French Blue getekend door grove
ernst en dodelijke verveling
Actie voor
verdwenen
cineast
I
M
1 SBH
film
K
I
I
I
r
Hindenburg
ZATERDAG
2 6
JUNI
19 7 6
O
FILMS
Inserts
Caravans tot Vaccares
Nachtvoorstellingen
SERGIO LEONE presenteert
vanaf 1 Juli in 20 theaters
TERENCE HILL
MIOU-MIOU
IR-
Vergeten continent
Grizzly
Tramlijn Begeerte
in Amsterdam^-/“i:
iÖU-. JL
HET AARDIGSTE aspect bij het uitbrengen van een pornografische film
is de literatuur die de pornomaker bij zijn film verschaft en waarin hij
zijn daad verklaart, de legitimiteit van zijn werk bewijst en zichzelf een
plaatsje bezorgt in de rij van erkende kunstenaars die hem zijn voorge
gaan in het bedrijven van pornografie. De hele beschavingsgeschiedenis
wordt overhoop gehaald om aan te 'tonen dat pornografie altijd bestaan
heeft en dat haar beoefenaars vaak dood en verbanning geriskeerd heb
ben in hun strijd om erkenning van vrije expressie van hun pornografische
fantasieën.
Tango voor twee
L
ii|
ip
|||ll
.2
Porno is voor
Lasse Braun geen grapje
Het best geklede model in French Blue.
De Hindenburg stort brandend neer. Een spectaculaire opname uit de film.
(ADVERTENTIE)
Ivies
voor
iren
lens
els
van
lal-
bij
idat
eel-
jor-
•ou-
de mogelijkheid op een goede afloop niet
bij voorbaat was afgesneden.
ang,
zen-
1 de
t te
ver-
itige
-taal
t te
gen
be-
nd-
aei-
i de
reg
een
De
leze
nil-
igst
atie
wat
'an
:de
het
het
i is
Al»
)n-
tan
j en
’en-
"ets-
nten
»een
vor-
e of
loed
arkt
ren-
tei-
ttie-
len-
ian-
i de
jaar
oed.
snel
3OS-
ver-
zoor
uari
elke
jan
ei is
in
en
brik
a al
iden
fan
zan
tast
lins
aet
dat
vat
ner
lap
>te-
sijn
te
?else
6,72-
'7,75;
Lgese
6,75-
2,50;
xirse
sch.
3,92
■8.45;
igosl.
de
0ta
che
no-
het
«een geViie, twee partners
en een uilskuiken»
CONCORDE FIUVI
ly” kent zijn momenten van grote span
ning en angstig afwachten.
ALISTAIR MACLEAN is een nijver
fabrikant van spannende romans die bij
na onmiddellijk aangekocht worden voor
verfilming. Men zal zich ongetwijfeld
zijn „Puppet on a chain” herinneren dat
voor een groot deel in Nederland speelde
en dan ook hier op verschillende loka-
ties is opgenomen door Geoffrey Reeve.
Het werd een nogal belachelijke film
die alleen aantoonde dat regisseur Reeve
het sterkst, was in momenten van grote
actie. De opwindende achtervolging in
speedboats door de grachten van Am
sterdam zal wel het enige zijn wat het
publiek zich van „Puppet” zal zijn blij
ven herinneren. Hetzelfde doet zich voor
nu Reeve een volgende roman van Ma-
cLean „Caravan to Vaccares” heeft ver
filmd en zich opnieuw een middelmatig
filmer toont die pas goed in actie komt
als de handeling enig tempo vereist.
In Luxor.
schaving enige miljoenen jaren is blij
ven stilstaan. Het gemengde gezelschap
voert een tijdlang een ongelijke strijd
met de wilde bevolking en met uitge
storven diersoorten tot een uitbarsting
van de vulkaan een beslissende wending
aan het verhaal geeft.
Regisseur Kevin Connor heeft heel
wat technische moeilijkheden moeten
overwinnen, maar zijn film is er wat
onhandig blijven uitzien, vooral in de
bewegingen van de voorwereldlijke die
ren en zal voornamelijk door een wat
romantisch aangelegde jeugd met plezier
bekeken worden. (Cinerama).
De hele film speelt zich af in dezelfde
ruimte, een als studio gebruikte slaapka
mer van Boy Wonder die zich alle
vernederingen van zijn opdrachtgevers
en van zijn tweederangs sterren moet
laten welgevallen. Een triest en tegelijk
tragi-komisch beeld van een gevallen
Hollywood-grootheid, een perfect film
debuut van John Byrum die met uiterst
eenvoudige middelen en maximum aan
treurigheid en wrange humor weet te
bereiken.
Iets minder sensationeel verlopen de
gebeurtenissen op „Het vergeten Conti
nent”, hoewel de aanwezigheid in deze
film van voorwereldlijke dieren, vijandi
ge stammen uit het stenen tijdperk en
een actieve vulkaan schier alle ingre
diënten levert voor een adembenemende
botsing tussen heden en verleden.
Want de mensen die dit vergeten con
tinent betreden en afkomstig zijn uit
een roman van de „Tarzan”-schrijver
Edgar Rice Burroughs leven in deze
eeuw en ontdekken door een wonderlij
ke speling van het lot een afgesloten
werelddeel dat nog in de pré-historie
leeft.
Het zijn overlevenden van een Duitse
U-boot aanval op een Amerikaans pas
sagiersschip in de Eerste Wereldoorlog,
sagiersschip in de Eerste Wereldoorlog,
die na allerlei verwikkelingen op de
onderzeeër terechtkomen en met een
deel van de bemanning op een onklaar
gemaakte kompas uit hun route raken
en zuidwaarts van Zuid-Amerika te
rechtkomen bij een door ijsbergen afge
sloten eiland. Opmerkzaam gemaakt
door een warme golfstroom op een on
deraardse rivier weet de duikboot onder
de ijswand het daarachter liggende tro
pische eiland te bereiken, waar de be-
EVENEENS tot het genre van de
rampenfilms zou men „Grizzly” in Rem-
brandtplein Theater kunnen rekenen,
waarin de haai als permanente dreiging
vervangen is door de grizzlybeer, een 6
meter hoge 2000-ponder die de bezoekers
van het Amerikaanse National Park in
de wurggreep van de angst heeft. In
tegenstelling met de algemene opvatting
dat beren lieve beesten zijn die men
vanuit de auto kan voeden en eventueel
plagen, staan de feiten dat van de be
zoekers van het Great Smoky Mountains
National Park het vorige jaar er 36
flink verwond afkwamen bij de voede
ring van beren en dat één daarbij zelfs de
dood vond.
De „grizzly” uit de film van William
Giroler is levensgevaarlijk geworden,
nadat hij twee tiener-meisjes heeft aan
gevallen en zich van dat ogenblik af
laat leiden door de geur van menselijk
vlees. De parkwachter, geassisteerd door
eeen specialist op het gebied van „wilf
life” en een Vietnam-veteraan als piloot
van een helicopter binden dan de strijd
aan met het bloeddorstige monster en al
is de jacht op de beer minder spectacu
lair dan destijds in „Jaws” de pogingen
om de menshaai te vangen, ook „Grizz-
In het noodcomite hebben acteurs
als Candice Bergen. Jane Fonda en
Jack Nicholson en cineasten als
Francis Ford Coppola, Rip Tom en
Robert Wise zitting genomen. Zij vra
gen protestbrieven te sturen naar de
Argentijnse ambassades, de commissie
voor de mensenrechten van de Vere
nigde Naties in New York en naar de
Argentijnse juntaleider General Jorge
Videla, Casa Rosada in Buenos Aires.
Letterlijk schrijft het comité over
Gleyzer: „Gezien de politieke stem
ming in Argentinië na de militaire
staatsgreep, zijn wij er zeker van dat
Raymundo het zoveelste slachtoffer is
van deze politieke situatie. In feite is
hij ontvoerd, waarbij zijn burger- en
mensenrechten volledig geschonden
zijn. Wij vrezen voor zijn lichamelijk
welzijn en veiligheid.
In Nederland is het vooral de Cine-
club in Amsterdam (020-250045) die
zich om het lot van Gleyzer bekom
mert.
nms
ningen van „French Blue” deze week in
het Amsterdamse City Theater. Er heeft
nog eerst een overleg plaats tussen de
Amsterdamse bioscoopexploitanten (on
der auspiciën van de Nederlandse Bio
scoopbond) om een gemeenschappelijke
houding te bepalen tegen wat men
noemt het meten met twee maten.
Het City Theater heeft deze week
althans snel een remplaqant voor het
gepeperde werkje van Lasfee Braun moe
ten zoeken en die gevonden in George
Seaton’s „Airport” met Burt Lancaster,
Jean Seberg, Dean Martin en vele ande
ren. Een van de eerste „disaster”-films
(1970) die het waarschijnlijk nog best zal
doen. De keuring staat op 14 jaar en
ouder.
ven van Lasse Braun's fantasieën, kan
het bedrijf er op den duur alleen maar
schade van ondervinden. Het vier minu
ten durende tekenfilmpje van de beken
de Franse karikaturist Sine dat aan
„French Blue” voorafgaat, geeft luchtig
en grappig aan hoe de nieuwe vrijheid
gebruikt zou kunnen worden. Maar voor
Lasse Braun blijft géiden dat porno
maken géén grapje is. maar féïïtasielbze
en grove ernst.
Dat men in de filmwereld toch ook
niet zo gerust is op het inhalen van
zware porno in de officiële bioscopen uit
protest tegen het vrijelijke verkeer van
ongekeurde pornofilms in de diverse
Amsterdamse sextheatertjes, mag wel
blijken uit het uitstellen van de verto-
VRIJDAG en zaterdag vertoont Al
hambra om 24.00 Elia Kazan’s befaamde
„Tramlijn Begeerte” met Vivian Leigh
en Marion Brando. „Grandeur Nature”
waarin Michel Piccoli onder regie van
Luis Garcia Berlanga een erotische ver
houding met een pop heeft, kan men
terugzien in Studio K, evenals de Marx
Brothers in „At the Circus in The Mo
vies. Andy Warhol’s „Flesh” met Paul
Morrissey vindt men in het Leidseplein
Theater en Belmondo als „De Premieja
ger („L’Alpagueur”) in City 4.
TERWIJL CITY noodgedwongen zijn
filmkeuze van deze week heeft bepaald
op „Airport”, een der eerste noodlots- of
ongelukkenfilms die in de jaren zeventig
in de mode kwamen „Earthquake”
„The towering Inferno”, „Airport 1975”,
„Jaws”) komen Du Midi en Cinema
International met het nieuwste voor
beeld van dit genre, „The Hindenburg”.
De „Hindenburg” was in 1937 het
grootste luchtvaartschip, ook wel zeppe
lin genoemd, dat de wereld toen kende
en met het hakenkruis als trots em
bleem geschilderd op zijn staart bete
kende ieder verschijnen van dit giganti
sche luchtschip publiciteit voor het ver
nuft en de ondernemingsgeest van het
Derde Rijk.
De Zeppelin, een uitvinding van Adolf
August Heinrich, graaf von Zeppelin
(1838-1917) die er in 1900 zijn eerste
vlucht mee ondernam, is altijd voorna
melijk een Duitse aangelegenheid geble
ven. In de Eerste Wereldoorlog werden
ho natuurlijk verwijst naar tekenen,
schrijven of beschrijven. Via de tot
kunst inspirerende cultus van Eros in de
oudheid komt Ferro terecht bij Plato, de
grote schuldige die de stelling verkon
digde dat individualisme gevaarlijk was
voor de staat en voorstelde alle pornog
rafische kunstenaars te doden of te ver
bannen. Hijzelf moet impotent geweest
zijn en om zichzelf te rechtvaardigen
vond hij de platonische liefde uit, liefde
zonder sexueel verkeer. Na Christus
voorgesteld te hebben als een groot pro
feet van het neo-Hellinisme, die samen
leefde met de prostituee Maria Magdale
na en andere vriendinnen en liefde en
kennis stelde tegenover het geweld van
Rome, komt Ferro tot een verklaring
van de christelijke symbolen als de vis
(fallisch symbool voor intelligentie en
seex) en de heilige Geest, een duif, even
eens een phallisch symbool: de witte
levensbrenger waarmee het sperma ge
symboliseerd is.
Als libertijn en kosmopoliet moet vol
gens Ferro Jezus, een voorstander ge
weest zijn van eet- en drinkgelagen,
waarbij tegelijk alle erotische genoegens
vrij spel hadden. Maar door het her
schrijven en censureren van de oude
boeken wisten de monniken in de duis
tere middeleeuwen de Christus met de
vis en de duif te vervangen door de
Christus aan het kruis.
Het kan niet anders of Alberto Ferro
komt bij de introductie en rechtvaardi
ging van zijn film bij een somber toe-;
komstbeeld van bommenwerpers, super-
atoombommen’ ‘ëri kosmische “catastrofe,
waarin 90 pet. van de produktiebronnen
van onze planeet in dienst van de dood
zijn gesteld. „We moeten iets doen”,
roept Lgsse Braun alias Alberto Ferro
vertwijfeld uit. En als zijn bijdrage aan
een onhoudbare toestand moeten we dan
„French Blue” zien waarin slechts aan
eros geofferd wordt.
ze ingezet voor bombardementen op Pa
rijs en Londen, maar de kwetsbaarheid
van het sigaarvormige monster deed de
legerleiding besluiten op vliegtuigen over
te stappen. Tussen beide oorlogen diende
de „Graf Zeppelin” voornamelijk voor
lange afstandvluchten als Noord en
Zuidpool en voor verbindingen met
Zuid-Amerika. Wat later kwam „De
Hindenburg” als grotere editie, waarmee
luxueuse passagiersvluchten naar Noord-
Amerika werden onderhouden. Met als
voortdurend dreigend gevaar dat het
lichte waterstofgas waarmee de ballon
gevuld was, uiterst brandbaar was.
De Duitse luchtexperts voelden dan
ook meer voor het zwaardere maar on
brandbare helium dat ze echter uit
amerika zouden moeten betrekken dat
weigerde dit gas te leveren uit vrees dat
het voor oorlogsdoeleinden zou worden
gebruikt. Met als gevolg dat toen de
„Hindenburg” in mei 1937 voor de twee
de maal naar Noord-Amerika vloog en
evenals een jaar tevoren in Lakehurst
(New Jersey) landde, in brand vloog
waarbij 36 mensen om het leven kwa
men. Een tragisch gebeuren dat vooral
in de herinnering bewaard is gebleven
door het dramatische ooggetuigeverslag
van een radioreporter die zijn emoties
niet de baas was en huilend en met
uitroepen van ontsteltenis zijn reportage
een ongewoon spontaan en menselijk
karakter gaf.
Met deze ramp waarvan honderden
mensen getuigen waren, eindigt de film
van Robert Wise, die van die laatste
vlucht van de „Hindenburg” een thriller
heeft gemaakt door het vermoeden van
izeu-rpre uaa ua uassej a; ui age^oqes
onder het personeel te introduceren die
een tijdbom in de ingewanden van het
luchtschip heeft geplaatst. Een en ander
op gezag van de schrijver Michael M.
Mooney, die op losse gegevens en eigen
fantasie een noodlotstocht gemaakt heeft
van deze, tot het laatste ogenblik zo
voorbeeldig verlopen luxe-reis van de
zeppelin.
Mooney laat dr. Goebbels al voor de
afvaart van de „Hindenburg” uit Berlijn
rekening houden met de mogelijkheid
van sabotage en een kolonel van de
Luftwaffe, Franz Ritter (George C.
Scott opdracht geven de reis mee te
maken 'en alle passagiers en technisch
personeel goed in de gaten te houden.
De film die begint met authentieke op
namen van zeppelins uit de begintijd,
verloopt, zoals men gewend is uit ande
re, soortgelijke films, waarbij een bom
in een luxe-cruiser of in een vliegtuig is
aangebracht en binnen een bepaalde tijd
ontdekt moet worden, wil er geen cata
strofe ontstaan. Franz Ritter die ook al
geen fanatieke nazi is, doet de hele film
maar omdat men weet hoe de afloop is
geweest, ontbreekt iedere spanning aan
door zijn best een onheil te voorkomen,
zijn activiteiten. Misschien was de film
beter geworden als men niet de „Hin
denburg” als onderwerp had genomen
maar een willekeurig luchtschip, waarbij
AMSTERDAM. Het Noodcomite
ter verdediging van Latijns Ameri
kaanse filmers beijvert zich momen
teel voor het lot van de Argentijnse
cineast Raymond Gleyzer die op don
derdag 27 mei spoorloos Is verdwenen
in de Argentijnse hoofdstad Buenos
Aires. Sinds die dag hebben vrienden,
collega's*, en familieleden tevergeefs
naspeuringen naar de verblijfplaats
van Gleyzer gedaan. Gevreesd wordt
dat hij het slachtoffer is geworden
van een van de vele ontvoeringen die
na de recente militaire staatsgreep in
Argentinië op grote schaal plaatsheb
ben. Gleyzer is in ons land bekend
van zijn film Mexico, the frozen
revolution.
DE ENIGE PREMIÈRE van belang in
de Haarlemse bioscopen is deze week
„Inserts” een met bescheiden budget ge
maakte parodie op het leven achter de
schermen van Hollywood. Dat leven be
treft in dit geval de door de geluidsfilm
onttroonde regisseur Boy Wonder (ge
speeld door Richard Dreyfuss, bekend
o.a. uit „Jaws”) die uit zijn vroegere
successen afgedaald is tot het maken
van flodderige porno-filmpjes voor rijke
particulieren.
De pornograaf komt in dit soort ge
schriften te voorschijn als een weldoe
ner der mensheid die door zijn activitei
ten de samenleving bevrijdt van eroti
sche frustraties en sexuele angsten, het
leven mooier en rijker maakt en verlost
van zijn agressieve neigingen.
Ook de al veelbesproken „hard core”
pornofilm „French Blue”, in Nederland
(Breda) gemaakt door Alberto Ferro,
alias Lasse Braun is bij zijn entree in
ons land ingebed in een stroom van
woorden en excuses, gedeeltelijk afkom
stig uit de mond van de welbespraakte
Alberto Ferro in allerlei interviews, ge
deeltelijk vastgelegd in een soort bege
leidende brochure die „History and Por
nography” heet en praktisch alles bevat
wat de bioscoopganger over het onder
werp waarmee hij geconfronteerd gaat
worden, moet weten.
„Wat is pornografie?”, vraagt Alberto
Ferno zich in het Engels af en hij
raadpleegt de beste informatiebron, de
„Encyclopedia Britannica” die de voor
zichtige omschrijving geeft: „het verto
nen van erotisch gedrag in boeken, pla
ten of films met de bedoeling sexuele
opwinding te veroorzaken.” Te zwak uit
gedrukt, vindt Ferro, want het verklaart
niet waarom pornografie in de meeste
landen van de wereld wettelijk verbo
den is. En hij komt tot de groteske
uitspraak dat tot voor 10 jaar iedere
tekening foto of film die een naakte
man of vrouw toonde, als pornografie
beschouwd werd.
Vervolgens legt hij de onderverdeling
in „soft core” en „hard core” porno uit,
deelt „Last Tango”, „Emmanuelle” en
„The Story of O” in bij de eerste groep,
maar verwerpt de indeling, omdat hij
hierin de oppervlakkigheid en tegen
spraak herkent van de „consumer socie
ty” die in toom gehouden wordt door
sexuele repressie, censuur, autoritair, of
industrieel militarisme, socialistisch of
fascistisch nationalisme en door het mo
nopolie van de informatemedia. En als
voorbeeld van een slachtoffer van deze
repressie en censuur noemt Ferro de
sexuoloog Wilhelm Reich, leerling van
Freud, wiens boeken eerst in Duitsland,
later in Amerika op de brandstapel
kwamen en die zelf in 1957 in een
Amerikaanse gevangenis de dood vond.
„Making pornography is no joke” (ofte
wel porno maken is geen grapje), con
cludeert Ferro.
Langs een nogal ingewikkelde omweg
komt onze wetenschappelijk verant
woorde pornofilmer tot de bronnen van
het begrip pornografie, waaruit blijkt
dat het woord porno afgeleid is van
Pornia, de naam die aan de priesteressen
van de tempel van Eros in het oude
Griekenland gegeven werd, terwijl grap-
Wie na het lezen van deze goedklin
kende introductie de film ziet, moet
onwillekeurig denken „tant de bruit
pour une ommelette”, oftewel veel hoog
dravende woorden voor niets. Want in
plaats van de sterk erotische film die
ons in het vooruitzicht wordt gestéld ter
compensatie van het vele geweld waar
mee de media ons bekogelen, krijgen we
een verwarrend verslag van de pogingen
van regisseur Alberto Ferro om twee
beneden de’ gordel naakte mannen zo
ver te krijgen dat ze gezamenlijk en
tegelijkertijd met eenzelfde vrouw zul
len cohabiteren. Dat vereist een be
paalde ligging van de mannen en de
vrouw ten opzichte van elkaar die moei
lijk te verwezenlijken valt en zoveel pas
en meetwerk met zich meebrengt dat de
mannelijke potentie die onder die toe
ziende blikken van het studiopersone'l
toch al niet opzienbarend is, ineen
schrompelt.
En dan weer kunstmatig moet worden
opgewekt, hetzij door de vertoning van
pornografische filmpjes, hetzij door ge
meenschap hebben. Dat vereist een be-
manipuleer met handen, monden en ton
gen van de geduldig wachtende vrouw
of van een bereidwillige scriptgirl. De
grap van een ambitieuze regisseur die
een nog nooit vertoonde erotische hoog
stand op de filmband wil vastleggen en
daarin maar niet slaagt, is te mager om
er een hele film mee te vullen, zodat de
film- in eindeloze herhaling vervalt en de
camera ongeïnspireerd vrouwelijke en
mannelijke geslachtsdelen in close-ups
filmt of zich richt op de verwoede
pogingen om de partijen tot een erectie
of een orgasme te doen komen.
Volgens onderzoekingen, zo heeft Al
berto Ferro onthuld in een interview, is
de mens gemiddeld vier minuten per
maand bezig met sex. Vier minuten,
roept hij wanhopig uit. Ik vind dat je je
twee uur per dag moet ontspannen.
Contact hebben, liefkozen.
In tegenspraak met die verlangens
zijn in „French Blue” acteurs twee uur
lang gewikkeld in een moeizaam gevecht
met elkaar om met de nodige hulpmid
delen van buitenaf tot een vorm van
bevrediging te komen. „Lasse Braun laat
een sexuele fantasie zien over wat zou
kunnen gebeuren in een vrijere maat
schappij, voorzien van een flinke dosis
humor en relativeringsvermogen”, zo
heet het in het programmablad. Waarom
voor dit erotische circusnummer een
vrijere maatschappij nodig is, zullen
weinigen begrijpen.
Iedereen mag zich binnenskamers aan
sexuele fantasieën overgeven die het
vertoonde in „French Blue” eventueel
met stukken slaat. Die vrijere maat
schappij is hoogstens nodig om films als
die van Lasse Braun in openbare verto
ning te brengen. En over die mogelijk
heid zal beslist worden als de film
zonder gekeurd te zijn in het Amster
damse City Theater vertoond wordt. Dat
wordt een krachtmeting met de nog
altijd niet in feite afgeschafte Rijksfilm-
keuring of met de Amsterdamse autori
teiten.
Betekent „French Blue” de opmars
van de pornofilm naar de grote premè-
retheaters? Als ze van het kaliber blij-
TWEE MUZIEKFESTIVALS in de
nachtvoorstellingen „Let the good Times
roll by” in Lido en „Gimme Shelter”
met de Rolling Stones in Palace. Dan is
er een uitstekende western in Luxor,
„The left handed Gun” met Paul New
man eh het aangrijpende „Sunday,
bloody Sunday” met Glenda Jackson in
Roxy.
Voor de jeugd is „Sjors en Sjimmie in
het Land der Reuzen” gebleven in Stu
dio en verschijnt op de matinees van
Palace „Pablo, de grote Avonturier” met
de stem van Ton van Duinhoven.
Verder bieden de bioscopen reprises
(Lee van Cleef in een oude spaghetti
western in Lido, Louis de Funès met
Yves Montand in de klucht „De bedrie
ger bedrogen” in Rembrandt) en enige
prolongaties als „One flew over the
Cuckoo’s Nest” die nog altijd in Palace
standhoudt en de tekenfilm „Tarzoon” in
Studio.
TENSLOTTE een charmante, geestig-
ironische film van bescheiden formaat,
waarvan Kriterion deze week de pre-
miè re brengt. Hij is gemaakt door Jean-
Marie Pollet die de filmliefhebber zich
misschien nog herinneren zal van zijn
opvallend debuut „Pourvu qu’on ait 1’1-
vresse”, een korte tragi-komedie over
een jongeman met een niet al te fraaie
fysionomie die vergeefse pogingen doet
in een zondagse café-dansant een dan
spartner te versieren. Dezelfde jonge
man, Claude Melki, inmiddels tien jaar
ouder is opnieuw de hoofdpersoon, nu in
een avondvullende film van Pollet,
,,L’Acrobate”, hier vertaald door een be
ter bij de inhoud passende titel, „Tango
voor Twee.”
Claude Melki speelt dezelfde schuwe
man van destijds, onzeker door zijn
weinig aantrekkelijk uiterlijk, direct
geïmponeerd door collega’s die er beter
uitzien en meer zelfverzekerd zijn. Hij is
nu assistent in, een saunamassage insti
tuut, waar hij de aantrekkelijke vrou
welijke cliënten moet afstaan aan meer
dominerende personeelsleden. Tot hij de
tango leert kennen en na een harde
leerschool met zijn natuurlijke élégance
alle dansconcoursen op dit gebied wint.
Een wonderlijk subtiel en poëtisch gege
ven dat regisseur Pollet aanleiding geeft
de sfeer waarin zich dansconcoursen af
spelen en de variaties waarin de meesle
pende tango gedanst kan worden in
bijna surrealistische beelden te vangen.
Voor wie eens iets heel anders wil zien
en via het grote komische talent van
Claude Melki andere emoties wil onder
gaan dan de doorsnee-film te bieden
heeft, zij een gang naar Kriterion van
harte aanbevolen.
Waarbij niet mag worden vergeten dat
Charles Tacchella’s „Cousin-Cousine”
nog in de Uitkijk draait, Fellini’s „Ro
ma” in Tuschinski 4 is gebleven, „Wim
Wenders’ „lm Lauf der Zeit” met „L’Im-
portant c’est d’Aimer” het blijven ui
thouden in The Movies, „A Woman un
der the Influence ”in Studio K en „Next
Stop Greenwich Village” in Saskia te
zien zijn, Nicolas Roeg’s „The Man who
fell to Earth” in Rivoli blijft, „One flew
over the Cuckoo’s Nest’ ’in Nöggerath en
„American Graffity” nog in Cine D lo
pen en „Lilli, aime moi” te vinden is in
Ceintuur.
