Documentaire over David Hockneys liefdesverdriet
EEN SCHILDER EN ZIJN WERELDJE
Weer Oude Stijl
Bewogenheid om de mens in
Jazz Festival
Ritsos en mogelijk Senghor
in Breda
bronsjes van Trans Menger
naar Poetry International
Raad voor de Kunst vreest isolement
Komische satire op
geschiedschrijving
B
Bi
•II
In Galerie Bon Art
DICHTERSFESTIVAL IN ROTTERDAM
INCUBUS IN TONEELSCHUUR
Positief advies over
American Gypsy
in Arnoldushoeve
produktieteam Utrecht
KUNST
1975
ATERDAG
1 2
APRIL
Verjaarde sex
Filmmuseum
Prolongaties
(Van onze correspondent)
Rija Westendorp
Trio geeft koffieconcert
in Arnoldushoeve
m-
ROTTERDAM De president
van Senegal, L. S. Senghor, staat op
het lijstje van genodigden voor het
zesde Poetry International, dat van
9 tot en met 14 juni in Rotterdam
wordt gehouden. „Dat wil zeggen”,
aldus Martin Mooij, organisator' van
het jaarlijkse poëziespektakel, „als
hij komt, willen we wel dat hij ge
woon als deelnemer komt en niet
als president”. Als de Senegalese
bewindsman met zijn gedichten
naar de Maasstad komt, betekent
dit, dat voor de tweede keer een
figuur van politiek formaat aan het
festival deelneemt. De eerste was
de inmiddels overleden Chileen Pa
blo Neruda, die, toen hij in Rotter
dam was, nog op de nominatie stond
om met zijn vriend Allende naar
het presidentschap van Chili te
dingen.
DAVID HOCKNEY is, althans
in de hoofdstad, geen onbekende.
Enige tijd geleden werd in ga
lerie d’Eendt in aanwezigheid
van de Amsterdamse artistieke
„incrowd” en met alle frivolitei
ten van een chique „happening”
een tentoonstelling van zijn
teken- en schilderwerk geopend.
Toen de rust was teruggekeerd
konden bezoekers van de beken
de kunsthandel in de Spuistraat
kennismaken met een begenadigd
tekenaar en een precieus schil
der uit de magisch-realistische
school op wiens bekendste schil
derij, „Big Splash” een privé-
zwembad te zien was onder een
Californische zon, Waarin zojuist
iemand een duik heeft genomen.
Er is in de hele accuraat geschil-
derde omgeving geen levende
ziel te bespeuren. Alleen het op
spattende water verraadt de aan-
Nachtvoorstellingen
wezigheid van een menselijk
wezen, onzichtbaar maar bijna
hoorbaar in de stilte van het
schilderij door de plons in het
blauwe water.
w> vws
III III
S .'few
I o*
j r
F-
CHARLES BOOST
I
i
jaar
3M
(Van onze streekredactie)
om
BV
(Van onze correspondent)
i
HAARLEM. Incubus Theatre Com
pany is een zeven jaar oud groepje (vier
jongens en een meisje) uit de franje
van het Britse toneel. Het brengt in de
Toneelschuur „Gibbon’s Decline and Fall
of the Roman Empire”, een satire op de
geschiedschrijving. Incubus geeft blijk
van een intelligent inzicht en grote spel-
ervaring. De speeltrant is van een frisse
vrijpostigheid. Jammer, dat ik geen eer
der werk heb gezien.
(Van onze correspondent)
De Raad is zeer ontevreden over de
gang van zaken: een van de belangrijk
ste oorzaken van de onvrede over het
functioneren van de huidige Raad was
en is juist het isolement waarin haar
adviserende werkzaamheden zich moeten
Hockney voor het vernielde schilderij,
gefilmd door Jack Hazan.
dit allemaal ontketent, komt weinig
in beeld. Maar die enkele keren ge
niet hij zichtbaar, zowel van de roem,
als van de adoratie en het medelij
den. Hazan heeft daarvan een stijl
volle film gemaakt die door zijn
In haar schilderwerk uit Truus Men
ger zich op een soortgelijke wijze, echter
met de beperkingen, die het platte vlak
haar oplegt. Maar ook hier weer een
zeer vrije beeldvorming, non-figuratief
dooh met herkenbare fragmenten, op
hetzelfde type inhouden gericht.
gebleven en The Movies heeft in
beide theaters een modelprogramma,
resp. „L’Invitation” van Claude Go-
retta (12de week) en „Céline en Julie
vont en Bateau” van Rivette. Voor de
vierde week.
authenticiteit overtuigt en de buiten
staander een blik gunt in een kleine
samenleving, zoals rond iedere kun
stenaar ontstaat, wat niet altijd in
zijn voordeel is.
zi>
ift
BV
’*9-
ars-
em
ker
ken
Mu
iten
tent
HAARLEM. Van Truus Menger is
in deze omgeving in lange tijd geen
werk te zien geweest. De oorzaak is
natuurlijk, dat ze een aantal jaren gele
den van IJmuiden naar Venhuizen ver
huisde, maar bovendien het feit, dat ze
(weer) geruime tijd in Israel is geweest.
Intussen had ze wel enige exposities in
Hoorn en omgeving.
Het is dus eigenlijk een soort come
back, de expositie in Galerie Bon Art
aan de Jansstraat. Haar voorraad is
klaarblijkelijk geslonken. Het gaat om
een klein aantal brons-plastiekjes en een
kleiner aantal olieverfjes, gouaches en
aquarellen.
(onderwijs, huisvesting, ruimtelijke orde
ning, bestuurlijke organisatie, etc).
De opvatting dat het kunstbeleid een
wezenlijk bestanddeel van het totale
welzijnsbeleid moet zijn, is inmiddels
gemeengoed geworden. Het mag dan ook
niet meer uitsluitend beschouwd worden
als een zaak van de minister van CRM
alleen, maar van het gehele kabinet.
Het „alternatief” voor de verplichting,
namelijk dat elke minister door de Sta-
ten-Generaal ter verantwoording kan
worden geroepen, biedt volgens de Raad
voor de Kunst te weinig waarborgen: de
genomen maatregelen zijn dan al vaak
in een te ver gevorderd stadium. Boven
dien wordt ten onrechte een grote mate
van overzichtelijkheid van het beleid in
andere sectoren verondersteld, en alert
heid om hierop snel te reageren. De
In een reactie van de Raad op het
eind vorig jaar bij de Tweede Kamer
ingediende wetsontwerp zegt zij het als
„een essentiële tekortkoming voor de
bewerktuiging van een verruimd kunst
beleid” te beschouwen als andere minis
ters niet tot het vragen van adviezen
zouden worden verplicht. Het vooront-
DEN HAAG. De Raad voor de
Kunst protesteert er fel tegen dat in het
ontwerp voor de nieuwe Wet op de
Raad voor de Kunst de verplichting is
vervallen voor andere ministers dan die
van CRM om advies te vragen als zij
voorzieningen willen treffen die direct
van invloed zijn op het kunstgebeuren
in Nederland.
Met het project Seelewig van S. G.
Staden, een „wereldpremière in deze
tijd” van de eerste ons nog overgelever
de Duitse Opera, boort het Utrechtse
team de vroegste bronnen aan van het
muziektheater ten behoeve van een ruim
en geïnteresseerd publiek.
Het hiermee gepaard gaande uitgebrei
de musicologische en filmologische on
derzoek wordt neergelegd in een blij
vende documentatie, namelijk een we
tenschappelijk verantwoord programma
boek. Vorige produkties hebben, aldus de
Raad voor de Kunst, door hun artistieke
kwaliteit bewezen dat het produktieteam
(Tineke van der Wal en Frans de Rui
ter) het in hem gestelde vertrouwen
waard is. Ook dit. jaar zullen de in
Rija Westendorp uit Zandvoort is de
andere exposante. Ze toont uitsluitend
olieverven. Haar titels wijzen de weg.
„Kosmos”, „De rode planeet”, „Tussen
zon en maan” en dergelijke. Ze werkt
non-figuratief, als je althans bollen in
wazige en kolkende wolken en nevels zo
wil zien. Melkwegstelsels „naar de na
tuur” worden het althans niet, eerder
kosmisch gerichte fantasieën. Binnen die
beelden treden herkenbaarder vormen
aan de dag, fragmenten van een mense
lijke figuur, soms een gezicht: de mens
dus in confrontatie met de kosmos.
De ideeënwereld van Rija Westendorp
bezit natuurlijk mogelijkheden, maar je
moet wel heel goed kunnen schilderen
om dergelijke gedachten boeiend over te
dragen. Nu blijven het te vaak herhaal
de vaagheden in kleuren die niet altijd
het oog bekoren, veel rood en blauw in
zware tinten, veel troebele kleuren ook.
Het visionaire, door deze schilderes ba-
oogt, breekt te weinig door.
HEIN STEEHOUWER
DINSDAG VERTOONT het Film
museum een Duitse film van histori
sche betekenis, de in 1920 gemaakte
„Der Golem”, geregisseerd en ge
speeld door Paul Wegener. De film is
een voorloper op het Duitse filmex-
pressionisme („Caligari”) en vertelt de
geschiedenis van een uit leem ver
vaardigd wezen dat het Joodse volk
zou bevrijden, maar, eenmaal ge
maakt door rabbijn Löw, een eigen,
désastreus leven gaat leiden.
Hierop aansluitend zijn de films op
woensdag en donderdag, eerst „Jidl
mit ’n Fidl”, een Pools-Jiddische mu
zikale comedie uit 1936. vervolgens op
donderdag „Dybuk”, een Oost-Joodse
legende vol fantastische en dramati
sche verwikkelingen. Het stuk werd
destijds (in 1927) in ons land gespeeld
door het Hebreeuwse Kunsttheater
„Habima” uit Moskou en in 1937
verfilmd door Michel Waszynski.
U begrijpt er nu waarschijnlijk niets
meer van. Maar het intelligente van
Incubus is dat het vrijwel allemaal heel
helder en in echte theaterbeelden wordt
verteld. Alleen de dubbelfiguur van
Truth en Hindsight schept althans
voor mij enige problemen. De scènes
zijn met verstand in elkaar gezet; de
technische moeilijkheden bij de rolwis
selingen (vier spelers doen vele rollen)
zijn logisch en dus onmerkbaar ongelost.
De komische talenten van met name het
meisje zijn niet gering. De tekst is
hoogst onderhoudend en uiteraard niet
van Britse humor gesneend. Vanavond
De Japanse dichteres Kazuko Shiriashi
gaat ongetwijfeld de show stelen op het
festival, waarvoor weer een dertigtal
buitenlandse en een vijftiental Neder
landstalige dichters zijn uitgenogigd. Al
thans, zij is zo’n beetje de „hitshot” van
organisator Mooij, die ons inwijdt in de
kwaliteiten van de nu 44-jarige Japanse,
door enkele publikaties ter inzage te
geven.
Daaruit blijkt dat de roep van de
Japanse niet alleen is te danken aan
haar uitgebreide oeuvre. Ook haar ge
voel voor het extravagante heeft haar in
de publiciteit geen windeieren gelegd. Zo
wordt met onverholen bewondering mel
ding gemaakt van baar elkaar snel op
volgende liefdesaffaires. De Japanse
dichteres schijnt zich te kleden in rood-
verstrengeld. We zien Gibbon als falend
gezinshoofd. We zien hoe hij enkele
historische gebeurtenissen eigentijds in
terpreteert: sex in de Sabijnse maagden
roof en geweld in de Romeinse veldsla
gen. Ook de godsdienst krijgt z’n plaats:
Christus contra Romeinse góden. Ten
slotte zien we hoe sex, geweld en religie
uit de historie bijeenkomen in het gezin
Gibbon en onze samenleving, vol televi
sie en geweld. Ma Gibbon verdrinkt,
zoon Gibbon sterft als Jezus, het huis in
Bromsgrove wordt tijdens een burger-
oorlog-achtige toestand bezet door een
parachutist. Iedereen sterft. Gibbon
krijgt z’n boek af, al is de allegorische
figuur van de Waarheid gemarteld voor
de zoveelste maal in de geschiedenis.
GRIEZELEN IN DE nacht is moge
lijk in Alhambra 2 bij „King Kong”
en „King Kong escapes” in Rex. Naast
de dagelijkse programma’s die in het
weekend na 12 uur worden voortge
zet („Aardbeving” in Cinema Inter
national, „Zwaarmoedige Verhalen”
in City 2, „Chinatown” in City 3,
„Vincent, Francois, Paul en de an
deren” in Kriterion, „Keetje Tippel”
in Oscar, Amstelveen), kan men ook
interessante reprises tegenkomen als
„Wie is bang voor Virginia Woolf’ in
Ceintuur, „The African Queen” in
The Movies en Bergman’s „A Passion”
in Studio K.
BREDA. Vanaf donderdag acht mei
(Hemelvaartsdag) tot en met zondag elf
mei a.s. is het vijfde Internationale Oude
Stijl Jazz Festival in Breda.
Ruim 40 orkesten uit acht landen,
treden gedurende vier dagen op in „the
hottest place of the South” en brengen
allerlei vormen oude stijl jazz ten ge
hore.
HOOFDDORP. Zondagmiddag
twaalf uur begint een koffieconcert in
de Arnoldushoeve, Hoofdweg 574 in
Hoofddorp. Het trio Ank Mulder (fluit,
hobo, harp) speelt werk van 18e eeuwse
componisten Lotti, W. F. Bach en J.
Krumpholtz en eigentijdse muziek van
Hans Eisler en J. Obert. Het trio bestaat
uit de fluitiste Ank Mulder, die o.a. in
het Utrechtse Symfonie Orkest speelt, de
solohoboïst Frank van Koten die in het
Radio Filharmonisch Orkest speelt en
Emily Heyens, eerste harpiste van het
Radio Filharmonisch.
BEHALVE DE hierboven besproken
„The bigger Splash”, een film over de
schilder David Hockney, waarvan Ci-
nétol de Nederlandse première
brengt, is er weinig nieuws bij geko
men op de Amsterdamse bioscoop
agenda. Liefhebbers van het genre
sexfilms kunnen nog iets nieuws te
genkomen in Corso, waar onze Wille-
ke van Ammelrooy in een Franse
film „Warmte en Sex op Corsica”
brengt of in Parisien waar de door de
keuring langdurig opgehouden „Be
yond the Valley of the Dolls” van
Russ Meyer vertoond wordt, wat in
middels verjaarde sex geworden is.
Toen Hockney ons land bezocht,
was zijn naam al gemaakt door bui
tenlandse berichtgeving over zijn op
vallend werk en door kritieken op de
film die Jack Hazan over hem had
gemaakt en die „A bigger Splash”
heette. Hazan is een filmer, voorna
melijk voor tv, over schilders en hun
werk. Toen Hockney aan de beurt
was voor een filmportret, ongeveer
drie jaar geleden, trof Hazan de
schilder in een crisissituatie en al
filmend kreeg hij zoveel boeiend ma
teriaal bijeen dat hij besloot er een
avondvullende film van te maken die
totaal zou afwijken van de gebruike
lijke film over kunstenaars.
David Hockney is in het werkelijk
leven een geblondeerde Engelsman
die zich van mij nwerkerszoon opge
werkt heeft tot een wereldberoemd
schilder, die onwezenlijk hoge bedra
gen voor zijn werk kan vragen. Met
zijn wat extravagante kleding, zijn
grote uilebril, zijn bizarre levensstijl
en kleurige vriendenkring is hij een
typisch product van „swinging Lon
don” uit de zestiger jaren. Zonder
zijn talent in twijfel te trekken, mag
men wel stellen dat hij een dee] van
zijn bekendheid „gemaakt” heeft door
zijn opvallend optreden, waarmee hij
nu al, 38 jaar oud, een modieuze
legende is geworden.
dan die van CRM (Van Doorn) de bepa
ling, dat advies moet worden gevraagd
over alle maatregelen van betekenis
voor het functioneren van de kunsten in
de samenleving, veel te vaag vinden om
er een wettelijke verplichting aan te
verbinden. Van Doorn heeft zich bij
deze opvatting aangesloten. Wel heeft
hij geprobeerd een omschrijving te vin
den die de nodige duidelijkheid zou
bezitten. Maar de Raad voor de Kunst is
van mening dat de bewindsman hier
niet in geslaagd is.
HOOFDDORP Zaterdagavond 12
april heeft de Arnoldushoeve, Hoofdweg
574, de Amerikaans-Nederlandse forma
tie American Gypsy in huis. Leden van
de groep zijn vorig jaar naar ons land
gekomen in de hoop op groter succes
dan thuis. Dat lukte. De eerste single
Angel Eyes werd hier een hit. Een
tweede single Lady Alenor kwam enkele
maanden geleden uit. Nu zou Amerika
weer belangstelling hebben, maar de
groep blijft voorlopig in ons land. Aan
vang van het concert 8 uur.
Velen kennen haar bewogenheid met
de geknechte en door het oorlogslot
getroffen mens. Die bewogenheid drukt
ze uit in bronsjes, waarvan de vorm
half-abstract is en soms min of meer
herkenbare facetten vertoont. Het zijn
verscheurde vormen, alsof de plastiekjes
uit geknede scherven zijn opgebouwd.
„Vietnam” is een half menselijke figuur,
amper te herkennen in de gebogen flar
den, waaruit het beeldje is opgebouwd.
En zo zijn er meer, met titels als
„Verschroeide vleugels”, maar ook enke
le andere als „Overwinningskreet” en
„Vrijheidsdans” in een beeldtaal, die is
aangepast aan de idee. Het zijn zeer
open gehouden volumes, bijna geraam
ten van ideeën, met als belangrijkste
verdienste de dwingende expressie.
Zoals gezegd, filmer Hazan, trof
zijn onderwerp aan in een depressie
ve stemming. Zijn jongere vriend die
op verschillende tekeningen voorkomt
en ook model had gestaan voor schil
derstukken, o.a. „Peter near the
Swimming Pool”, had hem verlaten
en Hockney is in een staat van ver
twijfeling. Hij komt niet meer tot
werk, een reeds lang toegezegde ten-
Verder is alles bij het oude geble
ven: voor wie van Nederlandse films
houdt staat City I open met „Rooie
Sien”, Tuschinski en Oscar (Amstel
veen) met „Keetje Tippel” (1.250.000
bezoekers), Leidseplein Theater met
„Kind van de Zon”, en City 2 met
„Zwaarmoedige Verhalen”. Bergman’s
„Scènes uit een Huwelijk” is nog in
Tuschinski 2 en Alhambra. De ram
penfilms „The towering Inferno” en
„Aardbeving blijven het respec
tievelijk in Cineac Damrak, Rem-
brandtplein Theater en in Cine
ma International goed doen. Niet
minder goed doet „Moord in de
Oriënt Express” het in Cinerama.
Waarmee Ingrid Bergman zojuist een
Oscar in de wacht heeft gesleept.
Chaplin’s „Verdoux” is in De Uitkijk
DEN HAAG. De onderafdeling Mu
ziekdramatische Kunst van de Raad
voor de Kunst (advieslichaam van de
minister van CRM) staat uiterst positief
tegenover het streven tot repertoirever-
nieuwing van het Produktieteam
Utrecht.
toonstelling in New York van zijn
werk dreigt niet door te gaan en om
hem heen is de schare vrienden en
vriendinnen bezig hem te troosten en
af te leiden. eHt schilderij van Peter
aan de rand van het Californische
zwembad wordt door Hockney ver
nietigd en daarvoor in de plaats komt
„The big Splash”, een baast symboli
sche voorstelling van Peter’s verdwij
ning uit het leven van de schilder.
Dit alles klinkt als het scenario
van een slecht melodrama met als
enig variant dat de grote liefde zich
nu tussen twee mannen afspeelt. De
homofiele liefde blijkt nog het enige
taboe dat niet door de film doorbro
ken is en zelfs Kazan’s sobere aan
duiding van de situatie heeft moei
lijkheden bij diverse censuur-instan-
ties, ook in ons land opgeleverd. De
prijs voor de meest infantiele tegen
werping gaat naar een der Engelse
keurders die wanhopig uitriep: „Als
Wilfried Gibbon is een historicus te
Bromsgrove, Kent. Hij wordt in het
programmablad omschreven als een
„gefrustreerd intellectueel en parttime-
fantast”. Hij schreef een bekend boek
over de neergang en val van het Ro
meinse keizerrijk en toetste het nut van
de geschiedschrijving aan de realiteit
van alledag. Het toneelstuk is daarop
gebaseerd.
Incubus toont Gibbon als een schle
miel. Hij heeft een rancuneuze zeurpiet
van een vrouw en een neurotisch, zo
niet achterlijk zoontje. Hij kan ze niet
aan. Gibbon wordt bijgestaan door een
mentor, die zowel de Truth, Waarheid,
vertegenwoordigt als het begrip Hind
sight, dat zich laat omschrijven als
Niet alleen Kwantitatief maar ook
kwalitatief is dit evenement uniek voor
Europa. Naast voortreffelijke solisten als
Bud Freeman (USA) en Bill Rank (USA)
en gerenommeerde orkesten zoals „Le
gends of jazz” (USA), Kenny Ball en
Alex Welsh (GB) is de festivalorganisa
tie erin geslaagd om twee Europese
primeurs te bewerkstelligen, en wel „the
New Mc Kinney’s Cotton Pickers” uit
Detroit en „the Portena Jazz Band” uit
Argentinië.
Gedurende het vierde festival hebben
circa 17.000 bezoekers de binnenmanifes-
taties bezocht. De aantallen bij open-
luchtkoncerten en streetparades waren
zelfs niet te schatten.
De terugkerende evenementen zijn:
oude stijl jazz concours voor amateurs-
orkesten, ruilbeurs, kindermatinee,
openluchtkoncerten, streetparades, vau
devilleshows, een kroegentocht, een jazz-
kerkdienst en als hoogtepunt het nacht-
koncert.
Nieuwe evenementen zijn dit jaar het
grote lustrumkoncert met bal na en een
tentoonstelling in het cultureel centrum
,.de Beyerd”, waar de relatie jazz-beel-
dende kust wordt gelegd, met werken
van o.a. Sam Middleton.
Voor het eerst is er ook een recht
streekse TV-uitzending. Daarnaast wordt
er ook door de radio zeer ruime aandacht
aan het programma besteed.
leren pakken, is een bekende verschij
ning in de Tokiose hippe wijk Shinjuku
en sprak eens: „Ik wantrouw alle intel
lectuelen: want ze missen het belang
rijkste in het leven”.
Nog niet alle namen van de buiten
landse deelnemers staan vast, omdat nog
niet alle toezeggingen binnen zijn. Wel is
zeker dat uit de Verenigde Staten ko
men: Philip Levine en Gary Snyder
(woont de meeste tijd in Japan, studeer
de Japans en Chinees), uit West-Duits-
land Michael Krüger, uit Griekenland
niemand minder dan z’n bekendste dich
ter Yannis Ritsos, uit Oostenrijk H. C.
Artmann en uit Libanon een zekere
Adonis.
Opnieuw bevinden zich geen Russen
onder de dichters-gasten van Poetry.
Wel uit Hongarije (Pilinsky) en Bulga
rije levert met de 85-jarige Elisabeta
Bargrjana de oudste deelneemster. Uit
de USSR afkomstig is wel balling Alek
sandr Galic. Mooij: „We hebben dit jaar
maar eens geen moeite gedaan om ie
mand hierheen te krijgen. We hopen
eigenlijk, dat als we ons nu rustig
houden dan volgend jaar ineens
blijkt dat het wel kan”.
Uit Zuid-Afrika komen twee deelne
mers: Mazisi Kunene en Wally Serote,
die de kern zullen vormen van het
vertaalproject van dit jaar, dat aan het
Zoeloe is gewijd. Mooij: „We willen het
daarbij echt bij de poëzie houden en er
niet in de eerste plaats een anti-apart-
heidsdemonstratie van maken, al zal
dat wel mede de achtergrond vormen.
Het Zoeloe is lang alleen mondeling
overgedragen; daarom zal er in het pro
gramma veel beweging en zang zitten”.
Als altijd wordt voor de slotavond ook
ee nspeciaal themo-programma voorbe
reid. Dit keer is dat een zonneproject,
voorbereid door Bert Schierbeeck. Ook
is voor de Nederlandstalige deelnemers
weer een eigen avond, een dag voordat
het festival begint. Dichters, die dan ko
men: Benlef, Mulisch, Sleutelaar, Hannie
Groen (die Poetry opent) en de Belgen
Patricia Lasoen, Gils en Jooris.
Zeer speciaaly voor de liefhebbers is
verder een avond van Vijftigers en de
Tijd en Mensgroep (België). Hiervoor
zijn uitgenodigd: Andreus, Lucebert,
Vinkenoog, Elburg, Kouwenaar, Claus,
Campert, Rodenko, Polet, Schierbeek,
Cami, Wauters en Bontridder.
het tenminste maar twee vrcuwen
waren geweest”.
En wat, naverteld, lijkt op melo
drama, wordt op de film een sc _ii-
documentair verslag van een kunste
naar die tijdelijk in een wanhoopssi
tuatie is geraakt met alle gevolgen
van ongedurigheid, werkonlust en
slachtoffer worden van de sympathie
en het medeleven van de omgeving.
Dat wereldje van kunsthandelaren,
mode-ontwerpers, mecenassen en
kunstluizen is door Hazan prachtig en
met humor geobserveerd. Vooral ook
omdat ze in het werkelijke leven de
adorerende kring vormen, waarbin
nen Hockney als beklagenswaardig
middelpunt zit. Het is een geïsoleerde
wereld zonder binding met de werke
lijkheid, wat decadent en helemaal te
goeder trouw. De centrale figuur, die
ri’; "•1
gericht op de samenhang van het kunst
beleid met het beleid in andere sectoren
De problemen van Gibbon bij zijn
geschiedschrijving zie je in drie soorten
taf reien, op knappe wijze met elkaar
vatte deze verplichting wel.
Het is gebleken dat andere ministers
verschaffing door de andere ministeries,
stemt de Raad niet hoopgevend.
het kader van het Holland-Festival
plaatsvinden.
gaat de voorstelling weer in de Schuur.
Het is de moeite waard er heen te gaan.
JAC HEIJER
