Zilver op achtervolging
o
Trumbic
blijft
DUITSERS VERNEDERD
MET INDIA
VERLIEZER
Bolhuis de
pechvogel
Maarten Sikking: „In feite spelen we boven onze macht”
r 5.
Montreal 1976
Montreal 1976
I
vil
FR
F
1
■PBM
a
I,.
ill
VRIJDAG
23
JULI
1976
17
SPORT
16
IB
B
O
Bandbreuk
158
Kansloos
Veldoverwicht
Beste keeper
40
Sa
f
Zelfstandigheid
'S-
-
Gepolijst
I
Tactisch sterk
*(3rVi3 gelijk over een goede passeertechniek
iöOdelii
itioHcarl - -uaou, .o
sunustï «er raak ook”,
luxe, W1
1971
a. 1971,
It 4L, W
itblauw
door
Bert
Brevoord
2
onsteen: Ik
ben tevreden
cm
de
Westduitse
I
in het topduel van de A-groep hanteerde.
Wouter Leefers in actie tijdens een scrimmage
(Van onze speciale verslaggever)
s staan
I 1220 0
/lanta bj.
Hans Jorritsma ging het veld in met
de opdracht Ronald Rileü geen centime
ter ruimte te gunnen. Dat soort klusjes
is de tengere Amsterdammer wel toe-
te beschikken. En als hij de kans krijgt
in te slaan, is het negen van de tien
voor het Australische doel. Hier
brengt de Australische doelman Trevor Smith echter nog redding.
Het heeft Trumbic bijna drie
jaar gekost voordat hij de Neder
landse topspelers voor zijn ideeën
heeft weten te winnen. Hij heeft
moeten praten als Brugman, moe-
Het was een verdiende voorsprong
voor Nederland, dat in de eerste helft
weliswaar nooit een duidelijk veldover
wicht veroverde, maar wel het betere
spel had laten zien. Er zat meer variatie
in de Nederlandse acties, de zuiverheid
van Australië
geobserveerd, dus ik stond niet tegeno
ver iemand die me totaal onbekend was.
De reputatie van Riley is bij ons na
tuurlijk al veel langer bekend. Het is
een jongen die al heel wat jaartjes
meeloopt. Hij bleek tegen ons minder
beweeglijk dan ik had gedacht. Zijn
vervanger was in dat opzicht heel wat
dit onderdeel, reed Gregor Braun nota
bene zijn eerste internationale achter-
volgingstoernooi, omdat de Duitse wie-
lerleiders hem vorig jaar nog te jong
achtten om bij de WK aan de start te
verschijnen. Dit door de bejaarde baan-
coach Gustav Kilian (68) zo zorgvuldig
gekoesterde talent reikte maar meteen
naar de macht.
Dat Herman Ponsteen in dit sterkst
bezette achtervolgingstoernooi sinds ja-
ren zijn beraamde machtsgreep niet kon
voltooien, was echter bepaald geen
schande. De 23-jarige Nijverdaller dacht
er terecht eender over. „Het onderlinge
krachtsverschil was dermate gering, dat
ik net zo gemakkelijk eerste als vierde
had kunnen worden. Daarom ben ik ook
erg tevreden met deze zilveren medaille.
Voor mij is dit een bewijs dat ik er
weer helemaal bij hoor. Die tweede
plaats is voor mij beslist geen tegenval
ler. Zouden ze me thuis verteld hebben
dat ik hier zilver zou winnen, dan zou
ik er onmiddellijk voor getekend heb
ben".
DHEERF Jorritsma: „Voor het uitvoeren van dit
lang, P> soort opdrachten ben ik meegenomen
00 straal naar Montreal. Ik had Rileü in de drie
tieke hai voorgaande wedstrijden
arrewiei
rans si
dein def«
23) voor
„Het is belangrijk in het water-
polowereldje om de mensen te
vriend te houden. Neem bijvoor
beeld de scheidsrechters. Je kunt
ze klootjes noemen, en enkelen
zijn ook echt klootjes, maar daar
win je niets mee. Integendeel, je
krijgt een slechte naam bij het
hele arbiterskorps en je jaagt de
toeschouwers tegen je in het har
nas. Je moet de zelfdiscipline kun
nen opbrengen om de fouten van
een scheidsrechter te accepteren.
Dat gebeurt nu ook bij ons, en
kijk naar het resultaat. We wor
den toegejuicht door het publiek
en hebben goodwill gekweekt bij
de scheidsrechters. Dat is allemaal
winst”.
Ponsteen in zijn race tegen de Oostduitser Huschke. Een rit die hij uiteindelijk gemakkelijk zou winnen, waardoor hij zijn krach
ten kon sparen voor de finale.
Toonzaj vertrouwd. Niet voor niets heeft hij de
k' j reputatie een van de beste „klevers” in
het internationale hockey te zijn. Jor
ritsma was 60 minuten lang niet bij
(Van onze speciale verslaggever
MONTREAL Voor het Westduit
se hockeyteam is het olympisch toer
nooi van Montreal een gifbeker die
kennelijk tot en met de laatste drup
pel dient te worden geledigd. Als
volgende week de vier best geklas
seerde landen om de vette prijzen
gaan spelen, is West-Duitsland daar
niet bij, en daarmee is de grootste in
de toch al omvangrijke reeks verras
singen een feit geworden. Spanje
sneed de Westduitsers de weg naar de
halve finales af door de regerende
olympisch kampioen met niet minder
dan 41 te verslaan.
Het falen van de Westduitsers, vo
rig jaar overtuigend winnaar van het
pre-olympisch toernooi op dezelfde
kunstgrasaccommodatie, nam ook te-
Die zelfstandigheid „Ik heb nu lak
aan iedereen, ik bepaal mijn eigen pro
gramma” leidde ook tot zijn beslis
sing de kilometertijdrit, tegen de zin van
Mahn in, niet te rijden, teneinde zich zo
volledig te kunnen concentreren op de
individuele achtervolging. Op dit onder
deel kende hij zichzelf aanzienlijk grote
re medaillekansen toe. Het bleek een
juiste taxatie van zijn mogelijkheden,
die ook voor een Ponsteen-in-de-vorm-
van-zijn-leven natuurlijk niet onbe
grensd zijn.
In Montreal maakte Herman Ponsteen
vanaf de eerste dag een uiterst zelfbe
wuste indruk. Hij was zich voortdurend
bewust van de eigen mogelijkheden en
besefte bovendien heel erg goed dat hij
in principe voor niemand opzij behoefde
te gaan. Die wetenschap vormde in feite
de basis van zijn zilveren succes.
„Ik hoop nu maar”, sprak een ont
spannen Ponsteen, „dat deze zilveren
medaille de andere jongens van de ach-
tervolgingsploeg nog meer moraal zal
geven. Er is gewoon een reële kans om
ook als ploeg bij de laatste vier te
eindigen. De individuele prestaties van
het Nederlands kampioenschap openen
daarvoor redelijke perspectieven. Zo’n
sterke ploeg als nu hebben we in elk
geval de laatste vier jaar niet gehad”.
Die ploeg zal naast Herman Ponsteen
bestaan uit Gerrit Mohlman. Ger Slot en
Peter Nieuwenhuis.
Maar voorlopig zit het voor 100 pro
cent goed met Nederland, dat zich in
theorie al heeft geplaatst voor de halve
finales (officieel moet uit de laatste
twee westrijden tegen Argentinië
vandaag en Canada nog één punt
worden gehaald) en dat is veel meer dan
=N in
u wen
Kwalite
uit, 2-z
schrift!
construe
t van
ar de kla
zijn d
Ree
Ini. I
MONTREAL André Bolhuis blijft
de pechvogel binnen de Nederlandse
hockeyselectie. Tegen Australië werd de
aanvoerder van de Oranjehemden maar
liefst driemaal geveld door „verdwaalde”
ballen. Wim van Heumen: „André is op
het ogenblik een wandelende blauwe
plak. Het ziet er niet zo rooskleurig uit,
maar ik wacht eerst de medische ver
zorging af voordat ik beslis dat hij tegen
Argentinië niet mee kan spelen. Mis
schien geef ik tegen Argentinië een paar
andere jongens een kans, maar ook
daarover neem ik pas later een beslis
sing”.
waarop was gerekend. Van belang is nu
op welke plaats Nederland in de A-
groep gaat eindigen; als eerste of als
tweede. Paul Litjens: „We wilden juist
per se van Australië winnen, omdat we
dan een goede kans hebben om boven
aan te eindigen, en dat gaat dat vrijwel
zeker betekenen dat we in de halve
finales niet tegen Pakistan hoeven te
spelen”. Waarmee ook Litjens zich
schaart in de rijen van degenen die in
het inderdaad zeer sterke Pakistaanse
team de belangrijkste gegadigde voor
olympisch hockeygoud zien.
Het zilver van Montreal is echter
aanzienlijk meer dan de grootste opti
mist een jaar geleden ooit voor mogelijk
had gehouden. In 1973 uit het niets
doorgestoten naar de internationale top,
maar nadien een belofte gebleven die
terug gleed in de anonimiteit, beleefde
Herman Ponsteen in Montreal de groot
ste overwinning op zichzelf. Na zijn
echec van twee jaar geleden bij de WK
in dat zelfde Montreal eigenlijk door
iedereen afgeschreven als het veelbelo
vende achtervolgingstalent, kondigde
zich vorig jaar weliswaar een licht her
stel aan, maar niets wees in de richting
van een positie aan de wereldtop. Frans
Mahn, meer dan eens een Ponsteen-
coach genoemd, verloor echter nimmer
hettrouwen in het door hem gepolijste
achtervolgingstalent. dat nadrukkelijk
had aangetoond over bijna onbegrensde
mogelijkheden te beschikken.
In de periode voorafgaande aan het
mondiale titelgevecht van twee jaar ge
leden, was Herman Ponsteen ook de
inschikkelijkheid zelve. Hij deed alles
wat hem gevraagd werd, zonder zich
daarbij af te vragen of het grote aantal
wedstrijden dat hij reed elf nationale
titels getuigen daarvan niet ten koste
ging van de door hem zo begeerde
prestatie op de poursuit. De zeven
maanden gedwongen rust die volgden op
het „echec van Montreal”, veranderden
zijn leven ingrijpend. Aan zijn vermogen
om te relativeren ontleende hij een stuk
inzicht dat hem geleidelijk tot de con
clusie bracht dat er te veel van hem
werd gevergd. Terecht wenste hij niet
langer als „trekpaard” te fungeren van
een baanploeg waarin hij ver boven de
rest uitsteekt.
In de halve finale had Herman Pon
steen slechts de halve afstand nodig om
wereldkampioen Thomas Huschke in een
kansloze positie te manoeuvreren. De
weinig sportief ingestelde Oostduitser
zou die nederlaag later wijten aan band-
breuk van Ponsteen, waardoor hij in
tegenstelling tot Ponsteen, die toen bijna
een ronde minder had gereden, te veel
krachten zou hebben verbruikt.
Door de uiteindelijk simpele eliminatie
van Huschke verkeerde Ponsteen in de
gelukkige omstandigheid dat hij krach
ten kon sparen voor de finalerit. Het
geen niet gold voor Gregor Braun, die in
zijn halve finale tot op de bodem van
zijn krachtenreservoir moest gaan om de
Rus Vladimir Osokin de weg naar de
eindstrijd te versperren. Ponsteen. „Ik
dacht dat Braun daardoor wel een flin
ke knauw had gekregen, maar achteraf
heeft die inspanning hem misschien juist
wel goed gedaan”.
Het per traditie hoge aanvangstempo
van Gregor Braun werd Herman Pon
steen uiteindelijk fataal in dit fascine
rende tweegevecht. Ponsteen gaf het la
ter grif toe: „Wanneer je al meteen
begint met een achterstand van zo’n
twee seconden, is dat wel erg veel. Het
heeft me ontzettend veel kracht gekost
om weer op gelijke hoogte te komen.
Toen ik een kleine voorsprong hadi ge
nomen, dacht ik die te kunnen vasthou
den. Toen hij mij echter voor de derde
keer op een achterstand zette, was het
kaarsje wel zo’n beetje uit. Ik had toen
echt niet meer de kracht om nog eens
terug te komen”.
Frans Mahn: „Dit was een gevecht
zoals ik dat jaren niet heb gezien. Je
hoopt natuurlijk op goud, maar dat zat
er gewoon niet in”.
Het leidt inmiddels geen twijfel
dat Trumbic zijn dienstverband
met de zwembond na de Spelen
zal continueren. Daarover was
trouwens voor het vertrek naar
Montreal al een principe-overeen-
komst bereikt. Als full-time-trai-
ner, met een voor een topcoach
zeker niet overdreven inkomen
van 40.000 per jaar, zal hij al
zijn tijd en talent nodig hebben
om de na Montreal dreigende te
rugval te voorkomen. Alleen al
het vertrek van doelman Evert
Kroon, ook tegen West-Duitsland
weer de grote uitblinker, is een
nauwelijks te compenseren verlies.
„Natuurlijk denk ik al wel aan
de toekomst, maar ik laat me daar
nu nog maar niet over uit. Net als
de spelers concentreer ik me nu
op de volgende wedstrijd”, aldus
Trumbic.
dersom dan we hadden verwacht. Juist
in de tw’eede helft wilden wij onze slag
slaan, omdat we erop gokten dat Au
stralië dan vermoeidheidsverschijnselen
zou gaan vertonen na de krachtsinspan
ning van een dag tevoren tegen India.
Maar niet wij, maar Australië was na de
rust het meest energiek”.
Sikking had met zijn analyse welis
waar gelijk, maar het verloop van de
wedstrijd werkte een Australische pres
sie na de rust ook duidelijk in de hand.
Nederla ndwas in de eerste helft name
lijk al op 2-0 gekomen. In de 12e
minuut reageerde Hans Kruize alert
toen de bal na een inzet van Paul
Litjens via de voet van doelman Proctor
weer in het veld belandde, en twee
minuten voor de rust was de Australi
sche doelverdediger, zoals velen voor
hem, volstrekt kansloos bij een lange
corner van Litjens.
ten schelden als een viswijf om
van zijn wil wet te maken. Hij is
uitgelachen, geroemd (vierde
plaats tijdens de Europese kampi
oenschappen twee jaar geleden in
Wenen) en fel gekritiseerd (vorig
jaar tijdens de WK in het Colum-
biaanse Cali). Nu is hij weer de
grote kampioen, zoals hij dat ook
was als international in het sterke
Joegoslavische team uit de zestiger
jaren. De 41-jarige oefenmeester
weet wie zijn vrienden zijn en
kent ook zijn vijdanden, maar ie
dereen wordt geduldig te woord
gestaan als hij Trumbic wil felici
teren en wil vertellen hoe goed de
coach wel is.
hockeüers hun piek te vroeg bereikt;
aan de vooravond van het olympisch
toernooi kwam het ene overtuigende
resultaat na het andere tot stand en
wekte de ploeg de indruk een voor
beeldig geoliede machine te zijn. In
Montreal ontpopt West-Duitsland zich
evenwel als een middelmatig team,
dat geen moment de indruk wekt een
belangrijke rol te kunnen spelen. Een
vijfde plaats is voor West-Duitsland
tot dusver met India de grootste ver
liezer in een toernooi waarin achte
loos met gevestigde reputaties wordt
omgesprongen, het hoogst bereikba
re.
De doelpunten voor Spanje werden
gescoord door Juan Amat (drie) en
Salles. De Westduitse treffer kwam
op naam van Strodter.
WO
K O
gen Spanje catastrofale vormen aan.
Slechts zelden reikte de ploeg, waar
van iedereen bij voorbaat een hoofd
rol verwachtte, naar een aanvaard
baar niveau. Spanje, dat een bijzon
der hechte eenheid vormt en waar
van de door Juan Amat genomen
strafcorner veruit het belangrijkste
aanvalswapen is, nam eigenlijk moei
teloos afstand van de Westduitsers,
die helemaal niet in zichzelf geloof
den.
Kennelijk hebben
Ponsteen kan toch weer lachen: Trots
toont hij zijn zilveren medaille.
H HOCKEYTEAM FORMIDABEL
MONTREAL Tien minuten voor het einde begreep de Australische coach Mervyn
Adams dat er voor zgn grote troef Ronald Riley tegen Nederland geen succes zou zün
weggelegd. Adams haalde de man die tegen India driemaal scoorde en zich met dat
wapenfeit aan de kop van de topscorersiyst van het hockeytoernooi plaatste, naar de
kant en stuurde Douglas Golder naar de frontlinie. Het was een ingreep die de ont
moeting tussen Nederland en Australië, waarin de ploeg van Wim van Heumen de
derde zege in successie behaalde (2-1) en daardoor vrijwel zeker werd van een plaats
bij de laatste vier, treffend kenmerkte. De deceptie van Riley was de triomf van voor-
stopper Hans Jorritsma, gisteren de belangrijkste man in het concept dat Nederland
nemen kregen met een strafbal. Verd -
diger David Bell, die ook tegen Canada
en Maleisië al had bewezen vanaf de
zeven meter-stip trefzeker te kunnen
slaan, passeerde Sikking voor de tweede
maal in het olympisch toernooi. „Ik
begrijp niet dat die vent een strafbal
gaf”, aldus Sikking, die tegendoelpunten
altijd als een hoogst hinderlijke ervaring
beschouwt. „De bal lag los van mijn
voet toen ik hem wilde wegtrap
pen”.
opnieuw overtuigend solliciteerde naar
het predikaat „beste keeper ter wereld”.
De uithaal van Riley zou vele doelver-
dedigers te machtig zijn geweest, maar
Sikking demonstreerde zijn verbluffende
Oiao.' reactiesnelheid en maakte de inzet van
12'20 d »g°lden Ronnie” onschadelijk.
Maarten Sikking (met Jorritsma, Bol-
Simca 11 huis en de bij vlagen weer onnavolgbaar
icr>enor! ^ker in de vooral in tactisch opzicht
weer opvallend sterke Nederlandse
‘o ploeg) redde daarmee waarschijnlijk ook
stadium van de tweede speelperiode had
voor Nederland onplezierige gevolgen
kunnen hebben.
Van Sikking kwam overigens ook een
interessante theorie over het Nederland
se optreden tot dusver. „We zorgen nu
wel voor de nodige sensaties, maar in
feite hebben we helemaal niet zo’n goe
de ploeg. Ik vind dat we boven onze
macht spelen, maar ons sterkste punt is
dat de tegenstander goed geobserveerd
wordt en dat Van Heumen in tactisch
opzicht een kei is. Zoals een Jorritsma
vandaag de belangrijkste man van de
tegenpartij uitschakelt, dat is natuurlijk
klasse. Met Bolhuis heb je een gewelde
naar op het middenveld, en wat Woutje
Leefers voorin laat zien is helemaal niet
te geloven. Dat zijn natuurlijk factoren
die een team naar grote hoogte kunnen
tillen, maar er moet natuurlijk geen
vent uitvallen, want dan zit je wel
meteen fout”.
Eén keer, een kwartier na de rust,
IIL/IOUW
leur, pra ontsnapte Ronald Riley even aan de
3L71,' per, en meteen rinkelde de alarmbel
in de combinaties was duidelijk beter
verzorgd en vooral de manier waarop de
defensie (even afgezien van de „aparte”
tweestrijd Jorritsma-Riley) overeind
bleef, dwong bewondering af.
De Australische dreiging bleef beperkt
tot de hoekslagen, maar zowel James
Irvine als de later ingezette specialist
Ian Cooke (hij verving Hammond) stuit
te op de vlekkeloos ingrijpende Sikking.
Drie minuten voor het einde kwam er
toch een „één” voor Australië op het
scorebord in het Molson-stadion. De
kleine Italiaanse scheidsrechter Pensosi
bestrafte een redding van Sikking na de
zevende lange corner die de Aussies te
MONTREAL. - De stap-voor-
stap-theorie, kernpunt van Ivo
Trumbic’ succesvolle trainingsaan-
pak, houdt niet in dat de Joegosla
vische coach van het succesvolle
Nederlandse waterpoloteam geen
oog heeft voor de toekomst. Inte
gendeel, het grootste deel van zijn
arbeid is juist gericht op de toe
komst, maar daarmee wil hij zijn
spelers in Montreal beslist niet
lastig vallen. „De jongens moeten
hier dag voor dag, wedstrijd voor
wedstrijd leven. Kijken naar en
praten over morgen verstoort al
leen maar de concentratie. En die
moet beslist optimaal zijn, wil je
hier in Montreal tot goede presta
ties kunnen komen”.
Station voor het doel van Maarten Sikking, die
100 km I
OP CAI
Vlietstr 1
(Van onze speciale verslaggever)
MONTREAL De klasse won het
uiteindelijk ruimschoots van de kracht-
Anders kan de olümpische achtervol-
gingstriomf van Gregor Braun onmoge
lijk worden vertaald. Daarom was Her
man Ponsteen ook terecht verguld met
het zilver, dat voor hem bovendien als
een tastbaar bewijs mocht dienen voor
zijn terugkeer aan de absolute wereld
top.
Toch kende het zilveren succes van
Montreal ook wel degelijk zijn scha
duwkanten, zowel voor Herman Pon
steen als voor de vaderlandse baanwiel-
rennerij, die het in de toekomst zonder
hem zal moeten stellen. Maar niemand
beter dan de langdurig applaudisereren-
de Frans Mahn moet hebben begrepen
hoe weinig waarde het zilver heeft voor
een kandidaat-beroepsrenner. Ook Her
man Ponsteen moet daaraan hebben ge
dacht, toen hij bijna doelloos over de
olümpische piste cirkelde, terwijl de van
vreugde uitzinnige Duitsers Gregor
Braun bijna letterlijk van de fiets sleur
den.
Met een verschil van iets meer dan
twee seconden had Herman Ponsteen
zijn meerdere moeten erkennen in het
pas 20-jarige Westduitse wielertalent,
wiens mogelijkheden zowel op de baan
als de weg zo mogelijk nog hoger wor
den aangeslagen dan die van zijn grote
voorbeeld Dietrich Thurau, zijn inmid
dels naar de professionals overgestapte
landgenoot. In Montreal, .waar de West-
duitser Hans Lutz twee jaar geleden
werd bekroond tot wereldkampioen op
riek, Ho
am-
orp
Geope Riley weg te slaan, en dat betekende dat
Oo
iterdar-
18 u. Vo het rendement van het Australische
ag 5. aanvalsspel tot een minimum werd gere-
<0 t.m. duceerd-
,sl Allenw lastiger te bespelen. Maar ja, als je
tie! Final Riley laat lopen, is hij levensgevaarlijk.
>rd hij de ruimte, dan blijkt hij wel
;art. Siw aandacht van de Nederlandse voorstop-
2 zeer m knap acterende Wouter Leefers de uit-
>50, Re«
prachi
2850- C j -
1500' öe wedstrijd voor zijn team. Vooral in
je achtei het tweede gedeelte van de tweede helft
i 1250 drong Australië zijn opponent energiek
*72 f terug, en een tegentreffer in een vroeg
stadt J- 4.-J 1-i 1 1- J
b.j. '69,
een Bo«
ndörhien
raggara’
ueol
Sikking: „We hebben goed gespeeld,
Maar toch liep het in feite precies an-
