Jeugdsentiment tijdens concert in Carré
overal herdacht
onbeduidend
Hotband zekere basis
voor Emmylou Harris
Sterfdag Ludwig
van Beethoven
Beethovens mis grandioos
uitgevoerd onder Kubelik
1
„Dorp in opstand”
stuk over Spaanse burgermoed
Carlo Bertè: decoratieve metafysica
,T
HUMOR EN MELODRAMA HAND IN HAND BIJ THEATER
r
SUPERIEURE PRESTATIES OMROEPKOOR
Zes concerten moeiteloos uitverkocht
Gevangenisbewaarder
centraal in nieuw
stuk van Bernlef
Joop Rubens
Jantje maakt amok”
beste academiefilm
Streetwalkers.
maandag
2 8
MAART
10 7 7
11
KUNST
:n
AMSTERDAM. Voor de twee
de maal in een tijdsbestek van
amper drie weken glorieerde or
ganisator Lou van Rees. Begin
maart had hij de hand in het enige
continentale concert van Frank
Sinatra, gisteravond bood hij de
zeldzame mogelijkheid Miss Peg
gy Lee live te aanschouwen in
Theater Carré. Opvallend genoeg
zijn er nogal wat overeenkomsten
tussen beide concerten te note
rend hetzelfde soort publiek, het
jeugdsentiment is overheersend
en voor de aanvang van een der
gelijk concert is de spanning te
snijden en de opwinding voel
baar.
t
t
i
t
r
I
Si
RONEO VICKERS HOLLAND B.V
RONEO OFF-SET MACHINE KLEUREN STENCILMACHINE
VICTOR TEL- EN REKENMACHINES
ELEKTRONISCHE KASREGISTERS
RESTAURANT BOLWERK,
Peggy Lee: onzekerheid overwonnen
n
KO VAN LEEUWEN.
JOHAN VAN KEMPEN.
Rosmarijnsteeg 7 in Amsterdam. Daar is
JOHN OOMKES
(ADVERTENTIE)
3
re
el
at
ie.
ie
AMSTERDAM. De dreiging van het
twee jaar lang non-stop op toemee-zijn
lijkt ontontkoombaar, al zitten er onge
twijfeld ook plezierige kanten aan de ver
moeiende bezigheden van Emmylou Har
ris, die anderhalf jaar na haar eerste Ne
derlandse concert hier nu moeiteloos een
zestal concerten uitverkoopt. Over een
groeiende populariteit gesproken! Zater
dagavond speelden Emmylou en haar Hot
Band zelfs tweemaal in de Nieuwe Rai
Concertzaal, waardoor Asleep at the
Wheel veelbelovende werstern-swing
het Amsterdamse publiek als voorpro
gramma onthouden werd.
Peggy Lee met haar ruim 56 jaar van
dezelfde generatie als Sinatra (61) en ove
rigens vaak met hem vergeleken („de vrou
welijke Sinatra) ontkomt dus zeker niet
deel spruit dit voort uit de aard van het
degelijke academische onderwijs, dat in
een land als Italië ook een enorm aantal
restaurateurs moet opleveren. Het land is
Bij zijn overlijden had onze redac
teur Beeldende Kunst, H Steehouwer
nog twee rubrieken Beeldschrift ge
reed. Wij menen in de geest van de
overledene te 'handelen deze rubrieken
posthuum te plaatsen.
Maar zie, het eind komt pas drie kwartier
later, want de diva is dermate ontroerd
door de aanhankelijkheid van haar trouwe
Nederlandse fans dat ze maar geen af
scheid kan nemen, boven haar onzeker
heid uitgroeit, steeds beter gaat zingen en
zich zelfs durft te forceren. I’m a Woman
knalt er overtuigend uit en de nog verder
opgaande lijn in Why don’t you do right
AMSTERDAM. Von Herzen moge es
wieder zu Herzen gehn”, was het motto
dat Beethoven zijn Missa Solemnis mee
gaf. Die door de toen al stokdove compo
nist geuitte wens om in diens - door
hemzelf als zijn meest doorwrochte crea
tie beschouwde mis, ook het hart van de
luisteraar te bereiken, kreeg zondagmid
dag in het Amsterdamse Concertgebouw
de beste kansen om in vervulling te gaan.
Het komt eveneens voor, dat die laatsten
sterk overheersen en dat de achtergron-
en indrukwekkende uitvoering. Mocht in
de opzet van het magistrale werk het ver
langde evenwicht nog even op zich laten
wachten; het acclimatiseren van alle par
tijen voltrok zich onder Kubeliks hier en
daar typische koordirectie-gebaren (het
sterke maatdeel soms naar boven In plaats
van naar omlaag aangevendlal snel, om tot
het besluitende Agnus Dei onwankelbaar
stand te houden.
a
ti
i
L
s
j-
n
ït
L-
t-
ri
n
?r
n
rt
n
n
1-
is
1
?e-
n.
L
5-
De Hot Band musiceert op de vertrouwde,
montere wijze. Gordy legt zijn huppelende
baslijnen onder het gestage ritme van Wa
re en het tintelende spel van Hardin, ter
wijl de dubbelloopse soli van Lee en DeVi
to net zo spetterend zijn als in de dagen dat
Al ii} heii Kyrie, waarip 4e zangsolisten
zich om beurten presenteren, was evenwel
te bevroeden hoe het in het algemeen met
de klankhomogeniteit van het vocale
kwartet gesteld zou zijn. Daar waren de
Amerikaanse Helen Donath met heldere
sopraanstem en de Zweedse altmezzo Bir
git Finnilö (die inviel voor haar wegens
ziekte verhinderde collega Anna Rey
nolds) wier beider stemgeluid zich uitste
kend liet Combineren met de warme bari-
tonale klank van de zich in het Agnes Dei
zo bijzonder onderscheidende Engelse
zanger John Shirley-Quirk. Het timbre
van de kwalitatief evenzeer op zijn zware
taak berekende Duitse tenor Horst Lau-
benthal, mengde zich daarentegen slecht
in het geheel. Waar het kwartet collectief
optreedt; op die plaatsen, (maar ook alleen
dóór) was er door die uiterlijke omstandig
heid steeds even sprake van afleiding van
de innerlijke essentie, die in deze uitvoe
ring in principe overal benadrukt werd.
Theater heeft er onder regie van René
Lobo een voorstelling van gemaakt die
nogal eens uit de hand loopt. Er is ruime
aandacht besteed aan de humoristische
aspecten van het stuk, met een heerlijke
creatie van Jan van Eijndthoven als de
jolige Mengo, maar de ernstige kanten
aan een vergelijking. Als ze na de pauze
voorzichtig het podium komt oplopen,
krijgt ze een staande ovatie. Een betere,
maar ook moeilijkere start kun je je niet
wensen. Het is voor elke artiest dan een
kwestie van d’r op of d'r onder.
De Hot Band (Glen D. Hardin piano,
Rodney Crowell slag, Emory Gordy
bas, John Ware drums en Hank DeVito
op pedal-steel) mag dan op het eerste ge
zicht nauwelijks in kwaliteit zijn vermin
derd, vreemd genoeg duurt het nog steeds
lang voordat Emmylou zich lekker voelt.
En die plankenkoorts of wat dan ook is,
laten we eerlijk zijn, onverklaarbaar. Ze
zingt vanaf het eerste moment immers
vlekkeloos en gelukkig niet met het auto
matisme dat bij heel wat geroutineerde
gezelschappen een vanzelfsprekendheid
is.
In Bonn bezocht president Walter Scheel
het geboortehuis. Burgemeester Jans Da
niels legde bij het graf van de moeder van
de componist een krans neer en het Beet
hovengedenkteken werd met 5.000 bloe
men getooid
In Oost-Berlijn eerde DDR-mmister-presi-
dent Willi Stoph bij een festiviteit in de
staatsopera Beethoven als „een bijzondere
persoonlijkheid van ons volk”. Hij noemde
hem een revolutionaire Strijder in de kunst
en in het leven.
Burgemeester Leopold Gratz van Wenen
legde een krans op de Centrale Begraaf
plaats en bij het eigenlijke graf van de
componist in een park in het westelijk
stadsdeel. Voorts werd een krans geplaatst
op de plaats waar Beethoven stierf. In de
Weense Staatsopera werd een feestelijke
uitvoering van Fideleo gegeven.
De Fideleo werd eveneens door de opera
in Boekarest, in een nieuwe enscenering,
gebracht. De televisie zond de Vijfde Sym
fonie uit.
Onder een oorverdovend applaus eindigde
in Peking zaterdagavond een grote pre
mière: De uitvoering in publiek door een
Chinees orkest van de Vijfde Symfonie
van Beethoven, waarmee de Duitse com
ponist werd „gerehabiliteerd” tegen wie in
1974 een felle campagne begon. Hij werd
toen gekenschetst als „bourgeois, beladen
met vooroordelen”, en als „bedrieger”.
De uitvoering door de leden van het „Cen
traal Filharmonisch Orkest” van Peking
onder leiding van Li teh-Loen werd gege
ven in een zaal van het „Paleis der Natio
naliteiten” Zij werd voorts overgenomen
door de televisie (in kleur) en door de
radio.
Emmylou is weer in vertrouwde doen
Making believe en Hello, Stranger (dubbe
le duetten) zijn subliem van toon Lee
grijpt vervolgens zijn kans zich als zanger
in Countryboy at Heart te bewijzen en tot
en met de toegiften toont het geheel ander
maal zijn unieke hechtheid en muzikali
teit. Zolang Emmylou over de Hot Band
beschikt, heeft ze niets te vrezen.
er bijvoorbeeld één is getransformeerd tot
een maanvis, een andere tot een zeemeer
min een derde een soort muilkorf heeft in
de vorm van een varkenskop of een ander
masker Ze worden er met bestiaal van,
wat je zou verwachten, maar eerder stra
len ze een soort afwezigheid uit. Ze beho
ren tot een schimmenrijk, waar andere
wetten heersen dan bij ons Wéér een re
den dus om ze als mythologisch te zien en
behorende tot de metafysische sferen.
„De reïncarnatie van de mannequins”
heet deze twee-dimensionale plastiek,
door Carlo Bertè uitgezaagd en be
schilderd.
HAMBURG-BONN-PEKING (UPI) - Op
de 150ste sterfdag van de grote componist
Ludwig van Beethoven zijn niet alleen in
zijn geboortestad Bonn en de plaats waar
hij stierf, Wenen, herdenkingen gehouden,
maar ook in veie delen van de wereld.
In vergelijking met haar concert van verle
den jaar is Emmylou’s ijzersterke Hot
Band slechts op een plaats gewijzigd. Gi-
taarprins James Burton is terug naar Elvis
Presley. Zijn vervanger heet Albert Lee
(ex-Heads, Hands and Feet) en hij lijkt een
van de weinigen die in staat is het verlies
van Burton te compenseren of zo mogelijk
ook voor nieuw leven in de brouwerij te
zorgen (hij speelt mandoline, zingt boven
dien uitstekend). Al mist hij het stoere
zelfbewustzijn van Burton die tijdens de
toegiften de show placht te stelen door zijn
gitaar in zijn nek te leggen en dan te
soleren.
Edmond Classen als de Comendador Ferndn Gómez de Guzmdn in „Dorp in op
stand" van Lope de Vega. (foto: Wouter van Heusden).
vlak stemgeluid (in Love for sale) lijkt in
niets op het timbre van de beroemde solis
te, die eerst bij Benny Goodman in de
jaren veertig furore maakte en daarna tot
de topsterren van de jaren vijftig uitgroei
de (onder andere met de hulp van Leiber
Stoller). Is dat alles?, denk je analoog aan
de tekst van haar ijzersterke, schlagerach
tige Is that all there is. Wat is er nog van
dat fluwelen, soepele stemmetje over?
(like some Men do), Mr. Wonderful en
Mack the Knife (Kurt Weill) logenstraft
alsnog de eerder getrokken conclusie dat
het niet zo kies is dat iemand die zó over
haar hoogtepunt heen lijkt nog te laten
optreden. In de finale laat Mis Lee al
mist ze dan de „derde jeugd” van Sinatra
en is haar techniek veel meer aangetast
nog steeds en dan vooral als performer
kan meekomen. Uit een monoloogje tij
dens het fatalistische Is that all there is
wat werkt ze toch knap met teksten dat
ze zichzelf ook nog lang niet heeft afge
schreven.
DEN HAAG. (ANP) Martin Franssen
(25) uit Mook (L.) heeft met zijn twintig
minuten durende film „Jantje maakt
amok” de prijs gekregen voor de beste
filmacademie-film van .1976 Filmregis
seur Paul Verhoeven (Turks Fruit) reikte
hem zaterdag in Den Haag de prijs uit, te
weten een geldbedrag van ƒ1000.-.
Deze filmverkiezing is een initiatief van de
Club Ciné-q die maandelijks een contact
middag in Den Haag organiseert voor de
genen die in het filmbedrijf werkzaam
zijn. Bedoeling is om de aandacht te vesti
gen op jonge filmtalenten De twaalf inzen
dingen zijn voornamelijk examenfilms
van studenten van de Nederlandse Film
academie in Amsterdam
In de finale werkt Peggy Lee hard en ze
wordt daarin gesteund door een bijzonder
accuraat orkest. Rio swingend Latin
My Friend here's to you, The shadow of
your Smile en het antieke Then, their Eyes
moet iedereen toch nog waar voor zijn geld
gegeven. Al gold dat voor heel wat mensen
vast al naar het goede voorprogamma
(zang en dans van Peter Gordeno).
JOHN OOMKES.
i
Dit avontuur van het dorpje Fuente Oveju-
na is door Lope de Vega onderhoudend
voor het toneel bewerkt. De schrijver geeft
een eenvoudig beeld van het verhaal en
lardeert dat in zijn taalgebruik met humor.
Verder voert hij veel zang, muziek en spel
in, waardoor vooral een karakter van
amusement ontstaat Tussendoor blijft de
ernst van de situatie wel overeind, maar
erg zwaar weegt dat allemaal niet.
Ze kiest moeizaam manoeuvrerend on
langs hersteld van de gevolgen van een val
positie in de ronding van een vleugel,
waarin een kleine ventilator is verborgen
die voor wat verkoeling zorgt. Dan de
teleurstelling: haar zwak, weifelend en vrij
Tot en met het moment waarop zij na een
show van nauwelijks veertig minuten
opeens wegloopt, blijft, de conclusie van de
scherp-luisterende toeschouwer vrij nega
tief en berustend. Maakt Peggy Lee im
mers zelf niet in Everything must change
dat nu eenmaal alles aan verandering on
derhevig is? Natuurlijk, voor de vele aan
wezigen die na elke song krachtig hun
waardering laten blijken telt het jeugd
sentiment. Weemoedig stemmend materi
aal als Who are you, It never entered my
Mind of het zowaar aardig gezongen Be
witched versterkt die mening. In de songs
waarin ze niet krachtig hoeft te zingen, is
haar stem het best, maar de overgangen
van laag naar hoog zijn die van een groot
zangeres.
Over vakmanschap gesproken hierbo
ven, in ons land wordt dat ook niet geheel
verwaarloosd. Toch leer je hier op de
academie niet meer „marmeren” of „ei-
Die vrouwen^nnl.tonw.re.dUU. on.d..
bedoeld. Vroeger werd dat geleerd aan
degelijk opgeleide huis-en decoratieschil
ders.
Burton meespeelde. Toch duurt het even
voordat de zaal en Emmylou op tempera
tuur zijn. San Antone Rose, het kordate
Amarillo, de perfecte achtergrondzang
van Crowell in Dolly Parton’s Coat of
many Colours, one of these Days, het even
tjes rommelende Sleepless Nights en
Wheels verwekken niet de hartstochtelijke
taferelen die we gewend zijn. Lee en DeVi
to gaan er goed gesteund door het up
tempo spel van Gordy in Luxury Liner
vervolgens eerst goed tegen aan en vanaf
dat moment is het pleit beslecht.
NIJMEGEN. In zijn toneelspel „Fuente
Ovejuna”, vrijdag bij Theater in première
gegaan in de Stadsschouwburg van Nijme
gen, beschrijft de Spanjaard Lope de Vega
(1562-1635) hoe een groep eenvoudige boe
ren in opstand komt tegen zijn heerfser).
„Dorp in opstand" heet het stuk, vertaald
door Dolf Verspoor, en het laat zien hoe de
bewoners van net gehucht Fuente Oveju
na, dat in de buurt van Cordoba ligt, de
Comendador Gómez de Guzmdn vermoor
den om zich te wreken op zijn wreed en
onmenselijk gedrag ten opzichte van de
dorpelingen. Vooral de boerenmeisjes
hadden het zwaar te verduren onder Gó
mez’ bewind. De Comandador was ridder
in de Orde van Calatrava, een religieus-
christelijke club die in het Spanje van die
dagen land veroverde op de niet-christe-
nen. Het was de tijd van Koning Ferdi
nand en zijn vrouw Isabella, die van Span
je een unie trachtten te maken
Lope de Vega, schrijver van een groot
aantal toneelstukken, verhalen en gedich
ten, wil in dit stuk beslist geen sociaal
maatschappelijk pleidooi houden. Daar
voor was hijzelf tezeer gezagsgetrouw en
bovendien een fervent aanhanger van de
Spaanse inquisitie. De dorpelingen in De
Vega's stuk komen niet in verzet tegen de
heersende klasse, doch tegen een man die
hun vrouwen onteert. Zij voelen zich ge
kwetst door het ontoelaatbaar gedrag van
hun heer. Zij straffen hem zoals zij wel
licht elk van hen voor dergelijke wanda
den gestraft zouden hebben. Alleen, in dit
geval vereist hét meer moed en saamhorig
heid, zodat deze daad het karakter krijgt
van een echte opstand, hoewel het in feite
niet meer is dan genoegdoening halen.
De opstand van de dorpelingen staat ook
geheel op zichzelf. Er is geen sprake van
een stroming of ideologie waarbij zij zich
willen aansluiten. Zij willen alleen af van
de kommer en kwel onder hun Comenda
dor en stellen zich dan direct onder de
koning, wiens bescherming zij afroepen.
„Dorp in opstand” is dus het verhaal van
een moedig groepje mensen dat even het
recht in eigen hand neemt Om zich daarna
weer onmiddelhjk te onderwerpen. Veel
anders zit er ook niet op, want zo’n kleine
gemeenschap heeft heef eenvoudig een be
schermer nodig. Koning Ferdinand wil
eerst heel het dorp straffen tenslotte
staan de Comendadores hiërarchisch on
der hem maar ziet daarvan af als hij de
eensgezindheid onder de bewoners be
merkt. Het stuk is overigens volkomen
historisch, zo vermeldt het programma
boekje, dat ook in kort bestek een over
zicht geeft van de maatschappelijke posi
tie van het Spanje van die tijd. Dat is zeker
noodzakelijk om de inhoud van het stuk op
zijn waarde te kunnen schatten.
AMSTERDAM. - chapman en Whitney
gokken met de huidige bezetting van de
Streetwalkers op safe: per slot van reke
ning bleef het grote succes met hun heel
wat subtielere Family ook uit. Zaterdag
nacht in Paradiso verhinderde een slecht
functionerende geluidsinstallatie dat de
groep de groeiende aanhang kon geven
waar het om vroeg.
De sterke kanten in de voorstelling van
Lobo zitten in de humoristische benade
ring, niet in de dramatische, ook al zet Jan
Teulings een prachtige sobere burgemees
ter neer tegenover een tirannieke Gómez,
strak en meedogenloos gespeeld door Ed
mond Classen. Helaas is er zo nu en dan
sprake van al teveel warmbloedigheid. Du
alistisch is ook de spelopvatting ten op
zichte van het abstract gehouden hellende
speelvlak dat veel suggereert en bijzonder
bruikbaar is (Jan Kieboom ontwierp het,
evenals de fraaie kostuums). Maar als een
gleuf in de vloer een beek moet zijn moet je
daar geen echt water uit laten komen
Zo’n stuk van Lope de Vega is misschien
een aardige aanzet je eens wat meer te ver
diepen in de rijke historie van Spanje,
waarvan we meestal niet veel meer horen
dan over Philips II, Johanna de Waanzin
nige en de burgeroorlog. Maar op zich
heeft „Dorp in opstand” weinig om het lijf,
al doet de royale presentatie van Theater
meer vermoeden
De van origine Tsjechische dirigent Rafaël
Kubelik zorgde met hét Concertgebouwor
kest, het Groot Omroepkoor en vier bui
tenlandse zangsolisten, vooreen grandioze
Hoe doet deze schilder dat’ Hij maakt
achtergronden in „sierdriftige” structu
ren, waaraan niet alleen het penseel te pas
komt, maar ook harde bprstels die lijnen
ingriffen, en tal van andere vernuftige
technieken Uit die structuren kunnen,
nauwelijks zichtbaar de ene keer, zich
decoratief opdringend in een ander werk,
bladeren, vissen en ornamentieke krullen
verschijnen Daartussen, daarop, maar
soms ook er in verdwijnend of het vitrage
Hij imiteert een smaale strook marmer of
het nervenpatroon van een houten plank
op verbluffende wijze. Joop Rubens echter
laat die structuren, in kleurpotlood uitge
voerd, als het ware ontstaan uit een ab
stract lijnenspel. Uit dunne lijntjes groeit
zo’n marmerstrook.
De Amsterdamse graficus en wan-
dschilder Joop Rubens heeft het zichzelf
aangeleerd en toont dat t.e.m. 9 april in
Galerie K 276, Keizersgracht 276 in Am
sterdam.
s Morgens van 10 tot s avonds 10 uur
SPECIALE PRIJZEN
fraai gebogen lijnen te tekenen en daar-
We hebben hier dus te doen met ideeën- achte heel flauwtjes een schaduw aan te
kunst, want het is een spel met abstractie geven. De lijn komt dan schijnbaar los van
en werkelijkheid, in een imitatietechniek, het blad en wordt een „ding” Ook vemuf-
Heel leuk om eens te zien. Hij borduurt op tig en zeer esthetisch, maar wel alsmaar
nog een stramien voort, door zwart op wit herhalingen van dezelfde thema’s.
Waarom een geluidsstoring betekent dat
een concert eerst ruim een uur te laat kan
beginnen, weet ik niet; maar het publiek
dat op de harde rock van de Streetwalkers
afkomt, reageert daar niet al te best op. Na
korte tijd stinkt het plotseling naar rotte
eieren en als de opgewonden Chapman
dan eindelijk het plankier opsjouwt, is de
rellerige sfeer compleet. Een hinderlijk
bijgeluid doet me inzien dat de kwaliteit na
een vijftal explosieve nummers niet zo
hoog kan worden dat het voldoende com
pensatie oplevert voor het doorgestane on
gemak. Een definitieve mening over de
huidige Streetwalkers dient te worden op
geschort.
AMSTERDAM (ANP) Van zaterdag 16
april (première) tot en met zaterdag 7 mei
brengt de Theaterunie in de Brakke Grond
in Amsterdam het stuk „Deuren” van J
Bernlef. Medewerkenden zijn onder meer
Huib Broos, Henni Orri, Ad Fernhout en
Cor Witschge.
Bernlef heeft in 1974, samen met de schil
der Siet Zuyderland„ gedurende een iaar
allériei gevangenissen, hdiiën vhn bewa
ring en psychiatrische observatieklinieken
bezocht. De ervaringen die hij daar op
deed heeft hij nu verwerkt in het stuk
„Deuren” dat de positie van de gevange
nisbewaarder tot onderwerp heeft. Siet
Zuyderland, die naar aanleiding van zijn
bezoeken aan het gevangeniswezen een
serie tekeningen over dit onderwerp heeft
geproduceerd heeft de vormgeving van
„Deuren” voor zijn rekening genomen.
brengt in Haarlem een nieuwe
totc-copieermachine, frankeermachine alsmede,
op dinsdag 29 en Woensdag 30 maart In
Kennemerpiem 6 te Haarlem
Het Groot Omroepkoor van de NOS kon
hierbij zijn kwaliteiten volop laten gelden
en leverde met name in het Sanctus werke
lijk superieure prestaties. Het Concertge
bouworkest deed de rest om Kubeliks aan
grijpende visie op Beethovens grootse Mis
sa feilloos over te dragen „Von Herzen zu
Herzen”.
dreigen bij herhaling in melodrama te
verdrinken. Er is een zekere tweeslachtig
heid in de aanpak bij Theater. Maar je
kunt het gezelschap niet als hoofdschuldi
ge aanwijzen, want ook de auteur heeft
zich daaraan schuldig gemaakt. De op
stand die hij als onderwerp voor zijn stuk
koos zou vanzelfsprekend kernachtiger
geweest zijn, wanneer er geen sprake was
van een in feite onmachtige situatie van de
boeren ten opzichte van de heersende klas
se. Er wordt gekozen Voor de koning om
dat er anders niets te verwachten is.
maar behoren tot Bertè’s speciale mytho
logie. Het zijn z’n persoonlijke Venussen,
Aan het werk van Carlo Bertè valt het Madonna’s, of, als men wil, zijn Anima- «e .uciuv.c, ---
bovenstaande af te lezen, in Galerie Fomi, figuren. En daarmee komen we op een geet, zie je de samenstellende factoren als
Rosmarijnsteeg 7 in Amsterdam. Daar is bijzonder inhoudelijk aspect. Zijn figuren het ware weer samensmelten tot de deco-
Bertès werk deze maand (uitgezonderd komen (niet alle tenminste) uit de onder- ratieve metafysica, waarvan Bertè het ge-
zon-en maandagen) te zien. wereld van zijn geest voort, eerder uit de heim heeft verworven.
„bovenverdieping” Zijn werk wordt door
Bij mijn opsomming van specifiek Itali- zijn bewonderaar, de kunsthistoricus Pa
trick Waldberg, surreèel-symbolisch ge
noemd, maar beter is spreken over meta
fysische kunst, een term die ook als past
omdat het sinds 'Giorgio de Chirico een
aparte Italiaanse stroming is.
MEER DAN ANDERE beeldende kunste- aanse kenmerken had ik eigenlijk ook is) doemen dan de vrouwengestalten op.
naars hebben Italianen vaak een bewon- decorativiteit moeten noemen, die bij Ber-
derenswaardig gevoel voor het materiaal tè althans een der sterkste kenmerken is - - j
waarmee ze werken. Voor een belangrijk bij eerste oogopslag naar zijn schilderijen den abstracte structuren zijn. Maar dan
J--’ -en twee-dimensionale plastieken, die ei- zijn de lichamen en kapsels, maskers ook,
genlijk uit houten panelen gezaagde en zelf weer de ondergrond voor zo’n type
beschilderde panelen zijn. decoratie, die vaak doet denken aan weef-
,o seis en draperieën uit de Renaissance,
zo vol kunstschatten, die al eeuwen‘lang Op bijna alle werken komen vrouwenfigu- want die grote stijlperiode heeft eveneens
onderhoud vragen, dat het onderwijs er ren voor. Ze zijn niet van deze wereld, zijn adem aan dit werk meegegeven
rekening mee moet houden. maar behoren tot Bertè’s speciale mytho-
- Er is dus van alles in te vinden, maar als je
de hierboven gegeven analyse weer ver-
