weet na zeventien jaar
eindelijk wat ze wil
I
rv
HERINNERINGEN AAN
VURIG VROUWMENS
„Wilde tante” van toen werd een
beheerste zangeres
door
John
Oomkes
Duivelse situatie
Frans van Klingeren
Hit
Boulevard
I
Uitbreiding
I
I
I
I
atie-
sling.
AAD VAN DEN HEUVEL
I
I
I
I
I
I
zen.
ings- verterende expressie en pure
I
I
I
Korte tijd later ver voordat
die elpee in Nederland zou wor
den uitgebracht koop ik
I nieuwsgierig geworden door de
kwaliteit van „Pearl’s a Singer”
haar nieuwe album, „Two Days
away” genaamd. Met het beluis
teren ervan, groeit de verbazing.
Elkie Brooks heeft het ’m gefikst.
Met behulp van twee oudge
dienden, het producersduo Leiber
en Stoller, is zij er eindelijk in
geslaagd om een juist evenwicht
tussen haar ingehouden, alles
„Ja, hoe ging dat in zijn werk.
Wist ik veel wat showbizz voor
stelde. Je las wel eens wat.
Opeens hoorde ik dat Don Arden,
de promotor van Brenda Lee, een
auditie hield in het Palace Thea
tre. Dat was nog voordat Helen
Shapiro van de ene op de andere
dag een grote ster werd. Ik las
dus die advertentie. Ik er op af
natuurlijk. Ik heb er uren en uren
zitten wachten om maar gehoord
te worden. Een tamelijk duivelse
situatie. Eindelijk was het zover.
Ik zong Pointed Toe Shoes van
Cliff Richard en Hallelujah I love
her so van Eddie Cochran. Ik
werd aangenomen en diezelfde
maand was ik op pad met een
rondreizende rock and roll-show,
samen met oude rock en rollster-
ren als Conway Twitty, Johnny
Preston en Wee Willie Harris.”
mmm, inderdaad minder om
me gaven.”
gehore brengen. Ik moet mensen
hebben met een goed repetoire en
er is in ons land weinig of geen
talent”. Verleden j aar ging Frans
van Klingeren onder meer met
Oscar Harris en Euson naar het
festival en sleepte toen met zijn
ploeg de derde plaats weg. On
danks de moeilijkheden denkt
Frans toch nog op tijd een ploeg
samen te stellen.
Aad van den Heuvel is gevraagd
om met ingang van het nieuwe
er een dag bij. Momenteel is de
rubriek vijf dagen te horen, per 2
oktober zullen dat er zes zijn.
seizoen op zondagavond de cen
trale presentatie te verzorgen.
De NOS laat voor deze zondaga
vond editie van „Met het oog op
morgen” het programma NOS-
jazz vervallen
konden waarmaken. Nou, geen
wonder met zo’n krakkemikkige
apparatuur. Na de tweede elpee
„Mensen kunnen me proberen
over te halen om te doen wat zij
willen. Ze kunnen me in een be
paalde richting willen duwen,
maar dat hikt hun niet meer als ik
niet wil. Natuurlijk, je hebt aller
lei mensen om je heen nodig. Lei
ber en Stoller, die Two days away
hebben geproduceerd, hebben
zich actief met mij bezig gehou
den. Ze kwamen met liedjes aan
dragen, stelden voor bepaalde
veranderingen in de arrangemen
ten aan te brengen, en zo. Lo
gisch, natuurlijk. Je maakt iets
gemeenschappelijk. Maar ik laat
me niet meer zo verschrikkelijk
domineren door iemand als Ri
chard Weiss, die Rich Man’s Wo
man produceerde. Veel van wat
toen verkeerd liep, was mijn fout.
Als ik je de demo’s (ruwe opna
men red.) zou kunnen laten
horen, dan zou je ontdekken dat
daar veel meer gevoel inzat. Nu,
met Two days away, is het einde
lijk eens goed gegaan. Leiber en
Stoller, maar ook Pete, hebben
me het gevoel gegeven alsof ik
niet met iets kunstmatigs bezig
was, maar dat ik gewoon een erg
goed optreden heb gegeven”.
Elkie glimt van trots als we
over de resultaten praten. Ze is er
zeker van dat ze eindelijk die ene
stap op de ladder heeft gezet. Het
zij haar gegund. Nadat ik op haar
toekomst getoost heb, ontglipt me
de opmerking dat ik me tijdens
het beluisteren van haar album
alleen geërgerd heb aan het
(spaarzame) gebruik van strij
kers. „Ik ook”, zegt ze, „dat past
toch niet helemaal bij me, ik zal
hpt er met Pete over hebben
«I
I
bij het rechte eind. Het baöroom-
en beatzangeresje uit bet begin
van de jaren zestig, de vurige
feeks van Vinegar Joe, net er nu
uit om door een ringetje te halen.
Een rijpe zangeres, 32 jaar oud.
Niet te snobistisch, want ze wil je
ibest vertellen hoe bet allemaal
met haar gelopen is. Ze draagt het
hart op de tang. Maar ondanks die
veel geraffineerdere verpakking
van nu is Elkie Brooks nog pre
cies dezelfde ate de wilde tante
van toen. Er is één essentieel
verschil.
Vaak is het maar prut wat in de hitparade staat, maar de laatste weken stond er een opwindend muziekje
hoog in genoteerd, dat ik een maand of drie geleden bij toeval voor het eerst hoorde. De stem die in een
bluesachtig nummer met een rustige opbouw en een swingende climax het tragische lot van „Pearl’s a
Singer” bezingt, zou even goed die van „Pearl”, de op droeve wijze om het leven gekomen Janis Joplin,
geweest kunnen zijn. Maar nee, het is Elkie Brooks, die van het trieste, maar opwindende nummer een
grote hit maakte. Voor het eerst in haar zeventienjarige loopbaan kreeg deze Engelse zangeres daarmee
de erkenning die ze al zo veel eerder verdiend had.
De TROS is deze dagen druk in
de weer om opnames te maken
voor het programma Hit-Boule-
vard, dat vrijdag 19 augustus
moet worden uitgezonden. De
plaats Scheveningen dient als
decor van dit hit-evenement. In
dit programma zijn onder meer
te zien: de George Baker Selecti
on, Pussycat, de Guys ’n Dolls,
Imca Marina, BZN en de Cats.
Het zijn moeilijke dagen voor
impressario Frans van Klinge
ren. Hij werd een tijdje geleden
uitgenodigd met een ploeg om
mee te doen aan de Coupe d’
Europe Musicale 1977 die van 7
t/m 10 September in het Oosten
rijkse Villach wordt gehouden.
Het is niet voor het eerst dat
Frans daar naar toe gaat, maar
dit jaar valt het hem moeilijk om
een ploeg samen te stellen.
Frans: „Ik heb niks aan hitgevoe
lige zangers die smartlappen ten
Het NOS-radioprogramma
„Met het oog op morgen” krijgt
sigd, me tegen de muur geprikt,” zegt
ze er nu zelf van, „ik zou mezelf coüte
que coüte willen verkopen. De huiche
laars! Ze moeten zo langzamerhand
wel weten dat ik meer in huis heb.”
Waarna ze er geen twijfel over laat
bestaan dat haar critici in werkelijk
heid zich hebben verlekkerd bij het
zien van de plaat. De Engelse kleinbur
gerlijkheid ten voeten uit.
woestheid te realiseren. De laat
ste weken blijkt dat ik niet alleen
sta in die waardering want ook de
elpee is op de hitlijsten terecht
gekomen. Reden om Elkie Brooks
eens op te zoeken en uit te vissen
of ze soms veranderd is.
„Probeer het eens onder de
naam van Mevrouw Eileen Ga
ge”, vraag ik de baliebediende in
het hoofdstedelijke vijfsterren
hotel als hij de naam Elkie Brooks
niet op de lijst van ingeschreven
hotelgasten kan terugvinden. Zijn
gezicht klaart op en binnen een
■vijftal seconden weet hij het ka-
mernummer mee te delen. De
ontmoeting volgt enkele minuten
later in de bar. Een kleine, rijpe,
perfect geklede vrouw. Een vleug
van een duur parfum prikkelt de
reukpapillen. Een witsatijnen
bloese, een velours broek, elegan
te hoge schoentjes; de indruk van
een keurig dametje zet zich vast
op mijn netvlies. Ze lijkt erg ver
anderd.
„Honey, Honey, can I put on
your Clothes?” fleemt Elkies
stem smachtend vanuit de groe
ven. Wie kan daar weerstand aan
bieden? In ieder geval niet de
internationaal gerenommeerde
fotograaf Art Kane die met een
voor hem ongebruikelijk verzoek
geconfronteerd werd door een
klein vrouwtje, waarvan hij nog
nooit gehoord had. Elkie: „Ik
zocht hem op, omdat ik zijn foto
boek „The Persuasive Image” on
der ogen had gekregen en diep
onder de indruk was van zijn wij
ze van fotograferen. Kane wei
gerde voor mij te werken totdat
mijn manager hem de banden va*
Two Days away liet horen.” Zijn
bezwaren verdwenen na het be
luisteren van „Honey, honey,
etc.”, als sneeuw voor de zon en
Elkie werd uiteindelijk in Kane’s
eigen overhemd gekiekt.
Amper vijftien jaar oud verliet
het in Manchester geboren en ge
togen meisje Brooks in 1960 de
school. Naïef? Elkie: „Nou en of.
Mijn ouders waren volstrekt niet
op de hoogte van hetgeen mij zo
aantrok. Ze konden zich geen
voorstelling maken van wat er
allemaal bij kwam kijken voordat
je wat succes kreeg als zangeres
je. Ikzelf overigens ook niet. Ik
was slecht voorbereid voor het
soort leven waarin ik terecht zou
komen. Ik kom uit een joods ge
zin, ja. Mijn vader en moeder
behoorden tot de meer liberale
tram flat nij even net contact met de
werkelijkheid verliest en zijn ogen
verdacht beginnen te gloeien bij de
gedachte aan zijn bronstige puberteit.
El-kie Brooks. De naam roept herinne
ringen op aan een vurig vrouwmens,
wier strakke rokje met zijsplit vol
doende was om je plaatsje vooraan bij
live-concerten met hand en tand te
verdedigen tegen onverhoedse aanval
len van leeftijdgenoten en wier ver
schijning handelsmerk werd van Vine
gar Joe.
Naast haar op de eerste rij van deze
veelbelovende zesmansformatie die in
1974 een tragische dood stierf, stond
haar mannelijke evenknie, Robert Pal
mer. Toen nog dynamisch in het leer,
thans tot rust gekomen en gekleed
gaand in zo’n driedelig vederlicht kos
tuum voor de aggressive young man,
Amerika en Pete vond het beter
om de groep te ontbinden.”
Na 14,15 jaar was Elkie Brooks
dus even ver. De werkelijkheid
was wel even anders dan „het
stom eenvoudige succes van de
ene op de andere dag”. Vinegar
Joe werd een mislukking, haar
eerste solo-elpee, „Rich Man’s
Woman”, leek nergens op. Hoe
verkoop je dat aan jezelf? Waar
om blijf je in jezelf geloven als
het allemaal zoveel voeten in aar
de blijkt te hebben? Elkie: „Lang
zamerhand begreep ik dat je er
wat voor over moest hebben. Het
reizen, het trekken, het is alle
maal zo ongelooflijk zwaar, als je
niet ergens in jezelf blijft gelo
ven. Ik heb me wat ontberingen
moeten getroosten. Moest ik er
dan maar mee uitscheiden? Was
alles dan voor niets geweest? Dat
zou helemaal frustrerend zijn ge
weest. Nee, ik ben nog steeds
een gretig, oud, klein vrouw
tje. Ik wilde die ene stap op de
ladder. Ik wilde bewijzen wat ik
kan.”
„Je begint en je denkt: als ik er
maar ben als ik een jaar of 17,18
ben. D’r gebeurt niets, je werkt
alleen maar. Wacht maar, denk je
dan, tot ik 21 ben. Weer niets. Je
voelt je steeds meer terneerge
slagen. Telkens merk je dat je die
leeftijdsgrens, die tijdsgrens
moet verschuiven. Tegelijkertijd
merk je dat allerlei mensen,
het publiek dat naar de Vinegar
Joe-concerten kwam, je wel bij
zonder vindt. Ik maakte een enor
me indruk. Tijdens een concert
ben ik groter dan mezelf, dan lijk
ik zwaarder. Heb je die foto’s van
vroeger wel eens gezien? Jimi
Hendrix, daar had ik een grote
bewondering voor. Hij zag er op
het podium altijd gigantisch uit,
een reus voor een artiest is
het noodzakelijk om groter te lij
ken. Je verkoopt er je muziek
door. Jimi oversold his music
Ik ben nu wat minder wild dan
vroeger. Het ziet er allemaal
meer beheerst uit. Ik lijk nu 6
foot (1 meter tachtig) in plaats
van de 7 foot en 3 inches (2 meter
20) van toen.”
Meer beheerst. Elkie heeft het
„Al gauw bleek dat het niet zo
gemakkelijk was. Ik was veel te
naïef van vertrouwen. Ik dacht
toen ik eraan begon: dit is stom
eenvoudig. Als ik had geweten
hoeveel en hoe hard je moest
werken, was ik er nooit aan be
gonnen. En als mijn ouders dat
toen hadden beseft, dan hadden
ze gewild dat ik eerst mijn oplei
ding had afgemaakt. Ik volgde
voor die tijd privélessen, ik wilde
eigenlijk actrice worden, het
theatervak in. Je ziet nu toch het
zelfde met die punkers? Hoe jong
zijn ze wel niet? Het lijkt heel
wat. Beng, beng, beng, naar de
joden. Ik werd erg vrij opgevoed, top! Vergeet het maar, als je niet
vrijer gelaten dan de jongens, precies weet wat je wil, dan word
Eigenlijk waren de orthodoxe jo- je gemanipuleerd.”
den minder schijnheilig. Hun kin- Dat is precies wat er met het
deren werden veel strakker ge- kleine joodse zangeresje uit Man-
houden. Het feit dat ik mijn gang Chester gebeurde. Onschuldig,
kon gaan, bewijst ook dat ze onwetend en richtingloos. In het
begin ging alles gesmeerd. Werk Joe voort. Een hard werkende,
genoeg. Eerst in een jazzorkest, zeer direct spekende groep,
maart 1964 en 1965 waren de top- waarin Elkie zorgde voor Tina
jaren van de beatexplosie. Ze trad Turner-achtige soulvocalen. Drie
zelfs ’n keer samen met de Beat- elpees, een trouwe aanhang, maar
les op. Haar eerste plaatje was Vinegar Joe baarde alleen opzien
Something’s got a Hold on me, en oogstte weinig erkenning. Ge-
een oud nummer van Etta James, brek aan steun van verschillende
dat haar op het lijf gesneden leek, kanten? Elkie: „Je slaat de spij-
Ruig en toch uitgebalanceerd. La- ker op de kop. De mensen wilden
ter bewerkstelligden bepaalde za- ons, maar je hebt twee zaken no-
kenfiguren dat Elkie meer de bal- dig om zover te komen dat je je
lad-kant op ging, een soort blanke muzikale ideeën kunt verwezen-
tegenhanger van Dionne War- lijken. Je hebt talent nodig, na-
wick werd. Niet iets voor het be- tuurlijk. Maar ook het geloof in
ginnende zangeresje dat zelf het jezelf, de mensen er omheen de
meest om blueszangeressen als manager en de lui van de platen-
Bessie Smith en Billie Holiday maatschappij moeten in je ge-
gaf. loven, achter je kunnen staan.”
„Als dat laatste niet het geval is
Gebrek aan steun ku" jeke‘ verjeten,-We w,ertden
v/vuivix uuii gekraakt door de critici omdat we
’n Ontmoeting met de veelbelo- bepaalde songs op de bühne niet
vende gitarist en arrangeur Pete
Gage veranderde alles en ver
klaart waarom Elkie zich als Ei
leen Gage bij een Nederlands ho- was de eenheid binnen Vinegar
tel laat inschrijven. Pete zat boor- Joe af en toe ver te zoeken. Ro
devol ideeën; hij richtte Dada, bert (Palmer red.) wilde eigen-
een twaalfmans jazz-rockgroep lijk weg, maar Pete wist hem te
op, die experimentele, avant-gar- bewerken. Hij zou blijven, maar
distische muziek maakte die door weggaan als de derde plaat weer
velen helaas niet begrepen werd, niets deed. „Six Star General”
Uit Dada kwam daarna Vinegar deed niets. Robert vertrok naar
De schijf zelf liet hen koud. „Hoewel
het mijn eigen keus was om die foto
voor de hoes te gebruiken, heb ik er
achteraf spijt van als haren op mijn
Confronteer een
jongmens van een jaar of 21, 22 eens
met de naam Elkie Brooks. Bij voor
keur loom uit te spreken. El-kie
Brooks. De kans is niet uitgesloten (en
zeker niet in Haarlem, waar ze tijdens
een groot openluchtconcert in 1972 op-
de zakenman, die vindt dat er ge
swingd wordt als de das losgetrokken
wordt en de vingers het broeierige
ritme van de blauwogige city-soul
meeknippen. Voor Palmer betekende
de koerswijziging succes in Amerika.
Elkie Brooks dreigde in de vergetel
heid te raken. Zij maakte twee jaar
geleden een album. Rich Man’s Wo
man. Op de gewaagde hoes reageerden
de critici en het publiek tot haar grote
woede zowel schijnheilig als koortsig.
lil'
- W'
"-'.Li
Elkie Brooks
en,
f
ing
L^CLLLLIL
1,
«i
Zo onschuldig als een amper twintig lentes tellend
meisje er in 1965 (boven) uit kon zien, zo geraffineerd
ziet diezelfde Elkie Brooks er twaalf iaar later uit.
«■w
- W
