VEELBELOVEND DEBUUT IN VOORBURG
BTOTe
hard en te
slecht
RDL MC ALLEN
Poppeppers
Eén idee, uitgewerkt
voor twéé.
Alphenaar'
KAN
Plezierig folkgala
met de Thompsons
claudia steafer
iif
A I
v
Uw Moederdag en Wandeldomein
Solution
Soosagenda
Jazzen folk
Deining
In Memoriam
Crazy Inn
in
•4
J
KLASSIEK
iTOTZ
F H
V R IJ D A G
9
M E I
KUNST
19 7 5
19
18
PLATEN
r
n
net
fes.
Nu in de Grote Houtstraat 22.
Ook maandagmiddag geopend
van 13.00 uur tot 18.00uur.
8
er
rasn i
Idee:
"Ligne Sportive"
in luchtig katoen,
jx met nieuwe,
er1 goed gemaakte
details.
Uitwerking 1:
als zwierige zomer
jurk, waaronder bv.
een katoenen T-shirt.
Uitwerking 2:
als tuniek (met óf
zonder ceintuur),
sportief gekombineerd
met opgerolde
VOORBURG Met een
onderbroken optreden van
liefst twee volle uren maakte
gisteravond in de Vliegermolen te
Voorburg de nieuwe band van Jack
Bruce haar debuut voor het Neder
landse concertpubliek. Dat was een
hele hijs. Kenners van Bruces reper
toire weten dat dit niet direct be
staat uit licht verteerbare flauwe
kul, maar daarentegen is opge
bouwd uit zeer compacte composi
ties, die hier en daar zelfs wat op
dringerig aandoen doordat ze alle
aandacht voor zich opeisen. Wel,
met deze stevige kost van vertrouwd
materiaal gewapend, maakte de
Jack Bruce Band met de namen
van Carla Bley en Mick Taylor hoog
in het vaandel er een alleszins
overtuigend debuut van. En dat was
niet in de laatste plaats te danken
aan de meer dan normale inzet van
alle groepsleden.
O
I
r
(ADVERTENTIE)
Stevige kost van Jack Bruce
werden
schitterend
(ADVERTENTIE)
beginnen bij
BARTELJORISSTRAAT 2 TELEFOON 31 02 02
WIM DE HAIR
KEES TOPS.
574,
elke
1,
av:
FERRY TROMP
(ADVERTENTIE)
I I, I
ii!WIiM>i
■I
Gauw nog een plaat halen
voor moeder
K
Esperanza, Kerkweg 2, Spaarnwou-
de, zaterdag: disco met Stage Fright.
Crazy Inn, Kokstraat 13, zaterdag;
overlijdensfeest.
Can-Can, Stoofsteeg
bar-d ancing-disco.
HJC. Groot Heiligland 47, vrijdag:
Herman Schoonderwalt Kwartet.
Moulin-Rouge, Kleine Houtstr., el
ke av bar-dancing-disco.
De Ark, Kerkplein 5, Velsen-Zuid,
vr en zat: soos.
On-
maar
.KRUISWEG 47-49 HAARLEM TEL Q23-320244
kLjA
(Meer dan 50 jaar Uw juwelier)
Vuwo^oollw^l
•Oj
Jack Bruce, geconcentreerd spelend in de Voorburgse Vliegermolen.
(Foto Ronald van Caem)
Disco Dubois, Berlagelaan 45, elke
zondagmi: discodansen.
Savannah, Spaarnwouderstr. 61, el
ke av. bar-dancing-disco.
Tambelrain, Grote Houtstr. elke av
beh. ma en di: discotheek.
In
dat
Han Bennink, Neerlards jazzreus
achter de drums en de Engelse gita
rist Derek Bailey zullen getweeën
vrijdagavond in Deining, Ripperda-
straat 13 in Haarlem, em avond lang
jazz van een hele hoge plank laten
horen. Geroutineerd op basis van ja
renlange ervaring, vrij en improvise
rend op basis van de overtuiging dat
muziek die jazz, heet bedoeld is om
menselijke emoties en gevoelens op
basis van een theam over te brengen
binnen een patroon dat aan alle nu
ances binnen de muzivkmaker zoveel
mogelijk ruimte geeft.
Zaterdagavond in Deining geheel
andere koek. Folk. Jit Groningen
komt „Feirmate” naar beneden ge
zakt om oude Engelse, Ierse, Schotse
folk in de vorm van bahaden en Jigs
en Reels (dansen) ten geho. e te bren
gen. Dat gebeurt dan onder meer met
een 12-snarige gitaar, een 'uit, lepels,
ballalaika, bodran, ban:o er mandoli
ne.
De opkomst en glorie van het Gro
ningse Solution is in deze rubriek
niet onopgemerkt gebleven. In de
streek te Hoofddorp prijst men zich
nu gelukkig de daad bij het woord te
kunnen voegen. Zaterdagavond aan
staande speelt Solution met Tom
Barlage, Willem Ennes, Guus Willem-
se, Chiel Post en Hans Waterman in
de Arnoldushoeve aan de Hoofdweg
aldaar.
Amsterdam Rotterdam, Utrecht,
Haarlem, Alkmaar.
tekenen’’ en is onderverdeeld in vier ru
brieken waaraan 22 beeldende kunste
naars uit binnen- en buitenland mee
werken. De educatieve begeleiding wordt
verzorgd door een werkgroep van de
Leidse universiteit.
ÏC.-,. r
Bluesette, Krusemanstr. 34, Oost,
vr, zat en zo: bar-dancing-disco.
Leijen, een rustige, nuchtere produ
cer, heeft ondanks zichzelf veel moei
te zijn enthousiasme te verbergen. Je
kunt tijdens het opnemen aan hem
merken dat RDL Mc Allen volgens
hem meer dan geramd zit. Relaxte,
blije muziek met een heel eigenaar
dig, apart, eigen stijltje en zo com
mercieel als wat. „Dat moet ook”,
zegt Leijen, ,,het is nu eenmaal niet
anders”. Voor de jongens moet het
niet, maar het is zo. Wat de groep
speelt, heeft zij in volledige vrijheid
naar eigen wensen en keuze geschre
ven en als dat muziek zou kunnen
zijn voor een groot platenkoperspu-
bliek. des te beter.
De sound van RDL Mc Allen is
niet, maar toch nog het beste te ver
gelijken met die van The Cats. De
zelfde relaxte, rustige atmosfeer, uit
gekiende meerstemmige zang en uit
gebalanceerd instrumentaal werk.
„We kunnen een stuk ruiger”, zegt
manager Piet Bakker, „maar in de
zaal heb je de tijd om af te wisselen,
hier spelen we alleen het rustige
werk
Deze week heeft de IJmuidense
groep RDL Mc Allen in de demostu-
dio's van Bovema/Cats-producer
Klaas Leijen in IJmuiden negen eigen
stukken opgenomen. Dit op basis van
een optiecontract dat de groep met de
maatschappij heeft gesloten. ,,Het is
de bedoeling dat er een single uit
komt”, zegt Klaas Leijen „en dat zit
er wel in ook”.
ARNHEM (ANP). Zaterdag 24 mei
wordt in het Rijksmuseum Kröller-
Müller op de Hoge Veluwe een tentoon
stelling geopend van ongeveer 130 teke
ningen uit de jaren 1964-1974. De ten
toonstelling kreeg de titel „functies van
Ze komen weer. Elpees van de
super-Amerikanen onder de popkwe-
lers van klasse. Neil Young brengt
binnenkort zijn achtste uit; titel: „To
night’s the Night”. James Taylor
Deining, Ripperdastr. 13a, vrijdag:
Jazz met Han Bennink en Derek Bai
ley; zat. folk met Fairmate.
Turfschip, Turfsteeg 2a, zat: koffie
bar met Kinfolk uit Vlaardingen en
Nico van Baljouw uit Abbenes.
Waar zijn de tijden dat Haarlem
alleen al tientallen sociëteiten telde,
waar honderden jongeren en tiental
len bands en besturen zich op diverse
wijze lieten gelden? Voorbij. Heden
voegen wij aan de lange lijst een
nieuw slachtoffer toe. Crazy Inn in
de Kokstraat in het centium zal za
terdagavond met veel misbaar over
lijden.
De sociëteit leidde een f til (er tra
den „slechts” troubadours en geen
bands op) doch lange tijd uitbundig
bestaan, niet in het minst oankzij een
enthousiast oestuur. Hei: heeft niet
mogen baten. Na „Martinique” in de
tent van Jan Kraakman geeft nu ook
Crazy Inn de geest. Vi.oi meehuilers
is er champagne zolang de voorraad
strekt.
De rolverdeling binnen de band ver
schilde op één punt van hetgeen ik
verwachtte. Van de twee toetsenspelers
was het namelijk niet de jazzcomponiste
en -zangeres Carla Bley die de hoofdrol
speelde, maar juist de op het laatste
nippertje geworven Ronny Leahy. Deze
leverde over de hele linie krachtig en
dynamische pianospel (en zo nu en dan
een gierende solo op de synthesizer),
maar viel vooral op tijdens een geheel
nieuwe inltro van .Tickets to water
falls”. Hier speelde hij geruime tijd zeer
fraaie en afwisselende melodie-lijnen te
gen de achtergrond van het aanzwellen
de en uitwaaierende mellotrongeluid van
Carla Bley.
En daarmee komen we dan gelijk op
haar functie binnen de groep.Die is,
kortgezegd, een begeleidende. Ze ver
deelt haar harmoniepartijen over de
mellotron en het orgel die beide bij
tijd en wijle zeer sterk aanwezig zijn
maar ze komt solistisch niet aan bod.
Welgeteld éénmaal heb ik het orgel op
de voorgrond gehoord, en toen nog erg
kort. Ze heeft zichzelf kennelijk geheel
weggecijferd ter meerdere eer en glorie
van de band als geheel, hetgeen ik als
liefhebber van haar eigen muziek wel
enigs’zins teleurstellend vind.
Gitarist Mick Taylor ging er, na ruim
vijf jaar lang bij de Stones op het
tweede plan te hebben gestaan, eens
flink tegenaan. Al tijdens het tweede
nummer „Keep it down” produ
ceerde hij een door merg en been gaan
de solo en gedurende het gehele concert
bleek dat hij en Bruce uitstekend op
elkaar zijn ingespeeld, wat overigens, zij
het dan minder opvallend, tevens voor
de anderen gold. Bijvoorbeeld voor
drummer Bruce Gary, een uitzonderlijk
beweeglijke figuur, die op het eerste
gezicht de indruk wekt of hij zich geen
ander doel heeft gesteld dan zo snel
mogelijk zijn drumstel in elkaar te ram
men, maar die in feite met naar perfec
tie neigende roffels telkens precies aan
sluit op de grillige baslijnen van Jack
Bruce.
Tja, en wat moet men in ’s hemels
naam nog schrijven over Bruce zelf?
Dat hij nogal goed met de basgitaar
overweg kan; dat hij een stembereik
heeft om jaloers op te zijn en een
stemvolume om een mijn op te blazen;
dat hij wel kaas gegeten heeft van
compositieleer..Uiteindelijk gaat het nu
om de hele band. En kort samengevat
komt het erop neer dat die band erg
opwindende muziek speelt. Heel wat pit
tiger althans, dan de steeds meer naar
een winkelcentrumrepertoire neigende
muziek van Bruce’s oude Cream-kame-
raad Eric Clapton.
Het is wél zo, dat twee uur lang
luisteren naar deze muziek je niet in je
koude kleren gaat zitten. Het was gister
avond misschien zelfs wat teveel van
het goede. Ik was althans doodmoe.
Maar het is, wanneer men koud een dag
terug is van een paar weken leven als
God in Frankrijk, dan ook duidelijk nog
even wennen aan het vaderlandse con-
certgebeuren. Ik vermeld het maar, op
dat de argeloze lezer niet de indruk
krijgt dat die laatste overweging in dit
relaas is geschreven door een, van ho
gerhand naar Voorburg gezonden, sikke
neurige oude man.
ROTTERDAM. De Doelen staan er
nog. maar het mag een wonder heten
dat bij de bouw klaarblijkelijk ook re
kening is gehouden met gigantische ge-
luidsvolumes zoals die gisteravond door
eerst Thin Lizzy en toen Bachman Tur
ner Overdrive werden geproduceerd. En
vooral Bachman deed dat nog eens bit
ter slecht.
Achter het gias zingen Luc Buur
(een uitstekend stemgeluid met vele
mogelijkheden), Haije Pieters en Jan
Jansen met behoorlijke souplesse het
ene na het andere nummer in. Alle
maal fijne wijsjes, melodieus en ge
voelig. Geen pop, geen rock, maar
ook geen kwelers. Gitaren die klin
ken zoals ze in de jaren zestig klon
ken er. bijna uitsluitend poëtische
teksten over liefdes, leven, zon, tedere
landschappen en wijde oceanen. Aan
het slot: „Oh lonesome me”, de be
kende cowboy-evergreen in een swin
gende eigen versie.
Het repertoire verraadt nog een
beetje de folkachtergrond waaruit
RDL Mc Allen is voortgekomen.
Vooral Engelse en Schotse. De groep
werd drie jaar geleden opgericht.
Maar na een kort bestaan als RDL
Holland werd er toch voor elektri
sche versterking, een lichtshow en
eigen nummers gezorgd. Sinds die tijd
is he1 zoeken geweest, zoeken naar
een eigen stijl binnen een eigen ka
der.
Piet Bakker: „Ik heb het gevoel dat
we daar nu aan toe zijn. We blijven
goed aan het werk zo’n zes, zeven
keer per maand en de reacties
worden steeds beter”.
Als alles goed loopt met Bovema
hopen Luc Buur, Haije Pieters, Jan
Jansen, Wim Visser, Gerrie Visser en
Jos Rijnaarts nog deze zomer dezelf
de enthousiaste reacties van Neer-
lands platenpubliek te ontvangen.
Richard en Linda Thompson zijn de
laatste tijd weer in het nieuws door het
verschijnen van hun nieuwe, tweede el
pee Hokey Pokey. Vorig jaar, toen zij
ook op het folkgala verschenen, hadden
zij net hun eerste elpee, I want to see
the bright Light tonight uitgebracht.
Het type folkmuziek dat de Thomp
sons spelen, heeft twee duidelijke muzi
kale invloeden: die van Fairport Con
vention en die van grote Amerikaanse
folksterren als Arlo Guthrie en Linda
Rondstadt. In nummers als A heart
needs a Home en The great Dalerio
kwam de eerst genoemde invloed het
meest tot uiting. De mooie, zuivere stem
van Linda Thompson was emotioneel
geladen, zoals we dat van Sandy Denny
gewend zijn. Niet verwonderlijk want
haar man Richard was vier jaar lang
gitarist bij Fairport Convention.
Even nog waagde Thompson zich met
succes op het pad der Schotse traditio
nals middels drie instrumentale wijsjes.
Even slechts, want de tegenwoordige
folk van Richard en Linda is meer
gebaseerd op Amerika.
Love Hurts van de Everly Brothers en
een country and western nummer van
Arnoldushoeve, Hoofdweg
Hoofddorp, zat. Solution.
De Doelen in het teken van de hard
rock. Twee keer drie gitaren plus
drumstel op het podium; twee keer van
het ene pootje op het andere stampen,
rechttoe, rechtaan, onvervalst dreun-
werk. Eerst Thin Lizzy. Zo godgloeiend
hard dat zelfs vele echte rockliefhebbers
er niet meer tegenop konden en met
dichtgespoten oren gingen kijken of de
juffrouwen in de hal ook tijdens de
voorstelling koffie schonken. Dat doen
ze dus niet.
Bachman Turner Overdrive. Voor het
eerst in Europa, voor het eerst in Neder
land. Ik zal er geen traan om laten als
het ook voor het laatst was. „Rock is
my life and this is my song” zong de
groep uit. zeer benauwde borst. Jawel,
maar dan toch wel een ander soort rock
dan het zielloze gewold dat Bachman
Turner over de Doelen uitgoot. Met
wijdopen versterkers van tienduizenden
guldens en lange halen op de gitaren is
het mogelijk om net te doen alsof je
rock speelt, vooral met een zanger die er
een punt van maakt uitsluitend hoog,
hysterisch gillend in de microfoon te
blazen. Maar dat is nog lang niet de
rock and roll die ooit mensen hele
zalen deed af breken; de rock and rolt
die ook met een honderd gulden verster
ker publiek op zijn stoel laat wippen,
enthousiast overeind doet veren en met
tintellende handen laat klappen.
Bachman Turner had gisteravond een
publiek dat was gekomen voor hard
rock en bereid was heel ver te gaan
teneinde plezier te hebben. Maar het
was niet genoeg. Alleen na overduidelij
ke aansporingsbewegingen vanaf het po
dium wilde er af en toe wel een gedeel
te meekiuappen, maar nooit lang. En
wat wil je nu ook als je je eigen stem
niet eens meer van binnen kunt horen,
je hersenpan een bijenkorf van zoem en
ruis is en het klappen van tweeduizend
mensen tot onhoorbare ritmiek wordt
teruggebracht.
Voor mij was het bij de wilde beesten
af. Bachman Turner opende onmiddel
lijk met het van hen bekende „Let it
roll’ en daarmee hadden we el gelijk
het beste gehad met als dieptepunt het
uiterst rommelige, slecht gezongen
„Going home”. Dat er af en toe ook nog
puike breaks en wél geslaagde gitaarso
lo’s in het optreden zaten, moet je op
het laatste moment uit je aantekenboek
je halen. Het is jammer voor de inzet
van de heren, maar de brei en de boem,
dat is de overheersende indruk die in de
geluidswolk is blijven hagen.
Hank Thompson
vertolkt.
In deze en de resterende nummers
lieten de Thompsons duidelijk merken dat
ze niet willen zingen over middeleeuwse
tafereeltjes. Als een van de weinige
Engelse folkgroepen hebben ze daarmee
getoond dat de traditie der traditionals
niet door hen zal worden voortgezet.
Het nieuwe gezicht van Richard en'
Linda Thompson beviel de zaal best.
Tweemaal werden ze teruggehaald en
ze speelden hun toegift samen met Fun
gus. Altijd leuk natuurlijk, maar I want
to see the bright Ligt tonight klonk
zonder Fungus toch veel beter.
The Etchingham Steamband die aan
het begin optrad, is evenals haar equiva
lent Fungus nog wel duidelijk een tradi-
tional-groep, met zangeres Shirley Col
lins en haar man Ashly Hutchings als
kern. Hutchings was onder meer een
van de oprichters van Fairport Conven
tion en Steeleye Span.
De Steamband maakt middel eeuws-
moralistische muziek, waarbij elk num
mer voorafgegaan wordt door een korte
anekdote en een samenvatting van de
inhoud. Groepen als deze hebben geen
muzikale pretentie. De zaal moet lachen
en gezellig meedoen. Dat is het belang
rijke en dat begreep het publiek ook
uitstekend. Er word spontaan meege
daan, onder meer in een samen met de
Steamband gezongen kanon. De basis
voor een uiterst gezellige en goede folk-
avond was gelegd.
ROTTERDAM. In schril contrast
met het concert dat Bachman-Turner
Overdrive in de grote taal van de Rot
terdamse Doelen gaf, werd gisteravond
in de kleine zaal van datzelfde gebouw
een folkgala gehouden. Topattractie wa
ren daar Richard en Linda Thompson,
voorafgegaan door The Etchingham
Steamband en Fungus.
komt met „Gorilla” en diens vrouw
tje Carly Taylor-Simon stak hem zo
al? het hoort nog net de loef af met
haar lang-produkt „Plavmg Possum”
dat nu al uit is.
Seals and Crofts nog gezien in
Toppop? De Amerikaanse heren wa
ren even in Nederland voor tv-opna-
men van hun single I'll play1 for
you” en een concert. In de States
staan ze zeer hoog genoteerd met
diverse gouden elpees, in Europa wil
het tot nu toe niet lukken. Ze zijn
het wel waard.
Hoe oud kun je worden in de pop.
De Bee Gees zijn aan hun twintigste
jaar! bezig en gaan dat vieren met
hun elfde elpee: „Main Course”.
Mijnheer Oscar Benton is nog al
tijd onder ons Na z'j.i duet met
Monica in „All I ever need is you”
hebben we niet veel ir.ee, van hem
gehoord maar met een geïmproviseer
de bluesband stampt hij neg altijd zo
af en toe door het land. Ziin solocar
rière is nog altijd niet van raketvuur
vcorzien maar misschien gaat het
lukken met de single „Today is yes
terday tomorrow”. Gefluisterd wordt
dat de muziek origineler is dan de
titel.
Hollandpop anno 1975. Neem drie
lekkere toffe meiden mei het borst-
werk ruimschoots uit de bloes, pak
twee harde knapen a Ia Shakins Ste
vens, Long Tall Ernie en Hank the
Knife (wan’ dat is het wel tegen
woordig), laat ze ontdekt worden tus
sen de schuifdeuren op de verjaardag
van Oom Piet, geef ze een ouwe hit
van Dion and the Belmonts („Teena
ger in Love”) en hup daar gaan ze
hitland in onder de alles onthullende
naam „Groupies Delite
Soft Machine. Ooit top, nu under
ground. Jazzrock spelen de heren nog
steeds. „Bundles” is de nieuwe lp van
hei trio.
49,75
I
I
