T
Festival gaf boeiende kijk op tenoristen en drummers
Boeiend concert van
Groningse marathon volmaakt jazzfeest
Radio Kamerorkest
Intelligente humor van
Amerikaanse cabaretiers
Henk Backer
overleden
Veertigduizend bezoekers in zonnig stadion
Bobby Hackett
overleden
Meerssen eerde
1
Charles Eyck
dinsdag
Nederlandse avant-garde
EDMONDS AND CURLEY EN DIVIDED WE STAND IN CARRE
STR1PP1ONIER
Tachtig jaar
roiMnWIVAL
JUNI
8
19 7 6
KUNST
Rasclown
GELEEN Voor de zevende
maal organiseerde Buro Pinkpop op
pinkstermaandag het Pinkpop-fes-
tival, dat inmiddels is uitgegroeid
tot het grootste op het Europese
continent. De beginsituatie deed
vermoeden dat het wellicht het bes
te van allemaal zou worden. Het
programma was een fantastische
verzameling namen: twee top-acts
(Uriah Heep en Little Feat), veelbe
lovend allerlei (Outlaws, Street
walkers en Jess Roden Band) en een
Iers folkcuriosum Chieftains). Bo
vendien zaten meer dan veertigdui
zend bezoekers in het Sportpark en
beloofde een al vroeg stekend zon
netje een zomerse dag.
Cees Straus.
Willem Breuker (links) met twee leden van het Kollektief „On Tour".
P. ZWAANSWIJK.
Dinsdag 8 juni
uur:
uur:
Woensdag 9 juni
22
uur:
Het heet een geïntegreerd optreden te
zijn, de komst van deze twee comedy
teams uit de Verenigde Staten. Dat geïn
tegreerd zijn uit zich slechts aan het
CHATHAM (UPI). Gisteren is de
Amerikaanse jazzmusicus Bobby Hackett
op 61-jarige leeftijd aan de gevolgen van
een hartverlamming overleden.
de dagen nog in het Westen te beluiste
ren zijn, maar nu is al zeker dat de
Groninger marathon veruit het belan
grijkste jazzgebeuren van het seizoen is
geworden.
Amsterdam, Mickery 20.30
Woyzeck
Ballet. Amsterdam, Stadsschouw
burg 20.15 uur: Het Nationale Ballet.
Den Haag, Diligenitia 20.15 uur:
Pianotrio Menuhin-Lysy-Carr.
Toneel. Amsterdam, Carre 20.15
uur: An Evening of Comedy.
Ballet. Amsterdam, Staddschouw-
burg 20.15 uur: Het Nationale Ballet.
Den Haag, Diligenitia 20.15 uur:
Liederenrecital Paul Sperry.
Toneel, Amsterdam, Carré 20.15
uur: An Evening of Comedy.
iW
Amsterdam, BIM-huis 22
BIM-bigband van Loek Dikker.
genieten in Engeland een populariteit,
die je even doet geloven dat de Engels
man en de Ier geen water en vuur zijn.
Met name hun selektie van soli vormt
een aaneenschakeling van virtuositeiten.
De vierduizend die wel blijk geven er
van te genieten, zorgen voor twee toe
giften.
De slotconclusie van het optreden van
Little Feat is dezelfde als die van de
Chieftains: in een middelgrote zaal gaat
het ze veel beter af. Toegegeven, de
verwachtingen voor wat wel eens niet
geheel ongefundeerd de beste groep ter
wereld wordt genoemd, waren absurd
hoog opgeschroefd, maar met name Lo
well George maakte zich schuldig aan
ongeïnspireerdheid. Zelfs een leuke
vondst het betrekken van de toe
schouwers bij een ritmisch gedeelte,
door sambaballen naar het publiek te
gooien, wordt niet optimaal uitgebuit. De
lauwe respons zorgt voor een net-aan-
toegift.
Een groot deel van het legioen komt
voor Uriah Heep op het toppunt van
haar populariteit, maar niet van haar
kunnen. Zanger David Byron beweegt
zich in zijn rol van het-bijna-fatje als
een midvoor die na jaren van ploeteren
in de spits zich liever nu en dan voor
aan laat zien. De inzet van de groep
strekt andere niettemin ten voorbeeld;
maar Byron komt wel heel gemaakt
over al willen de hystedische tonelen je
anders doen geloven.
Tijdens een van de twee songs van
hun nieuwste album High and Mighty
(overigens door de uitstekende bassist
Wetton gezongen) wordt de agressieve
sfeer benauwend. Een hek sneuvelt. La
ter tijdens goedkoop effectbejag van gi
tarist Mick Box is het weer raak. Het
blijft daar gelukkig bij ook het totale
aantal gewonden (dope, alcohol) valt dit
jaar erg mee. Behalve dat benadrukken
we nog even de sfeer en het mooie weed
waarvan Pinkpop profiteerde, want de
totale programmascore valt wat minnet
jes uit: alleen twee Engelse „eerstejaars”
deden hun belofte gestand.
JOHN OOMKES
x.:
Edmonds (links) en Curley in een van hun nummers.
Muziek. Amsterdam, Concertge
bouworkest 20.15 uur: Radio Filhar
monisch Orkest.
directe - vorm van humor dan men hier
gewoon is.Edmonds Curley en Divided
We Stand zijn eigenlijk allebei voortge
komen uit het Amerikaanse studenten
cabaret. Na het beëindigen van hun
studie gingen de leden van elke groep
door met hun humor. Het resultaat van
een jarenlang samen optreden is vrolijk
heid die als enige pretentie amusement
heeft. Maar daarin is het ver boven de
middelmaat uitgestegen.. Beide groepen
bedienen zich van zeer goed verstaan
baar Engels.
Amsterdam, BIM-huis
Willem Breuker Kollektief.
kennelijk zeer vruchtbaar voor deze
avantgarde jazz werkt. De Ninesense
legt het accent sterk op het blazersge-
welid: drie duo’s respectievelijk op tenor,
trompet (afgewüsseld met kornet en bu
gel) en trombone. Als de formatie op
volle sterkte- speelt klinkt er een wat
week geluid dat echter als collectief
volledig voldoet. Het is een band die het
in de zeer heavy werk zoekt, met tame
lijk schrille tonen -en een mateloze inzet.
Vooral door de grote bezetting is het een
komen en gaan voor het voetlicht en er
is voortdurend wat te beleven, ook in de
kleinere partijen die van de lichtman
minder aandacht krijgen.
Dit was het festival van de tenoristen,
nog altijd het dialooginstrument pur
sang in de jazz. Hoe cerebraal zo’n
instrument bediend kan worden bleek in
het spel van Anthony Braxton die zijn
spel langs haast klassieke lijnen uitzet.
Braxton, ook op klarinet te beluisteren,
bracht ondermeer een duet met trombo
nist George Lewis dat het karakter van
een suite had en dat door zijn traagheid
een zeldzaam soort spanning droeg.
Archie Shepp was binnen het gehele
gezelschap degene die nog het meest op
volume speelt. Hij trad aan met zijn
kwintet (waarin Camaron Brown op bas
excelleerde) en bereikte al binnen de
NES (ANP). In zijn woonplaats Eem-
nes is tijdens het pinksterweekeinde op
77-jarige leeftijd de striptekenaar Henk
H. Backer overleden. Backer, die sinds
de jaren ’20, veelal onder pseudoniem,
tal van verhalen en tekeningen produ
ceerde, gold als pionier op dit gebied in
ons land.
In 1969 werd hij als zodanig door het
stripschap gehuldigd.
Zijn eerste stripverhaal leverde Bac
ker af in 1919. Nadien verschenen strip
verhalen van zijn hand geregeld onder
meer in het Rotterdams Nieuwsblad,
waarvoor hij aanvankelijk op free lan
ce—basis maar vanaf 1921 in vaste
dienst werkte tot 1963. Bekende strips
van Backer, die zich in een grote popu
lariteit mochten verheugen waren „Trip
je en Lizebertha” (1923), „Mimi poese-
kat” en „Hansje Teddybeer”.
AMSTERDAM. Het concert, dat
maandagavond in de Ronde Lutherse
Kerk in Amsterdam als manifestatie van
het Holland Festival werd gegeven, was
bestemd voor de uitvoering van werken
van Nederlandse componisten behorende
tot de groep, die wel met avantgarde
wordt aangeduid.
Men weet, dat zij actief zijn in het
grensgebied van de toonkunst, waar de
muziektraditie van eeuwen, zelfs met
hedendaagde „nieuwe verschijningsvor
men en karakter nauwelijks toegelaten
wordt, maar waar de werking van klan-
ke en andere geluiden exclusief worden
toegepast met zeer verschillende relaties
tot het fenomeen, waarin alles zich af
speelt: de tijd.
Door hen treffende gelijkgerichtheid
van grondbeginsel vormen zij een sekta
rische gemeenschap van geluidverwer-
kens met prestaties, waarvan het gehalte
nochtans door hun persoonlijkheid, in
welke zin ook aanwezig en waarneem
baar, bepaald wordt.
Zo werd tijdens het concert dat door
het Radio Kamerorkest onder de bekwa
me en gespecialiseerde leiding van de
dirigent Paul Hupperts werd gegeven,
overtuigend aangetoond, dat Ton de
Leeeu w althans met zijn uitgevoerde
„Music for strings uit 1971 een werk van
bijzondere betekenis heeft geschreven.
Deze subtiele klankenmeditatie met haar
ingehouden spanningsaccenten onthulde
een persoonlijkheid, die openstaat voor
mystiek en waarschijnlijk ook gelooft in
de magie van de klank. In Ton de
Leeuws werk heeft de klank van de
benutte instrumenten functie en diepe
zin, hetgeen bij de overige op dit concert
uigevoerde stukken niet of slechts spo
radisch gebleken is.
Twee van deze stukken werden voor
het eerst in het openbaar aan toehoor
ders gepresenteerd. Een daarvan, een
soort declamatorium met als begeleiding
van de spreekstem een door de compo
nist zo genoemde „muzikale laag”, is
geschreven bij de tekst van een gedicht
van de Engelse dichter Dylan Thomas.
Jacques Bank (geboren 1943) schreef
deze „laag” voor negentien instrumenten
(hout, koper, slagwerk, electronica o.a.).
De stem, die via een geluidsband klonk
was van Thomas zelf. De dichterlijke
„Lament” (zo heet het gedicht) was
goeddeels onverstaanbaar door slechte
reproduktie en door onwillekeurig domi
neren van het orkest. Zo werd deze
première ook in deze zin niet overtui
gend.
De tweede „première” betrof een Sin-
fonia voor 13 strijkers, door Daan Manne
ke geschreven in 1975.
Manneke zegt er van: „de Sinfonia
is een soort spraakoefening”. Een
zinnig betoog bleek hij, gehoord de
vertolking, er inderdaad niet mee be
doeld te hebben. Mogelijk komt dit tot
stand met „de vocale versie”, die Man
neke voornemens is van zijn Sinfonia te
maken.
Na de pauze kwam de Serenata No: 1
van 1964 van Jan van Vlijmen aan bod.
De componist was bij het schrijven van
het werk, (een opdracht van CRM) ge
bonden aan een volgens traditie samen
gestelde bezetting. Daardoor was het
moeilijk voor hem om een vorm voor de
Serenata te vinden. In karakteristiek
avantgardistische zin vond Van Vlijmen
de oplossing, die geen verrassing was
voor degenen die bekend waren met dit
beginsel.
Klaas de Vries heeft ook geprobeerd,
dit voor zijn „Refrains” te te passen,
met als resultaat een verward gestamel
van klanken, waaraan de twee pia
nisten Maarten Bon en Gerard Hom-
merson met hun tegen het wezen van de
vleugel geschreven partijen uiteraard
niets konden verbeteren.
AMSTERDAM. - Heel erg Amerikaans
met razend snelle en intelligente humor
die indringend direct op je af komt. Zo
openbaarde zich maandagavond het op
treden van de twee comedygroepen
„Edmonds Curley” en „Divided We
Stand”. Hoewel ondergebracht in Carre
wq.ar de afstanden zeker wanneer de
zaal niet gevuld is deprimerend kunnen
werken lieten de Amerikaanse humoris
ten hun veelzijdig programma flonkeren.
An Evening of Comedy” is de titel van
dat programma en die dekt de lading
uitstekend. Want zowel Edmonds Cur
ley uit Chicago als Divided We Stand uit
New York bestaan uit een schitterend
stel komedianten.
GRONINGEN Fenomenaal. Dat is de beste omschrijving voor de derde jazz-
marathon die het afgelopen weekeinde in cultureel centrum de Oosterpoort in Gro
ningen werd gehouden. Een festival dat heel precies de stand van zaken bij de ge
ïmproviseerde jazz van dit moment weergaf, waar de beste vertegenwoordigers van
die soort jazz kwamen, die ieder voor zich niets achterhielden en al hun kunnen
etaleerden. Een festival ook dat van elke formatie of solist een volwaardig optreden
te bieden had en dat eigenlijk, gezien de totale tijd (vrijdag van achten tot enen en
zaterdag van bij tweeën tot aan het ochtendgloren op zondag) te lang was om alles
intensief te kunnen meebeleven, ook als je het uitvoerige filmprogramma al bijvoor-
baat wilde laten schieten.
Dit jaar maakt de organisatie gebruik
van een geluidsversterkingssysteem dat
op het festival van Reading bewees goed
te functioneren. Oponthoud daarvan in
België leverde Sido Martens, aangetrok
ken om de bezoekers te verwelkomen,
het nadeel op over slechts de helft van
de installatie te kunnen beschikken.
Toen alles tenslotte compleet functio
neerde, mocht de Jess Roden Band met
een half uur achterstand op het tijd
schema beginnen.
Het zal je lastig vallen op dit moment
andere namen van veelbelovende Engel
se groepen te spuien dan die van de Jess
Roden Band of de Streetwalkers. Jess
spande zijn slungelige lichaam weer vele
malen tot een boog, die op volle kracht
een duel uitvocht met zijn eigen begelei
dingsgroep. De melodieuze funk die de
band produceert, lijkt elke keer beter te
worden. De saxsolo in Blowin’, de trom
bone in In A Circle, zijn prachtig gear
rangeerd, maar ze wegen niet op tegen
het mooie intro van Desperado of de
drive van Can’t Get Next To You. De
JRB blijkt zelfs dan te groeien als je ’t
niet meer verwacht. Het laatste nieuws
begin en aan het slot van de avond
wanneer de mannen alle vijf tegelijk
aanwezig zijn. Maar van zoveel belang is
dat nu ook weer niet; de groepen treden
afzonderlijk op en dat biedt al vreugde
in overvloed. Om toch eikaars losse
delen aaneen te lijmen zorgde Joey Ed
monds van Edmonds Curley voor een
gezamenlijke presentatie aan het begin
van het solo-optreden van elk groepje.
Solo voor de pauze Edmonds Curley.
Een bonte mengeling van grappen en
sketchjes. Prachtige vondsten zoals de
ongeboren tweeling veilig geborgen nog
in de moederschoot.Als een van beiden
vraagt hoe laat is het, antwoordt de
ander: Een paar minuten over negen
maanden.” En dan het bezoek aan de
tandarts. Je voelt alles van je eigen
gebit in opstand komen. Edmonds
Curley maken in hun acts erg veel
gebruik van het technisch geluid vóórt
brengen, waarvoor een microfoon zich
bijna onbeperkt leent. Vooral Thom
Curley is een meester in geluidsimitaties
en hij hanteert dat allemaal bijzonder
functioneel. Het zijn heel gewone alle
daagse dingen waarmee dit Aerikaanse
duo zijn programma vult; maar ze zijn
ontstellend geraffineerd benaderd. Aan
vankelijk lijkt het dik opgezet om dan
middenin schitterend gerelativeerd te
worden. Zoiets werkt erg verkwikkend.
Bij dit tweetal vond ik Joey Edmonds
de mimisch begaafde uitbeelder en un
derdog uit eigen verkiezing. Curley is
daarbij de vaderlijke aangever maar on
dersteunt zodra Edmonds optreden zich
boven het underdog zijn verheft.
Nadat de vrijdagavond in de vaak
nostalgische sfeer was verlopen (met een
soort terugblik op de bop door pianist
Joe Alneny en Art Blakey and the
Jazzmessengers) brak de eigenlijke ma
rathon zaterdagmiddag voor een reeds
goed bezette zaal in alle hevigheid los
met een tenoristengeweld van Mike Os
borne. De Engelsman, die zich liet bege
leiden door Harry Miller op bas en
Louis Moholy heeft een stijl met opwin
dende, soms uiterst felle en scherp-
lyrische fragmenten met steeds originele
oplossingen waar geimproviceerd moet
worden op het basisgegeven. Voor de
begeleiders biedt hij genoeg ruimte voor
creatieve inbreng die vooral door Miller
dankbaar werd ingevuld. De dialogen
werden vrijwel altijd hard aangezet,
maarklonken wat misschien verwacht
kon worden, toch niet agressief. De the
ma’s waren beurtelings melodieus en
gebaseerd op de vrije inval, een span
nende combinatie van een tijdloze bop
en spectaculaire free.
De zelfde ritmesectie neemt ook deel
aan Elton Dean’s Ninesense wiens muzi
kale conceptie in de verte doet denken
aan die van Osbome. Wat niet zo ver
wonderlijk is want zowel Osbome als
een grote groep uit Dean’s negental
speelt in de Brotherhood of Breath die
Talentrijke Britse bands
doen Pinkpop ’76 slagen
MEERSSEN. Zuidelijk uitbundig
heeft het Limburgse Meerssen zaterdag
de daar geboren kunstenaar Charles
Eyck gehuldigd. Gezeten in een open
caleche, voorafgegaan door ruiters te
paard, en omringd door muzikanten van
twee harmonieën, beleefde de bijna
tachtigjarige artiest met zijn echtgenote,
kinderen en kleinkinderen, een ware tri
omftocht. Zijn vriend, de dichter Bertus
Aafjes, onthulde nabij de door Eyck
gebouwde St. Josefkerk het straatnaam
bordje van de Charles Eyckstraat.
De kunstenaar zelf verrichtte de ont
hulling van een door hem aan Meerssen
geschonken beeld, voorstellend moeder
en kind, terwijl zijn kleinzoon Charles
aan het geboortehuis van zijn grootvader
aan de Kuileindestraat 26 een herinne-
ringssteen aanbracht.
Tenslotte volgde de opening van een
expositie in het raadhuis van Meerssen.
De burgemeester, mr. L. Corten, noemde
Charles Eyck een groot, gul en hartelijk
zoon van Meerssen. Het petekind van de
kunstenaar, Charles Volders, schetste het
zeer af wisel ende en avondtuurlijke le
ven van Charles Eyck. Hij beschreef de
kunstenaar als „de adtiest van de levens
vreugde, de uitbundige talentvolle, le
venslustige en veelzijdige schilder,
beeldhouwer, graficus en schrijver, kort
om een waar genie”.
Charles Volders prees Eyck ook om
zijn eerlijkheid, die meermalen bij pro
testen tot uiting kwam. „Frappant voor
beeld vormde het feit dat Eyck zijn
koninklijke onderscheiding terugstuurde
bij het huwelijk van prinses Beatrix en
prins Claus”, aldus de spreker.
is dat ze het voorprogramma tijdens de
zomertoernee van de Who gaat verzor
gen.
De namen van Chapman en Whitney,
de harde kern van de Streetwalkers,
bezorgen je stiekeme mijmeringen aan
het gore, betonnen ritme van de Family
en de gedurfde arrangementen die
Chapman’s vrij gelimiteerde stemgeluid
toen optimaal lieten uitkomen. De
Streetwalkers vertonen een zelfde
hechtheid als de Family, maar de moge
lijkheden zijn wat beperkter. Ze be
schikken niet over een blazer of toetsen
man, dus het geluid is eenvoudiger en
vaak puur heavy. Chapman gedijt in dat
klimaat evengoed wel, want hij heeft
een bühnepersoonlijkheid waarvoor je
na al die jaren nog steeds bang wordt.
Roger knalt nog steeds tamboerijnen in
elkaar, kiepert precies als toen micro-
foonstandaards van het podium en rukt
in een onbewaakt moment zelfs een stuk
uit de rood-wit-blauwe podiumgame-
ring. Laat hem zijn agressiviteit maar
uitleven, want er staat in vocaal opzicht
veel tegenover. Een My Friend The Sun
bijvoorbeeld jammer dat er niet meer
soortgelijks op ’t repertoire stond of
een onheilspellende Day Of The Spider.
Goed voor fraaie tv-opnamen (Vara).
De kop was eraf, ’t Sfeertje is er
helemaal en je ziet iedereen zijn body
ontbloten. Hectoliters vocht worden
verzwolgen in het warme sportpark,
waar de eerste al onder het zwarte stof
van de sintelbaan zitten, als de Outlaws
uitpakken. Ondanks het opzienbarende
succes, dat deze southern-rockgroep
weet te bewerkstelligen, stelt het hoe en
het waarmee dat gebeurt je zwaar te
leur. Up-tempo gitaarwerk. Een mengel
moesje van Wet Willie, Allman Bros, en
Lynerd Skynerd. Kortom een gebrek aan
originaliteit wordt weer eens knap met
veel jatwerk verhuld.
Akoestische folk van het Ierse platte
land, waar het leven „al minstens acht
honderd jaar goed is”, als je spreekbuis
Paddy Moloney moet geloven. De Chief
tains, al een kleine twintig jaar aktief,
kortste keren een luid monotoon volu-
meniveau dat anderhalf uur lang con
stant werd gehandhaafd. Toen was ie
dereen, inclusief Shepp imself, bijna
dodelijk uitgeput.
Dit was het festival van de tenoristen,
maar ook dat van de drummens. Hun
stijl, zonder uitzondering, is stuwend,
geladen en vol energie. De ritmesectie in
de avant garde jazz anno 1976 vormt
een muur van opzwepende klanken,
vaak up-tempo gespeeld. Niet alleen bij
de buitenlandse groepen was dat een
veel voorkomend gegeven, ook de beide
Nederlandse formaties (Willem Breuker
Kollektief met Rob Verdunnen en het
ICP-Tentet met Han Bennink) doen in
hun ritmesectie voor wat het op power
spelen betreft, niet voor elkaar onder.
Daarom was het zo aardig dat de „uit
vinder” van dit alles, Elvin Jones, even
eens tot de deelnemers behoorde. In de
regel rijn formaties rond een drummer
erg vervelend, maar Jones’ concept was
zo speels dat het aan de Japanse gitarist
Yoslhiako Masuo en bassist David Willi
ams alle kan bood solistisch het een en
ander te tonen. Daarbij fungeerde Pat
La Barbera op rtetinstrumenten als een
soort bruggehoofd tussen de melodieus
spelende gitarist en de keihard op ver
mogen spelende drummer.
Er mag dus in rijn geheel zeer gunstig
over dit jazzfestival geoordeeld worden.
Bovendien slaagde het festijn ook op
bijkomstige punten. De akoestiek (in de
kleine zaal, die voortdurend tot de laat
ste plaats bezet was) was de beste die ik
ooit hoorde, de accommodatie met
marktkraampjes, stilteruimten en een
filmzaal een festival dat met hóófdlet
ters mag worden geschreven waardig.
Een aantal van de musici zal de komen-
Divided We Stand verschijnt na de
pauze zelfstandig.Het lijkt geen geringe
opgave met de brilliance van het andere
tweetal nog vers in de herinnering
Maar daartegen blijken deze drie grap
penmakers sterk bestand. Een tot wel
kome afwisseling van het hele avond
programma blijkt hun humor weer an
ders verpakt.Favoriet bij mij was de
kleine jodenman die als rasclown de
show naar zich toe trok. Met zijn gave
parodie op Bob Dylan natuurlijk maar
verder alleen al door zijn malle ver
schijning. Evenals de twee van voor de
pauze kenmerkt dit drietal zich weer
door veelzijdigheid en gerichtheid van
humor. Korte nummers die er direct
helemaal zijn zonder inleidend gezeur
Overigens lijkt mij de aanwezigheid van
deze twee Amerikaanse comedy teams
voor Nederlandse cabaretgezelschap! es
een unieke gelegenheid om eens kennis
te maken met een andere - en meer
Hackett was vorige week ontslagen uit
het ziekenhuis waar hij moest worden
opgenomen voor een longkwaal. Zater
dagavond leidde hij alweer een zeven-
mansdansorkest nabij Chatham in de
staat Massachusetts.
Bobby Hackett heeft onder meer roem
vergaard als solist bij de orkesten van
Glenn Miller, Benny Goodman en Hora
ce Heidt. In de jaren ’40 kregen zijn
nummers als String of Pearls en Sere
nade in Blue die met bigbands werden
uitgevoerd, grote bekendheid. In de ja
ren ’50 trad hij op met de band van
Jackie Gleason en oogstte ook hiermee
aanzienlijke successen.
Muziek. Amsterdam, Concertge
bouw 20.15 uur: Concord String
Quartet.
rv»**
E& it,
hs
F*
