Standwerkers terug in Amsterdam
I
Chinese
Terminal
George wil Suriname
aan Brazilië geven
Centre Hotel
Tabak
Samkalden
Kunstmarkt
I
1
r
c
■LUJ
K
T
„Heroine in
„NIET IN WW MAAR TERUG NAAR BUSH-BUSH
I
I
I
I
J
liif
eethuizen”
ES
II
WtlW
mblmm|m|
si
Body Art in
„De Appel”
„Dan maar een dag later rijk
1
1
I 1
1
I
te
I w
jA..
M
LI
ïw
I
AMERIKAANSE
DRUG-EXPERT
PAUL KNIGHT
s
p
mis
it
I1
IR
IjB
IteSI
IP®
Stffe
Ml
i ItOi
o
■HM!
K3M
13
VARIA
DONDERDAG
17
APRIL
1975
I g 'W
i
-
n
■ant
Courant
I
y
)lad
Er
i
J
I i
DE ADVERTENTIE was klein maar wel opmerkelijk. „Surinamer die
galerie coffeeshop Karei Appel heeft en aldoor last van de belasting en de
drankwet heeft, wil zijn zaak aan een liefdadigheidsinstelling geven. Wil
niet in de WW maar terug naar de bush-bush”. Kort daarna zit ik in het
studentencafé in de Oude Hoogstraat tegenover George Baker.
MOY-KONG
Li
J
ONDER REDACTIE VAN ROLF STALLING/
i
t;
IK
WW'A
Jte,'
L ,>A
-
■v:—
ita
it ise
re
l
Max Tailleur? Nee, het is de standwerker „Rotterdamse Simon” op de Albert Cuyp
s
M
108
Stukje China-town op de Zeedijk.
set M
stbuli
I
B
h.
11
20
196
Meeweg
427
GEORGE BAKER
Mr
s
tnlek
uli
ut
EEN STERK punt van de bendes is
de Chinese solidariteit. „De telefo
nisch afgwikkelde transacties blijven
binnen de families. Er is wel rivali
teit maar Chinezen zijn zeer gedisci -
plineerde mensen die niet praten als
W»
NA SONESTA aan het Hekelveld en
Marriott bij het Leidsebosje heeft het
centrum van Amsterdam er in een
maand nog een derde nieuw hotel
bijgekregen: het 110 kamers tellende
Amster Centre Hotel. Het is te vin
den aan de Herengracht 255. Het is
de vierde vestiging van de Centre-
groep, die reeds Doelen, Schiller en
Caransa exploiteert. Directeur is de
Nederlander Jack Sinke die geruime
tijd in Engeland heeft gewerkt.
IETS VERDEROP zat Brabantse Wil
lem op een krukje temidden van twintig
emmers vol schroevedraaiers. Met zijn
rug naar de Volvo 244 DL waarmee hij
was gekomen. Slordig geparkeerd als je
psychologie wilt bedrijven, maar Willems
klanten hadden het niet eens in de gaten.
„Wat ik doe”, oreert Willem, „doet alleen
maar een geestelijk gestoorde”. Als ie
mand twee zakjes van zijn handel wil,
informeert hij wantrouwend: „Ben jij
dan een kapitalist?”
De gemeente wil een belangrijk deel
van de huizen uit de nalatenschap
van de vorig jaar overleden Hendrik
Tabak kopen. Het gaat om 112 pan
den in de Amsterdamse binnenstad
waarmee e en bedrag van vier miljoen
zou zijn gemoeid. De onderhandelin-
gen moeten nog beginnen. Tabaks
schoonzoon Nico Koel: „Er is met ons
nog geen enkel contact geweest en
we staan echt niet te dringen om
deze panden af te stoten”.
HIJ GAAT dus straks terug naar Su
riname. Wat gaat hij er doen? George
Baker veert op en zegt: „Als ik geld zou
hebben en dat komt misschien nog wel
dan zou ik een leger huren en heel
Suriname aan Brazilië geven. Niet dat ik
president word maar ik zou er de push
toe kunnen geven. Want we worden er
geen cent wijzer van als we bij Neder
land en de EEG blij ven. Waarom moet
een Surinamer straks nog een Neder
lands paspoort hebben, terwijl van Bra
zilië toch bekend is dat het een grote
mogendheid wordt?” Hij trekt er een
gezicht bij waaruit ik dien op te maken
dat zijn filosofie heel wat meer is dan
politieke prietpraat aan de bittertafel.
Een andere rijksgenoot komt er bij
zitten en vertelt Baker de laatste Suri-
name-mop. „Weet je dat Surinamers te
genwoordig met de SAS vliegen? Het is
echt zo. De vlucht gaat van Schiphol
naar Amsterdam en Sociale Zaken”. Ik
heb’m genoteerd omdat allebei zo harte
lijk om deze zelfspot moesten lachen
ze worden gepakt”, aldus de Ameri
kaan. Een gegeven dat men bij de
Amsterdamse narcotica-brigade, die
het afgelopen jaar met een handvol
moorden op Chinezen werd gecon
fronteerd, vlot beaamt.
"•A'A
Inmiddels veertig jaar oud kwam hij
in 1958 naar Amsterdam omdat de grond
hem in Suriname als gevolg van enkele
politieke uitspattingen te heet was ge
worden. Hij wilde in het zakenleven
maar geen enkele bank wilde hem geld
lenen. Schreef een boze brief aan prins
Bernhard en kreeg als antwoord dat de
zaak onderzocht zou worden. „Maar ook
daarna kreeg ik geen geld. Het is me pas
na twaalf jaar sparen gelukt een zaak te
beginnen”.
Maar Baker, die te maken had met de
stunt van de kuil van Appel, kreeg
moeilijkheden met dé autoriteiten. De
politie vond bij een inval in zijn woning
200 gram hasjiesj en een pistool. „Toen
werd meteen gezegd dat ik een grote
heroinedealer was, terwijl ik dat spul
voor mezelf had. Dat pistool had ik
gekocht om me te verdedigen. Er was
twee keer bij me ingebroken en telkens
zei de politie dat ze niets voor me
konden doen”.
Daarna liet de fiscus beslag leggen op
zijn zaak omdat zijn belastingschuld in
middels de vijf nullen had bereikt. De
Surinamer bestrijdt de hoogte („Het zijn
allemaal pesterijen”) en drong via een
advocaat van zijn brouwerij op uitstel
van betaling aan. „Het is zo dat ik geen
verstand heb van die papieren en nu
heb ik een boekhouder gehad die me
heeft opgelicht”.
AL MET AL ziet de Appel-exploitant
het hier niet meer zitten. Getuige het
geringe aantal reacties valt het echter
niet mee een koffiezaak-met-schuld voor
niets weg te geven. Als extra voorwaar
de heeft hij namelijk gesteld dat de
liefdadigheidsorganisatie zich actief met
de problemen van de Derde Wereld
moet bezighouden. Dat doet George ook,
Een meisje vraagt: wat voor merk is
dit? Hij zegt: Willem Geerlings. Waarna
ze de schroevedraaiers weer in de em
mer laat vallen. Willem verontwaardigd:
„,Heb ik hier dan zo’n slechte niaam?”
Een minuut later vraagt hij een 65-
plusser waar deze vandaan komt. Dat
blijkt uit Leiden te zijn. Repliek van
Willem: „O, dat zijn ook mensen. Heb jij
ook geen verstand van gereedschap me
neer? Dan ben je een goede klant van
me”. Nadat de man zich boos heeft
omgedraaid, grinnikt de Volvoberijder:
„Pech, maar het geeft niets. Dan maar
een dag later rijk”.
Sinds drie jaar geleden de eerste
contacten werden gelegd met vier
misdaad-syndicaten in Hong Kong
concentreert de heroïnehandel zich
in de hoofdstad. De syndicaten zijn
inmiddels via Bangkok, waar de poli
tie hen onder druk zette, uitgeweken
naar Koeaia Loempoer in Maleisië.
BEHALVE de grote manifestatie
„Boek en Stad Amsterdam”, die in
tenten en gebouwen op het Museum
plein plaats vindt, komt er m deze
periode van 23 tot en met 25 mei
ook een kunstmarkt. Tussen het Van
Gogh Museum en het Stedelijk Mu
seum komen 36 kraampjes te staan
waar kunstenaars hun werk zullen
verkopen. Bij de boekenmarkt wordt
voorts een werkplaats ingericht waar
kinderen boekjes met alleen tekst en
lege bladzijden zelf kunnen illustre
ren.
lil
„Op de markt hier mensen kun je
altijd lachen. Toontje Hermans zou zeg
gen: mijn handel ligt op Boadway. Ik zit
me suf te lullen maar als je nou m’n
zuster neemt: die verdient 50 gulden per
minuut en daarvoor zit ze alleen maar
op een krukje te wachten... Aan de
kassa in de Bijenkorf. Kom maar hier
mevrouwtje. Dan zal ik ze je als een
biefstuk op je tong leggen. Een kusje?
Ja, zal ik het doen. Nou ja, een oude
bok lust ook wel eens een blaadje”,
aldus Simon tot zijn burgers van de
„Albert Cuypstreet en omliggende we
relddelen”.
Hoofdinspecteur Cor Elbersen van
de Amsterdamse recherche :„Ik heb
Knight laatst nog bij me gehad maar
ik ben het niet helemaal met hem
eens. Was het maar waar dat alle
grote zaken in de Chinese speelclubs
werden afgsloten, dan zouden we er
een betere greep op kunnen krjjgen.
Natuurlijk wordt er in die clubs wel
gehandeld, maar naar mijn mening
niet door de grot» jongens”.
DE HANDEL op de Albert Cuyp ging
gewoon door maar ze waren er wel dege
lijk: de standwerkers. Terug van heel
lang weggeweest want men moet wel
naar de vooroorlogse jaren terug gaan
om legendarische marktkooplui als Ko-
kadorus, die behept met een scherpe
tong en gevoel voor fantastische vertel
lingen in staat waren de duvel en z’n
malle moer te verpatsen, weer in beeld
te krjjgen. Het standwerkers-concours
dat de komende maanden de kleurrijk-
ste Amsterdamse marktplaatsen af
reist en half oktober op het Damrak uit
zijn midden een koning zal kiezen, is
vooral een brok volks-sentiment.
De voorraden zijn uitgesmeerd over
Chinese eethuizen in Nederland van
waar ze door goud- en wapensmok-
kelaars met auto’ s en per trein naar
andere bestemmingen worden ge
bracht. Voor het luchtverkeer worden
bijna uitsluitend meisjes als koerier
gebruikt. Behalve een forse beloning
krijgen ze een koffer met dubbele
bodem, waarin drie kilo heroïne past,
en een vliegticket.
MAAR ZELFS geroutineerde „rei
zigers” komen niets te weten over de
groep leiders en de organisatie die
hen betaalt. Volgens Paul Knight is
het systeem zo waterdicht dat de
Grote Zes nu klaar zijn om hun
handel maar Amerika uit te breiden.
Het is een miljoenenspel want voor
elke gram heroïne, die voor een
rijksdaalder in Birma, Laos en Thai
land (De Gouden Driehoek) wordt
verkregen, moet een verslaafde een
slordige honderd gulden betalen.
op zijn manier. Van de WW wil hij niets
hebben. „Het is misschien een complex
van mij maar wij Surinamers hebben
het idee dat we altijd wel geld van
Sociale Zaken kunnen krijgen. Dat ligt
mij gewoon niet”.
„Je merkt wel dat het hier steeds
moeilijker wordt voor een buitenlander
om een zaak te hebben. Er is altijd wel
iets met de papieren aan de hand en dat
terwijl de grote Nederlandse onderne
mingen in Suriname altijd alle mede
werking hebben gekregen”. Ik opper de
mogelijkheid dat hij het misschien alle
maal toch niet zo goed heeft aangepakt,
maar die wijst Baker nijdig van de
hand.
ZES CHINESE zakenlieden hebben
de touwtjes in handen van de inter
nationale handel in heroine. Vanuit
de exclusieve Chinese speelclubs in
de omgeving van de Amsterdamse
Zeedijk worden jonge koeriers opge
leid om het netwerk van de „Dutch
Connection” te bemannen. Deze orga
nisatie is de belangrijkste en gevaar
lijkste waarmee Interpol heeft af te
rekenen in zijn gevecht tegen hard
drugs.
Dit heeft Paul Knight, de invloed
rijke „Partfse man” van het Ameri
kaanse Narcotica Bureau, onthuld te
genover een journaliste van The Sun
day Times. Onder kop „De spuit van
Europa” wordt in het artikel kritiek
geleverd op het feit dat de Chinezen
dankzij de over-liberale houding van
de Nederlandse autoriteiten onge
straft hun gang kunnen gaan
Volgens Paul Knight worden in de
speelclubs, waar geen Europeaan bin
nen komt, de zaken afgesloten die de
Aziatische heroïnestroom door Euro
pa leiden. De zes toplieden zijn ver
mogende, ultra-conservatieve zaken
mensen die zich met de inport- en
exporthandel bezig houden en boven
dien de Chinese gokpaleizen exploite
ren.
Zo stond daar op de Albert Cuyp-
markt „Rotterdamse Simon” kleurpen-
nen te verkopen voor nog geen vier
cent. Dacht men ten onrechte want het
verschil moest wel worden bijgepast. „Ik
ben net een boer”, hield hij zijn gehoor
voor. „Ik werk hard maar als een ezel.
Maar laat mij maar babbelen want ik
ben babbelend op de wereld gekomen.
Op een zondagmorgen”- De kleurpennen
„volgens een nieuw leersysteem in Ita
lië” wekten nieuwsgierigheid „maar”, zo
zei Simon, „ik ken mensen die door hun
nieuwsgierigheid een bruiloft hebben
moeten betalen”.
SMRW
Burgemeester Samkalden vertrekt
zondag voor een bezoek van drie
dagen aan New York. Het kabinet
van de burgemeester wilde over de
aard van het bezoek geen bijzonder
heden verstrekken, maar van andere
zijde hoorde ik dat hij door zijn
Newyorkse ambtgenoot Bean zou
worden ontvangen en voorts door Jos
en Wilma de Wit schrijvers van
het zojuist op de markt gekomen
boek „New York, stad voor Neder
landers” zou worden rondgeleid.
Ook is gespeculeerd over een ontmoe
ting met prinses Christina maar dat
werd ontkend door de rijksvoorlich-
tingsdienst. „Waarom ook, de prinses
trouwt niet in Amsterdam maar in
Utrecht”, aldus het commentaar.
Deze week is in het westelijk haven
gebied de Scandia Terminal van het
Verenigd Cargadoorskantoor in ge
bruik genomen. Deze was nodig om
de jumbo-ferries van de Tor Line, die
een laadklep van negentien meter
hebben en zoals de Tor Brittania 1250
passagiers kan herbergen te kunnen
afhandelen. Tot dusver voer Tor Line
op de Coen Terminal, waar het s
zomers spitsuur was omdat ook ande
re cruiseschepen er gebruik van ma
ken. Joris Moes van het VCK: „Ik
verwacht dat Tor Line dit jaar tegen
de 200.000 passagiers van en naar
Amsterdam zal vervoeren”.
Zoals de psycholoog Henk Jurriaans
zijn gedrag in het Stedelijk Museum
exposeerde, zo kon de Amsterdam-
se„in-wereld” zich twee weken in ga
lerie „De Appel” een pakhuis aan
de Brouwersgracht 196 vergapen
aan de Zwitserse kunstenaar Urs Lü-
thi die mét een verfbusje zijn eigen
beeltenissen wegspoot. De reacties
hierop waren niet al te uitbundig. „Ik
geloof dat het tegenviel omdat het
niet banaler was”, meent Wiesje
Smals, die galerie Seriaal (NZ Voor
burgwal) aan Helen van der Mey
overdroeg om De Appel van de grond
te krijgen. Het is een „soort” galerie
voor beeldende kunst, waar men zich
toelegt op environments, situatiekunst
en performances. Film, foto en video
spelen daarin een belangrijke rol. Dit
seizoen legt Wiesje Smals zich speci
aal toe op „body art”, een zeer uitge
werkte vorm van travestie waarbij
het lichaam als medium op zich fun
geert, „Dat boeit me omdat het zo
direct werkt en heel weinig te maken
heeft met commercie. En omdat het
zoveel open breekt”, aldus de galerie-
houdster die volgende maand de Ita
liaan Luciano Castelli (zie foto) in de
show van het eigentijdse kunstgebeu-
ren brengt. „Castelli is altijd bez’g
met het star zijn, net zoals Andy
Warholl. Hij weeft altiid glamour om
zich heen”, aldus Wiesje, die middels
een goudkleurig lint met sierlijke
schrifttekens van de in Berlijn wo
nende Amerikaan James Lee Byars te
horen heeft gekregen dat hij waar
schijnlijk als happening een gouden
bal door de hoofdstad gaat rollen.
Over de kritiek op dergelijke uitingen
zegt ze: „Het is een niet-geaccepteerde
kunstvorm omdat-ie niet klassiek is.
Maar dat was vroeger ook zo met de
fotografie in de beeldende kunst. Wat
ik wil, is dans, mime, theater en
beeldende kunst in één vatten”.
