Eerste helft ’75
ruim 20 miljoen
boeken verkocht
Bloemlezing in
45 Limburgse
dialecten
Quintessence”: flauwekul
met een technisch sausje
Bor gaf aan Chausson
passende eenvoud mee
Stapelingen en herhalingen in Vleeshal
Schilder Kroes
overleden
I
o
Jlt 'i
o
G
BRINK Luchtverwarming
K
LE NOZZE DI FIGARO VOORBEELDIG IN NIEUWE PRODUKTIE
Studio Scarabee in de
Nederlands Dans Theater experimenteert
Amsterdam kocht voor
Grafiek uit DDR in
EXTRA CONCERT
SUPERTRAMP
IDEEENKUNST
w
Ipt
dpt
g
Bouwens Autoverhuur
Van Gogh Museum
prijzen in Praag
drie ton aan kunst
15
1 4
19 7 6
WOENSDAG
JANUARI
14
EEN HANOMAG HUREN?
KT
99
NPO BRENGT EERSTE VAN
4.95
4.95
S
Norrnaal rijbewijs voldoende
12 rrri laadruimte
Kampervest 23 - Haarlem
Tel. 312638
RESTAURANT
LUCOTHERM B.V.-ALPHEN a/d RIJN
it
it
11
„FRANSE” CONCERTEN
door
Hein
Steehouwer
-T C
Beeld
schrift
-
Ft
1
V’Vt
Teresa Stratas is bezoek
aan Londense opera waard
(Van onze correspondent)
van
(ADVERTENTIE)
iï?
ene
K) u.
(ADVERTENTIE)
en
J. H. MOLENIJZER
(Van onze kunstredactie)
te
CONRAD VAN DE WEETERING
dat
kant-en-klaar
pro-
P. ZWAANSWIJK
(ADVERTENTIE)
Bruce McLean als „Gevallen strijder”.
W-’
gramma van het concert heeft men
naar
Bernd Weikl als graaf Almaviva en Teresa Stratas als Suzanna met links Pilar Loren-
gar als de gravin. Een scène uit „Le nozze di Figaro” die thans in Londen wordt
opgevoerd.
om
te
in
un
n
irlem
20431.
id,
relief
er ook
dezelfde
LONDEN. Bij de National English
Opera worden alle opera’s in het Engels
gezongen in Covent Garden (the Roy
al Opera) in de oorspronkelijke taal. Ik
hoorde Rheingold van Wagner in het
Engels en Figaro in het Italiaans (zoals
het hoort) en opnieuw ben ik tot de
overtuiging gekomen, dat voor zover het
internationaal bekende opera’s betreft,
het niets uitmaakt in welke taal er
wordt gezongen. De muziek moet het
doen en daarmee is voor mij de kous af,
als er maar goed' gezongen wordt. Voor
de zangers zelf maakt het niets uit. De
Engelsen zingen Italiaans met het groot
ste gemak en de Hollanders Tsjechisch
als het moet (Katja Kabanova).
mensen
allerlei
technische mogelijkheden verder te ont
wikkelen. Dat geldt voor filmtechniek,
elektronische geluidstechniek, computer
techniek en ook danstechniek. Het is ook
al niets ongewoons, dat de kunsten het
gebruik van technische middelen onder
zoeken. Hierdoor kan elektronische mu
ziek ontstaan of bijvoorbeeld een pas de
deux tussen een per computer gestuurde
robot en een danseres. Het Nederlands
Dans Theater heeft zich altijd voor dit
soort experimenten opengesteld en ook
al is het resultaat zelden erg bijzonder,
toch hoop ik dat ze daarmee door zullen
gaan.
Grote Houtstraat 21 - Haarlem
CAPUCIJNERS
met spek
ZUURKOOL
met spek en worst
Doordat plotseling een in de tournee
opgenomen optreden in Parijs kwam te
vervallen, zal Supertramp aanstaande
zaterdag in het RAI-Congresgebouw in
Amsterdam-Zuid kunnen musiceren.
De organisatie berust opnieuw bij
Wim Bosman Promotions in Voorburg
en ook de bekende voorverkoopadressen
blijven voor dit concert gehandhaafd.
Uw installateur:
Kalkovenweg 58, Postbus 337, Telefoon (01720) 2 03 00
van
gastdirigent Willem Frederik Bon in het
Haarlemse Concertgebouw heeft gege
ven, werd de zogenoemde „Franse serie”
van de stichting Stadsschouwburg en
Concertgebouw-Haarlem besloten. Solist
op dit concert was de violist Christiaan
Bor. Aangezien de stichting „Noordhol-
lands Philharmonisch Orkest" in haar
Vrijdagavondconcerten-serie B eveneens
een „Frans” concert heeft opgenomen,
dat vrijdagavond ook in het Concertge
bouw met hetzelfde programma wordt
gegeven, krijgt men in Haarlem opnieuw
gelegenheid Willem Frederik Bon met
het orkest te horen musiceren en Chris
tiaan Bor weer het door hem gekozen
„Poème” van Ernest Chausson en „Tzi
gane” van Maurice Ravel te horen ver
tolken.
DEN HAAG. Zolang er
zullen zijn, zal men proberen
DEN HAAG. In het eerste halfjaar
1975 zijn in ons land ruim 20,5
miljoen boeken verkocht voor een to
taalbedrag van 303 miljoen gulden. In
dit totaal zijn 477.000 encyclopedieën en
169.000 naslagwerken begrepen. Wat
overblijft zijn „algemene boeken” waar
voor een gemiddelde consumentenprijs
van 14,15 werd betaald. Een en ander
blijkt uit de resultaten van het „Speur
werk Boeken Omnibus”-onderzoek.
Meer dan 43 percent van alle ver
kochte boeken vond zijn weg naar de
consument via de boekhandel (gemiddel
de prijs 14,15). Bijna een op de vijf
boeken ging via een boekenclub naar de
consument. De gemiddelde prijs van een
boekenclubboek bedroeg 16,90. Daaruit
blijkt dat via d eboekenclub vooral de
wat duurdere boeken naar de consument
gaan. De gemiddelde prijs van het direct
van de uitgever betrokken boek bedroeg
meer dan 25. Ongeveer 2 pet van het
aantal gekochte boeken was afkomstig
van De Slegte of de Boekenwurm. Er*
werd gemiddeld 6,75 voor betaald. Via
het warenhuis ging 9 pet van het totaal
aantal boeken naar de consument tegen
een gemiddelde prijs van 8,85 en 7 pet
via overige winkels (gemiddelde prijs
f 7,65).
Muziekliefhebbers in het IJmond-ge-
bied krijgen de kans hiertoe op het
concert, dat het Noordhollands Philhar
monisch Orkest vanavond in de Vrede-
vorstkerk te Beverwijk zal geven.
Met de samenstelling van het
MAASTRICHT (ANP). In Maas
tricht is dinsdag onder de titel „Mosase-
lect” een bloemlezing verschenen uit de
omvangrijke Limburgse dialectliteratuur.
Het 400 pagina’s tellende boek is samen
gesteld ter gelegenheid van het 50-jarig
bestaan van de vereniging voor Lim
burgse Volkscultuur Veldeke. De Vere
niging Veldeke die zich al die jaren
heeft ingezet voor bevordering en in
standhouding van de Limburgse dialec
ten, maakt de laatste jaren een opval
lende groei door.
Sinds de vereniging haar activiteiten is
gaan uitbreiden op andere terreinen van
de Limburgse volkscultuur, zoals ama
teurtoneel, schutterijen en carnaval,
groeide het aantal leden jaarlijks met
enkele honderden.
Het aantal is nu 2250. De vereniging is
genoemd naar de eerste Nederlandse
dichter Henric Veldeke. Het gouden ju
bileum van Veldeke zal op 24 januari in
Maastricht gevierd worden. Tijdens een
academische zitting in de Stadsschouw
burg zal prof. dr. F. Roeck zijn visie
geven over de betekenis van de volks
cultuur in deze tijd.
De eerste druk van de bloemlezing
(2000 exemplaren) is al bijna uitver
kocht. Er staan teksten in van 125
proza-schrijvers die in 45 verschillende
Limburgse dialecten schreven. Volgens
het bestuur van Veldeke worden in
Limburg nog altijd zo’n 200 dialecten
gesproken.
DEN HAAG (ANP). In een zieken
huis in Den Haag is dinsdag de Haagse
kunstschilder Nol Kroes overleden. Hij
is 57 jaar geworden.
Nol Kroes werd 16 april 1918 in Den
Haag geboren. Hij kreeg zijn opleiding
bij de Koninklijke Academie in de resi
dentie en studeerde in Parijs aan de
Academie voor beeldende kunsten. Ge
durende 20 jaar is hij leraar geweest
aan de Vrije Academie in De Haag. Zijn
werk is in Nederland en in het buiten
land geëxposeerd geweest, onder andere
in Amerika, Antwerpen en Parijs.
Ter gelegenheid van de 235e voorstel
ling van „Le nozze di Figaro” in Londen
(sinds 1812), werd een nieuwe produktie
op de planken gezet, die werkelijk voor
beeldig genoemd mag worden. Er werd
met warmte en muzikaliteit gezongen en
dat was wel nodig ook, want in de
Engelse theaters is het blauwbekken ge
blazen. Figaro werd gespeeld door Wla-
dimiro Ganzarolli (uit Venetië), die al op
zijn achtentwintigste jaar Falstaff zong
in de Scala van Milaan.
Wat zijn Figaro betreft zeg ik „speel-
AMSTERDAM (ANP). Onder aus
piciën van de Vereniging Nederland-
DDR wordt in het Van Gogh Museum te
Amsterdam van 15 januari tot 15 febru
ari een tentoonstelling gehouden van
grafische kunstwerken, beschikbaar ge
steld door het ministerie van cultuur uit
de DDR.
Onder de titel „De vrouw in de DDR-
grafiek” omvat deze expositie een 50-tal
grafische kunstwerken, vervaardigd door
Oostduitse kunstenaars zoals Fritz Cre
mer, Lea Grundig, Gerhard Gettner,
Barbara Lechner en Ronald Paris.
De tentoonstelling wordt op woensdag
14 januari om 16 uur geopend door de
DDR-ambassadeur in Den Haag, Ger
hard Waschewski. Directeur Hans Paal
man van het Stedelijk Museum
Schiedam zal de expositie inleiden.
HAARLEM Met het concert,
het Noordhollands Philharmonisch Or
kest dinsdagavond onder leiding
er
gestreefd het populaire karakter
van de „landen-serie” van het NPO te
handhaven. In het bijzonder werd dit
bereikt met de keuze van de Carmen-
suite van Georges Bizet als openings
nummer. Debussy’s „Prélude a l’après-
midi d’un faune” en het symfonisch
gedicht „l’Apprenti sorcier” van Paul
Dukas waren ook geplaatst, ten bewijze,
dat zij langzamerhand eveneens tot po
pulariteit zijn geraakt, hetgeen aan hun
artistieke waarde niets af kan doen. Nog
altijd laten zij zich gelden als charman
te, innemende meestercomposities, waar
uit een rijke muzikale fantasie in sfeer-
scheppende instrumentale timbres en in
beeldend-tekenende melodie, harmonie
en ritmen met uitnemend afgestemde
dynamiek opklinkt, die de toehoorders
veel te genieten geeft.
Ook gisteravond was dit het geval bij
de zorgvuldige uitvoeringen, die Willem
Frederik Bon met het orkest tot stand
bracht na de opera-romantiek van de
gedeelten uit Bizets drama „Carmen”,
die mede bereikt werd door fraai klank
rijk solo-spel van de orkestleden.
Als een heel bijzonder muzikaal ge
schenk klonk op deze avond in zijn
uitdrukkingsrijke schoonheid weer het
prachtig „Poème” van Chausson, dank
zij het verinnigde maar ook bewogen
solospel van Christiaan Bor. Hij bracht
het gave werk met passende eenvoud en
gaf geen ogenblik toe aan imponerende
virtuoze uiterlijkheid. De muzikale ver
standhouding van de dirigent en het
orkest met de solist was voorbeeldig.
Hiervan was eveneens sprake, zij het in
geheel andere zin, bij de begeleiding van
de onstuimige vioolpartij van Tzigane,
Ravels muzikale visie op de poestasfeer
met de geassocieerde letterlijke klank-
uitspattingen en bruisende wildheid. Al
deze uitdrukkingsfacetten traden met
wat milde accenten aan de dag, ook in
het orkestrale spel.
Voor deze prestatie werden solist, diri
gent en orkest met hartelijke bijval
beloond.
Dinsdagavond zagen we in het HOT
het resultaat van dit soort experimenten
uitgevoerd door de beeldende kunstenaar
Peter Quince, onder de titel „Quintessen
ce”. Hij was op het idee gekomen een
danseres bepaalde gymnastiekoefeningen
te laten doen en die dan te verfilmen.
Die film nu word van bovenaf op de
grond geprojecteerd en achter dat beeld
mag de danseres proberen precies de
zelfde gymnastiekoefeingen nog eens te
doen en wel precies net zo snel als het
geprojecteerde beeld vóór haar. De grap
is dat de snelheid van de film door
iemand via een knop geregeld kan wor
den, en dat de danseres dat beeldtempo
moet volgen.
Om het minder vervelend te maken
zijn er drie danseressen, die ieder hun
eigen projectie hebben en ieder hun
eigen tempo. Vanuit dit stanpunt gezien
moet ik vaststellen dat de middelste
DEN HAAG (ANP). Studio Scara
bee uit Den Haag heeft op de vierjaar
lijkse internationale tentoonstelling voor
decorontwerpen in Praag een zilveren
medaille verworven in de categorie Sce
nografie, speciaal voor het experimentele
karakter en de presentatie. Scarabee had
de Nederlandse inzending verzorgd met
ontwerpen van de produkties „Fata Ba
nana” uit ’71, „Witstrjp” uit ’73 en
„Dummies” uit 1974 en met stukjes van
de voorstellingen op videoband. Studio
Scarabee maakt theater vanuit beelden
de kunst.
Algemeen en artistiek leider Adri
Boon van Scarabee heeft de onderschei
ding uit handen van de Tsjechische
minister van cultuur, de heer Klusak,
ontvangen op het kasteel Wallenstein in
Praag.
Engeland "kreeg voor scenografie de
gouden plak. In de categorie kostuums
ging het goud naar Japan en het zilver
naar Hongarije. In de rubriek architec
tuur was er goud voor verschillende
Franse ontwerpers.
de”, want zijn spel was beter dan zijn
stem. In 1965 zong hij voor het eerst de
Figaro in Covent Garden en dat doet hij
nu nog steeds. Hij speelt voor zijn
plezier en voor het onze, het kost hem
niet de minste moeite, want hij is Figa
ro.
La Contessa werd gezongen door Pilar
Lorengar uit Saragossa. Zij begon haar
carrière in Londen met Traviata. Van
daar naar Berlijn en vervolgens naar de
Metropolitan in New York, waar zij dit
jaar Elsa gaat zingen in Lohengrin en
dan naar Strasbourg voor de Marschal-
lin in de Rosenkavalier.
Maar het meest heb ik genoten van
Teresa Stratas als Suzanna (geboren in
Toronto). Zij is klein en watervlug. De
hele scène begint te leven als zij op
komt. Zij heeft heel wat pijlen op haar
boog gratie, élégance, schoonheid,
deugd en ondeugd, lief, kattig en speels.
Zij is eerlijk en rondborstig, maar weet
ook snel een leugentje te bedenken. Hei,
moment hevig verontwaardigd en
het volgende vergevingsgezind. Zij be
heerst elke situatie en heeft daarbij een
stemmetje om voor te knielen. Als zij op
het toneel is, lijkt het of iedereen stil
staat. Zij is best de moeite waard om
voor naar Londen te gaan, maar u kunt
ook wachten tot zij hier komt. Dat
duurt gelukkig niet lang meer. Het vol
gende seizoen zingt zij bij de Nederland
se Operastichting Russalka van Dvorak.
Het is een vrij vervelend sprookje, maar
Straas zal er wel leven jn brengen.
Graaf Almaviva werd gezongen door
Bernd Weikl uit Wenen. Hij is een
houten klaas met een mooie stem. Dom.
ijdel en irritant, geknipt voor zijn rol.
Een mevrouw naast mij verzuchtte: „O,
he is nice! He looks so English. (O, hij is
aardig. Hij ziet er zo Engels uit). Ik kon
haar geen ongelijk geven. Voor de rest
waren de rollen uitstekend bezet. De
leiding was toevertrouwd aan Christoph
von Dohnanyi, die in zijn manier van
dirigeren veel op Josef Krips lijkt. Knal
harde accenten en een fluisterend pia
nissimo. Zeer snelle tempi, maar een
ijzeren discipline. Het orkest speelde uit
stekend. Vooral de houtblazers vielen op
door hun muzikaliteit, mooie toon en
uitmuntende techniek.
Het Londense publiek reageert traag.
Het duurt lang voordat zij t ot een
applaus besloten hebben, maar zij hou
den het lang vol!
schikkingen die een decoratief effect
opleveren.
Chavalit Soemprungsuk valt met
zijn drukken enigszins buiten het ka
der van de overigen, hoewel hij ook
van herhalingen in eenvoudige patro
nen gebruikt maakt, enigszins te ver
gelijken met de manier waarop men
ook tegels met eenvoudige patronen
zou kunnen leggen in een decoratieve
afwisseling.
Deze expositie is een rondrëiscol-
lectie van de Nederlandse Kunststich
ting, evenals de tweede, een in Enge
land samengestelde, die Roadshow
heet.
„MEERVOUD ENKELVOUD”
heet een van de twee tentoonstellin
gen die tot en met 15 februari aan
staande in de Haarlemse Vleeshal
zijn te bezichtigen. Het is een ten
toonstelling van plastieken en objec
ten van non-figuratieve aard.
Een voorbeeld: Neeltje Korteweg
exposeert een bouwdoos met houten
blokjes van rechthoekige maar onre
gelmatige vorm, een soort letter „L”
in drie dimensies. Die blokjes laten
zich op alle mogelijke manieren sta
pelen. In het groot zijn die blokken
ook aanwezig als bouwelementen en
een serie dia’s toont aan hoe er mee
gewerkt kan worden.
Een variatie daarop is van de hand
van Hil Andringa. Zij werkt ook met
kubistische vormen, maar minder
eenzijdig, bijvoorbeeld vierkante hou
ten schakels' die een ketting vormen,
binnen bepaalde grenzen eveneens
stapelbaar.
Yvonne Kracht maakt bouwdozen
met een inhoud van aluminium-ele-
menten met als uitgangspunt elemen
taire vormen die ze heeft afgeleid
van een driehoek, een cirkel en een
vierkant. Je kunt de losse elementen
met moeren aan elkaar schroeven en
zo je eigen non-figuratieve strakke
plastiek vormen, waarbij opvalt dat
het simpele uitgangspunt toch zeer
variabele plastieken mogelijk maakt.
Ook bij Tye Domburg, keramist.
bestaat er in één geval een variatie
mogelijkheid. Hij toont onder meer
een houten bak met wit aardewerk
staafjes met bolle koppen. Ze kunnen
staan, zijn niet allemaal even lang
Men kan de losse staafjes rangschik
ken en zo ontstaat een patroon met
een mathematisch bepaalde
werking. Van hem hangen
reliëfs met
staafjes tegen een achtergrond, ge
rangschikt in door hem gekozen en
meestal zeer regelmatige patronen.
Bovenstaande kunstenaars leve
ren als het ware zeer eenvoudige
elementen waarmee de eventuele b-
zitter zelfwerkzaam kan zijn. Hij kan
bouwen, rangschikken, zelf het pa
troon bepalen. Juist krachtens de te
genwoordige pedagogiek is het
spelen met de eenvoudigste „bouw-
doos-elementen” het meest dwingend
om de fantasie aan het werk te
zetten, mits de spelers over een ont
wikkelde fantasie beschikken. Ver
moedelijk kan men er dan uren ge
boeid mee bezig zijn.
Is het zo bedoeld? Bij sommigen
misschien wel, bij andere kunstenaars
misschien ook niet. In hun werk
geven ze wel een antwoord op de
realiteit. We zijn immers allen om
ringd van „stapelingen”, zoals blok
ken flats; op bouwplaatsen van ge
stapelde materialen; op speelplaatsen
stapelbare vormen. In de kunst dus
ook dezelfde mogelijkheden op klei
nere schaal als een soort demonstra
tie dat er feitelijk geen grenzen zijn
tussen kunst en technologie.
Een paar andere deelnemers aan
„Meervoud enkelvoud” gebruiken
dezelfde vormtaal. Bij hen is echter
geen „speelbare” variatiemogelijkheid
voorhanden. Van Jan van der Vaart,
de bekende keramist is er een reliëf
dat om-en-om uit regelmatige kubus
sen bestaat, afgewisseld „kubussen”
met een gebogen oppervlak.
Edwerdt Hilgeman toont houten
kruisramen in serie, heel eenvoudig
„onkunstzinnig” meer bouwelement
dan plastiek in de traditionele zin
Veel meer in die zin werkend zijn de
reliëfs van Joost Baljeu, plexiglas
bakjes in verschillende kleuren tegen
een effen achtergrond. Hij werkt er
zeer variabel mee in allerlei rang-
danseres (Marilyn Lewis) deze keer won.
Zij was vrijwel continu gelijk met haar
projectie, de andere twee hadden daar
wat moeite mee, maar misschien was
dat ook wel de bedoeling. Om het geheel
nog interessanter te doen schijnen liepen
er op de achtergrond ook nog twee
digitaalklokken mee, die iets moesten
aangeven van de filmsnelhéid. maar dat
is me niet erg duidelijk geworden, even
min trouwens als het irritante mechani
sche krekelgesjirp, dat als geluidsdecor
mocht fungeren. Het lijkt me heel goed
mogelijk om met een dergelijke combi
natie van film en danser een bepaalde
spanning te creëren, maar dan zou men
toch moeten uitgaan van de beweging
zelf en daar ontbrak vrijwel alles aan.
De tweede première heet „Overcast”,
bestond uit veel geloop van drie dansers
in de buurt van een gordijn met als ik
het goed geteld heb één fraaie lift en
drie wel aardige grapjes, te weinig
zelfs maar choreografie genoemd
worden.
Volgende week dinsdag is er weer een
experimentele avond van het Nederlands
Dans Theater in het HOT, dan zullen in
première gaan de nieuwe stukken waar
Don Asker en Niels Christe nu nog mee
bezig zijn. De voorstelling van gisteren
werd geopend met wat informatie van
de vier „choreografen” over hun werk.
De vertoonde fragmentjes van de nog
komende premières waren meer belo
vend dan de al uitgebrachte stukken. Of
deze verwachting klopt zullen we dan
volgende week zien.
Veel kunstenaars produceren de
laatste jaren geen kunstwerken, maar
werken het idee daartoe niet uit of
volstaan met een „halfproduct”. Soms
ligt het idee alleen in een tekst vast
en dan wordt de uitwerking aan de
beschouwer overgelaten, soms wordt
schematisch aangeduid hóe het idee
kan worden uitgewerkt en soms is er
een eindproduct dat men inderdaad
als het totstandgekomen idee kan zien.
Even vaak echter staat men in die
laatste gevallen voor een kunstwerk
met dubbele bodem dat toch niet is
wat het lijkt. Discussiëren over idee-
enkunst die alleen de tekst of een
schema oplevert heeft weinig zin.
Zo is er een van de Engelse kun
stenaars, Richard Long, die (behalve
foto’s van hand-Art exposerend) het
wandelen als een kunst be
schouwt. Na een wandeling brengt
hij zijn route in kaart en die kaarten
hangt hij op als imentatie, zo’n
beetje in de zin van „Kilroy was
here”. Een klemmende vraag' als een
gewoon mens een ANWB-wandelrou-
te via een kaart volgt, is hij dan ook
een ideeënkunstenaar wiens prestaties
expositiedrang opleveren?
Veel dichter reële documentatie dje
tévens een kunstwerk oplevert is bij
voorbeeld van Ivor Abrahams. Hij
neemt foto’s van zijn tuin vanuit
verschillende gezichtspunten. Vervol
gens worden van die foto’s zeefdruk
ken gemaakt. Als je het achterliggen
de idee van de documentatie weg
denkt hou je toch altijd een stel in
AMSTERDAM (ANP) De gemeente
Amsterdam heeft in 1975 voor een be
drag van 310.000 gulden aan kunstwerken
aangekocht. Aan tekeningen en gemeng
de technieken op papier werd voor
70.000 gulden aangeschaft, aan schilder
ijen voor 90.000 gulden, aan grafische
kunst voor 30.000 gulden, aan klein plas
tiek, keramiek, objecten en projecten
voor 90.000 gulden en aan wandkleden
voor 30.000 gulden.
Deze jaarlijkse aankopen zijn bestemd
voor de uitbreiding van het door het
Bureau beheer kunstwerken beeldende
kunstenaarsregeling beheerde Amster
damse kunstbezit.
AMSTERDAM. De zeer grote be
langstelling voor de concerten die de
Engelse popgroep Supertramp in de af
gelopen dagen heeft ondervonden, heeft
de groep ertoe gebracht om nog een
extra ontreden in ons land te geven.
kleur heel mooie prenten over.
De ideeënkunst bestaat voor een
groot deel bij dg. gratie van de toto
grafie. John Hilliard maakt collages
van fotofragmenten, maar legt ook
situaties in kleuren vast, waarbij hij
een knap gebruik maakt van de mo
gelijkheden die de fotografie ook
in kleur biedt. Een ander als Mali
Morris maakt eenvoudigweg zeef
drukken van foto’s van plafonds en
deuren, uitsluitend documentair dus,
zonder enige fantasie.
Een andere mogelijkheid is jezelf
laten fotograferen in ongewone situa
ties. Dan wordt de kunstenaar zelf
object van zijn kunst-idee, zoals Bru
ce McLean, die onder meer zichzelf
ironiserend als „Gevallen strijder”
toont. In zijn richting schuilen na
tuurlijk tal van mogelijkheden.
Ik heb er enkelen genoemd. Allen
noemen vraagt teveel plaatsruimte.
Wie meer wil weten vindt bij de
suppoost een vouwblad vol informa
tie, soms de moeite waard, soms in
een onmogelijk vakjargon vol quasi-
diepzinnige bla-bla.
