Teatr Studio bespeelt de hele schouwburg
Uitzonderlijke
Cameretten-festival
estetisch kijkspel
Debussy-avond
vertoonde laag peil
Russisch danser
achtergebleven
Boeiende Perséphone
Paradiso gaat plat voor heavy-metal groep
Tatiana Pavlova
overleden
van Stravinsky
„Dante”
ra
IQ
r
Dit is de mens
Dit is zijn leven
Dit is waar het voor hem om gaat
Sint Bavo-jongenskoor zong
met concertgebouworkest
Theaterbureaus winnen
principiële zaak
„Chansons de Bilitis
;rant
I
I
giro 1566Hilversum
Kijk
gen
»ek-
Ben
Verberne
MENSEN
ZONDER
GRENZEN
Kijk
vanavond
naar zijn film
om tien voor tien
op KRO-tv
Ned. 1.
»ch
sau
I.
L; zit
KUNST
8
NQOT
NQQT
g van
Tel.
Dante in de armen van Beatrice;
JAC HEIJER
f
BOC-show hecht en overtuigend
JOHN OOMKES
TOON VRANKEN
(ADVERTENTIE)
Deze aktie is een initiatief van de KRO samen met de
Memisa, Mensen in Nood/Caritas, Miva, Pauselijke Missie
werken, Vastenaktie en Week Nederlandse Missionaris.
die deze organisaties krijgen. Ook van KRO
radio en televisie. Ook bij deze jubileum-aktie.
op dit Cameretten-cabaret in. het alge
meen tegen had: het opsommen in veel te
lange nummers van actuele trefwoorden
als ster-reclame. Telegraaf, verkeerson
veiligheid, generatieconflict en homofilie,
het meeste verpakt in sprookjes.
Ben Verberne uit Haarlem is nu 36 j'aar en
ging in ’68 naar de Philippijnen. Waar 87%
van de bevolking zich katholiek noemt, maar
waar het Christendom zijn sociale dimensie
mist(e). Mede o.a. dank zij Kom Over de Brug
heeft pater Verberne daar in Butuan nu een
goed Centrum voor christelijke
gemeenschapsvorming. Daar verkondigen
leken via gespreksgroepen, films, kursussen
etc. het Evangelie en werken zo aan betere
christelijke gemeenschappen. De Kerk aan de
basis, met de basis, voor de basis.
’ellige
i lan-
rkeer-
4 uur.
toors-
2520-
- Vrij
huis.
023-
nkstr.
KNSIE
Goed
i.
LONDEN (Reuter). Een Russische
danser die een bezoek aan Engeland
bracht, heeft de autoriteiten daar ge
vraagd in dat land te mogen blijven. Dit
heeft een woordvoerder van het ministe
rie van Binnenlandse Zaken in Londen
meegedeeld.
MAS-
a li-
ireen
Het duo Jank was daarom een verade
ming. De bijna twee meter lange Jan L.
Bommerson is een vreemde, slungielach-
tige figuur, die soms uitstekende teksten
het juiste gewicht geeft door er de meest
waanzinnige gebaren bij te maken. Hij
heeft een stroef, onplooibaar gezicht, dat
alleen maar aanleiding geeft tot lachsal-
vo.s’ Vandaar ook dat hij zaterdagavond
de 1600 aanwezigen al op zijn hand had,
voordat hij iets gezegd of gezangen had.
Beste nummers: „17 situaties”, ,.Aan” en
„Dialekties lied”. Het zou niet gek zijn
als wij Bommerson binnenkort op niet-
amateurgelegenheden nog eens terug zou
den zien: bijvoorbeeld via de radio of
televisie
Het is belangrijk, dat er nog mensen zijn
(missionarissen), die ons lastig blijven vallen
over het geluk en het recht van de mensen
ginds. Daarom brengt de KRO in de filmserie
"Mensen zonder grenzen” zes (van onze 7000) belangstelling en de - onmisbare - steun
missionarissen op de tv. Niet als "helderi",
maar als mensen van vandaag. Die vanuit hun
religieuze inspiratie hun medemensen helpen.
nau-
1 de
„Chansons de Bilitis” in te gaan zonder
een
Blikvangers zijn Eric Bloom, die een
scherp stemgeluid en een buigzame stem-
techniek etaleert en de in een zilverwitte
trappelzak gestoken Buck Dharma
Donald Rooser), een gitarist ter grootte
van een volwassen kabouter, die er naast
irritante accenten ook een gestroomlijn
de, supersnelle techniek op nahoudt. Ver
der zijn aktief tweede gitarist/organist
Alan Lanier en de ritmesectie bestaande
uit de broertjes Albert (drums) en Joe
Bouchard (bag), die door zijn stevige
postuur de enige is die bij de tengere
Cultjes afsteekt.
Na wat aanvangsproblemen (de stun-
guitar van Bloom komt eerst niet door
en de loopruimte op het podium is zo
De serie "Mensen zonder grenzen" werd samen
met de hieronder genoemde organisaties voor
bereid. Dat Nederland zich mede-verantwoordelijk
weet voor zijn missionarissen, blijkt uit de
Eric Bloom blijkt privé een zeer vrien
delijk persoon, keurig gekleed, het krul
lende haar kort gekapt. Een intellec
tueel van achter in de twintig, afgestudeerd
linguïst (specialiteit: Spaans). Compleet
verschillend van de Bühne-persoonlijk-
heid. Hij is de „frontman”, de nogal
geheimzinnige oogappel van BOC. Wat
niet zo vreemd is als je je bedenkt dat
Bloom flink wat composities levert, de
grootste keel opzet, de „stuntguitar” en
een synthesizer hanteert. Daarnaast ver
vult hij in hun stage-act een haast sadis
tische heersersrol, waaraan alleen het
zweepje lijkt te ontbreken, maar die
prima past bij de opzwepende muziek
van Blue Oyster Cult.
Ondanks een pijnlijke keel is Eric be
reid overal op in te gaan. Met veel harts
tocht schildert hij het typische bohémien-
wereldje van de tweede helft van de
jaren zestig, waarin kunstenaars, zwer
vers, musici én dakloze studenten de
werkelijkheid verruimen door drugs, mu
ziek en andere genotmiddelen. Uit die
prut, voortkomend uit een voortdurende
„angst voor je onzekere toekomst” ont
staan drop-out-bands als the Soft White
Underbelly. De meeste komen in de regel
Op weg naar een hoopvol samenleven waar
men niet leeft van brood alleen, maar waar dat
"brood” toch wel erg belangrijk is.
Hoeraak, Jank en „Geen gezicht” kre
gen als prijs behalve een bandrecorder,
een gratis opleiding van één maand bij
de Stitchting Opleiding Amateur-Klein-
kunstenaars, die een half jaar geleden
is opgericht. Tot de docenten zullen
waarschijnlijk gaan behoren Pieter van
Empelen van Don Quishocking en Rik
Gyles van de Kleinkunstacademie te Am
sterdam.
AMSTERDAM, vrijdagmiddag. Een ontspannen Eric Bloom zit in de fauteuil
naast me. Reden voor ons overigens aangenaam gesprek is het langverbeide
optreden van de Amerikaanse heavy-metal „wonder”-groep Blue Oyster Cult’s avonds
in het Amsterdamse Paradiso. Het enige in Nederland, tijdens haar in totaal vijfen-
eenhalve week durende Europese tournee. Op dat moment zien we beiden grote
problemen. Paradiso is te klein, niet alleen voor de talrijke Cult-fans, maar ook voor
de enorme installatie waarmee deze band „back home" gewoonlijk voor zalen van
tienduizend of meer bezoekers optreedt. Het was te hopen dat het Cult-symbool, een
oud-Grieks teken (stelt u zich een kruis voor, waarvan de lange poot vervangen is
door een haak) dat „chaos" betekent, er niet aan zou meewerken.
ROME (UPI, Reuter). In een rust
huis in Grottaferrata bij Rome is dezer
dagen op 78-jarige leeftijd overleden de
in Rusland geboren actrice en regisseuse
Tatiana Pavlova.
Mevrouw Pavlova, dochter van een
grondbezitter in de Oekraine, ontvlucht
te Rusland in 1921 en vestigde zich in
Italië, waar zij een grote theatercarrière
opbouwde. Haar hoogtepunten beleefde
zij in de jaren twintig en dertig.
Volgens de „Daily Mail” zou het een
lid zijn van een Armeense groep die
vrijdag naar Moskou is teruggekeerd. De
betrokkene, de 25-jarige Syren Aroetoe-
nian, zou eerst naar de Amerikaanse
ambasade zijn gegaan. Daar verwees
men hem echter naar de Britse autori
teiten.
niet verder dan een locale bekendheid.
Behalve dan de S.W.U., want die krijgt
in de persoon van ene Sandy Pearlman
de beschikking over een ordinaire be
langenbehartiger. Pearlman vormt de
groep om naar zijn visie: een heavy me-
tal-groep, een motorheldenact volgens de
beste Easy Rider-principes, opgesierd
met een doodsimago aan de hand van
wel zeer commerciële maatstaven. Blue
Oyster Cult wordt de nieuwe naam. De
rest van haar successtory is genoegzaam
bekend.
Het staat aangekondigd in het program
ma als een melodrama. Niets lijkt min
der waai*. Het is eerder een oratorium
Tijdens de rest van ons gesprek vallen
een paar frappante opmerkingen te no
teren. Zo filosoferen we wat over de ver
schillen tussen de matige perskritieken
en de enthousiaste reacties van het pu
bliek („Onze fans zijn veelal werkende
jongeren; die willen rechtlijnige en knal
harde muziek na afloop van hun dag
taak”), over het ((beweerde) wat rechtse,
half-fascistische image van B.O.C. („Dat
soort image-building is fake, we probe
ren die sinds kort krachtig te niet te
doen”) en over deze tournee („Het verlies
bedraagt zeker vijftigduizend dollar. De
mensen vergeten dat we achttien man in
dienst hebben. Daar gaan enorme bedra-
Alleen het duo Hoeraak uit ’s-Herto-
genbosch gaf blijk van enige betrokken
heid en demonstreerde een eigentijdse
vorm. Het won dit festival dan ook. De
jury noemde de teksten en presentatie
van Antione Uitdehaag „vlot en vrij ze
ker, en meer dan alleen maar amuse
ment”. De tweede en derde prijs gingen
respectievelijk naar het Groningse duo
Jank en het vijftal ,.Geen gezicht” uit
Vught. Jan L. Bommerson van Jank
kreeg bovendien de Persoonlijkheidsprijs
voor „zijn opvallende persoonlijkheid”.
Het bleek zaterdagavond dat het pu
bliek het voor een deel met de profes
sionele uitspraken van de jury eens was.
Ook door het publiek namelijk werden
de prestaties van Jank en „Geen ge
zicht” bekroond. „Geen gezicht” werd
winnaar en kreeg de culturele prijs van
de gemeente Delft en van de Buma een
cheque van 1000.De derde publieks
prijs ging naar „Tweeter” uit Amster
dam.
Dat het Cameretten-publi-ek een zekere
faam heeft opgebouwd enthousiast te zijn
voor goede en weinig consideratie te heb
ben met Slechte groepen, werd op de der
de en laatste avond van het festival nog
eens duidelijk gemanifesteerd. „Popthea-
ter Francoise’’ uit Groningen werd let
terlijk weggejouwd. De drie strak-ge-
broekte jongens, die zo uit een boek van
Gerard Reve konden zijn gestapt, gingen
echter onverstoorbaar door, zonder er ook
maar een ogenblik bij stil te staan, dat
ze de voorstelling beter hadden kunnen
beëindigen. Nu werd er op teksten als
„wilt u tijdens slapeloze nachten nog
eens aan Francoise denken” vanuit de
zaal geroepen „Nou, en of!”
Inderdaad waren de kwaliteiten van’
deze groep van een beschamend dilet
tantisme. De jury noemde „Francoise” een
„ondoordacht ensemble met gebrek aan
podiumibesef”. Ook de Haagse groep
„Terabac” moest toezien hoe de helft van
de zaal tijdens haar optreden alvast naar
de pauze-koffie vertrok. Haar poging om
contact met het publiek te houden was
vriéndelijker dan die van de Groningers,
maar de groep had niettemin moeten be
seffen dat ook haar programma onvol
doende niveau had voor een festival als
Cameretten. Juist deze beide groepen de-
monsteerden in hevige mate wat de jury
UTRECHT. De Centrale Raad van
Beroep in Utrecht heeft vrijdag beslist,
dat theaterbureaus geen sociale verzeke
ringspremies hoeven te betalen voor
musici en artiesten die zij laten optre
den. Daarmee bevestigde dit hoogste
rechtsprekende orgaan voor de sociale
verzekeringen de uitspraken van een
aantal Raden van Beroep.
Als dan gezongen wordt van „Suri-
naampje zo zwart als roet”, kan van een
publiek worden verwacht dat het
massaal en meedogenloos antwoordt met
„kan ik die tekst kopenDe jury, waar
in behalve Lennaert Nijgh, Don Quishoc-
king-lid Jacques Kloeters, Rik Gyles, do
cent Kleinkunstacademie Amsterdam,
Ruud Gortzak, journalist en de musico
loog Ahmed Mutalib zitting hadden, wees
op een gebrek aan zelfkritiek dat ont
staat door te gemakkelijk succes in de
„eigen subcultuur’’, een fraaie benaming
nemen wij aan voor „tussen de
schuifdeuren”.
een
Piëta uit het schouwspel van Jozef Szajna.
sen. De zuivering van Dante geschiedt
op een enorme lange en brede witte
doek, die van boven uit het toneelhuis
neerdaalt en uitgespreid wordt op het
plankier in de zaal. Spelers in het wit
gaan met grote metalen schalen rond en
laten het publiek de handen wassen, als
was het een ritueel uit de katholieke
kerk. Op het hangende deel van het
witte doek wordt de schaduw geprojec
teerd van Judas, die zich opgehangen
heeft. De uiteindelijke zaligheid, die
Dante bereikt, wordt tenslotte uitgebeeld
door drie enorme raderen Op één daar
van wordt Dante vastgemaakt in de
gen inzitten”). Eric Bloom is een gemak
kelijk prater, die een professionele bena
dering ten opzichte van zijn beroep pro
pageert: „We behoren nu tot de grootste
bands in de States. We do 200 jobs a year,
so we’ve gotta be professionals (vrij ver
taald: we treden 200 keer per jaar op, we
moeten dus wel professioneel zijn)”.
Een hal' uur voor de aanvang van één
van die 200 jobs, vrijdagavond dus, staan
zeker twaalfhonderd Paradiso-bezoekers
ongeduldig het Cult-optreden af te wach
ten. Het duurt even, maar dan schreeuwt
een stem in het donker de titel van hun
laatste (live)-elpee: „On Your Feet or On
Your Knees, here’s Blue Oyster Cult!”.
Een zeer felle lichtflits, als van een flits-
lampje met een diameter van pakweg
een meter of twee, verblindt iedereen ge
durende een tiental seconden. Als je
weer in het land der zienden bent aan
gekomen, gaat daar een schitterend aan
geklede Cult van start met de up-tempo
songs „The Red and the Black” en „O’D’ed
on Life Itself”.
delen
5 tijd,
dien-
i. van
gelijk.
hoog
aaide
Eisers waren in alle gevallen bedrijfs
verenigingen, die de theaterbureaus had
den gemaand tot het betalen van pre
mies voor de werkloosheidswet, ziekte
wet, ziekenfondswet en wet arbeidsonge
schiktheidsverzekering voor musici en
artiesten, die hun voorstellingen door
deze bureaus hadden laten verzorgen.
Het ging in totaal om 19 zaken, waarbij
onder meer betrokken waren de impre
sario’s Frans van Klingeren, Charles
Aerts, Joop de Kaegt en Ben Essing. De
bedragen waarom het gaat lopen in de
tonnen.
houding die we kennen van de bekende
tekening van Leoardo da Vinei, de
universele mens passend in een cirkel.
Een projectie van lichtplekken op deze
raderen en door de hele zaal betekent de
apotheose van de voorstelling, waarin de
toeschouwer helemaal is opgenomen.
Mits je goed zit kan de voorstelling
overkómen als een fantastisch kijkspel.
Ik zit heel slecht; op een zijbalkon,
waardoor ik behalve slechts een deel
van het spektakel ook nog steeds de
schouwburgzaal zie. De Poolse tekst is te
volgen via vertaling over de draadloos
bediende koptelefoon. De mijne doet het
meestal niet. Nu is dat niet zo’n groot
bezwaar, omdat de verrichtingen van de
spelers en het gebruik van de prachtige
bouwsels met enige kennis van boven
vermelde mythologieën zeer wel te vol
gen zijn. Een en ander heeft tot gevolg
dat ik de voorstelling onvoldoende kan
ondergaan. Ik blijf het schouwspel als
een buitenstaander zitten aankijken.
Het kost me geen enkele moeite enor
me bewondering te hebben voor de
prachtige vormen die Szajna oproept.
Wel heb ik bezwaar tegen al die symbo
liek waarmee Szajna het lot van de
mens uitbeeldt, een symboliek die ont
leend is aan vo’orbije eeuwen. In de
andere voorstelling van Szajna, „Repli-
ka” over oorlog en vernietiging, is de
symboliek ontleend aan directe, persoon
lijke ervaringen van Szajna zelf en kan
daardoor op een strikt persoonlijke ma
nier opnieuw ervaren worden door het
publiek. „Dante” blijft voor mij een
vorm, die louter om estetische redenen
te bewonderen valt. De inhoud is op een
verstandelijke afstand gebleven.
(Van onze correspondent)
DELFT. Het tiende nationale ama-
teurcabaretfestival Cameretten is afge
lopen. Tien groepen hebben donderdag-,
vrijdag- en zaterdagavond in de uitver
kochte aula van de Technische Hoge
school in Delft laten zien waartoe zij in
staat zijn. En dat was niet veel. Als ook
Cameretten ’75 een springplank moet
zijn naar de grote cabaretwereld, dan zal
er komend jaar weinig gesprongen wor
den. Of zoals de jury onder voorzitter
schap van Lennaert Nijgh het lage peil
samenvatte: „Bijna geen enkele groep
had een herkenbare visie, de meeste
liepen dood in een te grote vrijblijvend
heid".
-G -.x-
nieuwe stijl, zonder de gebreken van het
oude. Het is beknopt, niet ovferdadig op
gezet, integendeel: het stelt ook geen
bijbels stuk voor, maar een fragment uit
de Odyssee van Homerus in de vertaling
van André Gide waarin Perséphone,
dochter van Demeter, godin van de land
bouw centraal staat.
Stravinsky had aanvankelijk nogal
wilde plannen met het stuk. Hij wilde de
tekst omwerken en het koor zou moeten
dansen en zingen. Om inhoudelijke en
technische redenen ging dit niet door.
Ook kwam hij met Gide in conflict van
wege zijn tekstbenadering waarin taal-
ritme en syllabische toonzetting met el
kaar in botsing kwamen. De syllabische
toonzetting bleef gehandhaafd tegen de
zin van Gide in en dat werkte weer een
homofone in plaats van een contrapun-
tische koorzetting in de hand.
Perséphone vertegenwoordigt het dra
matisch karakter van de act. Zij is de
spreekstem. Eumolpe en het koor zijn de
vertellers maar dan als zangelement. Het
verhaal wil dat Perséphone, vertoevend
tussen de nimfen .tegen hun waarschu
wing in, zich buigt over de geurende
bloemkelk van de narcis, bezwijmt en
naar het dodenrijk wordt gevoerd. Zij
vertoeft nu tussen de schimmen van de
gestorvenen (het koor) als gade van Plu
to. Zij wordt daaruit verlost maar een
deel van het jaar blijft zij verbannen
tussen de schimmen om als de Lente zelf
in het voorjaar weer naar de aarde terug
te keren.
Zowel het vocale als instrumentale
elemënt is door Stravinsky in sobere stijl
ópgetrokken. Het klankbeeld in transpa
rant en de draamaitische spanningspun
ten maken daarin met weinig middelen
doeltreffend effect. Er zijn interessante
instrumentale kernpunten, boeiende
raakvakken van timbres ook in de koren.
Hoewel het dramatisch gegeven ligt in de
rol van Perséphone, blijft de spanning
daarvan slechts onderhuids vibreren.
Eerder ligt de dramatiek verwerkt in de
rol van Eumolpe, die door de Engelse
tenor Robert Tear magistraal werd ge
zongen. Door ziekte van Swetlana Berio-
sowa rr< est Anne Haenen haar spreekrol
overnemen. Zij maakte niettemin grote
indruk door haar intelligente vanuit de
muziek gebrachte voordracht. Orkest en
Omroepkoor kon men bewonderen iu
hun rake weergave van de partituur. H£t
jongenskoor kwam niet helemaal los van
een schuchterheid, die zich liet vermoe
den in een iets te bescheiden klank. Colin
Davis leidde het geheel zonder meer
magistraal.
AMSTREDAM. De uitvoering van
„Perséphone" van Stravinsky zaterdag
avond en zondagmiddag in het Amster
dams Concertgebouw onder leiding van
Colin Davis door het Concertgebouw
orkest in samenwerking met het Groot
Omroepkoor en het Jongenskoor van de
St. Bavokathedraal Haarlem, betekent
een belangrijke noot, een top zelfs in het
totaal gebeuren van dit muziekseizoen.
Het is aan de veelzijdige opzet van
deze avond te danken, dat een zo grote
verscheidenheid aan het licht kwam van
werken van Debussy, de componist van
„Pelleas et Mélisandé”, waarvan aan
wijsbare inspiraties deze muziek delicaat
hebben beïnvloed. De uitvoering was in
handen van een selecte groep Neder
landse musici, die naar het proces van
de vertolking blijkbaar zeer intensief
hebben toegeleefd.
De sopraan Elizabeth Lugt, in haar
functie van zangeres en recitante is daar
één van. Zij heeft de typisch nasale
stem, het Franse idioom van de taal en
de lyrisch dramatische gespannenheid
om de facetten van dit liedgenre gevoe
lig artistiek te benaderen. De aansluiting
met het instrumentaal ensemble dat als
entre-act kleur en bezieling gaf aan de
cyclus was op het volmaakte af. Het
betrof hier de combinatie van twee flui
ten (Paul Verhey en Rien de Reede),
twee harpen (onze prominente Concert-
gebouworkest-harpisten Vera Badings en
Sara Vos-Strumphler) met Rudolf Jan
sen (celesta). Deze laatste, een talent als
begeleider o a. van Elizabeth Lugt, nam
het in „Six Epigraphes antiques” voor
piano vierhandig op tegen zijn collega
Jet Röling. Contra- en samenspel was
van beide kanten artistiek en puntig op
elkaar afgestèmd. Een Sonate voor harp,
fluit en altviool, delicaat belicht door-
respectievelijk Vera Badings, Paul Ver-
hey en Jan Jager, vormde de muzikale
eindstreep van dit élite concert.
TOON VRANKEN
HAARLEM. De Haarlemse
schouwburg is nog nooit zo gebruikt als
voor de voorstelling van „Dante" door
Teatr Studio uit Warschau, geregisseerd
door Jozef Szajna. Vanaf het voortoneel
loopt een plankier de zaal in naar
achteren, waar een trap naar de voor
malige burgemeestersloge loopt. Haaks
op het eerste plankier loopt halverwege
een tweede, dwars door de zaal. Voorals
nog is de toneelopening afgesloten met
twee enorme schermen, de poort van de
hel. Onder die poort zit een witte vrou-
wefiguur: Beatrice. Tegenover haar op
de trap ligt Dante in gezelschap van
andere pelgrims. Beatrice trekt aan een
touw, waarmee ze de pelgrims op weg
naar de uiteindelijke zuivering lokt. Die
weg voert door de hel, het universele
kwaad, dat we in verschillende tafrelen
te zien krijgen, die zich vooral afspelen
op een draaitoneel op het podium.
Beatrice, wat gelukbrengster betekent,
is de leidsvrouw voor Dante, die het
symbool is van de mens, een variant van
EIckerlyc. Zij wil hem naai de vol
maaktheid leiden. De hel wordt beheerd
door twee figuren ontleend aan de
Griekse mythologie: Charon (de veer
man over de Styx die de mensen naar de
onderwereld brengt) en Cerberus (de
hond die de onderwereld bewaakt). De
grote tegenpool van Dante is Judas, de
mens die het goede definitief verraden
heeft.
Jozef Szajna heeft het mengsel van
Griekse en christelijke mythologie, dat
Dante’s „Divina Commedia” kenmerkt,
in visueel zeer sterke beelden vertaald.
De verschrikkingen van de hel krijgen
een hoogst persoonlijke, schilderachtige
vorm. Niet voor niets is Szajna van
afkomst schilder, die theatereffecten ge
bruikt als zijn palet. De middelen die
Szajna gebruikt zijn zeer uiteenlopend
van herkomst. De Furiën bijvoorbeeld
belagen Dante met enorme zakvormige
ballonnen, waaroverheen een dia van
een abstracte tekening wordt geprojec
teerd. Het mythische huwelijk tussen
Dante en Beatrice, waarin dood en liefde
één worden, wordt uitgebeeld door mid
del van doodskisten en brandende kaar-
minimaal dat het wisselen der instru
menten bemoeilijkt wordt) gebeurt het
dan bij nummer drie, „Harvester of
Eyes”. Ondanks het vrij beperkte, van de
live-elpee afkomstige materiaal wordt de
BOC-Show hecht en overtuigend op po
ten gezet.
Het visuele karakter ervan laat zich
eigenlijk met geen pen beschrijven. Met
ongekende vuurwerkeffecten, strobo-
scooptrucs, een uitgekiende belichting en
een knappe, uitgekiende programmering
weet men de stemming er goed in te krij
gen. Het niveau wordt zonder moeite
gehandhaofd tijdens „Flaming Telepaths”,
„Last Days of May”, „Cities on Flame”
en het snelle „Maserati G.T.”. In „Buck’s
Boogie” mag gitarist Buck Dharma zich
even te buitengaan, voordat de zaak (op
zet?) té spoedig gesloten wordt met „ME
262”, dat alle Cults op gitaar te zien geeft
(pluim voor de geluidsmixing van Geor
ge Geranios!).
De toegift heeft een bijsmaakje, want
maar liefst vier songs worden op rij ge
zet. Inmiddels is het publiek op kook
punt, dus wat maakt het uit? „Hot Rails
to Heil” (met draaiende ogen van Joe),
„Dominance and Submission” met een
glansrol van sadist Bloom en „Before the
Kiss (a Redcap)” ruimen de baan voor
afsluiter „Born to be Wild”. Pats, afge
lopen. Zonder chaos.
Een wild enthousiast publiek blijft
achter. BOC maakt van heavy metal
top-entertanment, dat doet verlangen
naar de zomertournee van 1976. In ieder
geval zal elke bezoeker er zijn 5 entree
er dik uitgehaald hebben, hoewel Bloom
en consorte na afloop meenden: „We
konden hier op niet meer dan 65"/o van
ons kunnen spelen”.
AMSTERDAM. De eerste Debussy-
avond in een serie van drie startte
vrijdagavond met een uitgelezen pro
gramma in de uitverkochte Kleine Zaal
van het Concertgebouw te Amsterdam.
Het betrof de uitvoering van „Chansons
de Bilitis” voor instrumentaal ensemble
en recitante, „Six Epigraphes antiques”
voor piano vierhandig, „Ariettes oublié-
es” en drie Chansons de Bilitis
sopraan en piano en een Sonate
fluit, altviool en harp.
Het heeft voor niet-ingewijden
welijks zin om op de uitvoering van
kleine toelichting vooraf. Zij zijn
ontstaan uit een vriendschap tussen De
bussy en de dichter Pierre Louijs'. Niet
zozeer de vriendschap als wel een we
derzijdse artistieke verwantschap hebben
de tot standkoming van de chansons
beïnvloed. In 1900 verzocht Pierre Louijs
aan Debussy begeleidende muziek te
schrijven voor een gereciteerde uitvoe
ring van 12 van de in totaal 146 „Chan
sons de Bilitis”. De dichter publiceerde
ze als vertalingen uit het Grieks. Bilitis
zou een Zuid-Aziatische fempeldienares
geweest zijn, die na een teleurgestelde
liefde het land verliet en troost zocht bij
de dichteres Sappho op het eiland Les
bos. Haar gedichten zou hij vertaald
hebben.
