Met de man in de lift kun je alle kanten
s
GENESIS HER WINT
VERLOREN TERREIN
Beeld in Delft
weer beschadigd
Gebrek aan wezenlijke inhoud manifest
Giordano laat filmmuziek
voor
jonge
overbeschaafd uitbeelden
jeans naar
RIESSEN
sprong duidelijk uit programma
is
hensen
(WARTS
vrije tijd
„JAZZ-SYMPHNONY” van Georg Antheil
/F
op
vader
O
Roeken voor s-
De handgemaakte sigaar uit Java.
Si
Boeken voor JMi
kring
Niet langer waterdrager van Peter Gabriels
NEDERLANDS BLAZERS ENSEMBLE ONDER REINBERT DE LEEUW
I help
weg
175.-
VADERDAG-
AANBIEDING
1 I
Ipil
In
UOLW’FejTjV^
Zwitserland geeft werk
Michelangelo terug
t J||
DONDERDAG
1 7
1976
JUNI
KUNST
17
16
I
29,50
Oncontroleerbaar
isch
I!
1
i uit!
f
S
Su
a
paarlaarsteeg 1 - haarlem
Ï/2504M
-<M5f
nen
13 i
S i
I Het veranderend
gezicht van
I Noord-Holland
I 125,00
ANEGANG 9
HAARLEM
Tel. 023 - 321064
De archeologische
avonturen van
Thor Heyerdahl:
1®^"
j®
De „nieuwe”
Alistair Maclean:
De gouden poort
17,50
Nog veel meer boeken
voor vader bij uw „Kring-
ÜMB Kennemerland boekhandel”
in de boekhandel in de boekhandel in de boekhandel
I
„Tussen de continenten”
e
Gemaakt van de fijnste
tabakken uit de Vorstenlanden van
Midden-Java. Vervaardigd door
slanke Javaanse vrouwenhanden.
:C> Corona 58 cent.
Verpakkingen van 5,10 en 25 stuks.
Senoritas 37 cent.
Verpakkingen van 10 en 50 stuks.
in de boekhandel in de boekhandelin de boekhandel
boekhandel
1
Sigismunda veel te vrijblijvend
té
William Ward in Sigismundo
KO VAN LEEUWEN
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
C: Waterdicht
<5r
JOHAN VAN KEMPEN
b
■ze
slot,
ing. En
e Sim
met 3
slechts
A: 6 funkties uren, minuten,
seconden, dag, datum, maand
aanwijzing.
B: Edelstaal
Wie precies verantwoordelijk is voor
dit alles wordt niet duidelijk door mid
del van programma lezen. Wie het gere
gisseerd heeft staat daar ook niet in.
Maar wat de twee spelers uit Rotterdam
Hitchcock’s thriller zit vol met span
ning en een geladenheid die zijn weerga
niet heeft. Het Amsterdams Philharmo-
nisch Orkest was hier niet bij machte
Gabriel heeft vanaf het begin een zeer
persoonlijk stempel gedrukt op zowel
het licht, die niet in het minst te maken
hebben met de manier waarop Genesis
het verlies van zanger Peter Gabriel
heeft weten te compenseren.
taalt u
i meer,
•meren
goed-
recht
op aan
is geen
■ssierof
om kan
i Carry,
tc. voor
s Hoen
in Hoen-
istigd in
gebom
us ook
10 tot!
ilop par-
abriek
van
69
straat
s Deo)
SL
?s«
aK'
a.
13
a
U
18
S'
*r-
NU SLECHTS:
Roxs
Amstert»
an
ie weekend
ZT 51427
;..1! w;
Het diverterend karakter was vooral
terug te vinden in de muziek van de
films Quo Vadis en Psycho, respectieve
lijk gecomponeerd door Miklos Rosza en
Bernard Herrmann. Het bombastische
element dat Quo Vadis voortdurend ken
merkt, werd door Giordano bijna achte
loos weggewuifd. Maar wat er dan in
muzikaal opzicht over bleef, waren een
handvol ordinaire cliches die weinig
meer met de spectaculaire inhoud van
de film te maken hadden.
Brakke Gi
Holland Ti
premiere.
eed en Mi
ser» info®
»vi|tscfielM1
yername I
logelijk,
gelden 1
24x/ S
36X/1t
48X/II
48X/H
48X/H
60XZ
en looptijd
i Neder-
loensoii
i garat
iige ser
in koop)
o’s eet
er vare
gehee
rijdt e
heel wa
iets no(
t, die i
t elkaar
,let alie
n.
hier laten zien is het begin van een rij
gedachten die nog oneindig is uit te
breiden.Het bericht uit de krant dient
slechts als basis. Van daaruit is er geïm
proviseerd en verder gedacht. Wat
maakt zo’n geïsoleerde mens door? Wel,
wat we woensdagavond te zien kregen
kan zonder enig bezwaar weer vervan
gen worden door andere handig bedach
te scenes. Immers, niets is controleer
baar.
Dat deze Engelstalige voorstelling toch
nog een beetje het aanzien waard is,
komt door het spel van de acteur Willi
am Ward. Hij levert bijna een solo-
prestatie en doet dat met bewonderens-
waardige souplesse. Door zijn toedoen
komen de rondtollende gedachten van
de rolstoelpatiënt zeker geloofwaardig
over, maar toch verliest Ward het van
Vrjjdag 18 juni
Muziek. Amsterdam, Carré 20.15
uur: Nederlands Blazers Ensemble.
Soheveningen, Oude Kerk 20.15 uur:
Nederlands Kamerorkest,
Ballet. Amsterdam, Stadsschouw
burg 20.15 u.: Nederlands Dans Thea
ter.
Opera. Soheveningen, Circusthea
ter 19 uur: Der Rosenkavalier.
Toneel. Amsterdam, Miekery 20.30
uur: Woyzeck.
Reinbert de. Leeuw dirigeert het Ne
derlands Blazers Ensemble.
18
«SR
■Ai: W
<8 si
W
T
de opvoering zelf, die chaotisch in el
kaar zit, zonder dramatische samenhang.
Mieke Visscher staat de acteur dapper
terzijde en deze samenwerking is vooral
te prijzen in de rolstoelen wals, wanneer
beiden op Weense driekwartsmaatmuziek
een rolstoeldans uitvoeren.Elk voor zich
beelden zij daarin de man in de lift uit
en daardoor werkt die scene heel na
vrant.
Het is de bedoeling dat deze voorstel
ling ook volgend seizoen weer te zien is.
Er gebeuren wel erg veel originele din
gen, maar die staan een logische samen
hang en opbouw ook weer danig in de
weg. Erg belangrijk is het allemaal niét.
■m uw
zonder
de kof-
uw auto
D: 1 jaar garantie
Met gratis edel-
stalen band.
Jr
filmische slot. De enige zwakte is mis
schien dat Antheil wat lang doorgaat in
een beweging. Maar ijzersterk is dat alle
goedkoopte in deze Jazz Symphony be
slist amusant is.
Vanwege de enorme bijval voor dit
muzikanteske stuk, steeg mijn achting
voor de gemiddelde HollandFestivalbe-
zoeker. Toen het enthpusiastme evenwel
nog stukken groter werd bij Antheils
later gespeelde „Ballet Mecanique”,
daalde dat respect weer tot het nulpunt.
Hier werd hoera geroepen voor een lege
huls, of eigenlijk eerder voor een losse
flodder. Het gaat hier om een oorspron
kelijk als filmmuziek gedacht werk, dat
in 1925 werd gecomponeerd met zestien
piano’s (gecombineerd met slagwerk),
waarvan er in de herziene en verkorte
versie nog „slechts” vier overbleven.
Voor de uitvoering van de „veel ge
schreeuw maar weinig wol”- partijen
kreeg Maarten Bon de hulp van Mar ja
Bon, Stanley Hoogland en Bart Berman,
die er met de zeven slagwerkers hun
best op deden. Als illustratie kan dit
and the Mountains”, waarin behalve veel
klokkengelui een heel domme trombone-
partij zit. „AH the Way Around and
Back” klonk goed, maar was veel te
fragmentarisch om een eigen gezicht te
kunnen krijgen en dat was met hei
sentimentele „Adagio Sostenuto” nog
sterker het geval. „Over the Pavements"
daarentegen, was wel degelijk interes
sant met zijn in uiterst nauwe ligging
gescreven koperpartijen. Een einduit
slag dus eigenlijk van 1:5.
Daarvoor was het royaal opgekomen
publiek waarschijnlijk al flink teleurge
steld in Edgar Varèse’s „Integrales”, dal
als opening van het programma diende
Varèse heeft veel werken waarin hij
zich min of meer als Stravinsky-epigoor
laat kennen, maar waaraan hij toch een
persoonlijk signatuur verleent. Ook in
„Integrales”, uit 1925, is weer dat Stra-
vinsky-epigonisme te horen, maar dan
als een bedroevend saai en ritmisch slap
aftreksel.
Het onderwerp is schokkend genoeg
en leent zich heel goed voor een omzet
ting in theatervorm.Maar de manier
waarop dat in „Sigismundo Ceases to
Count” gebeurt is erg vrijblijvend. De
verlamde ex-marinier is tijdens de op
voering in stilte in zijn rolstoel aanwe
zig, terwijl William Ward en Mieke
Visscher hun best doen om zijn gedach
ten en herinneringen in een onsamen
hangende serie scènes te vatten. Op
zichzelf zijn er heel aardige vondsten
bijtoch ziet het totaalbeeld van de
opvoering er onbevredigend uit.
De meningen over het kunstwerk lo
pen sterk uiteen. Veel bewoners van
Delft vinden het beeldhouwwerk van
Schippers niet volmaakt. Het ontbreken
van een oog werd onder meer als bij
zonder storend ervaren.
DEN HAAG. De glorietijd van de
symfonische rock mcTg dan weliswaar
voorbij zijn, maar bepaalde kwaliteits-
rijke groepen die binnen dat idioom
opereren hoeft dat nóg niet te betekenen
dat ze uitgerangeerd zijn. Naast forma
ties als Camel of Supertramp is de
Engelse rockband Genesis zo’n
beeld. In vergelijking met hun concerten
van vorig jaar trade gisteravond in het
Haagse Congresgebouw, waar de groep
in het kader van het Holland Festival
optrad, opmerkelijke veranderingen aan
Een aantal bewoners liet het echter
niet bij de woorden. Enkele dagen na de
onthulling werd de steen, waarop de
naam van de kunstenaar stond vermeld,
bij het beeld weggehaald en enkele me
ters verderop gedeponeerd. Later werd
het beeld met klei besmeurd en een
kaas, een van de attributen op de tafel
waarvoor het melkmeisje staat, werd
van het beeld losgebeiteld.
DEN HAAG. Een werk sprong er
Wel heel duidelijk uit op het concert dat
gisteravond door het Nederlands Blazers
Ensemble werd gegeven. En dat was de
.Jazz Symphony” van Georg Antheil. Dit
swingende stuk voor 22 instrumenten
iateert uit 1923 en toont op overtuigen
de wijze de sterkste zijde van de maker.
Er is een zalig-virtuoze pianopartij in;
fer gespeeld door Maarten Bon op een
•wnier waarvan je kunt zeggen dat het
werkelijk alles had wat het moet heb
ben. Maar ook alle andere medewerken
de musici, waaronder ook temperament
volle strijkers, wisten er onder Reinbert
Leeuw’s leiding het juiste bruisende
kurakter aan te geven.
„Ballet Mecanique” misschien best func
tioneel zijn, maar als op zichzelf staande
compositie slaat het nergens op.
Zoals opviel bij alle programmawer-
ken werd ook deze loze orgie van klank
door Reinbert de Leeuw met alle zorg
voor de partituur gecoördineerd. De
Leeuw laat niets in het ongewisse maar
zijn directie met hoekig en schoksgewijs
gebaar, mist de souplesse die logisch zou
zijn voor met name een serie stukken
van Charles Ives, die voor de pauze
gingen. Desondanks, en dat kan zonder
terughouding worden gezegd, is het re
sultaat steeds uitstekend. Ives maakte
doorgaans een heel goede indruk in het
festival en stak practisch altijd in posi
tieve zin af bij zijn Amerikaanse colle
ga’s. Op den duur echter, herken je zijn
originaliteit als een systeem tot het op
roepen van vaagheden, die soms sugge
stief zijn, maar ook weleens de indruk
wekken van ingewikkeld maar nietszeg
gend gepraat.
„Tone Roads nr. 3” viel in die laatste
cathegorie en ook „From the Steeples
AMSTERDAM. Bij het doornemen
van het programma van filmmuziek,
gisteravond door het Amsterdams Phil-
harmonisch Orkest in het Concertge
bouw uitgevoerd, drong zich bij voor
baat al de vraag op of dit soort muziek
genoeg zeggingschap heeft om ook zon
der beelden te kunnen overtuigen. Op
die vraag is maar ten dele een positief
antwoord te geven. Filmmuziek dient in
de eerste plaats ter illustratie van gevi
sualiseerde ideeën, de componist is aan
handen en voeten gebonden bij het ge
ven van zijn eigen visie of commentaar.
De filmmuziek die gisteravond klonk,
had door haar uitvoering zelfs een over
wegend verstrooiend karakter, in het
bijzonder op de momenten dat dirigent
John Giordano het amusement preva
leerde boven de (filmische) inhoud.Zij
het dat hij dat met veel goede smaak
deed, hoe vulgair sommige componisten
het ook zouden willen hebben.
CHIASSO (DPA). Zwitserland heeft
de oorspronkelijke christuskop van de
„Piëta Pondanini” van Michelangelo aan
Italië teruggegeven. De kunstenaar had
indertijd zelf de kop vervangen door een
ander, waarna de oorspronkelijke kop
sinds 1555 als verdwenen gold.
Drie jaar geleden ontdekte echter een
ingenieur het vermiste stuk bij de resi-
tauratie van een kerk in Italië. Deze
man smokkelde de kop toen naar Zwit
serland, waar het stuk tenslotte in een
bankkluis in de grensplaats Chiasso
werd bewaard, totdat de Zwitserse rege
ring besloot de kop terug te geven aan
Italië.
(Van onze correspondent)
DELFT. Nog geen tien dagen na de
onthulling van het kunstwerk „Het
Melkmeisje”, dat in opdracht van de
Vermeerstichting door Wim Schippers is
vervaardigd, is het beeld door Delftse
vandalen besmeurd en opnieuw bescha
digd. Het beeld is door de Vermeerstich
ting geschonken aan de stad Delft en
geplaatst in de tuin van het Prinsenhof.
die sfeer op te roepen. Al te zeer bleef
het aan de oppervlakte met mooidoene
rij die aan de intensiteit van het verhaal
volslagen afbreuk deed.
The wind and the lion, vorig jaar
gereedgekomen en van muziek voorzien
door Jerry Goldsmith, bevat vooral voor
het symfonie-orkest goedklinkende en
breed georkestreerde gedeelten waarin
het Amsterdams ensemble nog het best
tot zijn recht kwam. De in wezen veder
lichte muziek werd niet al te veel pre
tentie meegegeven en paste als zodanig
natuurlijk best in het straatje van Gior
dano. Datzelfde gold ook voor de uitvoe
ring van The red pony van Aaron Cop
land, al zal de oplettende luisteraar
weinig echte circusmuziek hebben ge
hoord in het derde deel waar dat wel
gewenst is. Overigens bleek in deze suite
weinig van de inventiviteit te vinden
’t Publiek ging er helemaal in mee en
<r was geen ontkomen aan: het stuk
Soest gebisseerd worden. Daardoor
®eeg je nog eens extra zicht op alles.
Weer genieten van de meesterlijke in
strumentatie en de pittige, jazzy ritmiek,
duurt tot aan het goed gevonden,
vettige en enigszins Gershwin-achtige,
Het is een Amerikaans krantebericht
dat ongeveer een jaar geleden via Asso
ciated Press naar Europa waaide. Daar
waren twee toneelspelers die er onder
auspiciën van de Toneelraad Rotterdam
een dramatisering van maakten: William
Ward en Mieke Visscher, beiden verbon-
dern aan Camera Obscura. Met het
krantebericht als basis lieten zij een
voorstelling ontstaan waarin de gedach
ten van zo’n mens, ruim een etmaal in
een lift, zonder dat hij zich duidelijk
kan uiten(hij kan niet praten) grotesk
geïnterpreteerd gestalte krijgen. Oktober
vprig jaar ging die voorstelling in pre
miere in Rotterdam, daarna is er weinig
meer mee gedaan en woensdagavond
was er opeens de presentatie van in De
rrond in het kader van het
'estival. Een soort herhalings-
Ambtenaren van de gemeente Delft
hebben de kaas inmiddels teruggevon
den. In overleg met de afdeling Welzijn
van de gemeente en met Wim Schippers
zal de kaas opnieuw worden, aange
bracht. Bovendien wordt het beeld ge
reinigd en zal de weggerolde steen in de
grond worden verankerd.
<5
j \Kenr«mer'(i
inde
(ADVERTENTIE)
K- -
AMSTERDAM Een verlamde oor
logsveteraan, patiënt in een ziekenhuis
in Chicago, wordt in zijn rolstoel door
een verpleger in een lift gezet en is dan
gedoemd daar zevenentwintig uur te
verblijven omdat niemand zich verder
I om hem bekommert. Er is gewoon een
fout gemaakt. Hij wordt van de ene
naar de andere verdieping „Verzonden”
maar er wacht hem geen ontvanger. De
lift wordt voordurend gebruikt, maar
I niemand schijnt zich af te vragen wat
die onbeweeglijke man in zijn rolstoel
daar eigenlijk te maken'heeft
is
voor- hun image als hun Bühneact. Hij ver
persoonlijkte als geen ander een thea
trale dramatiek, zoals vorig jaar nog
toen hij Rael, de hoofdpersoon uit hun
rockopera The Lamb Lies Down On
Broadway, op zijn eigen bijzondere wijze
gestalte gaf. Afgelopen najaar waren
interne spanningen binnen de groep aan
leiding voor een breuk. Voor de rest,
Tony Banks - toetsen, Steve Hackett -
leadgitaar, Michael Rutherford - bas,
gitaar en Phil Collins - drums, was dat
een ernstige tegenslag, terwijl de media
het verlies zelfs als dodelijk voor de
groep beschouwden. Het belang van Ga
briel bleek pas sterk overschat toen
eerst Steve Hackett solo (The Flight Of
The Acolyte) en daarna de vier geza
menlijk (Trick Of The Tail) met uitste
kende albums op de proppen kwamen,
die in vergelijking met The Lamb niets
aan kracht hebben ingeboet. Integendeel.
De sceptici waren nog niet overtuigd.
Op het podium zou wel blijken dat
Genesis meer dan een vijfde had verlo
ren, hoewel men Phil Collins nagaf dat
hij de zang adequaat voor zijn rekening
wist te nemen. De tweede verrassing
kwam begin dit jaar. Niet een zanger,
maar een gerenommeerde percussionist
in de persoon van Bill Bruford (King
Crimson, Yes) werd aangetrokken, het
geen de functieverschuiving van Collins
bestendigde. Vrij snel ging Genesis in
deze bezetting op toernee, waarbij de
successen in Amerika de critici wakker-
schudden.
Gisteravond konden we dan de ver
schillen met Genesis anno 1975 turven,
als we eerst even Collins buiten be
schouwing laten. Ten eerste is de groep
nu bezig het verloren terrein te herwin
nen. Vorig jaar kon men het zich ver
oorloven de show op te hangen aan een
volledig nieuw werkstuk, nu dient men
de fans eerst weer aan zich te verplich
ten. Vandaar de nadruk op de mengeHng
van oud en nieuw materiaal, waarbij
opviel dat Selling England By The
Pound, mijns inziens hun beste werk
stuk, goed vertegenwoordigd was. Een
tweede punt behelst het functioneren
van de groep. Als we Bruford even niet
zien als een volwaardige kracht, in die
zin dat behoudens zijn inventieve per
cussie zijn muzikale inbreng nog gering
is, dan valt de grotere participate van
de andere music op in vergelijking tot
vorig jaar toen men nog als waterdrager
van Gabriel fungeerde.
Genesis trad overigens twee keer op.
Alleen het afkappen van de mogelijk
heid tot een toegift gaf echter aan dat
men zich wilde sparen. Collins ging er
stevig tegenaan, zonder echter ooit zelfs
maar een zouteloze imitatie van Gabriel
te zijn. Niet alleen drumt hij nog, ook
zijn gedrag is wat mannelijker. Geble
ven is de achtergrondprojektie. Dance
On A Volcano en een collage van drie
songs uit de Lamb Lies Down On Bro
adway worden prachtig geïllustreerd. De
timing is perfect in The Cinema Show.
Dan volgen nog Robbery, Assault
Battery, White Mountain (van Trespass),
First Of The Fifth, ’t dromerige Entang
led, een spetterende squonk en na een
tapdansgeestigheidje van Collins een
fantastische finale met Supper’s Raedy, I
Know What I Like, I Like What I Know
én Los Endos.
Een nieuwigheidj e in deze show was
het gebruik van de laser, die doordat de
traagheid van het oog meespeelt, een
heel apart optisch effect geeft. Het was
symbolisch voor het karakter van de
muziek van Genesis: romantisch, sym
metrisch en niet vrij van science-fiction.
JOHN OOMKES
zijn die Copland nog al eens wordt
toegeschreven.
Past het een goed filmepos met de
ontknoping op het einde te komen zodat
daaruit een antwoord blijkt op dat
waarmee we ons de voorafgaande tijd
hebben beziggehouden, Giordano’s direc-
tiewijze trad bij het feestelijke slot met
Bernstein’s West side story nog het dui
delijkst aan het daglicht. Zijn symfoni
sche dansen klonken jazzy noch volks
en niet sentimenteel zoals het door de
componist is bedoeld, maar overbe
schaafd en rijp voor massale consump
tie, getuige het overvloedige succes dat
het orkest en dirigent ten deel viel.
Giordano wil de filmmmuziek naar een
hoger plan tillen, maar het heeft slechts
tot resultaat dat het gebrek aan wezen
lijke inhoud des te duidelijker wordt.
CEES STRAUS.
