'I
a
ma
,Veel theater-mensen
gaan de mist in’
is
door
Klaas
Pieter
Rieksen
f
De mist in
„lk vind het helemaal geen punt om herkend te worden. Het is juist het punt dat
je niet herkend wordt. Jarenlang speelde ik de rol van Pipo en niemand kende
mijn eigen gezicht. Het is natuurlijk flauwekul dat mensen zeggen dat ze er last
van hebben op straat herkend te worden. Daar kan ik zo kwaad over worden, dan
moeten ze maar niet met hun gezicht op het scherm komen”. Cor Witschge
maakt zich wat kwaad. En dót verwacht je eigenlijk niet van deze op het eerste
gezicht zo gemoedelijke acteur, die later eerlijk bekent dat hij zich over bepaalde
zaken wel degelijk kan opwinden. Zo is het gemeentebestuur van zijn woon
plaats, Amsterdam, hem ook een doorn in het oog. „Ik ben beslist geen rechtse
man, meer een linkse jongen, maar wat het gemeentebestuur hier allemaal
uithaalt is werkelijk ongelooflijk”.
Louis
Roger
Dean en Jerry
Opgegroeid in een arbeidersgezin speelde Cor Witschge op vijftienjarige
leeftijd zijn eerste rol in „Assepoester” als page bij het jeugdtoneel van Rob
Gerards. Later stapte hij naar het volkstoneel van Herman Bouber, waarmee hij
tweemaal een tournee door Indonesië maakte. In 1953 speelde hij voor het eerst
mee in een tv-stuk „House of the Brave”. Vijf jaar later zou hij in het door Willy
van Hemert geregisseerde spel „Sleutels” een rol krijgen. Nog datzelfde jaar,
1958, werd Pipo geboren, een rol die hem, vooral bij het jongere kijkerspubliek,
grote bekendheid zou geven.
Reclamespots
Teleac
w
I
w
Cor Witschge
geen clown
maar acteur
i
LLLLLILU
Louis de Funes
I y ji
„In Nederland gaan veel theater-
Cor Witschge's eerste rol als knielende page in
„Assepoester", op vijftienjarige leeftijd.
Cor Witschge heeft een wat klem,
gedrongen figuur. Het is hem beslist
niet af te zien dat hij 51 is. Aan een
stuk door zit hij te praten en veront
schuldigt zich daarvoor. Hij praat
over zijn poezen, zijn huis in Amster
dam waar hij werd weggepest door
een medebewoner en het gemeente
bestuur van Amsterdam. Als hij het
over zaken heeft die hem aan het hart
liggen kruipt hij op het puntje van
zijn stoel en vertelt, soms wat opge
wonden, wat hij ervan denkt.
Dat is een fantastische vent. In ons
land komen de impresario’s pas als je
bekend bent en als er geld aan je te
verdienen valt. Maar zo’n man moet
je van het begin af aan hebben, die
moet je begeleiden”.
mensen de mist in. Ze laten je maar
wat aandobberen. Neem nou een
man als Johnny Kraaykamp. Als we
het dan toch over een clown hebben
dat is dat er wel een. Maar dat is
gewoon een slecht begeleid talent.
Maar dat is veel te duur. Geelen moet
als hij wat geschreven heeft met zijn
teksten gaan lopen leuren. Dat is toch
een vreemde zaak”.
Ondanks het feit dat Cor Witschge
in mindere mate wordt herkend door
het publiek dan zijn collega’s zorgt
hij ervoor dat hij niet in opspraak
komt. „Als ik op een gegeven moment
m een café zit en dronken ben dan
zeggen ze meteen dat ik altijd dron
ken in een café zit. Dat kan ik me
gewoon niet permitteren. Ze hebben
me eens gevraagd om mee op haze-
jacht te gaan Ik zag de kop de vol
gende dag al in de krant staan. Dag
Vogels, Dag Bloemen, Dag Hazen. Ik
heb het dan ook niet gedaan, ik kijk
wel uit”.
De komiek Louis de Funès behoort
in Frankrijk tot de meest gevraagde
acteurs. Dat is echter niet altijd zo
geweest. De grappenmaker zei in een
interview dat hij zijn carrière in drie
tussenstations kan verdelen. „Het eer
ste was de tijd dat ik vroeg: hebt u
misschien een rolletje voor me? In de
tweede periode zei men: ik heb nog een
erg interessante rol voor u. Nu ben ik
op het derde station beland. Men komt
naar me toe en zegt: beste meneer De
Funès, is er niet een film waarin u
graag zou willen spelen?”
Dean Martin, Frank Sinatra en Jerry Lee
Leewis tijdens het optreden in Las Vegas
„Ik zou graag een jaartje vast zitten
aan een serie, maar dat kan hier niet.
Ik ben altijd afhankelijk van die rot
telefoon. Ik zit gewoon te wachten tot
ze me bellen. In Engeland is dat alle
maal anders. Daar leggen ze je
gewoon voor een tijd vast en dan kan
je daarbuiten niets anders doen.
Maar dan betalen ze daar ook naar.
Ik heb het hier wel eens meegemaakt
dat er iemand niet op de generale
repetitie verscheen. Die moest ergens
in het land een schnabbel doen. Dat
kan toch niet, dat is toch onmoge
lijk”.
In de Londense Pinewood studio’s
zijn de opnames van start gegaan voor
de tiende James Bond-film. De film
heeft de titel gekregen: „The spy that
loved me.” De hoofdrollen zullen wor
den vertolkt door Roger Moore (wie
kent hem niet als Ivanhoe of the Saint)
en Barbara Bach, een 27-jarige actrice,
die in New York werd geboren en
tegenwoordig in Rome woont. In de
film speelt ze de rol van Anya, een zeer
fraai gebouwde Russische topspionne.
Frank Sinatra haalde deze week een
aardige grap uit. Samen met Jerry Lee
Lewis trad hij op in Las Vegas en liet
plotseling Dean Martin op het toneel
verschijnen. Lewis en Martin hebben
vroeger veel samengewerkt. Zij ver
schenen weer sinds 20 jaar samen op
het toneel, nadat zij jaren als komisch
duo hadden samengewerkt. Jerry Lee
Lewis was duidelijk onder de indruk
van Sinatra’s grapje en de Voice” zelf
had er ook plezier in.
Pipo. ongekend populair
„Weet je waarom het zo fijn is om
Centraal Station te doen, de mensen
zien nou eindelijk eens mijn gezicht
op televisie Met Pipo word ik door
een uur schminken volkomen onher
kenbaar Er zijn mensen die tegen me
zeggen dat ik een clown ben, maar
dat is helemaal niet zo, ik ben mijn
hele leven al acteur geweest”.
Toch kan er nog veel meer verande
ren volgens Cor Witschge. De teksten
voor kinderprogramma’s zijn ook
niet altijd even sterk. Witschge:
„Neem nou Harrry Geelen, de man
die de teksten voor Q en Q schreef.
Zo’n vent moet je een jaar kunnen
inhuren en hem dan teksten voor
kinderprogramma’s laten schrijven.
Oordelen over het niveau van de
kinderprogramma’s op de vaderland
se buis is voor Cor Witschge een
moeilijke aangelegenheid omdat hij
niet vaak achter het televisietoestel
zit. Toch gelooft hij dat er in de
afgelopen jaren wat verbetering in is
gekomen. „Er wordt wel wat meer
aandacht aan de kinderprogramma’s
besteed. Daarbij komt natuurlijk
ook, dat de acteurs vroeger niet in
een kinderserie wilden spelen. Dat
vonden ze minderwaardig. Nu staan
ze te dringen, nu willen ze allemaal
best een rol hebben. Kijk maar naar
series als Hameien en Q en Q. Geen
acteur tegenwoordig die het nog min
derwaardig vindt om in een serie
voor kinderen mee te spelen”.
Hoe het met Pipo in de toekomst
moet is nog een wat duistere zaak. Na
de vijf afleveringen die de VARA
momenteel op het scherm brengt, ze
werden overigens al geruime tijd
geleden opgenomen, is de voorraad
op en het ziet er voorlopig niet naar
uit dat er nieuwe afleveringen wor
den gemaakt Wat Cor Witschge
betreft is dat ook niet mogelijk omdat
hij tot juni volgend jaar via de Thea
ter Unie vier maanden te zien zal zijn,
met onder meer Andrea Domburg, in
een stuk van de Nederlandse schrij
ver J. Bernlef.
„In Nederland word je zo gauw in
een vakje gestopt. De mensen vmden
mij een clown en geen acteur Er zijn
veel circussen geweest die mij voor
de voorstelling gevraagd hebben,
maar dan moest ik wel als Pipo optre
den. Daar had ik geen trek in. Ik wil
best een clownsnummer .doen, maar
dan samen met echte clowns. Dat
kost tijden instuderen en daar heb
ben de heren dan geen trek in Het is
ze alleen om de commercie te doen
Pipo heeft mets met het circus te
maken. Ik ben een echte praatclown
Ik werk aan het toneel en ben
acteur”.
Voor het wel of niet succesvol zijn
I van een zaaloptreden kent Cor
Witschge maar één criterium: de kin-
deren zelf. „Als ze het niet leuk vin
den dan komen ze echt niet meer. Ik
krijg wel eens ouders bij me die er
niets aan vinden Dan zeg ik maar één
ding: de voorstelling is er ook niet
voor u maar voor uw kind. Eri kinde
ren zijn ontzettend oprecht, daar
twijfel ik geen moment aan”.
„Ik kan echt met rondkomen van
het geld dat ik bij de televisie verdien
Je krijgt er wel je bekendheid mee,
maar je kan er beslist niet van leven.
De ene keer heb je genoeg werk,
maar de volgende keer zit je maan-
I den thuis Je moet wel andere dingen
j gaan doen, het land in, of iets voor de
radio”.
Nu, na 18 jaar Pipo, zegt de 51-
jarige Cor Witschge: „Ik heb het nooit
vervelend gevonden om die rol te
spelen, nu nog niet. Het is fijn om te
doen en ook als ik in het land als Pipo
optreed heb ik er nog steeds plezier
in”.
Van woensdag 15 september af zal
Teleac beginnen met een nieuwe tele-
visiecursus van 25 uitzendingen over
moderne elektronica. In deze cursus
zal een uiteenzetting worden gegeven
over de belangrijkste wetten achter de
elektronica en de elektronische basis
elementen. Zowel de fabricage als de
toepassing van de basis-elementen
zoals transistoren, diodes en thyristo-
ren. wordt geïllustreerd en gedemon
streerd, terwijl uitvoerig wordt toege
licht hoe de werking ervan is en welke
functies ze kunnen vervullen, aldus
Teleac in een toelichting op de nieuwe
cursus. Aan de hand van een studie
boek wordt de theorie uiteengezet,
zodat de cursisten de in de lessen
behandelde stof thuis kunnen bestude
ren. Het werken met elektronische
basis-elementen kan de cursist in
praktijk brengen met behulp van een
experimenteerdoos met handleiding.
Volgens Teleac kunnen hiermee proef
jes worden uitgevoerd en kunnen ook
apparaatjes worden gebouwd, De cur
sus is geschikt voor iedereen die een
middelbare opleiding heeft gevolgd en
nog enige kennis bezit van wiskunde
en chemie of die in zijn werk, studie of
hobby enige kennis van elektronica
kan gebruiken. Maar ook voor elektro-
monteurs met VEV-diploma en
zwakstroom- en radiotechnici met een
tets verouderde opleiding, maar die
meer inzicht willen krijgen in de half-
geleidertechniek is de cursus geschikt.
Moderne elektronica zal worden
gepresenteerd door Herman Steeneken
en zal inclusief experimenteerdoos
f 205 kosten. De kosten van de cursus
zonder doos is slechts f80 aldus
Teleac.
De STER blijkt dan ook voor vele
Nederlandse acteurs een aardige bij
verdienste te zijn. Cor Witschge: „Ze
zeggen wel eens: moet die man nou in
een reclamespot optreden? Ja, dat
moeten veel acteurs omdat er brood
op de plank moet komen. Ik kan het
me gelukkig permitteren om te wei
geren. Ik heb geen kinderen, maar als
ik het geld echt nodig zou hebben dan
zou ik wel moeten en dan zou ik het
ook doen. Ik heb nog nooit WW hoe
ven halen dus wat dat betreft zit het
wel goed”.
Over de gesubsidieerde toneelge
zelschappen zegt Witschge: „Je ziet
wel eens dat een groep helemaal geen
mensen trekt en dankzij subsidies
maar door kan gaan. Dat is natuur
lijk niet altijd goed te praten. Aan de
andere kant is het wel nuttig dat die
gesubsidieerde gezelschappen van
tijd tot tijd stukken op de planken
kunnen brengen die het publiek niet
zo gauw te zien krijgt. En dat is
natuurlijk een goede zaak”.
Op de zaterdag- en woensdagmid
dagen is Cor Witschge een druk bezet
man. Dan pakt hij zijn spullen in de
auto en vertrekt naar een van de
uithoeken van ons land om daar voor
kinderen een voorstelling te geven.
„Het werken met kinderen is eigen
lijk ontzettend fijn”, zegt hij; „maar
het is daarnaast ook wel erg vermoei
end. Het is zo moeilijk om ze te laten
luisteren. Dat is bij volwassenen al
vaak erg lastig, laat staan bij kinde
ren. Je kan wel steeds weer iemand
achter een boom verstoppen en dan
aan de kinderen vragen waar hij zit,
maar dat is natuurlijk niet alles. Je
moet ze ook naar een stuk tekst kun
nen laten luisteren”.
Roger Moore en Barbara Bach
De serie „Centraal Station”, die
door de KRO en de BRT in co
productie werd gemaakt en waarvan
weer nieuwe afleveringen zijn opge
nomen, was een welkome afwisseling
voor Witsche. Hoewel de kwaliteit zo
links en rechts nogal eens werd bekri-
tiseerd hebben de Nederlandse en
I Belgische omroep het toch aange-
durfd een nieuwe serie verhalen over
I de spoorwegrecherche op het scherm
te brengen. Witschge zegt: „Ja, het is
natuurlijk niet wat ze in Amerika
maken. Maar het is wel puur Hol
lands. Natuurlijk zitten ze met geld-
I gebrek te sukkelen om zo’n serie te
maken. Daarnaast hebben we in Hol
land en België ook geen onuitputtelij
ke bron van tekstschrijvers. Dat blijft
toch altijd een grote moeilijkheid”.
lli!,. UB
