Ideaal terrein voor terroristen
Handbal zit
in een impasse
kl
- i
«ube
I
Organisator Neuberger:
Sport en politiek hebben
alles met elkaar te maken
Luide roep
om amnestie
voor Fischer
N
j
rïi
rr wmb
door Mare Serné
Zes stadions
i:
E
H
Muurhandbal
Impasse
Glimlachen
I
Iff Ja
|g
Wj-,.
G J
ch
Lijk.
B F
lem
irt
J
Eind november wordt in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires
een speciale zitting gehouden van het organisatiecomité van het
wereldkampioenschap voetbal. Een speciale bijzonderheid tijdens
deze bijeenkomst is het feit dat de vergadering onder voorzitterschap
zal staan van de 56-jarige Hermann Neuberger, leider van een klein
aantal gereputeerde en machtige Duitse organisatiedeskundigen. In
november 1974 is in Rome door de wereldvoetbalbond (FIFA) al
besloten om de organisatie van ’s werelds belangrijkste voetbaltoer
nooi op te dragen aan Duitsers. Op het allerhoogste niveau is er
nauwelijks nog een Argentijn bij de realisering van dit spektakel
betrokken. Het is een beslissing, die door de FIFA natuurlijk niet
zonder reden is genomen. Allereerst heeft het team van Neuberger
meer dan tien jaar ervaring op dit terrein. Al in 1966, tijdens de
wereldkampioenschappen voetbal in Engeland, hebben Neuberger
en zijn medewerkers nauwkeurig de organisatiestructuur bestudeerd
die de Britten gehanteerd hebben
bij
e
KT
sr A
- W
r Z-Z
Ervaren Duitsers organiseren
k
sen
WK-voetbal in Argentinië
i
1OE-
f.
I;
s verd:
ilijv. vrij
i
itertuin,
nl«t
i, voor-,
6975.
oorzon-
jm. met
parket,
louche,
in mog.
Het is totaal onmogelijk voor welk
land ter wereld ook om enkele
maanden voor het begin van zo’n
evenement te stellen van: dat doen
wij wel even.”
de andere bond vrijwel alle internatio
nale contacten had.
door de vorderingen die er vooral
op het punt van stadionbouw en
communicatie zijn gemaakt. Ook
uit de rapporten en films die we
regelmatig binnenkrijgen blijkt dat
de zaken onder het nieuwe regime
duidelijk geforceerd worden. Joch
en een aantal anderen zijn al voor
uit gereisd om voor het congres op
29 november vast te stellen of het
werkelijk allemaal zoveel beter is
geworden als de Argentijnen bewe
ren. Maar gezien mijn eigen erva
ringen verwacht ik dat wel. Ik heb
ook een persconferentie in Buenos
Aires gehouden. Ik werd daar zelfs
met het ongeloof van Argentijnse
journalisten geconfronteerd; die
boven water, met dezelfde onaangena
me nevenverschijnselen van duwen,
trekken, slaan en stompen, waartegen
de scheidsrechters vrijwel machteloos
staan. Zij treden als duo op, maar
worden meer en genadelozer door het
publiek uitgefloten dan zij zelf flui
ten. De scheldpartijen schijnen niet
van de lucht te zijn, ze komen ook
harder aan doordat de toeschouwers in
een zaal zo dicht op het veld zitten, en
het gevolg is dat de scheidsrechters
nagenoeg continu als home-referees
optreden, tot hun verontschuldiging
aanvoeren dat hun partijdigheid voor
de thuisclub automatisch wordt recht
getrokken als de bezoekers straks zelf
thuis spelen.
Er is op het ogenblik een groot
tekort aan scheidsrechters in het West-
duitse zaalhandbal. De hoop dat uitge
speelde handballers nog een stuk aan
hun carrière zouden willen breien door
scheidsrechter te worden, is niet in
vervulling gegaan, omdat die spelers
beter weten dan wie ook hoe ondank
baar, en zeg maar gerust: onmogelijk
het is om een zaalhandbalwedstrijd
naar behoren te leiden. Bovendien zijn
de vergoedingen niet van die aard, dat
men er om staat te springen. In de
Regionalliga krijgt een arbiter voor
zes uur „arbeid" (heen- en terugreis
inbegrepen) een bedrag van 10 Mark.
Voor 9 uur onderweg en fluiten is dat
15 Mark, en is hij in totaal langer dan
12 uur in touw, dan mag hij 20 Mark
declareren.
Om het tekort aan scheidsrechters
aan te vullen is iedere zaalhandbalver-
eniging nu verplicht één scheidsrech-
Neuberger: „Er zijn financiële
garanties voor de bouw van de nieu
we stadions. Het is ook nuttig dat
die worden gebouwd, want het
wordt tijd dat de voetbalsport in
Argentinië een beetje gedecentrali
seerd wordt. Buiten Buenos Aires
te van
stati-
I en el
zonne-
ksbijdr
ito met
gas en
K
Het 1-Wall handball, het eenmuurs-
handbal dus, wordt ook nu nog overal
in de Verenigde Staten met animo
beoefend, de bal is van hard rubber, de
spelers dragen beschermende hand-
:e open
douche
ngs-,
iden,
ij het
ns in
loten
zijn er nauwelijks geschikte accom
modaties. Het is beslist niet immo
reel tegenover de bevolking om
daar veel geld aan te spenderen
want na het toernooi kunnen deze
arena’s volledig benut worden. De
staat en gemeenten financieren de
bouw. Die garanties hebben we
gewoon.”
Bepaalde punten werden overge
nomen, maar de organisatie onder
ging voor Duitsland ’74 op funda
menteel belangrijke punten essen-
tiëlt wijzigingen. Het mag bekend
worden verondersteld dat Duitsers
op het gebied van organisatie nau
welijks hun gelijken hebben. Het
wereldtoernooi van 1974, dat werd
overschaduwd door de dreiging van
terroristenacties, was daar het
zoveelste voorbeeld van. Neuber
ger, die vanwege zijn verdiensten
op dit gebied na afloop werd geho
noreerd met het voorzitterschap
van de Duitse voetbalbond (DFB),
illustreert met een simpel verhaal
met welke problemen hij alleen al
op het vitale punt van de veiligheid
werd geconfronteerd. Neuberger:
„Er is toen wel eens wat schamper
over gesproken, maar zelfs tijdens
het „anket op de avond na de finale
Duitsland-Nederland hadden wij
nog twee honderd rechercheurs in
burger rondlopen omdat we bij wij
ze van spreken tot de laatste secon
den van het evenement met serieuze
bedreigingen en tips werden gecon
fronteerd. De dreiging van een aan
slag tijdens het banket is werkelijk
heel serieus geweest.”
Het heeft lang geduurd voordat die
handballers in de gaten hadden dat zij
bezig waren een zaalsport in de open
lucht te beoefenen. In „Honderd jaar
Sport” memoreertM. J. Adriani
Engels dat veldhandbal al in 1890 in
ons land beoefend werd en op de mid
delbare scholen werd gepropageerd als
een soort met de handen gespeeld voet
bal dat de leerlingen kon afhouden
van het gevaarlijke echte voetbal. Dat
nam niet weg dat handbal lang een
ondergeschoven kindje bleef, een koe
koeksjong dat eerst in het nest van de
Nederlandse Bond voor Lichamelijke
Opvoeding werd gelegd, daarna over
geheveld werd naar het nest van het
Koninklijk Nederlands Gymnastiek
Verbond. De Koninklijke Nederlandse
Athletiek Unie had ook nog een vinger
in de pap, zelfs een zo grote vinger dat
er een koude oorlog tussen turners en
atleten uitbrak over de handballers,
waarbij een gegeven moment (schrijft
Adriani Engels) de ene bond vrijwel
alle beoefenaars van het handbal, en
ten betalen in Zwitserse franken of
Duitse marken, de hardste valuta
ter wereld. Het gaat hierbij om de
opbrengst van kaartverkoop buiten
Argentinië, het geld van de televi
sierechten en de financiën van de
maatschappijen die reclame in de
stadions willen maken. Aangezien
je uit de kaartverkoop nooit zoveel
geld kunt verwachten iri Zuid-
Amerika als in Duitsland het geval
was, zijn de toegangsprijzen in
Argentinië straks voor de wedstrij
den lager. We hebben dat gecom
penseerd door de televisierechten
op te schroeven van 18 naar 25
miljoen, terwijl er ook flink wat
meer moet worden betaald door de
firma’s, die reclame willen maken.
Het aanbod bepaalt ook hier de
prijs, want een aangename ervaring
is dat er zeer veel multi-nationals
zijn die straks in Argentinië recla
me willen maken.”
Maar er zijn bepaald ook nog wel
een aantal minder aangename
zaken. Vooral het gebied van de
communicatie levert enorme vraag
tekens op. Neuberger: „Het pro
bleem is niet om hier vanuit Frank
furt met Buenos Aires te bellen,
want dan heb je binnen vijf minu
ten verbinding. Als je echter van
Buenos Aires naar Mendoza of Cor
doba wilt telefoneren, dan ligt het
anders. Dan kun je beter het vlieg
tuig nemen, want dat gaat vlugger.
Dat kan natuurlijk niet. Een moei
lijkheid vormen ook de accommo
daties. Voor de spelers, pers en offi
cials is dat geen probleem. Maar
hoe zit het met de supporters? Voor
al uit Brazilië verwacht men een
invasie van mensen die te vergelij
ken is met de hoeveelheid suppor
ters die zich in Duitsland voorde
den, toen Nederland zijn wedstrij
den speelde. Hoe vervoer je die sup
porters en breng je ze onder, in een
land waar de afstanden oneindig
groot zijn en de accommodaties
beperkt. Hoe zit het met ziekenhui
zen, medische apparatuur en het
medische personeel? Kijk, dat zijn
pas problemen. Ook dat gaan we
eind november eens nauwkeurig
uitzoeken.”
Inmiddels bevindt het zaalhandbal
zich, blijkens een artikel in het Duitse
maandblad „Sport”, in een impasse, en
dat verbaast me niets. Het zit namelijk
niet goed in elkaar, ondanks de wild-
enthousiaste volle tribunes die het
trekt. De partij die de bal NIET heeft,
trekt zich terug rond de cirkel waar
binnen niet gedoelpunt mag worden,
en de aanvallers trekken heen en weer
langs die menselijke vleescirkel als
zo’n speelgoedmuis die niet van de
tafel kan vallen: heen en weer, heen en
weer, totdat eentje zich erdoor wurmt
en een schot waagt, waardoor de bal in
de handen van de tegenpartij komt.
Zaalhandbal is een soort waterpolo
t
Ik heb het veldhandbal nog meege
maakt! Het was een vreemd gezicht,
als je vanuit de verte op de fiets een
veld naderde waarop gehandbald
werd. Je zag, net als bij voetbal,
tweeëntwintig spelers op het veld,
twee doelen, keepers, een scheidsrech
ter, het gewone werk zal ik maar zeg
gen. maar de bewegingen waren heel
anders. Je zag, vanuit de verte, nog
geen bal, maar je zag wel dat er iets
niet klopte. Het spel had iets spich
tigs, het ging te snel heen en weer, de
keepers stonden te geïsoleerd, en
opeens begreep je het: dat was veld
handbal, geen voetbal!
ter per ingeschreven team te leveren,
maar het is duidelijk dat dit niet de
meest aangewezen weg is om goede
scheidsrechters te krijgen. Doordat zo
weinig scheidsrechters de snelle ont
wikkelingen in het zaalhandbal kun
nen volgen, voelen de trainers zich
verplicht hun spelers tegen arbitrale
dwalingen te beschermen door hun
allerlei trucs te leren waarmee zij
ongestraft hun winstkansen kunnen
vergroten. Die veel professionelere
scholing van de spelers in vergelijking
met die van de scheidsrechters (de
Duitse zaalhandbalbond heeft bij
gebrek aan geld het bondsorgaan al
opgeheven en kan de scheidsrechters
ook maar één keer per jaar een dag
bijeenroepen!), heeft tot gevolg dat de
scheidsrechters weer nog meer achter-
raken op de „spelontwikkeling”, ver
houdingsgewijs dus nog slechter gaan
fluiten, waardoor de neiging om het
recht in eigen hand te nemen, of via
allerlei trucs het eigen recht te zoeken,
weer vergroot wordt. Een vicieuze cir
kel dus, te meer omdat het publiek
hierdoor weer extra opgezweept wordt
in zijn onlustgevoelens en de arbitrage
daardoor steeds onmogelijker maakt.
Kenners van het Duitse zaalhandbal
schatten bijvoorbeeld, dat 35 procent
van de toegekende doelpunten onre
glementair tot stand zijn gekomen.
Meer dan een op de drie! Uitslagen als
17-12, 14-13, 10-37, 23-12 zijn heel nor
maal. dertig doelpunten in één wed
strijd is eerder gebruikelijk dan onge
bruikelijk, maar dat betekent dan dat
van die 30 doelpunten er 10 niet toege
kend hadden mogen worden!
STOPPER
schoenen, kortom: wat in Amerika
handball genoemd wordt is iets heel
anders dan ons handbal en lijkt meer
op squash. Het veldhandbal zoals wij
dat kennen stamt inderdaad uit Scan
dinavië, waar, volgens het verhaal, een
stelletje voetballers voor de grap gin
gen „voetballen met de handen”, en
daar zo’n schik in kregen (ik weet dat
het onvoorstelbaar klinkt), dat zij er
mee doorgingen. De bal werd wat klei
ner, het veld wat korter, en in 1936
kreeg het handbal internationale
erkenning door op de Olympische Spe
len in Berlijn te worden toegelaten.
„Torball”, dus „doelbal”, heette het
aanvankelijk in Duitsland, maar op de
Olympische Spelen in 1936 werd al
van Handball gesprochen. Duitsland
won prompt de gouden medaille, Oos
tenrijk de zilveren, en Zwitserland
(kennelijk het Duitstalige deel, gezien
de namen van de deelnemers (Herken-
rath, Schmitt, Streib, Hufschmied,
Wurz en dergelijke) won het brons.
Daarna verloor Hitler de Tweede
Wereldoorlog, en zijn handbal werd
ook gauw in het vergeetboek opgebor
gen, maar zie, daar kwam, in 1972 West-
Duitsland al weer aan met de Olympi
sche Spelen in München, dus u
begrijpt: handbal was er weer bij. Het
stelden dat Argentinië dit nooit zou
kunnen organiseren.
Ik heb toen gevraagd: Houd toch
eens op met die pessimistische
beschouwingen. Volgens mijn bere
keningen moet het wel lukken.
Maar als jullie er al niet in geloven
wat moet de rest van de wereld zich
dan wel niet gaan voorstellen?
Maar ik moet hier wel aan toevoe
gen dat er ontegenzeglijk een stro
ming bestaat, die de zaak onnodig
bemoeilijkt. Vooral in Brazilië
wordt niet zonder leedvermaak
door de media bijna dagelijks vast
gesteld dat Argentinië 1978 nooit zal
doorgaan”. En dan glimlachend:
„Nou, we zullen zien.”
achter-
I, toilet.
met
Daarom kan Neuberger nog
steeds beleefd glimlachen om het
indertijd door Nederland en België
gelanceerde plan om gezamenlijk de
wereldkampioenschappen te orga
niseren. Neuberger: ,Jk heb toen
onmiddellijk Willem Meuleman
opgebeld en gevraagd: Hoe kom je
er eigenlijk bij om zoiets te doen?
Ja, hij had gegeten met de Brazili
aanse FIFA-voorzitter Joao Have-
lange en die had niet afwijzend
tegenover het plan gestaan. Maar
Meuleman heeft dat volkomen ver
keerd geïnterpreteerd. Het kan uit
prestigeoverwegingen nergens
anders worden georganiseerd dan
in Argentinië.
Waarmee Neuberger nog eens ten
overvloede wil vaststellen dat sport
en politiek praktisch alles met
elkaar te maken hebben. De Olym
pische Spelen in Montreal vormen
wat dat betreft een weliswaar
recent, maar duidelijk voorbeeld.
Alleen al uit prestigeoverwegingen
tegenover de rest van de wereld,
maar zeker ook tegenover Latijns
Amerika en vooral concurrent Bra
zilië zullen de Argentijnen nooit het
gezichtsverlies willen lijden door de
wereldkampioenschappen voetbal
uit handen te geven. Neuberger is
realist genoeg om te beseffen wat
voor problemen dat in de praktijk
oplevert. Sedert de staatsgreep van
de militairen in maart worden er
aan de lopende band mensen in
Argentinië vermoord. Het leger
wordt geconfronteerd met twee
guerrilla-groepen, de links Peronis-
tische Monteneros en de E.R.P., een
ondergrondse beweging. Neuber
ger: „Het probleem is dat wanneer
iemand an de ene groep iemand uit
de andere kring vermoordt, er dan
onmiddellijk wraak wordt geno
men. Die politieke situatie is
natuurlijk zeer ernstig. Maar dat
neemt niet weg dat de Argentijnen
zeker in staat zijn om goed een
wereldkampioenschap te organise
ren. Ik ben nu vier keer in Argenti
nië geweest. De laatste keer in mei.
Maar ik was aangenaam verrast
Bepaald geen ideaal decor om
een wereldkampioenschap voetbal
te organiseren. Neuberger echter
„Ik heb voor de wedstrijd van ons
nationale elftal tegen Tsjecho Slo
wakije een speech voor de spelers
gehouden. Ik heb gesteld dat het
mijn mening is dat zij ondanks al
het gepraat over onveiligheid straks
toch moeten gaan. In Mexico heb
ben wij in 1970 ongeveer hetzelfde
meegemaakt. Ook daar werd een
speler als Uwe Seeler bedreigd met
ontvoering en aanslagen. Dat is ook
goed afgelopen. Bovendien nemen
we onze eigen veiligheidsmensen
mee naar Argentinië, die in nauw
overleg met de Argentijnse autori
teiten zullen samen werken.
Natuuurlijk is een wereldkampi
oenschap voetbal een ideaal terrein
voor terroristen. Je kunt ook nooit
een honderd procent veiligheid
garanderen. Zo’n drama als in Mün
chen met de Israelis’ had overal
kunnen gebeuren. Tegen vertwijfel
de personen, die nergens meer voor
terugdeinzen, ben je uiteindelijk
toch machteloos. Je kunt wel de
risico’s zoveel mogelijk beperken.
Daar zijn we constant mee bezig.”
Kortom: Een ideale man om ook
voor Argentinië in te zetten. Een
land waar door de politieke en eco
nomische chaos de problemen nog
oneindig veel onoverzichtelijker en
gecompliceerder zijn. Zonder de
moeilijkheden te bagatelliseren
hebben Neuberger, zijn rechter
hand Joch en nog een aantal Duitse
organisatie- en veiligheidsexperts
zich enthousiast op hun nieuwe
taak geworpen. Want dat is nog een
bijzonderheid; het staat voor Neu
berger c.s. wel definitief vast dat de
wereldkampioenschappen voetbal
in 1978 definitief in Argentinië zul
len worden gehouden. Neuberger:
„Die beslissing is in feite een jaar
geleden al genomen. Anders waren
wij er ook niet eens aan begonnen.
Ik heb tenslotte ook mijn werk voor
de Duitse bond en dat gaat toch ten
koste door de tijd die wij aan
Argentinië moeten besteden.
Een wereldkampioenschap voet
bal organiseer je niet zo maar even.
Er zal tijdens het wereldkampi
oenschap in Argentinië in zes stadi
ons worden gespeeld. Er worden er
twee gerenoveerd in Buenos Aires,
beide zullen niet worden gebruikt
voordat het toernooi begint, en er
komen nieuwe stadions in Mar del
Plata, Cordoba, Mendoza en Rosa
rio. De stadionbouw vormde in
Duitsland, waar de totale kosten
van het toernooi 247 miljoen mark
bedroegen, de grootste kostenfac
tor. De opbrengst van het toernooi
was 80 miljoen mark, de rest werd
gefinancierd uit stichtingen als de
Sporthilfe (waar niet alleen zaken
lieden van het kaliber Neckermenn,
maar ook een dirigent als Von
Karajan deel van uitmaakte), de
lotto, verkoop van souvenirs, pos
ters en herinneringsmunten en een
forse bijdrage van de bondsrege
ring. Dat kan natuurlijk allemaal in
een welvaartsstaat als West-
Duitsland, één van de rijkste landen
ter wereld. Maar hoe moet dat in
een arm land als Argentinië?
Maar vooral op het punt van de
veiligheid bestaan veel onzekerhe
den. Zeker in een land waar de
eerste de beste taxichauffeur je in
Buenos Aires kan vertellen in welk
gebouw Peron op een zonnige och
tend, vanuit een ander gebouw, van
zijn ontbijttafel werd geschoten.
Zuid-Amerika is een jungle vql
armoede, politieke gevangenen en
sociale misstanden.
Toch is Neuberger geen romanti
cus die zich aan dagdromen over
geeft. Uiterst zakelijk en éfficiënt
zet hij uiteen wat de werkelijke pro
blemen zijn. Niet alleen de rijke
westerse landen hebben een econo
mische terugslag ondervonden; de
oliecrisis heeft in Argentinië een
ware ravage aangericht. Het land
wankelt tussen een financieel ban
kroet en een totale economische
wanorde. Neuberger: „Er is een
inflatie geweest van 300 procent.
Daar hebben wij onze politiek aan
moeten aanpassen. Alle geldzaken
die buiten Argentinië omgaan wor
den geregeld door een Zwitserse
bank in Zurich. De debiteuren moe-
Al maanden wordt in West-
Duitsland driftig gespeculeerd
over Schalke’s wonderspits
Klaus Fisher. Gerenommeerde
wereldsterren als Franz Bec
kenbauer maar ook Gerd Müller
hebben zelfs voor de televisie
verklaard dat Fischer de enige
echte opvolger voor de legenda
rische Gerd Muller in het natio
nale elftal zou zijn. Fischer, die
bij Schalke wekelijks excelleert
en uiterst gemakkelijk scoort, is
echter betrokken geweest bij
het Bundesliga-schandaal.
Daardoor mocht hij nooit meer
voor „Die Mannschaft” uitko
men. Maar de roep voor amnes
tie voor Fischer wordt door de
spelers van het nationale elftal
steeds luider. Zeker nu Argenti
nië over anderhalf jaar voor de
deur staat en in het Duitse elftal
met formidabele voetballers als
Maier, Vogts, Beckenbauer,
Breitner, Bonhof, eigenlijk
alleen nog maar de naam van
een echte spits als Klaus
Fischer ontbreekt. Neuberger
echter: ,Jk ben daar uiteraard
van op de hoogte. Ik blijf echter
van mening dat je een precedent
gaat scheppen als Fischer gratie
zou krijgen. Dat zie ik nog niet
gebeuren”.
Een ander punt waar Neuber
ger een duidelijke visie op heeft
is de KNVB, die duidelijk
anders gestructureerd is dan de
DFB. Neuberger: „Een schei
ding tussen de betaalde sectie
en de amateurs is een ongunsti
ge zaak. Daar is in Frankrijk het
voetbal ook kapot aan gegaan.
Ik heb het wel eens tegen mijn
Nederlandse collega’s gezegd.
Daar moet je nooit aan
beginnen
De oorsprong van het handbal
schijnt gemengd te zijn: Deens-
Zweeds-Duits. Hoewel andere bronnen
de Ieren als hoofdschuldigen aanwij
zen, die al een soort handbal, „fives”
genaamd, in de tiende eeuw speelden.
Vooral ene Meham Baggs uit het wel
bekende Tipperary schijnt de interes
se voor het handbal buiten Ierland te
hebben opgewekt. Hij was een „tove
naar” met de bal, kon de bal „spin” en
„curve" meegeven, verbazingwekkend
terug laten stuiteren, en andere jong-
leurtrucs met het leder uithalen. Van
daag de dag zouden ze hemzelf terug
laten stuiteren, maar dat is een ander
verhaal dat straks aan de beurt komt.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw
emigreerde een Ierse handbalster (ik
bedoel geen handballer met borsten
maar een handbalvedette), Phil Casey
genaamd, naar de Verenigde Staten. In
een mum van tijd slaagde hij erin het
handbal tot een profsport te maken
waarbij geducht kon worden gewed.
Merkwaardig genoeg schijnt dat hand
bal vooral te zijn ingeslagen in de
brandweerkazernes, waar tussen de
uitslaande branden door hartstochte
lijk werd gehandbald door de brand
weerlieden. Zo heeft elke sport zijn
eigen beoefenaars.
werd nu in de zaal verspeeld, maar
heette officieel toch geen Hallenhand-
ball, maar gewoon handball, zelfs in
alle drie voertalen: Duits (Handball),
Engels (handball) en Frans (handball).
Inmiddels hadden ook de Oosteurope-
se landen aardigheid in deze sport
gekregen, en het resultaat in München
was dan ook: 1. Joegoslavië, 2. Tsje-
choslowakije, 3. Roemenië, 4. Oost-
Duitsland, 5. USSR, 6. West-
Duitsland.
