Goede mime van
Fijnzinnig concert met
onbekende kamermuziek
vioolconcert niet redden
Boccaccio" had te weinig spankracht
Gordon Lightfoot en Tina Turner
uitersten in Amerikaanse muziek
NPO-koffieconcert begint
David Geyer
op kindercrèche te lijken
Ook Theo Olof kon Madema’s
tel
•S
I
WEEKEND MET TELEURSTELLING EN BEWONDERING
In Ut Cafaatje
Bengt Widlund en Stanley Hoogland
in Amstelveen
Johnny Mercer ziek
REPRISE BIJ NEDERLANDSE OPERASTICHTING
PSP ongerust over
CRM-pIannen voor
vormingstoneel
Première Gratama
Katlewicz leidde goed programma
Reprise „Rigoletto”
Concertgebouworkest begon moderne serie
jr
■S
MAANDAG
2 7
OKTOBER
1975
9
KUNST
v
AMSTERDAM/DEN HAAG
Gordon Lightfoot noemt zich de
reizende folkzanger en is een stille
troubadour die op hoogst intieme
wijze de traditie van de Ameri
kaanse folksong hoog houdt; Tina
Turner is het beest, het soepele
showbiz-roofdier dat met gespreide
benen en een keel voor decibellen
spanning sensatie creëert. Een gro
tere wereld van verschil tussen
Lightfoot zaterdagavond in het Am
sterdams Concertgebouw en Ike en
Tina Turner zondagavond in het
Haags Congresgebouw was dan ook
niet mogelijk.
DEN HAAG Moderne werken
werden zaterdagavond in het Con
gresgebouw uitgevoerd door het
Amsterdams Concertgebouw Orkest,
onder leiding van de Franse gast-
dirigent Diego Masson. Zondagmid
dag zou dat zelfde programma
„thuis” in Amsterdam klinken en
tegelijkertijd via de radio worden
uitgezonden, maar de eer van de
eigenlijke opening van de C-serie
van dit seizoen viel Den Haag te
beurt.
Intimiteit
Meeslepend ritme
Jf
KSp
1
rMSL-
IL
i! 'iiMMiiiii|r
aFLu.', .un
jii"
Glen Campbell en Anne Murray. Ik
vertel dit er even bij omdat Lightfoot in
er
wildere dansen, nog sneller het ritme,
?n
vis
m
7.
P. ZWAANSWIJK
onlogische
AMSTERDAM. (ANP) De Neder
landse Operastichting zal een reprise
geven van „Rigoletto”, een produktie uit
1972, met Jan Derksen in de titelrol. De
eerste herhaling wordt gegeven op 13
november in het Circustheater in Sche-
veningen. Er zullen in totaal tien voor
stellingen worden gegeven, en wel in
Scheveningen, Rotterdam, Utrecht, Am
sterdam en Eindhoven.
bleek een
meditatief
van Boccaccio een vlotte jongen
waar geen haar kwaad bijzat. Het duo
Willy Caron -Hubert Waber, hofleveran
ciers, zorgde voor veel vrolijkheid en
Johan van der Zalm de majordomus
gaf met gepaste distinctie blijk van
zijn afschuw voor de onzedelijke uit
spattingen van de vrolijke vrouwtjes
van Florence.
Begonnen werd met een compositie
voor zangstem en instrumenten uit 1925,
„Calmo” geheten, van Luciano Berio.
Geen grof geweld was hierin te horen,
maar een doorlopende mildheid in klank,
ook
iend
hem
jou-
1 op
opt.
HAARLEM. De Amerikaanse mi
mespeler David Geijer bleek zaterdag
avond in het jongerencentrum Ut Cafaa
tje een verrassing te zijn. Dit goede idee
van Ut Cafaatje om het publiek eens
iets anders te bieden werd echter niet op
zijn juiste waarde geschat. Er was te
weinig belangstelling.
8.30
ro-
an-
ima
ers.
9.45
ijn-
>m-
taal
Dn-
(K)
in
ku-
(K)
(K)
•kse
ikis.
3.35
(K)
Ein
1.00
!or-
een
(K)
we-
le-
m-
in
ian
te
cht
iet
die
Ta-
•ng
m-
rds
50-
:ht,
tei-
4a-
(K)
1.15
ro-
np,
(K)
UT-
be-
Woensdag 29 oktober geeft»het Am
sterdams Volkstoneel in hel cultureel
centrum een voorstelling van het stuk
„Het kind van de buurvrouw”. Het be
treft hier een nieuwe bewerking van
Beppie en Richard Nooy naar het boek
van Johan Elsensohn, aangevuld met
liedjes van Jos Brink, op muziek van
Martin Kessler en Jan Groissen. Aan de
voorstelling werken onder andere mee:
Hetty Blok, Carry Tefsen, Wiesje Bouw
meester, Martin Brozius, Gerrit Dekzeil
en Wim Wama.
De betrekkelijk nieuwe muziek van
Lidholm en Vermeulen werd geflan
keerd door de charmante, met knappe
beheersing der componeertechniek ge
schreven Variations concertantes, opus
17 van Felix Mendelssohn en door de
enige Sonate voor violoncel en piano, die
Frédéric Chopin ooit gecomponeerd
heeft. Vormfanatici hebben het nimmer
goed kunnen vinden met Chopins sonate.
Zij zagen de romantische schoonheid
van dit werk niet en hadden geen con
tact met de gevoelsrijkdom van de mu
ziek, welke aan de violoncel maar be
grijpelijk meer nog aan de piano werd
toevertrouwd in de voor Chopin zo ka
rakteristieke klanken.
Het programma was belangwekkend
om de verscheidenheid in kort bestek
van werken, die weinig en zelfs vrijwel
niet op kamermuziekavonden aan bod
komen. Zij werden vooral wat de Quat-
tro Pezzi van de in 1921 geboren Zweed
se componist Ingvar Lidholm en ook de
Sonate pour violoncelle et piano van de
Nederlandse componist Matthijs Ver
meulen betrof door hun nagenoeg vol
strekte onbekendheid van informatieve
betekenis.
ning, want het succes is verzekerd. Je
kunt je er, zoals dat tegenwoordig heet,
geen buil aan vallen, maar je kunt er
wel over struikelen en dat is minstens
net zo erg.
Gordon Lightfoot tijdens zijn optreden
in het Haags Congresgebouw.
(Foto Gijsbert Hanekroot)
De stukken van Lidholm, waarvan het
karakter in de benaming werd aangege
ven door de toevoegingen „robusto”,
„fantastico”, „ritmato” en „conspirito”,
sluiten nog wel aan bij de muzikale
traditie, maar dragen toch ook de ken
merken, die het zoeken naar nieuwe
wegen verraden zonder dat nog zeker
heid waarneembaar is inzake de verove
ring van een eigen stijl. Er klonk bij de
uitvoering goede muziek uit deze stuk
ken, waarvan de kunstzinnige eenheid
vaak verstoord wordt door
klankeffecten.
Kurt Pscherer de grote tovenaar
uit München die de opvoering vijf
jaar geleden in elkaar heeft gezet, was
niet beschikbaar en daarom had men de
herinstudering deze keer aan Jaap Mos
terd toevertrouwd en dat was helaas
geen verbetering. Een operette moet het
hebben van een groot aantal kleine
grapjes in de tekst en in de handeling,
Een scène uit „Boccaccio” met op de
voorgrond Ans Phïlippo en Claudio Ni
colai. (Foto Jaap Pieper)
doen, krijgt het erin geperst. Je wordt er
toch een beetje bang van soms. Grote
klappen op het eind van River deep”,
even een grijns van Tina, en hup, ie
mand heeft weer op de knop gedrukt,
want daar ging het hele sjoepie weer:
dansend, gillend en zwaaiend door „Get
back” heen.
Wat blijft, is de energiebron Turner
Een zo volstrekt unieke vrouw in de
muziekwereld dat iedereen die in die
muziek is geïnteresseerd, haar tenminste
eenmaal gezien moet hebben. Alleen
maar om te weten dat ook dat bestaat.
FERRY TROMP
Ase’s Tod, Anitra’s Mazurka en de Dan
sen van de aardgeesten; alle delen kre
gen onder leiding van Katlewicz hun
eigen karakter in een in elk opzicht te
waarderen uitvoering.
JOHAN VAN KEMPEN
nog harder het schreeuwen. En ze krij
gen je altijd weer plat. Ike Turner, de
langbenige, ongelooflijk goed dansende
Ikettes, het daverende, negen man sterke
orkest en Miss Roofdier zelf, de niet
voor mogelijk gehouden Tina Turner.
„River deep, mountain high”, „Rolling
on al river”, „Higher”, „Get back”, het
enige nieuwe in de show waren in feite
alleen de laatste singles en het van de
hitlijsten bekende „Shame, shame, sha
me”. Maar dat weet je. Ike Turner kan
niet zingen, Tina schreeuwt te veel, de
Ikettes gaan te vaak verloren in het
geluid van het verschrikkelijk goeie
maar ook verschrikkelijk harde orkest.
En toch is het allemaal perfect. Rhlthm,
soud en blues a la Turner, a la Las
Vegas ook. Honderd percent Ameri
kaans, perfect van timing, fantastisch
van dans, ouderwets van sex (maar
toch) en zonder meer opwindend.
Alhoewel, wie zijn mond niet open wil
HAARLEM. In de zaal van de
stichting KADENS in de Smedestraat
werd zaterdagavond weer een zoldercon-
cert gegeven. Deze keer waren het de
Zweedse violoncellist Bengt Widlund en
de Nederlandse pianist Stanley Hoog
land, die in het Haarlemse kamermu-
ziek-centrum optraden.
AMSTELVEEN. (ANP) Donderdag
30 oktober gaat in het Cultureel Cen
trum Amstelveen de cabaretshow „Blau
we Maandag” van Rients Gratema in
première. Rients Gratema werkt in dit
cabaret voor het eerst met een ensem
ble, bestaande uit eindexamenleerlingen
van de Amsterdamse academie voor
Kleinkunst.
met slechts enkele kruidige instrumenta
le accenten. De sopraan Dorothy Dorow
gaf op ingetogen, doch zekere wijze ge
stalte aan de solopartij die geen colora
tuur in zich herbergt, haar hoofdzakelijk
bestaat uit langliggende tonen, die dik
wijls reeds tevoren in de instrumentale
stemmen zijn geïntoneerd en dan door
de sopraan worden overgenomen. „Als
een zanger die de cither weet te hantte-
ren en rustig de snaren spant”, is de
tekst naar Homerus, waardoor Berio zich
in dit werk heeft laten inspireren. Doro
thy Dorow wist die preludiërende sfeer
van voorname innerlijke rust, gedrenkt
in melancholie, raak weer te geven.
Het tweede programma-onderdeel van
dit eerste C-serieconcert (in Den Haag
overigens K-serie genaamd), betrof het
Concert voor viool en orkest van de in
1973 gestorven dirigent-componist Bruno
Maderna. Solist in dit in 1969 geschreven
De sonate van Vermeulen
overwegend dromerig, zelfs
gevoelig werk te zijn, vervagend in zijn
structuur, goed afgestemd op het klank
karakter van de violoncel, behalve
waar dit instrument zijn karakter moest
prijsgeven voor een expressie van grilli
ge opstandigheid.
Bengt Widlund en Stanley Hoogland
hebben met uitnemend samenspel van
de gekozen werken voortreffelijke ver
tolkingen gegeven in de geest, welke de
muziek uitstraalde. Hun uitvoeringen ge
tuigden van een fijn-zinnige muzikaliteit
en van een bijzonder vermogen tot over
dracht van de muzikale gedachten en de
sfeer van de werken naar de toehoor
ders, die in stille aandacht gegrepen
hebben geluisterd naar dit hartverwar
mende spel. Op hun dankend applaus
volgde een toegift: een innig gespeelde
melodie ,im Volkston’ van Robert
Schumann.
AMSTERDAM. In 1970 hteft de Ne
derlandse Operastichting veel succes ge
had met de opvoeringen van „Boccac
cio”, een komische opera van Franz von
Suppé en vrijdagavond zagen wij er een
herhaling van in de Stadsschouwburg.
Dekor, kostuums, orkest, ballet en koor
hadden geen wijziging ondergaan er
waren alleen enkele veranderingen in de
rolverdeling. Op het eerste gezicht lijkt
een reprise een eenvoudige zaak, maar
er zijn gevaren aan verbonden. Het
grootste gevaar is het gebrek aan span-
UTRECHT. (ANP) De partijraad
van de PSP heeft op een vergadering
zaterdag in Utrecht zijn ongerustheid
uitgesproken over de plannen van de
minister van CRM voor het vormingsto
neel, die een bedreiging vormen voor het
voortbestaan van de gezelschappen GL-
maar die grapjes moeten goed „getimed”
zijn en mogen nooit opzettelijk lijken.
Zij moeten goed verstaanbaar zijn en
degene die een grapje maakt mag er
nooit zelf om lachen.
Laat u niet wijsmaken dat het opvoe
ren van een operette gemakkelijker is
dan het spelen van een opera. Integen
deel, het is moeilijker de acteur moet
het allemaal zelf maken. Hij heeft geen
steun aan de tekst, want die is onnozel.
Hij mag niet uit zijn rol vallen en hij
mag geen moment zijn concentratie ver
liezen. Helaas werd er vrijdagavond
vaak te glad gespeeld er werd teveel
gemompeld en op routine gesteund. Wat
er aan de voorstelling onbrak was de
zweep van de regisseur de stalen
vuist van de ijzervreter uit het vak.
Nu moet men niet denken, dat deze
uitschieter van mij betekent, dat de
spelers hun best niet deden, maar het
ging te gemoedelijk”. Het Omroeporkest
bijvoorbeeld onder leiding van Anton
Kersjes, speelde een zeer welluidende
ouverture en het heeft de hele voorstel
ling met grote precisie begeleid, maar er
moet nog iets meer tempo en brio in
komen. Het Nationale Ballet imponeerde
met het schaak-ballet, maar de pas-de-
deux van Olga de Haas en Ren Menzi
had wel wat enthousiaster gekund.
Vooral Ren Menzi tilde er te zwaar aan,
letterlijk en figuurlijk.
Nico Boer was vcor mij de ster van
de avond. Actief, levendig en paraat
hield hij de gang erin. Als Prins van
Parma was hij naar Florence gekomen
om Parmezaanse kaas te verkopen, maar
heimelijk hoopte hij in contact te ko
men met de schuine schrijver Boccaccio
om van hem het schuinschrijven te
leren, schuinmarcheren kon hij al. Pie
ter van den Berg leverde goed tegenspel
als Hertog van Toscane. Claudio Nicolai
(uit Keulen), wist wel raad met de rol
HAARLEM. Grote onrust ken
merkte het zondagmiddag onder leiding
van Jerzy Katlewicz gegeven NPO-kof
fieconcert. De oorzaak ervan ligt voor
namelijk in het feit, dat ouders hier ook
wel kinderen mee naar toe nemen die
nog niet opgewassen zijn tegen zo’n
langdurige oefening in aandacht. Boven
dien was het concert, ditmaal uitgelopen
tot ruim vijf kwartier, hetgeen voor een
koffieconcert eigenlijk te lang is.
Tijdens dit concert, waarvan veel luis
tergenot werd verstoord door zeldzaam
veel hoesten en niezen, presteerden huis
moeders het om met hun kinderen naar
het toilet te gaan en dan doodleuk weer
naar hun plaatsen vooraan in de zaal
terug te wandelen. Je zal daar als musi
cus op ’t podium je concentratie maar
moeten bewaren. Allemaal dingen, waar
op een of andere manier toch paal en
perk aan gesteld zal moeten worden.
Anders dreigt deze maandelijkse en tot
nu toe succesvolle NPO-manifestatie
meer het karakter van een kindercrèche
te krijgen dan van een muzikale gebeur
tenis.
Twee solisten waren te beluisteren. De
coloratuursopraan Marianne Blok zong
opera-aria’s, waaronder „Der Hólle Ra-
che kocht in meinem Herzen” uit „Die
Zauberflöte”, terwijl Hans Derksen als
tweede solist een pianoconcert van Mo
zart voordroeg.
Of de bekende Klokjes-aria van Deli
bes en evenzo Bellini’s „Oh quanta volte”
nu wel zo’n geschikte keuze waren be
twijfel ik, maar Marianne Blok wist
haar partijen met een flinke portie dra
matische en lyrische expressie te bren
gen. Met de verbluffende nachtegaal-
hoogstandjes van haar voortreffelijk ge
schoolde, koele en dunne stem, wist zij
de algemene bewondering van het pu
bliek te oogsten.
Hans Derksen gaf daarna een door
leefde vertolking van Mozart’s pianocon
cert in G, KV 454, vanuit een soort
Beethoveniaanse gesteldheid. In zijn
technisch gave spel, zag hij kans om
door middel van een stèeds volgehouden
muzikale spanning, in uitstekend geko
zen tempi, Mozart’s schitterende concert
boeiend weer te geven.
Uiterst zorgvuldig, met souplesse, en
in een grotere eenhgid met de solopartij
dan bij de begeleidingen van de so-
praan-aria’s het geval was, verklankte
het NPO onder Jerzy Katlewicz het
orkestrale gedeelte.
Als openingswerk had het orkest
Grieg’s beroemde Eerste Peer Gynt Suite
gespeeld. De partorale Morgenstemming,
Gordon Lightfoot maar eerst. Een
man met een enorme reputatie die al
tien jaar op de planken staat en van
bijna vierhonderd zelf geschreven liedjes
een kleine twintig elpees heeft gemaakt.
Grootste hit: „If you could read my
mind”, maar daarnaast nog talloze ande
re bekende nummers die op de plaat
werden gezet door mensen als Dylan,
Presley, Johnny Cash, Barbra Streisand,
Twee en Proloog. Aan deze toneelgezel
schappen wordt volgens de PSP te wei
nig subsidie toegekend en bovendien een
regionale beperking opgelegd. Een nieu
we regeling zou volgens de partijraad
’an de PSP in geen geval de levensvat
baarheid over deze gezelschappen mogen
aantasten, maar deze integendeel moeten
versterken.
Ondanks de matige opkomst werd het
dankzij ’n energiek en veelzijdig optreden
van Gillot (de naam, waaronder David
Geyer optreedt) en de huiskamersfeer
een fijne avond. Het publiek kon zien
hoe Gillot zichzelf en zijn assistente
schminkte voor het optreden. Ruim een
uur lang wist Gillot het gezelschap te
boeien met een tiental acts, meestal
ondersteund door muziek. In snel tempo
beeldde Gillot types en situaties uit, nu
eens droevig en teder, dan weer ruw en
uitbundig. Ook de humor ontbrak niet,
zoals bij „Bananaman”, waarin een on
verzadigbare honger naar bananen, wel
ke steeds groter werden, leidt tot een
mutatie van mens naar aap.
In „Nowhereman” werd op treffende
wijze de arbeider in de maatschappij
getoond. Voordat deze zich naar de fa
briek begeeft, worden hart en hersenen
letterlijk in een kastje opgeborgen en na
de dagtaak weer in het lichaam ge
plaatst.
Hoogtepunten waren wel „the Ameri
can Western”, waarin Gillot een satire
gaf op de traditionele cowboyfilm, en
„Rendez-Vous”, de tragische geschiedenis
van een jongeman die zijn geliefde ver
liest en zich in zijn wanhoop van het
leven wil beroven, driemaal probeert hij
het, maar het lukt niet en als een brok
ellende zinkt hij neer op een bank. Dit
„Rendez-Vous” was tevens het laatste
nummer van de show.
Na het optreden praatte het publiek
na met David Geyer.
Nederland nog betrekkelijk onbekend is.
Dit is dan ook zijn eerste Europese
tournee.
Het is te hopen dat de andere landen
een wat beter gemotiveerde Lightfoot
voorgeschoteld krijgen. In zijn inter
views maakt de heer Gordon er altijd
een groot punt van, dat hij zich reali
seert hoeveel het publiek er aan geld en
moeite voor over moet hebben om te
komen luisteren. „Daar wil ik ze alles
voor teruggeven”, zegt hij dan. Zater
dagavond klaarblijkelijk niet. Lightfoot
Zondagavond, Den Haag, de absolute
tegenstelling. Optimaal gemotiveerde ar
tiesten want dat zijn ze altijd en
pijnlijk veel geluid. Sensatie in plaats
van stilte, sex in plaats van genot,
schreeuwen in plaats van zingen, dansen
in plaats van stilzitten, soul in plaats
van song. Maar geef ze de ruimte en je
wordt meegevoerd in de draaikolk van
ritme en stamp. Wat zeg ik? Overdon-
derd. Als een tornado. Je zal en je moet.
Nog geen sfeer? Nog geen geklap? Nog
vioolconcert was Theo Olof, aan wie het
werk destijds ook is opgedragen.
Volgens de door Ton Hartsuiker ge
schreven programma-inleiding „schept
dit unieke werk binnen Madema’s oeuvre
dusdanige vrijheden in de samenwerking
tussen dirigent en musici, dat spontani
teit van musiceren een doelbewuste op
zet lijkt”. Die mogelijke opzet is dan in
deze eerste uitvoering blijkbaar groten
deels mislukt. Want al bracht de inlei
ding, waarin Maderna de instrumenten
als het ware „vrij spel” laat, heel leven
dige klankresultaten die de toehoorders
hoopvol stemden; het verdere verloop
was teleurstellend. Alle moeite van Olof,
van de eerste streek (een uit het onhoor
bare opgebouwd crescendo op de losse
snaar) en via allerlei knappe flageoletten
tot en met de laatste piepjes, al deze
talentvolle inspanning was tevergeefs.
De totale afwezigheid van lijn, vorm of
richting in dit vioolconcert wordt onver
teerbaar, doordat ook aan de als los zand
aan elkaar hangende fragmenten iedere
leut ontbreekt. De grijze dorheid, tegen
woordig wel als „naar binnen gekeerde
emotie” gekenschetst, krijgt al gauw de
overhand. De weglopers (die waren er
ook) hadden misschien wel ongelijk, want
’t was wel een unieke kans om dit werk
te horen.. Een ding is namelijk zeker:
Madema’s werk zal geen repertoire
houden. Er is slechts dóór te komen door
een beleefd publiek, dat tevoren met een
flink aantal koppen koffie gesterkt is om
de verveling rechtopzittend te kunnen
doorstaan
Na de pauze was de basklarinettist
Harry Spamaay solist in „Incantations”
van Theo Loevendie. Op de eerste blad
zijde van deze partituur komt de contra
fagot vanuit een sombere fluistering in
het orkest naar voren. Tegenover het ge
bruik van die knorrende laagte, stelt de
componist dan verder in dit werk een
alleraardigste picoolo-partij, omdat hij
ervan uitgaat dat de solistisch toegepaste
basklarinet alle tussenliggende registers
opvult. In de solopartij weet Spamaay
fluweelzachte aanzetten te maken op zijn
instrument, om dan heel gelijkmatig aan
te zwellen. Ook roept hij schorre gelui
den op en blaast hij omfloerste flageolet
ten met onprettige bijgeluiden, om dan
weer over te gaan op trillers en tremo
lo’s. In Loevendie’s plezierige „Incanta
tions” steekt ook steeds een volksdeun
tje wat onwennig de kop op, waardoor
in dit werk voor een makkelijk herken
baar en bindend element gezorgd wordt.
Zoals in alle uitgevoerde werken, bewees
Diego Masson ook hierin weer ten volle,
dat de verklanking van niet-alledaagse
partiturefi voor hem geen problemen
schept.
Dan kwam tot slot van dit concert het
haast alweer klassiek geworden Arcana,
een avant-gardistisch werk uit de jaren
twintig, van Edgar Varèse. De originali
teit van een eigen houding, zonder ook
maar een zweem van epigonisme, is in
deze compositie nog altijd duidelijk waar
neembaar, ondanks het feit, dat Varèse
hier thematisch nogal eens op twee ge
dachten hinkt. Een goed afgewogen sa
menspel van spanning en ontspanning
wist Varèse in Arcana te verwezenlijken,
waardoor het stuk bij een temperament
volle aanpak, zoals hier door Diego Mas
son met het Concertgebouworkest, in de
uitvoering blijft boeien.
JOHAN VAN KEMPEN.
creëerde niet de sfeer die zijn lopende
liedjes eisen. Hij joeg met uitzonde
ring van één mopje met een nood
gang door de nummers heen, de zaal
nauwelijks tijd gunnend uit te klappen.
Dat, gevoegd bij een dictie die niet goed
genoeg was voor iedereen constant ver
staanbaar te zijn, gaf zijn liedjesstroom
een monotonie mee, die er niet in thuis
hoort.
Want Lightfoot kan zeer gevarieerd en
gebruik makend van allerlei moderne
muzikale ontwikkelingen die hij zorg
vuldig inbouwt in traditionale opzetjes,
muziek maken. Hij had een stel prima
muzikanten op sologitaar, bas en Ha-
waian gitaar meegenomen, maar kon in
het sfeervolle en verrassend goed gevul
de Concertgebouw gewoon zijn draai
niet vinden. Jammer. Lightfoot is één
van de beste vertegenwoordigers van een
lange en rijke traditie van Amerikaanse
folksingers waarin zowel Dylan als Pete
Seeger thuishoren. Muziek voor Ameri
kanen in de eerste plaats Lightfoot is
daar dan ook een superster maar
door de intieme stilte, de zorgvuldigheid,
het gemak van spelen en zingen en de
onderliggende blijheid ook voor ons zeer
genietbaar. Maar dan wel met wat meer
„smile” dan Lightfoot hier kon opbren
gen.
Ahs Philippo paste precies in haar rol
een ondeugend stoutertje die klei
ne Fiametta' Elsa Lioni, hield de man
nen stevig in haar greep en Nelly Mor-
pugo, haar overspelige overbuurvrouw,
liet zich ook niet onbetuigd.
Boccaccio is overigens geen sex-ope-
rette, er komt geen onvertogen woord in
voor. Voorstellingen in Amsterdam: 28,
29 okt. en 9 en 10 november in de
Stadsschouwburg.
J. H. MOOLENIJZER
LOS ANGELES. (Reuter) Compo-
nist-tekstdichter en Oscarwinnaar John
ny Mercer ligt levensgevaarlijk ziek in
een ziekenhuis in Los Angeles, na een
schedellichting op donderdag wegens een
hersentumor.
Mercer, die 66 jaar is en in de jaren
dertig aan zijn carrière begon, heeft
populair geworden nummers als „Lazy
bones”, „Autumn leaves”, „In the cool,
cool, cool of the evening", .Laura”,
„Days of wine and roses”, ,That old
black magic” en „Moon river” op zijn
naam staan.
K 11
WP
j® jji
‘ill I I! i SHI
I i
- w" e 41
r
5'»,:
