CENTRUM HULDIGT VAN PARIDON
Canadees Ballet komt
in modern werk los
HATFIELD GROEIT NAAR EENHEID
Eliso Wirsaladze, een
John Cale verrassend verstaanbaar
Georgisch raspaardje
Proloog naar
Weens congres
NPO verzorgde koffieconcert
I
I
I
I
i
u
1
1
en
Russische muziek in Amsterdam
F
Met „Giselle”
„Kettentanz”
M
k - /a
9
KUNST
MAANDAG
2 1
1975
APRIL
Literaire prijsvraag
3
19
Franse onderscheiding
Hatfield North
voor Feike Asma
Verkeerde entourage
voor Nazareth
voor jongeren
tnffiuw
jjsl
men-
Bos-
groot I
long,
3, tv-
bers,
naal.
(Foto’s Lemaire)
Van Paridon en minister Van Doorn.
CONRAD VAN DE WEETERING.
i
(Foto Gijsbert Hanekroot)
TOON VRANKEN
WIM DE HAIR
FERRY TROMP.
JOHAN VAN KEMPEN.
De spelers van Centrum zingen vanaf
een grachtenbrug Van Paridon toe,
die op een rondvaartboot passeert.
vond
lei] er
n en
De stichting literaire dagen zetelt in
Eindhoven (postbus 176) en Antwerpen
(Jan van Rijswijcklaan 28).
En toen moest Centrum de pers
conferentie over het nieuwe seizoen
houden, waar de hele bijeenkomst om
Muziek omwille van de muziek en dat
kan je, zoals vrijdagavond gebeurde, nog
warm van binnen maken.
EINDHOVEN. Toneelwerkgroep Pro
loog uit Eindhoven zal van 25 tot 28 april
deelnemen aan een congres in Wenen.
Dit congres wordt door het Dramatisdhes
Centrum uit Wenen georganiseerd.
Karin Kaïn en Frank Augustyn
in „Giselle”.
NAZARETH MOET IN de feesttent.
Dat was de enige conclusie, die ik gister
avond na het concert in het Amsterdam
se Carré kon trekken. De gemeente Am
sterdam had ter gelegenheid van haar
700-jarig bestaan geen beter initiatief
kunnen nemen. Een grote feesttent, bij
voorbeeld midden op de Dam. Geen stoe
len, alleen maar drank. Dat is de entou
rage, die Nazareth nodig heeft voor een
optreden. De beentjes moeten zwaaien,
de haren moeten wapperen. Onder voor
noemde omstandigheden zou de muziek
van Nazareth een even groot succes kun
nen hebben als „Get your ya-yas out’’
van de Stones.
in ten
18.40
(K)
luiten
en
wor-
its.
vroeg
letten
ochte
18.30
nma.
19.05
riek-
(K)
euws
19.55
(K)
20.15
20.30
21.15
tena-
zelf-
22.45
at de
a kij-
rius?"
stap-
it van
grondmuziek op een totaal onverwacht
moment voorlas, het waren kleine
symptomen van een Cale die „zichzelf”
wil zijn, geen superstar, anders. Maar ze
waren het minst belangrijk.
Vooral als hij zelf achter de piano zat,
maakte Cale het soort uitgebalanceerde,
conventioneel melodieuze, met veel cli
max en power gebrachte song dat je veel
eerder bij mensen als Elton John en
dergelijke verwacht. Misschien dat de
muzikale invloed van pianist Chris Tho
mas, die platen van Procol Harum en
Cale zelf heeft geproduceerd, er iets mee
te maken had, maar verrassend was het
wel. Verrassend goed ook, naar mijn
smaak, want Cale’s rustige, warme stem
leent zich uitstekend voor het genre dat
zaterdagavond af en toe bijna naar „ea
sy listening music” toeging.
Dat was anders zodra Cale zelf de
gitaar ter hand nam. Met uitzondering
van een knallende, als beton zo stevige
rocker werd er dan heftig, intens en vrij
gemusiceerd, met Cale als de drijvende
factor die zich nogal toneelmatig op
beslissende momenten van zijn groep
afkeerde om achter een speaker opval
lend aan dé rits van zijn overall te gaan
sleutelen. Die veel te grote boerenover
all, de sandaalklompen, de donkere zon
nebril die hij slechts twee nummers
ophield, het volstrekt onverstaanbare ge
dicht dat hij uit een schrift met achter-
DEN HAAG. De organist Feike
Asma is door het Franse genootschap
voor Kunst en Letteren onderscheiden
met een verguld zilveren medaille van
wege zijn verdiensten voor de Franse
muziek. Deze onderscheiding zal hem op
27 april worden uitgereikt op de jaar
lijkse plechtige zitting van het genoot
schap in het Palais de la Mutualité te
Parijs.
Whole World. De muziek die Hatfield
maakt is vrij nauw verwant aan deze
Canterbury-scene.
EINDHOVEN De Stichting Literaire
Dagen organiseert voor de zesde maal
een literaire prijsvraag voor Nederlandse
en Belgische jongeren tot 22 jaar. Deze
prijsvraag vindt plaats in het kader van
het kultureel akkoord tussen België en
Nederland. Deelnemers moeten vóór 1
september a.s. vijf gedichten of een pro
zastuk inzenden. Voorwaarde daarbij is
dat de inzendingen nog niet eerder zijn
gepubliceerd. Deelname staat open voor
alle jongeren tot 22 jaar, dus zowel scho
lieren en studenten als werkende jonge
ren. De uitslag van de prijsvraag zal
worden bekendgemaakt tijdens de lite
raire dag ’75 op 22 november in Eind
hoven.
AMSTERDzXM Tussen het hard-
rockgeweld van Grand Funk Railroad,
woensdag in de Jaap Edenhal, en Naza
reth, gisteravond in Carré, trad vrijdag
avond in Paradiso de Engelse groep Hat
field and the North op. Deze groep is af
komstig uit Canterbury en dat drukt me
teen al een stempel op de muziek. Can
terbury is namelijk de bakermat van
groepen als Soft Machine, Caravan, Mat-
De Nederlandse schrijvers, die voor
Centrum werken liepen op het zeer
gezellige, ontspannen op z’n Amster
damse jubileumfeest je rond: Harry
Mulish, Gerard Lemmens, Herman
Lutgerink, Henk Bernlef, Ton Vor-
stenbosch, Kees Holierhoek en Per
Justesen. Naast vele spelers en ande
ren uit de toneelwereld.
Het heeft geen zin nummers of één der
groepsleden op de voorgrond te plaatsen.
Hatfield zorgde anderhalf uur lang voor
uiterst subtiele, briljant getimede mu
ziek. Muziek, die toch niet meer geheel
te plaatsen is binnen het kader van de
Canterbury-groepen. Het zweverige, dro
merige karakter (iets wat Hatfield op de
eerste elpee nog duidedijk manifesteert)
heeft plaatsgemaakt voor de jazz-rocke-
rige aanpak. Kort en kernachtig zijn de
weinige soli die de musici krijgen toebe
deeld. Hecht is de groepsband. Dat is het
wat Hatfield and the North op de weg
naar het verdiende succes heeft geleid.
AMSTERDAM. Toneelgroep
Centrum had zondag haar 25ste ver
jaardag aangegrepen om Egbert van
Paridon, oprichter en coördinator van
de groep, eens goed in het zonnetje te
zetten. Hij had in de voorafgaande
dagen nauwelijks nattigheid gevoeld,
zodat hij niet onmiddellijk aange
naam opkeek, toen ’s morgens om
half tien de staf aan z’n bed ver
scheen met een glaasje sinaasappelsap
en het Resistentieorkest in pyama op
de gang speelde. Nadien volgde een
voortreffelijk georganiseerd verras-
singsprogramma in „Dit is uw leven
stijl.
Alphenaar over het intieme artiesten
leven achter menige grachtengevel,
werd voortgezet tot men afmeerde
aan de Leidsekade voor Bellevue, het
eerste echte tehuis van Centrum.
Spandoeken, bloemen, eet- en drank-
stalletjes verhulden geenszins de ver
regaande staat van verbouwing waar
in de voormalige televisiestudio ver
keert. Dat was de bedoeling. De hon
derden feestgangers konden uitge
breid kennismaken met de grote mo
gelijkheden die dit nieuwe theater
biedt. Weer volgden toespraken. Mi
nister Harry van Doorn van CRM
kwam met een kunstwerk. Jan Wil
lem Hofstra sprak een vriendschaps-
woord tot Van Paridon en zijn vriend
Johan Otten.
HAARLEM. Twee solisten lieten
zichzondagmiddag horen op het goed
bezochte NPO-koffie oncert onder lei
ding var. André Vandernoot. Dat was
allereerst Daniël Otten, bij wie de ver
tolking van Bach’s vioolconcert in a
kleine terts in principe in goede handen
was. Het middendeel, een dialoog tussen
de melodieuze solostem en de ostinate
baspartij, kreeg bij hem de zangerigheid
en rust, die hier vereist zijn. En de
finale, een opgewekte gigue in Italiaanse
stijl, werd gespeeld met de voortvarend
heid tie daar bij past. Jammer dat het
te snel genomen eerste deel een mecha
nisch soort effenheid kreeg, waardoor
ook de tegenstemmen in de orkestpartij
niet volaoende tot uitdrukking kwamen.
Hier had men meer naar verfijning in
loonvorming en klankverhouding kun
nen streven dan naar jakkerende virtuo
siteit, die een heldere polyfonie haast
uitsluit.
begonnen was. Die schoot er bij in.
Nu stond het repertoire al op papier
en ook van het speelplan in het
nieuwe theater was al veel bekend.
De Nederlandse Opera Stichting zal
er in principe dinsdags voorstellingen
geven en elke zondagmiddag vanaf 28
september zal het Jeugdtheater op
voeringen organiseren. Op de meeste
andere avonden en ook in de lunch
tijd speelt Centrum. De premières
worden uitgebracht in de Haarlemse
Toneelschuur^ zodra die verbouwd is.
1- - J
Drummer Pip Pyle steekt niet onder
stoelen of banken, dat hij in die periode
zat te wachten op een betere aanbieding.
Pyle zit echter nog steeds op zijn krukje
achter de drums. De eenheid binnen de
groep is er gekomen en dat heeft de mu
ziek erg veel goed gedaan.
De leden van Hatfield and the North
behandelen hun muziek als een oma haar
porseleinkast. Bij moeilijke stukken wor
den tekst en muziek nog van de noten
balk afgelezen. Je krijgt het idee dat de
groep met diep gebogen hoofd het po
dium zou verlatèn, mocht er een valse
noot de instrumenten verlaten.
Nu bleef het in Carré onder de maat.
Kwalitatief gezien heeft de muziek die
Nazareth speelt niet veel om het lijf.
Uiterst voorspelbaar en weinig origineel.
De zang doet voornamelijk denken aan
Led Zeppelin en het gitaarspel komt in
de buurt van Black Sabbath en Deep
Purple. Dat kwam vooral tot uitdruk
king in de nummers „Chanoing times” en
„Miss Misery”, die op de nieuwe elpee
zullen voorkomen. „Bad, bad boy” en
„Guilty” waren met goed slidegitaarspel
nog het beste, met de kanttekening dat
het laatstgenoemde nummer, mits door
een negerin gezongen, duidelijk hitpo-
tentie zou hebben. Muziek om niet bij na
te denken, niet te letten op kwaliteit.
Nogmaals, Nazareth moet in de feest
tent! Gewoon om op te swingen.
In vergelijking met het concert van
vorig jaar is Hatfield and the North er
duidelijk op vooruit gegaan. Dat concert,
evenals nu tegelijk met het verschijnen
van een nieuwe elpee, werd gekenmerkt
door onsamenhangendheid binnen de
groep. „We deden maar wat, waren geen
muzikale eenheid. Onze opvattingen over
muziek maken lagen te ver uit elkaar”.
Het gezelschap zong uit volle borst
een aubade, toen Van Paridon niets
vermoedend op de stoep verscheen
van z’n Amsterdamse grachtenhuis,
waarin ook het kantoor van Centrum
gevestigd is. Met vrienden en vele
relaties stapte hij in een rondvaart
boot voor een zonnige rondvaart naar
het Toneelmuseum.
Op de boot gewaagden oud-wet-
houder Daaf Geluk en zijn opvolger
Tinus van de Water van de jarenlan
ge nauwe binding van Haarlem met
Centrum. Van de Water had geen
cadeau voor de groep („U krijgt al
subsidie, ook al is dat nooit genoeg”),
maar had wel een platenatlas óver
Haarlem door Haarlemse kunstenaars
voor Van Paridon bij zich. Peter
Lohr bood de groep voor z’n nieuwe
theater Bellevue een foto van de
Haarlemse schouwburg aan, „gevat in
een echte Lemmens”, doelend op een
van de huisschrijvers van Centrum,
die lijstenmaker te Haarlem is.
In het Toneelmuseum had men fo
to’s opgehangen uit Van Paridon’s
carrière. Daar spraken Hans Roduin
en Jan Kassies oprechte woorden
over de bezigheden en karaktereigen
schappen van de jubilaris. Aan het
licht kwam dat Van Paridon al op de
Toneelschool aan vernieuwing van
het toneel werkte. Hij organiseerde er
zelfs een studentenstaking om.
De boottocht, opgeluisterd met een
vermakelijke conference van Carale
Cale is en blijft moeilijk te vangen en
zo wil hij het ook. Maar zijn laatste
activiteiten inclusief het concert van za
terdagavond wijzen steeds meer in een
richting van - laten we zeggen - aanpas
sing. Niet aan de smaak van het publiek
(wat is dat?), maar aan zichzelf. Cale
lijkt wat minder bereid toe te geven aan
zijn hoogst persoonlijke grillen en wat
meer aan het gebruiken van zijn veel
soortige kwaliteiten ten behoeve van een
muzikale continuïteit die hem en zijn
publiek alleen maar kunnen doen groei
en.
AMSTERDAM. John Cale. Een
musicus die er een hobby van maakt
warrige interviews weg te geven waaruit
weinig duidelijk wordt; die door zijn
Velvet Underground/Nico-verleden plus
drie volstrekt a-commerciële eigen el
pees een onvervalst underground-image
heeft gekregen, die John Cale bleek
zaterdagavond in Paradiso verrassend
conventioneel en zelfs commerciëel.
Cale was in zijn muzikale verstaan
baarheid anders genoeg. Gewoon, een
kwaliteitsrijke, lekkere rockband en
hoeveel zijn er daarvan eigenlijk? Hoe
veel opbouw en resultaat er bij deze
John Cale Band uiteindelijk in zal zit
ten, is met geen mogelijkheid voorspel
baar. Cale laat zich er zelf niet over uit
en zijn verleden geeft geen uitslag. Met
Lou Reed was hij oprichter van de
Velvet Underground en daarna een
reeks van dingen. Belangrijkste wapen
feiten: producer van Velvet Under-
ground-zangeres Nico, drie eigen elpees
waarvan „Vintage Violence” de minst en
„Paris 1919” de meest toegankelijke (en
ook laatste) was en vorig jaar in sa
menwerking met Kevin Ayers en Mike
Oldfield een roemrucht Rainbow-concert
dat ook op een dubbelelpee verscheen.
wat het waard was. Een groep jonge,
uitstekend getrainde dansers, die in dit
nummer zelfs de droogheid van hun
techniek kwijtraakten en enigszins met
de kwaliteit van jonge honden met vaart
en plezier over het toneel darteldén.
Niemand kwam na zijn nummer apart
bedanken, en de solo van Nadia Potts
leverde dan ook een bijna vijf minuten
durend applaus op waarvoor ze toch
niet terugkwam hoewel ze wel erg mooi
gedanst had, maar alle anderen ook.
Het doel van het congres is het uitwis
selen van ervaringen, doelstellingen en
werkmethodes van groepen die voor ge
richt publiek spelen. Proloog neemt op
uitnodiging van de organisatoren als
enige niet-Duitstalige groep aan het con
gres deel. Ook zal Proloog een voorstel
ling verzorgen van het stuk „Slappe tij
den, sterke meiden”. In oktober vorig
jaar trok de Eindhovense toneelwerk
groep met de produktie internationale
belangstelling tijdens een festival in Ber
lijn. De Weense organisatoren zullen de
reis- en verblijfkosten van Proloog ver
goeden.
20.00
richt. I
i (K)
film. I
com- I
22.50
>3.35-
Zijn streven naar vernieuwing heeft hij
daarmee gewild óf onder dwang de kop
ingedrukt. Dit is voornamelijk te mer
ken in zijn symfonische muziek o.a. in
het 2e Vioolconcert in g uit het pro
gramma van zondagmiddag.
Niemand minder dan Igor Oistrach
hield een vurig pleidooi voor zijn land
genoot, en dat heeft aan deze muziek
wel een bijzondere dimensie gegeven.
Het is opvallend hoe sterk Igor Oistrach
al spelend op zijn vader lijkt, in houding
en gebaar als uit één hout gesneden. De
muzikale gedrevenheid van David heb ik
toch wel wat gemist maar dat zat ook
niet zozeer in deze muziek verweven.
Haitink en het orkest gaven in een
zorgvuldige interpretatie acte de présen-
ce, al hoor ik ze liever Ravel en Schu
bert spelen. Dat gebeurde dan gelukkig
ook.
Schuberts 8ste Symfonie (de Onvol
tooide) is muziek met een verre horizon.
Muziek die weldadig opbloeide in het
prachtig coloriet van het Concertgebouw
orkest. Met „La Valse” van Ravel ein
digde het concert van de serie Z, waar
mee het abonnementsseizoen nu defini
tief gesloten is.
Maar dit gezegd zijnde moet me toch
van het hart, dat het hele ballet een zeer
uiterlijke benadering kreeg. Ieder stand
je, ieder pasje, ieder gebaar was volko
men uitgekiend, maar vrijwel niets werd
met er.ige echtheid gevuld. Wat me
vooral stoorde was dat Giselle in de
eerste acte als een sappig boerenmeisje
precies net zo licht en spits danste als in
het tweede bedrijf waar ze de geest van
een gestorven maagd moet voorstellen,
met alle onaardsheid vandien. De prins
krijgt in dit ballet niet overdreven veel
te dansen, en iedere balletkenner zit dan
ook altijd te wachten op zijn grote solo
in de tweedy acte. Welnu, die solo werd
keurig uitgevoerd, maar je ging er niet
voor op de rand van je stoel.
In de voorstelling van zaterdag kregen
we dan eindelijk te zien wat voor mo
dern werk deze Canadezen zoal op hun
programma hebben. Om te beginnen was
dat Don Juan van John Neumeier. Enge
Duitse bedoelingendans met onhandig
gebruikte klassieke pasjes. Broddelwerk.
Gelukkig volgde daarna Kettentanz
van Gerald Alpino met muziek van
Johan Strauss. Hier geen bedoelingen,
maar tien vlotte nummers met kleine
maar virtuoze bezetting. Met flair ge
maakt en gedanst toonde dit Het Natio
nale ballet van Canada eindelijk voor
Gezien de bezetting kan dat ook niet
anders. Grote man bij Hatfield is Ri
chard Sinclair, tot voor kort bassist en
zanger bij Caravan. Hij bepaalt door zijn
laaggestemde, constant stuwende basspel,
zijn zang en zijn Caravan-invloed op het
toetsenspel van Dave Stewart (ex-Egg)
de muziek van Hatfield on the North.
Phil Miller (ex-Matching Mole) op gitaar
en Pip Pyle (ex-Gong) drums complete
ren de groep.
AMSTERDAM. Op vrijdagavond en
zaterdagavond gaf het Ballet van Cana
da twee totaal verschillende voorstellin
gen, zo verschillend, dat je haast zou
denken aan twee verschillende ballet
groepen. Vrijdagavond was dat „Giselle”
met in de hoofdrollen Karen Kaïn (Gi
selle) en Frank Augstyn (Albrecht). De
regie van Peter Wright vertoonde een
paar goede oplossingen vooral voor de
rol van Giselle’s verloofde Hilarion (Ha-
zaros Surmeyan) die veelal als een soort
boemanachtige dorpsidioot wordt afge
schilderd, maar hief als een volkomen
acceptabel jaloers mens met gezond ver
stand tevoorschijn kwam.
Gesteund door zijn voortreffelijke,
hechte groep met als uitblinker ex-
Sharks gitarist Chris Spedding die zijn
„meester” niet alleen uiterst functioneel
en behendig stéunde maar zelf, daar
waar hij kansen kreeg, prachtige patro
nen door de volle zaal liet rollen, maak
te Cale er een warm, mooi concert van
en dat was heel iets anders dan de
meeste aanwezigen hadden verwacht. Pa
radiso, toch al erg moeilijk laaiend of
zelfs maar geestdriftig te krijgen, rea
geerde koeltjes met beleefde applausjes,
maar voor diegenen die onbevooroor
deeld waren gekomen viel er meer dan
voldoende te genieten.
:haft, I
papa. I
Z/W)
luitse I
naai. I
t en I
eiten I
(K)
AMSTERDAM. Anton Kersjes
maakt er geen geheim van, dat zijn
interesse, maar het is zeker niet een
eenzijdige, zijn repertoire bewijst het
tegendeel uitgaat naar de Russische
muziek. In een geheel Russisch pro-
I gramma confronteerde hij het publiek
van de Grote Zaal twee avonden met
het pro en contra van de Oost-Europese
muziek. Het pro en contra betreft dan
i voornamelijk Prokofief. Men vindt zijn
i muziek het einde of helemaal niets. Zijn
Pianoconcert no 3 in C is onmogelijk
veeleisend, maar hij was dan zelf ook
I een briljant pianist. Hij is onbeperkt in
I zijn fantasie; dat maakt zijn muziek
I levendig, maar hij is van een zekere
oppervlakkigheid niet vrij te pleiten. De
I kunst van het orkestreren verstaat hij
uitstekend en de virtuoze pianopartij
I vindt levendige reacties en doorwerking
in de orkestpartituur. Te veel goede
I kwaliteiten dus om er zonder meer nee
I tegen te zeggen.
Een schitterende pleitbezorgster kreeg
Prokofief in de Georgische pianiste Eliso
I Wirsaladze. Naast haar fabelachtige
I technische kwaliteiten, haar pikant tou-
I cher en haar expansieve kracht en be-
I heersing op de toetsen, alles is even
exact en springlevend verdient de
statuut en de muzikaliteit in haar voor
dracht grote bewondering. Een biljante
kunstenares, jong en charmant met een
ongelofelijk technisch vermogen in
dienst van een muzikaaltalent dat in de
Georgiërs diep geworteld is.
Grote bewondering verdient Anton
Kersjes die zijn orkest zo zeker en
bekwaam in handen had en de balans
tussen deze vurige soliste en het rap
reagerende orkest scherp onder controle
had. De vergelijking dringt zich op van
de troika (het orkest) en een Georgisch
raspaardje dat de steppen instuift. Een
adembenemende rit met gevierde teugel!
Van de steppen naar de „Storm” van
Tsjaikofski, een symfonisch gedicht, ont
staan na een persoonlijke beleving in de
natuur en niet geheel vreemd aan het
Shakespeare-drama The Tempest. In de
contrasten van kracht en verstilling,
dramatische spanning en milde lyriek
spreekt zich een romantische bewogen
heid uit, die zijn uitstraling vindt in de
instrumentale groeperingen. Met de
Tweede Symfonie van Borodin werd het
Russische program van het Amsterdams
Philharmonisch Orkest besloten.
In Vivaldi toonde Jean Decroos de
tweede solist op dit concertzijn
klankrijk violoncellospel. Gave intonatie
en warme voordracht kenmerkten de
uitvoering van dit Concerto in C kleine
terts. Het staat echter te bezien of de
keuze van dit werk zo gelukkig te
noemen is. In elk geval gaat het aanho
ren van Vivaldi na Bach, enigszins de
„taaie” kant uit.
De uitvoering van de ter opening van
dit koffieconcert gespeelde Sinfonia in
Bes grote terts van Bach’s zoon Johann
Christian, gaf overigens meteen al de
zekerheid, dat André Vandernoot een
vaste gieep op het alert-reagerende or
kest had De pittige boekdelen klonken
heel gaaf en werden in frisse tempi met
toepasselijk raffinement gebracht, ter
wijl het Andante met de zo aanvallige
melodiegevoelvol werd voorgedragen.
PUUR TOEVAL BRACHT ook in het
programma van het Concertgebouwor
kest onder leiding van Bernard Haitink
Prokofief onder de aandacht van de
bezoekers van de zondagmatinee. Een
volle zaal ondanks het verleidelijk len
teweer. Het is bij Prokofief niet overbo
dig zijn werk te zien tegen de politieke
achtergrond. Hij ontvlucht in 1918 de
Rode Revolutie, maar kan als zoveel
andere Russen in de westerse wereld
hij boekt grote successen in Duitsland,
Amerika en Frankrijk zijn vaderland
niet vergeten. In de jaren 1930 keert hij
terug, valt bij de culturele machthebbers
als een té geavanceerd componist in
ongenade, belooft in 1948 beterschap met
de belofte zich te houden aan een muzi
kale taal die het volk begrijpt en lief
heeft. Aldus probeert hij dan een wan
kel evenwicht te bewaren tussen confor
misme en vernieuwing.
Hij bekent zich „schuldig” aan atona
liteit; hij was als pianist de eerste die in
Rusland Schönberg speelde, maar ver
werpt dan het systeem en noemt de
atonale constructie bouwen op zand.
JOHN CALE
en
Ei
