Tie 3 prikkelt de fantasie
Eigen produktie Mickery fraai uiterlijk vertoon
Vrolijke kommer en kwel bij Simmons
Escher’s ’rouwmuziek
visitekaartje APhO
Tegenvallende publieke opkomst in Rotterdamse Ahoyhal
Fossiele rock van Chicago stelt teleur
HOOGEVEEN
VEILT
Euro heeft
plezier in
uw werk
ft
Derde Wereld gepresenteerd
in vernieuwd Tropenmuseum
tieapparatuur op de zolder
van het gebouw houdt de
temperatuur op ongeveer
20 graden en de vochtig
heid op 55 a 60 procent.
Alle ruiten zijn vervangen
door een dubbele zonwe
rende beglazing. Drempels
zijn er niet in het gebouw.
Ook de nieuwe entree
wordt geschikt gemaakt
voor invalidenwagens. Op
de galerijen wordt een hou
ten vloer gelegd ter vervan
ging van het vijftig jaar ou
de linoleum.
5
SITI FAUZ1AH DRAGENDE KRACHT IN
GECONCENTREERD SPEL ONDER KERSJES
9
uitzendbureau
„A TALE OF 2 WORLDS”
15
KUNST
WOENSDAG
JOHN OOMKES
JOHAN VAN KEMPEN
Engelse cursus
at the British Council
Beter kan ’t niet!
lingen in Mickery, wordt daar
zelfs ritueel doorgezaagd en be
graven.
AMSTERDAM. De Engelse
theatermaker Pip Simmons is
Weer in het land en dat betekent
vrolijke kommer en kwel. Grieze
len met bloed, levende ratten,
bloot gevilde dieren, afgehouwen
lichaamsdelen. Voor wie dat niet
zo kent, klinkt het misschien een
beetje luguber, maar Simmons en
de zijnen doen al die vreselijke
doodenge dingen zo aandoénlijk
onbevangen dat je er beslist geen
slapeloze nachten van over houdt.
Simmons nieuwste produktie
doet hij in samenwerking met
Mickery en zij gaat over de schrij-
ver-dichter Edgar Allen Poe. Poe
is lijfelijk aanwezig in de voorstel-
‘efi Hoe beter uw
tijdelijke baan
u bevalt, hoe
liever het ons is.
Daarom zoeken
we net zo lang tot u de baan heeft die by u past.
E VRO maakt er werk van -
40 vestigingen:
ll
I
pi
it Scène uit The Masque of te Red Death, een theaterproduktie van Mickery en Pip Simmons uit Londen.
Siti Fauziah kwam na afloop (dat was al
1.
KO VAN LEEUWEN
luchtcircula-
(ADVERTENTIE)
KUNST - ANTIEK - MEUBILAIR
Zie veilingaankondiging vrijdag
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
ü- Trombonist James Pankow
M
de kernachtige grondgedachte optimaal
tot uitdrukking te brengen.
Escher is intussen in zijn orkestrale ui
tingen moderner, in elk geval „eigener”
geworden. Maar al stoelt zijn in de oorlog
geschreven „rouwmuziek” op de principes
van de nieuwere Franse toonkunst en is de
dan nog jonge componist hierin nog niet
vrij te pleiten van een (duidelijk in de
richting van Debussy en Ravel wijzend)
epigonisme, toch is dit juist Eschers mees
terwerk geworden.
AMSTERDAM. „Musique pour l’esprit en deuil” is de prachtige titel voor een al
even prachtig Nederlands orkestwerk. De nu 65-jaar oude Rudolf Escher schreef deze
„muziek voor de geest die in rouw verkeert” gedurende de oorlogsjaren 1941-1943 en
geeft daarin op muzikaal indringende wijze de aanklacht tegen de toen alom heersende
geest van destructiviteit weer. Gevoelens van die strekking bleken een krachtige
inspiratiebron tot het componeren van een uiterst suggestief symfonisch gedicht, in
uitgesproken Gallische muziektaal, waarmee de maker ervan in 1946 de muziekprijs van
de stad Amsterdam verwierf.
Niet omdat het vakmanschap en zeld
zaam raffinement inzake het hanteren van
een fluctuerend orkestcoloriet hier sterker
aan de dag zouden treden dan in zijn
andere composities, want dat zijn de alge
mene kenmerken van zijn oeuvre gewor
den. Maar juist omdat dit vroege werk een
krachtige eenheid toont, waarin het vereis
te evenwicht in spanning en ontspanning
is gevonden om de geladen atmosfeer van
Gisteravond liet Anton Kersjes deze mu
ziek nog horen aan het Amsterdamse pu
bliek, op het vierde en laatste APhO-Zo-
merconcert van dit jaar in het Concertge
bouw. Ook twee van de andere werken die
op de (tweede) Russische toernee worden
meegenomen; Mozarts Posthoornserenade
KV 320 en de Zevende Symfonie van
Beethoven waren te beluisteren. Al zullen
de vrij talrijke bezoekers van dit zomer-
concert-zonder-solist voornamelijk zijn af
gekomen op Beethovens „Zevende”, waar
in Kersjes het accent legt op de gloeiende,
dynamische ritmiek van deze symfonie;
het bijzondere ervan lag toch in de presen
tatie van het Nederlandse werk.
Nadat Mozarts serenade deels spiritueel
en helaas ook deels routineus had geklon
ken, wist Kersjes zijn orkest te bewegen
tot het uiterste aan concentratie om een
uitvoering van „Musique pour l’esprit en
deuil” tot stand te brengen, die zowel grote
bewondering voor het APhO en zijn diri
gent, als voor deze compositie afdwong.
Weinig is Pip Simmons te dol. Dat wis
ten we al van zijn vorige produktie Dracu
la, maar in dit nieuwe project overtreft hij
zichzelf in vindingrijkheid waar het om
fraaie theaterbeelden en composities be
treft. Uitgangspunt is een verhaal van
Edgar Allen Poe: The Masque of the Red
Death. Zo luidt ook de titel van de pro
duktie, die is verdeeld over het hele Mic-
kery-gebouw, inclusief de binnenplaats.
Daar is een juweel van een kerkhof geko
men om Edgar Allen Poe zijn laatste rust
te gunnen.
The Masque of the Red Death speelt zich
af in een tijd waarin de zwarte dood
ofwel de pest in het land woedt. Een
zekere prins Prospero nodigt zijn vrienden
uit om bij' hem in het paleis te komen en
betere tijden af te wachten. Als iedereen
binnen is wordt die residentie hermetisch
afgesloten teneinde de gevreesde ziekte
buiten te houden. Intussen wordt binnen
feest gevierd dat de stukken eraf vliegen.
AMSTELVEEN. Een handjevol bezoekers zag gisteravond in het Cultureel Cen
trum in Amstelveen een voorstelling in het kader van de Belgische week onder de titel
„A Tale of 2 Worlds”. De schrijver van dit spel is Tone Brulin en de twee bedoelde
werelden kunnen zowel Maleisië (waar het verhaal vandaan komt) als Suriname
betreffen(waar het verhaal zich af speelt), als ook de wereld van de fantasie tegenover
die van de werkelijkheid.
De dragende kracht in deze voorstelling
is de zeer kleine, maar uiterst dynamische
Siti Fauziah. Ze zingt, danst, vertelt (in het
Maleis en Engels) en hanteert enkele enor
me plastic poppen. Soms is ze uiterst ex
pressief, dan weer laat ze haar fantasie
zodanig de vrije teugel, dat ze maar met
moeite bij te houden is. Het is niet een stuk
dat je op een dienblaadje wordt gepresen
teerd maar veel eerder een serie injecties
voor je voorstellingsvermogen, dat dan
driftig aan het werk moet om het verhaal
in te vullen. De voorstelling gaat over de
schepping van de eerste mensen in de
vorm van reusachtige uit plastic vuilnis
zakken opgebouwde marionetten en over
het meisje Fatima (Siti Fauziah) die ver
heft wordt op een enorme opgeblazen plas
tic zak waarin zich in haar verbeelding de
zoon van die eerste mensen bevindt.
Waarom het allemaal is? Ik heb er geen
flauw idee van. Ook niet waarom die o zo
warme habijten aan moeten. Maar feit is
dat het een opmerkelijk gezicht is, al die
mensen als Klu Klux Klan bijeen. Zet je
echter alles wat je te zien krijgt eens keu
rig op een rij, dan kom’je tot de slotsom dat
Simmons niet helemaal duidelijk maakt
wat hij precies wil. Hij speelt schitterend
met de mogelijkheden die het theater hem
biedt, maar het blijft allemaal erg uiterlijk.
Pret met griezelen. Dat betekent weinig
echte spanning, die naarmate de avond
vordert helemaal weg ebt.
d
Al is het tegen de boven omschreven
achtergronden geen representant van echt
Nederlandse toonkunst te noemen; „Musi
que pour l’esprit en deuil” is wél een
muzikaal visitekaartje te noemen, waar
mee met een zekere trots voor de dag kan
worden gekomen. Zo heeft waarschijnlijk
ook de leiding van het Amsterdams Phil-
harmonisch Orkest geredeneerd, toen de
ze besloot om dit stuk mee te nemen op de
aanstaande toernee door Rusland. Zo zal
Escher’s werk de tweede helft van deze
maand klinken in Moskou, Tiflis en Lenin
grad.
Inmiddels is hun nieuwe schijf (Chicago
XI) op weg naar de platenzaken en eens te
meer valt op dat het opgekrikte verleden
slechts kunstmatig tot dezelfde, eens zo
heerlijk vurige opwinding komt. Critici
doen Chicago anno 1977 dan ook als verou
derd af, ook al omdat over de fusie van
jazz- en rockelementen anders gedacht
wordt na de rockjazz-evolutie van Weather
Report en Return to Forever.
Het bijwonen van een Chicago-concert
komt dan ook nog bijna uitsluitend neer
Geheimzinnige rituelen, gebaseerd op el
lende uit vroeger eeuwen. De pest als straf
van een god die niet mis was. Vreselijke
rampen voltrekken zich maar Simmons
buigt dat om in braspartijen, decadentie
en heel veel prachtig bloot. Het bloed
vloeit roder dan ooit en het gezelschap
weet nauwelijks meer van ophouden. Met
welhaast satanisch plezier is er inventief
gewerkt. Er wordt uitstekend gebruik ge
maakt van de ruimte die Mickery biedt en
het publiek, dat zich in de linnen uitmon
stering als een vreemdsoortige sekte door
het gebouw beweegt, wordt met soepele
intervallen rondgeleid.
In die geest voltrekt zich ongeveer de
voorstelling in Mickery ook. Dinsdag
avond had de eerste officiële presentatie
ervan plaats. De bezoekers worden als
gasten gezien en krijgen bij binnenkomst
een linnen habijt met capuchon op. Een
wit masker maakt je dan volledig onher
kenbaar en zo allemaal samen in hetzelfde
gewaad heeft het iets van een feestelijke
kerstnachtviering. Maar lang blijft het niet
vredig. In de Mickery-foyer staat een bed
waarop Poe ligt. De ellende begint, Poe
ziet er slecht uit, kokhalst en geeft over.
Dan gaat het naar binnen, waar de voor
stelling zich voortzet.
weten zich geen raad met hun houding en
staan onderling grappen te maken. Gita
rist Terry Kath richt zich zelfs tijdens het
overgrote deel van zijn soli naar de bla
zers, zodat het publiek zich andermaal
over zijn profiel kan verbazen.
Slechts de achterhoede drummer
Danny Seraphine, percussionist Laudir de
Oliveira en Robert Lamm (toetsenbespeler
en de beste zanger van de groep) werken
zonder flauwekul. Slechts songs als Bye
Varese (met een afwijkende maat), de
medley Searching so long/Mongonueclosis
en het afsluitende oudje 25 or 6 to 4 berei
ken de vereiste spanning, voor de rest
wekken de Chicago-miljonairs de indruk
dat het heilige moeten er voor hen af is. Al
vertelt Feyenoordspits Best na afloop dat
hij Chicago wel onderhoudend vond.
Chicago en ik ben de eerste om dat te
erkennen is nog steeds een begrip. Zo
rond 1969/1971 werd deze met een koper-
sectie versterkte band als vernieuwend
beschouwd. Terecht, want de combinatie
van big band-achtige arrangementen en de
rauwe directheid van de rock leidde tot
een nieuw opwindend geluid, dat zich
dankzij een dozijn pakkende melodietjes
in ons geheugen grifte. Na een aanvanke
lijk voorspoedige ontwikkeling de al
bums kregen gewoon een nummering:
Chicago I, Chicago II, enzovoort werd
het steeds moeilijker om binnen de zelf
aangemeten stijl nieuwe mogelijkheden te
ontwikkelen.
ken. Het stuk zou volgens haar, behalve
een legende ook kritiek op de huidige
maatschappij leveren, maar behalve wat
kreten als onafhankelijkheidsdag, corrup
te administratie, Hindoestanen, Chinezen,
Libanezen en shit, kwam dat er allemaal
niet zo erg uit.
Wat wel duidelijk werd was de boeiende
theaterpersoonlijkheid van Siti Fauziah
en een prachtige ballon met handjes en
voetjes van Jo Noorbergen. Het geheel is
een produktie van een groep die zich Tie 3
noemt.
CONRAD VAN DE WEETERING
The British Council, erkende instantie voor het
behalen van diploma’s van verschillende Britse
instellingen, start op 12 september met een
nieuw programma „Cursus Engels”. De cur
sussen zijn specifiek gericht op diverse stu
die of zakelijke doeleinden, zoals Engels in
't zakenleven, schrijfvaardigheid, uitspraak
en literatuur.
De leraren zijn gekwalificeerd en ervaren met
Engels als moedertaal.
Geïnteresseerd? Bel voor nadere informatie.
020-223644. Keizersgracht 343, Amsterdam
1016 EH.
In deze produktie wordt overigens pri
ma gemusiceerd, ziet de aankleding er
weer prachtig verzorgd uit en valt heel wat
af te lachen. Griezelen en eng? Kom nou!
Wie griezelen wil hoeft hier niet te gaan
kijken. Wie eens wil zien hoe een theater-
gek hier een waanzinnige droom uitbeeldt
moet Mickery de komende twee weken
toch eens binnen gaan.
om half tien) de zaal in om eventuele
vragen over het spel te beantwoorden. Ze
vertelde ondermeer dat het stuk nog voort
durend aan veranderingen onderhevig is
en dat ze op dit moment twijfelt of ze het
helemaal naar de folklorekant of helemaal
naar de kant van het surrealisme zal trek-
ROTTERDAM. „Overexposure” is een
Engelstalige term waarvoor niet al te ge
makkelijk een Nederlands equivalent te
vinden is, maar die wel duidelijk maakt
wat er met Chicago aan de hand is. Nog
recentelijk, in februari van dit jaar, gaf
deze zeer gefortuneerde Amerikaanse
achtmans formatie hier een drietal uitver
kochte concerten in zalen met de doorsnee
capaciteit van zo’n 2000 bezoekers. Gister
avond stond de groep met het meest inge-
burgerde logo (naam-embleem) al weer op
de planken, nu voor een eenmalig concert
in de Rotterdamse Ahoyhal. De opkomst
was vanzelfsprekend niet om over naar
huis te schrijven. Zo'n 3000 getrouwen
waren ondanks de lauwe kritieken op de
vorige concerten komen opdagen. De re
den? Overexposure of met andere woor
den: zelfs de leukste mop is bij de tweede
keer dat je 'm hoort minder grappig. De
nieuwe Feyenoordspits, Clyde Best, een
van de kijkers, moest constateren dat ook
elders in Rotterdam-Zuid de bezettings
graad niet opweegt tegen de kosten.
•A Siti Fauziah is de uiterst dynamische hoofdpersoon in „A Tale of 2 Worlds”, dat Tie 3
gisteravond in het Cultureel Centrum te Amstelveen opvoerde.
op het werpen van een kwartje in een oude
juke-box. Het succesnummertje van toen
kun je weer beluisteren, alleen kraakt het
en ruist het veel meer dan „toen”. Als je
eerlijk bent, vind je het jammer. Als je
toch waar voor je dure geld wilt, laat je je
meevoeren door de sentimentaliteit. Maar
de sfeer wordt nooit meer hetzelfde, hoe
graag wij en waarschijnlijk ook de Chica-
go-leden dat zouden willen. We zijn name
lijk allemaal ouder en/of anders dan voor
acht jaar. En hoe professioneel de band er
bij vlagfen na de pauze ook tegen aangaat,
de indruk dat er fossiele rock wordt gepro
duceerd, verdwijnt nauwelijks.
Hoe wil je ook met zo’n frontlinie. Ui
terst rechts staat blonde Peter Cetera voor
aap in een turkois trevira pak, rustig zo nu
en dan even zijn belichter bedottend, door
even uit de lichtkring te stappen en achter
de boxen schuil te gaan. Dan in het midden
de blazerssectie, Lee Loughnane (trom
pet), Walter Parazaider (saxen, fluit) en de
nichterige neigingen vertonende opper-
spreekstalmeester James Pankow (trom
bone). Verder naar links doemt dan het
machtig postuur van de moddervette gita
rist Terry Kath op, wiens gitaarspel geen
ontwikkeling meer vertoont en wiens
stemgeluid niet noemenswaardig de twee
octaven teboven gaat. Geen van de vijf
beschikt over podiumpersoonlijkheid,
houdt de aandacht van het publiek gevan
gen of weet nu eens echt alle registers open
te trekken of een nummer overtuigend te
brengen.
Daarnaast en zeker voor de pauze is
dat het geval maakt de groep de indruk
dat ze zich niet overdreven hoeft uit te
sloven om het oude repertoire over de
voetlichten te krijgen. Dat leidt tot vreem
de buitenissigheden. Nauwelijks hebben
de blazers een chorusje geblazen of ze
Oorspronkelijk werd dit gegeven door
acteurs in keurig nette kostuums gespeeld
maar in de loop van de tijd (wij zagen de
75ste voorstelling) is er veel veranderd, de
kostuums werden steeds voddiger, de pop
pen kwamen erbij en sinds kort is er ook
een slagwerker bij betrokken, die alle ac
ties uiterst beeldend van geluid voorziet.
Dit is echter zo nieuw, dat zijn naam nog
niet eens in het programma staat
genoemd.
Haarlem, Nassaulaan 30,
023-31.17.10
AMSTERDAM (ANP).
Het Tropenmuseum aan de
Mauritskade in Amster-
dam-Oost gaat volgend
kaar mei weer open na een
verbouwing en een half
jaar zal dan zijn gewerkt
aan het museum dat een
„presentatiecentrum van
de Derde Wereld” moet
worden. „Het leven van de
mens in de derde wereld en
de veranderingen die zich
daarin voltrekken” zullen
het thema vormen van de
permanente tentoonstel
ling.
Daarnaast zullen in specia
le afdelingen thema’s wor
den behandeld die betrek
king hebben op de ontwik
kelingsproblematiek en de
relatie tussen arme en rijke
landen. Daarbij denkt het
museum aan tentoonstel
lingen over wereldhandel,
wetenschap en techniek, en
bevolkings- en landbouw
problemen. Ook zullen spe
ciale afdelingen voor kunst
en voor muziek worden in
gericht.
De nieuwe presentaties
van het museum worden
tentoongesteld in de gale
rijen naast de twintig me
ter hoge lichthal die door
de verbouwing is ver
nieuwd. De hal wordt uit
gerust met een demontabe
le vloer die het mogelijk
maakt snel een amfitheater
met decors op te zetten. De
hijsinstallatie daarvoor is
bevestigd aan een loopbrug
die in de nok van de hal is
aangebracht, van hieruit
kan ook de belichting voor
het theater worden
bediend.
Nieuwe
De collecte wordt in ver
band daarmee uitgebreid
met voorwerpen uit het da
gelijks leven die kunnen
variëren van prokukten
van een straatmarkt in Sy
rië (die op het ogenblik
worden aangekocht) tot
weefgetouwen uit het An-
desgebied.
De vaste expositie wordt
ingedeeld in vijf regionale
afdelingen: Afrika, La-
tijns-Amerika, Zuid-Azië,
het islamitisch cultuurge
bied en Zuidoost Azië.
De bezoeker kan in het
nieuwe museum ook ge
bruik maken van een vide
otheek. Hiervoor worden
televisiecabines ingericht.
Een informatiebalie bij de
ingang moet de bezoeker
wegwijs helpen maken in
het museum. Het Tropen
museum zal ook blijven
fungeren als cultureël cen
trum. Het Soeterijntheater
za] tijdens de verbouwing
voorstellingen blijven
geven.
Het gebouw wordt ge
schikt gemaakt voor invali
denwagens.
4
