Ton Lutz zet publiek voor een keuze
Publiek bij herstel
van Nachtwacht
Lunchconcert op woensdag
in Concertgebouw
4
John MacGrath
Boeiend werk
van Panufnik
Sympathiek concert in Rotterdamse Doelen
Knus nachtje met
Moderne kunst
in Moskou
schrijft stuk
in recordtijd
bij Kamerorkest
„oom Dave"Mason
TOEKIJKEN ACHTER RAMEN
Solotoneel in Mickery
r
8
2 2
SEPTEMBER
MaANDAG
19 75
9
KUNST
I
TOON VRANKEN
i]
T oneelschuur-musical
twee keer in Amsterdam
I
1
I
I
1
l
1
I
I
I
:wili
Elektra: verzet of voorzichtigheid
(Van onze kunstredactie)
I-
0,
stadsschouwburg.
JAC HEIJER
en
s van
lieuw
(Van onze kunstredactie)
wordt
en
ontstane kerven.
imber
oom
ór de
atst.
ichter
een
had-
istal
kent
HAARLEM. In het kader van
Kunsttiendaagse Amsterdam speelt
Toneelschuur in het Theater
Om dit ideaal wat dichter naar zich
toe re halen, start het concertgebouw dit
jaar voor het eerst met het gratis
Lunchconcert. Van 1 oktober ’75 tot en
met 14 april ’76 is er iedere woensdag
van 12.30 tot 13.15 uur een lunchconcert.
Om het de bezoekers zo geriefelijk mo-
geliik te maken zullen er belegde brood-
MOSKOU (AP). De tentoonstelling
van Russische non-conformistische kunst
die zaterdag in Moskou een half uur na
de opening werd gesloten, is zondag
heropend. De moeilijkheden van zater
dag waren het gevolg van onenigheid
tussen de artiesten en overheidscensoren
over welke werken het publiek wel en
niet mocht zien.
Op de 10 dagen durende expositie zijn
800 werken te zien van 160 kunstenaars.
Ongeveer de helft van de werken die
aanvankelijk door kulturele functiona
rissen van de stad Moskou waren ver
wijderd, waren zondag weer te bezichti
gen.
de
de
in het Theater Brakke
Grond op zondag 28 september weer de
kindermusical „Kinderen bestaan niet”
van Rup van Woerkom en Bert Bou
quet; aanvang 15.00 uur. Deze musical is
de volgende maand weer in de Toneel
schuur te zien, en komt in oktober een
keer in Mickery.
Tevens zijn er plannen om dit seizoen
een serie programma’s te maken rond
deze musical, en de kinderen die erin
spelen, bij de KRO radio.
Anne Will Blankers (op de voorgrond)
en verder het koor van Mykeense vrou
wen: Annet Nieuwenhuyzen, Celia Nu
faar, Marielle Fiolet en Sigrid Koetse.
(Foto Kors van Bennekom)
mee de verdoeking een feit is.
Om dit werk onder de voor het schil
derij en voor de er aan werkende res
tauratoren zo gunstig mogelijke condi
ties te kunnen Uitvoeren, zijn speciale
technische voorzieningen getroffen. Zo is
er een verrijdbare werkvloer gebouwd,
die het de restauratoren mogelijk maakt
het doek overal gemakkelijk te bereiken.
Er wordt voorts een verplaatsbare afzuig
installatie aangebracht. Tenslotte is op
de plaats waar de Nachtwacht nu nog
hangt en weer zal komen te hangen een
witte wand opgesteld die het daglicht op
het vlonder zal reflecteren.
Tijdens de tweede fase zal het doek
aan de voorzijde van de oude vernislaag
worden ontdaan, dan worden geretou
cheerd en van nieuwe vernis voorzien.
Dit zal niet gebeuren in de Nachtwacht-
zaal, maar waarschijnlijk in een der
kabinetten van de Eregalerij.
de tranen in de ogen deed springen.
Josée Ruiter is indrukwekkend helder
en krachtig als Chrysotemis. Eric
Schneider blijft als Orestes verre van
zijn neiging z’n rollen te mooi te maken;
geen sierlijk gebaar, geen flitsende glim
lach; wel zeer bewogen. Ann Hasekamp
speelt vals en huichelachtig de trouwe
loze vorstin. Gekleed en opgemaakt als
een universele hoer maakt ze een schit
terende opkomst, daartoe ook al in de
gelegenheid gesteld door het simpele,
indrukwekkende decor van Wijnberg.
Max Croiset als de opvoeder draagt
vooral zijn bodeverhaal met geloofwaar
dige verve voor. Hans Boswinkel maakt
een heel verdienstelijke Aigisthos. De
vier actrices die het koor vormen komen
minder overtuigend over dan ze bedoe
len. Nu zijn het helemaal de „meisjes
uit betere kringen”, die ze voorstellen
(de oorknopjes ontbreken nog maar net),
maar blijven toch erg gekunsteld. Alleen
Celia Nufaar slaagt erin haar tekst zeer
eenvoudig en eerlijk over te brengen.
Anne Will Blankers en Celia Nufaar
zijn de enigen, die erin slagen het Ne
derlands gewoon te laten klinken. De
anderen hebben nog steeds dat rare
stemgebruik en die geaffecteerde uit
spraak waaraan de meeste tonelisten in
ons land lijden.
De voorstelling gaat vanavond in de
Haarlemse stadsschouwburg. Beslist
gaan zien.
museum zal dit werk in eigen beheer
uitvoeren. Het gemeentebestuur van
Amsterdam heeft hiervoor toestemming
gegeven. Zoals bekend is Amsterdam
eigenaar van de Nachtwacht. Namens de
gemeente zal de heer B. Haak, adjunct-
directeur van het Amsterdams Histo
risch Museum, als adviseur optreden.
Wanneer zich tijdens de restauratie bij
zondere problemen zouden voordoen zal
het Rijksmuseum advies inwinnen bij
experts van buiten. Inmiddels is de oud-
hoofddirecteur van het Rijksmuseum, dr.
A. van Schendel, reeds bij de besprekin
gen betrokken, terwijl contact wordt
onderhouden met het Centraal Labora
torium voor Onderzoek van Voorwerpen
van Kunst en Wetenschap.
Het werk is verdeeld in enkele fasen.
De eerste fase vangt aan op maandag 29
september. Het schilderij zal dan uit de
lijst worden genomen en met de verf
laag naar beneden op een speciaal
daartoe gebouwd vlonder worden gelegd,
waarna het van het spieraam Wordt
losgemaakt. Daarna begint het proces
van het „verdoeken”. In de afgelopen
drie eeuwen is voor het laatst in 1947
al enkele malen nieuw linnen tegen
het langzaam verteerde doek waarop
Rembrandt schilderde aangebracht. De
dan tevoorschijn gekomen achterkant
van het schilderij wordt vervolgens ont
daan van stofresten en andere ongerech
tigheden, zodat er een volkomen glad
oppervlak ontstaat.
Pas nadat dit is gebeurd kunnen de
messneden met behulp van linnen draad
en een lijmsubstantie worden hersteld.
Is dat eenmaal gedaan, dan wordt een
nieuwe laag linnen met een mengsel van
was en hars onder verwarming op de
achterkant van het doek gehecht, waar-
Dat Dave Mason een muzikale dui
zendpoot is, leest men af aan de aktivi-
teiten die hij tot op heden in de muziek
wereld heeft ontplooid. Na in wat klei
ne of gelegenheidsbandjes te hebben ge
speeld, beogn hij „professioneel” als
road-manager voor de Spencer Davis
Group. Daar jamde hij tussen de bedrij
ven door met Stevie Winwood. Met hem
een verzetsdaad. Dat de góden, voor de
Grieken uiteraard een dagelijkse aange
legenheid, ons nie+s meer zeggen, is niet
zo’n groot bezwaar Sofokles laat immers
duidelijk uitkomen dat de góden nogal
wisselvallig geluimd kunnen zijn. Zowel
de slechte moeder als de goede Elektra
en haar broer Orestes, die de wraak
moet volvoeren, roepen dezelfde god
aan. Je ziet dat het eerder gaat om het
vinden van een rechtvaardiging van het
eigen optreden; een dwingend lot leggen
de góden bij Sofok'es de mens niet meer
op. Uiteindelijk gaat het om de persoon
lijke keuze.
Nu kan een regisseur „Elektra” en
„Antigone” in zijn regie duidelijk laten
blijken achter welke figuren hij staat.
Ton Lutz heeft die keuze bijvoorbeeld
vóór Elektra’s standpunt niet gemaakt.
Niet dat hij een keuze uit de weggaat,
maar hij geeft de tegenpartij Chryso
temis en ook het koor een duidelijke
kans. Die Chrysotemis is dikwijls in de
regie een onbeduidend persoontje, hele
maal weggevaagd onder de stormram
die Elektra is. Maar bij Lutz wordt
Chrysotemis een gelijkwaardige partij.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit de manier
waarop ze beiden hun standpunten dui
delijk maken aan het publiek.
Ann-Will Blankers en Josée Ruiter
staan ver uit elkaar op het toneel,
gezicht naar het publiek en richten de
voornaamste punten uit hun twistge
sprek regelrecht op de toeschouwer. Ze
zijn evenveel waard en Lutz laat de
keuze aan het publiek. Hij gunt ons,
toeschouwers, de vrijheid zelf te kiezen,
door vraagtekens te zetten bij het voor
de hand liggende gelijk, dat Sofokles zo
duidelijk bij Elektra legt.
Elektra mag dan het geluk smaken
haar wraak uitgevoerd te zien, maar of
de wereld er beter op wordt, laat Lutz
betwijfelen. Wanneer de moeder en de
stiefvader gedood zijn, zegt een van de
vrouwen uit het koor dat gerechtigheid
gedaan is. Lutz laat Sigrid Koetse die
paar woorden vragend zeggen. Is alles
wel goed gekomen? En tot slot klinkt
het krassen van een kraai; een onheil
spellend slot en iets heel anders dan het
vredig gekwinkeleer van vogels waar
mee het stuk opent.
Het is een opvatting die voor iemand
van Lutz’ generatie zeer begrijpelijk is.
Een jonger regisseur zou het anders
hebben gedaan. De „Antigone”, die Ge
rard Jan Rijnders regisseerde bij de
jonge groep FACT in Rotterdam laat
wél een eenduidig standpunt zien. (Maar
daarover later).
Ton Lutz heeft de spelers gericht op
een psychologisch verantwoorde opbouw
van de rol, gebaseerd op de tekst. Geen
rituelen, geen magie, geen zangwerk zo
als men onlangs’ kon zien bij de „Elek
tra” van La Mama Repertory Company,
geregisseerd door Andrei Serban. Het
gaat Lutz en de spelers om een interpre
tatie die zo dicht mogelijk bij ons dage
lijks bestaan blijft; alleen in verhevigde
mate.
Dat heeft gevolgen voor de aanpak
van het koor. Dit treedt maar af en toe
op als een eenheid. Het is een groep van
individuën. Nicolaas Wijnberg ontwierp
voor hen verschillende jurken, sieraden
en kapsels. Ze bewegen ook als individu
en, al gebeurt dat niet altijd volgens een
logisch patroon.
Anne Will Blankers speelt Elektra als
een wraakgier; wijdbeens, de armen ge
kromd, de vuisten gebald. Ze is kort
geknipt en draagt zwarte vodden. Ze
maakt Elektra’s lijden en onrecht be
grijpelijk en dus haar keuze voor onver
zettelijkheid. Het is grandioos te zien
hoe ze de beroemde herkenningsscène
met haar broer Orestes opbouwt. Vanuit
een armzalige houding groeit ze tot een
moment van uitzinnige vreugde, die me
den in de gelegenheid gesteld om de
vorderingen buiten de tijden waarop het
werk in gang is van nabij te volgen.
Doorgaans betekent dat de middagpauze
tussen 12 en 2 uur.
Om dit mogelijk te maken is vandaag
een begin gemaakt met het optreken
van een tijdelijke wand die de Nacht-
wachtzaal in tweeën deelt. In deze wand
worden vijf grote ramen aangebracht
die uitzicht geven op de restauratie
werkzaamheden. Achter de ramen wor
den gordijnen opgehangen die worden
gesloten als de restauratoren met hun
werk bezig zijn. Wanneer het werk dit
toelaat gaan de gordijnen weer open.
De restauratie wordt voorts in woord
en beeld gebracht door brede strips in
een zaaltje voor de Nachtwachtzaal. In
deze zaal wordt ook de aan de tijdge
noot van Rembrandt, Gerrit Lundens
toegeschreven kopie van de Nachtwacht
tentoongesteld. De drie andere schutters
stukken worden verwijderd of afgedekt.
Het restaureren van de zware bescha
digingen in een groot doek als de Nacht
wacht vergt de uiterste concentratie van
alle daarbij betrokken medewerkers. Het
jes, koffie en melk verkrijgbaar zijn om
en passant de muziek ook nog de lunch
in het gebouw te gebruiken.
Veelzijdige facetten van het muziekle
ven zijn bij de programmering ingescha
keld: het Concertgebouw-orkest onder
leiding van eminente dirigenten. De Am
sterdamse Politiekapel, het Orgel, jonge
solisten etc. Bij de orkestconcerten
snijdt het mes van twee kanten; voor
het orkest is het zoveel als een openbare
repetitie en het publiek heeft behalve de
kans van een gratis concert ook de
sensatie om eens te zien hoe het orkest
leeft en werkt. Heel wat publiek pas
seert tijdens de lunchpauze het concert
gebouw: kantoor- en bankpersoneel,
scholieren en winkelende huisvrouwen,
museumbezoekers enz. De samenstelling
van de programma’s is zo, dat er voor
hen iedere woensdag iets is om naar uit
te zien.
HOOGTEPUNTEN VAN HET KO
MEND SEIZOEN: het Moskou’s Philh.
Orkest; het 50-jarig KRO jubilé op 12
december met Theresa Berganza; de
Wiener Philharmoniker op 15 december
(geschenk van de stad Wenen aan jubi
lerend A’dam) en het Boston-Orchester
in februari.
AMSTERDAM. Het Nederlands
Kamerorkest musiceerde zaterdag onder
leiding van David Zinman voor een volle
Grote zaal in Amsterdam en betrok als
solisten zijn programma de blokfluitspe-
cialist Frans Bruggen en de violist, te
vens concertmeester van het ensemble,
Thomas Magyar.
Een symphonic van C. Ph. E. Bach,
voor zijn tijd een gedurfd vernieuwer in
de ontwikkeling van de symfonische
muziek, kreeg in de expressieve lezing
van Zinman een boeiende belichting. In
de daarop volgende Suite van Telemann,
eens ’n beroemd modecomponist, en voor
vele toehoorders van nu is hij dat nog,
moest de blokfluit het opnemen tegen
een kamermuziekbezetting van 10 in
strumenten. Nu is de klankcapaciteH
van de blokfluit beslist niet opgewassen
tegen de ruimte van de grote zaal.
Daardoor gingen de fijne effecten van het
elitespel van de fluitslolist nogal eens
verloren.
Een concert voor viool en strijkorkest
van Andrzej Panufnik (geboren in War
schau en thans als Brits staatsburger
dirigent van het Symphonieorkest van
Birmingham) vormde een nieuwe en
vernieuwde bijdrage van het kamermu-
ziektepertoire. Een componist bij wie
twee tendenzen, doorzichtige orkestratie
en geconcentreerde thematiek, tot een
boeiende sythese zijn gekomen. Het fijn
zinnig vioolspel van Thomas Magyar te
kende zich zangerig af tegen de punctu
eel uitgevoerde orkestbegeleiding Het is
muziek die een dominerend accent van
melancholie signaleert, met uitzondering
van het derde deel, dat in levendige
zeggingskracht een sfeer van optimisti
sche blijheid uitstraalde.
TOON VRANKEN
ROTTERDAM. - De Britse muzikale
duizendpoot Dave Mason was dezer da
gen in ons land voor twee concerten.
„Oom Dave” ben ik geneigd te schrijven,
na het optreden vrijdagnacht in de grote
zaal van de Rotterdamse Doelen. Er
heerste een sfeertje alsof een dierbare
oom of een goede vriend van
verre reizen was teruggekeerd en nu
zijn thuiskomst vierde met een knus
avondje in familie- en vriendenkring. In
werkelijkheid dus een knus nachtje in
De Doelen met aangename liedjes van
Dave Mason.
AMSTERDAM. Elektra wil bloed
zien; niets en niemand kan haar afhou
den van de wraak wegens de moord op
haar vader. Haar moeder en de stiefva
der, die de moord op hun geweten
hebben, moeten dood Nu is de moorde
naar ook de onwettige machthebber van
de stad. Dat maakt Elektra’s wraakoefe
ning niet alleen een persoonlijke, maar
ook een politieke daad.
AMSTERDAM. Rembrandts Nacht
wacht, het schilderij dat vorige week
zondag door een geestesgestoorde man
uit Bloemendaal ernstig werd bescha
digd, zal voor een groot gedeelte in de
Nachtwachtzaal van het Rijksmuseum
worden hersteld. De restauratie betreft
in dit geval voornamelijk het verdoeken
het hechten van de door messneden
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. In Mickery begint
volgende week dinsdag een festivalletje
van internationaal solotoneel. Drie man
nen en drie vrouwen brengen elk hun
programma, dat ze meestal zelf geschre
ven hebben. De shotvs lopen zeer uiteen:
episch theater, vrouwentheater, litterair
theater, travestie, satire en revue. Het
solofestival begint in Mickery elke
avond om half elf.
Dave Mason tijdens zijn optreden in de De Doelen.
(foto Gijs Hanekroot)
Elektra’s zuster, Chrysotemis, vindt
dat Elektra wel gelijk heeft, maar wei
gert mee te doen Chrysotemis meent
dat Elektra zich moet aanpassen; moet
beseffen dat ze maar een vrouw is; dat
ze haar gezonde verstand moet bewaren.
Ook Elektra’s vriendinnen zeggen dat
voorzichtigheid geboden is. Maar Elek
tra heeft er zelfs een verstandsverbijste
ring voor over om integer en trouw aan
zichzelf te blijven.
Het gesprek tussen beide zusters over
de vraag of men zich al dan niet moet
storten in een onbezonnen, maar recht
matig verzet is de scène die de 2500 jaar
oude tragedie van Sofokles een actuele
betekenis geeft. Iedereen komt ook nu
voor de keuze te staan: doordrammen of
aanpassen.
Ton Lutz heeft de kans gegrepen bij
het Publiekstheater een „Elektra” te re
gisseren die voor onze ogen, oren en
begrippen duidelijk te volgen is. Hij en
de spelers zijn enorm geholpen door de
vertaling van Pé Hawinkels. Verschil
lende scènes vormen zelfs een onthut
sende ervaring. Sofokles dichtkunst
klinkt nog wel ritmisch, maar de woor
den zijn hard, kort modern, Nederlands.
De personages spreken elkaar niet méér
met gij aan. Ze jij-en en jou-en en
Elektra veegt de vloer aan met haar
moeder op een manier waar geen woord
Grieks meer bij is
Hawinkels heeft enkele jaren geleden
ook een vertaling geleverd van „Antigo
ne”, waarop kenners van klassieke talen
nogal kritiek hadden. Maar met een zo
zorgvuldige tekstinterpretatie als van
Lutz en een zo indrukwekkend spel van
Anne-Will Blankers (Elektra) en Josée
Ruiter (Chrysotemis) krijgt Hawinkels
het bewijs van zijn gelijk. Tenslotte zijn
de klassieke tragedies niet in de eerste
plaats voor het wereldje van leraren
Grieks en gymnasiasten, maar voor een
zo groot mogelijk publiek. „Antigone” en
„Elektra” hebben nog steeds wat te ver
tellen, en het is aan de regisseur dat
eruit te halen.
De wraakzucht van Elektra krijgt dus
in de moderne opvatting het accent van
Een van de actrices, de Duitse Margit
Carstensen, liet haar deelname plotseling
afweten. Maar Mickery is voor geen gat
te vangen. De Britse toneelschrijver
John MacGrath kwam donderdag in
Amsterdam om te zien hoe zijn show
„Lay off’ over multinationals door de
groep 7:84 het in Mickery deed. Hij
besloot onmiddellijk een nieuw stuk te
schrijven voor de actrice Jenny Stoller,
die met de groep 7:84 was meegekomen.
Zij is de vriendin van een van de
acteurs. Een spelers, nodig in het stuk,
werd uit Londen overgevlogen en hij
John Bett zal met Jenny Stoller
MacGrath’s nieuwste stuk spelen. De
voorlopige titel is „Oranges and Le
mons”. McGrath, die onder andere
scripts schreef voor de tv-serie Z-cars,
schreef het zaterdag en zondag in zijn
hotel. Gisteravond zijn de repetities be
gonnen. Op 26 september is het in Am
sterdam te zien.
De solo-artiesten zijn ook te zien in
vijf andere theaters in het land gedu
rende dezelfde week Ze spelen in Em
men, Utrecht (’t Hoogt), Groningen, En
schede en Dordrecht (’t Hof).
Het programma in Mickery ziet er als
volgt uit: Op 23 sept. Rob Carroll uit
New York met „A disaster movie called
Rockefeller Centre”’ op 24 sept. Julia
McClean uit Londen met „Io”; op 25
sept. Richard Quick uit Londen met
„Richard Quick entertains”; op 26 sept,
dus Jenny Stoller en John Bett met ’n
wereldpremière; op 27 sept. Maria Mous-
taka uit Londen met „Psyche” en op 28
sept. Frieda Oléander met „Frieda in the
flight”.
Buitenlands solotoneel komt weinig
aan bod in Nederland; het Shaffytheater
heeft er wel eens gelegenheid voor, zoals
b.v. op 24 september en daarna met het
optreden van de Argentijn Carlos Traf
fic met zijn one manshow „Okay Doc”.
De Mickery-organisatie is de komende
week bijzonder actief. Behalve het solo
festival is ook in de avondvoorstellingen
de anti-multinatinnalshow te zien „Lay
off” door de Britse groep 7:84. In het
Mickery circuit zijn gaande „Huckleber
ry Finn” door het Organic Theatre en
„Inoek” door het IJslands Nationaal
Theater. Op woensdag 24 september spe
len drie acteurs van Het Werkteater hun
kinderprogramma „Brillen en beugels”
in Mickery, voor de kinderen van de
Jordaan.
In samenwerking met het buurtcomité
van de Jordaan zal Mickery (aan de
Rozengracht) voor de kinderen uit de
buurt regelmatig voorstellingen organi
seren. De stad Amsterdam geeft subsidie,
Mickery stelt de zaal ter beschikking en
de toegang kan dus gratis zijn.
Het Bestuur’ van het Concertgebouw
NV met zijn nieuwe directeur Bevaart,
speurend naar de toekomst, heeft zich
intensief beraamd op initiatieven om het
gebouw nog meer functioneel en toegan
kelijk te maken voor dat deel van het
publiek, dat nog niet over zijn drempel
vrees heen is. Het wil zich niet élitair
opstellen; het Concertgebouw een mu
ziekhuis, waar men zich thuis weet;
daar wil men heen.
en Jim Capaldi en Chris Wood richtte
hij de befaamde groep Traffic op.
Na twee elpees ging hij op de solotoer.
In de tijd dat hu daarvoor materiaal
schreef, zag hij kans nog allerlei andere
muzikale kluiven mee te pikken. Hij
was de producer van het Family-album
..Music in a doll’s house” en toerde met
Delaney. Bonnie Friends (met Eric
Clapton), Derek and the Dominoes en
willen Mama Cass.
Inmiddels had hij genoeg materiaal
voor elpees, waarvan er tot op heden
vijf zijn verschenen. Van de laatst uit
gebrachte, eenvoudig getiteld „Dave Ma
son”, speelde hij nogal wat werk, vrij
dagnacht. (Hij begon, ordelijk, met het
eerste nummer van die plaat, „Show me
some affection”). Het karakter van het
concert was als het karakter van zijn
Jiedies: eenvoudig, vaak met noeal ner-
soonliikn teksten en smaakvol. Dave
Mason is niet iemand die het torvel
onstent- tn de onverbiddelijke overtuiging
dat h'i een star” >s (wat hij overigens
v.oor het nubliek wël is).
Behalve een sympathiek stemgeluid,
brengt hij zeer fraai gitaarspel ten geho
re. Hij speelt niet slechts, zoals vaak bij
zangers, ritme-gitaar, maar doet het te
vens uitstekend on de solo-gitaar. Zo
doende beschikt de Dave Mason Band
over twee solo-gitaristen, maar ook over
twee zangers. Solo-gitarist Jim Krueger,
de enige oudgediende in de band, zingt
hameljik vaak de tweede stem. Of. om
in de knusse sfeer van het concert te
bU'ven: Mason en Krueger zingen duet
ten.
De band is trouwens wat je van een
dergeliike band verwacht. Competente
begeleiders. zonder te veel uitschieters.
En zo ging het kleine anderhalf uurtje
met Oom Dave genoeglijk om. Tot ieders
tevredenheid, naar het publiek te oorde
len. Oom Dave zal op dit moment al wel
weer aan een nieuwe reis begonnen zijn.
Hij heeft nog meer vrienden.
KEES TOPS
Het Rijksmuseum wil bij de herstel
werkzaamheden de grootst mogelijke
openheid betrachten. De bezoekers wor
den in de gelegenheid gesteld om
AMSTERDAM. Veel meer dan an
dere steden in en buiten hel land, is
Amsterdam een bruisende muziekstad.
Wat voor Parijs het theater is, is voor
Amsterdam de muziek. Er is op muziek
gebied in de hoofdstad altijd wat te
vinden en de belangstelling is verheu
gend groot. Die belangstelling is zelfs
nog stijgende, getuige de diverse uitver
kochte series in de Grote en Kleine
Zaal.
-A’
m,.
w
