Subsidie Globe
Filmfestival ging dag plat door stakingen
gehandhaafd
en overtuiging
van een
Eclipses: gebrek
aan techniek
Feestelijk afscheid
balletleider
Baroks pel I Musici
raakt gedateerd
V
Alléén tot 15 juni a.s.
Bij aankoop van een nieuwe
Philips Draaitop stofzuiger
(met z’n grote zuigkracht-
enorme wendbaarheid en
aantrekkelijke prijs)
2 jaar GRATIS
stofzakkenü!
Jean-Luc Ponty borduurt voort
op niet-eigentijdse formule
1
4
C
s
SS1
door Pieter van Lierop
Slotconcert van kamermuziekfestival
Huldiging Karel Poons bij Scapino
Emotioneel
op
Jazzrock in Congresgebouw trekt redelijke belangstelling
PHILIPS
w
„Een brug te ver”
23 juni in roulatie
Waag’t uw winkelier!
23
DONDERDAG
2 6 MEI
KUNST
19 7 7
2e Pinksterdag
Sanitair/Keukenshow
Voor elke Pinksterbezoeker
VERKOOPEXPOSITIE
KUNST EN ANTIEK
1977
KASTEEL KEUKENHOF
LISSE
van 21 t/m 30 mei
bij Bupro-Beverwijk!
(van 11.00-16.00 uur)
leuke attentie en - tot 1 juli
a.s. - recht op 10% primeur-
korting!
dagelijks geopend
van 14 tot 22 uur
Industrieterrein
Ringvaartweg 8
Beverwijk
Telefoon 02510 - 29087
JDRIVE-INU
BOUWMARKT
CANNES.Zelfs de meest on
vermoeibare bioscoopgangers
hier zullen de Franse vakbonden
tot in het diepst van hun zielen
dankbaar zijn voor het dagje van
verplichte rust, dat voortvloeide
uit de algemene stakingen die het
hele openbare leven in Frankrijk
en dus ook het filmfestival heb
ben platgelegd. Vele tienduizen
den filmgekken gingen noodge
dwongen eveneens plat, zij het
dan op het nu weer zonovergoten
strand van Cannes. Trouwens de
enige plaats waar je nog aan een
warme maaltijd kon komen, voor
zover men in de uitspanningen
nog kookt op flessengas.
(ADVERTENTIE)
Vrouwenfilms van belang in Cannes
JOHAN VAN KEMPEN
CONRAD VAN DE WËETERING
(ADVERTENTIE)
CONRAD VAN DE WEETERING
1
uur.
JOHN OOMKE8
(op 30 mei tot IH uur)
ISSS
4
./an top-
rgepnjs.
che re
ran ee«
atte uit-
istallen.
e rekee-
wortel
centert
heugen
xas In-
-kenma-
Yoka van Brummelen komt uit Leeu
warden, speelde en regisseerde toneel,
volgde balletlessen en vond de richting
voor haar eigen weg toen ze werd opgeno
men in de groep van Pauline de Groot. Ze
trad overigens ook in allerlei toneelcombi-
naties op en ging ook nog met een stu
diebeurs van CRM enige tijd moderne
dans in Amerika studeren.
AMSTERDAM Dinsdagavond bracht
Yoka van Brummelen in het Shaffy-thea
ter een soloprogramma met gedichten, be
weging, en zelfs iets van zang. Het pro
gramma heet Eclipses, duurt iets meer dan
een uur, is gebaseerd op een Indiaanse
legende over de zon en de maan, wordt
begeleid door drie muzikanten en zal wor
den herhaald op donderdag, vrijdag en
zaterdag in het Shaffy-theater om half
negen.
Alles speelt zich af tegen een wit decor,
waarbij Yoka gekleed is in een wit basis
pak, soms omhuld door een zware pij,
soms ook aangevuld door een zwarte
hoofdkap.
Het tweede deel van het programma
bestond uit drie jazznummers en het derde
deel werd gevuld met een bedrijf uit Cop-
pelia. De muzikale begeleiding was in han
den van het Gewestelijk orkest met als
dirigent Arie van Beek.
Na het slotapplaus kwamen alle leerlin
gen op het toneel en werd Karel Poons
toegesproken. Eerst door de heer Persoon
namens de oudercommissie. Hij sprak als
zijn wensen o.a. uit: Dat meer en meer
jongens zich aangetrokken mogen voelen
tot het ballet; dat de nationale balletgezel
schappen hun verantwoordelijkheid zul
len kennen voor de opvang en begeleiding
van de dansers die van de academies ko
men; dat de Theaterschool een nieuwe
behuizing zal krijgen en dat het Karei
Poons goed moge gaan.
ROMY
SCHNEIDER
Van de brede, telkens wassende rivier
waartoe de jazzrock in de eerste helft van
de jaren zeventig leek uit te groeien, is
enkel een miezerig stroompje over. De
opvallende, avant-gardistische groepen en
de zeer getalenteerde musici die voor een
schurende werking zorgden, lijken inliet
niets opgelost. John McLaughlin’s Maha-
vishnu Orchestra is allang uiteengevallen,
Return to Forever idem.
Hijzelf is al ruim twee jaar actief in het
'P oude Zuidindiase muziek stoelende
t akti, Billy Cobham de toenmalige
drijfkracht achter het Orchestra is al
geruime tijd zijn gevoel voor evenwichtig
heid en richting kwijt en Herbie Hancock,
een ander fenomeen, doet goeie zaken met
een disco-achtig geluid. Alleen het zichzelf
Petrovic is trouwens helemaal eigenaar
dig omgesprongen met de roman die Boell
als laatste voltooid had, voordat hij de
Nobelprijs kreeg toegekend.
Petrovic voelde er weinig voor om de
vuile was buiten te hangen. Tot driemaal
toe herhaalde Raab in het Duits zijn ver
zoek met pijnlijke stemverheffing en ook
onmiskenbaar enigszins aangeschoten.
telkens vernieuwende Weather Report
zorgt van tijd tot tijd nog voor opgewon
den commentaren. Dat wil overigens niet
zeggen dat er niet zo nu en dan niet iets
bijzonders gebeurt binnen de jazz-rockscè-
ne; ik denk aan de goede albums van Al
Di-Meola, James Vincent en Jaco Pastori-
us maar de „schwung” is eruit. De
inteelt heeft zijn werk zorgvuldig gedaan;
iedere musicus heeft zo langzamerhand
wel een solo-elpee.
Er zijn geen duidelijke nieuwe vlagge-
dragërs binnen de rock. De vernieuwing
wordt overal gezocht, dient zich ook in
allerlei verschillende vormen aan: new wa
ve, punkrockers, salsa, latin, enzovoort.
Vaak muziek die zich op het verleden
richt. Ponty doet dat van de weeromstuit
ook door nauw aan te sluiten bij wat de
jazzrock aan bekende zaken heeft opgele
verd. Zijn groep bestaat uit een hechte
ritmesectie met Ralph Armstrong op bas,
een toetsenbespeler en een gitarist. De
Franse violist Ponty werkt vanuit een vrij
ouderwets concept. Telkens na een zwaar
bombastisch en haast symfonisch aange
zet intro volgt het thema meestal niet al
te complex en daarop afwisselend een
solo, herhaling thema, solo, enzovoort.
Van een improvisatie die deze situatie
doorbreekt, is nauwelijks sprake. Een solo
En het vriendelijke klavecimbelconcer-
tje in c van Paisiello, dat door Maria Tere
sa Garatti werd voorgedragen op een dan
intussen ongenietbaar ontstemd geraakt
instrument, muntte met zijn onbenullige
figuratieherhalingen vooral uit in taaiheid.
Hoewel de uiterste bescheidenheid door de
begeleidende strijkers in acht werd geno-
Nu duidelijk is geworden dat die rege
ling nog wel een aantal jaren op zich zal
laten wachten zit het Brabants college van
Gedeputeerde Staten dat de subsidiëring
vanuit Noord-Brabant moet blijven be
staan, teneinde een goed aanbod van re-
pertoiretoneel te waarborgen.
men, was het klankresultaat van de solo
partij in deze ruimte bovendien buiten
verhouding klein en iel.
AMSTELVEEN. Karel Poons heeft 20
jaar gedanst en nog eens 24 jaar les gege
ven, waarvan het grootste gedeelte als
direkteur van de Scapino Ballet Acade
mie. Toen hij vorig jaar in een les iets
wilde voordoen en zijn leerlingen zeiden:
„Past u toch op", dacht hij: „Nou moet ik
maar stoppen.Er werd naar een opvolger
gezocht, dat werd Karei Elvin en woens
dagavond nam Karel Poons afscheid met
een voorstelling van zijn leerlingen in het
Amstelveens Cultureel Centrum.
PHIUPS
ttedeck
sterkte-
signaal-
nen. Dit
Spaneel
ebereik
ust met
akelaar,
2 stop’
•r. Zeer
zonder-
99.-.
1.
assette
van in
-nridkke-
65.-.
115.-.
189.-.
739.-.
259.-.
AMSTERDAM. Ondanks het mooie
en warme weer was de nóg warmere grote
zaal van het Amsterdamse Concertge
bouw gisteravond vrijwel tot de laatste
plaats bezet. Het Italiaanse strijkersen-
semble I Musici, dat daar het slotconcert
van het kamermuziekfestival verzorgde,
heeft dan ook mede door de vele gram
mofoonplaten een wereldwijde faam.
Het is een select gezelschap stijkers van
het type „Chambre Ensemble" van The
Academy of St. Martin-in-the-Fields. I
Musici treedt evenals de Academy-kem,
zonder dirigent op. Alhoewel ook werken
van Bartók, Britten, Martin en Barber op
het repertoire staan, ligt bij de Italianen
toch meer dan bij hun Engelse collega’s,
de nadruk op het uitvoeren van barokmu
ziek. En dan nog bij voorkeur van Ita
liaanse componisten.
Soms krijgt de muziek ter afwisseling
een wat vlugger tempo en zelfs af en toe
een rumba-achtige swing waarbij Yoka
dan ook vlugge wervelende bewegingen
uitvoert. Dan blijkt opeens een groot ge
brek aan techniek. In de tekst en choreo
grafie schuilt een aantal vonken van hu
mor, die echter nooit tot werkelijk verlich
ten van het geheel komen. Als het niet zo
was dat iemand als Yoka van Brummelen
alleen maar door toneelervaring rijp kan
worden, zou je de voorstelling moeten af
wijzen als onrijp. Nu moet je haar en haar
medewerkes (Frans Broeders - viool en
compositie, Marian de Way - piano en
Charlotte Rommerts - fluit en zang) prij
zen voor de moed die ze opbrengen om dan
toch maar te beginnen met een compli
ment voor het Shaffy-theater, dat hun de
kans gaf.
Aan die voorstelling droeg hij zelf een
klassiek balletje bij op „Aufforderung
zum Tanz” van Weber. Bianca van Dillen
maakte iets moderns op muziek van Ber
nard van Beurden. Het werd iets traags en
zag er nogal bedacht uit. Ineke Sluiter
maakte ook al iets traags op een suite van
Bach. Er zijn mensen die al de kriebels
krijgen als je barokmuziek met heden
daagse instrumenten uitvoert. Zover wil ik
niet gaan. Het is ook niet absoluut noodza
kelijk om op een menuet menuetpassen te
doen en op een gavotte uitsluitend gavotte-
passen, maar om het typische karakter
van die muziek helemaal te verwaarlozen
vind ik toch wel hinderlijk, temeer omdat
hier toekomstige beroepsdansers opgeleid
worden, die toch iets zouden moeten weten
van stijlverschillen.
Het is geen kleinigheid om in je eentje
een hele voorstelling te dragen, temeer niet
als men bedenkt, dat Yoka ook nog een
deel van de teksten zelf schreef en zelf de
totale vormgeving en choreografie verzor-
de. Het voordeel daarvan was een grote
eenheid tussen alle onderdelen. Yoka van
Brummelen gelooft duidelijk in wat ze
doet en ook al weet ze eigenlijk nooit echt
te overtuigen, toch brengt ze een bepaalde
sfeer over. Het is een sfeer die het beste te
omschrijven is als wit en traag. De teksten
die ze gebruikt roepen aan de ene kant een
primitieve stemming op omdat de zinnen
zo onhandig in elkaar zitten: „Toen kwam
tijd voor zwarte man” en roepen aan de
andere kant een natuurbeeld op door
steeds te praten over bomen, vogels, zon,
maan en sterren, slangen, bergen, bossen,
dwergen, clowns en trollen. Er zijn bepaal
de gebaren, een typisch handenspel, die
steeds weer in andere situaties terugko
men, waardoor ze voor een herkenning
zorgen.
Tom de Graaf sprak namens de oud-
leerlingen en liet door Marianne Sarstadt
(als wereldberoemd geworden pupil van
Pocus) een boek aanbieden waarin oud-
leerlingen allerlei herinneringen hadden
geschreven. Tenslotte sprak Ine Rietstap
voor de docenten: „We zijn bevoorrecht.
De derde vrouw uit de titel is een zwijg
zame, zwangere schilderes, die haar man
nenhaat vertaalt in fresco’s van giganti
sche afmetingen. Als duurzame band tus
sen de drie vrouwen ontstaat uiteindelijk
de gemeenschappelijke ervaring door één
'en dezelfde ploert van een kerel te zijn
misbruikt. De ironische aanzet van de film
maakt halverwege een draai van 180 gra
den in een wazig gehouden thrillerachtige
opzet, die culmineert in een eendrachtig
tot stand gebrachte wraak op die proleet
en een gemeenschappelijk irreëel bestaan
daarna.
Het mooiste van de avond was een duet
van Kathy Gosschalk uitgevoerd door Er
ma Vos en John Wisman, alledrie oud-
leerlingen en nu verbonden aan het Werk
centrum Dans in Rotterdam. In dit duet
kwam opeens iets’van iimigheid tevoor
schijn en iets van enthousiasme. Een klas
sieke suite op muziek van L. Minkus ge
maakt door Ine Rietstap besloot het eerste
deel van het programma. Voor een
beroepsopleiding leek me het niveau waar
op deze suite werd uitgevoerd te laag.
Tot nu toe is Globe altijd voor zestig
percent gesubsidieerd door de provincie
Noord-Brabant en de gemeenten Eindho
ven, Breda, Den Bosch en Tilburg. Het
Bredase gemeentebestuur is inmiddels
van plan daarmee te stoppen. De gemeen
teraad moet die beslissing overigens nog
goedkeuren.
Maar de regisseur bleef zijn producenten
dekken. Toen Raab door niet-begrijpende
Amerikanen en Fransen werd weggejoeld
en daarna demonstratief de zaal verliet,
ben ik hem even achterna gehold om dan
maar van hem te horen wat de aard van
die „krankzinnige moeilijkheden” was ge
weest En Raab openbaarde, dat men in de
zesde produktieweek Petrovic gedreigd
had met ontslag, omdat hij bezig was een
andere film te maken dan de financiers
voor ogen stond. En dat Romy Schneider
zich tijdens de opnamen als een onhandel
bare diva gedragen had en Petrovic voor
vuile vis had uitgemaakt omdat hij iets
anders beoogde dan Romy welgevallig
was. En dat Petrovic - volgens Raab dus -
van alle ellende 20 kilo was afgevallen en
uiteindelijk een heel andere film heeft
afgeleverd dan deze Joegoslavische regis
seur (in ’67 bekroond voor „Er bestaan ook
gelukkige zigeuners”) had willen maken.
Ik ben geneigd Raabs verhalen onmiddel
lijk te geloven, want de zigeunersfilm was
magnifiek, terwijl het Gruppenbild min
der is dan middelmatig.
De artistieke opvattingen van het barok-
spel van I Musici, blijken inmiddels toch
gedachten op te roepen aan een wat geda
teerde muziekpraktijk. Er wordt bijvoor
beeld constant gebruik gemaakt van een
haast larmoyant vibrato, dat de openheid
van klank en soms ook zelfs de zuiverheid
niet ten goede komt.
Het beste deel van het concert behelst
een tweetal akoestische songs, die na de
teleurstellende Suite Imaginary Voyage
ten gehore worden gebracht. In Renais
sance en Question to an Answer wordt er
op een veel afgemetener wijze gemusi
ceerd, waarin de contrasten tussen de na
tuurlijke klanken van gitaar en piano wél
voor spanning zorgdragen. De finale laat
nogmaals zien dat het een uitzondering
betreft; de Jean-Luc Ponty Group speelt te
obligaat In het voorprogramma van Cory
ell en Catherine stond vederlicht en kies
samenspel borg voor een verrassing. Zon
der humbug en zuiver gericht op het ple
zier van het musiceren zelf.
We hebben een vak dat we zeer liefhebben,
maar ook een bijzondere direkteur, want
je bent bijzonder, niet alleen om vakken
nis, je muzikaliteit, je onbetwist leider
schap, je driftbuien, maar vooral om je
relativerende humor, je werkelijke inte
resse in mensen en je nooit aflatende ha
meren op wat je belangrijk vind in de
dans.
DEN HAAG. Aan een zeker gevoel
van vervreemding kun je je niet onttrek
ken als je je realiseert dat je een concert
bezoekt, terwijl zoveel belangrijker zaken
om aandacht vragen. Ondanks alles vond
het avondje jazzrock gisteren gewoon
doorgang. Niet alleen de groep van ex-
Mahavishnurviolist Jean-Luc Ponty, ook
zijn speciale gasten, de gitaristen Larry
Coryell en Philip Catherine die het voor
programma in het Congresgebouw ver
zorgden, trokken op deze zomerse avond
nogal wat publiek aan.
Het ontbreekt Three Women aan de ste
vige greep die de tot op zekere hoogte
verwante Altman-film-images wel op het
publiek te krijgen wist. Three Women is
evenwel stellig een van de betere films van
de competitie, waarin wij voorlopig Goret-
ta’s „La Dentellière” nog beschouwen als
grootste kanshebber op de Gouden Palm,
slechts bedreigd door Scola’s „Una Gior-
nata Particolare” en „Padre, Padrone”
van de gebroeders Taviani. Over Cannes
’77 laat zich overigens al één ding vaststel
len: het is een festival dat de vaak gehoor
de klacht logenstraft dat er tegenwoordig
geen behoorlijke vrouwenrollen worden
geschreven.
op viool, synthesizer of gitaar rust behaag
lijk op een stevige, volgzame ritmiek,
waaruit hoegenaamd geen tegendraadse
motieven voortkomen. Bij een dergelijke
muzikale opvatting hangt alles af van de
kwaliteit van de soli in de vaak lange, meer
dan tien minuten durende composities.
Vooruit beschouwd leek ook Romy
Schneider voor de actriceprijs een gega
digde om rekening mee te houden. Niet
meer nu we de film gezien hebben, want
haar creatie in Gruppenbild mit Dame, in
de verfilming door Aleksandar Petrovic, is
niet geworden wat we er ons van hadden
voorgesteld. Romy is wel gaaf in haar
eerste Duits gesproken hoofdrol in iets van
twintig jaar tijd, maar haar rol is door
Petrovic uit het centrum van de aandacht
gedreven.
Het zelfde soort bezwaar gold trouwens
ten opzichte van het Strijkersconcert in g
opus 10 nr. 8 van Albinoni, dat in deze
akoestiek evenmin bevredigend klonk.
Concertmeesteres Pina Carmirelli speelde
de solopartij vakbekwaam maar niet bril-
lant. Fijntjes in het middendeel, maar el
ders eerder ietwat zwoegerig en nogal min
netjes van toon. Voor dit soort musiceren
van een kamerorkest met gereduceerde
bezetting is deze zaal, op zichzelf natuur
lijk uitstekend van akoestiek, eigenlijk on
geschikt. Mede door die omstandigheid
was het besluit van het in totaal zes concer
ten omvattende kamermuziekfestival een
tegenvaller.
3,75
650 1
5,-
8,-
l
sreocas-
midden
van u»
3. Fraai
te bou-
n 329,-,
(Van onze correspondent)
HILVERSUM. De miljoenenfilm
„Een brug te ver” zal op donderdag 23 juni
met 30 kopieën in alle grote en middelgro
te steden van ons land in vertoning wor
den gebracht. De avond tevoren wordt in
het Amsterdamse City-theater in aanwe
zigheid van het koninklijk paar, produ
cent Joe Levine, regisseur Richard Atten
borough en een aantal acteurs en actrices
de Europese galapremière gegeven.
Deventer, waar „Een brug te ver” gro
tendeels werd opgenomen, krijgt de be
loofde primeur, maar dan wel in een beslo
ten voorstelling voor genodigden, onder
wie alle Deventenaren die beroepshalve
met de produktie te maken kregen, zoals
politie- en brandweermensen, leveranciers
e.d.
De Amerikaanse première, 15 juni in
New York, zal door president Carter wor
den bijgewoond
Laten we asjeblieft Petrovics film maar
niet naast Rohmers, hier vorig jaar be
kroonde, Marquise von O. leggen, want
Gruppenbild valt toch al zo tegen, op een
uiterst suggestieve bombardementsscène
na.
Op dit woensdagavondconcert stonden
behalve de populaire Vier Jaargetijden
van Vivaldi, ook nog drie concerten uit de
tijd van rond 1800 op het programma.
Muziek waarvan de inhoud grotendeels
zonder enige diepgang is. Het ter opening
gespeelde Concerto Grosso in c opus 6 nr.
3 van Corelli, behoort zeker niet tot de
geïnspireerdste werken van deze oude
meester.
DEN BOSCH. (ANP) —Het college van
Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant
heeft de Provinciale Staten voorgesteld
Zuidelijk toneel Globe de eerstkomende
drie jaar te blijven subsidiëren. Vorig
jaar werd besloten de bestaande subsi
dieregeling slechts voor een jaar te ver
lengen in afwachtihg van een landelijk
toneelbeleid van het ministerie van CRM.
Karel Poons gaat een poosje niets doen,
dan misschien paardrijden, pottenbakken
en, vooral veel lezen. Maar eerst moet hij
nóg een huldigingsvoorstelling doorstaan,
die vanavond, weer in Amstelveen zal
plaatsvinden.
Het schijnt echter Petrovic maar ten
dele te kunnen worden verweten. Tijdens
zijn persconferentie, die op een klein
schandaal is uitgelopen, stond onder de
toehoorders plotseling Kurt Raab op, een
Duits acteur - vooral bekend van Fassbin-
derfilms, maar in Gruppenbild speelt hij
ook een bijrol - die emotioneel uitriep:
„Maar meneer Petrovic, vertel nu toch
eens wat voor krankzinnige problemen u
gehad heeft, hoe moeilijk de procudenten
het u hebben gemaakt...”
Ponty zelf heeft bij vlagen die benodigde
hoeveelheid spanning in zijn spel; de ande
ren meestal niet, vooral de gitarist werkt
uiterst schematisch en graag op volle snel
heid.
Aan de subsidiëring stelt Gedeputeerde
Staten van Noord-Brabant wel een aantal
voorwaarden. Zo moet het gezelschap zich
onder meer vestigen in Eindhoven. Mo
menteel heeft Globe Amsterdam nog als
standplaats. Het Brabants provinciebe
stuur is nu van mening dat tot 1 augustus
volgend jaar tenminste de directie de staf
en de repetitieruimtes alsmede een derde
van de acteurs en actrices in Eindhoven
moeten zijn gevestigd.
Dinsdagavond draaide het filmgekken
huis weer op volle toeren. Het hoofdpro
gramma presenteerde Car Wash, een film
waarvan je je afvraagt wat hij in hemels
naam in de competitie doet, want het is een
bar pretentieloos, door de Amerikaan Mi
chael Schultz vervaardigd amusements-
fihnpje dat een dag laat zien uit het leven
van het personeel van een autowasserij in
Los Angeles.
Maandag draaide een andere Ameri
kaanse inzending: Three Women, van Ro
bert Altman. Ook daarmee viel wel wat af
te lachen, maar als je aan die film per
saldo een goed humeur overhoudt, is er
toch heus iets mis, want in wezen is het een
intrieste film. Sissy Spacek speelt er weer
net zo’n schichtig, kansloos maar aandoén
lijk typetje in als Carrie, de film die haar
onlangs furore deed maken. Ver van huis
neemt ze in Californjë een baantje in een
revalidatiecentrum, waar ze vriendschap
probeert te sluiten met Shelley Duvall, die
voor Sissy de verwerkelijking van alle
meisjesdromen verpersoonlijkt, maar in
feite een nog zieliger underdog is, want ze
heeft haar vrijgezellenflatje en leven inge
richt met een totaal gebrek aan persoon
lijkheid, naar het steriel ideaal van dames
bladen en hoe-het-hoort-boekjes, terwijl ze
daarmee enkel de lachlust weet op te roe
pen van de mensen met wie ze zo dolgraag
vriendschap had gesloten.
(ADVERTENTIE)
pif
