Proloog mobiliseert indrukwekkende achterban
Danstheater bewoog
langs randgebieden
E
Te grote verwachtingen
van
TINTELEND RITME
BIJ JULIAN BREAM
Clarice Carson als grandioze
Salome van Richard Strauss
Uitgelezen
recital
XW
Eric Clapton
a
5
Te weinig zelfkritiek van beeldhouwer
Cora Canne Meyer
uniek zangeres
Zeer goede voorstelling van Nederlandse Opera
Hl
theeminent
6
MAANDAG
1974
2
DECEMBER
(Van onze correspondent)
F.
B:
Verworven recht
'I?
moeder, steekt de bewondering
voor haar dochter niet onder stoe
len of banken, maar Herodes ont-
steeks in blinde woede en geeft zijn
soldaten bevel Salome te doden.
DEN HAAG Binnen een klein
dansfestival in het HOT-theater in
Den Haag bewandelde Het Neder
lands Danstheater vrijdag- en
zaterdagavond een aantal randge
bieden van de dans. Om te begin
nen mocht Peter Dockley in „Self-
surgery” onderzoeken hoe zijn beel
den (hij is beeldhouwer) tot dansen
gebracht kunnen worden. Als uit
gangspunt had hij een witte stel
lage gebouwd waarin witte afgiet
sels hingen van enkele mensen en
van een pas geslachte en openge
sneden os. Drie van die mensen
UTRECHT „Tegen politieke
censuur, tegen onbehoorlijk bestuur
zeggen wij: nee! Proloog moet blij
ven!” Dit was zaterdag in de Mer-
wedehal van de Utrechtse Jaar
beurs de allesoverheersende leuze
bij de massaal bezochte landelijke
manifestatie van de Eindhovense
toneelwerkgroep Proloog. Dit ge
zelschap, dat politiek vormings
theater bedrijft, staat voor hete
vuren, nadat zowel de Eindhovense
gemeenteraad als de Provinciale
Staten van Noord-Brabant
kleine meerderheid besloten
langer subsidie te verlenen.
SCHEVENINGEN De pre
mière van Salome in 1905 in Dres
den is niet bepaald onopgemerkt
gebleven in de operawereld van die
dagen. Het publiek en de kritici
spraken er schande van en het zag
er naar uit dat Richard Strauss zijn
biezen wel kon pakken. Nog nooit
had men zoiets immoreels en af
schuwwekkends meegemaakt. Een
prinses, die Jochanaan de profeet,
smeekt om haar te verleiden en
vervolgens een wellustige dans uit
voert voor haar stiefvader Herodes,
waarbij zij zich terloops ontdoet
van de zeven sluiers, die haar nog
kuise lichaam bedekken. Zij eist
dat haar het afgehakte hoofd van
Jochanaan op een zilveren schotel
zal worden aangeboden. Als haar
de schotel met het hoofd van de
profeet wordt aangereikt, ontziet
zij zich niet de lippen te kussen, die
eerst zo hoogmoedig gewei-
haar
ROTTERDAM „Het concert
van het seizoen”. Met deze woorden
werd zaterdagavond in het Rotter
damse sportpaleis Ahoy het enige
optreden in Nederland van Eric
Clapton aangekondigd. Die aankon
diging was kenmerkend voor de
waanzinnig hoog gespannen ver
wachtingen die de komst van de nu
al twaalf jaar lang als „gitaargod”
gedoodverfde Clapton begeleidden.
Verwachtingen die eveneens tot
uitdrukking kwamen in het over
donderende welkomstapplaus van
het publiek, dat voor de beste zit
plaatsen dertig gulden mocht neer
tellen. (Het concert was overigens
in de voorverkoop al binnen enkele
dagen uitverkocht).
Dergelijke grote verwachtingen
en het aureool „superster” zijn zel
den goed voor een artiest. Dat geldt
zeker voor Eric Clapton, die in het
verleden meermalen het slachtoffer
is geworden van het hem hardnek
kig achtervolgende sterdom en die
altijd heeft beweerd zich in de eer
ste plaats als een „gewoon blues
gitarist” te zien. Er zijn verwach
tingen die niemand kan waarmaken
en het etiket „concert van het sei
zoen” was dan ook een ongeluk
kige keuze en op zijn minst voor
barig.
bleken echte dansers te zijn, twee
mannen volledig tot en met hun
hoofd in het wit gehuld, en één
meisje (Marilyn Lewis), zeer naakt
binnen een totaal doorzichtige
beige maillot.
I® i
F - JHBM
Grootscheepse betoging voor
politiek vormingstheater
rag
(ADVERTENTIE)
TOON VRANKEN
KEES TOPS
J. H- MOOLENIJZER
TOON VRANKEN.
met
niet
«w KC+e»!
bijna ondraaglijke spanning weten op te
bouwen. Maar het is mij niet duidelijk
waarom dit gebeuren moest in het half
duister, terwijl Strauss in zijn partituur
aangéeft: „Der Mond scheint sehr heil”.
Clarice Carson als Salome en Matti Ju-
hani als koning Herodes.
3M Duikertjes. Uitstekende thee.
Die niet duur is bovendien.
Maar wel makkelijk.
Verder niets dan goeds van deze voor
stelling van Salome in het Circustheater
in Scheveningen, die in Amsterdam her
haald zal worden op 3, 6. 8 en 11
december. Matti Juhani, de wrede ko
ning Herodes, en Débria Brown, zijn
weerzinwekkende gemalin Herodias, wa
ren niet te overtreffen in hun monster
lijke creaties.
Gerd Feldhoff is een groot zanger
Een klein deel van de lange demon
stratie voor het politiek vormingsthea
ter, zaterdag in Utrecht.
een werkgroep te stichten, die bij de
regeringen in Brussel en Den Haag
financiële steun voor GL-Twee zal pro
beren te vinden. Mocht de werkgroep
hier niet voor 1 maart 1975 in slagen,
dan zal het bestuur de medewerkers van
het oolitieke actietoneel uiterlijk 31
augustus ontslag aanzeggen.
De Nederlandse regisseur Bodo Igesz,
die een verrassend snelle promotie heeft
gemaakt bij de Metropolitan in New
York, heeft in deze voorstelling een
im
Ik vind dat te betreuren. De grootste
aantrekkingskracht van Clapton was al
tijd gelegen in de strikt eigen manier
van gitaarspelen. Hij verstaat als weinig
anderen de kunst een blues-solo op de
gitaar, zonder verveling te wekken, naar
een climax te spelen. Treffend voorbeeld
daarvan was destijds zijn door merg en
been gaande spel in het Creamnummer
„I’m sitting on top of the world”. Nu hij
zichzelf als een van de leden van de
band heeft opgesteld, is daar weinig van
ver. Hij speelt uiteraard nog veel solo’s,
maar het lijkt wel of hij zichzelf de tijd
niet meier gunt om een en ander rustig
uit te werken. Zo af en toe bijvoor
beeld aan het eind van „Get Ready”
leek het er even op, maar dan was
daar dat teken naar de band en zijn
wonderlijke gitaarklanken ginger weer
op in het geheel. Tegen het eind ging
het wat beter.
Aan de andere kant is zijn nieuwe
houding wat eerlij ker tegen de overige
groepsleden. Een uitstekende gitarist als
George Terry krijgt nu ook de kans om
wat anders te doen dan slaggitaar. En
ook drummer Jamie Oldaker de inge
houden spelende organist Dick Sims kre
gen eens de volle aandacht in een boei
end duet. En zolang het over de band
als geheel gaat, is er niet te klagen.
Professioneler heb ik het zelden gezien.
Opvallend was nog, dat van de over
vloed aan oude bekende songs „Layla”
nog steeds het onverbiddelijke hoogte
punt is. Al is het een vreemd gezicht
een hele zaal bij een dergelijk stuwend
nummer lui achterover te zien hangen.
Met de overwegingen in de aanhef
van dit verhaal heb ik me zaterdag
bijna de woede op de hals gehaald van
degene die me vergezelde. Voor haar
was het wel het hoogtepunt van het
seizoen en als dat voor het grootste deel
van de zevenduizend bezoekers opgaat, is
dat eigenlijk het enige dat telt. Het
publiek had er plezier in, Clapton had er
plezier in en de band had er plezier in.
Wat wil een mens nog meer. Maar wat
dat hoogtepunt betreft, daar blijf ik bij.
Ik zou het concert van Clapton niet
plaatsen boven dat van Jethro Tull of
dat van Frank Zappa, eerder dit seizoen.
AMSTERDAM. In het Tweede
Concert van de Vocale serie, georgani
seerd door de stichting Kamermuziek
Amsterdam trad de alt-mezzo Cora Can
ne Meyer op met een uitgelezen lied-
recital in de kleine zaal van het Con
certgebouw. Zij had met smaak en intel
ligentie een stilistisch programma opge
bouwd van hoog niveau: Chabrier, Ra
vel, Honegger, Milhaud en Rousssel; op
Debussy na, alle markante persoonlijk
heden, tijdgenoten en spécialité van de
Franse vocale en intrumentale kunst bij
elkaar.
roll en reggae vormden de hoofdbe
standdelen van het concert, evenals op
Claptons recente album „461 Ocean
Boulevard”. Toch was het optreden niet
specifiek een promotieconcert voor die
elpee. Er werden in totaal slechts vier
songs van gebracht. „Let it grow” in
het begin kreeg een schitterende uit
voering mee, met perfecte, volle voka-
len. De hit „I shot the sheriff” werd
helaas slordig en nogal langdradig ge
speeld, maar het tandem Willie and the
Hand Jive” en „Get Ready” maakte
weer veel goed. Al werd „Get Ready”
een sterk erotisch getint duet tussen
Clapton en Yvonne Elliman heel wat
minder hitsig gezongen dan op de plaat.
Yvonne Elliman, die de rol van Maria
vertolkte in Jesus Christ Superstar” is
een aanwinst. In enkele solo-gedeelten
liet ze zich kennen als een zangeres die
over een prachtige stem beschikt. Ze zou
wat meer solo moeten zingen. De tweede
zangeres, die Clapton onverwacht had
meegebracht, is trouwens ook niet kin
derachtig. Naar haar stem te oordelen
zou het Clare Torry moeten zijn, het
meisje dat de emotionele uithalen ver
zorgt in „The great gig in the sky” van
de Pink Floyd-elpee „The dark side of
the moon”. Samen met Clapton en
Yvonne vult ze het toch al massale
geluid van de band feilloos aan.
Clapton zelf heeft een wezenlijke ver
andering ondergaan. Hoewel op de aan
plakbiljetten „Eric Clapton and his
band” staat vermeld, zou men eigenlijk
moeten spreken van een band met Eric
Clapton. De man die naam en faam te
dankien heeft aan zijn geniale gitaarso
lo’s heeft zichzelf een begeleidersrol toe
bedeeld, in die zin dat hij een van de
leden van de band is geworden. Hij
heeft al eerder pogingen in die richting
ondernomen „Derek and the Domi
noes” is destijds zo genoemd omdat
Clapton zijn naam er buiten wilde hou
den maar deze band is de eerste
waarin hij ze daadwerkelijk heeft door
gevoerd.
TWEE ZAKEN WERDEN erg duide
lijk bij al deze optredens. Ten eerste de
stelling dat subsidiëring door de over
heid een zelf verworven recht is en geen
regen engunst. Of het nu gaat om kunst
uitingen die waarden en normen van
de huidige maatschappij bevestigen, óf
om culturele stellingnames die deze
samenleving radicaal willen veranderen.
Een democratische samenleving die haar
eigen doen en laten niet met eigen
financiële steun ter discussie durft laten
stellen, is geen echte democratie.
Ten tweede beschouwt Proloog de
aanval op zijn voortbestaan niet als een
op zichzelf staand geval, maar als symp
tomatisch voor het huidige politieke kli
maat. Vele linkse, activerende groepe
ringen ondergaan hetzelfde lot. Daarom
riep Proloog met de zaal: „Hun strijd,
onze strijd: internationale solidariteit”.
Die solidariteit werd op massale wijze
bewezen en kreeg een akelig actueel
tintje, toen halverwege de manifestatie
heet van de naald het nieuws bekend
werd dat het Belgisch-Nederlands bestuur
van het Groot Limburgs Toneel besloten
had het G.L.twee, de vormingsgerichte
afdeling ervan, op te heffen. Zogenaamd
om financiële, maar overduidelijk om
ideologische redenen. De woede en het
protest van de naar schatting 5000 aan
wezigen waren unaniem. De daadwerke
lijke reactie van Proloog evenzeer: de
leuze „Vecht allen mee, voor Proloog en
G.L.Twee” voerde vanaf toen de boven
toon. Diverse protesttelegrammen aan
Nederlandse en Belgische autoriteiten
waren het gevolg.
Het gedegen georganiseerde en be-
heerst-militant gepresenteerde program
ma liep toch uit, mede door een toene
mende stroom van solidariteitsverklarln-
dans met de zeven sluiers echter ging de
mist in, hoewel ik denk dat de directie
van de Operastichting geen bezwaar had
tegen een sensuele dans, desnoods zonder
zeven sluiers.
De Canadese sopraan Clarice Carson,
zong Salome voor het eerst in haar
jonge leven en ik ben ervan overtuigd
dat zij na dit Nederlandse debuut nog
vaak voor deze rol gevraagd zal worden.
Zij zong haar partij grandioos met een
onberispelijke stemtechniek, die evenveel
afwisseling bood als een caleidoscoop.
Dat haar sluierdans mislukte was waar
schijnlijk te wijten aan de ongelijkheid
van het terras in het paleis van Herodes-
Ik vermoed dat zij bang was haar enkel
te verstuiken bovendien had zij nau
welijks ruimte om te dansen. Zij kon bij
wijze van spreken geen stap verzetten,
en deed dat danook niet ook niet op
onzedelijk gebied. Het zag eruit of zij
het principe huldigde ik hou alles aan,
desnoods doe ik een paar sluiers uit,
maar verder ga ik niet. Het is achteraf
niet te begrijpen waar Herodes zich zo
over opwond.
Daardoor kreeg haar recital zowel
muzikaal als poëtisch een zekere estheti
sche en zelfs thematische verbondenheid.
Als vreemde was hiertussen neegestre-
ken de Spanjaard Louis Saguer met zijn
Cuatro Canticas sefardies (1935) maar
toch niet zo levensvreemd aan de Franse
esprit dat het de lijn doorbrak. Cora
Canne Meyer is een specialiste in de
Spaanse liedkunst, zij gaf dan ook als
toegift een van haar De Falla’s; haar
raffinement in de voordracht en haar
Spaanse intuïtie is voor een Nederlandse
zangeres uniek.
Maar ook de charme, de fijngesponnen
poézie, de pikanterie van de Franse
bloemlezing van haar recital heeft zij
volmaakt in de vingers. Artistieke intel
ligentie bezielt de glans van haar stem,
die de straling van de mezzo en de diepe
warmte van de alt in zich verenigt. Zij
is een actrice pur sang die haar acteer
talent, met zoveel succes ontplooid in de
opera, ook in de voordracht van haar
liederen overbrengt. Zij dwingt tot abso
luut luisteren.
U A
if f 4
Laat ik vooropstellen dat er in de
Ahoy’ zeer goede en veelsoortige muziek
te beluisteren viel. Claptons nieuwe
band is een van de beste van het
ogenblik. Vijf muzikanten en twee zan
geressen leveren een geluid af waarvoor
iedere andere groep het dubbele aantal
mensen nodig zou hebben. Blues, rock
zijn optreden als de profeet Jochanaan
was indrukwekkend en machtig van al
lure. O.-k de Amerikaanse tenor Stanley
Kolk als Narraboth en de Nederlandse
zangers Hubert Waber, Simon van der
Geest, Pieter van den Berg, Lieuwe Vis
ser, Jan Blinkhof, Nico Boer, Wouter
Goedhart, Henk Kooymans, Johan van
der Zalm Willem Laakman en Marianne
Dieleman droegen het hunne bij tot de
vervolmaking van deze zeer goede voor
stelling.
Het Radk Filharmonisch Orkest speelde
o.l.v. Michael Gielen als een volwaardig
operaorkest. De ingenieuze instrumenta
tie van Richard Strauss werd ons helder
en duidelijk, als op een zilveren schotel,
gepresenterdd.
Elk lied krijgt in zijn verbondenheid
van tekst en toon zijn eigen poëtisch-
muzikale betekenis, zodat een vocale
bloemlezing opbloeide, waarvan de
meest eigen en wezenlijke zin in een
verfijnd gecultiveerde voordracht gestal
te kreeg.
Richard Strauss heeft dit bloedige
drama nog verhevigd met de indringen
de kracht van zijn muziek, zodat het
publiek zich als in een benauwende
droom bij de keel gegrepen voelt en
vervuld raakt van angst en afkeer. Maar
tegelijkertijd moet iedereen erkennen,
dat de componist, die deze muziek conci
pieerde, een geniale inspiratie heeft ge
had.
Het pad van Salome is niet over rozen
gegaan de fatsoenrakkers zaten niet
stil en eisten dat zij haar zeven sluiters
aan zou houden. Het afgehakte hoofd
van Johannes de Doper mocht den volke
niet worden getoond. Zonder deze essen
tiële onderdelen echter was de opera als
een leeuwin zonder klauwen en het
aanzien niet waard.
De Nederlandse Operastichting behoeft
in deze dagen niet bang te zijn voor
censuur, dus zagen wij hoe Salome met
wellust de lippen kuste van het afge
houwen hoofd op de zilveren schotel. De
het orkest onder leiding van David Zin-
man.
De luit kwam ditmaal minder opti
maal tot zijn recht dan de gitaar. Lag
dit aan het Concert voor luit en orkest
in D van Vivaldi? Lag het aan de te
grote strijkersbezetting of lag het aan de
bescheiden capaciteit van de luit zelf? In
het kernachtig allegro-begin van de
strijkers kwam de luit in verdrukking,
maar in het largo deed de luit zich
weemoedig-zangerig, maar wel duidelijk
horen tegen een minimaal licht ritmi
sche achtergrond van het ensemble. En
dat was dan één van die sublieme mo
menten, waar het publiek intens naartoe
leefde.
AMSTERDAM. Het Nederlands
Kamerorkest trekt dit seizoen in Am
sterdam veel publiek maar de uitver
kochte grote zaal van zaterdagavond be
hoort toch tot de zeldzaamheden. Men
kan dit gerust op rekening schuiven van
Julian Bream, de veel bewonderde solist
op luit en gitaar, in samenwerking met
gen. Namens PvdA en D’66 kwam Twee-
de-Kamerlid Joop Voogd zijn adhesie
betuigen en hetzelfde deed Bram van
der Lek (PSP) alsmede de partij vergade
ring /an de PPR. Solidariteitsbetuigin
gen en telegrammen kwamen binnen
van o.a. WDM, KWJ, sociale academies,
universiteiten van Gent, Utrecht, en
Berlijn, vakbonden, ondernemingsraden,
kunstenaarsverenigingen, etc.
MAASTRICHT. Het bestuur van het
Groot-L;mburgs Toneel heeft besloten
De Kritische Filmers uit Breda toon
den een werkstuk over de geschiedenis
van de arbeidersstrijd. De filmer Joris
Ivens, speciaal overgekomen uit Parijs,
hield een gloedvol, stimulerend betoog
voor Proloog en stortte een van zijn
eigen filmprijzen, ten bedrage van 1000
gulden, in de steunkas van de groep. De
verklaring van deze „oude revolutio
nair”, zoals hij zichzelf noemde, was een
hoogtepunt in de manifestatie. Diverse
strijdkoren verzorgden het muzikale
aandeel
De gitaar heeft een grotere sonoriteit,
maar de Spanjaard Joaquin Rodrigo
(geb. 1902) heeft ook veel meer dan
Vivaldi rekening gehouden met haar
toch beperkte draagkracht in zijn Con-
cierto de Aranjuez. Hier concerteert de
gitaar met een zeer transparant orkest
en komt de gitaar veelvuldig in actie als
soloinstrument. Aranjuez is een stadje,
dicht bij Madrid, beroemd om zijn ko
ninklijke paleizen, onder andere dat van 1
koning Philips II. Rodrigo heeft de ga- I
lante stijl van het hofleven vanuit ver- 7J
beelding en droom gestalte gegeven.
Een feest van tintelend ritme in het ;:r^.'1
eerste deel „allegro con spirito”, „pikant J
ingezet door de gitaar en bruisend be-
antwoord door het orkest. Het fijnzinnig
adagio lijkt als te zijn ingegeven vanuit
een heimwee naar vervlogen tijden. De
gitaar zingt daarin een lang nostalgisch
lied van donkergekleurde droevigheid, i
treurig als regen om een eenzaam huis,
maar sterker is de herinnering aan het
verleden in de vrolijke gracieuze hof- I
dans door Rodrigo gekarakteriseerd in
een ritmische versmelting van Menuet
en Gavotte. Alle mogelijkheden van de ,1
gitaar worden benut; de resonans, het
spitse snaargetokkel en zelfs harpachtige
effecten in de glissandi. Het orkest in
bezetting van strijkers, piccolo, althobo,
klarinet, fagotten en trompetten ensce
neerde een feest van klank met m
rondom de gitaar.
Minister Van Doorn is niet ongenegen
die geweigerde subsidies alsnog voor zijn
rekening te nemen, maar de definitieve
beslissing daarover valt half december
in het CRM-debat in de Tweede Kamer.
Om de publieke opninie nog eens flink
te overtuigen van de noodzaak van zijn
werk, organiseerde Proloog deze happe
ning, „vóór politieke vorming en actie en
tegen politieke censuur”.
Aan dé grootscheepse manifestatie
ging een indrukwekkende demonstratie
vooraf: een lange stoet met vele span
doeken trok gedurende een uur dwars
door dc drukke binnenstad, terwijl
pamfletten werden uitgedeeld aan het
winkelende publiek en (socialistische)
strijdliederen werden gezongen.
De manifestatie zelf was voorbeeldig
voorbereid en georganiseerd in samen
werking met maar liefst 19 steuncomi
tés van Proloog uit het gehele land: een
niet mis te verstane achterban en onder
steuning, die de afgelopen maanden
spontaan ontstaan is in de strijd voor
het behoud van Proloog. Uniek is bij
voorbeeld het bestaan van een actief
steuncomité in Groningen waar Proloog
zelden of nooit gespeeld heeft. Even uniek
is het enorme aantal nationael en inter
nationaal vermaarde roepen, die deze
manifestatie kwamen opluisteren. Nog
nooit heeft een toneelgezelschap het pu
bliek waarvoor het zich inzet, zo weten
te mooihseren. Het ging zaterdag niet om
de verheerlijking der toneelkunst, maar
om de srbeidersstrijd. waarvoor Proloog
het toneel als middel gebruikt.
De demonstranten kregen eerst een
optreden van „Vuile Mong en zijn vieze
gasten”, het fantastische politieke volks-
circus uit Gent. De internationale Nieu
we Scène uit Antwerpen, ook in Neder
land ge)iefd en bekend door de voorstel
lingen van „Mistero Buffo”, besloot het
gebeuren in de Merwedehal. Ook de
revolutionaire Belgische groep „Het
Trojaauio Paard”, was aanwezig. Uit Ita
lië was overgekomen „Circolo la Com
mune” met Paolo Ciarchi, die met een
grandioos dia- en muziekproject duide
lijk maakte hoe universeel verstaanbaar
het theater eigenlijk is ondanks taalbar
rières. Ook gelijkgestemde toneelgroepn
uit Frankrijk en Duitsland en uiteraard
Nederland traden op. Proloog en z’n
Limburgse broertje GLTwee hadden sa
tirische gelegenheidswerkjes gemaakt,
die hun eigen bedreigde situatie uitste
kend verbeeldden.
Omdat een beeldhouwer vaak op zoek
is naar de grondvormen van zijn model
len en daarbij gehinderd wordt door
haren, waren alle haren van het lichaam
van de danseres verwijderd. Omdat deze
beeldhouwer vermoedelijk zeer schuch
ter was bij het onderzoeken van de
vormen in het kruis van de danseres,
overschreeuwde hij zijn schuchterheid,
door de danseres veelvuldig te dwingen
ons een royale inkijk in haar kruis te
gunnen. Af en toe mocht de danseres
zich ook wellustig wentelen in het
inwendige van de opengesneden os om
daarna de daardoor opgewekte gevoelens
te bevredigen met de in de stellage
hangende mannen- Door de positie in de
stellage kwamen er wel enkele verras
sende standjes tevoorschijn, maar het
geheel bleef uiterst koel en op geen
enkel moment kwam er iets van dans
aan de orde.
Het Nederlands Danstheater huldigt
terecht het standpunt, dat ze iedere cho
reograaf, die iets bij hun maakt de
volledige vrijheid moeten geven om zijn
ideeën uit te voeren. Dit vereist van die
choreograaf dan wel een enorme zelfkri
tiek. Dit zelfonderzoek van Peter Dock
ley duidde daar niet op. Jammer van
de mooie beeldengroep.
Met wat goede wil is dit werk natuur
lijk ook te zien als een stap in de
richting van nog meer naakt dan het
ballet „Mutatuins” al bood. Als de ma
ker dat bedoelde dan is hij in zijn opzet
geslaagd.
Op een ander randgebied van de dans
bewoog zich de film, die Eliot Erwitt in
Amerika maakte over het Majorettewe-
zen aldaar. Jennifer Muller liet zich
door deze film inspireren tot het werk,
„An American Beauty Rose”. Het Neder
lands Danstheater vertoonde ons deze
opnamen vóór een herhaling van het
ballet „Mutations” al bood. Als de ma-
beangstigend te zien onder wat voor
hysterie, kreten geuit worden als: „Een
uniform is het mooiste wat er is” of
glimlach en zeg tegen jezelf: ik ben
mooi, ik ben mooi, je zult eens zien
hoeveel zelfvertrouwen dat je geeft”
maar ook „iets alleen doen is gemakke
lijk, maar in een groep optreden, dat is
je ware.
Dit alles verkondigd met een scherpe
Amerikaanse oude vrouwenstem aan een
horde meisjes, die onder alle omstandig
heden verbeten blijven glimlachen, doet
beangstigend aan. In september 1973
werd die film al door de VPRO ver
toond. Dat mag best weer eens herhaald
worden, want het stukje kille werkelijk
heid wat je daarin te zien krijgt, moet
je gezien hebben om het te kunnen
geloven.
Het Nederlands Danstheater bewees
zijn publiek een uitstekende dienst, door
de achtergronden van één van zijn bal
letten op deze wijze te belichten-
CONRAD VAN DE WEETERING.
