Veel belangstelling voor NPO-repetitie
Audrey filmt
weer
Rus winnaar
vocalisten
concours
Ukko goed voorbeeld
Beiaardconcours
van textielkunst
BESTE VAN DOOR FORSYTH
BELOOFDE DRIE VERHALEN
Arnhem
Gestolen kunst
opgespoord
Hermus en Van Dijk
maken er iets van
Veel premières
Filmweek
g
IN DEN BOSCH
„Een vuile egoïst” Franse salonkomedie
NEOPOSITIVISME
van
IN DE SOCIALE
WETENSCHAPPEN
IN ITALIË
WIJ ONTVIBGEB
Met de Spray de
wereld rond
„Mythisch theater” in Spaarnekerk
„De honden
de oorlog"
MAANDAG
8
SEPTEMBER
KUNST
1975
■o
i
t w* Mln
8
t
w
PWp-fesé
i O i
J
tilde men daar niet zo zwaar
loes.
JAC HEIJER
P. ZWAANSWIJK.
is door Cara Polet.
W.
Boekenboeken
boekenboeken
boekenboeken!
boekenboekenbockenboel
boeken boekenboekenboel
boeken boekenboeken boel
Seizoen in Concertgebouw
kreeg joyeuze opening
twintig
voor
Twee Zwarte Beertjes van Mary
Stewart: „De Storm” en „Liefde komt
terug”, twee onschuldige romannetjes.
MEULENHO FF-NEDERLAND
Hans Koning: „In liefde en dood”,
een roman, die zich afspeelt tegen de
achtergrond van de boerenopstand in
het He de France in het midden van
de veertiende eeuw: een liefde, tussen
twee jonge mensen die opbloeit te
midden van opstanden en intriges.
AMSTERDAM (ANP). Zaterdag 20
september wordt in Amsterdam het bei
aardconcours 1975 gehouden, waarbij de
deelnemers het carullon van de Wester-
toren bespelen. Het concours, dat wordt
georganiseerd door de Nederlandse klok-
kenspelvereniging, begint om 13.30 uur.
De jury bestaat uit Bernard Winsemius,
Ewald Kooiman (beiden uit Amsterdam)
en Hein de Ligt (Velsen).
De politie had de werken in Zwitser
land opgespoord. Via tussenpersonen, die
zich als eventuele kopers voordedeA, was
men er in geslaagd de schilderijen naar
Italië terug te krijgen. In een bar in
Rome werd vrijdag de „koop” gesloten,
hetgeen resulteerde in de arrestatie van
vier mannen.
(Van onze correspondent)
DEN BOSCH. Een Russische zan
ger, de bas-bariton Wladimir Pankratov,
is de onbetwiste winnnaar geworden van
het 22ste Internationaal Vocalisten Con
cours, dat door de Stichting ’s-Hertogen-
bosch Muziekstad werd georganiseerd. In
een overvolle aula van het provinciehuis
in Den Bosch kreeg hij niet alleen een
daverend applaus toen hij zaterdag in de
finale zong, maar mocht naderhand bo
vendien horen, dat hij in zijn categorie
de eerste prijs had gewonnen, maar ook
als beste zanger van het concours de
grote prijs van de stad ’s-Hertogenbosch
naar zijn vaderland mocht meenemen.
HAARLEM. Het Haarlemse Concertgebouw, de alom in den lande door diri
genten, orkestmusici, zangsolisten en koorzangers geroemde muziektempel, hield
zaterdag tot 5 uur voor de eerste keer in zijn geschiedenis open huis.
juiste blijspeltoon te treffen, die de niet
erg duidelijke intrige van het stuk
meestal doet vergeten. Regisseur Coen
Flink, decorontwerper Chiel de Meij en
costumier Ber van Hirtum hebben tradi
tioneel, maar degelijk vakwerk afgele
verd. Toch vraag ik me af of er geen
betere voertuigen te vinden zijn voor
talenten als Hermus en Van Dijk. Het is
gebruikelijk in de „vrije sector” zich af
te zetten tegen het gesubsidieerd toneel,
maar toch hebben beide spelers juist
daar het toppunt van hun kunnen laten
zien. „Een vuile egoïst” is daarmee ver
geleken maar een flauwe afschaduwing.
Ingmar Bergman schreef een to
neelstuk voor de T.V., dat later ook
als film in de roulatie werd gebracht:
„Scènes uit een huwelijk” en vertaald
Georges Simenon: „De weggelopen
merrie”, een roman uit de Ameri
kaanse periode van de schrijver, en
die zich afspeelt op en om een ranch
in Amerika.
HAARLEM. Vanavond gaat in de
Koninklijke Schouwburg in Den Haag
een nieuwe „vrije produktie” van Joop
van den Ende in première: „Een vuile
egoïst’’ van Frangoise Dorin met Guus
Hermus in de hoofdrol. Zondagavond was
het stuk al te zien in de Haarlemse
stadsschouwburg bij wijze van generale
repetitie, die goed overkwam bij het pu
bliek. Daarvoor staat niet zo zeer het
stuk borg als wel het ontspannen, men
selijke spel van Guus Hermus en de
komische noot die Ko van Dijk op zijn
onnavolgbare manier er doorheengooit.
Peter Benchley: „De zomer van de
witte haai”, een roman over de aan
wezigheid en de geheimzinnige drei
ging van een witte haai in een bad
plaats op Long Island. Na de eerste
signalering zijn er al twee slachtof
fers gevallen en dan is het hoog tijd
de strijd aan te binden.
H. NELLISSEN-BLOEMENDAAL
Marjan van Beek: „Een kwestie
van taktiek”, een leesboek over aktie
en andere zaken. Een soort politieke
roman, waarin min of meer de vraag
ligt opgesloten of als schrijven aktie
kan worden, het omgekeerde ook mo
gelijk is, of wel: kan een boek men
sen aktiveren?”
mede door de affiches met informaties,
ontworpen door de geestdriftig werkende
informatrice Lany van Schaik, die ook
een prijsvraag voor deze dag bedacht.
Honderden muziekvrienden, van kleu
ters in de eerste prille jeugdjaren tot
hoogbejaarden, de meest vertrouwd met
het Concertgebouw, maar ook „nieuwe
lingen”, werden in de hal ontvangen.
Hun aandacht richtte zich in de mor
gen eerst op het Noordhollands Philhar-
monisch Orkest, dat onder leiding van
de dirigent André Vandernoot in de
grote zaal een openbare repetitie hield.
De balletmuziek voor het toversprookje
„De Vuurvogel” van Stravinsky werd
onder handen genomen, wat geen sine
cure is. Er werd in spanning naar de
verrichtingen van dirigent en orkest
door zeer veel toehoorders gekeken en
geluisterd. Zij weten nu, dat toveren
met muziek óók geleerd moet worden.
In de hal stond een vleugel en daarop
speelde na de orkestrepetitie de bekende
HET VERHAAL GAAT, dat Fre
derick Forsyth ooit gezegd heeft
slechts drie boeken te zullen schrij
ven, maar dat die drie dan ook stuk
voor stuk best-sellers zouden worden.
De man heeft kennelijk een profeti
sche blik. Na „De dag van de Jak
hals’’ en „Geheim dossier: Odessa”
lijkt zijn nieuwste boek, „De honden
van de oorlog", hard op weg eveneens
een groot succes te worden. De plot
is vrij simpel. Een Londense magnaat
ontdekt dat er platina te winnen is in
een uit gemergeld W estaf rikaans dic-
tatuurlandje. Hij houdt die ontdek
king voor bijna iedereen geheim en
neemt een huursoldaat in de arm om
het vuile werk te doen: de dictator
en de zijnen moeten uit de weg
geruimd worden en vervangen door
een stroman, die de magnaat in staat
moet stellen als enige van de platina-
vondst te profiteren.
BERT BAKKER-DEN HAAG
Ken Kesey: „En ééntje zag ze vlie
gen”. De hoofdpersoon is een „zware”
jongen, die in een verbeteringsge-
sticht is opgesloten. Het leven daar
beu, stimuleert hij krankzinnigheid
om op die manier in een psychiatri
sche inrichting geplaatst te worden,
waar hij dacht een gemakkelijker en
vrijer leventje te kunnen gaan leiden.
Niets is minder waar. Hij zette de
hele zaak op stelten om te vechten
tegen de machtswellust van het
hoofd van de afdeling, „Big Nurse”.
Alan W. Watts: „een herdruk van
„Zen-Boeddhisme”; oorsprong, en his
torische achtergrond, grondbeginselen
en beoefening.
nier waarop Shannon zich beweegt
en overal met hetzelfde gemak
op de gebieden van de „haute finan
ce", de sex, de spionage, de politiek
enzovoorts, slaat mij met een rampza
lig minderwaardigheidsgevoel.
Toch blijft „de honden” een boek
dat in zijn genre tot de beste gere
kend moet worden. Forsyth maakt
een voortdurend slim gebruik van
feiten, die bij veel mensen ongetwij
feld een „Aha-Erlebnis” zullen oproe
pen: de manipulaties van het groot
kapitaal via de politiek, de politieke
strijd om de macht in een derde
wereldland, de almacht van het Afri
kaanse dictatortje, de genadeloosheid
waarmee mensen gemanipuleerd wor
den terwille van de poen en de
gretigheid waarmee zij zich, terwille
van hetzelfde doel, laten manipule
ren.
Mijn grootste bezwaar tegen For
syth is eigenlijk, dat hij al deze
feitelijkheden romantiseert op een
manier, die in de richting gaat van
eind goed al goed; de bedrieger be
drogen en: ondanks alle hardheid in
deze wereld is er nog hoop, vrienden.
PETER WOLFSBERGEN
VERHALEN van zeezeilers met
hun romantiek en avonturen slaan
altijd aan. Vooral de histories van
mannen, die in hun eentje in een
zeilboot rond de wereld voeren, appe-
leren kennelijk aan de zwerversdrang
van de ’’thuisblijvers”. Zo is het niet
verwonderlijk, dat de geschiedenis
van Joshua Slocum, die aan het eind
van de vorige eeuw in drie jaar en
twee maanden de wereld rondde, zijn
vijfde druk beleeft. Nu onder de titel
"Met de Spray de wereld rond”. Uit
geverij De Boer-Maritiem.
HAARLEM. De twee leden sterke
toneelgroep Temps Fort Theatre pro
beert met „Ukko", gebaseerd op een
Finse mythe, het publiek tot de heront
dekking van oergevoelens te brengen, tot
het besef dat iets gemeenschappelijks in
ons leeft dat terug gaat tot het begin
van ons menselijk bestaan. Ook gods-
BRUNA-UTRECHT
Een heruitgave van de laatste, en
naar veler mening, de beste roman
van Frans Coenen: „Onpersoonlijke
herinneringen”, De geschiedenis van
het huis in Amsterdam aan de
gracht, het museum Willet-Holthuy-
sen, waar hij jarenlang conservator
is geweest.
Het is gebruikelijk dat vrije producen
ten hun voorstellingen enige tijd uit
proberen alvorens een echte première te
geven. Bij de voorpremière heeft de
schouwburg de producent geen uitkoop
som te betalen, maar kan de opbrengst
delen. Het publiek echter merkt er wei
nig van. Als zo’n proefvoorstelling niet
als zodanig wordt aangekondigd en het
publiek toch de gebruikelijke toegangs
prijs betaalt, is dat niet helemaal eer
lijk. Ik schrijf er dus toch maar over.
„Een vuile egoïst’’ is een typische
conversatiecomedie van Fransen huize.
Het gaat over een middelbare vrijgezel
die het zich financieel kan veroorloven
met huisknecht en keukenmeid een ge
makkelijk ingericht bestaantje te leiden.
Hij verzet zich met hand en tand tegen
de intriges van zijn moeder en een
vriendin, de ex-vrouw van zijn huisarts,
om hem te laten trouwen met die vrien
din. De koppelpogingen dreigen mis te
lopen, als ook de aantrekkelijke stief
dochter van zijn zuster het huis be
treedt. Maar de vrijgezel wijst dok haar
de deur, zelfs al is hij eventjes verrukt
van het feit dat ze verliefd op hem is.
De regelmatige maaltijden met de plaat
selijke pastoor en de prettige „samen
werking” met zijn huisknecht zijn deze
„vuile egoïst”, die goed wil zijn zonder
gestoord te worden, kennelijk voldoende.
Hoewel het licht reactionaire stuk nog
maar enkele jaren oud is, geeft het de
indruk zeer belegen van inhoud en vorm
te zijn. Gebabbel in een salon, dat het
heel en al moet hebben van het toneel
spel van de acteurs. Guus Hermus en
Ko van Dijk is het zeker toevertrouwd
daar iets van te maken. Hermus is zelfs
in staat de onnozele slotmonoloog zo te
brengen dat hij iets van ontroering kan
overbrengen.
Met de andere spelers weet hij de
WAT ZINTUIGELIJK waargeno
men en vastgesteld kan worden moe
ten we slechts aanvaarden. Zo zou
het positivisme, het wijsgerige stelsel
waarvan Auguste Comte als de
grondlegger wordt gezien, in het kort
kunnen worden omschreven.
Voor Rembrandt staan thans de vol
gende films vast: Royal Flash van Ri
chard Lester (Engeland), Jaws van Ste
ven Spielberg (Verenigde Staten),, Cal-
fornia Split van Robert Altman (VS),
Love and Death van Woody Allen (VS),
Zig Zig van Laszlo Szabo (Frankrijk),
Pas de Probleme van Georges Lautner
(Frankrijk), Dokter Pulder zaait papa
vers van Bert Haanstra, het land van de
grote belofte van Andzej Wajda en Heb
Medelij Jet van Frans Weiz.
In Luxe worden ongeveer
films vertoond, die speciaal voor de
filmweek naar Nederland worden ge
bracht. De selectie is in handen van
Hans Saaltink. Voor de volgende films
staat inmiddels de vertoning vast: Hester
Street van Joan Micklin (VS), Elegie
voor een ruzie van Suzuki (Japan), Vase
des Noces van Thierry Zeno (Belgie),
LTpertant c’est d’aimer van A. Zulwaski
(FrankrijkVue la Fete commence van
B. Tavenier (Frankrijk), Mr. Brown van
Roger Andrieux (Frankrijk).
Bij uitgeverij Van Gennep in Am
sterdam is een dikke bundel versche
nen getiteld „Het neopositivisme in de
sociale wetenschappen, analyse, kri
tiek en alternatieven”. Centraal the
ma is de kritiek op het neopositivisti-
sche model, waarvoor samensteller L.
W. Nauta gebruik heeft gemaakt van
de teksten van een tiental weten
schapsmensen uit West-Duitsland,
Frankrijk, Amerika, Oostenrijk, Zwe
den en Engeland. Door de rangschik
king zijn de artikelen niet alleen
thematisch met elkaar verbonden,
maar gaan ze ook uitdrukkelijk op
elkaar in.
Uitgangspunt in het model zijn de
teksten van Ernest Nagel en Rolf
Klima. Alfred Schütz, Jürgen Haber
mas, Gerard Radnitzky, Karl-Otto
Apel, Peter Winch, Ernest Gellner,
Pierre Bourdieu en Klaus Holzkamp
stellen tegenover Nagels neopositivis
me en Klima’s rationalisme hun ge
zichtspunten. Een vertalerscollectief
(vertaler èn supervisor) stelde, duide
lijk nö lang wikken en wegen, de
Nederlandse teksten samen. Een
unieke bundel voor de sociale weten
schappen in de wat dit opzicht stief
moederlijk bedeelde Lage Landen aan
de Zee.
Het plan hiervoor was al een tijd
geleden bij directeur Peter Lohr opgeko
men. Al spoedig werd het een gespreks
onderwerp voor alle medewerksters van
het Concertgebouw, die ellen op hun
beurt met voorstellen kwamen voor de
programmering van een open-huisdag en
vooral ook voor het karakter er van.
Het werd gauw duidelijk, data ange-
stuurd moest worden op een muziekdag,
evenwel niet een dag van officiële con
certen, maar van informeel musiceren,
zowel door beroeps- als amateur-musici.
„De medewerking, die wij van hen
ondervonden’’, zo vertelde bedrijfsleider
Karei Baart, „was geweldig. Wij konden
volop aan de slag gaan, een programma
opstellen en onze gedachten laten gaan
over de aankleding van het ontvangst-
centrum: de hal en de stalletjes,
kraampjes en tafels en een compleet
buffet”.
Inderdaad is de hal tot een joyeus
centrum gemaakt, kleurig en gezellig,
ROME (REUTER-AFP). De Itali
aanse politie heeft zeven schilderijen
met een geschatte waarde van acht mil
joen gulden achterhaald die vorig jaar
juli in San Remo werden gestolen. Het
zijn werken uit de 15e, 16e en 17e eeuw,
waaronder „Dominicaan aan lessenaar”
van de 17e eeuwse Spaanse schilder
Francisco Zurbaran.
AMSTERDAM (ANP). De tiende
internationale filmweek Arnhem wordt
gehouden van 25 september tot en met 1
oktober. Het programma wordt verdeeld
over de zes Arnhemse bioscopen. In de
theaters Rembrandt en Luxe zullen on
geveer dertig films hun Nederlandse
Premiere beleven.
De Duitse bas-bariton Heiner Eckels
kreeg een tweede prijs in deze categorie,
terwijl een aanmoedigingsprijs werd uit
gereikt aan de Bulgaarse bas Vassileff
Assen. Bij de tenoren was helaas de
kwaliteit niet zo geweldig. De jury be
sloot daar geen eerste prijzen aan te
wijzen, maar kende aan twee zangers
een tweede prijs toe. Zo mocht de coun
ter-tenor Andrew Dalton uit Australië
een tweede prijs in ontvangst nemen en
was er een tweede prijs voor de West-
duitse zanger Frieder Lang.
Bij de sopranen waren weer alle prij
zen aanwezig. De eerste prijs ging naar
de Amerikaanse Maria Venutti en een
tweede prijs naar Alicja Swiateck uit
Polen, terwijl ook Christiane Baumann
uit West-Duitsland een tweede prijs
kreeg.
Bij de alten-mezzo-sopranen ging de
eerste prijs naar de Engelse Patricia
Price, terwijl Maria Laferrière uit Cana
da een tweede prijs mocht ontvangen,
evenals Nina Terentieve uit Rusland.
Voor de Nederlandse zangeres Annetta
Andriessen was een aanmoedigingsprijs
door de jury vastgesteld, waarmee deze
vocaliste de enige Nederlandse was die
nog in de prijzen viel.
Oorspronkelijk hadden zich voor dit
22e Internationaal Vocalisten Concours
80 kandidaten aangemeld. Van hen kwa
men er 72 op, van wie er 41 reeds
sneuvelden in de voorselecties.
„Ik ben er bijzonder blij mee te kunnen filmen”, vertelde Audrey Hepburn die voor
de eerste maal sedert acht jaar weer in een film te zien zal zijn. Samen met Sean
Connery (James Bond) speelt ze onder regie van Richard Lester in „Robin and
Marian”.
Overigens blijkt de lege Spaarnekerk
een ruimte die uitstekend geschikt is
voor dergelijk theater. Zolang de kerk
ongebruikt is en niet afgebroken wordt,
zou de Toneelschuur er meer van derge
lijke zaken kunnen brengen. Voor „Uk
ko” bleek zaterdagavond een verrassend
grote belangstelling; er waren zo’n twee
honderd mensen gekomen.
JAC HEIJER
middags was er sprake van
klank-sterkte-situatie toen
Ook met dit boek toont Forsyth
weer aan dat vakmanschap meester
schap is. Alle elementen die zijn
vorige romans kenmerkten zijn erin
terug te vinden: een voortdurende
spanning en het vermogen om reali
teit en eigen inbreng dusdanig in
elkaar te doen overgaan, zo gecompo
neerd, dat je voortdurend de indruk
krijgt een feitenrelaas te lezen in
plaats van een roman.
Toch is „De honden van de oorlog”
verschenen bij Bruna) naar mijn
smaak niet het beste van Forsyths
drietal. Hoewel het tot in de kleinste
details beschrijven van een „operatie”
juist onderdeel uitmaakt van Forsyths
succes, doordat het zijn verhalen zo
veel echtheid meegeeft, vind ik het
middendeel van dit boek verreweg
het langste te zeer uitgesponnen.
Soms krijg je de indruk dat For
syth persoonlijk rekening en verant
woording af moet leggen over elk
uitgegeven dubbeltje tegenover zijn
accountants, in dit geval de lezers.
Het geeft weleens wat teveel van het
goede.
Een ander bezwaar vind ik dat de
hoofdpersoon, de huurling Cat Shan
non, er ondanks alle schijn van ma
terialisme in feite toch wel een idea
listische levensvisie op na houdt. Hij
blijkt er in de loop van het verhaal
zijn eigen plannetjes op na het hou
den, wat voor een vrij verrassende
ontknoping zorgt die echter nauwe
lijks in overeenstemming te brengen
is met de feiten zoals die zich keer
op keer aan ons voordoen.
Bovendien vind ik Shannons capa
citeiten wel onwaarschijnlijk groot.
Ik beweer niet ook maar iets te
weten van de vaardigheden die „de”
huursoldaat kenmerken, maar de ma-
diensten zijn daarop gebaseerd en hante
ren rituelen om hun aanhangers in het
oerbesef te bevestigen.
Sommig theater is aan rituelen ver
want maar heeft een ernstige handicap
in zoverre dat z’n publiek niet altijd
(meestal niet) uit gelovige volgelingen
bestaat. Ritueeltheater komt alleen goed
over, wanneer regisseur, spelers en tech
nici precies weten wat ze doen en hun
middelen met evenwicht en overwicht
toepassen.
Ik betwijfel of Temps Fort Théatre al
zover is. Nu was de aankleding van de
uitvoering in de Spaarnekerk zaterdag
avond perfect. De twee spelers dragen
fantastische costuums van donkerbruine
gewatteerde stof, waarvan de driehoeki
ge vormen aan primitieve sculpturen
doen denken. Op het speelvlak staan
verder een godenbeeld, een rechthoekig
schild met speer en een compleet schip,
dat herinnert aan de vikingen, alledrie
uitgevoerd in dezelfde bruine stof met
rood afgezet. Het ensemble had zo op de
tweejaarlijkse textielkunst-tentoonstel-
ling in de Vlees- en Vishal van het
Frans Halsmuseum geëxposeerd kunnen
worden.
Ook de klanken en zelfgevonden
woorden die de spelers voortbrengen
pasten goed bij de bedoelingen. Maar de
mise-en-scene, de bewegingen en de sta
tische belichting schieten toch wel te
kort. Niet goed duidelijk wordt waartoe
ze dienden. Dat het geheel bijzonder
traag verloopt hoeft op zich geen be
zwaar te zijn als de verrichtingen van
de spelers ondanks alle duistere geheim
zinnigheid een eigenzinnig leven gaan
leiden. Bij mij althans is dat niet over
gekomen; ik kreeg eerder de indruk dat
de beide mythologische figuren alleen
maar bezig zijn geweest uiteindelijk hun
handschoenen uit te trekken, waarna de
wederzijdse herkenning plaats vindt.
Beide figuren beelden een godin uit en
een tovenaar. Merkwaardig genoeg was
het verschil van geslacht alleen uit de
stemmen op te maken, niet uit de cos
tuums en evenmin uit het gedrag. Waar
uit de pogingen tot toenadering beston
den en het waarom daarvan werd mij
niet duidelijk. Het programmablaadje
dat alles kon verklaren was al uitver
kocht toen ik ruim tevoren de kerk in
kwam.
Haarlemse pianist Alwin Bar onder on
vermijdelijk geroezemoes toch wel hoor
baar als extra-intermezzo een Impromp
tu en een Ballade van Chopin. Na hem
werd de vleugel tot klinken gebracht
door de vijf tien-jarige Bernd Brackman,
die een voor zijn leeftijd verbluffende
prestatie leverde met virtuoze vertolkin
gen van pianowerken van Rachmaninof
en Turina.
De blokfluit van de vaardige René
Strunk had het moelijker om zich zelfs
met maximaal geluidsvolume te handha
ven. Gezien het informele karakter van
deze dag,
aan.
Ook ’s
eenzelfde
Max Koning op een spinet, Kees Huges
op een clavichord en Jan-Pieter en Je
roen van Eykelenborg op blokfluiten,
knap hebben gemusiceerd. Vooral het
clavichord had het niet gemakkelijk,
ondanks de betrekkelijke s tilte, die op
verzoek werd verkregen. Men hoorde
voorts nog het piano-duo Dick Schenke
en Wim van Ee en de elfjarige Dikkie
Pieterman, ook aan de piano.
Voor een ingelast optreden van de
pianist Jaap Stork, die met grote techni
sche beheersing en uitdrukkingskracht
veeleisende werken van Schubert, Cho
pin en Liszt speelde, moest men zich naar
de Tuinzaal begeven door de gang, waar
voortreffelijke schetsen van het NPO
door de schilderes Annemarie Domhoff
de wanden sierden.
In de grote zaal is op deze dag nog
meer gedaan dan de orkestrepetitie. De
violist Daniël Otten en de pianist Johan
Otten hebben daar veel muziekgenot ge
schonken met prachtige uitvoeringen
van een programma van aantrekkelijke
werkjes.
Voorts hebben zich daar op het podi
um accordeon-leerlingen en klarinet- en
saxofoonleerlingen van de Haarlemse
Muziekschool kranig geweerd met ge
slaagde voordrachten. Muzikaal harpspel
van een leerlinge van dezelfde school
hield stellig een grote belofte in.
Het instrumentale ensemble „The
Group” genoot de eer deze grandioze
open-huisdag te besluiten met de vertol
king van zogenaamde omnifonische mu
ziek, een aardig gevonden verantwoorde
mélange van pop-, jazz- en klassieke
stijlelementen en van instrumentale
timbres, die bijzonder in de smaak viel.
WW
et
la f
.59
