Black Sabbath bezit
Het kleurig Koninkrijk als revue
voldoende vitaliteit
Heemsteeds Barokensemble levert
onberispelijk samenspel af
Jochum etaleert weer
groot vakmanschap
g
Bommelding in
Koninklijke
Schouwburg
Bartelink opent serie
met gave voordracht
Dirigent Janigro straalt veel enthousiasme uit
Kamerorkest brengt vederlichte Mozart
BAAL, DE HISTORIE EN DE GEMIDDELDE BURGER
KI
r
’n betrouwbare
scharesliep kado.
De Philips
messenslijper
lï
El
11
PUBLIEK IN RAI TOEGIFT ONTHOUDEN
Reiner Kunze: DDR
manipuleert de
REEKS RESTAURATIECONCERTEN IN WAALSE KERK
psychiatrie
Maria Stuart afgelast
Orgelprogramma met Haarlemse elementen
PHILIPS
TEGENSTELLINGEN BIJ CONCERTGEBOUWORKEST
Ij
MAANDAG
1 8
APRIL
19 7 7
KUNST
AMSTERDAM. Toneelgroep
Baal komt vanaf morgenavond in
de grote zaal van de Toneelschuur
met de nieuwe produktie „Het Ko
ninkrijkrijk”. Zaterdagavond had
in het Shaffy theater de première
plaats van deze revue-achtige te
rugblik in de geschiedenis vanaf
1940 tot heden, geprojecteerd bin
nen het raam van ons koninkrijk.
Van daaruit gezien en wel door de
ogen van een man die het leven
met de verbazing en het succes
van de gemiddelde burger voorbij
ziet glijden. Baal geeft een terug
blik in deze musical die niet weg
kwijnt door nostalgie, doch waar
in de gebeurtenissen die in elke
periode als kenmerkend daarvoor
golden, door een satirische her
waardering gerelativeerd
worden.
75
Tony Tommi van Black Sabbath
KO VAN LEEUWEN.
(ADVERTENTIE)
JOHN OOMKES
JOHAN VAN KEMPEN
Op dit eerste recital in een lange reeks,
waaraan wederom tal van organisten uit
binnen- en buitenland zullen meewerken,
heeft Bernard Bartelink „zijn” Adema-
orgel, dat in de loop van dit jaar met
pijpwerk voor een sinds de bouw in 1923 al
aanwezig vierde manuaal zal worden uit
gebreid, een staalkaart aan weldadig af
wisselende timbres weten te ontlokken.
Hij deed dat in een programma met sterk
nationale, zelfs „Haarlemse” elementen,
getuige de composities van drie vermaar
de discipelen van Hendrik Andriessen, te
weten wijlen Jan Mul, - destijds organist
van de Rooms-Katholieke kerk te Over-
veen, - Herman Strategier, voormalig or
ganist van de Kathedraal te Utrecht en
Albert de Klerk, organist der Heilige Jo-
sephkerk te Haarlem.
HAARLEM Bernard Bartelink, orga
nist van de Kathedrale Basiliek Sint Ba-
vo, opende zaterdagmiddag de nieuwe
concertserie die in dezelfde ruimte weer
elke week een concert zal kennen die
inmiddels zijn vierde seizoen is ingegaan.
Kunze, die in de laatste jaren in de
Bondsrepubliek erg bekend geworden was
door zijn prozabundel „Die Wunderbaren
Jahre”, maakte in het interview gewag van
stelselmatige pogingen om hem te isoleren,
vervolging van zijn verwanten en censuur
van zijn post.
Ook zei hij dat in de DDR een ideologi
sche verharding was opgetreden, dat inti
midatie plaatsvond en dat er aanwijzingen
waren dat de Oostduitse Staatsveiligheids
dienst de psychiatrie manipuleerde.
In een vraaggesprek met de Westdeut-
sche Rundfunk zei de vier dagen geleden
in West-Duitsland aangekomen schrijver
dat hij sinds vele jaren aan druk en bedrei
gingen had blootgestaan en dat ook op zijn
familie en omgeving druk was uitgeoe
fend. Sinds 1974 waren de druk en bedrei
gingen groter geworden.
Zaterdagavond leidde deze nu 68-jarige
in Milaan geboren musicus het Nederlands
Kamerkorkest, op een in een goed bezette
grote zaal van het Amsterdamse Concert-
Het toneelbeeld voor deze produktie is
eenvoudig gehouden. Er zijn twee veran
derlijke rijdende tafels en een vorkhef
truck, tegen een roomkleurig achtergor-
Door de persoonlijke inzet van Wim
Husslage, oud
organist van de kerk en van Kees Rosen-
hart, de huidige vaste bespeler van het
Friedrichs-orgel, werd de vrijwel belange
loze medewerking van vele kunstenaars
verkregen, waardoor de restauratiecon-
certen een uitstekende naam verworven
hebben.
Op het eerste concert van de nieuwe
serie werd deze traditie van stijlvol en
klankschoon musiceren voortgezet, tot
voldoening van de toehoorders en ook, van
de organisatoren, die bovendien hun stre
ven beloond zagen met een volle kerk. Het
Heemsteeds Barokensemble, bestaanfe uit
Renée Hesmerg (fluit), Jan van den Berg
musiceren zowel als het luisteren tot een
waar genoegen en dat zulks als sedert
eeuwen zo werd ervaren bewijzen oude
berichten over de fraaie muziek die de
begijnen er maakten.
Hidde Maas en Elsje de Wijn in „Het
Koninkrijk”, door toneelgroep Baal.
(foto Hans Verhoeven).
Marion van Harreveld liet zich solistisch
horen in de onuitgegeven Suite nr. 1 van
Antoine Dornel, Frans organist en claveci-
nist en een tijdgenoot van Francois Coupé-
rin. Het prachtige instrument dat de soliste
bespeelde, door David Rubio in 1972 ge
bouwd, liet, nu geopend, het gehele scala
van zijn timbres en klnakkleuren horen.
Het bescheiden toegepast rubato-spel, ge
bruik van het luitregister in Les tourterel-
les en een opwindende climax in de afslui
tende dans La Jeanneton gaven deze onbe
kende muziek een charmante presentatie
die overtuigde.
Met Malcolm Frager als solist klonk als
intermezzo het Pianoconcert in C KV 415,
dat evenals de hier uitgevoerde symfonie
slechts de instrumentale toevoegmg van
twee hobo's en twee hoorns aan de strij-
lijnenspel, waarin via een geraffineerde
dynamiek de hoofd- en nevenstemmen on
derling in het juiste reliëf werden ge
bracht, wees op een grote vanzelfspre
kendheid in het aanvoelingscontact tussen
dirigent en orkest.
Maar zie, juist in tijden van nood is de
redding nabij. De formatie ook tijdens
deze toernee weer uitgebreid met organist
Geoffrey Woodruffe, die wat meer in het
gezicht staat dan anderhalf jaar geleden
musiceert vrijwel feilloos en aanmerkelijk
vitaler. Voor het overige is er op het eerste
gezicht weinig veranderd. Bassist Geezer
Butler plukt nog met een identieke gretig
heid aan de dikke snaren en staat nog
immer uiterst links opgesteld. Bill Ward’s
kolossale dubbele drumstel torent nog ho
ger boven alles uit, de rol van gitarist Tony
lommi is nog altijd even dominant en dus
DEN HAAG. Een voorstelling van
de Haagse Comedie in de Koninklijke
Schouwburg in Den Haag is zaterdaga
vond afgelast omdat daar om negen
uur een bom zou ontploffen. Er is niets
gevonden of geëxplodeerd.
Telefonisch werd de portier van de
schouwburg zaterdagavond om zeven
uur de aanwezigheid van een bom ge
meld, die twee uur later zou afgaan. De
twee aanwezige brandwachts, die naast
hun eigen kocps ook de politie waar
schuwden, doorzochten het gebouw
zonder resultaat.
moet vocalist Ozzy Osbourne nu met
baard vanaf de rechtbuitenplaats blij
ven opereren.
Uiterlijkheden spelen bij hardrockgroe-
pen, misschien wel vanwege het simpele,
directe karakter van de muziek, een be
langrijke rol. Bij Sabbath waar de presen
tatie nu ook weer niet het sterkste punt
van de groep is, behoudens dan de gebrui
kelijke kikkersprongen en de armgebaren
van Ozzy, zijn zaken als de podiumopstel-
ling en de belichting altijd uitermate ver
zorgd. Zo hangt er dit maal een impone
rend belichtingsbaldakijn boven het hoofd
van Ward, wiens slagarsenaal perfect
wordt uitgelicht.
Een breuk met het verleden kan echter
nog lang niet geconstateerd worden, want
heel oude songs en de gebruikelijke soli
maken de hoofdmoot van het repertoire
uit (Black Sabbath met mooi koolzuur,
Electric Funeral en Paranoid). Het enthou
siasme kent dan al geen grenzen meer,
maar het moet voor het publiek een af
knapper zijn geweest dat Sabbath niet
wenste terug te komen. Zonder deze mis
kleun en met een beschaafder volume zou
den lommi en de zijnen gezien hun
beperkingen vrijwel optimaal hebben
gefunctioneerd.
tistieke inbreng maakten ook dit achtste
concert in de Z-serie weer tot een succes.
Met de van deze musicus bekende, exac
te manier van dirigeren, zonder overbodig
pathetisch gebaar, maar sterk beeldend
door z’n zinvolle afwisseling, werd aller
eerst gestalte gegeven aan Hindemith’s
langdradige „Symfonische Metamorfo
sen” (van thema’s van Weber). Alle episo
des - de interessante en ook de zeldzaam
vervelend doorgekauwde - kregen bij Jo
chum en het Concertgebouworkest dezelf
de vertolkingsintensiteit.
FRANKFORT (ANP). De Oostduitse
schrijver Reiner Kunze die naar de Bonds
republiek is uitgeweken heeft zondag in
zijn eerste interview gezegd dat hem om
gezondheidsredeneri geen andere keus
was overgebleven om de DDR te verlaten.
Het „preludium” en „postludium” van
het progrhmma waren geheel van „Haar
lemse” makelij. Jan Mui’s „Choral joy-
eux”, waarin het Paaslied „O Filii et Fili-
ae” in velerlei gedaantes knap is verwe
ven, en een „ad hoe” geselecteerd drieluik
uit de bundel Tien orgelwerken van Albert
de Klerk vormden de respectabel ver
klankte muzikale hoekpijlers van een
voortreffelijk opgebouwd recital, waar
mee Bernard Bartelink tegelijkertijd de
weg effende voor zijn opvolgers in deze
aantrekkelijke serie. JAAP STORK
Drie Divertimento., KV 136, 137 en 138,
voor strijkkwartet door de 16-jarige Mo
zart in Salzburg gecomponeerd, kregen
hier in meervoudige bezetting op de meest
overtuigende wijze nieuw leven ingebla
zen, evenals de weinig gespeelde symfonie
nr 29 in A, KV 201
CD
O
CO.
Het virtuoos spelende Nederlands Ka
merorkest reproduceerde onder Janigro’s
leiding een vederlichte Mozart. Klassiek,
maar met romantische lading. Uit de aan
pak sprak frisheid en gevoel voor de grote
lijn met alle aandacht voor het detail
resulterend in spiritueel, elegant en blij
moedig musiceren met een rijkdom aan
nuances en prachtig gelegde accenten Het
steeds met uiterste zorg atwegen van het
kers bezetting vereist. De geringe populari
teit die dit werk kent, is ongetwijfeld te
wijten aan het academisch opgezette en
voor Mozarts doen weinig fantasierijke
eerste deel. Het Andante daarentegen
biedt zoveel bijzondere schoonheid, even
als enkele in mineur geschreven bladzij
den van het besluitende Rondo, dat het
alleszins verantwoord was om dit concert
nog eens op het programma te plaatsen.
Van Francois Coupérin Le Grand werd
La Piemontoise uitgevoerd, een elfdelige
suite uit Les Nations voor twee fluiten en
basso continuo. De lange reeks van veelal
afwisselend langzame en snelle delen werd
met verzorgde dynamiek en kernachtige
toon voorgedragen. De verrassende har
monische overgangen en melodische
vondsten bewerkten, dat deze suite toch de
aandacht kon vasthouden.
Niettemin kreeg het buiten wachten
de publiek, circa 400 toeschouwers
voor een opvoering van Friedrich
Schillers Maria Stuart onder regie van
Jo Dua, te horen dat de voorstelling
werd afgelast. De Koninklijke Schouw
burg heeft gedurende april zeven voor
stellingen van Maria Stuart op het pro
gramma staan, waarvan er tot zaterdag
drie waren gespeeld.
Tenslotte twee trio’s van zonen van Jo
hann Sebastian Bach: het eerste in E grote
terts geschreven door Carl Philipp Ema
nuel Bach, die een galant Allegretto en een
dartel, virtuoos Allegro assai een klagend
Adagio laat omsluiten, tnuziek die al naar
Mozart heenwijst. Het tweede trio in G
grotë terts van Johann Christian Bach
Vertoonde eenzelfde opbouw: een lang
zaam en weemoedig middendeel en twee
snelle hoekdelen, waarvan het laatste,
Presto, van dit feestelijks concert het vro
lijk en speelse besluit vormde.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM Het Heemsteeds Baroken
semble opende zaterdagavond de der
tiende reeks van restauratieconcerten bij
stemmig kaarslicht in de Waalse Kerk. Zo
men uit verschillende artikelen in het
Haarlems Dagblad kan weten is het doen
van deze concerten de zeer dringend nodi
ge herstelwerkzaamheden aan deze oud
ste kerk van Haarlem, gesticht in 1262,
voortgang te doen vinden, in afwachting
van een definitieve toezegging van subsi
die door de Rijksdienst voor Monumen
tenzorg, die een historisch verantwoord
herstel mogelijk zal maken. Dat de geres
taureerde kerk uitstekend benut kan wor
den voor concerten door kleine ensembles
is na twaalf jaar en ruim honderdenvijftig
uitvoeringen wel gebleken. De bijzonder
mooie, meewerkende akoestiek maakt het
Na de pauze de bekende Sonate in c
kleine terts van Georg Friedrich Handel,
verrukkelijke, gulle muziek, waarin de
twee fluiten een volstrekte muzikale een
heid vormden, ondersteund door het be
trouwbare continuo.
dijn. Paul Gallis ontwiep het en het is iets
heel anders dan we van hem kennen. Mis
schien mag dit niet de indrukwekkendste
produktie zijn, die ik ooit van Baal zag, wèl
heb ik er met plezier naar gekeken. In elk
geval inventief theater, vergelijkbaar met
bijvoorbeeld Belt and Braces uit Enge
land, alleen minder politiek gericht. Goed
voor een plezierige avond.
In Het Koninkrijk wordt uitstekend ge
acteerd op een heel losse manier. Hidde
Maas speelt de hoofdfiguur, waar omheen
de gebeurtenissen zich groeperen, als een
mens die achter de feiten aanholt; die zich
steeds weer ontzettend verbaast omdat de
wereld ondanks alles verder draait. In zijn
keurig kostuum wordt hij door het leven
gemangeld, maar ondanks zichzelf komt
hij tot succes, al is het dan meteen met hem
gedaan.
Niet alleen gaafheid kenmerkte de met
heldere pianistiek voorgedragen solopar
tij, ook een bij de opvattingen van Janigro
aansluitende geestesgesteldheid sprak uit
Fragers musiceren, waarbij een innerlijke
doorleefheid op de reeds speciaal genoem
de, geïnspireerde gedeelten van dit concert
in dit vlekkeloze pianospel opviel
JOHAN VAN KEMPEN
De „Voluntary for a cathedral organ”
(1973) van Strategier, opgedragen aan de
huidige organist der Utrechtse kathedraal
Stoffel van Viegen, beleefde zelfs hier ter
stede zijn première. Het driedelige stuk,
gebaseerd op een opvallende octotoniek
(een achttonige toonladder met afwisse
lend hele en halve tonen), heeft vanaf de
kernachtig ritmisch gepuncteerde aanhef
een boeiend verloop, dat na het zangerige
middendeel (met een aeolische kerktoon-
ladder verrijkt) uitmondt in een spranke
lende Finale, waar de achttonige „modus
conjunctus” weer onmiddellijk de kop op
steekt. Het slot brengt het openingspa-
troon in de herinnering terug.
op de verkiezingen kreeg een reclamebu
reau opdracht jets handigs voor de propa
ganda te bedenken. En wat is eruit geko
men: het etisch reveil. Dan volgt de rest
van deze vrolijke gespeelde revue en daar
in volgen we het leven van die reclamejon
gen in terugblikken, maar vooral wat hij
zelf mèemaakt. Hoe hij elk moment van
zijn leven ondergaat vertelt hij zelf en door
zijn woorden klinkt steeds zijn verbazing
binnen zijn eenvoudige, rechtlijnige denk
wereld.
Baal heeft in deze even politiek als bur
gerlijk gekleurde revue ironie en realiteit
samen laten gaan. In zes delen trekken we
langs het leven van de hoofdpersoon. Van
af het begin waar het zingen van het Wil
helmus overgaat in een Duitse krijgsmars,
naar de huidige tijd. De ernst van alles ligt
verscholen achter het feit dat er ondanks
alle gebeurtenissen en politieke stromin
gen in wezen niets aan mentaliteit is veran
derd. Dat zal het zijn, wat Ruud Engelan-
der, Leonard Frank en het gezelschap (met
elkaar zijn ze voor de tekst verantwoorde
lijk) hebben willen aantonen. Het gebeurt
in een spel vol muziek onder leiding van
Willem Breuker opgenomen, zang en dans,
steeds aansluitend bij een bepaald tijds
beeld. Dat begint met de Tweede Wereld
oorlog, maar die is maar nauwelijks voor
bij, of onze jongens gaan voor volk en
vaderland orde op zaken stellen in Neder
lands Indië. Schitterend is de parodie op
het existentialisme waarin Elsje de Wijn
een kostelijk geëngageerd chansonnière is.
Vooral lommi, die zijn neiging tot oever
loos geïmproviseer ditmaal gelukkig be
perkt houdt en lyrisch solieert, weet Os
bourne te bewegen tot goede vocale pres
taties en een niet aflatend enthousiasme.
Zo komt hij na een wat stroef begin, dat te
wijten is aan een slechte geluidsbalans
(Symptom of the Universe en Snowblind),
tot zijn recht in een prima uitvoering van
het aloude Warpigs; al irriteert een lichte
storing en het te harde geluid menigeen.
Ward klopt vervolgens het spetterende sla
genpatroon uit het intro van het van de
recente elpee (Technical Exstasy) afkom
stige Gypsy bijeen, dat net als de andere
nieuwe songs (Rock Roll Doctor en
Dirty Women) compositorisch wat geraffi
neerder in elkaar zit dan het oude materi
aal. Zo lopen de gitaar en Woodruffe’s
synthesizer af en toe geraffineerd unisono
en klinken de overgangen aanmerkelijk
soepeler.
Het Koninkrijk begint met een bijeen
komst van een politieke partij. Met het oog
Dat dit, hoewel recentelijk geschreven
toch traditioneel geaarde, degelijk ge
structureerde werk ook op het Haarlemse
kathedraalorgel een grootse allure ver
leend kan worden, bewees Bernard Barte
link in een sprankelende, gave voordracht.
Hoog-romantische en moderne Franse cul
tuur deed zich gelden via Louis Vierne en
Olivier Messiaen. Van eerstgenoemde had
de organist een tweetal elkaar qua sfeer
subliem aanvullende composities op zijn
programma gezet: de emotieverwekkende,
fraai-harmonische mijmeringen in „Epi-
thalame” (bruidszang) met mild strijkende
stemmen tegenover de schalkse onge
remdheid van het Scherzetto, soms geken
merkt door een op „losse schroeven” ver
kerende tonaliteit.
AMSTERDAM. Antonio Janigro’s
muzikale carrière beperkte zich (als je dat
zo kunt noemen) tientallen jaren tot optre-
j dens als solo-csllist. In 1954 nam zijn
levensloop een beslissende wending toen
hij het kam*. -kest „De Solisten van Za
greb” oprichtte, waarover hij de dirigeer-
staf zwaaide en welk ensemble hij tot
grote bloei bracht. Trad hij aanvankelijk
ook nog als cello-solist op bij zijn eigen
orkest; de laatste tien jaar wijdt Janigro
zich vrijwel uitsluitend aan het dirigeren.
Diverse bekende orkesten in alle mogelij
ke landen engageren hem voor gastdirec-
ties.
Ook bij Messiaen’s „Le banquet celeste”
en „Chants d’oiseaux” waren scherpe te
genstellingen merkbaar; een stille mys
tieke vervoering naast de fascinerende
(maar ook veelomstreden) gestyleerde
klanknabootsingen van talloze gevederde
vrienden, die Messiaen’s hart reeds gerui
me tijd hebben gestolen. Aan het eind
hiervan vervalt de componist wat klankre-
gionen betreft letterlijk in uitersten. Van
een oneindige verscheidenheid was hierbij
het aanbod aan registratie-facetten, dank
zij welke deze door een ontspanning bren
gende Toccata van Gigout en Strategier’s
Voluntary van elkaar gescheiden miniatu
ren door Bartelink uitnemend beheerst
hun beslag konden krijgen.
Een nadenken over het bestaan dus, met
Sartre op de achtergrond als groot filoso
fisch voorbeeld. Daarna de protestbewe
gingen, de mini-mode en de opkomst van
de spijkerkleding. Vrijetijdskleren wor
den dagelijkse plunje. Tussendoor zien we
de boothals en de pettycoat nog even.
Het gebeurt erg in vogelvlucht en veel
diepgang mag er dan niet zijn, toch toont
Baal met deze produktie aan hoe theater
als een vrolijk middel kan dienen om na te
denken over een stukje samenleving. Baal
vertelt niet de complete geschiedenis van
een land, zoals we dat in boeken kunnen
terugvinden. De groep heeft het niet over
de historie zoals die door regeringsleiders
bepaald wordt, maar legt het accent vooral
bij de beleving van de man in de straat.
(fluit en traverso), Marion van Harreveld
(clavecimbel) en Ingrid Snitker (cello en
gamba) demonstreert bij voortduring een
onberispelijke samenspel-eenheid, gedra
gen door een gelijkgerichte, fijnzinnige
muzikaliteit. Wellicht mede door de ideale
akoestiek liet de timbreversmelting van
het fluit-duo met het continuo niets te
wensen over, evenmin als het dynamisch
evenwicht van de componenten. Het pro
gramma vermeldde van Johann Joachim
Quantz de Triosonate in G grote terts,
kundig geschreven voor het fluitduo,
waarbij men een hoge dunk krijgt van het
technisch kunnen van de componist en
zijn leerling Frederik de Grote, die deze
vaak virtuoze muziek samen op traverso’s
moeten hebben uitgevoerd.
Doordat de première van dit stuk moest
worden uitgesteld heeft Baal er geen serie
in Shaffy mee. Voor Haarlemmers leuk
dat het gezelschap er t.m. komende zater
dag mee in de Toneelschuur is.
AMSTERDAM Black Sabbath is voor
heel wat recensenten een verplicht num
mer. Eens in de pakweg anderhalf jaar
doet deze nog steeds immens populaire
hardrockgroep ons land aan en zuchtend
en met oordopjes uitgerust pleegt men
zich op weg te begeven naar de plaats des
onheils. De dag na het concert verschijnen
dan de bekende karakteristieken in de
kranten: Black Sabbath is ouwe koek,
oorverdovend gedreun en een groep die de
nodige vernieuwing mist. Veel hardrock-
fanaten winden zich dan nog wel eens
terecht op. Hun muziek mag al jaren op
dezelfde beginselen gestoeld zijn; het
blijft dé muziek om je op uit te kunnen
leven. Dat wil zeggen mits de stevige
boogie met veel dynamiek en inzet de zaal
wordt ingeslingerd. Nu mankeerde het de
vorige keer dat Sabbath in ons land ver
toefde onder meer juist daaraan en dus
bleek gisteravond in de Nieuwe Rai Con
certzaal overigens goedbezet zelfs bij
de trouwste fans enige twijfel over het
voortbestaan van de groep aanwezig.
Het hoogtepunt van muzikale genieting
werd op dit concert bereikt met de zo
fantastisch geïnstrumenteerde „Enigma-
variaties” van Elgar, waarvan de myste
rieuze inhoudelijke achtergrond onlangs
werd ontraadseld Muzikale inventies
overigens van niveau, die in hun prakti
sche behandeling nog tegen de symfoni
sche kunst van Brahms aanleunen, maar
voldoende karakter hebben om een volko
men aanvaardbare eigen „image,’ op te
roepen
gebouw gegeven concert met tamelijk on
bekende composities van Mozart. Al is
Janigro slecht ter been hij verplaatst
zich nog maar moeilijk en dan nog met
behulp van een wandelstok zijn dirige
ren straalt één en al enthousiasme uit. En
alhoewel alles vanuit een ietwat stramme
houding gebeurt; zijn gebarentaal is heel
suggestief en beweeglijk
Dat dit orkestraal flink uitpakkende
werk het aansluitend uitgevoerde Viool
concert van Mendelssohn, met Salvatore
Accardo als solist, alleen al door het enor
me volumeverschil enigszins zou dood
drukken lag eigenlijk voor de hand. Dat
die onderlinge tegenstelling van beide pro-
grammawerken extra groot uitviel, kwam
mede door het feit dat de voortreffelijke
solist een fraaie maar bescheiden toon
produceert, waarbij alle verfijnde expres
siviteit in de intieme sfeer werd gehouden.
Het Concertgebouworkest paste zich hier
bij volledig aan, waardoor in deze tamelijk
introverte uitvoering een prachtige een
heid werd verkregen.
AMSTERDAM. Het Amsterdamse
Concertgebouwpubliek heeft gisteren met
groot enthousiasme gereageerd op een
gastoptreden van een goede bekende. De
nu 74-jarige dirigent Eugen Jochum - in
het begin van de jaren zestig nog vast
verbonden aan het Concertgebouworkest -
leidde afgelopen zondagmiddag weer eens
een abonnementsconcert. Daarbij werd
ook weer duidelijk welk een figuur van
betekenis het Nederlandse muziekleven
destijds in Jochum heeft bezeten. Zijn
groot vakmanschap en geprononceerde ar-
