gelijkgestemden in de blues
Centrum briljant in
gevoelige eenakters
ob Hoeke en Alan Price: twee
Opmerkelijke kwaliteit bij Don Dekker
COMMEDIA DELL'ARTE BIJ HAAGSE COMEDIE
I
six
FOURTY
CLUB
I PASTA meteen
^auto, boot,caravan
„WE ZIJN ER AAN TOE OM NU HET TONEEL OP TE GAAN
p
4
Draaitoneel
door Ko van Leeuwen
door Cees Straus
„£rfrn kunt ourral
Dineren bort <1. bij Roijnl
•"^VEERTIENDE ELPEE STAAT OP STAPEL
WEL
Engelse cursus
at the British Council
Beter kan ’t niet!
AMSTERDAM/HAARLEM. Driemaal heeft André van den Heu
vel vorig jaar in Londen de opvoering van Alan Ayckbourns Confusi
ons gezien, maar na zijn eerste bezoek wist hij het al: Hij zou dat stuk in
Nederland gaan spelen. Nu, ruim een jaar later is het zover. Op 15
september gaat dit toneelwerk in de Haarlemse Stadsschouwburg
officieel in première. Josephine Soer, die Confusions vertaalde, gaf het
de titel Verwarringen. Met deze produktie heeft André van den Heuvel
ook Guus Oster weer actief op het toneel gekregen. Oster regisseert het
stuk dat in feite een verzameling is van vijf op zichzelf staande
eenakters. In Haarlem is Verwarringen trouwens al eerder te zien, dan
op de vastgestelde premièredatum. Op 10 september, aanstaande
Shetland trui
jaterdag, wordt het stuk ook al in de Stadsschouwburg gespeeld.
Vauxhall Dealers
proberen
automobilisten
om te kopen.
KUNST
:-
4-HI
af
Andre en Kitty spelen Ayckbourn
(ADVERTENTIE)
even naar
Vorig seizoen speelde André van den
„Zonder de anderen te kort te doen hoor,
(ADVERTENTIES)
SPAARNWOUOERSTR 122 HAARLEM
Fantasie ontoereikend in
KO VAN LEEUWEN
Goldoni’s De Waaier
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
PIET RUIVENKAMP
fsc Hlf DAM i
KI. Houtstraat 44 - Haarlem
Tafelres. 323734 en 3253Ó9
Zoals bekend opereert André van den
feuvel samen met Kitty Janssen onder de
Bam Katrijn Produkties in de vrije
ngesubsidieerde toneelsector. Verwar-
hgen is de zesde voorstelling die Katrijn
naakt en elk seizoen weer streeft Van den
j Heuvel er naar een stuk van goede artis-
jeke kwaliteit op de planken te zetten.
lerkte dat de mensen in hun vakantie al
link met het stuk bezig waren geweest.”
Via het lezen komt een tekst van Goldoni
dan ook als tamelijk flauw over. Toch
moet men zich niet in zijn kwaliteiten
i vergissen, want hij was in staat, zeker in
I zijn beste werk, een elementair stramien te
Miller. Nu dus Verwarringen. Allebei ze
ker geen niemendalletjes.
Van den Heuvel: „Zeer beslist niet. Daar
ben ik ook erg gelukkig mee. In de vrije
sector ben je in je keuze toch al wat
beperkt. Dat komt doordat je nu eenmaal
alles zelf moet betalen. Van veel stukken
moet je daarom afblijven, die zijn gewoon
te duur. Als vrije producent zijn we ge
noodzaakt met een kleine bezetting te spe
len. Dat is bijna niet op te brengen.”
In de Engelse voorstelling van Verwar
ringen stonden bekende acteurs. John Ai
derton speelde er een groot aantal rollen in
en ook zijn vrouw Pauline Collins. In de
Nederlandse produktie speelt Kitty Jans
sen alle rollen die Pauline deed en André
van den Heuvel neemt de meeste rollen
van Aiderton voor zijn rekening. Bijzon
der ifigenomen toont Van den Heuvel zich
met een acteur als Pieter Lutz.
Ayckbourn doet dat op zo’n geraffineerde
en tegelijk komische wijze, zo ongelooflijk
knap, dat het geen vervelend en belerend
toneelstuk geworden is. Het is gewoon heel
fijn amusement, maar ondertussen zegt de
schrijver wel even precies waar het op
staat.”
Enthousiasme bij André van den Heuvel
ook voor de schrijver van Verwarringen:
„Ayckbourn laat hier in vijf korte stukken
zo’n enorme waarschuwing zien. Het is een
blijspel, maar overal is een diepe en ernsti
ge ondertoon. In alle stukken merk je
opnieuw hoe weinig mensen eigenlijk met
elkaar te maken hebben. Hoe groot de
persoonlijke eenzaamheid eigenlijk is.
maar Pieter en ik zijn destijds samen op de
toneelschool geweest. We waren daar al
heel goeie vrienden en we wilden altijd al
een keer samen spelen. Nou, dat is er tot
nu toe nog nooit van gekomen. Nu is het
dan eindelijk zover. Een goeie acteur,
Pieter Lutz, ik ben blij dat hij vrij was.”
leveren, dat een regisseur alle kans en zelfs
de plicht verschaft om zijn fantasie voor
honderd procent in bedrijf te stellen.
Guido de Moor, met Italiaans bloed in
zich, heeft zich de laatste jaren meer met
Goldoni beziggehouden. En met aanmer
kelijk succes. In zijn opvatting heeft hij
ditmaal kennelijk willen uitgaan van een
vrij traditioneel blijspelrealisme, en dat is
eigenlijk juist wat Goldoni niet meer naar
onze tijd draagt.
Geert de Jong bewees dat als een boerin
netje met een rauwe vulkanische heftig
heid. Maar zij stapte ook juist over van De
Appel naar de Haagse Comedie: O, er
waren zeker verzorgde, aardige typerin
gen te vinden op het pittoresk Italiaanse
pleintje van Hans Christiaan, zoals die van
Eric van Ingen en Gaston van Erven - aan
I het echte overtuigde, kwikzilverige toneel-
plezier kwam „De waaier” beslist niet toe.
Het borduurwerk op het Goldoni-stramien
bleek te mager ingevuld. Dat merkte met
name Jules Royaards, die zijn minnaar
nauwelijks tot enige ontplooiing kon
brengen.
De zondag na ons gesprek zitten de repe
tities in de bovenfoyer van Carré erop. In
de Haarlemse Stadsschouwburg wordt
dan onder leiding van André van den
Heuvel het decor voor het eerst uitgepakt
en opgebouwd. „Het is de derde of de
vierde keer dat we in Haarlem onze pre
mière geven”, zegt Van den Heuvel. „Be
valt ons prima. Er is hier uitstekend tech
nisch personeel, je hoeft ze niets' te vertel
len. We kunnen hier straks heerlijk gaan
-belichten. Iedereen kent z’n zaakjes en op
die manier wordt het geen strijd tegen de
klok. We waren er trouwens allemaal aan
toe echt het toneel op te gaan. Je voelt dat
opeens, dan moet je eruit.”
Je zit ook met een draaitoneel. Dat bete
kent dat je je eigen podium van tien bij zes
meter moet meenemen, waarin dat draai
toneel is verzonken. In Londen hadden ze
het geweldige voordeel dat zo’n produktie
maanden achtereen steeds in hetzelfde
theater blijft. Daar kunnen ze helemaal op
bouwen.”
omdat Pauline Collins in verwachting
was.”
Zoals gewoonlijk ontwierp André van
den Heuvel ook nu weer zijn eigen decors.
„Niet eenvoudig, deze keer. Ik moest wel
hetzelfde systeem en dezelfde volgorde
aanhouden als bij de Engelse voorstelling.
Voorlopig komen er in Haarlem veertien
voorstellingen. De dagen na de première
volgen er onmiddellijk nog twee in de
Spaarnestad, daarna gaat Verwarringen
het land in. Het aantal geboekte voorstel-
met alle jaloezie en wraak daaromheen,
verdient als intrige overspeeld te worden.
Door brio, door tempo, door scènevond-
sten.
De Haagse Comedie is ook niet, in een
andere richting denkend, helemaal het ge
zelschap dat een overtuigende innerlijke
buiging kan maken naar een kinderlijke
speelwereld, die in kan nemen door zijn
naïviteit.
'A'
O
Ook hier weer gave prestaties van Onno
Molenkamp ep Elisabeth Hoijtink als zijn
vrouw. Beurtelings voelde ik voor beiden
ontroering en warme sympathie, soms
zelfs huiver vanwege de kou waarin het
leven deze twee mensen heeft laten staan.
Om misverstanden te voorkomen: de tra
giek voert bij beide stukken beslist niet de
boventoon. Er is een grote dosis knap
verdeelde humor aanwezig waardoor een
fijnzinnig evenwicht aan emoties is ont
staan. Conclusie kan alleen maar zijn dat
het door Don Dekker aangedragen tekst
materiaal door Oosthoek en zijn spelers
met grote zorg is behandeld. Ik heb er van
zitten genieten.
voor zo'n
in 8 kleuren
slechts32.90
Kleine Houtstraat 36
Haarlem - tel. 023-321347
„En het is precies wat Ayckbourn zegt:
we hebben eigenlijk zo weinig met elkaar
te maken. In het laatste deel van Verwar
ringen ontmoeten mensen elkaar in een
park. Ze zitten naast elkaar op banken en
doen niet anders dan eigen ellende op de
schoot van een ander leggen. Is dat niet erg
impertinent, om anderen op te zadelen met
het leed van jezelf? Je ziet het overal om je
heen. Mensen vallen elkaar voortdurend
lastig. Ayckbourn zegt dat op een leuke
manier en met veel humor. Ik geloof dat er
veel gelachen zal worden. Of die ernstige
ondertoon dan over zal komen? Ja, dat
geloof ik zeker. In Londen had het stuk
enorm veel succes. Ze zijn ermee gestopt
The British Council, erkende instantie voor het
behalen van diploma s van verschillende Britse
instellingen, start 12 september met een nieuw
programma „Cursus Engels’ De cursussen
zijn specifiek gericht op diverse studie- of
zakelijke doeleinden, zoals Engels In 't za
kenleven, schrijfvaardigheid, uitspraak en
literatuur
De leraren zijn gekwalificeerd en ervaren, met
Engels als moedertaal
Geïnteresseerd’’ Bel voor nadere informatie
020-223644. Keizersgracht 343. Amsterdam-
1016 EH
In een knettering van grappen, die de
machinerie van mannetjes en vrouwtjes in
volle beweging brengt. De regie van de
Moor deed daar hier en daar wel aan,
maar leek er ten slotte minder ver in
gekomen dan voor ogen heeft gestaan.
DEN HAAG. Een theorie van de menselijke ontwikkeling wil, dat vlegeljaren,
puberteit en adolescentie als cultuurdrempels pas in de jongste eeuwen zijn ontstaan.
Een soort hordes met steeds meer afvallers op weg naar de toppen van onze beschaving.
Het tweede deel van de avond wordt
gevuld met een eenakter van zeker zo
opmerkelijke kwaliteit. Later Op De
Avond heet het stuk, wederom van Don
Dekker, dat getuigt van een ongewone
gave tot observeren. Een echtpaar beleeft
zijn levensavond en kijkt terug op wat het
aards bestaan hun bood. Veel is het niet:
vrolijkheid maar ook verdriet. Kinderen
waren er niet maar tussen de oudjes is
tevredenheid en warmte. Onder die uiter
lijke fagade gluurt toch ook de teleurstel
ling. Heel gewone mensen, herkenbaar in
de kleine dingen die hun leven gevuld
hebben. Dekker heeft er een juweeltje mee
geschapen vol burger mans wijsheid en
vooroordelen. Als publiek ben je de toe
hoorder waartegen deze mensen in de win
teravond van hun leven rechtstreeks pra
ten en je denkt: het leven heeft ze van hun
deel voorzien, maar wat was de reden van
hun bestaan?
BUTAANGAS KAMPEERARTIKELEN
<1 o o ODE GASVAKMAN TEL J2077Z
lingen is nu al 148 en dat betekent vergele
ken met vorig jaar een forse stijging. Van
den Heuvel: „Vorig jaar hebben we Van de
Brug af Gezien 121 keer gespeeld. En nu al
zoveel voorstellingen van dit stuk, nou, ik
vind het geweldig, zo vroeg voor de pre
mière. Ik beloof je dat het een leuke voor
stelling zal worden. Geen shock-effecten,
maar fijn en goed amusement. Ik geloof nu
eenmaal niet zo erg in toneel dat de men
sen steeds op hun fouten wil wijzen. Ayck
bourn blijkbaar ook niet. Daarom heeft hij
datgene wat hij te zeggen heeft zo vrolijk
verpakt. Maar het blijft herkenbaar. Het
gaat ook over allemaal heel gewone men
sen”. Glimlacht en zegt: „Heel gewoon, het
gaat om de burgerlijkheid van ons men
sen, daar horen we allemaal bij. Geen
uitzonderingen!
Love” en „Call me the Breeze” van J. J.
Cale komen op de plaat te staan.
Alan Price heeft enkele van zijn musici
uit Engeland meegenomen, onder wië
drummer Theo Dentist, terwijl voorts een
beroep kon worden gedaan op de basgita
risten John Schuursma en Willem
Schoone en gitarist Eef Albers. In sommi
ge nummers zal zelfs sprake zijn van een
strijkorkest ter begeleiding. Maar zonder
nu af te dingen op de onberispelijke kwali
teit van de violisten Benny Behr en Sem
Nijveen, hun vorm van musiceren is toch
totaal wezensvreemd aan de authentieke
blues en boogie woogie van Hoeke en
Price. Na lang aandringen geeft Rox Hoe-
De onnozele ontwikkelingen om een
waaiertje, dat niet bij de geliefde van een
jonge minnaar belandt, maar bij een boe
renmeisje en dan van hand tot hand gaat
HAARLEM. Regisseur^Peter Oosthoek van toneelgroep Centrum heeft in het
verleden al vaker aangetoond hoe ragfijn hij korte stukken behandelt. Een scherp
voorbeeld daarvan was zijn regie van de éénakter Keefman destijds. Nu is het weer
zover. Centrum heeft een begin gemaakt met het nieuwe seizoen en in de Toneelschuur
beleefden twee korte toneelstukken van Don Dekker woensdagavond hun première.
Oosthoek regisseerde ze en tilde vier spelers naar een artistiek hoogtepunt.
Don Dekker schreef twee stukken. In
spelvolgorde genoemd heet het eerste
daarvan Tussen De Middag. Daarin trak
teert een direkteur een van zijn onderge
schikten op een royale lunch als extra
beloning bij een zilveren dienstverband.
Directeur, gewoon aan etentjes buitens
huis, werknemer onwennig, dienstbaar.
Verbouwereerd ook door wat hij geser
veerd krijgt, want zo’n overvloed aan ex
quise gerechten heeft hij nimmer ervaren.
Gekunstelde tafelmanieren zijn hem
vreemd en het samenzijn van baas en
knecht krijgt in dit sjieke restaurant een
uiterst geforceerd karakter. Bij de werk
nemer overheerst de angst te falen, maar
bovenal tergt hem het besef van de plicht
tot dankbaarheid. Hij is het product van
Calvinistische geremdheid en de afhanke
lijkheid die tot berustende onderdanigheid
dwingt.
Met stijgende bewondering heb ik geke
ken naar Onno Molenkamp die van de
gefêteerde kantoorbediende een aandoen
lijke maar pijnlijk reële creatie maakt. Het
snijdt je door de ziel als hij zijn directeur
bedankt voor het horloge met inscriptie.
Samen met zijn regisseur heeft Molen
kamp een speelstijl gevonden die bijna
duidelijk de wanverhouding weergeeft.
Luidruchtig, alles en iedereen om zich
heen bij de situatie betrekkend camou
fleert de werknemer zijn bijna slopende
onzekerheid ten opzichte van deze voor
hem zo onwezenlijke gebeurtenis. Lou
Steenbergen vindt alle zelfverzekerdheid
en rust en vormt daarmee de vereiste
tegenpool. Elias van Zanden speelt een tot
in de perfectie verzorgde kelnerrol com
pleet met de misplaatste neerbuigendheid.
De 85 Nederlandse Vauxhall dealers
bereiden een geraffineerde omkoopaktie
voor. Een aktie waarin zij elke automobi
list in een Vauxhall proberen te praten
voor een testrit. Dit onder het motto dat
iedereen een keer in een nieuwe Vauxhall
gezeten moet hebben, voor hij (of zij) een
nieuwe wagen kiest. Daar zit inderdaad
heel wat in.
ie. In mei zijn we al met de repetities
egonnen. Toen kwam de vakantie en het
>uke was dat ik na die tijd heel duidelijk
De gedachte daaraan overvalt je onwil
lekeurig kijkend naar de stukken van de
Italiaan Carlo Goldoni. Zeker „De Waaier”
van de achttiende-eeuwse Italiaan, die de
laatste dertig jaar van zijn leven in Parijs
doorbracht, roept dat besef sterk wakker.
De Haagse Comedie kwam met dit zeer
zelden gespeelde blijspel uit 1763 gister
avond als eerste première in het nieuwe
seizoen.
Natuurlijk, Goldoni komt de eer toe met
zijn vele stukken het improviserende en
daardoor wel zeer stereotiepe karakter
van de commedia dell’arte te hebben ont
wikkeld naar doordachte constructies in
de intrige. Maar niettemin zijn die con
structies tamelijk kaal en als verwikkelin
genkomedies met veel misverstanden,
naar onze maatstaven aan de kinderlijke
naïeve kant. De figuren werken In de dia
logen zeer rechtstreeks aan het onbegrip;
de geraffineerde dubbele bodems of toe
spelingen onder de oppervlakte, waarop
de toneelgeschiedenis later vergast werd -
niets daarvan vindt men bij deze Goldoni.
André van den Heuvel, na een dag repe
teren in Carré nog vol geestdrift: „We zijn
»el erg blij met dit stuk van Ayckbourn.
ïat wil je nog meer? Iedereen aast op
ioiets en wij hebben het. Je moet ook eens
rat geluk hebben. Ik hoop dat het goed
gaat lopen. Het stuk zelf is prima en ik
raid dat we een verdomd leuke bezetting
hebben. Kitty en ik doen mee en verder
'i Betty Verhoogt, Pieter Lutz en Jaap Stob-
Vorig seizoen speelde André van den
i i leuvel Van de Brug af Gezien van Arthur
Chemische Fabr 'Schiedam' 010-26.47.56
Rob Hoeke is met de komst van Alan
Price naar ons land zeer blij. Hij was
allang een fan van hem, een voorkeur die
nog dateert uit de jaren '60 toen Price
-jpopulair werd met The Animals. In die tijd
was het nummer „Bring it on home to me”
een grote hit, maar Hoeke werd vooral
getroffen door de B-kant waarop Price het
nummer „For Miss Caulker” bracht.
„Weet je dat die song nog altijd in clubs en
■IMdiskotheken wordt gedraaid, dat er nog
{altijd vraag naar is? Ik vind het een heer
lijk nummer, dat type blues dat niet puur
is brengt Price piano-technisch erg knap.
Voor mij is dat een moderne uitvoering
van de blues zoals ik ze nog altijd wil
spelen"
Hoeke, die ook in het buitenland een
grote faam geniet (in Scandinavië worden
zijn platen na een optreden van enkele
jaren geleden nog altijd in grote omlagen
verkocht), wist Price over te halen naar de
studio’s in Weesp te komen. Aanvankelijk
A werden de Nederlanders nogal geïmpo-
■iBneerd door de levensstijl van de Engels-
man. „Hij werkt erg aan zijn image en
besteedt veel geld aan luxe. Zo woont ie in
een van de duurste wijken van Londen en
rijdt in een Rolls Royce Silver Shadow
rond. We konden aanvankelijk niet eens
rechtstreeks met hem in contact komen. Je
moest eerst naar zijn manager en dan
kwam vervolgens zijn boekhouder naar
ons toe. Langzamerhand is dat wat beter
geworden en ik moet zeggen dat de samen
werking in de studio erg goed was.
Berry Zand Scholten, die de productie
van „Two of a Kind” voor zijn rekening
neemt, heeft goede invloed op Alan Price
gehad. Price staat er om bekend dat hij om
het minste of geringste uit de studio’s stapt
om er niet meer in terug te komen. Maar
Berry kon hem bij wijze van spreken om
zijn vingers winden”.
De plaat zal verschillende elementen van
de blues, boogie woogie en rock and roll
bevatten. De meeste nummers zijn be
staande songs, waar onder twee van The
Atlantic Rhytm Section: „lavin’ lovin’
Wreck" en „When I live on”. Ook „Careless
ke toe dat hij hiermee heeft willen voldoen
aan de eisen die bij de productie werden
gesteld.
Hoeke: „Mijn rol in dit geheel is terugge
drongen tot het begeleiden van de zanger.
Ik zie dat op zich niet als een stap terug. Ik
doe hetzelfde als op mijn oude platen,
maar de teksten zijn nu belangrijken Bo
vendien, Price is toch een schitterende
bluespianist. Op deze plaat blijkt nog eens
dat hij volkomen in mijn straatje zit. Het is
een van die jongens die de blues met een
paar akkoorden kunnen waarmaken en er
nog eens een schepje bovenop kunnen
doen, waardoor zijn muziek extra aantrek
kelijk wordt”.
Elisabeth Hoijting en Onno Molenkamp in Later op de Avond.
(foto Kors van Bennekom)
Aandacht voor de opnamen: van links naar rechts Alan Price, producer Berry Zand
Scholten en Rob Hoeke tijdens het beluisteren van de nummers die straks op de elpee
„Two of a Kind" zullen komen, (foto Henk Cobelens)
André van den Heuvel: „Ik geloof nu eenmaal niet zo erg in toneel dat de mensen steeds
op hun fouten wil wijzen
ZAANDAM.'Voor Rob Hoeke breken
Br hoopvolle tijden aan. De oud-Haarlemse
r>.^ pianist die alweer verscheidene jaren in de
Zaanstreek woont, wordt steeds regelmati
ger voor optredens gevraagd. En al kan hij
lang niet aan alle verzoeken voldoen in
- verband met het auto-ongeluk waarbij hij
twee vingers verloor, de belangstelling
doet hem nog steeds zichtbaar goed. Voor
de komende maanden staan hem drie tele
visieprogramma’s te wachten, maar het
belangrijkste nieuwe feit is de presentatie,
van zijn veertiende elpee die aan het einde
van de maand beschikbaar zal komen.
De plaat laat Rob Hoeke horen in een rol
lie we nog nauwelijks van hem kennen.
Tij treedt namelijk op als begeleider van
le bekende Engelse musicus Alan Price
lie zelf als zanger en incidenteel ook op
riano te beluisteren is. De elpee zal „Two
>f a Kind” gaan heten, een titel die de
Volkomen gelijkwaardige inbreng van
wee boogie woogie musici moet onder-
itrepen. Wanneer het uiteindelijke resul-
;aat nog beter zal zijn dan wat van de
demonstratiebanden (de zogenaamde de
mo’s) kon worden beluisterd, dan belooft
de plaat een succes te worden.
11
Sr 1
r Ji
