In Drie Vrouwen laat Robert Altman
een wereld van liefdeloosheid zien
film
CARRIE GRUWELIJKE ROL
hacirlem
filmhuizen J Het complexe verschijnsel film wordt
op Festikon strategisch benaderd
amsterdom
Ondermaats spel Delon
in knullig verhaal
mpen
leste is
w
11^1
SISSY SPACEK MAAKT VAN
I
^19.9
1 I
ONGEKENDE ACTEERPRESTATIES IN WEINIG TOEGANKELIJKE ROLPRENT
TV
i
Isolement
Prolongaties
ja*. t
I v
14
FF/WIT T.V.
likus
4k
BIJ
PEN
P
IJmuiden:
n 1945 nr. 54
02550 - 1 45 1
1EO-
FOON
Alkmaar
t 205
072-116569
voor geluidsapparatuur
STEREO
:R
BIJ M
AMPEN AJ
Behalve met „MASH” en misschien zijn recente „Late Shov” met
Art Camey is het Robert Altman nooit gelukt een populaire film te
maken en het bioscooppubliek voor zich te winnen. Ook als hi\ een
lichtere toen aanslaat als in „Thieves like us”, of „California Split”kan
Altman het niet nalaten de zaken gecompliceerder te maken dan voor
een komedie gewenst is. Waardoor zijn films altijd meer bij de critici
aansloegen dan bij het grote publiek -lat zich gauw in de war gebracht
voelt En niettemin kan men stellen dat Altman nooit een onbelangrij
ke film gemaakt heeft, hoogstens moeilijke films waarover dikwijls
lang nagedacht en eindeloos gediscussieerd kan worden.
Q Q Q a Q Q Q Q Q Q ao a D Q a Q a Q D a D a Q a a aa c oa □□□□□□□□□□□□□□□□□□O o DODO
^□□^□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□oaoooooooooooDooooooaoaoooaoooooqtxJoaooooDoooonooooDDaDDöooaooooooooDooooaaaoooDocl
T» A M WW -V ww W-W w WW WWW w WWWW-. W'V z-v W I
•*-> v yl
it
X**W
Charles Boost
„Een Generatie” en„Kanal”.
(ADVERTENTIE)
elijk salaris en
ning
In Filmhuis Velsen op 14 en 15 septem
ber in het kader van de Chili-herdenking
„Het beloofde Land” van Miguel Littin die
momenteel buiten zijn land in Frankrijk
en Cuba werkt.
Het Melkwoud (Zijlstraat 70, Haarlem)
brengt op 9, 10 en 11 september Andrzej
Wajda's beroemde „As en Diamant”, een
film over de naoorlogse verhoudingen in
Polen en het sluitstuk van zijn bekende
Dit VNFI omvat op het ogenblik vijf
werkstichtingen, namelijk Audiovisuele
Dienst, Instituut Film en Jeugd, Stichting
Filmcentrum, Nederlands Filminstituut
en Stichting Skoop, een veelomvattend
geheel van activiteiten dat door dr. J. A.
Hes als directeur met grote energie, orga
nisatietalent en progressiviteit beheerd
wordt. Want behalve de inmiddels sterk
uitgebreide filmverhuur van speciaal gese
lecteerde films aan belangstellende vereni
gingen, bewegen de samenwerkende insti
tuten zich op de terreinen van filmstudie,
filmvorming en verkenning van de geeste
lijke achtergronden van dë film, houden ze
onderzoekingen op audiovisueel gebied en
behandelen ze de problemen op het gebied
van de jeugd in verband met film en televi
sie. Bovendien ressorteert de Nederlandse
Filmacademie onder de Stichting Neder
lands Filminstituut.
Veel van die besognes zijn niet of vaag
bekend aan de buitenstaanders maar ze
komen jaarlijks aan het licht als het VNFI
zijn eigen filmfestival houdt in het Singer
complex in Laren. Dit jaar gebeurt dat
voor de zestiende maal van 13 toten met 17
september met een gevarieerd programma
dat er mag wezen. Daarbij zijn als uit
gangspunt vijf thema’s gekozen die echter
de nodige flexibiliteit bij de keuze van
films niet in de weg staan.
Die thema's zijn: films voor mondige
mensen (met speciale aandacht voor de
filmkeuring in Nederland), films die een
rechtvaardiger internationaal orde voor
staan (en die zich dus richten op de derde
wereld), daarbij aansluitend audiovisuele
media in de strijdcultuur en audiovisuele
vorming in het onderwijs. Hoe deze opzet
met films wordt ingevuld komt men te
weten bij het doorkijken van het program
ma van dit zestiende Festikon.
Het debat over Filmcensuur in Neder
land heeft al dadelijk op de eerste dag
dinsdag 13 september plaats en begint
met enige inleidingen en paneldiscussies,
onder andere over de vragen „Is er behoef
te aan een filmkeuring voor jongeren?” en
Zeer subtiel en daardoor uiterst angst
wekkend laat Altman de karakters van de
vrouwen, vooral bij Pinky en Milly, verva
gen en in elkaar overgaan tot tenslotte na
enige ingrijpende gebeurtenissen de rollen
verdeeld zijn en de drie vrouwen samen de
saloon beheren met op de achtergrond de
domme motorrijders die eindeloos rondjes
rijden in het mulle zand achter de bar.
aan te gaan met anderen, maar ook de
menselijke contacten zijn kunstmatig, on
echt en illusoir. Zonder duidelijke per
soonlijkheid gaan de vrouwen elkaar imi
teren, de rol van de andere spelen, elkaar
domineren.
De enige verandering in het Haarlemse filmprogramma wordt aangebracht door
Palace die „Carrie” vertoont van het pas ontdekte regietalent Brian de Palma. De
Palma is door zijn thriller-achtige films onmiddellijk tot opvolger van Hitchcock
gekroond, een wat voorbarige onderscheiding want in zijn drie films tot nu („Sisters",
„Obession” en „Carrie”) heeft de nu 36-jarige filmer met veel sterke effecten en
griezelachtige verhalen gewerkt, maar tot een talent met een vaste greep op zijn
i onderwerp is hij nog niet uitgegroeid. En het noemen van zijn naam in een adem met die
van Hitchcock zal wel voornamelijk te danken zijn aan het feit dat Brian de Palma heel
handig zijn beide eerste films muzikaal heeft laten illustreren door Bernard Herrmann,
de voormalige lijfcomponist van Hitchcock.
bij „carrie” kon dat niet meer omdat
Herrmann toen juist gestorven was. Carrie
is in wezen een zielig kind. Ze is verlegen
en onhandig en wekt al gauw de spotlust
op van de sophisticated meisjes op school
waar zij als nieuwe leerling is ingeschre
ven. Als ze na een van de eerste gymnas
tieklessen onder de douche staat ziet ze
bloed langs haar benen lopen en als ze gilt
van angst omdat ze onbekend is met het
verschijnsel menstruatie, wordt ze hele
maal de risée van de school. De onbekend
heid met de „facts of life” heeft ze aan
haar moeder te danken die lichtelijk gods
dienstwaanzinnig is en weigert met haar
dochter te praten over de functies van het
lichaam. Na haar douche-avontuur waar
bij haar lieve medeleerlingen haar met
maandverband bekogeld hebben, wordt
Carrie in bescherming genomen door de
klasselerares die de andere meisjes straft
Tegen het slot schijnt Altman greep te
verliezen op het ingewikkeld geconstru
eerde verhaal en neemt hij soms zijn toe
vlucht tot sensationele gebeurtenissen om
het spel tussen de vrouwen te kunnen
continueren tot het bittere eind. Maar on
veranderd blijft zijn ironische kijk op een
bepaald soort Amerikaans leven met zijn
pre-fabric*ted maaltijden, zijn imitatie
van de glamourfoto's uit de damesbladen,
zijn massacultuur en clichés, zijn onecht
heid en zijn liefde'oosheid. Misschien is die
hele gang van zaken niet eens alleen maar
typerend voor Amerika en komt ook el
ders een verdorde samenleving voor waar
van in zijn film de droge Californische
woestijn als metafoor k«n dienen.
Altmans „Drie Vrouwen” is geen opge
wekte film. In het begin werkt hij als een
verkillende wind, vooral ook omdat zijn
wereld van liefdeloosheid en onpersoonlij
ke verhoudingen zeer reëel en herkenbaar
is en het pessimisme van de filmer voort
durend gevoed wordt door de werkelijk
heid.
Zijn legendarische faam om met acteurs
om te kunnen gaan wordt in deze film met
ongekende spelersprestaties voortgezet. In
de eerste plaats van Shelley Duvall als de
perfecte Milly Lammoreaux, haar zesde
filmrol voor Altman en vervolgens van
Sissy Spacek, bekend uit „Badlands” en
uit „Carrie” (nu te zien in Palace, Haar
lem). Maar ook in de bijrollen zitten voor
treffelijke typeringen die het kijken naar
„Drie Vrouwen”, ondanks de mistroostige
sfeer van de film tot een voortdurend
genoegen maakt. Ook al omdat Altman in
zijn ironie het wapen van de humor niet
geheel ongebruikt laat.
moet spelen in een Latijns-Amerikaans
land. De betrokken diplomaat krijgt te
maken met de leider van een guerrilla-
organisatie (Per Oscarsson), een corrupte
poütiekapitein (Christopher Plummer) en
de dictator van het niet genoemde Zuid-
Amerikaanse land (Fernando Rey). Wat
tot spannende situaties aanleiding geeft.
In City 2 gaat de elders op deze pagina
besproken opmerkelijke film van Robert
Altman, ”3 women” en in Kriterion is
"Hart van Glas” ingezet, een film van
Werner Herzog, een van de vooruitstreven
de Duitse filmers C’Jeder für Sich ind Gutt
gegen alle”
"Kaspar Hauser”). "Herz aus Glas” wordt
gespeeld door zich als marionetten gedra
gende acteurs die echter moeten spelen als
onder hypnose. Het uiterst gecompliceer
de verhaal begint in Beieren in de 19e
eeuw. In het dorp dat zijn bestaan dankt
aan een glasfabriek is door het overlijden
van de uitvinder van het robijnglas een
noodsituatie ontstaan.
i/oorzien van twi
/oor regeling var
gescheiden per
Ie signaal/ruisver
itiebereik 20
volutie (authentieke en ook ontleend aan
„October”) met journaalopnamen en pri-
vé-filmpjes uit de Czaristische tijd tot een
fascinerend stuk geschiedenis. Een triomf
tegelijk vopr wat toen al bewaard is geble
ven aan kwetsbaar filmmateriaal en een
krachtig pleidooi voor het in stand houden
van filmmusea, cinematheken en filmar
chieven.
De slotdagen, vrijdag en zaterdag die
aan de audiovisuele-media gewijd zijn,
brengen behalve informatie over het ge
bruik van de middelen bij het onderwijs,
enige gerenommeerde tv-films uit Enge
land („Winstanley”), W. Did. (Beroepsver
bod”), de VS. („Grey Gardens”) en Honga
rije (o.a. „Negen Maanden”). Verder uit
Nederland enige Amsterdamse Stadsjour
nalen en de film over de sluiting van de
Limburgse mijnen, „Kompel, je bent weer
nodig”.
verworven vriendin mag komen inwonen
in-haar piepklein flatje.
Er vallen deze week vier premières te
melden uit Amsterdam. Alhambra ver
toont een uiterst knullig en rommelig ge
maakte film van José Giovanni die wel
meer middelmatige politiefilms op zijn
naam heeft staan. Ditmaal had hij Alain
Delon als producent en ze noemden hun
gezamenlijk produkt "Comme un Boome
rang" of in goed Nederlands "Boemerang.
Uit dit niet volledige overzicht wordt het
wel duidelijk dat Festikon niet zo maar
een filmfestival is, niet in de eerste plaats
een soort showroom van nieuwe films,
maar een strategische benadering van het
complexe verschijnsel film dat zich niet
meer langer uitsluitend afspeelt binnen de
muren van een bioscoop. Men kan in La
ren kijken, luisteren, beter begrijpen en
een overzicht krijgen van de neven-ver-
schijnselen die zijdelings door de bios
coopfilm worden opgeroepen. Iets heel an
ders dus dan Cannes of Berlijn of Venetië I
of zelfs Arnhem.
.1
s-ontvanger.
xiel met 44 cm.
liddel van Quick
geluid. 7 toetse triologie die begon met de verzetsfilms
suze. Uitgevoerc
eving met geej
In de prolongatielijst komt Roxy voor
met voor de tweede week „The last Ty
coon” en in de nachtvoorstellingen met
„The Great Catsby” eveneens een roman
van Scott Fitzgerald die ditmaal een za-
ken-„tycoon” uit de jaren dertig beschreef.
Lido blijft een tweede week bij „Speed-
track”, waarbij opnieuw de nachtvoorstel
lingen van „Rolls Royce Baby” aardig aan
sluit. In Luxor ook een prolongatie:
„Slapshot” met Paul Newman die boven
dien in „The Sting” naast Robert Redford
is te zien, een film die door Studio gepro
longeerd wordt. Waarna als bijzondere
nachtvoorstelling nog „Topaz” van Hitch
cock genoemd moet worden die in Frans
Hals gaat, verder „The last Train from
Katanga”, een film over huurlingen in een
Afrikaans oorlogsconflict (regie Jack Car
diff) in Palace en in Studio, tegelijk gel
dend voor maandagavond „Story of Sin”
van Walerian Borowczyk een film die deze
na lange afwezigheid in Polen maakte.
Een nogal melodramatische geschiede
nis van een jonge vrouw uit de beste krin
gen die verliefd wordt op een getrouwde
man, het kind van hem doodt en daarop
gechanteerd wordt door een misdadigers-
bende die haar doden als zij de man van
haar liefde wil redden. Met mooie romanti
sche beelden maakt de Frans-Poolse fil
mer er een fraaie kijkfilm van waarin
minder erotiek voorkomt dan in zijn vroe
ger werk („La Béte”, „Contes Immoraux”).
Voor de jeugd de Nederlandse film „De
Robings en het Robot-complot” in Palace
I en een Popey-programma in Studio.
waardoor de afkeer tegen de niet bijzon-
der knap uitziende Carrie (Sissy Spacek)
alleen maar toeneemt.
De klas zint op wraak en krijgt daartoe
de gelegenheid op het schoolbal, voor wel
ke gelegenheid ze Carrie gekoppeld heb
ben aan een jongen die zij in stilte bewon
dert, waarna beiden na een vervalsing van
de stembiljetten uitgeroepen worden tot
het mooiste paar van het bal. Tijdens de
huldiging wordt een boven het podium
aangebrachte emmer met bloed over Car
rie uitgestort.
Het wordt Carrie’s beurt om wraak te
nemen. En nu komt er een grote omme
keer in de film. Want tot nu toe is er alleen
maar sprake geweest van een wat truttig
meisje dat op school haar draai niet kan
vinden, maar De Palma schakelt nu over
naar de „horror”. Hij rust Carrie nogal
onverwacht uit met bovennatuurlijke
krachten en wat ze daarmee aanricht,
eerst in de zaal waar het schoolfeest nog
luidruchtig voortgaat, dan bij moeder
thuis die ontdekt een duivelskind gebaard
te hebben, Gods straf voor haar moment
van vleselijke hartstocht, dat laat zich met
geen pen beschrijven.
Met Carrie’s bloedige hand die boven
haar graf uitsteekt, een droombeeld van
een der nog resterende leerlingen, eindigt
dan dit gruweldrama dat zo intrigerend
inzette. Wie van het genre „Exorsist”
houdt moet zeker gaan kijken vooral om
dat Sissy Spacek een boeiende actrice is
(zie de bespreking van „Drie Vrouwen”) en
de moeder gespeeld wordt door Piper Lau
rie die voor het eerst na 15 jaar toen ze
haar carrière van pikante meisjesrollan
afsloot, weer op het witte doek verschijnt
in de moeilijke moederrol.
in de titel genoemd worden, elkaar en
beïnvloeden op een dramatische manier
eikaars leven.
Uitgangsvermog
Ohm, 20 Hz-20
>n Loudness sch<
,1 uiting voor wee
weede recorder,
litgang Gescheii
lappen van 2 dB
Daar is allereerst Pinky (Sissy Spacek),
een jong onervaren meisje uit Texas dat
als leerling-verpleegster aangenomen is in
het revalidatiecentrum en in haar toekom
stig werk ingewijd wordt door Milly (Shel
ley Duvall), een wat ouder meisje dat zó uit
een schoonheidsadvertentie schijnt wege-
lopen en dat in de valse veronderstelling
leeft dat iedere man haar begeert. Pinky
Terwijl zijn „Buffalo Bill and the Indi
ans” op het ogenblik moeizaam roleert in
onze bioscopen, wordt de nieuwste film
van deze onvermoeibare en eigenzinnige
individualist hier al ingezet en opnieuw is
men geneigd (met enig voorbehoud) van
een meesterwerk te spreken als een derge
lijke omschrijving niet tegelijk op een
groot deel van de bioscoopbezoekers af
schrikwekkend zou werken.
„Drie vrouwen” heet de film die op het
Festival van Cannes dit jaar zeer lauw
ontvangen werd, vooral ook omdat de ver
toonde Engelse versie niet ondertiteld was
en dus voor de meeste Franse bezoekers
ontoegankelijk bleek. Wat ze waarschijn
lijk ook voor de meeste andere bezoekers
is geweest want zelden heeft Altman zijn
toeschouwers voor zoveel raadselen en in
terpretatiemogelijkheden geplaatst als dit
keer.
De tierde vrouw die in het begin spora
disch, op de achtergrond blijvend in het
beeld Kjmt is Willy (Janice Rule), de sa-
loon-houdster in Dodge City, samen met
haar man, een verlopen ex-stuntman uit
het filmbedrijf. Willy vult haar vele vrije
uren met het maken van mozaïek-achtige
decoraties, vooral voor zwembaden en ver-
De zoon van de fabrieksdirecteur doodt
zelfs een jonge maagd om uit haar bloed
robijnglas te maken. Als dat niet lukt
steekt hij de fabriek in brand en op dat
zelfde ogenblik heeft de herder Hias die in
de toekomst kan zien en teruggetrokken
leeft in een volle herberg het ene visioen na
het andere. Hij voorspelt onder meer de
Eerste en Tweede Wereldoorlog. Zijn
raadselachtige woorden brengen hem in
de gevangenis en als hij zich daarna terug
trekt in de hem vertrouwde bossen zegt de
fabrieksdirecteur: „Jij bevalt mij, jij hebt
een hart van glas.,, een moeilijke film die
je geduldig en aandachtig over je heen
moet laten gaan om er de diepzinnige
bedoeligen van te kunnen peilen.
Enkele jaren na de oorlog Om precies te zijn op 10 april 1948 werd het
Nederlands Filminstituut opgericht, een door overheid en Bioscoopbond gesubsidieer
de instelling die het als haar taak zag „de voorziening in de behoeften van verenigingen
met een cultureel, sociaal, opvoedkundig of ander maatschappelijk doel aan filmverto
ningen, vallende buiten het terrein der normale bioscoopvoorstellingen”. Eerste
voorzitter werd oud-minister prof. dr. G.
van der Leeuw die als Minister van On
derwijs, Kunsten en Wetenschappen in
het kabinet-Schermerhom tussen 1945 en
1948 zoveel belangrijk cultureel werk in
herrijzend Nederland tot stand had ge
bracht. Wat begonnen werd als een soort
toeleveringsbedrijf van artistiek verant
woorde films aan allerlei verenigingen
die daaraan behoefte hadden, is m de
dertig jaar van zijn bestaan uitgegroeid
en door fusies opgenomen in een geheel
dat zich nu het Verenigd Nederlands Fil
minstituut noemt.
„Wat te zeggen over de verkapte filmkeu
ring van volwassenen via het wetboek van
Strafrecht (de „50 plaatsen-regel” van Van
Agt?)”. Een complicatiefilm van „geknip
te”, dat wil zeggen verboden filmfragmen
ten uit het verleden en gedeelten van een
of meer omstreden films illustreert een en
ander. Waarna besloten wordt met de ver
toning van „La Béte van Walerian Borows-
zyk een erotische speelfilm.
De dag wordt geopend met de vertoning
van drie animatiefilms van de onlangs
overleden, in Engeland en Canada wer
kende cineast Peter Foldes, namelijk „A
short Vision”, „Hunger” en „Metadata” en
is dan verder tot de discussie over filmcen
suur gevuld met films (voor „mondige”
mensen) als „Next Stop to Greenwich Vil
lage” van Paul Mazurski, „Tijd voor de
Dood”, een film over euthanasie van Wou-
ter van Praag, „Een Tijd van Leven” van
de Zweed Gun Jönsson, „Fleurs du Miel”
van Claude Faraldo en „Jonas” van de
Frans-Zwitser Alain Tanner.
Het thema „Naar een rechtvaardiger in
ternationale Orde” wordt verduidelijkt
met films uit India, onder meer met een
première voor Nederland, „Company
LTD” van de befaamde Satyajit Ray, een
film over Marokko, een documentaire over
het huidige Peru en een reportage over
Turkse gastarbeiders in Berlijn. Het alge
meen gehouden avondprogramma bevat
behalve het al bekende „Face to Face” van
Ingmar Bergman en de première van de
Zweedse speelfilm „Metamorphosis” van
Ivo Dvorak naar verhalen van Franz
Kafka.
Meer films over de derde wereld lopen 300000ö°0000000000000000000000000000000000a0000cic
gelijktijdig in een andere zaal van het
Singer complex, zoals „The Lawbreakers”
over het optreden van de Zuid-Afrikaanse
politie tegen rebellerende jongeren, „The
Killing of Uganda” over Idi Amin en een
satyre van twee jonge Westduitsers die de
zaken op hun kop zetten en het rijke,
geïndustrialiseerde Afrika ontwikkelings
hulp laat bieden aan het arme, achterge
bleven Europa. „Rassenonlusten in West
falen” en „Ontwikkelingsproject Winter
feld” zijn de titels van deze fantasie over
de omgekeerde wereld.
Revolutionaire films zijn er in de loop
der jaren voldoende gemaakt om met een
kleine keuze eruit een hele dag te kunnen
vullen. Uiteraard veel Russische films van
Eisenstein („Potemkin”) en Pudovkin („De
Moeder”), maar ook werk uit West-Duits-
land („Hauptlehrer Hofer”) en Polen.
Bijzonder boeiend is in deze reeks „Tien
Dagen die de Wereld deden wankelen”,
waarmee niet bedoeld is de film „Oktober”
van Eisenstein die ook wel met eerstge
noemde titel werd aangeduid, maar een
historische compilatiefilm van de Engels
man Norman Swallow en Eisenstein’s me
dewerker Grigori Alexanderdrov. Zij
combineren beelden van de Russische Re-
Hoewel, de eerste helft van „Three Wo
men” blijft heel overzichtelijk en heeft de
duidelijke opzet een Amerikaanse samen
leving te tonen die ten onder gaat aan
uniformiteit in leef- en praatgewoontes,
aan denkclichés en aan contactarmoede.
Plaats van handeling is onder meer een
instituut voor geneeskundige baden voor
ouden van dagen met rugklachten en ge-
wrichtsreumatiek, ergens in een uitgestor
ven deel van de Californische woestijn.
Andere decors zijn een motel waar een
deel van de hulpverpleegstertjes van de
inrichting zijn ondergebracht en een triest
vermaakscentrum in de stijl van een wild-
west-stadje (het heet dan ook Dodge City)
waar de jongens uit de omgeving vertier
komen zoeken in een bar annex terrein
voor motorcross en een schietbaan. Ver
der is er de troosteloze uitgestrektheid van
de woestijn die de kleine samenleving af
sluit van de rest van de wereld. In deze
omgeving ontmoeten de drie vrouwen die Shelley Duvall als Millie en Janice Rule als de schilderes en barkeepster Willie in
„Three Women”.
wordt onmiddelijk door Milly’s zelfverze- raadt in sado-erotische muurschilderingen
haar obsessies en teleurstellingen. Geïso
leerd in hrt woestijndorp, zonder eigen
identiteit en onbeviedigd door het leven,
proberen de vrouwen wanhopig relaties
***.:-.
kerdheid en onberispelijk uiterlijk gefasci
neerd en dingt naar haar vriendschap wat
er uiteindelijk toe leidt dat zij kamerge
noot mag worden en bij haar met moeite
Delon speelt een groot zakenman met
■een duister verleden, dat door de sensa-
tiepers opgehaald wordt als zijn zoon na
overmatig druggebruik in een vlaag van
waanzin een politieagent heeft doodge
schoten. Eerst denkt Delon de zaak met
het nodige geld te kunnen stoppen, maar
hij vindt een keiharde officier van justitie
tegenover zich en als dan bovendien be
kend wordt dat hij vroeger zelf een tijd in
de gevangenis gezeten heeft, ziet het er
slecht uit voor zijn berouwvolle maar
schuldige zoon.
het gebied van Dan neemt Delon enige machtige onder-
groeiende orga- wereldfiguren in de arm en er wordt een
ar branche. ontsnappingspoging ondernomen die in
erwegend jonge toverre slaagt dat Delon en zoon de Itali-
in een prettige lanse grens per auto en hollend over
net verdere groei niemandsland bereiken. De laatste beel-
ien zijn vertraagd wat er wel op zal dui-
len, dat de politie die per helicopter de
tchtervolging heeft ingezet, vanuit de
loogte dodende schoten gelost heeft Maar
le uitkomst zal weinigen interesseren,
standig warmte- daarvoor zijn de figuren te bedacht en
an woningbouw- «belangrijk, waardoor zelfs het spel van
Jelgn met naast hem Charles Vanel als
en in het vak vergrijsde advocaat Carla
rravina als zijn tweede vrouw en Pierre
ïaguelen als de ondeugende zoon bene-
en de middelmaat blijft
Dan kunt u uw Een andere, beter gemaakte thriller ver-
ie direktie van jont Cinema dat ”De Opdracht” op het
nadere inlichtin- rogramjna heeft genomen, een film naar
e roman van het schrijvende echtpaar
afdeling perso- ter Wahlöö en Maj Sjöwall, van wie de
tan inmiddels overleden is. ”De Op
recht” gaat over een diplomatieke missie
It Zweden, die een bemiddelende rol
Scène uit The Story of Sin van Borovczyk, die in de nachtvoorstelling van Studio gaat.
W*W***fc
