Agatha Christie, vorstin van de misdaadroman
Kinderloos echtpaar vraagt zich af
wat voor wereld zijn we bezig?
m
Rotterdams Film
English National Opera treft
International
juiste sfeer
in ,Rheingold
boekt records
geslaagd voor herexamen
Kennedy’s kinderen
sympathiek debuut
Supertramp ruimschoots
ww?
Bi
O w
Nieuwe groep Atelier presenteert zich
Centrum brengt
de Toneelschuur
9
sin "TS
11
DINSDAG
1 3
JANUARI
19 7 6
KUNST
in
WAGNER DOET HET BEST IN LONDENS
COLISEUM
HAARLEM Toneelgroep Centrum brengt op 14 januari in de Toneel
schuur het toneelstuk „As” in première, geschreven door de Ier David
Rudkin. Het stuk heeft een belangrijk onderwerp: een kinderloos echtpaar
dat probeert een kind te krijgen. Het gaat echter over méér. Rudkin legt
een verband tussen de persoonlijke gebeurtenissen en wat er in de
wereld om dit echtpaar heen gebeurt, met name de burgeroorlog in Noord-
lerland. Het stuk is vertaald en de instudering is dramaturgisch begeleid
door Rob Scholten, dramaturg van de toneelgroep Centrum. Met hem
hadden we een gesprek over „As”, dat gespeeld wordt door Els van Roo-
den, Jules Hamel, Margreet Heemskerk en Frans Vorstman en geregisseerd
door Eddy Habbema.
LONDEN Het Coliseum is een
groot theater, maar het is klein be
huisd wat het orkest betreft De
triangel moest in een loge zitten
boven de orkestbak er was bene
den geen plaats meer voor hem. Het
was een vreemd gezicht een heer
in smoking alleen in een loge met
een triangel in zijn hand. Hij had
niet veel te doen. ..."T hij moest
wel op tijd zijn en dat valt niet mee
op zo’n afstand. Wat de entourage
betreft heeft het Coliseum overi
gens alles mee voor een Wagner-
voorstelling. Men zou haast zeggen
dat Wagner zelf heeft meegewerkt
aan de plannen voor dit theater.
Beeldengroepen van dappere hel
den en brullende leeuwen houden
de wacht op een platform hoog bo-
J
ven de loges en kijken met ver
achting neer op het gepeupel in de
stalles.
CRIME OF THE CENTURY” NIET OVERTROFFEN
„As”
"WW** S'”
(Van onze kunstredactie)
AGATHA CHRISTIE
het internationale repertoire me.
door Jac Heijer
de
>5
JOHN OOMKES
de naam van haar man als schrijvers
naam dragen. Later trouwde zij met de
archeoloog Max Mallowan, die zij dik
wijls op zijn excursies naar het Midden
oosten vergezelde en waaraan we een
paar van haar geschiedkundige detecti
ves hebben te danken.
een
die
Centrum speelt deze week elke avond
tot en met zondag, „As” in de Toneel
schuur, Smedestraat 23.
HAARLEM. Nauwelijks hee.ft Agatha Christie, ongekroonde koningin van de mis
daadroman, haar populairste held Hercule Poirot laten sterven in haar laatst ver
schenen boek Curtain, of ook voor haar is het doek gevallen. Zoals de klassieke
speurder in ruste roze* kweekte sinds de dagen van Wilkie Collins wiens sergeant
Cuff dat deed, zo kweekte ook Agatha Christie rozen in haar latere leven. Het is
een zachtzinnige compensatie voor zoveel bemoeienis met de gewelddadige dood.
Vijf Amerikanen treuren over de kater na de jaren zestig. Scène uit „Kennedy’s
Kinderen''’ door Atelier.
Men ontdekte haar enkele maanden
na haar verdwijning in een sanatorium
ergens in Noord-Engeland. Ondanks
haar ongelukkige huwelijk bleef zij wel
ROTTERDAM (ANP). Film Inter
national in Rotterdam viert volgende
maand zijn eerste lustrum met een re
cord aantal voorstellingen. Gezien de
groeiende belangstelling voor het enige
jaarlijkse festival dat Nederland kent is
de capaciteit aan zitplaatsen met 20.000
uitgebreid. De meer dan tweehonderd
voorstellingen worden gegeven in vijf
zalen, waar in totaal 50.000 zitmogelijk-
heden zijn.
tieuze vrouw
onderricht gaf
Tot dusver is Centrum het enige van
de repertoiregezelschappen, die conse
quent Nederlands schrijftalent aanboort.
De Haagse Comedie begint er ook weer
wat aan te doen. „Centrum heeft de
vicieuze cirkel van buitenlands repertoi
re willen doorbreken. Dat is een moei
lijk proces geweest en ik kan me voor
stellen dat andere gezelschappen er voor
terugschrikken de knoop door te hak
ken”, aldus Rob Scholten.
schap
uit het oog wil verliezen. Met die eigen
kweek, gaat het volgens Rob Scholten
op het ogenblik goed. Hij en de andere
dramaturg van Centrum, Carel Alphe-
naar, houden regelmatig een „dramatur
gisch spreekuur”, waar het hele gezel
schap met vragen kan komen. Boven
dien is er sinds kort een schrijverspver-
leg, waaraan Herman Lutgerink, Gerard
Lemmens, Henk Bemlef, Per Justesen,
Ton Vorstenbosch en Kees Holierhoek
deelnemen. Het gaat niet alleen over
honoraria en andere technische dingen,
maar ook over inhoudelijke zaken. Er
zijn enkele opdrachten uit voortgevloeid
voor stukken voor het lunchpauzethea-
ter, dat Centrum in Bellevue geeft en
dat zeer druk bezocht wordt.
Met Agatha Christie, die in 1971 in de
adelstand werd verheven, is een van de
populairste detectiveschrijvers na Sir
Arthur Conan Doyle heengegaan. Dat ziï
ook postuum van zich zal laten horen
is wel zeker; ze heeft dit meermalen air
belofte laten doorschemeren.
elektrische piano en de stem van Hodgson
zo mooi afsteken. Symfonische mu
ziek, vol tempowisselingen en adequate
breaks, waarin veel invloeden van ande
ren verwerkt zijn (10CC, Procol Harum,
Genesis en nog zo’n tiental).
Tijdens het concert met de zonnige
strandparasol in een hoekje wordt
een geweldige set afgewerkt, met songs
afwisselend afkomstig van het Crime
album en de Crisis?-opvolger. School is
een geijkte binnenkomer, waarna ’t van
een bluesy ritme voorziene Ain’t Nobody
Like Me via de P.A. wel erg hard wordt
uitgestuurd. Vanaf het derde nummer is
Supertramp echter op de juiste tempera
tuur en wordt ons een prachtig vervolg
voorgeschoteld. De Crime-nummers als
Bloody Well Right, Hide in the Shell
(met 3 keyboards), het van leuke visuele
vondsten voorziene Asylum (I), Dreamer
en het met ’n onderkoelde pathos ge
brachte Rudy blijken het dan ook live
beter te doen dan het gros (Sister
Moonshine, The Meaning, Another Man’s
Women en het geflopte Lady) der nieuwe
lingen, hoewel het niveauverschil
aanmerkelijk kleiner en minder hinder
lijk is dan thuis achter de boxen. Een
uitzondering als Poor Boy wat een
embrouchure heeft Helliwel! bevestigt
de regel.
De toegift is niet de meest uitgekiende
apotheose, die ik ooit gezien heb, maar
alia. Afrondend stellen we met alle
bezoekers tevreden vast dat het concer
teren van Supertramp verademend
werkt dat Helliwell door zijn relative
rend podiumgedrag een unieke frontman
is en dat Crime of the Century wellicht
de Sgt. Pepper is van onze dagen. Crisis
minder? Ja, nou en? De Batles eve
naarden het niveau van Sgt. Pepper toch
ook nauwelijks
Voor het festival, dat van 20 tot en
met 29 februari wordt gehouden, heeft
Film International een wereldpremière.
Het is de film „Central Bazar” van de
Engelse cineast Steve Dwoskin. Het
heeft als thema menselijke onverdraag
zaamheid en het onvermogen tot com
municeren.
De Griekse regisseur Theo Angelopou-
los, die de veelbesproken film „O Thias-
sos” over dertien jaar Griekse geschiede
nis (1939-1952) maakt», zal bij de verto
ning van zijn film in Rotterdam aanwe
zig zijn.
Film International vertoont voorts
Bianco e Nero” van de Italiaanse cine
ast Pietrangeli. Het is een documentaire
over het fascisme, waarin een aantal
interviews met de leiders van de fascis
tische partij is opgenomen.
De Hongaarse cineaste Judit Elek, die
in 1969 internationaal bekendheid kreeg
met haar eerste speelfilm „Sziget a Sza-
rasfoldon” (De dame uit Constantinopel),
zal in Rotterdam aanwezig zijn met
twee nieuwe films.
Robert Kramer en John Douglas uit
Amerika maakten een film over de
mensen in hun land tegen de achter
grond van de oorlog in Vietnam. De titel
van deze film is „Milestones”. Op het
Festival van Cannes oogstte de film veel
succes.
Een van de klassieke films die nooit
in Nederland zijn uitgebracht is „La
regie du Jeu” van Jean Renoir. De film,
hie nu op het festival te zien is, dateert
uit 1939.
Een Europese première is de Japanse
film „Karayuki-San” van Shohei ima-
mura. Voorts worden flims vertoond uit
Duitsland, Canada, Zwitserland, België,
Perzië en Marokko. „Sonate” is de titel
van een Nederlandse film, vervaardigd
door Frans van der Staak, van wie nog
twee andere films worden gedraaid.
Dick Maas komt met „Picknick”. Een
andere Nederlandse film is „botsend on
derwijs”, die gemaakt is onder regie van
Harry Swinkels, Joost Sternheim, Ralf
van Doorn en Marike Willekens.
krijgen in de gaten dat ze daar persoon
lijke moeilijkheden mee hebben. Ze
gaan dan een aantal doctoren langs en
onderwerpen zich aan voorschriften en
technieken om toch een kind te krijgen.
Maar juist daardoor raken ze verwijderd
van hun liefde voor elkaar. Het maken
van een kind wordt een proces op zich.
In de loop van het stuk krijgt de vraag
„waaraan zijn we eigenlijk bezig” veel
meer vlakken. Ze vragen zich geleidelijk
af: zijn we bezig voor ons zelf of ter
wiHe van de dingen buiten ons en zijn
we niet bezig de natuur geweld aan te
doen?” aldus Schotten.
Daar komt bij dat de man van dat
echtpaar uit Noord Ierland komt. Wan
neer een familielid is omgekomen bij
een bomaanslag, gaat hij terug voor de
begrafenis. De familie stoot hem uit,
omdat hij geen kinderen kan krijgen,
vroeger eer.s een homofiele relatie heeft
gehad en hij bovendien wijst op de
zinloosheid van geweld. Hij is niet zo
fanatiek de protestantse zaak in Noord
Ierland toegedaan. Rob Schotten: „Dat
maakt hem verdacht in de ogen van zijn
familie en bij de begrafenis wordt hij
door de mannen teruggewezen naar de
vrouwen in de begrafenisstoet.”
Volgens Schotten groeit de overgang
van een persoonlijk probleem naar de
maatschappelijke aspecten op organische
wijze. „Het is een zandloper vorm; heel
langzaam zie je het stuk groeien naar
grotere gebieden. Maar het wordt alle
maal bezien vanuit de ervaring van die
Supertramp is een betrekkelijk nieuwe
komeet aan het popfirmament, zij het
dan dat de conceptie van de groep terug
te voeren is tot het midden van de jaren
zestig. De groep is in de huidige forma
tie een kleine twee jaar bijeen, waarvan
een groot gedeelte van het eerste seizoen
is zoekgeraakt bij de intensieve opnames
voor het album Crime of the Century.
Het wordt begin 1975 uitgebracht en
bezorgt de groep internationale erken
ning, aanhang en een groeiend succes
(dezer dagen zelfs een gouden plaat).
De muziek is geschreven door de he
ren Richard Davis (piano,orgel,zang)en
Roger Hodgson (gitaar, toetsen, zang).
Dit tweetal zorgt in samenwerking met
blazer John Helliwell (Saxen en daar
naast mellotron en zang) voor een
hoogst herkenbaar en oorspronkelijk ge
luid en voor een boeiende interactie op
het podium.
Het geheel het tot in de puntjes
uitgevoerde zangwerk én de uitgelaten
melodieën steunt op de solide Ameri
kaanse drummer Bob Benberg die door
dreunend samenspeelt met de Schotse
bassist Dougie Thompson en zo het don
ker getinte geheel produceert, waartegen
de hoge registers van de mellotron, de
officier Archibald Christie. Uit dit hu
welijk werd één dochter geboren. Het
huwelijk mislukte door de voortdurende
ontrouw van haar man. Intussen had ze
haar eerste detectiveroman The mysteri
ous affair at Stiles geschreven met Her
cule Poirot, een naar Engeland geëmi
greerde Belg, als particulier speurder.
Haar grote succes kwam evenwel pas
met haar tweede roman The murder of
Roger Acroyd, die in 1926 verscheen. Die
roem werd mede bepaald door het ge
rucht dat in die tijd rond haar naam
ontstond. Door haar scheiding in een
zenuwcrisis geworpen verliet ze haar
huis en bleef wekenlang spoorloos; ze
werd een geval van geheugenstoornis en
er waren kranten die van een reclame
stunt spraken.
De assistent die Poirot in zijn eerste
avonturen bijstaat, de arts captain Has
tings, door kenners de domste Watson
uit de detectiveliteratuur genoemd, liet
zij al gauw vallen. Naast Poirot werd de
oude vrijster miss Marble haar populair
ste figuur; zelf was zij daar ook het
meest op gesteld. Naast Poirot en miss
Marble creëerde Agatha Christie nog als
speurders het echtpaar Beresford en de
schrijfster Ariadne Oliver, duidelijk een
alter-ego van haarzelf. Want behalve
detectiveromans schreef zij ook nog
serieuze literaire romans onder de naam
Mary Westmacott, die echter niet het
succes van de detectives behaalden. Bo
vendien schreef zij korte verhalen voor
het toneel. Het meest bekend werd The
Mousetrap, dat sedert 23 jaren avond-
aan-avond draait in Londen en dat tal
loze acteurs versleten heeft, mag men
wel zeggen.
Wij Hollanders kunnen ons haast niet
voorstellen dat de flegmatieke Engelsen
enige belangstelling koesteren
"an Wagner, maar
n...„„..menigte gezien heeft, die bij de
première van Rheingold het theater bin-
nendrong, is spoedig overtuigd van het
tegendeel. Trouwens in Londen kan men
iedere avond twee of drie opera’s zien
en de zalen zijn meestal uitverkocht.
Wagner zelf is in. Londen geweest toen
hij uit Riga moest vluchten zonder pas
poort. Deze clandestiene zeereis (1839) is
de grondslag geweest voor zijn opera
„Der fliegende Hollander”. Wagner vol
tooide „Das Rheingold”, maar door de
vele technische problemen was de eerste
uitvoering pas in 1869. Hoewel die tech
nische uitrusting van het Coliseum zeker
niet up to date is, hebben wij toch de
AMSTERDAM. Een flink gedeelte
van het publiek in het uitverkochte
Concertgebouw heeft gisteravond met
samengeknepen billetjes het Super-
tramp-concert zitten afwachten. De
spanning of hun nieuwste song materiaal,
van de veelbekritiseerde laatste elpee
Crisi? Whaht Crisis? afkomstig, de toet
steen der kritiek even gemakkelijk zou
doorstaan als dat van Crime of the
Centrury, is op zo’n moment voelbaar. De
hooggeschatte formatie moet het gevoel
hebben gehad gedwongen te zijn een
herexamen af te leggen.
man Je krijgt geen maatschappelijke
Parallel opgedrongen.”
Die man is volgens Rob Schotten een
echte Ier, die probeert zijn problemen af
♦e leiden via rationalisaties. De vrouw
doet het omgekeerde; zij is bezig allerlei
dingen weg te stoppen en pas op het
eind vertelt ze een droom, waaruit blijkt
wat ze altijd verdrongen heeft.
Nu is de Noordierse kwestie toch wel
ver van ons bed, verder dan bijvoor
beeld het probleem van de Zuidmoluk-
kers. Rob Schotten vertelt dat in een
vroeg stadium bekeken is of het stuk
over te brengen was naar een typisch
Nederlandse situatie, zoals Centrum wel
meer doet. Er is gedacht aan de Zuid-
molukkers, maar ook aan Israël. Maar
men heeft daar bij de vertaling tenslotte
vanaf gezien omdat de Ierse kwestie ook
in de kleinste details innig verweven is
met de structuur van het hele stuk. „Als
we daarin zouden zijn gaan snijden, dan
zouden we hele subtiele dingen hebben
moet weglaten.”
Rob Schotten meent dat het stuk van
belang is omdat het probleem van de
kinderloosheid bij een op de tien echtpa
ren in ons land voorkomt en dat de
andere zaken, die in het stuk worden
aangesneden eigenlijk iedereen aangaan.
Bij de voorbereiding heeft Centrum con
tact gehad met de Raad voor de Kinder
bescherming (er is namelijk sprake van
adoptie) en de Rutgersstichting van de
NVSH (vanwege de kinderloosheid).
„As" is volgens Schotten een school
voorbeeld van het soort repertoire dat
Centrum voor ogen staat, omdat de indi
viduele problematiek tegelijk met haar
plaats in de samenleving worden uitge
beeld. Onlangs heeft de afdeling toneel
van de Raad voor de Kunst kritiek
geleverd op de maniei' waarop Centrum
z’n uitgangspunten waarmaakt. Hij be
grijpt niet waarop de afdeling toneel
doelt, gezien stukken als „Bingo” en
„Overstekend wild” die vorig seizoen op
het repertoire stonden.
Hij vindt het jammer dat „As” niet
geschreven is door een Nederlander.
Centrum legt zich toe op eigen kweek,
maar dat neemt niet weg dat het gezel-
„Kennedy’s kinderen” is geschreven
vanuit de grote kater, waaraan de gene
ratie lijdt die in de jaren zestig jong en
opstandig was. Vijf mensen van rond de
dertig jaar zitten in een New Yorkse
kroeg. Ze hebben elk de jaren zesui^ vp
een heel verschillende manier oeleem
Een kantoormeisje heeft haar ziel en
zaligheid opgehangen aan de gedachtenis
van John Kennedy. Een Vietnamvete-
raan is totaal geschift van het front
teruggekomen. Een acteur uit het eerste
undergroundtheater is verbitterd over de
het verval van dit fellevende theater
naar modieusheid. Een knap gogo-danse-
resje betreurt het dat de wereld geen
nieuwe Marilyn Monroe nodig heeft en
dat haar „concurrentie” bestaat uit tra
vestieten. Een meisje dat met alle prot
sten en drugs uit de jaren zestig heeft
meegedaan, tekent de verloedering van
de politiek actieve hippiebeweging?
Het vijftal heeft geen enkel contact
met elkaar en zoekt dat ook niet. Het
enige dat ze gemeen hebben is de drank
en de maatschappelijke desillusie, die
u opgebouwd door
i .....er tussen de
viaM. ti van het hele
i.i.i... ...r.irner dat regisseur Paul Mel
ton, evenmm ms de regisseur van de
Engelse vcc.rite.ling, juist dat volslagen
gevre „a:i soi...i .ntett niet op een of
uidfe^e v i. e heeft kunnen
laten ,.re>... „i -o- _e_. ornaat de schei
ding tussen ue personages niet als
wezenlijk dramatiscn gegeven is ge
ut uikt, krijgen oe monologen iets vlaks
en de o„ .ets w.ilekeurigs zonder
climax.
De vertaling (van Bob van Tol) is zeer
bruikbaar, al is per definitie veel van
het harde, bitse dat het Amerikaanse
taalgebruik kenmerkt, verloren gegaan.
De valsheid bijvoorbeeld van de ^cteur
en de onoewuste publiciteitsdrang van
het hippiemeisje zijn vrijwel geheel ver
dwenen. De spelers hebben hun figuren
heel dicht naar zich toegehaald. Ze zijn
niet zulke opmerkelijke talenten, maar
nun Inzet i;. zeer persoonlijk en oprecht.
Hun spel is vaak ontroerend (Paul Beu-
dei ui het begin bijvoorbeeld, en soms
Kika Mol en Adrienne Kleyweg). Maar
dat is niet genoeg.
De tekst bevat ook een egoïstische
monomane ondertoon die de verant
woordelijkheid voor het isolement bij
deze figuren zelf legt. De spelers halen
dat er niet uit. Ze zetten de personages
niet compleet neef. Ze geloven te letter
lijk in «ie tekst. Er is geen afstandelijk
heid. Alleen Ellen Röhrmann als de
Kennedyfan probeert het, maar gebruikt
daartoe een blijspeltechniek, die niet zo
goed in dit stuk past. Het decor van de
kroeg van Benno de Vries is verzorgd
realistisch, misschien iets te gezellig. Ot
to Nelemans is een opvallend onopval
lende 'barkeeper.
De voorstelling, die geproduceerd is
door de Theaterunie, gaat deze week in
de Brakke Grond en daarna op tournee.
illusie gekregen, dat wij ons op de
bodem van de Rijn bevonden, waar wij
op een zeker moment met Alberich het
Rijngoud ontdekten toen wij niet
meer afgeleid werden door de drie rond
zwemmende Rijndochters.
Deze Alberich is een merkwaardige
man hrt libretto moet hij
eer. —jn en hij is een dwerg deze
Deiek Hammond Stroud, maar met een
stem als een reus. De manier waarop hij
zijn slaven die met het goud slepen
afranselt, is om kippevel van te krijgen.
Je kunt „Rheingold” alleen maar opvoe
ren als je zo’n zanger voor de rol van
Alberich kunt vinden. Trouwens alle
zangers waren uit het goede hout gesne
den. In het bijzonder Norman Bailey
(als Wotan) en zijn „handlanger” Emile
Belcourt (als Loge). Bailey heeft een
prachtige bronzen stem, die 'hij goed
weet te gebruiken en Belcourt is een
ongewoon sterke tenor geen brul
lende Wagner-tenor, die als een zoutpi
laar op het toneel staat hij zingt met
muzikaliteit en acteert met grote na
tuurlijkheid.
De zangeressen zijn veel minder, Fric-
ka (Katherine Pring is een lieve Engelse
mevrouw, die veel van haar man houdt,
maar niet weet dat zij allesbehalve en
gelachtig moet zijn. Anne Conoley (Freia)
gedroeg zich en zong als een onnozel
schaap. Zij liep rond in een witte soep
jurk en was het toppunt van onaantrek-
kelijkheid.
Maar dit waren kleinigheden vergele
ken bij de kolossale, artistieke prestaties
die door de rest van het gezelschap
gelverd werden. De zeer moderne decors
van Ralph Kotai waren verbluffend een
voudig, maar enorm suggestief en de
belichting van Robert Ornbo getuigde
van technisch meesterschap.
Het orkest onder leiding van Charles
Mackerras speelde voortreffelijk en met
een zekerheid alsof een Wagner-opera
dagelijks werk is. De English National
Opera heeft met deze Rheingold laten
zien, dat zij de bijna onoverkomelijke
eisen van Wagner volledig onder de knie
heeft. In de komenende veertien dagen
volgen de „Walkure”, „Siegfried” en
„Gotterdammerung”, waarmee de „Ring
der Nibelungen” wordt afgesloten. Alle
voorstellingen gaan in de Engelse verta
ling van Andrew Porter, maar het merk
waardige is dat dit absoluut geen af
breuk doet aan het geheel, integendeel
Wagner laat zich uitstekend in het En
gels zingen. Het is de moeite waard om
ervoor naar Londen te gaan.
J. H. MOOLENIJZER
Robert Lloyd (links) als Fasolt en Norman Bailey als Wotan in „Das
Rheingold”.
Agatha Mary Clarissa Miller werd in
1890 in Torquay, het artiestenplaatsje
aan de kust van Devon, geboren. Haar
vader was Amerikaan en heette Frede-
rick Alvah Miller. Hij speelde echter
rol in haar leven.
Haar moeder was een begaafde ambi-
die haar dochter thuis
en van een artistieke
loopbaan voor haar dochter droomde. Al
vroeg schreef zij verhalen en gedichten
en op 16-jarige leeftijd ging ze een jaar
naar Parijs om daar operazang te stude
ren.
Ze ontdekte bijtijds daar toch niet
voldoende talent voor te bezitten. Weer
terug in Engeland leidde ze het leven
van een meisje van goede stand in een
artistiek milieu. Haar buurman, de ro
manschrijver Eden Philpots, spoorde
haar, evenals haar moeder, aan verder
te gaan met schrijven.
Voor ze goed en wel aan een literaire
carrière kon werken trouwde ze met de
„Ik heb het gevoel dat het wel eens
wat kan worden”, zegt Rob Schotten
terwijl zijn uitspraak als rechtgeaard
theaterman afklopt onder de leestafel
van het Centrum Bellevue-café De
Smoeshaan. „Ik ben zelden een stuk
tegengekomen met zo’n directe sociale
zeggingskracht en waarin vorm en in
houd zo specifiek met elkaar samenhan
gen”, zegt hij en kan het ook weten,
want Schotten leest jaarlijks honderden
stukken.
„De inhoud heeft direct te maken met
heel menselijke problemen. De vorm is
gefundenes Fressen voor de acteurs,
maar ligt heel dicht bij de inhoud. Het
begint bijna als een documentaire. Het
voert twee mensen ten toneel, die een
paar jaar getrouwd zijn en een kind
willen hebben. Dat lukt niet en ze
maar een kleine
AMSTERDAM. -Er is eet nieüi. e
t...e,.igroep opger.ci.t, ,.te.i^r >?,.e..e
,.ec ts een coöperatieve vereiiiginy i,,el
ee'.. Mervaagst ontschreven doelste.li.y
„het ontwikkelen van toneel”. De groep
bestaat uit Elisabeth Versluys, Em.: p
Lopez Dias, L m. de 'aas en regisseur
iaxli Meltou, benevens V'vf jongere spe
ten liOo via Tol, Kik Mot, Adrienne
Kleyweg, l'lien Röhrmann en PaulBeu-
ael. De laatste vijf presenteren als eerste
stuk: „Kennedy’s kinderen’ van Robert
Patrick. Een sympathiek debuut van een
zeer Amerikaans stuk dat ze.js in een
Nederlandse vertaling van een groot deel
overeind blijft staan. Dat had ik niet
verwacht nadat ik enkele maanden gele
den een sterke Engelse voorstelling er
van zag tijdens een tournee voor het
WIKOR.
*6*
am J
