Nederlandse co produktie maaki voortreffelijke indruk in Cannes
Beethovens intentie
meesterlijk verstaan
Actrice Nanni Vermeer over Pollie uit Beschuit met muisjes
Aanpak Queen vertoont
storende slijtplekken
Huisvrouw geeft man lesje
in schilderen.
samen verantwoordelijk voor
een menselijke samenleving
■m
Attractieve, visuele show in Ahoyhal
P
NPO met Vera Beths in Velser Schouwburg
nu
stem CDA 1 van agt
Afrikaans toneel
in Soeterijn
U kunt eSke dag
terecht in de
Kennemerlaan
IJmuiden
Voor:
Maar op vrijdag
20 mei ook voor de
Oud-Hollandsche
Jaarmarkt
waarop Oudhollandse ambachts
lieden hun ambacht uitoefenen,
zoals klompen maken, midwinter
hoorn snijden,bijenkorf vlechten,
touw slaan, sneltekenen, Delfts
blauw schilderen, manden vlech
ten, poffertjes bakken, koekplank
snijden, kantklossen, stoelen
matten, pottenbakken kaarsen
maken, weven, spinnen, hoge
hoeden maken, kalligraferen,
glas in lood zetten, schiemannen
enz. enz.
16
17
WOENSDAG
I R
KUNST
M F I
I 0 7 7
CANNES. De presentatie van Le soleil des heyènes, de Tunesisch-
Subtiliteit
Door Peter Huysman
Doorgronden
Volksvrouw
ge
ijd
n-
ch
en
de
ve
>r-
DEN HAAG. „Pollie is puur, open en eerlijk. Ze steekt haar
emoties niet onder stoelen of banken. Maar de hyena’s liggen op de
loer. Ze proberen haar kapot te krijgen. Lichamelijk lukt dat (ze krijgt
een miskraam), geestelijk niet. Ondanks de klappen, blijft ze niet in
haar verdriet steken.”
te
'h.
EK
moet er een goede wettelijke regeling
komen. Dat is een eis van
menselijkheid en gehoorzaamheid.
Kies bewust voor een menselijke
eigen opvatting hun eigen leven of dat samenleving.
van een ander beëindigen. De
bescherming van de mens geldt ook
voor het ongeboren leven. Daarom
Eerbied en bescherming van
menselijke leven.
Dat is voor het CDA van wezenlijk
belang. Mensen mogen niet naar
Nederlandse co-produktie in de Quinzaine, is zeer bevredigend verlo
pen, want tenslotte stond Theo van der Sande achter de camera en het
is vooral dankzij dat camerawerk dat Le soleil des Heyènes zo een
voortreffelijke indruk kon maken.
keukens, sportartikelen, verze
keringen, makelaardij, woning
inrichtingen, dumpshop,
schoenen, restaurant, bio
scoop, foto-artlkelen, drogiste
rij, herenkapsalon, dameskap-
salon, bloemist, drukkerij, da
mesmode, stoffen, herenmode,
bankzaken, café’s, kunstnijver
heid, reisburo, radio-t.v., rij-
wlel-bromfletsen, hulsh. artike
len, kunsthandel, parfumerie,
lingerie, boeken, tijdschriften,
dierenhandel, baby-artikelen,
snackbar, brood-banket, da
mesmode fournituren, autoac-
cessoires enz.
de hele dag medewerking van 3
draaiorgels, ouderwetse paar
dentram, kinderboerderij, kinder-
kermis en tal van attracties voor
jong en oud.
U kunt dan tevens profiteren
van de vele speciale aanbiedin
gen in de bovenvermelde
zaken.
ADVERTENTIE)
i onze
DOOR PIETER VAN LIEROP
der vervelend dan India Song was.
P. ZWAANSWIJK
Heijermans’ tekst is nooit goedkoop
oor
(ADVERTENTIE)
(Foto Cees Zom)
I
(ADVERTENTIE)
te
li
te
De dramatische sfeer gebracht bij de
uitvoering van de uitvoering van de ouver
ture verdween op slag met het volgende
werk: Beethovens blijde eerste Symfonie
in C grote terts, opus 21. Door de ingekap-
selde orkestklank kreeg de pure, onbevan
gen muziek het karakter van kamermu-
VELSEN. Het concert, dat het Noord-
hollands Philharmonisch Orkest dinsdag
avond in de Stadsschouwburg te Velsen
voor de Velser kunstkring „Voor Allen”
heeft gegeven, mag beschouwd worden als
één der talloze concerten, waarmee dit
jaar, nu het honderdvijftig jaar geleden is,
dat Ludwig van Beethoven stierf, overal
op aarde, waar sprake is van muziek
cultuur, de grote meester herdacht wordt.
Het eind van het liedje is dat dorpelingen
niet meer vissen, maar heel vernederend
met ansichtkaarten, prullaria en kameel-
tochtjes staan te leuren, of gewoon gaan
bedelen. Het is een film over tevens interne
klassenstrijd, over toeristisch neo-kolonia-
lisatie en cultuurbarbarij. De film heeft
een betrekkelijk simpele, maar dan ook
glasheldere opzet als groepsportret en er
wordt goed geacteerd.
In de Marche was er gelegenheid de
nieuwsgierigheid te bevredigen naar Ba-
ziek, die in symfonische bezetting verfijnd
werd gespeeld.
Actrice Nanni Vermeer (46) kan met
Pollie, het door geldwolven en aasgieren
belaagde volksvrouwtje uit Herman Heij
ermans’ bijtende toneelspel „Beschuit met
muisjes”, meevoelen. „Ik heb het zelf on
dervonden: het leven zit vol rotklappen.
Ook uit dit stuk van Heijermans blijkt
weer eens dat zijn visie niets aan actuali
teit heeft ingeboet. Hebzucht, gewin: het
doet zich toch nog steeds in deze maat
schappij in alle toonaarden voor. Martela
ren en idealisten zijn er niet meer. Als er
een ton te verdelen valt, lult iedereen er
wel zó een punt aan dat het geld bij hem
terecht hoort te komen. Principes vallen
als rijpe appels te pletter. Ik heb het in
mijn eigen leven meegemaakt. Geld veran
dert mensen in duivels."
in Nederland heeft het allicht niets van
doen, de stad die regisseur Technie laat
zien, heeft trouwens Franse aanplakbiljet
ten en dergelijke. Amsterdam is nauwe-
Ik kan me voorstellen dat het verhaal,
aldus samengevat, weinig aanlokkelijk
wekt mogelijk. Het is een manier om te
overleven en te kunnen incasseren”.
Over het spelen in een stuk van Heijer
mans is Nanni, geboren in het Limburgse
Beek, enthousiast. „De dialogen zijn zo
ongelooflijk goed. Zo oer-Hollands. Ner
gens goedkoop. „Beschuit met muisjes” is
niet alleen maar het verhaal van een
wraakzuchtige familie, die het gemunt
heeft op een vrij weerloze vrouw. Het is
vooral de geschiedenis van mensen die, als
de poet eenmaal binnen is, eigenlijk even
ongelukkig zijn als daarvóór. Daardoor is
Heijermans nergens goedkoop, zet hij de
toeschouwers slechts aan het denken.”
Over fenomenen gesproken, Marguerite
Duras dingt dit jaar dus mee naar de
Gouden Palm met Le Camion, een excen
trieke film in de statische stijl die typisch
Duras is. Weinig zien en veel horen dus.
gesleurd, omdat „onderwijs iets is voor de
rijken en niet werken feitelijk stelen is”.
Het jochie wordt op hardhandige wijze
afgericht tot herder en raakt zodoende
Nanni Vermeer, actrice bij De Haagse Co
medie: Pollie is geestelijk niet kapot te
krijgen.
Nanni Vermeer heeft geen toneelschool-
opleiding, deed wat aan amateurtoneel,
ging op haar 21e in de leer bij Gruys
Voorbergh („een verfijnd, geraffineerd
kunstenaar”) en trad twee jaar later toe tot
de Nieuwe Komedie (Erik Vos), waar ze
gedurende zeven jaar een groot aantal
belangrijke vrouwenrollen voor haar reke
ning nam. Na een paar jaar op free lance
basis gewerkt te hebben (veel tv-werk, o.a.
met Conny Stuart), werd Nanni door de
Haagse Comedie gevraagd voor een gast
rol. Nog dezelfde week kreeg ze een jaar
contract aangeboden. Ze is nu al weer een
jaar of dertien aan het gezelschap ver
bonden.
„Ik wil graag ontspannen spelen. To
neelspelen is een heerlijk vak, en het wordt
nog betaald ook! Zelfs bij premières heb ik
niet veel zenuwen meer. Ik sta nog wel een
beetje te trillen, maar overgeven achter de
schermen, zoals dat bij mijn collega’s nog
voorkomt, is er niet meer bij. Ik doe mijn
uiterste best. Als dat niet goed genoeg is,
kan ik er ook niets aan doen. Jaloezie, als
ik een bepaalde fijne rol niet krijg, ken ik
niet. Ik weet dat er betere actrices zijn dan
ik. Ik vraag me wel eens af of ik werkelijk
iets op het toneel te zeggen heb. Ik leef
mijn eigen leven. Ik hoop te evolueren en
niet té blijven steken. Er zijn ook nog
andere dingen dan het toneel. Ik beschik
over een aantal technieken, waarmee ik
verder probeer te komen. Maar vastklam
pen aan het toneel, nee, dat wil ik niet”.
jn
It,
u.
er
in die mate bekend geworden. Kleding,
geluidstechnische foefjes, (hoewel niet in
Bohemian Rhapsody), een stijlvolle aan
pak en een exclusieve belichting zijn dan
ook de smaakmakers van een Queen-con-
cert.
De perfectie waarmee de stijlvolle aan
pak tijdens een concert in stand wordt
gehouden, is griezelig groot, maar nergens
doet dat verkrampt aan. Vanzelfsprekend
is er geen tijd voor improvisatie, een per
soonlijke noot of iets wat aan emotie herin
nert, maar een anderhalf uur durende
show heeft desondanks een zeer verfris
sende aanpak tot op het moment dat mén
tot drie-kwart van het materiaal gevor
derd is. Na het lekker gebrachte semi-
akoestische nummertje 39 en Freddie’s
gevoelige bijdrage You take My Breath
away krijgt gitarist Brian May de vrije
ruimte. Als drummer Roger Taylor en
bassist John Deacon het podium verlaten
hebben, kan May zijn kwaliteiten tonen.
Hij is aan de voortgang van de productio
nele progressie die Queen heeft doorge
maakt zeer zeker debet. Zijn gitaarspel
wordt doorgaans gekarakteriseerd door
een zin voor avontuur en het vermogen
vernieuwingen smaakvol in te passen op
een manier die het trekken van vergelij
kingen tussen Queen en Ten CC mogelijk
maakte.
Zowel May als later Mercury speelt en
kele minuten met het „repeat”-effect
(meervoudige echo), die bepaald weinig
waardering oogst en de productionele ga
ven van Queen in een wat minder gewenst
daglicht stelt. Zo verliest Queen contact
met haar afkomst, welke stelling ze zelf
bewees tijdens de toegiften.
De Quèen-formule begint door een te
royale uitbundigheid, zowel wat presenta
tie als het toepassen van effecten aangaat,
slijtplekken te vertonen. Pas heel laat
komt het publiek wat op temperatuur, niet
door het overdonderende aspect van hun
show, maar juist ondanks. Hoe goed het
eerste uur zowel in het bekende werk als
het onbekender repertoire ook was ge
weest. Queen holt zichzelf voorbij.
JOHN OOMKES
DE-
Pi
<ame
kei
oilet
verti
Pi'
sent
zeen
ndert
inner
ideale
adem,
Naar
s sort,
ir. ga.
vering
klant
s fa-
i: Cu-
'eg 8.
istr. 4
„Dag-
Zon-
zaan)
irtoom
tot 18
il- tel.
IAAT
Pal
etkam
1e t
?Kann
doua
rging.
/oor-
C.C,
intpa
0150
M.-rml
drive-
>rre: j
mte, 4
J stag
imer i
«rage:
bad
ie. toi
(oops
„Ik heb wel eens rollen gespeeld, die ik
zo uit mijn mouw schudde. Zo’n regisseur
zei dan na twee repetities tegen me: Nanni,
niks meer aan doen. Een andere keer
zweet je bloed en tranen. Toch, is het geen
wet van Meden en Perzen dat een rol, waar
je keihard aan werkt, beter of minder goed
is.
Padre Padrone wordt door de Taviani’s
(voor de Italiaanse televisie) gefilmd met
een maximum aan lyrische bevlogenheid
om het barre Sardijnse iandschap en om
de eigenlijk heel pure herderscultuur. En
met veel nuances in zowel humor als tra
giek. Wie Allonsanfan (de vorige film van
de Taviani’s) gezien heeft, weet hoe mach
tig die stijl van hen kan werken, al vliegt
onder de hoge druk ook we) eens het
deksel van de pan.
Nanni Vermeer is blij met de belangrijke
rol van Pollie in Heijermans’ stuk dat door
de Haagse Comedie op het repertoire is
genomen en dat aanstaande maandag in
de Haarlemse stadsschouwburg wordt ge
speeld. „Geldzucht, egoïsme, het zit nu
eenmaal in het beestje... Ja, ik ben een
pessimiste, ik heb niet zo veel vertrouwen
in de goedheid van de mens. Maar tegen
over de buitenwereld ben ik niet zo’n
kniesoor, hoor! Ik gedraag me zo opge-
ces. Als hij in militaire dienst terecht komt,
moet hij eerst door de frustratie heen
omdat hij geen Italiaans verstaat en ook
amper Sardijns spreekt. Hij leert zichzelf
lezen en schrijven en zodoende eenmaal
voor het verschijnsel „taal” geïnteresseerd
geraakt, zit hij in zijn tank op den duur
zelfs Latijn en Grieks te studeren. En hij
eindigt als linguist; de film is gebaseerd op
een boek van Gavino Ledda, die er zijn
eigen leven mee beschreef.
subtieler, realiseer je je dat mensen steeds
een mélange zijn van allerlei eigenschap
pen. De juiste dosering is belangrijk."
God, wat knap, zegt het publiek als je
het er zo even uitgooit. Maar eigenlijk is
het veel knapper iets te brengen, waar je
mee hebt geworsteld. Ja, het is waar dat je
veel mensenkennis krijgt door veel karak
ters te spelen. Ik hou ervan mensen te
doorgronden, te onderzoeken. In café's zit
ik te vorsen. Je krijgt een soort „vakkijk”
op de ziel van mensen. Ja, Carmiggelt,
Wolkers, Somerset Maugham, dat zijn
mijn schrijvers wel.”
Bloemen en langdurig applaus voor so
liste en dirigent beide getuigden van de
bewondering en dankbaarheid van de toe
hoorders.
Over Pollie zegt ze tenslotte: „Ze bedoelt
het altijd goed. Maar ze stinkt er op een
ongelooflijke manier in: ze is haar man
kwijt, ze raakt haar kind kwijt. De mensen
om haar heen vernederen haar onvoorstel
baar. Die dingen tikken aan. Maar ze gaat
gewoon dóo. Dat is haar kracht, de kracht
van Heijermans die het opneemt voor de
vertrapten. Toch is er ook een mate van
mededogen te bespeuren bij Heijermans
met de mensen, die vernederen, die zo
moeilijk mens kunnen zijn. Ik voel dat
medelijden ook. We zeggen de dingen vaak
op zo’n rot manier. „Val dood”, is je reactie
dan soms. Maar de volgende dag besef je
dat we allemaal maar klootzakken zijn, te
groot voor een servet en te klein voor °en
tafellaken. Je zult je toch altijd weer aan
mensen hechten, je kunt ze niet loslaten.”.
Tien minuten na de aanvang had ik even
de neiging maar over te schakelen; turven
is zoveel makkelijker. Truc na truc, stunt
na stunt. Als je het ene juist noteert, mis je
licht een ander nog interessantere podium-
gebeurtenis. Want alles staat bij Queen ten
dienste van het uiteindelijke resultaat, zo
wel wat de vaak moeilijke arrangementen
betreft, als wat de vloeiende en spectacu
laire presentatie aangaat. Mercury verwis
selt zijn witte stoeipak al naar het eerste
nummer voor de bekende strak afkleden
de jumpsuitkledij, waarin hij als een we
reldvreemde mengeling van een balletdan
ser en een herenkapper rondtrippelt.
Freddie moet er zoals elke „frontman”
van een hardrockgroep en dat is Queen
eigenlijk nog altijd tegenaan. Hij is de
man die voor de leeuwen wordt geworpen
en degene die de succes-story draagt.
Queen is een tot de verbeelding sprekende
groep. Zonder de exclusieve verpakking
was de formatie waarschijnlijk niet of niet
ROTTERDAM. Het is geen gemakke
lijke opgaaf om nauwkeurig aantekenin
gen bij te houden over wat er tijden^ een
show van Queen, een van de populairste
Engelse bands uit het midden van de jaren
zeventig, allemaal op het podium gebeurt.
Gisteravond gaf het viertal voor de twee
de maal in zijn nog tamelijk kortstondige
bestaan een concert in Nederland. De
schaalvergroting die hun populariteit
sinds hun laatste bezoek had doorge
maakt, betekende een lang van tevoren
uitverkochte Ahoy-hal. De podiumact van
Freddie Mercury en de zijnen is nog im
mer een zeer hoogstaand technisch en
visueel gebeuren, dat het uiterste vraagt
van zowel de musici als het publiek. De
aanpak van Queen vertoont opeens opval
lende slijtplekken. Werkt hun succesfor
mule niet meer optimaal?
(ER-
aand
a: wo
«ken,
to
>ge:3
Tuin:
R
De dirigent André Vandernoot, aan wie
de leiding van het concert was toever
trouwd, richtte zich bij de uitvoering van
de ouverture op de mogelijkheden, die er
bij de bestaande klankverwerkingssituatie
waren om de contrasten van
de geladen muziek tot uitdrukking te bren
gen en zo werd het werk, mede door het
gave spel van de orkestleden, een treffen
de inzet van deze Beethoven-avond.
De film schetst hoe een arme, maar
evenwichtige vissersgemeenschap lang
zaam maar zeker vernietigd wordt als aan
de Tunesische kust Europese projectont
wikkelaars een badplaats uit de grond
komen stampen. Het wordt voor de au
tochtonen een kwestie van zich conforme
ren of verkommeren.
klinkt als een variant op Love Story Maar
je moet de film zien (hij is al door The
Movies aangekocht) om de waarachtigheid
en de subtiliteit waarmee Goretta zo’n
gegeven te veredelen weet, naar waarde te
schatten. En nogmaals: Isabelle Huppart
is in haar overwegend zwijgende spel feno
menaal
rocco, de Franse vorig jaar in Amsterdam
opgenomen film met Isabel Adjani en Ge
rard Depardieu, naast de Nederlanders
Helmert Woudenberg, Elise Hoomans en
Frank Vorstman in bijrollen. Het blijkt
een ongemeen cryptische thriller te zijn
met vuil gevoerde verkiezingscampagnes
als achtergrond. Met de huidige actualiteit Twee personen komen er maar in de film
voor: Duras en Gerard Depardieu. Ze zit
ten aan een tafeltje gedachten te wisselen
over een filmscript waarin een vrachtwa-
genchauffeur centraal staat. En dat is alles
lijks terug te vinden. Behalve op de Wallen praten over film en dan niet eens zo gede-
(ook nauwelijks herkenbaar) speelt Baroc-
Het eerste werk, dat op het concert van
dinsdagavond tot uitvoering kwam, de Ou
verture, die Beethoven componeerde voor
het drama „Coriolan” van de Weense
rechtsgeleerde Heinrich Joseph von Col
lin, heeft deze bedreiging dikwijls moeten
doorstaan, hoewel de muziek toch duide
lijk alleen de reflex te horen gaf van de
psychische spanningen van de door inner
lijke conflicten rampzalig geworden
hoofd-persoon van het drama in een bewo
gen, voorname klankentaal van edele
schoonheid.
Na de pauze zorgde de eminente violiste
Vera Beths voor een prachtige vertolking
van het befaamde Vioolconcert van de
meester. Haar voortreffelijk beheerste
spel - een nauw merkbare, snel opgevan
gen concentratie-ontsnapping in het Ron
do kon daar geen afbreuk aan doen -
maakt een vaste greep op Beethovens
meesterwerk mogelijk, ook op het begelei
dende orkest en de dirigent, die begrepen
welke interpretatie de soliste bedoelde.
De fraaie viool, die zij bespeelde, was
haar, nu alleen de klank van het instru
ment zonder enige weerklank moest wor
den benut, zeer ter wille. Meesterlijk heeft
Vera Beths deze klank zijn grote betekenis
gegeven, in verrukkende expansies en
adembenemende verstillingen, die de
schoonheid van het werk accentueerden
en de voortreffelijk gespeelde cadens in
het eerste deel tot een van de hoogtepun
ten deed worden.
„Pollie bijvoorbeeld is een typische
volksvrouw, die een andere achtergrond,
een andere erfelijke belasting heeft dan ik.
Ik kom uit een rooms, tamelijk behoudend
milieu van wegenbouwers; op m’n 20e was
ik een echte schijnheilige trut. De belan
gen van een Pollie liggen heel anders,
daarom is zij ook veel feller. Ik ga zo’n
tekst voor mij zelf uitvergroten. Ik ont
houd dat Pollie het heeft over „Die daar
boven”, de alles-regelaar; Pollie put daar
steun uit. Ik hou een grof beeld over van
wat Pollie geweest moet zijn. Als dan de
repetities beginnen, dan zet ik alles nogal
overdadig aan. In dat beginstadium ben je
té kwaad, té verdrietig. Later word je
Hoe op ervaring gegrondveste degelijk
heid, artistieke inspiratie verrijken kan,
demonstreerden de gebroeders Paolo en
Vittorio Taviani met Padre Padrone (va
der en meester), een film die handelt over
een generatieconflict, maar feitelijk meer
nog over de emancipatie van Sardinië en
de macht van het woord. Savenio Marconi
speelt erg sterk de rol van Gavino, een
herdersjongen die op zesjarige leeftijd
AMSTERDAM (ANP). In het Soete-
rijntheater (gevestigd in het Koninklijk
Instituut voor de Tropen) in Amsterdam
geeft theatergroep „Mwondo Theater” uit
Midden-Afrika een aantal voorstellingen
van modern-traditioneel Afrikaans Thea
ter. Op woensdag 18, donderdag 19 en
vrijdag 20 mei wordt „Tafisula” uitge
voerd. Zaterdag 21 en zondag 22 mei is het
toneelstuk „Buhamba” te zien
De Mwondo is een grote uitgeholde stam
en fungeert in Midden-Afrika als trommel
die de boodschappen overbrengt. Het is
geen folkloristisch overblijfsel, maar een
zeer doelmatig communicatiemiddel in de
Afrikaanse binnenlanden.
Mwondo is een vorm van theater die
tracht door middel van toneel, muziek en
dans, de oude - vaak mondeling overgele
verde Afrikaanse tradities op nieuwe en
moderne wijze voor het voetlicht te
brengen.
AT-
On
uime i
9: m I
»r.
n, lo
slaap i
16 o|
er. g
etag
iog.i
zo
uin, i
jas.
siaa
arag
(Zwolle). Vanmorgen vroeg, vlak nadat haar man het huis verlaten had om zoals
gewoonlijk naar zijn werk te gaan, heeft mevrouw Janme van der Meulen haar hele keuken
geschilderdDe dag ervoor nl had mevrouw Van der Meulen bij een ralston zaak de juiste
verf gehaald in een kleur die zij leuk vond. Aangezien ralston een verf ie waarmee het snel
en makkelijk werken is, was zij nog voor haar man 's avonds thuis kwam helemaal klaar.
Kommentaar van de man: „Alles leuk en aardig en ik ben ook reuze trots op nujn vrouw,
maar ik denk dat ik ralston toch 'n briefje schrijf want het heeft me mooi n e,tentJe gekost
Heel gevat antwoordde mevrouw Van der Meulen: „de schilder was stukken duurder
geweest”. En zo is het.
tailleerd als Munroe Stahr het deed in The
Last Tycoon. Naar mijn smaak zou het
aldus ontstane resultaat al is het dan
vereeuwigd op celluloid minder met
film te maken hebben dan met literatuur,
ware het niet dat het discours op gezette
tijden doorsneden is met beelden van en
co zich bijna volledig af in stationsgebou- vanuit een vrachtwagen, die zich voortrept
wen, op tramhaltes, rangeerterreinen, door een desolaat winterlandschap. Die
scheepskades, havenhoofden. Een laby- tussen-opnamen zijn heel fraai en Le Ca-
rinth-achtige metropool van doffe treur- mion vind ik alles behalve een Duras-
nis. Op superieure wijze gefilmd, is daar- liefhebber dan ook aanmerkelijk min
mee een sfeer gecreëerd van opperste
vervreemding. Een magnifieke film die in
september zijn Nederlandse première zal
krijgen tijdens de filmweek Arnhem.
Inmiddels is de competitie bezig zich op
heel hoog niveau te ontwikkelen. Men
hoeft de jury onder voorzitterschap van
Roberto Rosselini, eertijds de voorman
van de Italiaanse neo-realisten niet om
haar taak te benijden. Persoonlijk vind ik
tot dusver Claude Goretta’s La Dentelliere
het meest imponerend. Deze Zwitserse ci
neast die in ’73 in Cannes bekroond
werd voor l’invitation verfilmde dit- door zijn vader uit de schoolbanken wordt
maal een met de Prix Goncourt bekroonde
roman van Pascal Laine. Het initiatief
hiervoor was afkomstig van Isabelle Hup
part, een van de belangrijkste ontdekkin
gen van de laatste tijd. Een meisje dat op ernstig gestoord in zijn ontwikkelingspro-
22-jarige leeftijd ook heel precies schijnt te
weten wat ze wil en wat ze kan. Veel
namelijk.
Hartontroerend is haar vertolking als
Pomme, een kapstertje dat haar figuur
niet meer heeft, hypergevoelig is en uitzon
derlijk introvert. Mee op vakantie geno
men door een losbollige collega, wordt ze
op een Normandisch strand aan haar lot
overgelaten en komt in contact met een
eveneens tamelijk verlegen student, waar
na er iets moois opbloeit. Maar eenmaal
terug in-alledaags Parijs, botert het wat
minder goed. De jongen knapt af op Pom-
me’s nederige afkomst en ontwikkeling en
op haar schijnbare onbereikbaarheid. Ze
krijgt de bons, kan dat niet verwerken en
eindigt in een psychiatrische inrichting.
Men heeft weer een aanleiding om zich
nog eens te gaan bezinnen over zijn artis
tieke betekenis voor de mensheid en voor
de ontwikkelingsgang der muziek, hetgeen
sinds 1827 reeds door vele toonkunste
naars, musicologen en romantiserende
schrijvers over muziek gedaan is met ver
schillend resultaat en met verschillende
intenties. Niet alleen Beethoven, ook zijn
composities werden belicht, waarbij zij
niet zelden een prooi werden van realis-
men suggererende „hineininterpreti-
rungen”.
De Franse acteur Gerard Depardieu zoals
hij in Barocco is te zien.
Filmcompetitie op hoog niveau
