Ik wil nog zo ontzettend veel doen9
gina
l!gl
door
Klaas
Pieter
Rieksen
JL
a.v
KW
.a i
SF
at
W/3
Het is makkelijk als
je beetje kunt zingen
O
MBH
24
9
Scheermesje
Vreselijk slecht
Geen sexbom
;-'X«
y
Theo
Bram
John
Stijn Streuvels schreef het boek, Hugo
Claus maakte een scenario en filmer Fons
Rademakers (wiens laatste werk „Max Have-
laar” met Peter Faber onlangs uitkwam)
maakte er in 1971 een film van. De KRO zendt
het produkt, dat uiteindelijk de naam „Mira”
kreeg, dinsdag 12 oktober op de televisie uit.
„Mira” is de verfilmde versie van het boek
„De teleurgang van den Waterhoek” en laat
de gebeurtenissen zien in de gemeente
Waterhoek, waar de mensen niets moeten
hebben van „mensen van buiten”. Ze leven in
hun kleine besloten gemeenschapje aan de
Schelde en vrezen de bouw van een brug, die
de oude veerpont van het gehucht moet gaan
vervangen. Alleen al het praten over een
eventuele bouw van de brug brengt de bewo
ners in beroering en als het geheel dan
uiteindelijk toch gebouwd wordt, verandert er
veel in Waterhoek.
Ss
Bevrijdend
w wlw
-
s”
1 MU
1'
maakt nu zelf films
Doe je concessies als je geld nodig hebt?
bZILLLLIt
Theo Stokkink
Bram van Erkel
„Om aan geld te komen doe ik nu wat
ongevaarlijke schnabbels. Zoals dat tweede
„Ja, ik zat erg in de puree. Ik had een zieke
echtgenoot en een kind waar ik voor moest
zorgen.”
Het ging dus puur om het geld?
Maar ondertussen zit je wel in zo’n nutte
loze film.
Het was op het toneel ook al zo dat ik als
eerste met blote tieten liep. Dat was onder
regie van Lodewijk de Boer in „De tuin der
„In Amerika wil ik niets meer met sex te
maken hebben. Als je daar eenmaal zoiets
gedaan hebt kom je er helemaal niet meer
uit. Ik hoop daar te kunnen bewijzen dat ik
het niet nodig heb gehad om een carrière op
te bouwen. Ik ben helemaal geen sexbom.
In januari van het volgend jaar gaat
de KRO van start met een serie onder
de titel „The history of the pop”. Deze
serie, die „alle" populaire muziek zal
omvatten, werd ondermeer gemaakt
door Amerika, Duitsland, Nederland
en Engeland. In principe zijn er twin
tig afleveringen van 50 minuten gepro
duceerd. Theo Stokkink zal de Neder
landse bewerking voor zijn rekening
nemen. Een oordeel over dit gigantisch
project kan hij nog niet geven omdat
hij nog niet in staat is geweest een
aantal afleveringen te zien. Over het
tijdstip van uitzending zijn overigens
bij de KRO de meningen verdeeld. Er
gaan stemmen op die het programma
voor acht uur op het scherm willen
hebben, daarnaast zijn enkele mensen
van mening dat „History of the pop”
later op de avond op de buis moet
komen. Naast de tv-serie zullen er ook
platen en een boek verschijnen. Over
de rechten voor de elpees bestaat nog
al wat onzekerheid. Men is van plan
om een aantal maatschappijen de pla
ten in het pakket op te laten nemen,
maar de besprekingen daaromtrent
zijn nog niet afgerond.
De serie Q en Q die de KRO de
afgelopen twee jaar op het scherm
bracht is, ondanks heftige pogingen
daartoe, nog niet verkocht aan het
buitenland. Regisseur Bram van Erkel:
„Men was over het algemeen wel
enthousiast maar de BBC bijvoorbeeld
ging niet over tot kopen omdat er te
veel geweld in de serie zat. En dat
terwijl zij zelf Dokter Who maken, die
toch ook zeker niet zonder geweldda
dige handelingen is. In Duitsland
vond men dat na-synchronisatie te
duur zou worden". Van Erkel is overi
gens momenteel wel bezig met een
nieuwe jeugdserie „De kris Pusaka”,
waarvoor de opnames in Indonesië
zijn afgerond. Rest de ploeg nog de
opnames in Nederland te maken. De
KRO zal deze nieuwe serie met onder
meer Peter Aryans en Willem Nijholt,
begin volgend jaar gaan uitzenden. Bij
het opnemen van „De kris Pusaka”
heeft men overigens wat meer reke
ning gehouden met het feit dat het
produkt ook eventueel aan het buiten
land wordt verkocht. Bram van Erkel:
„We hebben er nu voor gezorgd dat er
makkelijker kopieën van het materi
aal gemaakt kunnen worden en het
verhaal van Anton Quintana heeft ook
wat meer diepgang dan de serie Q en
Q”
John Lennon heeft eindelijk zwart
op wit gekregen dat hij hoogst offici
eel in de Verenigde Staten mag verblij
ven. De ex-Beatle verbleef sinds 1968
op illegale wijze in Amerika, hoewel
hij, niettegenstaande het feit dat hij
regelmatig in het openbaar verscheen,
nooit definitief werd uitgewezen. Len-
nong had de Verenigde Staten al in
o
o
i
r
plaatje dat ik gemaakt heb. Die eerste plaat
was een uitdaging voor me. Ik stond er
eigenlijk wel een beetje raar tegenover,
maar ik heb het toch gedaan en ik vond het
prima. Ik wil beslist niet zeggen dat ik een
zangeres ben, maar het is toch makkelijk als
je een beetje kunt zingen. Misschien ga ik
nog weleens een musical maken, je weet
maar nooit. En dan kan je die ervaring toch
wel goed gebruiken”.
Van het seximage dat Willeke de laatste
jaren heeft meegekregen wil ze maar al te
graag af. Mede daarom wil ze evenuteel naar
Amerika om zich daar bij haar vriend te
voegen.
Al toen ik binnenkwam viel het me op.
Niet de borsten van Willeke van Ammel-
rooy, ze vindt het verschrikkelijk als man
nen daar maar steeds naar kijken als ze met
haar praten, maar het scheermesje dat ze
aan een ketting om haar hals heeft hangen.
Het is verzilverd zie ik later. Plotseling vraag
ik me dan af of ze bang is om dood te gaan.
„Ik vind dat zulke regisseurs mensen
beneden mijn stand zijn. Daar wil ik ook
echt niets meer mee te maken hebben. En
hoe vervelend het ook is geweest, ik heb er
toch van geleerd. Ik moet Scorpio (de maat
schappij van Pirn de la Parra) nageven dat
ze er zulke praktijken niet op na houden.
Frankrijk wilde de film „Frank en Eva”
kopen als er meer sex in gestopt zou worden.
Dat hebben ze toen niet gedaan”.
„Ik vind dat als je A zegt, dan moet je ook
B zeggen. Ik heb natuurlijk ook een soort
verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben er wel
door de mist in gegaan, want ze houden echt
geen rekening met mij. Ze hebben toch mijn
naam erbij gezet. Het gebeurt me nog alleen
maar over mijn lijk. Nu weet ik exact wat ik
doe. Toen was ik misschien nog te idealis
tisch. Ik wilde gewoon eens wat rondkijken
in Frankrijk, maar het is daar echt een
kolere-zooi. Ze maken een film met veel sex,
halen er wat uit als ze hem aan Spanje
verkopen en doen er nog wat bij als diezelf
de film naar Japan gaat”.
„Ze hebben nou toch mijn naam erbij
gezet en ik ben ook wel van plan om stappen
te gaan ondernemen. Het is een vreselijk
slechte film geworden en ik begrijp ook niet
dat er mensen zijn die dit soort tinnef kopen.
Ik kreeg voor die film een aardige rol aange
boden, maar toen we aan het werken waren
begreep ik pas waar het om ging. Daar in
Frankrijk weet je toch nooit hoe het wordt.
Als ze een paar shots met je doen die er
redelijk uitzien, dan kunnen ze daaromheen
wel allemaal rotzooi plakken. Ze halen
gewoon een la open en stoppen wat sex in
een film. Ik hoopte nog dat die film zo slecht
zou worden dat hij door niemand gekocht
werd”.
Centraal in de film staat het leven van
Mira, niet wars van sex en bovendien nog
fraai gebouwd ook. Ze woont in de wat
bekrompen gemeenschap en haar weggaan
daar, de pont is inmiddels uit de vaart geno
men en de brug is klaar, is vol symbolische
bedoelingen. Waterhoek is de wereld niet
meer, die ligt nu ook verder, achter de brug.
Naast Jan Declair, Roger Bolders en Car
los van Lanckere speelt Willeke van Ammel-
rooy de hoofdrol in deze succesvolle film. De
rol van Mira bracht haar bekendheid in
Nederland en de toekomst zal moeten uitwij
zen of ook bijvoorbeeld een land als Ameri
ka interesse voor haar heeft. In dat land wil
ze nog wel gaan acteren, in Nederland ziet ze
meer mogelijkheden in het schrijven van
scripts en het regisseren van films. Voorlo
pig is de film „It’s me”, die ze samen met
Frans Zwartjes maakte, haar laatste pro
dukt. Willeke: „Ik speel een actrice die in een
kamer zit. En dan gebeuren er allerlei din
gen, situatieveranderingen. Ik heb goed
gewerkt met Frans, Ik had een enorme eigen
inbreng en dat was erg fijn. Toen de film
klaar was hadden we het idee dat het nóg
beter kon en misschien gaan we in de toe
komst wat vaker met elkaar samenwerken”.
Daarnaast is Willeke bezig met het ver
vaardigen van korte filmpjes, de eerste moet
zo’n vijf minuten gaan duren, die voor speel
films in de bioscoop gedraaid kunnen wor
den. Ze schrijft zelf de scripts en doet ook de
regie. Willeke: „Een speelfilm zie ik als een
boek, zo’n kort filmpje als een gedicht. Voor
mijn eerste produkt moet je je een hele toffe
sfeer voorstellen en dan wordt iemand
opeens aan het verleden herinnerd zonder
dat hij het wil. Daar gaat het zo’n beetje over
en ik geef ook een oplossing om aan die
herinnering te ontkomen”.
Willeke heeft een roerige tijd achter de
rug. Zeker haar Franse avontuur achter
volgt haar nog een beetje. In de film „Nelly:
pile ou face” (een sexfilm die in Nederland
veelbetekend werd vertaald met: „Kruis of
munt”) speelde ze zo’n vier jaar geleden een
wulpse huishoudster. Deze film werd
onlangs nog in Amsterdam vertoond.
„Weet je wat het is”, aldus Willeke van
Ammelrooy, „eigenlijk wilde ik halverwege
de opnames weggaan. Maar dan moest ik
wel mijn huis verkopen, omdat ik dan in
ernstige financiële moeilijkheden zou
komen. Ik heb toen contractueel mijn naam
laten veranderen in de hoop dat ze die film
niet naar Nederland zouden halen. Mijn
naam komt ook niet op de affiches voor”.
„Nicolai van der Heyde heeft me eigenlijk
zo van het toneel geplukt. Voor ik Mira deed
heb ik veel ervaring opgedaan in een zestal
korte speelfilms. Daar heb ik ontzettend veel
van geleerd. In mijn tijd werd je op de
Toneelschool echt afgeleverd als actrice
voor een zaal, die keurig sprak en veel
maniertjes had geleerd. Het heeft me een
hele tijd gekost om die dingen af te leren”.
„Met roken kom je gewoon door bepaalde
frustraties heen. Ik was onzettend a-
muzikaal, maar in Marokko heb ik leren
bongo spelen. Je gaat dingen doen waarvan
je altijd dacht dat je ze niet kon. Je merkt
dat je eigenlijk meer kan. Het werkt enorm
bevrijdend en daar ga je zonder te roken
dan gewoon op door”.
„Je gaat steeds een stapje verder. In een
film moet je ook wel eens zingen. Ik preten
deer echt echt niet een zangeres te zijn, maar
zo’n plaatje als „Alleen de Zee” dat ligt me
toch wel. Het is meer een praat-plaat. Zo
blijf je leren. Dat is hartstikke leuk. Filmen is
eigenlijk eeh prima vak, omdat je voor de
gekste dingen kan komen te staan. De ene
keer moet je leren paardrijden de andere
keer waterskieën. Dat is toch lekker”.
Met twee Nederlandse regisseurs die
recent een film op de markt brachten (Fons
Rademakers: Max Havelaar en Pim de la
Parra: Wan Pipel) heeft Willeke gewerkt. Ze
zegt daarover: „Fons komt duidelijk van de
toneelkant. Daar heb ik goed mee gewerkt.
Ik had geen hulp aan hem en ik had geen last
van hem. Dat was goed. Pim is heel anders.
In Wan Pipel geeft hij bijvoorbeeld een visie
waar ik het niet mee eens ben. Hij vindt dat
iedereen in Suriname mag komen, behalve
de Nederlanders. En dat kan natuurlijk niet.
Hij wil dat alle Surinamers terug gaan naar
hun land en zelf blijft hij hier. Los van alles
vind ik dat Wan Pipel zijn beste film tot nu
toe is”.
Ik vind het overigens ook de beste film die
ik van jou gezien heb.
„Ja, maar weet je wat het is. Films worden
door mannen geschreven en de dialogen zijn
dan vaak niets. In Frank en Eva heb ik nog
wat kunnen veranderen. Later kon dat bij
Pim niet meer. In Wan Pipel geeft hij ook
een bepaalde visie op de Nederlandse vrouw
die voor het eerst in de jungle is. Ze is voor
alles bang. Nou ik was er voor het eerst en ik
zou zo weer terug willen. Het was werkelijk
fantastisch. Maar dan laat Pim je overko
men als een dom wijf wat er helemaal niets
van begrijpt. Maar ja, hij heeft nu zijn grote
ei gelegd. Daar is hij nou eindelijk vanaf”.
„Door die drugs ben ik er ook achter
gekomen waarom water zoiets angstigs voor
mij was. Op het moment dat ik rookte wilde
ik altijd het water in. Toen herinnerde ik me
dat ik als driejarig meisje bijna eens ben
verdronken. En dat was toen een zalig
gevoel, dat wegglijden. Ik besefte helemaal
nog niet wat doodgaan was. Ik had die drugs
niet nodig om de wereld te ontvluchten. Het
is meer een soort zelfonderzoek geweest”.
Willeke komt tijdens ons gesprek in haar
Amsterdamse woning vrij zelfverzekerd
over. Ze weet wat ze wil en zegt: „Het is
allemaal wel eens anders geweest. Ik heb
een tijdje als een hippie geleefd, in commu
nes. Ik ben naar Marokko gegaan, heb veel
drugs gerookt. Het was eeh soort jezelf ont-
dekKen. Ik probeerde een eigen wereldje te
zoeken, maar vond op een gegeven moment
toch dat ik terug moest naar de maatschap
pij. Ik zou best veel willen veranderen, maar
dan moet je wel bij jezelf beginnen”.
„Ik had er echt angst voor. Ik dacht ook
steeds dat mijn man zich van kant wilde
maken. Hij is nu dood en nu ik met een dode
te maken heb gehad, heb ik er niet zo’n
probleem meer mee. Ik ben meer gaan rela
tiveren. Ziek zijn, of gehandicapt. Dat lijkt
me veel erger. Daar ben ik wel echt bang
voor. Vooral als je nog zo’n hoop wil doen in
je leven. En ik wil nog zo ontzettend veel”.
Dat scheermesje?
„Ik krijg er een enorme kick van. Of
misschien draag ik het ook wel omdat ik het
vreselijk eng vind. Ik zag het in Marokko en
heb het toen gekocht. Nu heb ik ze ook in
Amsterdam zien liggen. Leuk om iemand
kado te doen”.
I
1968 moeten verlaten vanwege een
Marihuana-zaak in Engeland. Vier
jaar later beschuldigde de regering
Nixon hem ervan fondsen te verstrek
ken aan jongeren die de Nationale
Conventie van de Republikeinen ten
tijde van de presidentsverkiezingen
moesten verstoren. Die feiten konden
echter door de afloop van de
Watergate-affaire worden ontzenuwd.
En daarmee bleek dat Lennon echt
niet staatsgevaarlijk is, zoals de Ame
rikaanse immigratiedienst eerder van
mening was.
lusten” bij Studio. Maar dan zie je later een
stuk in Vrij Nederland dat vrijwel helemaal
over dat bloot gaat. Over het toneelstuk
schreven ze een paar regels, en daar ging het
nou juist om, het was een fantastisch stuk.
Dat ik daar bloot rondliep deed er helemaal
niet toe”.
Ze vindt overigens dat er veel belangrijke-
re dingen zijn om over te praten, de Toneel
school en de Filmacademie bijvoorbeeld.
„Ik zou zo graag zien dat die twee eens wat
meer samen gingen werken. Toen ik op de
Toneelschool zat kwamen we één keer in het
jaar bij de Filmacademie op bezoek en zij bij
ons. Kijk, een acteur komt van de Toneel
school en een regisseur van de Filmacade
mie. Als die twee dan moeten samenwerken
in een film, dan klikt dat gewoon niet. En dat
terwijl er toch ontzettend veel talent in
Nederland rondloopt. Maar in Nederland
hebben we gewoon geen mensen die acteurs
voor een film kunnen regisseren”.
„Als ze vanaf de school al samenwerken
dan gaat dat allemaal zeker veel beter. Het
zou toch prima zijn dat je op de Toneel
school al leerde hoe je bij de tv, de film en op
het toneel moet acteren”.
Willeke van Ammelrooy
t.
Mp--'W' v
r
'k
,fl|
