9
HANNIE COOLEN, ADOPTANT:
Twee druppels op een
emmer
1
d
Tl
■k
<7/
r’
H
Onzin
■O
ZATERDAG
1 5
MAART
1975
door Kees Tops
Speciale aktie
eV
Te arm
Qteu: cncte t Teb 9t4*->v fez.
jg -Sa V"1 i
/Si a
"Six tw
Weeskinderen
via de bank
werkers
CU/ C<-t
ot
t
iet alge-
kerken,
jedraagt
erhoud
noeten
e ont-
nenta-
apwijk
.„Dit is nadrukkelijk een financiële
adoptie en dat is een goede opzet,
want iemand maakt eerder vijftien
gulden over dan hij een kind hier
heen haalt. Ik zelf zou dat niet doen.
Kijk, als er kinderen kunnen komen
en die zouden begeleid worden, dan
valt er over te praten. Maar ik zou
het Europees gaan opvoeden en ik
weet niet of dat goed is voor zo’n
kind.”
Vietnamese
regelmatig
1-
■1-
m
m
in
te
er
in
e-
m
sn
Jlt
at
or
in
?n
s-
is
dj
jn
In
n-
1-
er
N
met grote agressie tegenover de
maatschappij komt te staan.
atief in het kader van het jaar van
de vrouvfr. Dat blijkt niet al te serieus
bedoeld te zijn.
et
in ano-
bekent
nemin-
promi-
vraagt
erjaar-
an met
.anwij-
worden
pening,
giever-
*n een
ae lan
en ma-
i nieu-
de, af-
eclame,
ig van
■an be-
>udget-
id ten-
begro-
tof tot
Ms het
tegen-
sterke
i geeft
ste ge
ns het
gt om
Koet-
;tenge-
hij als
waar
rd ge-
g. Drs.
meente
hriste-
i nieu-
oeg om
■kleden
volgen,
n voor
•hri ste-
jn van
ig van
ne ge-
e over- I
een
Hoewel in Vietnam een vredesbestand van kracht is, is er nog niet veel ten goede veranderd.
Met name het zuiden is, terwijl de oorlog nog steeds voortduurt, totaal ontredderd. Het voor een
deel onvruchtbaar geworden land wordt bewoond door vluchtelingen, oorlogsinvaliden en wezen.
De laatste groep beslaat ruim een half miljoen zielen, op een totale bevolking van circa achttien
miljoen. Tevens zijn er twee miljoen half-wezen. Aangezien er vanuit het land zelf onvoldoende
voor deze kinderen gezorgd kan worden, is hulp uit andere landen noodzakelijk. In Nederland is
dat werk anderhalf jaar geleden ter hand genomen door het Komitee voor Vietnamese Weeskin
deren in Haarlem (Postbus 4300). Middels financiële adootie heeft het komitee tot op heden al
het leven van 6500 wezen zeker gesteld. Na recentelijk een korte rustperiode te hebben ingelast
ten behoeve van een administratieve reorganisatie, wil het komitee er nu weer alles aan doen om
het gestelde minimum aantal van tienduizend adoptanten te behalen.
De leidende gedachte achter het
komitee (en achter de genoemde
Vredesdelegatie uiteraard) is, dat
juist de ten gevolge van de oorlog
ontheemde kinderen hoognodig
moeten worden opgenomen in een
gezinsverband. Aangezien ze het
nog wel extra moeilijk krijgen in
hun ontwikkeling, moeten juist
déze kinderen in de gelegenheid
worden gesteld een vak te leren
en de nodige aandacht en liefde te
ontvangen, aldus het komitee. Als
dat niet gebeurt dan is het lang
niet ondenkbaar dat deze groep
i s een chartervlucht geweest. Maar
ik weet van mezelf dat ik vrij emoti
oneel reageer. Het is dus een kwestie
van me tegen mezelf in bescherming
nemen door dat niet aan te halen.”
ÜoiDurc THICH-LONG-TWi
Instellingen die zich met financiële adoptie bezig houden zijn:
Komitee voor Vietnamese Weeskinderen, Postbus 4300. Haarlem.
Werkterrein: Zuid Vietnam.
International Association of Co-Workers of Mother Teresa, p/a
T. van der Boogaard, Waalstraat 87, Amsterdam-Zuid, telefoon
(020) 790980. Werkterrein: India.
Mensen in Nood, Hekellaan 6, Den Bosch, telefoon (073) 144544.
Werkterrein: Philippijnen, Indonesië, Korea en (in geringe mate)
Vietnam.
„Ik schreef in mijn brief dat ik me
fijn en gelukkig voel. Dat kunnen
die vreselijk geëmancipeerde vrouwen
niet geloven. Ik heb sterk de indruk
dat ze afknappen op zichzelf. Je moet
niet alleen overal tegenaan trappen.
Pak dan ook iets werkelijk aan. Je
hoeft niet de hele wereld te verbete
ren. Maar wel een klein stukje. Ik
heb niet de pretentie dat we alle
problemen in de wereld kunnen op
lossen. Dat hebben mensen vóór mij
geprobeerd. Maar wat we nu doen
zijn wél twee druppels. En vele drup
pels maken wél een emmertje.”
Toen in het voorjaar van 1973
het vredesbestand van kracht
werd, stelden afgevaardigden van
de Vredesdelegatie van de Vere
nigde Boeddhistische Kerk in Pa
rijs voor, om een speciale aktie te
gaan voeren ten behoeve van de
weeskinderen in Vietnam, aange
zien volgens hen de regering
slechts één percent van haar gehe
le budget besteedde aan hulpverle
ning. Een aantal mensen dat al
regelmatig contacten onderhield
met de Vietnamese Boeddhisten
richtte toen vrij snel het Komitee
voor Vietnamese Weeskinderen op.
Zuid-Vietnam
Boeddhistische
verenigden in
Boeddhistische
„Onzin. Het jaar van de vrouw is
niet belangrijk. Ik heb me nooit meer
of minder gevoeld dan een man. Ik
heb ook nooit de behoefte gevoeld om
carrière te maken. En als ik zo eens
om me heen kijk naar mannen die
carrière wijden maken en bij wie dat
gelukt is.Nou, ik ken er geen een.
En ik heb heel wat kennissen. Het is
vaak zo’n loze kreet; Scholen moeten
voor opvangmogelijkheden zorgen,
omdat moeder carrière moet maken.
Ik voel me niet gebonden door mijn
kinderen. Ik doe toch wel de dingen
waar ik zin in heb. Als je over
gelijke rechten van man en vrouw
praat, dan moet je ook gelijk dénken.
Vrouwen die zeuren dat hun man
carrière moet maken, moeten hem
ook de vrijheid geven zes dagen in de
week van huis te zijn, óm dat te
doen.”
van wantrouwen (vele
werden vermoord) won men uit
eindelijk het vertrouwen van de
plattelandsbewoners.
Terre des Hommes, Sweelinckstraat 45, Den Haag, telefoon
(070) 390095. Werkterrein: Indonesië.
Stichting Nederlandse Vrienden der S.O.S.-Kinderdorpen, "t
Markvelt 14, Abcoude, telefoon (02946) 1302. Wijkt in zoverre af
van de voorgaande instellingen, dat van het bijeengebrachte geld
een huis wordt gebouwd waarin een aantal weeskinderen wordt
ondergebracht; volgens het Komitee voor Vietnamese Weeskinde
ren een zeer dure werkwijze.
„We liepen al een tjjdje te piekeren over wat we zouden doen. Je geeft dan
wel aan het Rode Kruis en allerlei andere instellingen, maar dan leeft er iemand
drie dagen langer en daarmee is het weer gebeurd. Komt er een actie, geef je
vijfentwintig gulden en dan ben je weer klaar, tot de volgende actieMaar
je wilt tich blijvend je verantwoordelijkheid leveren”. Daarom besloot Hannie
Coolen, zomaar een 34-jarige huisvrouw in Haarlem, een kind uit India te
adopteren. Let wel, het gaat om een financiële adoptie, hetgeen inhoudt dat
ze per maand vijftien gulden overmaakt op een bankrekening, voor de voe
ding, kleding en verzorging van het betreffende anonieme kind. Later
krijgt ze er, via de International Association of Co-Workers of Mother Theresa
(Waalstraat 87, Amsterdam), nog een kind waarvan de gegevens bekend zijn bij.
In totaal dertig gulden per maand dus. „En”, zegt ze. „het is treurig als je
bedenkt dat je het niet eens merkt in je eigen eten. Terwijl er nu wel twee
mensen blijven leven”.
heen
toch iets
er ook over
hier aan te
Maar om zo’n voogdijraad-
krijgen, daar gaan jaren
overheen. Ik kan nu niet bepalen
hoe de situatie in ons gezin over drie
jaar is. En als ik ergens aan begin,
dan zet ik door. Ik kan het dus nu
niet beslissen. Trouwens, mijn eigen
kinderen hebben ook aandacht no
dig.”
„Ja. Het gaat zo: je stort geld op
een rekening van de Algemene Bank.
Dat geld wordt rechtstreeks overge
maakt op een rekening in Calcutta.
Daar wordt het opgenomen door me
dewerkers van de organisatie. De
heer Van der Boogaard (de man die
samen met zijn vrouw het zaakje in
Nederland runt - red.) is gaan chec
ken of het geld wel daar terecht
komt. Binnenkort gaat hij weer naar
India om met de regering de moge
lijkheid te bespreken pakjes voor de
kinderen direct van het vliegveld
naar de bestemming te laten vervoe
ren.”. Speciaal voor de adoptie
werkt Hannie Coolen sinds het begin
van dit jaar een ochtend in de week.
„Eigenlijk houd ik niet van huishou
delijk werk. Maar ik maak nu drie
uur in de week het huis schoon voor
een mevrouw. Dat brengt iedere
week achttien gulden op. Een gedeel
te daarvan houd ik apart. Via een
kennis hoorde ik namelijk dat een
zuster uit Brazilië volgend jaar naar
Nederland komt om hier nieuw ma
teriaal voor een doofstommenschool
in te slaan. Die heeft dus ook geld
nodig. De opbrengst van bonnetjes en
zegeltjes houd ik trouwens ook apart.
Het is geld dat eigenlijk al is uitgege
ven. Maar je moet eens kijken hoe
dat aanloopt. Je mist het niet.”
In een brief die Hannie Coolen aan
de krant schreef, meldde ze haar initi-
Hannie Coolen, die vroeger kleuter
leidster is geweest, heeft zelf twee
zoontjes. „We hebben
gedacht een kind van
nemen,
kind te
De moeilijkheid is echter dat de
gezinnen te arm zijn om een of
meer kinderen op te nemen. Het
komitee zorgt nu via de adoptan
ten voor geld om dat alsnog mo
gelijk te maken. De adoptanten
men spreekt liever niet van
adoptie-ouders, om het begrip „ou
ders” er buiten te laten storten
per maand twintig gulden voor
een wees (tien gulden voor een
half-wees) op het gironummer van
het konaitee. Van dat bedrag
wordt vijftig cent afgehouden
voor administratiekosten. De rest
wordt overgemaakt op de bankre
kening van de delegatie in Parijs,
die ook het geld uit andere landen
binnen krijgt. Vanuit Parijs gaat
het geld naar het Boeddhistisch
Komitee voor de Wederopbouw
van Vietnam in Saigon. Dit komi
tee verspreidt het over de ver
schillende districten.
„Maar zelfs al zou ik daar
willen gaan, dan zal ik
moeten kunnen. Dan kom je in de
verpleging terecht. Tussen haakjes: er
Het Komitee voor
Weeskinderen krijgt
bevestigingen dat het geld is aan
gekomen en maakt daarvan mel
ding in haar Nieuwsbrief, die vier
maal per jaar verschijnt. De adop
tanten krijgen gegevens van het
betreffende kind met een pasfoto.
Het Komitee wordt gesteund door
een Komitee van Aanbeveling,
waarin onder meer zitting hebben
Simon Carmiggelt, Jan de Hartog,
Pelle Mug en Koos Postema. Wie
schrijft naar Postbus 4300. Haar
lem ontvangt nadere inlichtingen.
„Nee. Ik ken mezelf: ik zou het
kind mee terugnemen. Dat kan ik
niet doen. Ik ben geen socioloog; ik
weet niet hoe zo’n kind erop reageert.
Ik ken mensen die een Vietnamees
meisje hierheen hebben gehaald. Dat
kind ligt nu al een tijd in het zieken
huis, met aanpassingsmoeilijkheden
Trouwens, als ik daarheen zou gaan,
dan zou ik blijven. Dan ga je helpen.
Je ziet het aan die missionairssen. Die
gaan er naar toe, blijven er een
aantal jaren, komen weer naar Ne
derland en gaan direct weer terug
Want dan blijkt dat er daar meer te
doen is dan hier. Dat we hier maar
leeg leven”.
Naast vele vredesakties ging
men zich bezighouden met sociaal
werk onder met name de platte
landsbevolking. Daartoe werden in
spoedcursussen (aan de zogenaam
de „School for youth of social
service” hulpverleners opgeleid,
die zich over het land verspreid
den om onderwijs, medische ver
zorging en voedseldistributie aan
te pakken. Na een beginperiode
Weet u zeker dat uw geld aan
komt?
Het Komitee voor Vietnamese
weeskinderen werd in mei 1973
opgericht door een klein groepje
Haarlemmers, om de financiële
hulpverlening voor de betrokken
wezen hier op gang te brengen. De
voorgeschiedenis van dit initiatief
gaat echter terug tot 1964, toen in
de voornaamste
stromingen zich
de Verenigde
kerk. Deze voor
Zuid-Vietnam representatieve be
weging (ongeveer tachtig percent
van de bevolking wordt geacht
Boeddhist te zijn) probeerde een
oplossing voor de conflicten in
Vietnam te bewerkstelligen door
het bewandelen van de zogenaam
de „derde weg” dat wil zeggen
door geweldloze, niet politieke ak-
tiviteiten.
„Als u straks de gegevens heeft
van dat kind, denkt u niet dat u de
neiging krijgt er heen te gaan?
CO
- O
-
V# 9VUL
v*r r o j
14»’ Qty u è-j'
n
