Nieuw instituut streeft
eerlijker beoordeling na
Emmylou Harris zorgt
voor echt countrybal
i
fc
BJif
99
Kittige Konarska met knappe kleurige kollectie
O
o®
fc
Stichting Nationale Hitparade
denkt umij te kennen?
u kent mij maar half..
EMMANUELLE 2
de antimaagd
1976
V R IJ D A G
27
FEBRUARI
KUNST
1
Vanaf 4 maart in Nederland
en niet in Frankrijkf
SYLVIA KRISTEL
HAARLEM Donderdag gaat
het toneelstuk „Droom van een
stuk” in de Toneelschuur in pre
mière, nadat dinsdag en woensdag
de try-outs zijn gehouden. Het stuk
is geschreven door Rup van Woer-
kom, Bert Bouquet maakte er de
muziek bij. Dit is hetzelfde duo dat
vorig jaar de succesvolle kindér-
musical „Kinderen bestaan niet”,
uitgevoerd door de leerlingen van
de IVO-MAVO, schreef. Het werd
zelfs een keer in het kader van het
Holland Festival gespeeld. Toen
was het een sprookje voor kinderen.
Nu is het de harde realiteit voor
volwassenen.
EEN NAAM DIE U nagenoeg
ieder seizoen in deze rubriek aan
treft is die van Lucyna Konarska
uit Amsterdam. Echt niet alleen
omdat die naam zo’n mooie klank
heeft, maar vooral omdat deze,
van oorsprong Poolse, vrouw
steeds weer kans ziet een ver
rukkelijke kledingcollectie in
het bijzonder van hooggekwali
ficeerde Italiaanse makelij
samen te stellen. Haar voorjaars-
en zomercollectie is daar het
klinkklare bewijs van.
V
onaangenaam vreselijk
hebbenden
nu
EMMYLOU HARRIS
zonder meer
suède collectie gezorgd
7.
CONCORDE FILM
Uit de collectie van Lucyna Konarska
is dit blauwe suède pak met bijpas
sende blouse van het Italiaanse huis
Lesy.
Frans Icke en Marianne Lapré; op
van een stuk”.
Een suède pak met opengewerkt jasje van Lesy uit de Konarska-
collectie.
WAAG ALLEREERST EEN OOG
JE met mij aan die eindeloze variatie
in katoenen en wollen jersey jurkjes,
deux-peèces Van batist en gemerceri-
seerde katoen. Nou mag iedereen van
mij, zonder met de ogen te knippe
ren, beweren dat de natuur de mooi-
DE KITTIGE LUCYNA KONARS
KA had bovendien voor een uitzon
derlijk mooie
-4
van het Italiaanse huis Lesy. Suède
met een zijdeglans verwerkt in pak
ken met geajoureerde jasjes en rok
ken met korte vestjes, flatteus opge-
randen. En wat te zeggen van een
beeldschoon blauw suède pak met
cirkeltjes print en zijden blouse voor
zien van hetzelfde dessin?
VOOR DE AVOND ZIJN ER LAN
GE katoenen rokken met bijpassende
blouses en dan niet te vergeten de
lange zijden jersey japonnen in ver
rassende kleuren van de reeds ge
noemde Ken Scott. Zwart zijden jer
sey en franje leverden een bijzonder
aparte kaftan op, terwijl een lange
blauwe zijden mosseline japon met
geborduurde V hals van Tiziani op
een grand-gala beslist niet zal mis
staan. Hoe dan ook, van de vroege
ochtend tot de late avond en soms
wellicht weer tot die vroege ochtend
heeft Lucyna Konarska
een flatteuze outfit.
NAAST MANTELS MET BIJPAS
SENDE rokken van wollen gabardine
zag ik in de salons van Konarska ook
slank gesneden zijden jasjes, die
eventueel ook als robe-manteau kun
nen worden gedragen. Andere fraaie
mantels van wollen double-face en
mantelpakken van flausch, waar de
namen van Carla Arosio en Brugnoli
garant voor staan, zijn het aantrek
ken meer dan waard.
gevolge vrijwel alleen gebruik makend
van songmateriaal van anderen weet ze
door een hoog tempo, een goede verde
ling van krachten, haar gevoelsmatige
manier van zingen en geholpen door het
feit dat ze over een uitgelezen keur van
begeleidrs beschikt, het publiek een op
windende avond te geven:
Terwijl heel wat countryfanatn zich
door Emmylou’s appeal voelen aange
trokken, zit de halve Elvis Presley-
fanclub in de zaal om zich andermaal
aan de verbluffende gaven van James
Burton (gitaar), Glen D. Hardin (piano)
en Emory Gordy (bas, banjo, mandoline)
allen ex-begeleiders van de Pelvis te
vergapen. The Hot Band wordt gecom
pleteerd door Rodney Crowell (ritmegi-
taar, zang), Hank diVito (nedal steel) en
John Ware (drums).
Het voor de country zo karakteristieke
duet staat meteen in het eerste (korte)
deel voor de pauze centraal in het
openingsnummer Cash on the Barrelhe
ad. Vlekkeloos mooi klinken de zanghar-
monieën tussen Crowell, Gordy en Em
mylou en technisch subliem die op gi
taar tussen DiVito en Burton, die vanaf
Dolly Parton’s Coat of many Colours
talrijke open doekjes krijgen. Na If I
could only win your Love en het blue-
grass-achtige Mother met the Angels is
het de beurt aan Crowell’s Tulsa Queen
waarin het efficiënte ritmische vlecht
werk van de piano telkens even zicht
baar wordt.
Dadelijk na de rust hoogvliegers zoals
de Beatles-oldie Here, There Evryw-
here; One of these Days, waarin Burton
zijn standje poseert de man trekt
met schijnbaar het simpelste gemak de
moeilijkste soli tevoorschijn-, het tragi
komische Feelin’ single-seein’ double en
meer materiaal van Elite Hotel (voor de
pauze stond Pieces of the Sky centraal).
Bij de Hot Band valt het toch wat
beperkte kader van de country nauwe
lijks op. Zo is Grievous Angel wonder
mooi, Wheels geaccentueerd en Till I
gain Control again dermate onverbidde
lijk, dat de zaal zeer dankbaar compleet
door de knieën ga' t.
Na de lange tweede set komt het
gedwongen einde pas na twee toegif
ten met onder andere Parsons’ Sin City
en rockwerk als het licht wordt aan
geknipt. Zeer tot ongenoegen van de
gezellige roadie, die in het volle licht
gezeten, tot vermaak van iedereen met
allerlei grappen voortdurend de show
had gestolen. Maar ja, de klok sloeg
middernacht. Iedereen moet met ’n „we
really had a ball last night” het Con
certgebouw hebben verlaten.
wakker wordt is het stuk afgelopen.
„Een echte moraal zit er ook niet in”,
gaat hij verder. Het publiek krijgt het
verhaal voorgeschoteld en moet zelf
maar kijken wat het ermee doet. Ik heb
er alleen een stuk menselijkheid in ge
stopt”. Gerard Verwer ziet het meer als
een incidenteel voorbeeld: „Het is een
problematiek van een bepaalde genera
tie. Het gaat over een popzanger die een
produkt is van de popwereld, maar het
heeft ook betrekking op de wereld daar
buiten. Mensen gaan zo in hun werk op
dat hun huwelijk eraan kapot gaat..
Theater is bij uitstek een middel om de
maatschappij zichzelf te laten zien, maar
een kritische instelling moet je aan het
publiek overlaten. Waarom zou je me
teen met rode vlaggen gaan lopen? E
waarom dat altijd rode vlaggen moeten
zijn, is ook een gevolg van kortzichtig
heid. In het kapot gaan van die jongens
Profiteert Emmylou Harris van de
hausse in de belangstelling voor kwali
tatief goede country, haar leermeester
Gram Parsons (onder meer Flying Bur
rito Brothers) incasseert eerst lang na
zijn voortijdig heengaan de nodige er
kenning. Tijdens zijn leven viel een
klassealbum als Grievous Angel, waar
Emmylou haar medewerking aan heeft
verleend, nauwelijks op. Een aantal van
zijn songs staan op haar huidige reper-
passie, waarmee zij ze ten gehore weet
te brengen tot de beste. Overigens ziet
Emmylou zich in de eerste plaats als
performer, niet als componiste; dienten-
Eveneens uit Italië afkomstig, maar nu van Avagolf,
vindt u in de salons van Konarska deze katoenen
knitwear jurk met omslagdoek.
stommeling, een
naar persoon, dat voel je helemaal. Het
verhaal is eigenlijk het doorprikken van
een idool, iemand die zich boven ande
ren verheven voelt. Zijn ballonnetje
wordt doorgeprikt en dan komt ie weer
met zijn voeten op de grond terecht”.
Het stuk lijkt hoofdzakelijk uit dro
men te bestaan, de momenten dat je de
hoofdpersoon ziet slapen zijn erg zeld
zaam, waardoor wel eens de verwarring
gewekt kan worden dat de dromen de
werkelijkheid zijn, af gewisseld met een
paar onduidelijke tussenvoegsels. „Het is
een collage van dag- en nachtdromen,
het publiek moet zelf uitmaken waar de
droom in werkelijkheid overgaat”, zegt
regisseur Gerard Verwer.
WAAR HAAL JE zo’n onderwerp
vandaan? „Als tekstschrijver kom ik nog
al eens niet bekende mensen in aanra
king zegt Rup van Woerkom. „Het zijn
aardige mensen maar ze worden voor
het volk gegooid. Ik heb een bekende
vriend waarmee ik vergelijkbare dingen
zag gebeuren. Dat heb ik overdacht en
uitgewerkt. Een oplossing heb ik niet
gegeven, die is er eigenlijk ook niet. Het
gaat niet verder dan de dromen, als hij
wakker wordt is het stuk afgelopen.
„Een echte moraal zit er ook niet in”,
gaat hij verder. Het publiek krijgt het
verhaal voorgeschoteld en moet zelf
maar kijken wat het ermee doet. Ik heb
er alleen een stuk menselijkheid in ge
stopt”. Gerard Verwer ziet het meer als
een incidenteel voorbeeld: „Het is een
problematiek van een bepaalde genera
tie. Het gaat over een popzanger die een
produkt is van de popwereld, maar het
heeft ook betrekking op de wereld daar
buiten. Mensen gaan zo in hun werk op
dat hun huwelijk traan kapot gaat.
Theater is bij uitstek een middel om
HET GAAT OVER een popzanger in
zijn nadagen. Het stuk speelt Zich af in
zijn slaapkamer. Hij droomt alleen nog
maar over vroeger: de tijd dat hij door
zijn publiek werd toegejuicht, de meisjes
hem aanbaden, de keer dat hij zijn
toekomstige vrouw ontmoette, hun hu
welijk en hoe dat uiteindelijk misliep.
„Die dromen zetten hem voor het eerst
in zijn leven aan het denken over zijn
bestaan en hij merkt dat hij het belan-
samen. De reglementen voor de samen
werking boden de mogelijkheid, dat be
langhebbenden als omroepdirecteuren en
platenfabrikanten, mee zouden spreken
bij het samenstellen van de T-op-30. Dit
gevaarmoest worden uitgebannen. Er
diende een forum te worden geconstru
eerd van deskundigen die geen belang-
zijn, wilde de Buma zijn
plannen volledig kunnen en blijven uit
voeren.
Hiervoor komt er nu de beleidcom-
missie als toporgaan van het instituut.
Behalve de heer Schüttenhelm zitten in
de commissie: Jaap van Praag, die ex-
platenhandelaar is, Piet Beishuizen die
directeur was van de inmiddels opgehe
ven stichting voor de Collectieve gram-
mafoonplaten-campagne, drs. A. W.
Merk, secretaris van het bedrifschap Ho
reca, en Frits Versteeg als representant
van de muziekjournalisten in ons land.
Het toporgaan telt daarmee het mini
mum aantal leden. Het kan ten hoogste
negen leden tellen. Het moet zijn eigen
statuut ontwerpen. De beleidscommissie
kan zich zo nodig verzekeren van we-
tenscappelijke begeleiding voor de sa
menstelling van de hitparades. Ze zal
ook klachten over de Top-30 behande
len. Ze gaat adviseren oVer de toekom
stige structuur en staturs van het insti-
tuur cn over de bestemming van even
tuele baten, die in elk geval een culture
le moet wezen, aldus de Buma.
HET GAAT OVER een popzanger in
zijn nadagen. Het stuk speelt zich af in
zijn slaapkamer. Hij droomt alleen nog
maar over vroeger: de tijd dat hij door
zijn publiek werd toegejuicht, de meisjes
hem aanbaden, de keer dat hij zijn
toekomstige vrouw ontmoette, hun hu
welijk en hoe dat uiteindelijk misliep.
„Die dromen zetten hem voor het eerst
in zijn leven aan het denken over zijn
bestaan en hij merkt dat hij het belan
grijkste in het leven verloren heeft. „De
liefde”. Tijdens de repetities zegt Rup
van Woerkom, werd mij ook steeds ver
weten dat zijn karakter helemaal niet
naar voren komt terwijl je van het
meisje toch een duidelij' beeld krijgt.
Maar in feite heeft hij ook geen karak
ter, hij heeft een fase van zijn leven
gemist”.
De spelers vonden er wel bepaalde
herkenningspunten in. Toen Frans Icke,
de mannelijke hoofdrolspeler, het stuk
voor de eerste keer las barstte hij in
huilen uit. Hij herkende er dingen van
zichzelf in. Hans van Veller, één van de
musici, zag het ook zo: „Ik heb zelf
samen met Jaap van Manen de drum
mer, in een band gezeten en we herken
den echt situaties zoals die zich in een
band voor doen. Ze zijn ongezouten in
het stuk weergegeven. De figuren zijn
echt gaan leven. De hoofdpersoon is zo’n
ste kleuren toont, maar die lieve
mensen hebben dan nog nooit de
handprinted jurken, deux-pièces en
blouses van Ken Scott gezien. Daar
sta je immer weer met open mond
naar te kijken. Scott heeft zijn domi
cilie in Italië, een land dat voor
kleurgevoelige lieden zeer inspirerend
is. Onnavolgbaar is overigens het raf
finement waarmee Ken Scott met
kleuren tovert. Van Milena Mosele
treft u voorts aan zeer fijne katoenen
knitwear, rokken met beeldschone
jumpers en eenmaal bij elkaar aan
getrokken niet meer van een jurkje
te .onderscheiden.
AMSTERDAM (ANP). Voor een
objectieve en eerlijke hitparade richten
de auteursrechtorganisaties Buma en
Stemra het instituut de Nationale Hitpa
rade op. Die oprichting geschiedt officie
el 10 maart als ook de beleidcommissie
voor het instituut wordt geinstlleerd. Dit
top orgaan staat onder voorzitterschap
van de gepensioneerde NOS-voorzitter E.
Schüttenhelm, die evenals de overige
leden op persoonlijke titel als onafhan
kelijke deskundigen in de commissie is
benoemd, naar de Buma donderdag
heeft meegedeeld.
Het instituut stelst zich ten doel het
Nederlandse muziekleven en de onaf
hankelijke en ofjectieve voorlichting te
bevorderen. Hiervoor wil het ook een
informatiecentrum voor het Nederlandse
muziekleven, dus niet alleen voor de
pop-muziek, oprichten.
Het instituut De Nationale Hitparade
bestaat al een tijdje als activiteit zonder
winstoogmerk van de Buma, waarvoor
wordt samengewerkt met de omroepen,
de platenindustrie en de platenhandel.
Het is de Buma bebleken, dat er bij de
belanghebbenden behoefte bestaat aan
een onafhankelijke voorlichting van de
uziek- en platenconsument. Ruim een
jaar geleden werd begonnen met de
uitgaven van het weekblad „De Nationa
le Hitparade”, dat thans een oplage heeft
van meer dan 100.000 exemplaren.
Het instituut stelt wekelijks de Top-30
IN DE COUTURE COLLECTIE ko
men we zijden shantung japonnen
van Tita Rossi tegen en modellen van
mousseline de soie van Ognibene
Zendman. Lancetti is vertegenwoor
digd met een jurkje van ragfijne
mousseline de soie met naalddunne
plissé’s. Ook zult u de griffes ontdek
ken van André Laug, Tiziani en An
tonelli.
AMSTERDAM. De lieftallige Em
mylou Harris and the Hot Band lieten
gisteravond in een uitverkocht Concert
gebouw, nauwelijks drie maanden na de
eerste kennismaking, opnieuw country
van de bovenste plank horen. Bijna was
het feest niet doorgegaan want zowel de
musici als de intstallatie deden er on
verwacht lang over om in Amsterdam te
arriveren. Een quasi weifelend Emmy
lou constateerde bij ’t laatste concert
van deze toernee: „This must bij the
place?”
Droom van een stuk” prikt
bestaan van pop-idool door
grijkste in het leven verloren heeft. „De
liefde”. Tijdens de repetities zegt Rup
van Woerkom, werd mij ook steeds ver
weten dat zijn karakter helemaal niet
naar voren komt terwijl je van het
meisje toch een duidelijk beeld krijgt.
Maar in feite heeft hij ook geen karak
ter, hij heeft een fase van zijn leven
gemist”.
De spelers vonden er wel bepaalde
herkenningspunten in. Toen Frans Icke,
de mannelijke hoofdrolspeler, het stuk
voor de eerste keer las barstte hij in
huilen uit. Hij herkende er dingen van
zichzelf in. Hans van Veller, één van de
musici, zag het ook zo: „Ik heb zelf
samen met Jaap van Manen de drum
mer, in een band gezeten en we herken
den echt situaties zoals die zich in een
band voor doen. Ze zijn ongezouten in
het stuk weergegeven. De figuren zijn
echt gaan, leven. De hoofdpersoon is zo’n
stommeling, een onaangenaam vreselijk
naar persoon, dat voel je helemaal. Het
verhaal is eigenlijk het doorprikken van
een idool, iemand die zich boven ande
ren verheven voelt. Zijn ballonnetje
wordt doorgeprikt en dan komt ie weer
met zijn voeten op de grond terecht”.
Het stuk lijkt hoofdzakelijk uit dro
men te bestaan de momenten dat je de
hoofdpersoon ziet slapen zijn erg zeld
zaam waardoor wel eens de verwarring
gewekt kan worden dat de dromen de
werkelijkheid zijn af gewisseld met een
paar onduidelijke tussenvoegsels. „Het is
een collage van dag- en nachtdromen,
het publiek moet zelf uitmaken waar de
droom in werkelijkheid overgaat”, zegt
regisseur Gerard Verwer.
WAAR HAAL JE zo’n onderwerp
vandaan? ,Als tekstschrijver kom ik nog
al eens met bekende mensen in aanra
king zegt Rup van Woerkom. ,Het zijn
aardige mensen maar ze worden voor
het volk gegooid. Ik heb een bekende
vriend waarmee ik vergelijkbare dingen
zag gebeuren. Dat heb ik overdacht en
uitgewerkt. Een oplossing heb ik niet
gegeven, die is er eigenlijk ook niet. Het
gaat niet verder dan de dromen, als hij
zit de kritiek. Er zit iets fout waardoor
zijn leven ook mis gadt en dat willen
we laten zien”.
HOEWEL RUP VAN WOERKOM een
compleet toneelstuk overhandigde is er
van de oorspronkelijke tekst weinig
over. De eerste weken van de repetities
werden hoofdzakelijk doorgebracht met
grsprekken over de inhoud en de tekst
van de rollen. „Maar het is nooit uitge
lopen op een strijd op leven en dood”,
zegt hij lachend, „Het is uiteindelijk een
stukje team-work van twaalf mensen
geworden”.
„De inzet van de mensen is erg groot
ondanks dat ze overdag nog ander werk
doen Dat kom je zelfs in de profwereld
niet tegen”, zegt Gerard Verwer die zelf
bij Rob van Reijns mimetheater werkt
en daardoor wel vergelijkingsmateriaal
heeft. Hij volgde de theaterschool van
Jacques Lecoq in Parijs. De kennis die
hij daar heeft opgedaan kwam hem hier
goed van pas. „Het was de eerste keer
dat ik regisseerde; voor mijzelf een ex
periment, een leerproces. Ik heb geleerd
met mensen samen te werken, mijn
ideeën onder woorden te brengen en aan
de spelers over te dragen”.
Ondanks dat er veel muziek in voor
komt,wil Rup van Woerkom het toch
beslist geen musical noemen. „Het is een
stuk met muziek, gedeelten uit de show
van de popzanger, hij is in zijn dagelijks
leven ook constant met muziek bezig en
dan is er niet aan muziek te ontkomen”.
Regisseur Verwer is erg tevreden over
de integratie van muziek en toneel en
ook van spelers en musici. De leden van
de popgroep spelen namelijk ook een
belangrijke rol in het leven van de
popzanger; zij zijn de toekijkers, de
critici.
BERT BOUQUET SCHREEF de ak
koordenschema’s en de thema’s die door
de groep gezamenlijk uitgewerkt en ge
arrangeerd werden. „We hebben gepro
beerd zoveel mogelijk ongedateerde mu
ziek te maken en toch niet clichématig
te worden, het moest in de droomsfeer
passen. We hebben expres niet de stijl
van een bepaalde popgroep, bijvoorbeeld
de Stones, geïmiteerd omdat je dan
mensen krijgt die zeggen: „Hé, het lijkt
helemaal niet op de Stones”.
De musici worden in het stuk „de
katten” genoemd, in het Engels vertaald
zou dat „the Cats” worden, maar de
overeenkomst met een Volendamse
groep berust op puur toéval. In het
programmaboekje zit een grammofoon
plaatje met twee liedjes; een uitgave
van de Toneelschuur.
Dit is de eerste eigen produktie van de
Toneelschuur in het verbouwde pand.
De organisatie, produktie en verant
woordelijkheid voor het programma lig
gen helemaal bij de Toneelschuur. „Ik
vind het ontzettend goed dat dit kan”,
zeg Verwer, „Het is eenmalig in Neder
land. Hiermee is het theater weer terug
gekeerd bij zijn oorspronkelijke uitgang
spunt: het theater maakt theater”.
de
