Bernhard Droog aangrijpend in De Vader
Marjan Berk
La Cantatrici Villane
Richman: buitenbeentje
tussen de schuifdeuren
Filharmonisch Orkest en Groot Omroepkoor in Vara-matinee
Romeo en Julia imponerend uitgevoerd
F
Humor-gebrek
in show van
Frascati blijft
open tot begin
volgend jaar
onbenullig operaatje
F
on
s
Moeder en haar jongens
THEATER SPEELT DE SUBJECTIEVE VISIE VAN VROUWENHATER STRINDBERG
Grafisch ontwerper
Beneden het peil van Nederlandse Opera Stichting
The Modern Lovers authentiek in Paradiso
iG
Componist Winkler in
Beieren overleden
Piet Zwart overleden
KUNST
19 7 7
SEPTEMBER
2 6
MAANDAG
10
19
trice Siri von Essen. In zijn toneel
stuk De Vader, dat toneelgroep
Theater zaterdag als een geladen
en scherpzinnige voorstelling in
de Nijmeegse Stadsschouwburg
in première liet gaan, zou de
schrijver sterk autobiografisch
aan het woord zijn.
13
KJ
I a
-fe.
NIJMEGEN. De Zweedse
schrijver August Strindberg hield
er een sterk afgebakende, uiterst
reactionnaire mening over de
vrouw op na. Hij haatte vrouwen
toen de zomer van zijn leven» prak
tisch voorbij was. In een van zijn
brieven moet hij eens gezegd heb
ben: „Kinderen moeten ze baren,
dat is het enige waarvoor vrou
wen nodig zijn, al het andere kun
nen we zelf beter. Ze is volstrekt
overbodig behalve de baarmoe
der die wij missen; en als zodanig
is ze uitstekend”. Een uitspraak
die als olie kan werken op het
vuur van feministen. Maar Strind
berg had juist flink wat onaange
name ervaringen met de andere
sexe achter zich, zoals het stuklo
pen van zijn huwelijk met de ac-
»rlem.
lebor-
I
WIM HELVERSTEIJN.
Jonathan Richman: een lieve jongen.
JOHN OOMKES
AMSTERDAM (ANP). Het vorige
maand failliet verklaarde theater Fra
scati in de Amsterdamse Nes blijft in
elk geval open tot volgend jaar februa
ri. De curator van het voormalige ves-
tinggebouw heeft dat bewerkstelligd.
Aahvankelijk zou het theater reeds
eind deze maand sluiten.
int.
terdam
n bij u
forma-
lelding
ne lo-
>1.00-
023-
roble-
Yereld
nbad,
geo-
irena-
2 uur
onne,
ist St.
ners-
Tel.
or de
lerfa-
aarn-
'’lem-
In 1927 begon Pieter Zwart met fotogra
fie. Hij zocht in deze techniek een relatie
met de typografie en maakte als zodanig
catalogi en advertenties, postzegelontwer-
pen en boekomslagen.
Het werk van Piet Zwart is onderge
bracht in het Gemeente Museum in Den
Haag.
Strindberg de vrouwenhater windt ner
gens meer doekjes om en het meest ijzing
wekkende in zijn subjectieve visie, schijn
baar een verdediging, luidt dat de vrouw
„haar instinctieve verdorvenheid zelf niet
ten volle beseft”. Het lijkt op de uitspraak
van de stervende Christus: Vader vergeef
het hun, want zij weten niet wat zij doen.
De Vader autobiografisch? Er zijn ken
merken voldoende voor aanwezig. Evenals
de ritmeester in De Vader moet ook
Strindberg grote twijfels hebben gehad
omtrent zijn vaderschap. Een niet te verte
ren twijfel en wantrouwen, dat de ritmees
ter te gronde richt. De ritmeester is een
emotioneel en egocentrisch mens. Daar
naast een mens dat zich keert tegen de
bestaande opvattingen. Allemaal trekken
die ook bij de auteur van toepassing ge
weest moeten zijn.
Regisseur Ger Thijs heeft van De Vader
een magistrale voorstelling gemaakt. Hij
huldigt inderdaad de opvatting dat alles
wat zich binnen deze tragedie afspeelt de
voortdurende weerspiegeling is van de ge
dachten van de ritmeester. Die gedachten
worden aangereikt door de andere perso
nen, waardoor het karakter van de hoofd
den) en Amerika (hoofdzakelijk New
York).
Punk en new wave zijn de desbetreffen
de etiketten, maar vaak worden groepen
ten onrechte als zodanig geëtiketteerd. Zo
behoren de jonge groepen van het onbe
kende, maar o zo belangrijke Beserkley-
label wel tot de nieuwe oogst, maar is het
labeltje new wave een ontoerijkende aan
duiding voor de muziek waarvoor ze staan.
De ster-artiest van de nog zo jonge Beser-
kley-stal is genoemde Jonathan Richman.
De Modern Lovers behoren tot de merk
waardigste artiesten die ik ooit heb zien
optreden. Muzikaal gezien zijn het goed
willende amateurs. Leroy Radcliffe, de
gitarist, kan aardig uit de voeten in de rock
rollnummertjes uit de jaren vijftig die
het repertoire ten dele (ook indirect, want
een aantal eigen songs zijn in dezelfde stijl
geschreven) bepalen. Asa, de nieuwe bas
sist, is schuchter, bereidwillig en nog niet
helemaal ingeburgerd en D. Scharpe toont
zich een inventieve, maar een abnormale
drummer, al was het alleen al vanwege
zijn rare kit.
De heren hebben al een drietal albums
op hun naam. De eerste werd geprodu
ceerd door John Cale en is hoogstens re
presentatief voor de aanloopfase van de
Modern Lovers. Op de andere twee is het
afwijkende talent van zanger en compo
nist Jonathan Richman doorgebroken en
treedt iets heel anders aan het daglicht.
Een mengsel van vijftiger jaren en high-
school-rock, semi-akoestisch gebracht, ste
viger werk a la Roadrunner, doo-wop-
koortjes, folkloristische songs en kinder
liedjes. Liedjes als Ice Cream Man of I’m a
little Dynosaur. Simpel, direct en tot mee
zingen nopend, zoals blijkt in het goedge
vulde Paradiso, waar een deel van het
publièk het moeilijk heeft met de afwij
kende presentatie van Richman.
Niet alleen het feit dat hij dergelijke
nummers schrijft en ze brengt alsof hij
thuis in de huiskamer tussen de schuifdeu
ren staat, bestempelt de inmiddels besnor
de en kortgekapte Jonathan tot een buiten
beentje. Uit zijn hele gedrag blijkt dat we
te doen hebben met een lieve, merkwaardi
ge, ongetwijfeld gefrustreerde jongen, die
zo oprecht bezig is dat zijn kitscherige act
weer een schone kunst genoemd mag wor
den. Want wat hij ook brengt en hoe hij dat
ook doet - met een nooit vertoonde gepo
seerde bedremmeldheid (ophalen van de
broek, schuchter vragen om verzoekjes) of
een met schaatsbewegingen ondersteunde
dynamiek; hij blijft zichzelf. Geestig om
het kinderlijke, niet vanwege een dubbele
bodem.
Natuurlijk heb ik genoten van The
Sweeping Wind, Rockin’ Rockin’ Lepre
chauns, Hi Dear, My Love is a Flower,
Back in the USA en wat al niet meer. Maar
na het optreden zat ik met meer vragen
dan vooraf. Alleen weet ik, dat de Modern
Lovers authentiek bezig zijn en ondanks
het bescheiden volume waarmee zij zich
presenteren, door miljoenen gewaardeerd
zullen worden.
figuur van verschillende kanten wordt be
licht. Dat vooral is het razend interessante
aan dit stuk, waar de vader allesoverheer
send aanwezig is, ook op de momenten dat
hij niet voor het publiek zichtbaar is. In de
voorstelling van Theater is dat alles tref
fend aangegeven en ik heb er dan ook met
stokkende adem naar zitten kijken.
Zijn geliefde, aan Shakespeare
ontleende thema van Romeo en
Julia vormde de (voor Berlioz’
kunst haast onontbeerlijke) pro
grammatische grondslag tot deze
compositie, die dankzij de gene
reuze financiële steun van de vi-
oolvirtuoos Paganini „in rust en
vrijheid” geschreven kon wor
den. Eigenlijk zijn, merkwaardig
genoeg, de orkestrale delen van
deze „Romeo et Juliette”-symfo-
nie bepalend voor het werk. De
partijen van het koor en de solis
ten zijn tot een tamelijk onderge
schikt gedeelte beperkt gebleven
en de immense hartstocht en de
Illustratief voor de essentie van Strind
bergs denken is het fraai uitgevoerde de
cor van Tom Schenk, dat in het in gebro
ken wit, naar achteren geplaatste boudoir
van Laura een scherpe indicatie geeft van
de geïsoleerde positie van de vrouw. Daar
vóór is het kamerdeel waar de man heerst,
somber en zakelijk. In zijn regie laat Ger
Thijs de vrouw daar steeds meer bezit van
nemen.
Tijdens de première was de voorstelling
vooral in het begin niet steeds even duide
lijk te verstaan. Mogelijk zal dat een inci
denteel manko geweest zijn.
K.O VAN LEI.UWEN
Berhard Droog en Nettie Blanken in De
Vader, (foto Wouter van Heusden).
David Zinman, die op dit (160
minuten aan één stuk durende)
concert de leiding had over het
Radio Filharmonisch Orkest en
het Groot Omroepkoor, toonde
een natuurlijke geconditioneerd-
heid ten opzichte van deze dra
matische kunst. Zinman, in Am
sterdam destijds vooral bekend
Initiatiefnemer van de vereniging
Vrienden van Frascati is film- en tv-
regisseur Hans Van den Busken, die
zegt met lede ogen te hebben gezien hoe
de laatste jaren het een na het andere
theater uit Amsterdam is verdwenen.
Het Centraal theater is afgebroken, de
Doelenzaal staat te verloederen, De
Kleine Komedie staat leeg en het Van
Nispenhuis is onlangs afgebrand. Met
enige weemoed kijkt Van den Busken
terug naar de tijd, dat de Nes een
theatercentrum was. Als Frascati ver
dwijnt blijven nog slechts twee theaters
in het straatje over: de Brakke Grond
en theater De Engelenbak.
Een klankrijke en expressieve
creatie van Romeo en Juliette lag
in handen van respectievelijk Ni
co Boer en Carolyn Watkinson.
Het vervulde je met spijt dat hun
Zinmans talent op het gebied
van de theaterkunst viel hier pre
cies op zijn plaats en zorgde in
goede samenwerking met de so
listen voor een geladen en impo
nerende uitvoering. Er werd, ook
door het Omroepkoor, uitstekend
op hem gereageerd en ondanks
enige waarneembare nervositeit
in sommige blazerspartijen was
ook de technische weergave door
het RFO van een grote allure.
MÜNCHEN (DPA). In het Beierse
Kempten is zondag de componist Gerhard
Winkler op de leeftijd van 72 jaar overle
den. Winkler kreeg grote bekendheid met
composities als O Mia bella Napoli en De
vissers van Capri.
skends
12
i:
75
106
<f 136
<f 165
182
221
iptijden
euwe
ARA-
van
Gro-
tour-
mo-
anen-
jwone
)uwen
i. t.m.
uur.
nster-
13.
eaan-
nedia,
m.
DERS
I tel.
Pas
agen:
023-
Van 1902 tot 1907 studeerde Zwart aan
de voormalige Rijksschool voor kunstnij
verheid in Amsterdam en was vervolgens
werkzaam als leraar tekenen en kunstge
schiedenis in Leeuwarden. Na de Eerste
Wereldoorlog werkte hij op de architecten
bureaus van Jan Wils en Berlage. Daarna
vestigde hij zich als zelfstandig ontwerper
van onder meer meubilair, glasserviezen
en straatlantarens.
Het programma vermeldt dat Fioravantï
in 40 jaar tijds 77 opera’s heeft geschreven.
Voor hem is dat ongetwijfeld een aardig
tijdverdrijf geweest, maar om daar de
conclusie uit te trekken, dat het voor ons
de moeite waard is óm er naar te luisteren
is een lichtvaardige gedachte. Jochum
Slothouwer, die al jarenlang als dirigent
verbonden is aan de Nederlandse Opera
stichting en die al verscheidene zeer goede
voorstellingen op zijn naam heeft staan,
heeft aan de hand van een pianouittreksel
een partituur samengesteld, die wat in
strumentatie betreft zeker niet onaardig is,
maar hij had beter zelf een nieuwe opera
kunnen schrijven. Om de kosten te druk
ken heeft hij zich beperkt tot vijf strijkers
en vier blazers (twee fluiten en 2 hobo’s)
maar dat is te weinig, zelfs voor een
niemandalletje van een vergeten Italiaan.
Het minimum is 10 of twaalf strijkers en
Ik neem aan, dat Marjan Berk haar
show nog zal bijstellen en zal proberen,
haar teksten meer recht van leven te ge
ven. In dat geval hoef ik een gang naar
Frascati niet af te raden, zeker niet aan
degenen, voor wie de muziek in zo’n show
het belangrijkste is. Hij komt beslist aan
z’n trekken.
Ger Thijs heeft in Bernhard Droog een
acteur gevonden die de ritmeester indruk
wekkend door menselijkheid gestalte
geeft. Warm en koud tegelijk wordt je, als
je ziet hoe Droog de ontluistering van de
vader over zich laat komen, zonder het
minste effectbejag, maar met de oprechte
inzet van heel zijn rijk talent. Menselijk
heid is er ook bij Elisabeth Andersen als
zijn vrouw Laura. Wanneer haar besluit
tot liquideren van haar echtgenoot geno
men is, vermijdt zij het alleen maar kil en
hard' te zijn. Er gloeit spijt om de scheef
gelopen situatie, al gaat zij nog zo meedö'-
genloos door. Niet begrijpend wat er wer
kelijk aan de hand is, maar daardoor
prachtig naïef, speelt Nettie Blanken hun
dochter Berthe.
acht blazers (met hoorns en fagotten) en
anders kun je het beter niet doen.
De tweede principiële vergissing was de
vertaling in het Nederlands, want aan een
dergelijke klucht valt niets te vertalen. Het
verhaaltje is zo simpel, dat het kleinste
kind begrijpt wat er aan de hand is en in
het Italiaans klinkt elke opera beter dan in
het Nederlands.
In het programma wordt ook nog ver
meld, dat het werk van Fioravanti geba
seerd is op een gezond gevoel voor humor.
Met andere woorden u moet niet den
ken, dat wij op de kermis staan wij
brengen humor met een grote H. Maar
inmiddels werden er wel volzinnen uit de
„Gijsbrecht” voorgedragen, die kant noch
wal raakten en werd er van de toeschou
wers verwacht, dat zij hierom zouden bul
deren van het lachen. Dat is een soort
geestigheid, die het goed doet in een revue
van Snip en Snap, maar het is beneden het
peil van de Nederlandse Operastichting.
De muzikale prestaties van de zangeres
sen Angela Bello (Rosa), Thea van der
Putten (Agata) en Hélène Versloot (Gianet-
ta), zijn wel degelijk de moeite waard om
naar te luisteren, maar de mannen
schieten en als zangers en als acteurs te
kort. Het orkest, dat is samengesteld uit
conservatoriumleerlingen levert eigenlijk
nog de beste prestatie het is alleen maar
jammer, dat zij hun krachten moeten in
spannen voor een voorstelling waar toch
geen eer aan te behalen valt.
J. H. MOOLENIJZER
Een door hem bewonderde jongleur had
met een welkome combinatie van Ameri
kaans professionalisme en jeugdige over
moed het talrijke publiek al in de stem
ming weten te brengen. Paradiso leek dan
ook Paradiso niet meer. De hele atmosfeer
deed dan ook sterk denken aan die met
positieve gevoelens bezwangerde sprook
jessfeer van de Efteling toen Jonathan
Richman and the Modern Lovers van wal
staken.
Anderhalf uur lang zit je met open mond
te kijken naar wat er zich op het podium
afspeelt, nauwelijks wetende wat er van te
denken. Goed, toegegeven, de Modern Lo
vers zijn wel te plaatsen, maar daarmee
ben je er nog niet. Zoals bekend mag
worden verondersteld, is in het jaar 1977
de stagnatie in de ontwikkeling van de
rock definitief doorbroken doordat steeds
meer muziekfans oor krijgen voor de
nieuwe groepen, uitingsvormen en stro
mingen uit Engeland (voornamelijk Lon-
AMSTERDAM. Met een overdonde
rend en oorverdovend geweld, zowel vo
caal als instrumentaal, is Marjan Berk
gisteravond in Frascati van start gegaan
met haar muzikale show „Moeder en haar
jongens”. Haar uitgebreide kennissen
kring, onder meer uit het sfeertje van
theater en tv, zorgde voor een goed gevul
de zaal en beantwoordde het volume, dat
vanaf het toneel de muren op hun grond
vesten deed trillen, met minstens zo
krachtig applaus. Maar alle bloemen, die
na afloop het podium opgesleept werden,
ten spijt en ondanks alle luidruchtige
bijvalsbetuigingen, zal menigeen in de
stilte, die na de storm toch wel zal zijn
neergedaald, zich afgevraagd hebben,
waar Marjan Berk hem of haar mee bezig
gehouden heeft.
miek en kleurrijke instrumentale
effecten, waarachtig ook wel van
uitpakken weet, is er overigens
eigenlijk nergens sprake van eni
ge onverteerbare zwaarte of
langdradigheid. Iets waar zijn
Duitse collega en (in zekere zin
ook) navolger zich wel degelijk
aan schuldig heeft gemaakt.
AMSTERDAM. „One, two, three,
four, five, six, Roadrunner, Roadrunner’
roept Jonathan Richman uit met zijn wat
overslaande tenor, nadat hij glimlachend
het podium van Paradiso was opgelopen
in de wetenschap, dat de veertienhonderd
aanwezigen al voor zijn muziek gewon
nen waren. Eigenlijk kon er zaterdaga
vond redelijkerwijs gesproken helemaal
niets meer fout gaan, omdat elk spoortje
van een relativerende afstandelijkheid bij
het publiek al als sneeuw voor de zon
gesmolten was na het door Jonathan zelf
gekozen voorprogramma.
AMSTERDAM. Omdat de
Franse romanticus in optima for
ma, Hector Berlioz, na het fiasco
van zijn in 1838 opgevoerde ope
ra „Benvenuto Cellini”, de kan
sen op een terugkeer bij de Parij-
se Opera voorlopig wel verkeken
achtte, luchtte hij in dat zelfde
jaar Zijn dramatisch kunste
naarshart in een „Symphonic
dramatique” voor groot orkest,
koor en vocale solisten.
(Van onze kunstredactie)
VOORSCHOTEN. Zaterdagmiddag
is in de Zuidhollandse gemeente Voor
schoten de grafisch en industrieel ontwer
per Piet Zwart overleden. Piet Zwart, die
in 1885 in Zaandijk werd geboren, kreeg
zijn grootste bekendheid na de Tweede
Wereldoorlog toen hij keukenmeubilair
opgebouwd uit losse elementen ontwierp.
In 1964 ontving hij de David Roëllprijs.
Ze heeft ruim twintig liedjes geschreven,
waarvoor haar man Ruud Bos de muziek
componeerde, en die in een pittig tempo
haar publiek gepresenteerd werden, hetzij
gezongen door haar zelf (moeder), of sa
men met Bill van Dijk en Bob van Leeu
wen (haar jongens) of door die twee. De
titel van haar show verantwoordt slechts
het optreden van dat trio, niet de inhoud
van de liedjes, die vrij willekeurige en
soms heel obligate onderwerpen behan
delen.
Ik weet waarachtig niet, wat Marjan
Berk nou precies wil: vermoedelijk een
wervelende show, waarmee ze haar pu
bliek overrompelt in samenwerking met
haar orkest The Mother Cookies, dat er
ook wat van kan. In dat opzicht is ze dan
wel geslaagd, maar een van de voorwaar
den voor het welslagen van een voorstel
ling is toch wel, dat de teksten te verstaan
zijn. Dat was bepaald niet altijd het geval,
waardoor ik de indruk kreeg, dat zij zich
zelf overschreeuwde om maar zoveel mo
gelijk show te brengen. Maar dat is nou net
niet het wezen van een show.
Het kan zijn, dat de geluidsinstallatie
niet juist was afgesteld, maar dan nog is er
zoveel bruut geweld, dat er van een stil
zwijgende verstandhouding met het pu
bliek geen sprake kan zijn. Er was een
moment van vertedering, van ontroering,
de humor was schaars, geestig was Marjan
Berk niet, er was geen echte satire, wat mij
betreft sarcasme. Het was allemaal soft,
zo’n beetje er tegen aan. Zo’n liedje als
„Leve de koningin” is natuurlijk wel leuk,
maar het is niet nieuw. Zovelen hebben al
wat fluttig gespeeld met de koningin en
haar dochters en natuurlijk in dat verband
uitgehaald naar bladen als Libelle en Mar
griet. Alleen vraag ik me dan af, waarom
Marjan Berk zelf zich dan zo laat etaleren
in Margriet. Het is allemaal een beetje
goedkoop, wat ze met en in haar teksten
doet.
Enkele keren had ze het goede toontje te
pakken. De manier waarop ze de afslan
kende vrouw op de hak nam evenals
enkele andere liedjes geïllustreerd met di
a’s steeg uit boven het gemiddelde van
haar show. Zo ook de WVD (Vereniging
voor vrolijk doodgaan) en haar boogie op
zwart geld. Maar daarmee zijn de hoogte
punten wel genoemd.
beider solistisch aandeel beperkt J;
bleef tot het eerste deel (omdat de
componist dat nu eenmaal zo ge
zien heeft).De barriton David
Shapiro was geëngageerd als ver
vanger van de oorspronkelijk
aangekondigde John Bröcheler,
die op het ogenblik helemaal in
beslag wordt genomen door de
voorbereidingen voor Schats
opera Houdini. Shapiro’s zang in
de rol van Pater Laurentius, in de
finale, viel enigszins tegen. Al
klonk zijn muzikale voordracht
wel betrokken, het timbre van
zijn stem was wat aan de „kale”
kant en de uitspraak van het
Frans was al evenmin erg mooi te
noemen.
De succesvolle Vara-matinee’s,
die zestien jaar in handen zijn
geweest van organisator Hans
Kerkhoff, zijn vanaf dit seizoen
aan de zorgen van diens opvolger
Kees Hille (31) toevertrouwd. Na
afloop van het bovenbesproken
concert, werd deze wisseling van
de wacht, op een aansluitend ge
houden feestelijke receptie in de
Spiegelzaal, op hartelijke wijze
beklonken.
JOHAN VAN KEMPEN
ZAANDAM. De Nederlandse Opera
stichting heeft in de „Speeldoos” de pre
mière uitgebracht van „Le Cantatrici Vil
lane”een „lach of ik schief’-operaatje
van een zekere Valentino Fioravanti. De
goede man aanschouwde het levenslicht
in hetzelfde jaar als Beethoven, namelijk
in 1770, maar dat is ook het enige wat hij
met Beethoven gemeen heeft. Waarom de
Nederlandse Operastichting het nodig of
nuttig heeft gevonden om deze opera op
haar repertoire te nemen is mij een raad
sel, want het hele geval hangt van onbe
nulligheden aan elkaar.
Berlioz’ partituur is op een en
kele triviale passage en het goed
kope „happy end” na, waarin op
zeer uiterlijke wijze aan de mode
van die tijd wordt geofferd, ook
vandaag een enorm boeiend ge
heel. De hoogst originele en sfeer-
sterke bladzijden erin maken de
zwakke plekken ruimschoots
weer goed. (Helemaal gaaf zijn
Berlioz’ werken überhaupt vrij
wel nooit).
m --
rijkdom aan grillige fantasie die
Berlioz erin legde, spreken juist
het sterkst uit de orkestbehande-
ling.
Berlioz had een beheersing ov
er het handwerk van de moderne
orkestratie als geen ander. En de
succesvolle première van deze
symfonie, in 1839, maakte niet
alleen in het algemeen veel in
druk op de toenmalige mu
ziekwereld, maar speciaal ook op
Richard Wagner, die toen juist in
Parijs verbleef.
Bij hernieuwde kennismaking
met deze integraal uitgevoerde
„dramatische symfonie”, waar
toe men eergisteren op de „Mati
nee op de vrije zaterdag” in de
(uitzonderlijke) gelegenheid was,
moet het niet moeilijk geweest
zijn voor het Amsterdamse Con-
certgebouw-puliek om te besef
fen hoe voor de hand liggend het
was dat Wagner in 1860 zijn
„Tristan” aan Berlioz opdroeg
met de woorden „Aan de geliefde
schepper van Romeo et Juliette,
van de dankbare auteur van Tris
tan und Isolde”.
Ondanks dat Berlioz met zijn
verrassende en meeslepende rit-
geworden door zijn artistieke di-
rectie-verrichtingen bij het Ne
derlands Kamerorkest en thans
in functie gestreden bij het Rot
terdams Philharmonisch als
tweede vaste dirigent, verklaarde
vorig jaar in een intervieuw in
onze krant, een grote liefde voor
de opera te koesteren. Nog on
langs dirigeerde hij de „Tosca”
bij het (Amerikaanse) Rochester
Symphony Orchestra, waarvan
hij chef-dirigent is.
rf
Dat laatste verklaart dan vooral de
kracht die er van dit zeer subjectief ge
schreven drama uitgaat. De Vader draait
louter om de mening en de gedachtengang
van de hoofdfiguur, de ritmeester Adolf,
die op patriarchale wijze zijn gezin re
geert. Als de wetmatige machthebber bin
nen het familiepatroon, die geen enkele
inmenging van zijn vrouw duldt bij de
opvoeding van zijn dochter. Oppervlakkig
gezien handelt De Vader over de meedo
genloze strijd tussen man en vrouw met
betrekking tot de zeggenschap over hun
kind. Die intrige dient slechts om een veel
huiveringwekkender mededeling te doen.
Strindberg kent in feite de vrouw een
psychologische almacht toe. Hij is van
mening dat zij gewapend is met een angst
aanjagend raffinement, dat zij, wanneer er
niets meer te verliezen is, met ongekende
vernietigingsdrang zal hanteren.
Het faillissement werd uitgesproken
vanwege de grote schulden die het the
ater had bij Frascati bv, de eigenaar
van het gebouw en geldschieter AGO.
Voor dit seizoen was een tekort ge
raamd van drie ton. De gemeente Am
sterdam heeft gezegd dat niet te kun
nen betalen.
Inmiddels is een vereniging
„Vrienden van Frascati” opgericht, die
zal proberen het benodigde geld bijeen
te brengen. De vereniging wil verder
inventariseren hoeveel geld nodig is
voor restauratie van het uit de vorige
eeuw stammende gebouw. Frascati
komt voor op de monumentenlijst. Als
derde taak ziet de vereniging het stimu
leren van het theatergebeuren in Fra
scati. In de komende maanden worden
onder andere vijftien tv-shows van
Sonja Barend opgenomen.
I
