B
Subliem optreden in Rotterdam met Joe alsh
THE EAGLES OP EENZAME HOOGTE
Geluidspap van Billy Cobham
Zielloos kabaal
KRAAYEVELD EN KRUISMAN:
NIEUWE POCINC MET CARLSBERG
Toer van Schayks
Madrigalen groots
I
F
TOP DE POP POP DERTIEN
I,
Soosagenda
|L
Holland Fesfivql’ï5
f
zu
Wi
■n*
ft
NATIONAAL BALLET MUNTTE UIT
z
Arthur Rubinstein ten
V
.A
hove ontvangen
Blues in ’t Heertje
DO
10
19 7 5
DONDERDAG
1 9
JUNI
za i
Moe
als(
ome
nun
Ped
Ree
mei
sen
noe
kun
geti
een
r1
1
S'
gee:
viei
,,eei
haa
-
AMSTERDAM De voorstelling
die het Nationale Ballet in Amster
dam gaf ter gelegenheid van het
Holland Festival, begon met „Agon”
dat met uitzondering van Alexandra
Radius en Francis Sinceretti bijzon
der ongeïnspireerd werd uitgevoerd.
De grote hit, waar iedereen voor
gekomen was, was echter de „Col
lective symphony” gemaakt door
drie choreografen: Rudi van Dant-
zig, Toer van Schayk en Hans van
Manen op de symfonie in C van
Igor Stravinsky. Maar het succes
van dit vitale gelegenheidsballet
werd nog totaal overvleugeld door
de echte verrassing van de avond
„8 Madrigalen” die Toer van Schayk
aangrijpend in beweging ving op
muziek van Carlo Gesualdo. Over
dit laatste ballet straks meer, nu
eerst iets over het drieluik.
B»
tel
ROTTERDAM The Eagles zijn
voorlopig uit geen enkel popj aar
meer weg te denken. Voor de derde
keer binnen drie jaar waren zij gis
teren in ons land. Plaats van hande
ling was de Rotterdamse Ahoyhal,
waar zevenduizend mensen een
grandioze reprise kregen van de
vorige twee optredens. Met hun in
drukwekkende muziek blijven The
Eagles eenzaam aan de top van de
country-rock prijken.
■r
B s
•i»
CONRAD VAN DE WEETERING
KEES TOPS
574,
4
Sonja Geerlings en Henny Jurriëns in
„Acht madrigalen’’.
moet worden gehouden. The Eagles de
den dat al door hem tijdens hun tweede
toegift in Oh Caroll van Chuck Berry te
laten meespelen.
DEN HAAG (ANP). Op Paleis Huis
ten Bosch in Den Haag hebben koningin
Juliana en Prins Bernhard woensdaga
vond de pianist Arthur Rubinstein in
intieme kring ontvangen, zij hebben met
hem gedineerd en gemusiceerd, aldus de
Rij ksvoorlichtingsdienst.
Behalve koningin en prins waren ook
enkele andere leden van het koninklijk
huis aanwezig.
Billy Cobham achter zijn indrukwekken
de „batterie”.
(Van onze kunstredactie)
B€
mi
gr
ee
be
in
pl
I
So:
voi
do:
err
wi,
Tu
Vo
zij
zij
Di
Bra:
geze
pers
Ned
het
een
de
die
aan
Mis;
een
via
Kli
Ier
op
teg
als
kei
hai
cc
ki
kl
er
Pi
d<
dt
w
v<
d<
Hij
zitt<
ban
en
in I
best
„Pr
tB
HAARLEM. The Candlelight Blues
and Jazz formatie is uitgenodigd om
zaterdagavond een optreden te geven in
café Het Heertje in de Lange Heeren-
straat in Haarlem. Aanvang rond 22 uur.
en leden van het Amsterdams Ballon
Gezelschap; ’s avonds om elf uur met
Carlsberg.
Dat doet echter niets af aan de repu
tatie van Joe Walsh, die met nummers
als Welcome to the Club liet dóórsche
meren, dat met hem nog steeds rekening
The Eagles jamden tot besluit .met Joe
Walsh in hun midden. Links Glenn Frey,
rechts Bernie Leadon.
(Foto Gijs Hanekroot)
fect alleen, alles is er uitsluitend om die
madrigalen in beweging om te zetten. De
veertien dansers in uiterst eenvoudige
kleding, de vrouwen in een wit of rose
gebreid hemdje, de mannen in een grijze
tricot, blijken steeds allemaal vanuit één
stemming te leven, maar maken toch
noodt uiterlijk precies dezelfde bewegin
gen. Vaak zijn ze ook alleen of staan ze
tegenover anderen, waarbij het aantrek
ken en afstoten onder invloed schijnt te
staan van onbekende wetten. Ze lopen
in een kring en opeens wil één van de
vrouwen zich losrukken maar wordt in
het gareel gehouden door de anderen.
Meestal zijn de. lichamen gekromd in
gebroken lijnen, vaak hangen ze ook uit
hun evenwicht en steeds worden de
onderstromen in de muziek van Carlo
Gesualdo en de achtergedachten in de
tekst prachtig door de bewegingen aan
geduid. Een belevenis, waar het publiek
met veel geroep en langdurig applaus op
reageerde, een applaus waarin de vijf
zangers nadrukkelijk moesten delen en
natuurlijk ook de choreograaf die dit
heeft gemaakt, Toer van Schayk.
8 Madrigalen wordt weer in Amster
dam uitgevoerd op 11, 12 en 13 juli.
Achter op het toneel torenden vijf
zangers op hoge stoelen boven de dan
sers uit. Ze zongen de 8 madrigalen zo
schitterend, dat ik me soms afvroeg, of
die geweldige sfeer, die milde dramatiek,
die getemperde vrolijkheid, die met
moeite gedragen smart, uitsluitend
voortkwam uit dit gezang. Maar er wa
ren ook tussenspelen zonder enige mu
ziek, en daarbij bleef de sfeer even
aangrijpend. Er is geen overbodige be
weging, niets wordt gedaan om het ef-
Ze zijn in het Kennemerlandse
overbekend: Arti Kraayeveld en Rob
Kruisman, respectievelijk ex-Bin-
tangs, en ex-Ekseption. Maar de vete
ranen hebben nog steeds hun idealen.
Hun beider rijk gevarieerde muzikale
carrière met ups en downs heeft nu
een nieuwe halte gevonden bij Carls
berg, een nieuwe groep die zondag 22
juni aanstaande ’s avonds om elf uur
in Ruigoord debuteert.
Eerlijkheidshalve moet ik voorop stel
len dat ik het zoals velen in de
DONDERDAG 19 JUNI
Amsterdam, stadsschouwburg, 20.15
uur: Manhattan Project met „End
game” van Beckett, regie Andre
Gregory.
Amsterdam, Carré, 20.15 uur: Ned.
Opera Stichting met „Orpheus in de
onderwereld” van Offenbach, dirigent
Franz Allers, regisseur Götz Frie
drich.
Amsterdam, Brakke Grond, 21.00
uur: Poëzie Hardop met programma
over Pablo Neruda.
Scheveningen, Circustheater, 20.15
uur: Elly Ameling met liederen van
Schubert, begeleid door Irwin Gage.
Scheveningen, Kurzaal, 20.15 uur:
Philip Glass met zijn ensemble, mo
derne, „minimale” muziek.
AMSTERDAM. Tijdens bureau-
werkzaamheden eerder deze week uitte
een wat oudere collega hartstochtelijk
de door hem gekoesterde, zowel geeste
lijke als lichamelijke, hekel aan popmu
ziek. Zijn mening komt er, kort gezegd,
op neer, dat hij deze muziek dom vindt
en dat ze hem onveranderlijk pijn in de
maag bezorgt. Vooral aan laatstgenoem
de generalisering moest ik gisteravond
terugdenken, toen de doorgaans als slag-
werkwonder aangeduide Billy Cobham
met zijn band in het Amsterdamse Con
certgebouw rverd losgelaten. Een regel
rechte aanval op de trommelvliezen, een
geluidspap, waarin vrijwel geen instru
ment te onderscheiden was, en een on
verantwoord aantal houterige drumsolo’s
waren er het gevolg van. Zielloos ka
baal, om kort te gaan.
den misdadige sfeer hing, met veel
agressieve lieden en talloze zakkenrol
lers van gebruikelijke pluimage. Een
opvallend groot aantal patrouillerende
politieagenten bleek daartegen weinig
kans te hebben: slachtoffers bij de vleet.
Tot slot de, door meerderen geuitte,
verzuchting van m’n buurvrouw ter lin
kerzijde, halverwege het concert: „Dat
stel zou best leuke muziek kunnen ma
ken. Als die Cobham er maar niet bij
was”.
Carlsberg is het gezamenlijke gees
teskind van Kraayeveld en Kruisman,
het produkt van hun gezamenlijke
wens om een band te formeren met
mensen die er wat voor over hebben
om niet zomaar een groep te zijn,
maar méér. Die mensen hebben ze
gevonden, dat méér nog niet. De
groep, die zes maanden geleden tot
stahel kwam, maakte begin mei in de
unieke atmosfeer van het kleine kerk
je van Ruigoord een aantal opnamen
en besloot de voor de hand liggende
stap naar de Nederlandse platen
maatschappij voor een single nu eens
over te slaan en direkt in contact te
treden met de Engelse platenwereld.
Die plannen, geven de héren goudeer
lijk toe, hebben nog niet het gewens
te resultaat gehad. „Misschien waren
te ambitieus”. Het gekozen alternatief
is een „doe-het-zelf”-benadering ge
baseerd op een heilige overtuiging in
de kwaliteit van de groep.
Arti Kraayeveld speelt de gitaar
op de van hem bekende manier en
schrijft de nummers; Rob Kruisman
voegt daar zijn rauwe stem plus
fluit- en saxofoon werk aan toe; René
Kraayeveld, de jongere broer van Ar
ti, heeft de gitaar verwisseld voor de
bas en vormt samen met de ervaren
drummer Bart ter Laak en percussio
nist Egon Jansen een hechte ritme
sectie.
Zondagavond leggen de heren hun
eerste openbare proeven van be
kwaamheid af. In Ruigoord, het door
Amsterdamse opspuitingen bedreigde
dorpje tegenover Halfweg. Daar wordt
zondag de gehele dag feest gevierd,
’s Middags vanaf twee uur me vuur
vreters, goochelaars, theatergroepen
muziekwereld piet erg begrepen heb
op bands die door een drummer worden
geleid. De meest voor de hand liggende
reden daarvoor is het onzalige aantal
drumsolo’s, waarmee het publiek wordt
opgezadeld. Eén drumsolo vind ik in
negen van de tien gevallen al erg ge
noeg.
Een minder gemakkelijk te omschrij
ven overweging met betrekking tot deze
categorie groepen geldtde houding die
de drummer in kwestie aanneemt, wan
neer hij tevens leider wordt. De man die
altijd op de achtergrond is gebleven,
komt plotseling in de schijnwerpers te
staan, niet zelden met het gevolg dat hij
allesoverheersend wordt. Een voorbeeld
daarvan is Jon Hiseman, die na Collos-
seum zijn eigen groep Tempest oprichtte.
En ook Ginger Baker heeft er een
handje van.
Terug naar Cobham. Ook hij heeft
zo'n sfeertje van „I’m the greatest” om
zich heen hangen, al moet ik toegeven
dat hij dat er gisteravond aardig onder
hield, op enige onbeheerste ogenblikken
na. Maar daar waren allereerst die
drumsolo’s. Vier, vijf, zes stuks; het kon
niet op. Hij is en dat staat buiten kijf
een zeer goede drummer. Daarvoor
hoeft men slechts de eerste drie platen
van het Mahavishnu Orchestra te beluis
teren. Maar je kan alles overdrijven.
Kwalijker is, dat zijn spel gisteravond,
ondanks de kwantiteit, niet tot zijn
recht kwam. En daarmee komen we op
het grootste bezwaar van de band en het
optreden. Dat komt hierop neer: de band
is te groot (zeven man, waarvan drie
exemplaren schetterend koper) en de
band speelt te hard. Gevolg: de eerder
genoemde pap, waarin zelfs Cobhams
dynamische spel verwordt tot een sto
rend gekleun. De kwaliteit van de ge
luidsinstallatie, of in ieder geval de af
stelling ervan, is trouwens evenmin om
over te gillen.
Het enige lichtpuntje, waarop ik aan
het begin van het optreden mijn hoop
vestigde, was het nummer „Red Baron”
van de nieuwste (live)elpee „Shabazz”.
Dit is een duidelijke compositie, die
gisteravond nog enige kans van slagen
had, naar bleek. Dat was dan tevens de
enige.
Bij alle ellende kwam nog, dat in en
rond het Concertgebouw een onversne-
1. Girls Moments and Whatnauts; 2. The Opera Dizzy man’s Band; 3.
If you go Barry and Eileen; 4. Bump me baby Dooley Silverspoon; 5.
S.O.S. Abba; 6. Doorgaan André van Duin; 7. Oh Monah Nat Gonella
and Ted Easton Jazzband; 8. Uncle Big Mouth and Little Eva; 9. Swing your
Daddy Jim Gilstrap; 10. I’m not in love CC; 11. Zoek je zelf Simplisties
Verbond; 12. Lu Maritiello Tony Santagata; 13. Bye bye Baby Bay City
Rollers.
Het is best een aardig idee om een
bepaald ballet met z’n drieën te maken
en als je de beschikbare muziek dan ook
nog onafhankelijk van zijn oorspronke
lijke structuur met het horloge in de
hand gaat onderverdelen in blokjes van
pen bepaald aantal minuten, dan gebeurt
er beslist weer eens wat nieuws, iéts wat
vermoedelijk op deze wij Ze nooit eerde?-
geprobeerd is. Die fndëlihg verliep Vol*-
gens het patroon: 1 minuut voor iedere
choreograaf en daarna nog twee keer
voor ieder 4’4 minuut, met voor één
choreograaf het restblok van 6 minuten.
Het eindresultaat had zowel voor- als
na-delen. Doordat iedere choreograaf ei
genlijk steeds een kort stukje ballet
moet maken, werd het geheel zeer
vitaal, gevarieerd en onderhoudend.
Omdat drie mensen meer ideeën heb
ben dan één, zaten er een groot aantal
vondsten in het werk en als aardige
bijkomstigheid voor kenners, was het
ook nog een leuke puzzel om vast te
stellen wie wat gemaakt had. Hierbij
waren de stukken van Rudi van Dantzig
het best te omschrijven als vitaal en
klassiek, die van Hans van Manen als
het meest effectief met een heldere open
structuur maar ook het meest statisch
van de drie en die van Toer van Schayk
als het meest dramatisch.
Als negatief voelde ik het totale ver
lies van de grote lijnen in Stravinsky’s
muziek met als gevolg daarvan ook een
zekere onrust omdat de spanningsbogen
in de muziek en die in de balletbrokjes
niet synchroon lopen.
Iedere choreograaf beschikte over zijn
eigen dansers, allemaal gestoken in keu
rige grijze trainingspakjes. Voor mensen
die het herkenningsspel mee zouden wil
len gaan spelen, kan ik de uitvoerders
van de „Rudi-fragmenten” het best kar-
kateriseren als echte klassieke dansers,
die van de „Hans-fragmenten”, mis
schien wat oneerbiedig als perfecte eta
lagepoppen en die van de „Toer-frag-
menten” als gewone mensen, geslagen en
gekromd door het leven. Dit ballet, dat
in opdracht gemaakt werd van het 700-
jarige Amsterdam, is opgedragen aan
alle Amsterdammers, maar Haarlem
mers mogen natuurlijk ook komen. Het
wordt in ieder geval weer uitgevoerd in
Amsterdam in de Stadsschouwburg op
14, 15 en 16 juli.
Bij zijn „8 Madrigalen” schreef Toer
van Schayk' in het programma: „Liefde,
onbereikbaar, gebroken, wreed of onver
schillig, smekend om medelijden, is het
thema waarin Carlo Gesualdo aanleiding
vond voor al zijn, meer dan honderd
gepubliceerde madrigalen. In de tragi
sche loop van zijn leven, zijn diepe
melancholie, zijn schuldgevoel en zijn
obsessie door dood en leven, staat hij
ons zeer nabij. Zijn stijl, conventioneel
in vroege werken, later van een tonale
en expressieve eigenzinnigheid die zijn
tijdgenoten verbijsterde, flakkert als een
vlam, larmoyant, dan weer naief of
geëxalteerd vrolijk, of diep ingetogen in
een enkele madrigaal die blijk geeft van
een haast filosofisch, zeer onconventio
neel geloof”.
VRIJDAG 20 JUNI
Amsterdam, Stadsschouwburg, 20.15,
uur: Lhamo, Tibetaans Volkstheater.
Amsterdam, Concertgebouw, 20.15
uur: Radio Philharmonisch Orkest en
Groot Omroepkoor onder leiding van
Hans Zender met werken van Zen
der, Ligeti en Huber,
Amsterdam, Brakke Grond, 21 uur:
Poëzie Hardop met Lucebertprogram-
ma.
Den Haag, Diligentia, 20.15 uur: Et
Alors van cabaretier Bernard Haller.
Scheveningen, Circustheater, 20.15
uur: Het Nationale Ballet met choreo
grafieën van Rudi van Dantzig,
Hans van Manen en Toer van
Schayk.
Scheveningen, Kurzaal, 20.15 uur:
Nederlands Blazers Ensemble onder
leiding van Giuseppi Sinipoli in wer
ken van Gabrieli, Veggio, Maderna,
Porta/Sinipoli, Mozart en Sinipoli.
Rotterdam, De Doelen, 20.15 uur:
Rotterdams Philharmonisch Orkest,
dirigent en solist Mstislav Rostropo-
vitsj, werken van Haydn en Tsjai-
kovsky.
De Rijp, Ned. Herv. Kerk, 20 uur:
Nederlands Kamerorkest onder lei
ding van Szymon Goldberg, onder
andere Pergolesi.
Rotterdam, Schouwburg, 19.30 uur:
Scapino Ballet.
Rotterdam, Doelen, 20.15 uur: St.
Johns College Choir en Broken Con
sort met muziek aan het hof van
koningin Elizabeth I.
Misschien moeten we bij een volgend
concert echter het woord country weg
laten, want met de komst van Don
Felder als vijfde Eagle heeft de rock
definitief zijn intrede gedaan in het re
pertoire. Felder, een tweede leadgitarist,
die al sinds Ón the Border bij The
Eagles meehobbelt, drukt duidelijk zijn
Stempel op de nummers van hun vierde
elpee One of these nights.
Van die langspeler werden gisteravond
onder meer Too many Hands en het
titelnummer gespeeld. Een neiging naar
meer rock en funk, die echter niets
afdoet aan de muzikale en vocale kwali
teiten. The Eagles hebben genoeg talent
om op dit eventueel nieuwe werkterrein
met succes te opereren. Wel moet wor
den gezegd dat de muziek, maar vooral
de tekst, er iets te pretentieloos door zou
kunnen worrden. En dat zou jammer
zijn. The Eagles zijn tot nu toe uiterst
zorgvuldig omgesnrongen met hun com
posities. Dat mag dan zo blijven. Gister
avond bleef het in ieder geval zo.
Het zwaartepunt werd gelegd op num
mers van de eerste drie elpees waarvan
Desperado de bekendste én voor mij ook
de beste is. De meeste hoogtepunten in
het concert kwamen dan ook van deze
elpee. Desperado, Doolins, Dalton, Tequila
Sunrise en Outlaw Man maken van
iedereen een Eaglesfan. De twee abso
luut beste nummers kwamen echter van
de andere platen. Een van een improvisa
tie voorziene versie van Witchy Woman
waarin drummer Don Henley domineerde
met de beste stem van The Eegles en het
aloude nummer Ol’ Fify-five, met Glenn
Frey op piano, waarop hij trouwens het
best tot zijn recht komt.
Het werd een concert zonder diepte
punten waarin bassist Randy Meisner en
leider Bernie Leadon minder opvielen
maar zeker net zo veel bij droegen tot
het succes dat The Eagles nu al drie
keer hebben gehad en waarschijnlijk nog
velet malen zullen behalen.
Hun toenemende interesse in de rock
had The Eagles doen besluiten Joe
Walsh in het voorprogramma op te
nemen. Zeker geen slechte stap. Walsh,
vroeger leider van James Gang en nu al
enkele jaren op de solo-toer, is nog
steeds een van de beste gitaristen in zijn
soort. De algemene indruk van zijn op
treden was. dat de muziek die gister
avond klonk, veel overeenkomst vertoont
met Dave Mason. Niet alleen Walsh’
gitaarspel maar vooral ook zijn nieuwe
begeleidingsgroep zorgde daarvoor.
Can-Can, Stoofsteeg 1, elke av.:
bar-dancing-disco.
Moulin Rouge, Kleine Houtstr., elke
av.: bar-dancing-disco.
Tamberlain, Grote Houtstr., elke
av. beh. ma en di: bar-dancing-disco.
Upstairs, Zomervaart 170, zondagav.
en zonmi.: sluitslot met ’s middags
gemengd volleyballen, daarna Chinees
eten en tot slot een uitstuif met -
goochelaar.
’t Plein, Balkanplein 4, Schalkwijk,
wo. av. en do-, vr, en zat. middag en
avond: kreatief werken, bewegings-
lessen, muziekworkshop etcetera.
Club Bluesette, Krüsemanstr. 34,
Oost, vr. zat. en zo. av.: bar-dancing-
disco.
HJC, Groot Heiligland 47, zat.: De
Victoria Band anno 1924.
Jeugdland, Theemsplein (ZW), zat.
drive-in show met Wipe-out.
Arnoldushoeve, Hoofdweg
Hoofddorp, zat. Catapult.
Ut Cafaatje, Spaarndamseweg 19,
zat.Chileense avond met optreden
trio Tikal, film, informatie met bege
leiding en hapjes.
Youth for Christbar, Turfsteeg 2,
Zat.: koffiebar met Leychem.
