Alledaags leven onderwerp van nieuw genre in Franse cinema
J
Film
haarlem
cimsterdam
In Rocky” speelt
Sylvester Stallone
zijn levensverhaal
Holly wood Boulevard’
is goedkope parodie
assendelft
Generatieconflict
,,De Oorvijg"
Geen oppervlakkigheid
19 7 7
JULI
VRIJDAG
2 2
FILM
In de laatste jaren heeft zich in
de Franse film een genre ontwik
keld waarin de helden niet meer
zo jong en mooi zijn, laten we
zeggen meer alledaags en ook hun
belevenissen iedere filmglamour
missen en tot bestaanbare verwik
kelingen en kleine avonturen uit
het gewone leven zijn terugge
bracht. Begon die vernieuwende
en verjongende tendens niet enige
jaren geleden met „Pleure pas la
Bouche pleine” (Huil niet met je
mond vol), die aandoenlijke be
schrijving van het „kleine” leven
op het Franse platteland met An
nie Colé als het opgroeiende meis
je dat er op uit is de liefde te leren
kennen? Of was het „Cousin, Cou-
sine” van Jean-Charles Tachella
over het gecompliceerde Franse
familieleven vol ooms en tantes,
neven en nichten, gecompleteerd
met de aan elkaar klittende aan
getrouwde familie?
Industrieterrein.Tel. (075) 28 72 52*. Bij station
Krommenie spoorlijn over, 1e weg links
6000 m2 loonruimte, alle dagen
gl Sg s m geopend, zaterdag tot 4 uur
AAM vrij entree prijzen incl. BT W.
**”4 x UT -
i
i
rl.h
r i
Claude Pinoteau’s „De Oorvijg
is komedie vol vergissingen
V
Charles Boost
i
(ADVERTENTIE)
Alle goede schrijversvondsten van deze
1
«,oo
6,55
en
92
09
03
73
23
26
05
Nieuw op het Haarlems filmprogramma
is deze week „Rocky” in Palace. Bij de
jaarlijkse Oscar-uitreiking kreeg „Roc-
key” op 27 maart jongstleden maar liefst
drie gouden beeldjes: voor de beste film
van het afgelopen jaar, voor de beste regie
en voor de beste ntage. De bekroonde regie
was van John G. Alvildsen, maar de grote
populariteit van de film met name in
Amerika werd vooral veroorzaakt door de
originele aanwezigheid van Sylvester
Stallone.
In de hoofdrol van de bokser Rocky
Balbao Stallone’s levensgeschiedenis tot
zijn succes als filmacteur aan wie ten
onrechte een Oscar werd onthouden loopt
zo’n beetje parallel met het verhaal in
„Rocky”, het verhaal van de aanhouder
die wint, een successtory waarnaar de
Amerikanen nog altijd graag luisteren.
Sylvester Stallone was de zoon van een
Italiaanse immigrant die met veel persoon
lijke moeilijkheden en ruzies de universi-
teit van Miami afliep, zijn succes probeer
de bij film maar na drie mislukkingen
overstapte naar het toneel waar hem ook
al geen lauweren wachtten.
Stallone was zo verstandig aan het ac
cepteren van zijn filmscript de voorwaar
de te verbindlen dat hijzelf Rocky zou
spelen en die handige zet heeft hem uitein-
delijk de bekendheid bezorgd die hij als
scriptwriter nooit zou hebben gekregen.
De handeling begint als een mismaakte
oude man een schaars geklede jongeling
aantreft in een woestijn en hem begeleidt
naar de bewoonde wereld die als een chaos
van demonstraties, executies, rellen en
Nieuw is ook „The Holy Mountain” die
Roxy in de nachtvoorstellingen heeft ge
plaatst. Een wat overladen symbolische
film van de Mexicaan Alexandro Jodo-
rowsky die ook „El Topo” maakte.
Alexei Batalov en Tatiana spelen de
hoofdrollen in de beroemde klassieke film
„Als de Kraanvogels overvlieglen”.
Een heel andere nachtvoorstellmg vin
den we in Studio waar ook op maandag de
beroemde Russische film „Als de Kraan
vogels overvliegen” van Mikhail Kalato-
zow (uit 1957) opnieuw in vertoning komt.
79
en
9
9
5
9
9
9
9
9
9
0
0
9e
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
9
9
9
9
0
0
0
0
9e
0
0
0
Of
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Od
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Oe
10
iO
X»
K)
10
!0
K>
S
X)
>0
W
WW
irln-
i de
iedt
i eu-
Lklooster meubelen
Grapjes met een robot in „Hollywood Bou
levard”, een van de twee landelijke pre
mières van de komende week.
Toen begon Stallone te schrijven eerst
voor de televisie, daarna voor de film en
het lukte hem de strijd om het bestaan te
winnen met een verhaal over een klein
formaat (figuurlijk gesproken) bokser die
op een bizarre manier de kans krijgt uit te
komen tegen een zwaargewicht kampioen.
De uitdaging dwingt hem zijn ambities als
bokser serieus te nemen en na een periode
van moordende training weet hij in een
opwindende strijd de kampioenstitel en
veel geld binnen te halen.
charges wordt voorgesteld. De jongeman
die met zijn baard enigzins op Jezus lijkt
wordt daarna door geloofsfanaten als
deegvorm gebruikt voor crucifixen uit
brood. Daarna belandt hij bij een alche
mist die met zijn negerassistente hem
voorbereidt op een moeilijke tocht naar de
Holy Mountain. Zo gaat het maar door.
Regisseur Jodorowsky gelooft de grote
levensvraagstukken en problemen in sym
bolische voorstellingen te kunnen vatten,
maar de film wordt een ratjetoe van half-
verwerkte ideeën en onbegrijpelijke beeld
spraak.
Men kan er een tijdlang geïnteresseerd
naar kijken maar dan komt onherroepe
lijk de irritatie van het niet begrijpen,
gevolgd door de verveling.
De lichtere toon in verschillende Franse
films van de laatste tijd, een lichtheid die
geen oppervlakkigheid betekende, schijnt
in eigen land maar ook daarbuiten (zie het
succes van „Cousin, Cousine” niet alleen
in ons land maar ook bijvoorbeeld in Ame
rika) goed aangeslagen te zijn en steeds
meer nieuwe namen dienen zich aan, zo
wel bij het spelersmateriaal als in het
regie-aanbod en op het vlak van de scena
risten, die het genre, gemakshalve om
schreven als familiecomedie, met verve
weten te beoefenen.
re d’Adèle H”), Annie Giradot en veel
jonge acteurs maken „La Gifle” tot een
boeiend en amusant geheel, dat om onbe
grijpelijke redenen tot nu toe uit de biosco
pen is gehouden.
Voor de jeugd is in Lido „Peter en
vliegende Autobus” geprolongeerd en is
dagelijks in Palace „Tarzan in New York”
met de enige echte, onvervangbare Tarzan
in de gedaante van Johnny Weismuller te
zien.
Een komedie van vergissngen dus, van
elkaar verkeerd begrijpen, van verzuimen
de wederzijdse genegenheid te laten blij
ken en zich verharden in opstandigheid en
protest. Ook een beetje een generatiecon
flict; dit keer met ouders als tegenpartij
die weinig recht van spreken hebben, om
dat ze zelf hun leven slordig beheerd
hebben.
Het grootste deel van „Rockey” verloopt
wat traag met een nauwkeurige beschrij
ving van de omgeving waarin de arme
Italiaanse jongen opgroeit en van de ob
scure baantjes die hij noodgedwongen
moet accepteren om in leven te blijven. Er
groeit een warme, maar aarzelende gene
genheid tussen hem en een schuchter zusje
van een van zijn vrienden. Daarna wordt
uitvoerig ingegaan op de training die Roc
ky van zijn oude leermeester Burgess
Meredith krijgt nadat per advertentie be
kend is geworden dat de kampioen zwaar
gewicht het op wil nemen tegen iedereen
die zich met hem wil meten.
Het verhaaltje over een liefde tussen een
Russisch meisje en een naar het front
vertrekkende soldaat, een liefde die de
dood van de soldaat overleeft, is sympa
thiek naïef, maar de grote verdienste van
de film is de lyrische vorm die Kalatozow
heeft gevonden voor het in beeld brengen
van een grote liefde en voor andere hoog
tepunten uit deze opmerkelijke Russische
oorlogsfilm, zoals het afscheid op het sta
tion en de terugkeer van soldatentreinen
na de oorlog die het meisje nieuwe hoop
geven haar geliefde terug te zullen vinden.
Dabadie is nu een scenarist die zijn eisen
kan stellen als het gaat om het kiezen van
een regisseur of van spelers. Hij heeft daar
uitgesproken meningen over. „Ik ver
wacht van een regisseur vakmanschap. Ik
verdraag geen incompetente mensen”. En
voorts: „Wat ik een regisseur noem, is
iemand als Pinoteau, die alle onderdelen
van de cinema kent èn beheerst”. Straks
zal ook het Nederlandse bioscooppubliek
kunnen vaststellen of die uitspraak houd
baar is wanneer het sterk verlaat kennis
zal kunnen maken met Pinoteau’s tweede
film „La Gifle”.
Daar kan men het wel mee eens zijn als
men de lijst van zijn scenario-prestaties
doorkijkt en daarin de titels van het werk
van Claude Sautet tegenkomt (onder ande
re „Les Choses de la Vie”, „César et Rosa
lie”, „Vincent, Francois, Paul et les au-
tres”) maar ook films van Phillipe de Bro
ca, van Francois Truffaut („Une belle Fille
comme Moi”), van Jean-Paül Rappeneau
(„Le Sauvage”) en van Claude Pinoteau
voor wie Dabadie in 1972 „Le Silencieux”
en in 1974 „La Gifle” schreef, beide met
Lino Ventura in de hoofdrol. Uiteindelijk
is Dabadie’s naam met de ook hier succes
volle klucht „Un Elephant ga trompe énor-
mément” van Yves Robert verbonden,
waarmee de schrijver bewees-ook in het
zeer luchtige genre op niveau., te kunnen
blijven.
Waarna een zeer bevredigende reportage
volgt van de ogenschijnlijk ongelijke strijd
die door de „underdog” Rocky gewonnen
wordt. Een wat zoete voorspelbare intrige
maar boeiend door het slome spel van
Stajlone en door de sfeertekening van een
arme buurt in Philadelphia waar de han
deling zich voornamelijk afspeelt’
Voortreffelijk spel van Ventura, Isabelle
jonge scenarist waarmee hij een uiteenlo- Adjani (ondermeer als Truffauts „l’Histoi-
pend oeuvre heeft gevuld, kan men terug
vinden in „La Gifle” (De Oorvijg), een titel
die agressiever klinkt dan wat de film kan
waarmaken. Want het hardhandig optre
den van Lino Ventura als de vader tegen
Ventura ditmaal dus in de eerzame rol
van vader en leraar op een lyceum, een
gesloten man, die zijn gevoelens achter een
veelbetekenend zwijgen of licht-sarcasti-
sche opmerkingen verbergt. Hij heeft het
niet gemakkelijk in zijn overigens goed
geordend leventje. Zijn vrouw Hélène (An
nie Giradot) leeft van hem gescheiden en
zijn vriendin Madeleine, mooi en zacht
moedig, is hem net aan het verlaten als de
film begint, terwijl hij juist een mooi huis
voor haar heeft laten bouwen. Daarbij
komen de moeilijkheden op school met de
opstandige leerlingen en de ruzies met
dochter Isabelle (Isabelle Adjani), die hem
tijdelijk is toegewezen, maar die, nu ieder
een het huis verlaat ook op eigen benen wil
gaan staan en bij een vriendje wil gaan
inwonen.
Amsterdam geniet de twijfelachtige eer
de beide landelijke premières die de geza
menlijke verhuurkantoren deze week met
moeite hebben weten af te scheiden, in
zijn bioscopen te mogen opvangen. Het
zijn respectiecelijk „Pikante avonturen
van een taxichauffeur” waarvan Corso de
eerste voorstellingen mag verzorgen en
„Hollywood Boulevard” die merkwaar
dig genoeg in Cinétol terecht is gekomen.
woordspelingen en referenties naar be
kende filmtitels, historische uitspraken
van producers en slagzinnen zijn niet van
de lucht. Alle filmgenres tot de „trailers”
vooraankondigingen)'toe krijgen een
beurt, er valt dus hier en daar bij een
herkenning iets te lachen, maar het gaat
allemaal te veel van dik hout zaagt men
planken om lang geamuseerd te kunnen
blijven. Dat de film door studenten van de
filmacademie in Los Angeles voor minder
dan 60 duizend dollar gemaakt is, kan
nauwelijks als excuus gelden.
Men kan dan maar beter naar een van de
vele reprises van zeer oudé successen gaan
als Billy Wilder’s „Some like it hot” in
Kriterion, George Roy Hill's „The Sting”
in Cineac Reg. Breestraat Howard Hawks’
„The big Sleep” in City 4, ,,’t Is een gekke,
rare, dolle dwaze wereld” in Du Midi, „The
Sound of Music” in Rialto, of nog beter
naar Siodmak’s „De Wenteltrap” uit 1945
waarvan de alomtegenwoordige David O’
Selznick de produktie leidde.
zijn recalcitrante dochter Isabelle is
slechts een incident in de veelheid van
gebeurtenissen en misverstanden, waar
aan geen van de medespelenden een direc
te verantwoording dragen.
Wat die laatste categorie betreft, enkele
maanden geleden heeft Ab van leperen in
Skoop al gewezen op de schrijver Jean-
Loup Dabadie, die voor talrijke filmsuc-
cessen van de laatste jaren gezorgd heeft
en door Truffaut „een waarachtige film-
schrijver” is genoemd.
Daar waren echter ook „Vincent, Fran
cois, Paul en de anderen” van Claude
Sautet, „Lily, aime-moi”, „Mes petites
Amoureuses” en „Les Galettes de Pont-
Aven”, liefdesproblemen bij opgroeiende
kinderen en bij middelbare echtparen,
maar in beide gevallen met milde humor
en menselijk inzicht bekeken en ontdaan
van de dramatische complicaties die in
film en theater liefdesconflicten blijkbaar
moeten begeleiden.
Met deze, niet on-alledaagse situatie als
basis bouwt scenarioschrijver Dabadie
een reeks, deels vermakelijke, deels aan
doenlijke verwikkelingen op die in ieder
gezin met opgroeiende kinderen kunnen
voorkomen. Leraar Jean vecht tijdens een
straatrel met een paar agenten en wordt
tijdelijk uit zijn ambt ontheven, dochter
Isabelle verandert van vriend en ontvlucht
na de „gifle” het ouderlijk huis om troost
te zoeken bij haar moeder, die tijdelijk in
Engeland met een Australische vriend
woont en Jean, die toch niets om handen
heeft, volgt haar spoor, zodat er een weinig
vriendelijke familiereünie plaatsvindt in
een vredig Engels landhuis, waar de ge
moederen nochtans niet tot rust komen.
Regisseur Claude Pinoteau, die samen
met Dabadie het scenario schreef, heeft
met veel gevoel voor humor, veel inzicht in
moeilijke karakters en vooral met veel
vaart deze komedie verfilmd tegen de ach
tergrond van een onrustig Parijs. Daar
mee een actueel element in zijn film be
trekkend dat min of meer een verklaring
geeft voor de gedragingen van de hoofd
personen: de onrust van omgeving en mi
lieu als oorzaak van onrustige verhoudin
gen, het enerverende leven als reden om
opgewonden langs elkaar heen leven.
Over „Pikante avonturen” kan men kort
zijn. Een zekere Stanley Long heeft alles
wat in Engeland doorgaat voor pikante
humor gestopt in zijn „Adventures of a
taxidriver”, avonturen die zelfs zonder
enige erotische fantasie erg voor de hand
liggen. Ze zijn niet leuk, ze zijn niet pikant,
alleen maar erg hypocriet.
„Hollywood Boulevard” is een luidruch
tige en erg voor de hand liggende parodie
op de Hollywood B-film en in het algemeen
op het snel en goedkoop maken van semi-
pornofilms voor drive-in bioscopen. De
Isabelle Adjani is voortdurend op de
vlucht in „La Giffle”, oftewel „De Oor
vijg".
Sylvester Stallone als Balbao met zijn
trainer Burgess Meredith.
