NEESKENS:
Umeester
tegen Prins
Rainier niet nodig
HELMUT SCHÖN: „NEDERLAND WAANDE ZICH TE SNEL KAMPIOEN”
„MEESTAL SPEELDEN WE TOCH EEN KLASSE BETER”
Alleen n senoritas
die nóóit scherp is,
ook niet bij de laatste trek,
verdient 'n goudgele
verpakking!
„Actie”
i I
3^
Pikeur-gemaaktvanzachte^ geurige tabak.
Vervelend
Moeite waard
Leuk
Geen probleem
Spandoek
Pikeur:
^K3
MAANDAG
8
JULI
1974
SPORT
13
PIKEUR
J
nóóit scherp van smaak, wél scherp geprijsd.
n
a
aan
was
van
nu
r
s
e
r
e
e
it
t,
n
t,
.s
n
>t
>i
It
s.
n
k
r
(Van onze sportredactie)
MÜNCHEN. „Van het ene op het andere moment kun je van een
mooie droom in een nachtmerrie terecht komen in dit toernooi om de
wereldtitel voetbal”.Precies veertien dagen geleden, op zondag 23 juni,
kwamen die woorden uit de mond van een toen nog zeer sceptische Willem
van Hanegem in Dortmund, onmiddellijk nadat Nederland de Bulgaren
met 4-1 van het veld had geveegd en daarmee definitief als winnaar van
de derde groep was geëindigd.
De eue senoritas is de andere niet
O ja, uiterlijk lijken ze wel op elkaar.
Maar de ware verschillen, zitten onder het
dekblad. En die komen er bij het roken
uit gegarandeerd. Zo zijn er b.v. senoritas
die reeds na korte tijd een branderig
gevoel op de tong geven.
Pikeur daarentegen blijft zacht tot de
laatste trek Omdat Pikeur bestaat uit
een melange van uitsluitend zachte
tabakken. Om die zachtheid
te onderstrepen is Pikeur
goudgeel verpakt.
M 1
ONTGOOCHELING
GROOT BIJ ORANJE
(ADVERTENTIE)
r
e
t
e
het RITMEESTER meesterwerk PIKEUR
oog
s
leuk
WERELDSTOPPER
11. Ons kleine landje, dat dan toch
1
5
e
Enfin, om kwart over twaalf zater-
2
2
overzicht als de besten en is schitterend
in de combinatie. Maar zijn grote zwakte
is zijn gebrek aan snelheid.
9. Helenio Herrera, de duurste trainer
ter wereld, die zonder kennis van
zaken verklaard had dat Nederland
met Cruyff en Neeskens maar twee
spelers van wereldklasse had. tegen
Duitsland met Beckenbauer, Maier,
Muller, Hoeness, Breitner en Bonhof
liefst zes dat kan hij nu rustig
blijven volhouden;
10. Ben de Graaf van de Volkskrant,
die na lang wachten uiteindelijk toch
nog gelijk gekregen heeft. Suggestie
voor kop in de Volkskrant: „Oranje
kopje onder”;
7. Bertie Vogts, die zich het apezuur
schrok toen Cruyff hem meteen in
het begin al via die penalty aftroefde,
waardoor de superkop in Bild „Ich
stoppe Superstar Cruyff” ineens een
gotspe leek;
6. Johan Neeskens, die nu Nederlands
topscorer is geworden;
mactr tot de finale is dóórgedrongen,
en met slechts één goaltje verschil
van dat grote landje verloor.
Die wedstrijd, en die uitslag, is
natuurlijk ook voor veel mensen ver
velend geweest. Ik som ze even voor
u op:
1
e
e
e
a
s
ti
k
2
1
2
1
1
a
t
n
1
r
s
e
i
e
s
e
e
e
k
n
e
d
e
1.
e
S
n
b
r
zoals een collega
te...
e
i,
e
1
e
f
e
■r
it
i.
n
l,
r
g
>t
n
l:
k
il
k
k
■t
Maar Nederland had niet alleen het
helse decor van de vele tienduizenden
Duitse supporters tegen zich, het vocht
ook tegen zichzelf. Tegen de eigen fou
ten. Zo werd al na enkele minuten
glashelder dat zelfs een supercoach als
Rinus Michels een enorme tactische
blunder kan begaan. Want dat deed hij
door Willem van Hanegem op Hoeness
te zetten. Van Hanegem is sterk aan de
bal als weinig anderen op deze planeet,
Van Hanegem kan als weinigen de bal
met zo’n zuiverheid over zo'n grote af
stand spelen, Van Hanegem heeft een
Michels probeerde in de loop van die
eerste helft zijn misgreep te herstellen,
plakte Ruud Krol op Hoeness, maar het
elftal werd in de defensie daardoor zo
omgegooid dat er nog meer onrust in de
Nederlandse linies ontstond. Pas toen
Wim Jansen in de tweede helft op Uli
Hoeness ging spelen werd de striemende
kracht van de Münchense middenvel
der, die zo soepel in de diepte kan
duiken, voldoende afgezwakt. Overigens
moest Jansen in de slotfase van de strijd
opnieuw van speler wisselen omdat hij
toen op Gerd Müller werd gezet, nadat
Wim Rijsbergen met een blessure van
het strijdtoneel verdwenen was en ver
vangen was door Theo de Jong.
8. Franz Beckenbauer, die de vedet
tentweekamp met Cruyff duidelijk
gewonnen heeft, zeker in de ogen van
de Duitsers. Hij mag er nu op reke
nen dat hij het predikaat Europees
voetballer van het jaar van Cruyff
overneemt;
le, terwijl er voetbaljoumalisten zijn
die geen plaats hebben gekregen? Ik
bijvoorbeeld. Ik heb hier al tien wed
strijden bezocht, waaronder alle wed
strijden van het Nederlands elftal, ik
heb sinds 13 juni 24 artikelen voor
mijn kranten over dit wereldkampi
oenschap geschreven, en nu zou ik de
finale, het sluitstuk, niet kunnen zien
omdat uw dochtertje zonodig naast u
moet zitten? Ik ben een Nederlandse
journalist, uw dochtertje komt uit
Monaco, toch speelt niet Monaco (dat
voor zover mij bekend in de Franse
competitie niet eens in de hoogste
klasse speelt), maar Nederland in de
finale. Ik stel daarom voor dat u een
van de vijf kaartjes aan mij geeft, ik
kan u dan tijdens de wedstrijd alles
over het Nederlands elftal vertellen.
(Voorproefje: de door u uit Monaco
weggeschopte Suurendonk speelt niet
mee)’’.
het was ten slotte helemaal niet verba
zingwekkend dat in de 26e minuut de
gelijkmaker kwam. Hölzenbein die
ook tegen Polen een penalty wist af te
dwingen dwarrelde op links de Ne
derlandse aanval binnen en Jansen kon
ten slotte niets anders doen dan hem
„neerleggen”. Breitner benutte de straf
schop koelbloedig: 1-1.
Het winnende doelpunt van Gerd Mu
eller twee minuten voor rust was type
rend voor de nog altijd niet totaal
verdwenen onderschatting van de Ne
derlanders voor hun opponenten. Boven-
Was het al die kommer en zorg
waard, kun je je afvragen? Dat wel
natuurlijk. Zo goed als ik niet graag
het binnentrekken van de Canadezen
had gemist, in 1945, zo goed had ik
ook niet graag het binnentrekken van
de Duitsers in 1940 willen missen. Als
ze niet gekomen waren was het me
wel zo lief geweest, daar niet van,
maar nu ze toch kwamen wilde ik
het zien ook. Zo was het ook gisteren
in München. Je moet er zelf bij
geweest zijn om er over te kunnen
meehuilen. Bovendien: slechts met 2-
1 van de wereldkampioen verliezen,
dat is toch geen slechte prestatie,
terecht opmerk-
Als ook deze ingezonden brief nog
niets zou uitrichten, was ik vastbeslo
ten een kartonnen spandoek te ma
ken waarmee ik beurtelings voor het
hotel van Rainier c.s. en voor het
stadion zou gaan staan, met daarop
deze korte maar krachtige tekst:
„Prins Rainier van Monaco en zijn
hele familie VIJF plaatsen voor de
finale. Journalist Nico van Holland
(zonder zijn hele familie) GEEN
plaats voor de finale. Koning voetbal
trekt zijn eigen soort voor!”
Toen ik vrijdag in München arri
veerde, bleek de zeven man sterke
équipe van de GPD slechts drie kaar
ten toegewezen te hebben gekregen.
Die waren uiteraard bestemd voor de
drie man die de afgelopen weken het
Nederlands elftal „specialistisch” had
den begeleid. Ik kon wel op een
wachtlijst gezet worden. Zaterdag, na
twaalf uur, de sluitingstijd voor het
afhalen van de kaarten voor finale
en de „strijd” om de derde en vierde
plaats, zou blijken of ik tot de geluk
kigen behoorde die een overgebleven
kaartje konden incasseren.
Ik vond het een wankele basis en
het enerveerde me wel. Mijn tevre
denheid over deze gang van zaken
nam nog af naarmate ik meer be
richten in de Duitse kranten las over
gearriveerde eregasten, die wel van
een zetel bij de finale verzekerd wa
ren. De Bundeswohnungsbauminister
Ravens zum Beispiel, en kardinaal
Döpfner, en president Lopez Michel-
sen van Columbia, en Gaston Thorn,
minister van buitenlandse zaken van
Luxemburg en niet te vergeten Mah
moud en Gohlan Pahlawi, broeders
van de sjah van Perzië.-
Ook natuurlijk Henri Kissinger en
M. den Uyl, Minister-president der
Niederlande und 12 Minister seiner
Regierung, plus nog eens Prinz Bern-
hard der Niederlande, maar dat
laatste clubje van 14 gaf tenminste
acte de présence bij een gebeurtenis
waarbij landgenoten betrokken wa
ren. Wat voor mij echt de deur dicht
deed, was de blijde inkomst van Fürst
Rainier von Monaco, Fürstin
Gracia Patrizia en hun drie kinderen.
Zij gaven de doorslag bij mijn plan
actie te gaan voeren als ik uiteinde
lijk toch geen kaartje kreeg. Eerst
zou ik tegen de Presse-referent zeg
gen: „Hoor eens, meneer Spindler, u
kunt uzelf en mij veel energie bespa
ren als u mij nu een kaartje bezorgt,
want erin kom ik toch!”
Dat zal zonder kaartje toch niet
lukken, zou hij lichtelijk geïrriteerd
zeggen, niet wetend welke twee hete
hangijzers ik in het vuur had. Ten
eerste een „open brief”, te publiceren
in een van die veel verkochte boule
vardbladen in München, met in het
Duits de volgende Emile Zola-tekst:
„Lieber Fürst Rainier, sinds wanneer
zijn u en uw vrouw, en uw drie
kinderen zulke grote voetbalenthousi-
asten dat u zonder gewetenswroeging
vijf plaatsen bezet houdt bij de fina-
3. De Oostduitsers, omdat zij de eni
gen zijn geweest die van de wereld
kampioen gewonnen hebben;
4. Johan Cruyff, die alle corners
mocht nemen, zodat hij zich niet kon
blesseren;
5. De Duitse boulevardbladen, die het
van de losse verkoop moeten heb
ben;
Van Hanegem speelde ook deze kwikzil
veren Hoeness moeiteloos van zich af als
Nederland in balbezit was. Maar de
Rotterdammer was op slag kansloos als
de Duitsers aan de bal kwamen en een
op volle snelheid liggende Hoeness werd
aangespeeld.
Vernietigend voor de Nederlanders
was ook dat zij rustig spelend op
balbezit, omdat zij toch voor stonden
in de eerste helft aanvankelijk te veel
bleven hangen en niet offensief in de
diepte doken. Zelfs Johan Cruijff was in
deze fase van de strijd geen schim van
zichzelf en kon zijn stempel niet op het
Nederlandse spel drukken. Daarentegen
raasden Bonhof (tegenstander van Nees
kens) en Hoeness en Overath onophou
delijk naar voren als Duitsland in balbe
zit was. Daardoor ontstond er een duide
lijk overwicht van West-Duitsland en
West-DuitslandMaier, Vogts, Sehwarzen-
beck, Beckenbauer en Breitner; Höness, Bon
hof en Overath; Grabowski, Müller en
Hölzenbein.
Nederland: Jongbloed; Suurbier, Rijsbergen
(De Jong), Haan en Krol; Jansen. Van Hane
gem en Neeskens; Rep, Cruyff en Rensen-
brink (R. v.d. Kerkhof). Scheidsrechter: Tay
lor (Engeland). Toeschouwers: 79.000.
volstrekt kansloos was: 1-0. Dat doel
punt was dus gevallen op een moment
dat nog niet één Westduitse voet de bal
had aangeraakt.
Maar dat Nederlandse succes was te
gelijkertijd Oranje’s noodloot! Want de
fatale zelfverzekerdheid, de zinloze arro
gantie moet daarna onbewust in de Ne
derlandse gelederen geslopen zijn. Een
uiterst tevreden Helmut Schön stelde
later nog nagenietend vast: „De Neder
landers hebben ons enorm meegeholpen.
Want zij hebben zich te snel als wereld
kampioen gevoeld, na dat snelle doel
punt, maar wij wisten dat een wedstrijd
90 minuten duurt en dat pas bij het
laatste fluitsignaal duidelijk is wie de
sterkste is”.
Voor Nederland restte slechts de
troost dat het na de rust als een ware
wereldkampioen in de slag ging. Helaas:
tevergeefs!
Maar juist een flitsende snelheid is
het scherpste wapen van de razendsnel
accelererende middenvelder Hoeness. De
blonde speler van Bayern München
etaleerde dat nog in een zeer nabij
verleden, toen hij in Brussel in de
beslissende Europacupfinale tegen Atle
tico Madrid met een razende sprint het
openingsdoelpunt scoorde. Natuurlijk:
Rinus Michels deed onverstoorbaar
over de psychologische waarde van dat
snelle doelpunt waardoor juist de Duit
sers werden opgezweept en de Nederlan
ders hun noodzakelijke waakzaamheid
verloren. Michels: „Je kunt natuurlijk
eindeloos discussiëren over de vraag of
zo’n doelpunt te vroeg is gevallen. Het
meest plezierige voor een trainer is on
getwijfeld wel, wanneer het winnende
doelpunt in de laatste minuut gescoord
werd”. Bovendien bleek in de van emo
ties borrelende heksenketel die het
Olympisch Stadion al spoedig werd welk
een enorme stuwende kracht het eigen
publiek voor de Westduitse Mannschaft
werd.
dagmiddag kreeg ik zonder morren
gewoon twee kaartjes, een voor de
zaterdagwedstrijd en een voor de fi
nale. Er waren er genoeg overgeble
ven. Niks geen probleem. En ik vond
het echt leuk voor Rainier, dat hij nu
ook eens goed voetbal te zien zou
krijgen.
Sepp Maier stompt de bal weg boven het hoofd van Johan Cruyff. De interventie
van Berti Vogts is onnodig.
Ook mogen we niet uit het
verliezen dat deze wedstrijd, die in
een overwinning voor de Duitsers en
een nederlaag voor de Nederlanders
eindigde, voor een boel mensen toch
grote betekenis heeft gehad. De wed
strijd was bijvoorbeeld
voor:
1. René van de Kerkhof, die
eindelijk eens mocht meespelen;
2. De Westduitsers;
1. Den Uyl en zijn twaalf ministers,
die voor aap zaten. Den Uyl gaf als
aanvoerder van de regering, Cruyff
als aanvoerder van Oranje, nog met
zijn rechterhand een klopje op de
linkerschouder toen de spelers het
veld betraden. Dat had hij dus beter
niet kunnen doen;
2. Anton Witkamp van de Telegraaf,
die met zijn foto erbij in Bild am
Sonntag uitlegde waarom Nederland
zou winnen;
3. Horst Blankenburg, die drie weken
lang als Duitser partij heeft gekozen
voor het Nederlandse voetbal, en
door de nederlaag als het lelijke
eendje in het zwanennest is ontmas
kerd;
4. Van Hanegem, die immers niet
tegen zijn verlies kan;
5. De Barcelonezen, die in één klap
drie „wereldkampioenen” aan hun
neus voorbij zagen gaan.
6. Bobby Robson, de manager van
Ipswich Town, die verklaard had:
„De Hollanders zullen de Duitsers
vermoorden”;
7. Brazilië, dat nu niet eens in het
vaderland kan terugkeren met de
mededeling dat het door de wereld
kampioen werd uitgeschakeld;
8. Hans Molenaar en Cees van Nieu
wenhuizen, wier boek over het we
reldkampioenschap straks toch min
der kopers zal trekken dan bij een
overwinning het geval zou zijn ge
weest;
9. Al die Nederlanders die in een
oranje t-shirt de terugtocht naar Ne
derland moesten aanvaarden;
10. De toekomst van het internationa
le voetbal, hoewel...;
11. Voor mijzelf tenslotte was het
ook vervelend, omdat ik na drie we
ken Oranje-drammen net die staat
van vervoering had bereikt waarin ik
voor de aanvang van de wedstrijd het
Wilhelmus binnensmonds begon mee
te neuriën.
dien was het typerend voor de Westduit
se moed om hun tegenstanders in de
steek te laten en mee in de aanval te
gaan. Bonhof liet toen West-Duits
land in balbezit kwam rustig Nees
kens op het middenveld achter, sprintte
op rechts door en joeg de bal voor de
voeten van Müller, die raak schoot:: 2-
1.
In een van emoties kolkend Olym
pisch Stadion van München is die
waarschuwende profetie van de Rotter
damse middenvelder zondagmiddag met
een betreurenswaardige en trieste preci
sie voor het Nederlands elftal realiteit
geworden. Want na een opwindende
stormloop van successen in vier turbu
lente weken waarin heel het thuis
front in een roes van overwinning werd
meegesleept werd zondagmiddag de
finale tegen West-Duitsland een anti
climax.
Voor de ontgoochelde, verslagen spe
lers van het Nederlands elftal moet de
2-1-zege waarmee de Westduitsers voor
het eerst sinds 1954 weer de wereldtitel
grepen, zelfs nog erger zijn geweest dan
een nachtmerrie die men onmiddellijk
na het wakker worden van zich af kan
schudden. Voor het schitterende Oranje-
eskadron, dat wist dat het de talenten,
de kracht en de bezieling had om de
wereldtitel te veroveren, moet deze anti
climax een hel zijn geworden, die nog
dagen, misschien wel weken zal duren,
weken waarin de spelers zich steeds
weer opnieuw in zelfbeklag en spijt
zullen afvragen waarom zij op het be
slissende moment tegen een zwakkere
tegenstander toch faalden.
Want dat de Westduitsers zwakker
waren, met minder talent beladen, daar
aan twijfelde eigenlijk niemand. Zelfs
de aanvankelijk van vreugde dronken
coach Helmut Schön liep uitgelaten
na het laatste fluitsignaal van scheids
rechter John Taylor het veld op om al
zijn officieren en soldaten te omhelzen.
Maar later ging hij diplomatiek het
juiste antwoord uit de weg op de vraag:
Is het sterkste elftal ter wereld inder
daad wereldkampioen geworden? Het
antwoord van Schön: „Mij interesseert
slechts het resultaat”. Rinus Michels la
ter: „In de tweede helft heeft Nederland
zo sterk gedomineerd dat het onbegrij
pelijk is dat er toen geen doelpunt in
ging”. En Johan Neeskens: „Hoe bestaat
het dat we hier in München de zaak zo
uit handen hebben gegeven, terwijl we
toch meestal een klasse beter speel
den”.
De bittere realiteit was echter dat
juist dat ene moment van opperste en
uitzinnige vreugde in het Nederlandse
kamp ook het noodlot werd voor de
formatie van supervisor Rinus Michels
Dat moment dat een bijna hysterische
golf van vreugde door de rijen van de
Nederlandse toeschouwers deed slaan,
speelde zich al na 70 seconden spelen na
het eerste fluitsignaal van scheidsrechfc’-
Taylor af: terwijl de Nederlanders de
bal behoedzaam, maar zeer trefzeker
van voet naar voet rond lieten dansen
zonder dat er een Duitser aan te pas
kwam, bleef Johan Cruijff in de diepte
van de eigen verdediging hangen met
zijn schaduw Vogts voor hem, maar
plotseling sprintte Cruijff naar voren,
Vogts in een verslagen positie achter
zich latend, raasde door de vijandelijke
linies en werd binnen de lijnen van het
strafschopgebied onderuit gehaald d oor
de radeloze Vogts.
Er was slechts één beslissing: straf
schop. En Johan Neeskens liet weer zo’n
verwoestend schot van zijn voet ver
trekken dat ook de sublieme Sepp Maier
IJ
