verzameling van David Weil),
verkocht voor het bedrag van 365.000,
tot nog toe de hoogste prijs die ooit voor
een tabaksdoos is betaald.
De veiling begint op 26 juni. Twee
dagen later, op 28 juni wordt bij Chris
tie’s een bosrijk landschap van Albert
Cuyp aangeboden, „De vlucht uit Egyp
te”. Het schilderij is afkomstig uit Ame
rikaans privé-bezit. Tegelijkertijd wordt
„De heilige familie met heiligen” van
Rubens geveild, alsmede vier paneeltjes
van Pieter Brueghel de Jonge.
de Franse acteur Jean Yanne is de
keuze van P. Ruivenkamp van de
Haagsche Courant voor de meest on
derschatte film uit het afgelopen sei
zoen, reden waarom hij ’s nachts in
het weekend in De Uitkijk als onder
deel van „De nachten van de Film
critici” nog eens vertoond wordt.
„Casablanca”, een film uit ’43 van
Michael Curtiz met Humphrey Bo
gart en Ingrid Bergman gaat, nadat
hij nog niet zo lang geleden op het
t.v.-scherm is geweest in de nacht-
voorstellingen van het Leidsepledn
Theater lopen.
Charlton Heston in „The Omega
Man” vinden we terug in Cineac Reg.
Breestraat, „Das Kabinett des Dr. Ca-
ligari” van Robert Wiene uit 1919
gaat in The Movies, waar men in de
tweede helft van de week Hitchcock’s
„Rebecca” nog eens kan zien.
Verder veel sensatie- en karate
films met als uitzondering Fellini’s
„Amarcord” in Kriterion en voor de
zoveelste week Polanski’s „Repulsion”
in Alhambra 2.
2e Pinfeteidas. meubelshow
LONDEN. Binnenkort zal
Christie’s in Londen het derde deel
de indrukwekkende verzameling Franse
gouden dozen uit de 18e eeuw van de
Zuid-Amerikaanse tinmagnaat Ortiz-Pa-
tino ter veiling worden aangeboden.
Maar deze teruggreep in het verle
den heeft ogenschijnlijk geen achter
haalbaar motief, tenzij nu ook de
bioscopen mee willen profiteren van
de belangstelling die tv-cyclussen op
geroepen hebben voor markante ac
teurs, uit lang vervlogen tijden, in dit
geval voor Humphrey Bogart en Ka
tharine Hepburn, die in „The African
Queen” dominerend aanwezig zijn.
Het zou bewijzen dat de televisie,
hoewel concurrerend medium, toch
goede diensten zou kunnen bewijzen
aan het bioscoopbedrijf, al zou dit
alleen maar gebeuren door het be
drijf op de gedachte te brengen ver
geten of verloren gegane reputaties
aan nieuwe generaties bioscoopbezoe
kers onder de aandacht te brengen.
Dat is voor de brede massa mis
schien een wat te gespecialiseerde
aandacht, maar een bescheiden thea
ter kan zich de luxe permitteren des-
zijn geringe lengte overcompenseert
met een parmantig optreden tegen
verkeersovertreders, waardoor hij ei
genlijk ten onrechte de naam van
dienstklopper krijgt langs de „high
way” in Arizona, waarlangs hij ope
reert.
Zijn grootste ambitie is bij de mis-
daad-politie te komen en een grote
Stetson-hoed te dragen, maar als hij
die status eindelijk bereikt heeft,
weigert hij mee te doen met een
dubieuse affaire, waarbij zijn chef
betrokken is. Hij keert terug naar de
wegcontrole, waar hij door een mis
verstand om het leven komt. Op
nieuw dus het thema van de politie
man die minder kwaad is dan hij er
op het eerste gezicht uitziet, en op
nieuw ook een film waarin mensen
gecreëerd worden en geen clichémati
ge figuren.
Regisseur James William Guercio
komt uit de muziekwereld, zodat het
niet te verwonderen valt dat hij de
begeleidende muziek bij de film com
poneerde. Het verbat.st meer dat zijn
Humphrey Bogart en Katherine Hepburn kort voor hun executie die op het
laatste moment zal worden voorkomen in „The African Queen”.
burn is een vondst en Katharine’s
langzame metamorfose van preuts pu
riteinse missionariszuster tot zelfstan
dige en zelfs tirannieke vrouw die dol
is op avontuur en tenslotte ook dol op
haar metgezel wordt, is een spelpres-
tatie van de eerste orde.
John Huston bewijst zich een goed
verteller die zijn tijd neemt om een
situatie op te bouwen, maar wéét te
blijven boeien door een sterke dialoog
en een juist gevoel voor variatie en
visueel goed werkende beelden van
cameraman Jack Cardiff.
MAAR TENSLOTTE was de avon
tuurlijke filmer al van 1925 in thea
ter en film werkzaam als acteur,
schreef een tiental jaren scenario’s en
debuteerde als regisseur in 1941 met
The Maltese Falcon, door velen nog
altijd beschouwd als zijn beste film.
Tijdens de oorlog werkte hij voor de
leger-informatie en na 1945 kwamen
zijn eveneens veelgroemde The Trea
sure of the Sierra Madre, ook met
Humphrey Bogart, en The Asphalt
Jungle met het debuut van Marilyn
Monroe.
Na The African Queen zouden
Moulin Rouge komen en Moby Dick,
The Misfits en Freud en nog een hele
serie minder en beter geslaagde films.
X j>Lid romantisch tafelen
--
debuut van een directe raakheid is
waardoor hij de toeschouwers onmid
dellijk interesseert voor de ongewone
verwikkelingen en bizarre personen
die zijn film vullen.
NAAST PROLONGATIES van de
talrijke nieuwe films van de vorige
week, een groot aantal reprises van
gedateerde films. Behalve het hierbo
ven behandelde „The African Queen”
kan men „The longest Day” weer
eens zien in Bellevue-Cinerame,
„Exodus” in Du Midi, „The Poseidon
Adventure” in Ceintuur, „Met jouw
tanden in mijn nek” (Polanski) in
Hallen, „Teil them Willie Boy is he
re” in Cine D, „Les Enfants du Para
dis” in The Movies en in Cinétol een
reeks beroemde Europese films, af
wisselend van Godard, Truffaut, Bu-
nuel en Visconti
Tout le Monde il est beau, tout ie
Monde il est gentil, regie-debuut van
WS.
-
„The African Queen” is de naam
van een klein verroest stoombootje
dat een bescheiden post- en goederen
dienst onderhoudt op een der rivie
ren van het voormalige Duits Oost-
Afrika. Maar die kolonie bestaat nog 1
wél als de film begint, want het is
dan zomer 1914, de Eerste wereldoor
log is juist uitgebroken, wat in dit
ver gelegen gebied zijn weerklank
vindt in bruut optreden van de Duit
sers tegen de negers. Deze worden
weggevoerd ter aanvulling van het
Germaanse leger, hun bezittingen
worden platgebrand en als eerste
slachtoffer van het oorlogsgeweld in
dit tropische gebied valt een Engelse
zendeling. Zijn zuster Rose Sawyer
(Katharine Hepburn) blijft alleen
achter in een verwoeste omgeving,
maar krijgt steun van Charlie All
nutt (Humphrey Bogart), de ruwe
maar goedhartige kapitein van de
„African Queen” die de nederzetting
regelmatig in zijn vrachtdienst be
trekt.
Charlie neemt Rose mee op zijn
bootje, niet vermoedend dat deze „ou
we vrijster” zint op wraak tegen de
Duitsers die indirect de dood van
haar broer op hun geweten hebben.
Onder deze omstandigheden is het in
derdaad bijna beter de anderen maar
weg te laten en dat gebeurde dan ook in
het tweede ballet, Herfst. Ellen droeg
een lang wijd pak als een paljas. Ze had
ook een wit geschminkt gezicht. Maar ze
maakte geen grappen, ze was alleen met
haar witte figuur tegen een witte ach
tergrond een en al droevige poëzie met
als milde troost de muziek van Erik
Satie, gespeeld door Reinbert de Leeuw,
die eenzaam met zijn vleugel in de
wijde piste zat. Welke bewegingen Ellen
maakte, het deed er eigenlijk niet toe,
het was allemaal zeer traag en in volko
men harmonie met die dunnen nootjes
van Satie. Het enige waar ik aan kon
denken was aan Romeo en Julia, twee
jonge minnaars wier sterren elkaar
kruisten. Ellen liet Reinbert dan ook
dankbaar delen in het warme applaus
en zoals ze daar samen, hand in hand,
op het toneel stonden, straalden ze puur
geluk uit.
Het laatste nummer „Tinge” was zo
mogelijk nog mooier. Koert stond likns
op het toneel met zijn rug naar ons toe
als een glimp van en mens. Ellen droeg
een lang dun zijden gewaad in rood met
een vleug groen naar het geraffineerde
ontwerp van Zandra Rhodes. Afwisse
lend met en zonder begeleiding van
muziek (van Satie) verwijderde ze zich
in meer dan een half uur steeds verder
van de kennelijk door haar beminde
schim en in haar trage gebaren zag je
hoe ze dit bittere afscheid langzaam
verwerkte. Aan het eind was alle bitter
heid verdwenen, maar ook iedere bewe
ging. Ze verstarde tot een prachtige lege
huls. Het licht ging uit maar zelfs in het
donker was het ontroerend te zien hoe
Koert Stuyf deze tot in het midden van
de piste verdwaalde lege huls als een
veertje oppakte en weer naar het toneel
bracht.
Een zeldzame avond. Maar zaterdag
treedt Ellen Edinoff weer op in Carré
en weer met Reinbert de Leeuw. Iets
om zeker niet te missen.
CONRAD VAN DE WEETERING
Volgens welingelichte bronnen hadden
de drie musici hun besluit om naar het
buitenland te gaan afzonderlijk geno
men. De twee andere musici zijn Genna
dy Rozhdestvensky die tot februari eer
ste dirigent van het radio en televisie
symfonie orkest van Moskou was, en
Rudolph Barshay, eerste dirigent van
het Moskouse kamerorkest.
De drie hebben laten weten dat zij
niet van plan zijn om zich blijvend in
het westen te vestigen. Zij zouden hun
talenten en begaafdheden willen verge
lijken en meten
westen.
In tegenstelling
een uitgesproken
tot Rostropovitsj, die
medestander van de
verbannen schrijver Solzjenitsin was,
hebben de drie musici nooit iets gedaan
dat hen onder de dissidente gelederen
zou kunnen rangschikken.
Rozhdestvensky en Barshay, die een
Japanse vrouw heeft, willen naar Japan
voor twee of drie jaar om vervolgens
terug te keren.
Rostropovitsj kwam zondag in Londen
aan en is van plan over enkele jaren
-
