ALMS
9!
Paul Mazursky’s eigen jeugd in film
over NewYorkse kunstenaarskolonie
„Kompel, je bent weer nodig
nederland
li
II
B
H
n
Hotel-Café-Rest.
VAN AKEN
BELANGRIJKE PREMIERES IN AMSTERDAMSE BIOSCOPEN
Yoka van Brummelen
in Amerikaanse film
Uitstekende documentaire van
9
Rechtstreekse verkoop aan u
van klassieke stijlmeubelen, moderne
meubelen en het echte boeren eiken.
Ook van tienerkamers, slaapkamers
en keukens. Keuze uit honderden
soorten tapijten en gordijnen. Alles wat
bij u past voor een passende prijs.
beverwijk
„ParAbel”
i
V R IJ D A G
28
MEI
1976
FILMS
21
Rock-musical
an
Weg Velsertunnel - Zaandam
Niets nieuws
5000 m2 woonsfeer
Zalen voor familiediners
party’s - recepties
vergaderingen
Telefoon 023-324365-324709
BAAN, hoek Houtplein
HAARLEM
in Amsterdam
EUROPA
Parallelweg 43, 02510-29018 MEUBEL
Monty Python
Bowie als beste acteur
..Killer force
Nachtvoorstellingen
Oorlog en humor
-
s
I
RMHMHHMi
De suggestie die van Bowie uitgaat
n
van
Larry op weg naar roem in „Next stop Greenwich Village”.
2
(ADVERTENTIES)
Beeld uit „Kompel, je bent weer nodig".
in Groningen ont-
David Bowie in „The Man who fell
to Earth”.
Yoka
hoofdrol
3
EEN VIJF JAAR oude film in Lido
van Roger Corman wil dat door een lek
in de buizen van een chemische fabriek
een gas vrijkomt dat de dood betekent
van allen die ouder zijn dan 25 jaar. De
jeugd krijgt nu de absolute vrijheid en
DE AARDIGSTE FILM van deze week kan men vinden in Saskia dat
ongeveer gelijktijdig met het Festivalgebouw in Cannes de première brengt
van „Next Stop, Greenwich Village”, een min of meer autobiografische
film van Paul Mazursky. Mazursky is hier bekend als de schrijver-regis-
seur van „Bob and Carol en Ted and Alice”, een hedendaagse zedencome-
die die een groot succes werd, verder van „Blume in Love” en van „Harry
and Tonto”. Zijn werk onderscheidt zich van het lopende repertoire door
grote menselijkheid en een onsentimentele humor, kwaliteiten die, zeker
in die combinatie, zelden voorkomen in de huidige filmproduktie.
Meubelshow van 5000 m2
De werkgroep „ParAbel” die haar do
micilie in Harmelen heeft op de Kastan-
jelaan 37 en bestaat uit Frans Blom, Jos
Bours, Marlies Houtvast, Ed van Herpt
en Gwen Timmer heeft dezer dagen een
vertoning gegeven van „Kompel, je bent
weer nodig” die samen met „Pensioen,
geen Aalmoes” de akties van de Lim
burgse mijnwerkers voor een betere
pensioenregeling wil begeleiden en visu
eel ondersteunen.
van hebben gemaakt, de dramatische
tocht met meer dan vijftig bussen van
de mijnwerkers en hun vrouwen uit
Zuid-Limburg naar de Residentie, waar
geen van de betrokken bewindsmensen
„thuis” gaf zodat men onverrichter zake
delangereis terug kon maken.
Maar, zoals gezegd, die mislukte bede
vaart naar het Haagje is slechts het
„geraamte” van de film die ver terug
gaat in het verleden om de oorzaken op
te sporen van de slechte situatie waarin
nu de gepensioneerde mijnwerker, vaak
invalide door het ongezonde werk, zich
bevindt.
„Kompel.concentreert zich op de
protestmars van ongeveer 4000 mijnwer
kers op 18 september 1975 in Den Haag,
die in beelden „verslagen” werd door de
werkgroep. Het materiaal werd frag
mentarisch door de hele film verwerkt
en met behulp van foto’s, kranteberich-
ten en oude filmpjes is het eenhisto-
risch overzicht van de gebeurtenissen
waarvan de protestmars het voorlopige
sluitstuk vormt.
die weinig aan het origineel heeft weten
toe te voegen en alleen de met sterke
accenten werkende show nog wat aan
dikt. wat het geheel niet ten goede
komt, zoals men in het Leidseplein The
ater kan constateren.
Tenslotte is er weer een Disney-re-
trospectief in ons land gearriveerd dat
de met Oscar onderscheiden Disney-
shorts heeft gebundeld, wat een feeste
lijk geheel heeft opgeleverd dat in ver
schillende bioscopen in ons land gaat
draaien, wat Amsterdam betreft in Ci
neac Reg. Breestraat.
Het commentaar bij die passages komt
van de mijnwerkers zelf die scherp en
met overtuigende argumenten vooral in
gaan op de situatie na 1945 toen een
dringend beroep gedaan moest worden
op demijnwerker om zich extra in te
spannen ten einde de industrie in het
westen van ons land weer op gang te
brengen. De dank kwam twintig jaar
Met de meer dan een uur durende
compilatiefilm „Kompel, je bent weer
nodig” dient zich een nieuw filmcollec-
tief aan dat zich „ParAbel” noemt en
voorlopig zijn activiteiten wil beperken
tot het maken van begeleidings- en dis-
cussiefilms. Wie bij het voeren van een
actie voor sociale rechtvaardigheid op
onverschillig welk terrein, behoefte
heeft aan ondersteunend of informatief
filmmateriaal, kan bij „ParAbel” terecht
voor een instructief filmpje dat tot ver
dere gedachtewisseling aanleiding kan
geven.
De film „Next Stop eindigt als
Larry Lapinsky naar Hollywood vertrekt
op uitnodiging van een filmondememing
nadat hij in een studio in Greenwich
Village klaarblijkelijk met goed gevolg
een screentest doorstaan heeft. Tussen
begin en einde spelen zich dan rond
Lapinsky (met groot gemak gespeeld
door Lenny Baker) allerlei toestanden af
die zich in een kunstenaarskolonie kun
nen voordoen: vriendschappen, zolder-
fuiven, vrouwegeschiedenissen, chronisch
geldgebrek, een zelfmoordpoging en wat
Larry betreft het steeds onverwacht bin
nenvallen van zijn verontruste ouders.
WIE OP DE TELEVISIE WEL eens
een vervolg uit de serie „Monty Python s
Flying Circus” gezien heeft, weet dat in
Rasey gaat om een nonsensikale show
vol absurde grappen, dwaze situaties,
kolderteksten die bij elkaar een onsa
menhangend stuk humor vertegenwoor
digen van Engelse huize. Het zeskoppige
team dat voor die soms verrukkelijke
waanzin verantwoordelijk was, is nu ook-
op de film losgelaten en het resultaat
heet „Monty Python and the Holy Grail”
niet door kan gaan. Een droefgeestige
film die met wat meer duidelijkheid
gewonnen zou gebben.maar nu toch een
mysterieuze charme blijft behouden.
Van een geheel andere orde, toekomst
in plaats van herinnering, is „The Man
who feil te Earth” met in de titelrol van
de man die op de aarde terecht kwam,
de Engelse rock-star David Bowie. De
film draait in Calypso. Bowie, die met
een grote internationale reputatie nog
geen halve maand geleden voor het eerst
in ons land optrad, is als filmacteur een
fascinerende persoonlijkheid die alles
In een reeks suggestieve beelden
wordt in het begin van de film aange
duid dat de jongeman die we in een te
lange jas zien ronddwalen in een verla
ten landschap, in een ruimtecapsule op
aarde is geland van een ander hemelli-
Het blijkt bij het zien van de film hoe
effectief een dergelijke collage van stille
en bewegende beelden, van teksten en
gesprokenkommentaar kan werken, al
lereerst informatief. Want wie herinnert
zich nu nog, hoewel de pers en de TV er
waarschijnlijk destijds uitvoerig melding
Het is niet de eerste maal dat Nicolas
Roeg zijn publiek voor raadsels plaatst.
„Don’tlook Now” is zijn meest recente
voorbeeld van verstoppertje spelen, wat
echter toen nog gebeurde mëtvoldoende
reële aanwijzingen om het thriller-achti-
ge gegeven dat zich grotendeels in Vene
tië afspeelde, te kunnen volgen. Bij „The
man who fell te Earth” heeft men echt
wel een korte handleiding nodig om
steeds weer de draad van het verhaal te
kunnen opvatten.
kan zorgen voor eennieuwmaat schap-
pij-patroon. Maar alles blijft bij het
oude, er is weer sportverdwazing, wild-
west-gedrag, politiek gangsterdom. Cor
man verzint echter een overwinning van
de jeugdige gemeenschapszin en we gun
nen hem graag die illusie al maakt hij
van dit toekomstvisioen dat oorspronke
lijk „Gas-s-s-s” heette maar nu „Death
Parade 2000” wordt genoemd, zijn zwak
ste film.
HUURLINGEN UIT DE Kongo «n uit
Vietnam ontwerpen een plan om een
groot diamant-syndicaat in Zuid-Afrika
van een aantal kostbare diamanten te
beroven. Zij vormèn de „Killer Force”
waarvan in de titel sprake is. Zo’n
perfect beraamde roof heeft natuurlijk
een veelheid van sensaties in petto en
met Christopher Lee, Peter Fonda, Hugh
O’Brien en niet te vergeten Telly Sava-
las in de rolbezetting kan veel mis gaan
maar zeker niet met de spanning. Er is
natuurlijk ook nog een meisje in het
spel, de mooie Maud Adams en zij blijkt
bestemd voor Peter Fonda die ook nog
de acht miljoen aan diamanten inpikt.
Te zien in Frans Hals.
Prolongaties zijn er in Palace, waar
Milos Forman’s „One flew over the Cuc
koo’s Nest” nog steeds (en terecht) de
belangstelling blijft trekken. Evenals
Sydney Lumet’s „Dog Day Afternoon”
dit doet in Studio.
mee heeft om het onaardse van de man
„from outerspace” te benadrukken. Zijn
oud jongensgezicht, zijn gebleekt haar
dat hem op een albino doet lijken, de
sterk aangezette ogen en zijn meisje-
sachtige gestalte maken van hem een
ongebruikelijke verschijning die een on
uitgesproken mysterie met zich mee
draagt.
Paul Mazursky schreef een uitstekende
script, ditmaal met bijzondere kennis
van zaken en hij weet het juiste arties
tenidioom in zijn teksten te verwerken
en het geheel de nostalgie van een
jeugdherinnering mee te geven. Een
charmante,gesstige en humane film met
zoals gezegd goed spel, waarbij Shelley
Winters excelleert.
Toen Royal op de Amsterdamse Nieu-
wenuijk als bioscoop dreigde te verdwij-
enen is er tijdelijk een gezelschap te
gast geweest dat een Nederlandse versie
bracht van de in Londen zo populaire
„The Rocky Horror Show”. Het was lang
geen gekke vertoning met Hugo Metsers
als de travestiet Dr. Frank N. Furter die
in een somber kasteel getracht heeft de
volmaakte mens te scheppen. Hij wordt
gestoord bij zijn werk door de komst
van de onnozele verloofden Brad Major
en Janet Weiss die autopech krijgen
onderweg, bij het kasteel aanbellen en
daar een reeks gewelddadige avonturen
beleven.
Deze rock-musical van Richard O’
Brien is nu verfilmd door Jim Sharman
NU „EEN BRUG TEVEEL” in pro-
duktie is, maakt Palace gebruik van de
gelegenheid een oorlogsfilm over een
andere brug, „De Erug bij Remagen”
nog eens in de herinnering terug te
roepen. Het is een knappe reconstructie
van een historische fase op het eide
van de Tweede Wereldoorlog die in
tegenstelling tot de gebeurtenissen, bij
Arnhem een succes voor de geallieerden
betekende.
Roxy brengt een bijzonder gekke co-
medie met Woody Allen, de schuchtere
en schutterige komiek die te maken
krijgt met „Everything you always wan
ted to know about sex
Lido laat in de nachtelijke uren „Su-
perfly” zien, een film over cocaïnehan
del. De titel slaat op een grote partij
van de gevaarlijke „stuff”, waarmee de
jonge halfbloed drughandelaar Priest
voldoende geld hoopt binnen te krijgen
om er mee te kunnen stoppen. Wat hem
natuurlijk niet dadelijk lukt omdat een
politiecommissaris die ook geld aan de
handel verdient, wil dat Priest het spel
letje doof blijft spelen. Ron O’Neil
speelt de hoofdrol.
In Luxor dat 's avonds nog eens „Gone
with the Wind” in vertoning heeft ge
bracht, komt ’s nachts gedurende het
weekeinde een andere film met reputa
tie aan bod, nl. Visconti’s „De Verdoem
den”, de ondergang van een familie van
Duitse Staalbaronnen in de vooroorlogse
Hi tier j aren.
In de kindermatinees van Palace is de
stripfiguur Lucky Luke in bewegende
lijve aanwezig. Studio heeft dan nog
altijd „De gelaarsde kat als Krachtpat
ser” en Rembrandt komt ook met een
Belgische tekenfilm, „Kuifje en de Zon
netempel”.
Het verhaal, voor zover daar sprake
van kan zijn, heeft in de verte iets te
maken met de legende van koning Ar
thur die zijn ridders (van de Rohde
Tafel) uitstuurt om de heilige graal in
bezit te krijgen. Dit, voor de Engelsen in
het bijzonder- sacrale verhaal biedt on
telbare aanleidingen om met de historie
en de edele motieven van de edelen een
loopje te nemen en op het doek ontstaan
dan ook situaties die aan de Marx Bro
thers in hun meest destructieve grappen
doen denken. De film kent geen verpo
zing tussen de lachbuien en daarom
ontstaan er wel eens flauwe witzen en
passages die het niet halen, maar verder
valt er toch wel plezier te beleven bij
deze vertekende legende.
Mazursky heeft eens in een interview
verklaard dat zijn grootste inspiratie
bron bij het filmen zijn eigen leven is
en dat gaat zeker op voor „Next Stop,
Greenwich Village, het Montmartre van
keling beschreven wordt van een juist
volwassen jongeman, Larry Lapinsky die
- toneel- en filmambities heeft. Zijn eer
ste stap naar onafhankelijkheid is zich
losmaken van het ouderlijk huis, een
moeilijke operatie omdat „Mom” de tra
ditionele Jiddische Momme is die haar helpt ons meer het verwarde verhaal
kind bij zich wil houden. De wijze
waarop Shelley Winters deze moederlij
ke vrouw met haar onredelijke verwij
ten en hartverscheurende huilbuien
speelt is al een gang naar de film
waard. Maar Larry laat zich niet verlei
den, zijn ideaal is te gaan wonen in
greenwich Village, het Montmartre van
New York, en dus verlaat hij zijn ge
boorteplaats Brownsville in de New
Yorkse wijk Brooklyn en neemt de sub
way naar de „Village”.
Het is dan 1953. Tot dan toe is het
levensverhaal van regisseur Paul Ma
zursky bijna op de voet gevolgd. Ook
Mazursky verliet Brooklyn in het begin
van de jaren vijftig. Hij was er in 1930
geboren, had de jaren van depressie
meegemaakt, bezocht Brooklyn College
en koesterde de hoop ooit eens acteur te
worden. Nog voor hij afgestudeerd was,
zocht een „talent-scout” hem uit om een
bijfiguur te spelen in een goedkope film
van Stanley Kubrick, „Fear and Desire”
en later speelde hij een rolletje naast
Sydney Poitier in „The Blackboard
Jungle”, maar daarna werd het voorna
melijk meedoen aan „off-Broadway”
stukken en in tv-rollen. Als schrijver
voor tv, en film vestigde hij zich tens
lotte aan de westkust, waar zijn naam
gemaakt werd door het script van de
Peter Sellers-film. „I love you, Alice B.
Toklas”
HET LOOPT TEGEN het eindevan
mei 1940. De Duitsers zijn bezig de
bezetting van Frankrijk tot een feit te
maken. Het Franse leger trekt in grote
verwarring terug en ook de Zevende
compagnie is daarbij die zich tijdelijk
nog weet schuil te houden in een bos.
De Duitsers ontdekken echter haar aan
wezigheid en maken het legeronderdeel
in zijn geheel krijgsgevangen op drie
soldaten na die ze over het hoofd zien.
Het groepje komt later in contact met
een neergeschoten Franse vlieger-luite-
nant en met elkaar beginnen ze achter
de linies te opereren, bemachtige een
Duitse tank met kanon, bevrijden door
stom geluk hun gevangen genomen
strijdmakkers van het Zevende en berei
ken na nog meer heldendaden tenslotte
onbezet Frankrijk.
Zo luidt in het kort de inhoud van
„Waar is toch die vervloekte 7e Com
pagnie gebleven” waarmee regisseur Ro
bert Lamoureux die zelf de vliegofficier
speelt bewijst dat ook de oorlog nog wel
humoristische kanten heeft, wat we al
eerder wisten uit de tv-serie „M.A.S.H.
Deze film draait in Rembrandt.
over zijn komst naar onze planeet te
verduidelijken dan regisseur Niclas Roeg
van plan is te doen in een uiterst
ondoorzichtig en raadselachtig script.
Regisseur Roeg weigert het verhaal dat
hij aan een roman van Walter Tavia uit
’63 ontleende, rechtstreeks te vertellen.
Hij prefereert vage aanduidingen te ge
ven die achteraf blijken de nodige infor
matie te hebben bevat, maar op het
ogenblikdat ze op het doek verschijnen,
als volstrekte mysteries ondergaan wor
den. Daardoor hopen zich wel aanvake-
lijk gevoelens van spanning en onbeha
gen op en houdt het gissen naar de
werkelijkheid achter de beelden de aan
dacht wel bezig, maar er komt een
moment dat men zich in een doolhof
van suggesties waant en geen uitweg
meer ziet.
chaam. Hij komt met een missie, n.l.
water te halen voor zijn door droogte
geplaagde planeet. Daarvoor is veel geld
nodig en Thomas Jerome Newton, zoals
onze gast heet, weet door middel van
enige uitgewerkte uitvindingen die hij
meegebracht heeft, Amerikaans kapitaal
aan te trekken en een reeks onderne
mingen op te richten en tot grote wel
vaart te brengen. Dit leidt dan weer tot
argwaan tegen de „indringer” en tot
tegenmaatregelen die door jaloerse con
currenten worden ondernomen, zodat
Newton’s terugkeer naar huis en haard
Yoka van Brummelen vertoeft met
een studiebeurs van het ministerie van
CRM in New York voor dans en theater.
Dit verblijf wil zij afsluiten met voor
stellingen van een soloprogramma. In dit
programma „want de aarde is onze moe
der” zijn spel en dans verwerkt. Het is
gebaseerd op de cultuur en wereldbe
schouwing van de Amerikaanse India
nen.
Yoka van Brummelen zat een jaar op
de Toneelschool in Arnhem, werkte met
onder andere Anne Marie Prins, danste
vijf jaar in de groep van Pauline de
Groot, was twee jaar in Spanje, doceer
de aan de Theaterschool in Amsterdam,
danste in vrije produkties en had een
eigen studio. Medio volgende maand
geeft ze haar voorstellingen in New
York om vervolgens eind juni naar Ne
derland terug te komen.
later toen de gasbel
dekt werd en de mijnen in snel tempo
werden gesloten. De slechte organisatie
van de werkers in Zuid-Limburgwordt
toegeschrevenaan de dictatuur van de
kerk die het vormen van een eenheids-
bond tegenging en ook in het verleden
zich rneer om de gehoorzaamheid en de
werk’j ver bekommerde dan om de socia
le rechtvaardigheid.
De hele problematiek van het „winge
west” Limburg, achteloos behandeld
door Den Haag dat rekende op de ge
ruststellende woorden van geestelijkheid
en slecht functionerende bondsbesturen
wordt in de film door de slachtoffers
zelf bitter en met een, jammer genoeg,
verlaat inzicht in hun situatie, aan de
kaak gesteld. En voor wie het allemaal
nog eens op een rijtje gezet wil nalezen
kan zich een voortreffelijke brochure
aanschaffen die goed gedocumenteerd de
hele trieste geschiedenis opnieuw uit de
doeken doet
In Amsterdam gaat „Kompel, je bent
weer nodig” op 29 mei a.s. om 14.00 in
premiere in het Roothaanhuis, Rozen
gracht 133. Een ex-mijnwerker zal er
spreken en een zanger van de Spaanse
Oppositie Vakbond (O.S.O.), Carlos Gra-
tal zalliederen zingen over de strijd van
de mijnwerkers in Spanje.
Een tweede voorstelling in Amsterdam
is op dinsdag 8 juni in het Borgheem,
Borgerstraat 9 om 19.30 uur.
De film van de werkgroep „ParAbel”
wordt uitgebracht door de Amsterdamse
Cineclub die op 28 mei in Krasnapolsky
aanwezig is met de gefilmde toespraak
van de Chileen Miguel Henrigues, een
oproep tot solidariteit met het bewind
Allende. De coupe van deJunta die een
einde maakte aan het leven van Allende,
was ook fataal voor Henrigues, wiens
strijdvaardigheid is blijven voortleven
op deze film.
DEN HAAG (ANP). Yoka van
Brummelen speelt de hoofdrol in
..What’s that Bird doing there”, 4e eer
ste speelfilm van Marita SinrMon. De
Nederlandse werd toevallig In New
York voor de Amerikaanse rolprent ont
dekt.
