Rome stil bij Pasolini's laatste tocht
de
Passe-Partout Lening
Combinatie in opzet gelukt
Toon van Vliet
overleden
1
Kabaal en Beckett in Mickery
Zéér franse cognac,
Courvoisier.
i
7
Als persoonlijke
lening voor
1001 dingen heeft de
8)
BLACK SABBATH MIST
NODIGE VERNIEUWING
O'
1
Is
Is
es
s
De Bastaard mist nog ervaring in Inter-few
Tenorsaxofonist
Vijfduizend man in Circustheater
15
19 7 5
NOVEMBER
JONDERDAG
6
KUNST
(advertentie)
een lening
naam
adres
tel.
HD J
1
A
1
Coupon
Zend mij een folder over de PassedPartout Lening
woonplaats
Zenden naar antwoordnummer 8271, Amsterdam.
Geen postzegel plakken.
De Banque de Paris et des Pays-Bas N.V. heeft
weer een nieuw produkt aan haar produkten-
pakket toegevoegd, de persoonlijke lening, te
gebruiken waarvoor u maar wilt. De Passe-
Partout Lening is een lening met een aflossings-
schema van bijvoorbeeld 12, 24 of 36 maanden
tegen concurrerende rente. Voorbeeld
I
P;1 BANQUE DE PARIS ET DES PAYS-BAS NV
aflossing aflossing in
12 mnd.p.m. 24 mnd. p.m. 36 mnd. p.m.
(Van onze redacteur in Rome)
C
aflossing in
CEES STRAUS
(Van onze kunstredactie)
Hij koos
Groep Tilt 1 in „Ausgespielt spielen”.
JAC HEIJER.
(ADVERTENTIE)
JOHN OOMKES
I
Amsterdam - A’dam-Buitenveldert - Arnhem - Breda - DenHaag-
Dordrecht - Eindhoven - Haarlem - Heerlen - Groningen
Maastricht - Roermond - Rotterdam - Utrecht - Venlo.
456,88
903,61
1.082,30
177.04
344,45
411,41
247,-
484,24
579,14
die
1922
5.000,-
10.000,-
12.000,-
BANQUE
Wat de nationale herdenkingsdag dins
dag in Rome niet voor elkaar heeft
gekregen, lukte woensdagmiddag wel:
het was muisstil in de straten van het
oudste stukje van de stad, toen Pasolini
voorbijkwam.
Van Vliet heeft zich steeds enthousiast
getoond voor wat betreft de ontwikke
ling van de jazzmuziek in Haarlem. Hij
was een graag gehoorde gast in gelegen
heden als De Geus, de Egelantier en de
Jazzcorner waar hij altijd zijn eigen
publiek had. Toon van Vliet speelde
hoofdzakelijk in een tijdloze stijl met
zekere (neo) bop invloeden.
Eric Beekes en Simone Ettekoven, met
pianist Willem Gevers het gezelschap De
Bastaard vormend.
DEN HAAG. Een kleine anderhalf-
duizend met wat de Britten zo treffend
als „kids” (jonge muziekfanaten) om
schrijven, vulde gisteravond het Sche-
veningse Circustheater in afwachting van
een hernieuwde kenismaking met Black
Sabbath (en tegelijkertijd met dit voor
popconcerten weer opengestelde theater).
Deze typische exponent van de Engelse
hard-rock had ruim een jaar lang niets
van zich laten horen, totdat eerder dit
jaar hun zesde''album „Sabotage” werd
uitgebracht.
Een elpee, die weinig nieuws bracht,
techniek in een uitstekend volgehouden
ritme. Een perfect uitgevoerde voorstel
ling. Ik kan u alleen niet aanraden
zowel Schippers-Mengelberg als Tilt op
één avond te gaan zien. Je moet van ijzer
zijn om zoveel culturele anarchie en
existentiële wanhoop op één avond te
doorstaan.
ZAANDAM. Eric Beekes, Simon
Ettekoven en pianist Willem Gevers be
drijven kleinkunst met een vette knip
oog naar de „grote” kunst, waaronder
we in dit verband het toneel moeten
verstaan. Deze combinatie, die althans
onder cabaretiers weinig voorkomt en
zowel belangrijke voordelen als nadelen
kent, maakt het waard een voorstelling
van het gezelschap, bijeen onder de
naam De Bastaard, te gaan bijwonen.
ROME. Tienduizenden mensen heb
ben woensdagmiddag en avond de laat
ste eer bewezen aan Pier Paolo Pasolini,
die in de nacht van zaterdag op zondag
bij Rome werd vermoord. Tijdens de
plechtigheden in het hartje van Rome is
er door enkele politieke sprekers een
poging gedaan om deze moord in een
extreem-links-politieke hoek te trekken.
Tegelijkertijd is ook in juridische krin
gen een poging gedaam om mensen ach
ter deze moord te ontdekken, die Pasoli
ni als politieke vijand hadden.
(Op de foto Franco Citti met de kist op
de linkerschouder. Achter de voorste
drager rechts de regisseur Bernardo
Bertolucci en acteur Ninetto Davoli).
voor in de plaats wordt een accent op
het komische eindresultaat gelegd, zon
der dat nu iedereen meteen van zn’ stoel
rolt van het lachen. Wanneer ernst,
ironie en het grappige bij De Bastaard
op de weegschaal liggen, slaat de wijzer
in de richting van de ernst door. Daar
kunnen zelfs de weinig navrante, lichte
lijk belerende maar toch wel vrolijke
chansons van Jules de Corte, Barbara of
Hildegard Knef niets aan doen.
Duidelijk is ondertussen wel dat De
Bastaard weinig op heeft met het ge-
bruikelijke en geijkte repertoire dat zo
vele cabaretduootjes en -triootjes avond
na avond staan op te voeren. Het nog
weinig betreden tand tussen de kleine en
de grote kust laat voorlopig zeker wel
vruchtbare grond zien. Dat daar een
rijke oogst vandaan kan komen heeft De
Bastaard voor een groot gedeelte in
eigen handen.
sche geheel een zekere humor en relati
vering verleent. De spelers „vergroten”
hun figuren niet alleeq tot twee univer
sele mensen op de mesthoop van ons
bestaan, maar „verkleinen” hun persona
ges ook tot zich zelf, twee toneelspelers
binnen een gegeven ruimte en met een
gegeven requisiet (een plastic tasje), die
uitgespeeld raken.
Het tweetal uit Frankfurt speelt met
een indrukwekkende concentratie en
I
f
AMSTERDAM. Wim T. Schippers
en Misha Mengelberg zijn in Mickery
begonnen aan een serie van „zes avond
vullende dramahandelingen geluid”
onder de titel „Een behoorlijk kabaal”.
Gisteren ging het tweede van de zes
delen, „Het gezonde verstand”. Het pro
gramma doet vermoeden, dat de serie
weer geheel volgens het stramien ver
loopt van de „moderne avonden” die
Schippers en Mengelberg vorig seizoen
in Mickery hebben georganiseerd.
PAHie«s Kenaupark 31 - Haarlem - tel. 023-31 9096
hetgeen zich uitte 'in slechte of matige
perskritieken. Niet dat dat iets uitmaak
te voor de fans, die de plaat tóch
kochten. Met het constateren van dit
feit bepalen we meteen de funktie van
de hard-rock: muziek voor een aparte,
vrij constante groep mensen, die in de
geluidsmuur met zijn dreunende ritmes
zijn verstrooiing zoekt.
Voordat Tony lommi (gitaar), Ozzy
Osbourne (zang), Geezer Butler (basgi
taar), Bill Ward (drums) en de buiten de
gezichtskring opgestelde gastorganist
Jezz Woodroffe hun volumeknoppen
konden opendraaien, kreeg het publiek
een soort toetje vooraf van de heren
örganisatoren aangeboden. In het voor
programma stond niets minder dan de
Streetwalkers (featuring Chapman
Whitney), het vervolg op de in de late
zestiger jaren veel gelouwerde groep
The Family. Chapman en Whitney heb
ben samen met de nieuwelingen Bob
Tench (zang, gitaar), Niko (drums) en
John Plotell (basgitaar) juist hoopvol
gedebuteerd met het knappe „Downtown
Flyers”-album en werden gisteravond
eigenlijk voor de wolven gesmeten.
Ondanks puntig spel van gitarist
Charlie Whitney en prachtige, agressieve
zang van de corpulent geworden Roger
Chapman was deze formatie namelijk
kansloos voor een publiek van vrijwel
uitsluitend hard-rockliefhebbers. Het
werd dan ook een (te) korte set van
slechts vijf schitterende songs: een
viertal van de nieuwe elpee, waaronder
het blijmscherpe „Toenailed” (Take me
to the Bottom) en het gevoelige „Gypsy
Woman”, en zowaar de oude Family-
kraker „Burlesque”.
Bij Black Sabbath zagen we na de
pauze niet een soortgelijke, gewenste
vernieuwing, die er op zou kunnen wij
zen dat de hard-rock nog levend is.
Eerst een vervelende, pompeuze entree:
licht uit spot aan. Achter het gigantische
dubbele drumstel van Bill Ward wordt
een buitenmaatse schelp met het Sab
bath kruissymbool zichtbaar doordat de
Britse vlag, die de schelp bedekte, wordt
weggetrokken.
Onder het geluid van een vijftig man
groot zangkoor komt zanger Ozzy Os
bourne, met de armen omhoog geheven,
zoals een voetballer na het scoren van
een doelpunt, het podium opgelopen. Hij
wordt luidkeels toegejuichd. Velen geven
het V-teken. Anderhalf uur raast Black
Sabbath. De songs worden, gelijkelijk
van alle elpees afkomstig, in sneltrein
vaart de zaal ingesmeten. „Hole in the
Sky”, „Snowblind”, „Synthom of the
Universe”, „Warpigs”, Sabra Cadabra”
„Iron Man” en Children of the Grave”.
Alle nummers blijken op korte riffs
gebaseerd te zijn, waardoor de broodno
dige variëteit ontbreekt. Met name gita
rist lommi toont keer op keer zijn
onvermogen, vooral in een reeks solo’s.
Als het niet voldane publiek een toegift
met het oude „Paranoid” weet af te
dwingen, blijkt Black Sabbath in vijf
jaar tijds niet of nauwelijks geleerd te
hebben.
Ze stellen de geïnteresseerde daartoe
in de gelegenheid middels hun program
ma Inter-few (tussen weinigen) waar
voor gisteren tijdens de première in het
Shaffy-theater behalve zeer grote be
langstelling ook aanzienlijke waardering
bestond. Een (nog) niet geheel verdiend
succes voor de groep, want zoals de
voorstelling er gisteren uitzag is ze rijp
om er nog aan alle kanten aan te
sleutelen en doet zich voorts een vrij
opvallend gebrek aan theaterroutine
voor.
Het uitgangspunt van De Bastaard, het
leggen van een brug tussen toneel en
cabaret, laat mijns inziens van beide
theatervormen de wezenlijke aspecten
intact. Het is dan wel toneel bestaande
uit een-acters, sketches voor een dame
en een heer, die het moeten hebben van
een zekere beknoptheid en die vooral
snel en puntig dienen te worden neerge
zet. De Bastaard maakt natuurlijk gee
zet. De Bastaard maakt natuurlijk geen
echt toneel in de zin van een dramati
sche vormgeving en of inhoud.
De keuze van de teksten is in elk
geval te prijzen. Er is een veelvuldig
beroep op buitenlands materiaal gedaan:
Ionesco, Tucholsky, Claude des Presles
en Oliver Hailey. In de zin van toneel
kunst zijn ze tamelijk traditioneel, wan
neer althans het absurdisme dat hier en
daar de kop opsteekt als zodanig mag
worden beschouwd. Wat Beekes en Ette
koven voortdurend laten zien zijn de
vervreemdende effecten die communica
tie tussen twee mensen kan opleveren.
Lichte vormen van desoriëntering gaan
ze daarbij niet uit de weg.
Om toch aan enkele eisen van het
cabaret te voldoen, wordt zoals eerder
gesteld nergens gedramatiseerd. Daar-
Bennink andermaal op als de meest
begenadigde artiest van het gezelschap.
Wim T. Schippers en Misha Mengel
berg zijn erin geslaagd in korte tijd hun
werk tot een „ijzeren repertoire” te
maken, dat onwaarschijnlijk verdraag
zaam en eerbiedig geconsumeerd wordt
door een heel eigen, nog niet vergrijsd
publiek. De formule is precies dezelfde
als vorig seizoen; het doel blijft het
normloos ondergraven van onze toe-
schouwersnormen. Een nieuwe ontwik
keling heb ik niet kunnen ontdekken,
wel dat de voorstelling beter georgani
seerd is dan de vorige serie. „Een be
hoorlijk kabaal” is tot en met zondag
avond te zien. IN DE BOVENZAAL van
Mickery brengt de groep Tilt 1 uit
Frankfurt in een late voorstelling een
spel naar motieven uit korte verhalen
van Samuel Beckett. De voorstelling
heet „Ausgespeelt spielen”. Een acteur en
een actrice stellen twee dodelijk ver
moeide, slecht ter been zijnde clochards
voor, die zich ophouden op een speelvlak
bezaaid met oude kranten. Ze verrichten
handelingen die telkens herhaald wor
den. De vrouw leegt en vult haar schou
dertas, de man kleedt zich in zijn straat-
kleren of trekt ze uit. Wanneer het
tweetal hiermee een zekere trance heeft
bereikt, beginnen zij te spreken. Soms
voor zich uit, soms met elkaar. Het is
allemaal zeer wanhopig, maar een hun
kering naar onderling contact is duide
lijk, ook al komt er nauwelijks wat van.
De voorstelling heeft een ongebruike
lijke dubbele bodem, die het pessimisti-
Pasolini’s vriend Alberto Moravia was
de enige die zich van zulk een stelling-
name wist te othouden: zijn toe
spraak eerde de veelzijdige kunste
naar, de democratische strijder, eigenlijk
zonder partij, en de beschermer van
kwetsbar^ volksgroepen, kortom de gro
te Italiaan die Pasolini was.
HAARLEM. Toon van Vliet, door
velen beschouwd als de nestor der Ne
derlandse tenorsaxofonisten ondanks zijn
toch nog niet zo ver gevorderde leeftijd,
is gistermiddag overleden aan de gevol
gen van onder meer een nieroperatie.
Toon van Vliet,
woonde, werd in
geboren,
klarinet, maar stapte als zovele jonge
jazzmusici al spoedig op saxofoon over.
In de jaren vijftig werd hij lid van het
VARA-dansorkest The Ramblers. Ook
heeft Van Vliet in het combo van Wes
sel Heken gespeeld. Later sloot’ hij zich
aan bij de diverse big-bands van Boy
Edgar.
Wilt u meer inlichtingen, zend dan onderstaande coupon
in.
i
i
in Zandvoort
in Rotterdam
aanvankelijk voor
Dat betekent een aaneenschakeling
van gebeurtenisjes die niet op gang ko
men en halverwege worden afgebroken
voor nieuwe. Het decor is dit keer een
huisje, vergroot uit een ouderwets
kleurboek. Er komt rook uit de schoor
steen en een draak steekt zijn kop om
de deur. Er is een bol mannetje, dat als
Van Oekel op allerlei momenten opduikt
en iets van de grond probeert te krijgen,
zoals een brokje „tekstjazz” samen met
twee meisjes van de mimeschool. Jan
Vreeken draagt natuurversjes voor van
Wies Moens, A. Roland Holst en „de
eenzelvige Achterhoekse dichter Van
Miert”, Mengelberg leidt een Van Koe
ten en De Bie-achtig forum met critici
Rudy Koopmans en L. Andriessen.
De musici van Mengelberg, uitgebreid
met Michel Waisvisz met zijn elektroni
sche kraakdoos, nemen allelei aanzetjes
om pas aan het slot uit te pakken in een
gezamenlijk, en inderdaad behoorlijk
kabaal. Daarin vait slagwerker Han
Toen de secretaris van de communisti
sche partij in Rome het woord nam,
trachtte hij de politieke functie van
Pasolini uit te buiten en te vergroten.
Het kan hem niet gelukt zijn. De dui
zenden vrienden, kennissen en medewer
kers op de Campo di Fiori wisten wel
beter: een volstrekt on-Romeinse de-
monstratie-stilte heerste toen de dragers,
waarbij Pasolini’s favoriete acteurs Ni
netto Davoli en Franco Citti, Pasolini
aan zijn laatste tocht door Rome lieten
beginnen.
t
