cimsterdom
haarlem
p
Wisselende kwaliteit op eerste dagen van Filmweek Arnhem
Cathérine Deneuve in keukenmeidenverhaal
The Deep ten onder aan belevenissen
g' j—
en
SUÈDE-NAPPA-
VACHTKLEDING
Verwarrende avonturen in opvolger van Jaws
Verkwikkend
z
Jeugd
De grootste speciaalzaak in
Tachtigjarig
Ooriog
f 22,50
Dramatische aanklacht
24 VRIJDAG
FILM
19 7 7
OKTOBER
1 4
f
h
n
prekken
Een uniek
kijk- en
In woord
komen de
Zijlstraat 29 - Haarlem - Tel. 023-310766
Tussen Zijlbrug en Nassaulaan
FIBULA-VAN DISHOECK
HAARLEM
Verkrijgbaar in de
boekhandel
sen
van
;el
Bij de grote blijvende successen
als „Een Brug te ver” (17de week),
„Slap Shot” (16de week), „Sol
daat van Oranje” die zijn vierde
week ingaat maar binnen drie we
ken al een bezoekersaantal van
tegen het half miljoen noteerde
en (een heel ander genre) „Cria
Cuervos” die nu al een half jaar
De Uitkijk bezet houdt, komt de
ze week „The Deep”, een sensa
tiefilm met toekomst al zal hij
zijn voorganger „Jaws” niet voor
bijstreven.
team-
jn,
um,
i Hoofd
te
139.
154.
Ook voor grote maten.
of
d
□che
en beeld
belangrijkste
gebeurtenissen uit de
Tachtigjarige Oorlog
►- tot leven
na 1 januari 29,50
Star Wars toont eenvoudig intrige
I
I.
(ADVERTENTIES)
leesboek
van
en
Een tweede première vinden we in Roxy
ISBN 90 228 3998 2
ö- De Avonturen
irbij in
Bij het
itwikke-
Hoofd-
plaats-
eve van
Poche” zijn grote genegenheid voor kinde
ren heeft gedemonstreerd, in „L’Homme
qui aimait les Femmes” voor zijn derde
passie, de vrouw, een monument heeft
willen oprichten.
Truffaut zelf heeft een meer prozaïsche
verklaring voor het maken van deze lichte,
weemoedige liefdeskomedie. Hij zocht een
rol voor de acteur Charles Denner die hem
opgevallen was bij het filmen van „La
Mariée était en Noir” en hem bijgebleven
was als de ideale vertolker van een bizarre
liefdesgeschiedenis waaraan hij toen al
werkte.
In die geschiedenis moest de hoofdper
soon geen „beau gar?on” zijn, geen „dra-
gueur”, geen frivole schuinmarcheerder
maar een ernstige jongeman die volgens
een weldoordacht principe leefde. Charles
Denner met zijn lang niet knap uiterlijk en
zijn donkere stem was de figuur zoals
Truffaut zich hem gedacht ha/i en in Den
ners handen wordt de rol van de absurde
man die van te veel vrouwen hield, inder
daad aannemelijk en tragisch. Opnieuw
blijkt Truffaut een voortreffelijk verteller
die moeiteloos maar niet oppervlakkig
filmt, humor bezit en tegelijk menselijke
belangstelling die aan zijn films iets
warms geeft.
Al die complimenten kan men niet aan
de tweede Rembrandt-film van vandaag
geven die „The Car” heet en door Elliot
Silverstein gemaakt is. Het thema is kort
samen te vatten met de mededeling dat een
grote zwarte luxe-auto die onbemand is en
dus ook geen chauffeur heeft een klein
stadje in midden-Amerika terroriseert
door onverwacht de weg op te schieten en
een ravage aan te richten onder volwasse
nen en kinderen die lopend, fietsend of in
een auto zich ter plaatse bevinden. Een
luguber uitgangspunt dat vooral in het
begin tot enkele zenuwslopende momen
ten aanleiding geeft, maar zichzelf ont
maskert als het sombere gevaarte niet het
van Alice in Wonderland is een leuke, enigszins bizarre jeugdfilm
(Palace, Haarlem), i
„The Deep” heeft met „Jaws” dezelfde
auteur en scenarioschrijver gemeen, na
melijk Peter Benchley, eenzelfde hoofdfi
guur in de acteur Robert Shaw en een
vergelijkbaar onderwerp dat ook met de
zee en zelfs in beperkte mate met haaien te
maken heeft.
Door die sportieve liefhebberij komen ze
in aanraking met Romer Treece (Robert
Shaw), de erkende inventaris van de schat
ten op de bodem van het Caraibisch ge
bied en met een groep plaatselijke schur
ken die uit zijn op de morfine-ampullen die
tot de medische voorraad behoorde van
een vrachtschip dat in de oorlog bij storm
op een rif gelopen en gezonken is. Voeg
Het verschil tussen beide films is dat
„Jaws” één schokkend thema had in de
mens-etende witte haai en dat „The Deep”
zijn sensatie verdeeld heeft over verschil
lende, door elkaar lopende intriges die het
geheel gecompliceerder, maar niet direc
ter hebben gemaakt en de spanning ver
wateren. „The Deep” gaat voornamelijk
over diepzeeduiken in het gebied van de
Bermuda-eilanden en ongeveer 40 percent
speelt zich dan ook onder water af waar
twee jongelui uit sensatie en later uit heb
zucht duiken naar de kostbare schatten
van een in de achttiende eeuw gezonken
Spaans galjoen.
loos voorbij te laten gaan, zorgt ze dat ze
een kind krijgt van een verpleger uit de
ziekenzaal. Eenmaal ontslagen uit de ge
vangenis ontmoet ze voor het eerst haar
vijftienjarige zoon die dan samen met een
celmate van zijn moeder, de vrolijke klep-
tomane Anouk Aimée zorgt dat zijn nog
altijd knappe moeder aan de man komt;
een keurige leraar.
Claude Lelouche is nooit teruggeschrok
ken voor sentimentele en melodramati
sche gegevens maar ditmaal heeft hij zich
zelf wel overtroffen met een keukenmei-
denverhaal dat alleen nog aan te zien is
vanwege de altijd mooie Cathérine Deneu
ve (vijftien jaar gevangenis doen haar
niets) en de spirituele Anouk Aimée. Char
les Denner die we in Arnhem kunnen zien
als l’homme qui aimait les femmes, is in
deze film een toegewijde maar niet tot het
uiterste te brengen advocaat.
Frans Hals heeft gekozen voor de vijf
jaar oude western .van John Sturges, „Joe
Kidd” met Clint Eastwood, en Studio ver
toont iedere dag en ook op de matinees
Disney’s befaamde, in het Nederlands na
gesynchroniseerde tekenfilm „Merlijn de
Tovernaar”. Gebleven zijn „Soldaat van
daarbij nog een aanzienlijke hoeveelheid
dynamietstaven die ook op de bodem van
de zee terecht is gekomen en er zijn min
stens drie avonturenfilms uit het aange
dragen materiaal te maken.
Aan die veelheid van schokkende bele
venissen gaat „The Deep” ten slotte ten
onder, vooral als blijkt dat na al die ener
verende toestanden een gelukkig einde en
een oplossing voor moeilijkheden zo ge
makkelijk uit de bus getoverd kan worden.
Er is het nodige knappe onderzee-came-
rawerk dat echter na alles wat Jacques
Yves Cousteau al in de jaren zestig en later
op dat gebied presteerde nauwelijks als
bijzonder kan worden ervaren. Maar het is
duidelijk dat regisseur Peter Yates een
publieksfilm heeft willen maken van het
formaat waarin nauwelijks tijd is voor een
ogenblik van verveling. Een film zonder
Voor de jeugd heeft Roxy dus Disney’s
„Merlijn de Tovenaar”, terwijl Palace „De
Avonturen van Alice in Wonderland”, dit
maal niet in tekenvorm maar als fantasti
sche speelfilm laat zien. Fiona Fullerton is
een misschien wat oude Alice en allerlei
Engelse acteurs, onder wie Peter Sellers
en Michael Crawford spelen met grote
toewijding en in fantastische vermommin
gen de dieren uit het bizarre wereldje
waarin Alice verzeild raakt op aanwijzin
gen van de schrijver Lewis Carroll.
„The Deep” gaat, wat Amsterdam be
treft in Bellevue-Cinerama, Cinema Inter
national en in Saskia en voor Haarlem in
Luxor en verder nog in 20 andere biosco
pen in het land waar de film ongetwijfeld
weken zal blijven draaien. Een minder
schokkende première beleeft het Leidse-
plein Theater met ,,1’Une chante, FAutre
pas” waarin Agnes Varda de problemen
van het vrouw-zijn aan een speels maar
niettemin uitputtend onderzoek onder
werpt.
lelijk of
de heer
lofdkan-
lat 2 te
duidelijke personages maar vol dreigende
en opwindende gebeurtenissen die volgens
oud recept de dood opleveren voor de „bad
guys” (ditmaal allemaal nog gekleurd ook)
en het eeuwige leven betekenen voor de
„goodies”.
kerkhof binnen durft te rijden, waar een
klasje kinderen toevlucht gezocht heeft.
De veronderstelling dat hier wel weer
een duivelse macht achter zal steken
wordt gesteund door een barokke tekst die
aan de filmbeelden voorafgaat. Een gang
van zaken die de opzet ontkracht, bij nade
re uitwerking al gehinderd werd door
slecht spel van'middelmatige en weinig
bekende acteurs. Een zwakke inzending
die het helemaal moet afleggen tegen het
al enige jaren geleden zonder veel succes
vertoonde „Duel” van Steven Spielberg,
de barbaarse strijd tussen een grote
vrachtwagen en een bescheiden personen
auto op een eenzame secundaire snelweg.
Maar Spielberg was toen nog niet beroemd
door zijn wereldsucces „Jaws”.
„L’une chante, l'autre pas” van Agnes Varda wordt tijdens de Filmweek Arnhem
vertoond, maar is al in het Leidseplein Thetaer in Amsterdam in première gegaan.
Het merkwaardige feit doet zich voor dat donderdag in het
Amsterdamse Leidseplein Theater L’Une chante, l’Autre pas"
van Agnes Varda in première is gegaan terwijl diezelfde film in
de Filmweek Arnhem geprogrammeerd staat op zaterdag in
Luxe (om 14.00 uur). Nu is het een gewoonte dat op een festival
geen enkele film draait die al in de bioscopen te zien is geweest,
een voor de hand liggende afspraak die ook in het buitenland
geldt. Weliswaar ligt de Amsterdamse première van de film van
Agnes Varda maar enkele dagen voor op Arnhem en het is dus
verder geen verontrustende zaak maar ze is wel typerend voor
de geringe bereidwilligheid van het bedrijf om met alle kracht
en vooral met verloochening van eigen belangen mee te werken
aan een zo sterk mogelijk festival waarbij indirect alle betrok
kenen tenslotte gebaat zijn.
Benchley heeft ze in één verhaal ver
werkt Waardoor de spanningen niet meer
van de lucht zijn. Jacqueline Bisset en
Nick Nolte spelen de verliefde diepzeedui-
kers die op het land en in de zee door
allerlei gevaren bedreigd worden nu ze het
geheim van de Spaanse Andrea Doria ken
nen en ook op de hoogte zijn van de
aanwezigheid van de nog kostbaarder am
pullen die op de New Yorkse drugmarkt
miljoenen kunnen opbrengen. Dat alles
levert reeksen van spannende momenten
op, veel onderwatergevaren en gevechten,
waaraan sidderalen en kleine haaien ook
nog hun deel hebben, veel wreedheden,
achtervolgingen en dodelijke ongevallen
aan land, zodat de totale eindindruk is dat
er geen gevaarlijker plaats ter wereld is
dan Bermuda en omringende zee.
Weer zo'n bijzonder
FIBULA - BOEK
Met enige moeite kan men „Soleil des
Hyènes” tot de enige Nederlandse inzen
ding van de Filmweek rekenen. Er is hier
sprake van een Nederlands-Tunesische co-
produktie, dus van enige inbreng van har
de Hollandse guldens, verder zijn aanwe
zig een Nederlandse cameraman, Theo
van der Sande („Dakota”, „Oronoque”),
een Nederlands producent, Willem Thijs-
sen en een Nederlands produktiemaat-
schappij, Fugitive Film. Ook bij het geluid
en de montage zijn vaderlanders betrok
ken, maar de regie is van Ridha Behi en
het scenario is van Ridha Saada. De me
despelers komen uit Marokko, Tunesië en
Egypte, de technische uitrusting uit Duits
land, de laboratoria lagen in Rome ep
Amsterdam. (Cinetone en Cineco).
„Dat alles kostte acht ton en vier jaar
werk voor mij”, zegt producent Willem
Thijssen die er verder aan toevoegt dat
„Soleil des Hyènes” een van de moedigste
ondernemingen uit de Nederlandse film
geschiedenis is”. En in ieder geval een van
de meest internationale! Maar met vereen
de krachten is een bijzonder sympathieke
en zinvolle film tot stand gekomen die laat
zien hoe de rust en het evenwicht in een
Tunesisch (maar in Marokko opgenomen)
vissersdorp totaal verstoord worden als
een westerse toeristenindustrie, de „hye
na’s van de zon, die geld ziet in de zon en
het strand en de rust van het plaatsje en
met bulldozers, walsen en hijskranen in
korte tijd (met behulp uiteraard van de
plaatselijke overheden) een strandhotel
met boulevard en souvenierswinkeltjes uit
de grond weet te stampen. Hoewel de arme
bevolking natuurlijk wel een beetje, mee
kan profiteren van de gestegen welvaart,
betreuren de oude vissers het verlies van
een hun vertrouwde omgeving en het uit
eenvallen van een hechte gemeenschap
van vrienden en lotgenoten.
Hèt is een gegeven met een haast stereo
type afloop, omdat bijna iedereen in eigen
land en daarbuiten de betonnen aantas
ting van mooie stukken natuur en in het
bijzonder van zonnige kuststroken kent
als gevolg van het optreden van project-
bouwèrs en „zonnehyena’s”. Maar aangrij
pend blijft een dergelijke ingreep wel, ook
al kan men niets anders doen in de gege
ven omstandigheden dan het kwaad signa
leren en er zich hartgrondig over opwin
den. Dat doet de boeiend gemaakte docu
mentaire van Rhida Behi dan ook, maar
hij heeft, evenals de bioscoopbezoekers,
geen pasklare oplossing bij de hand.
De enige troost is dat de financiële bij
drage van Nederland aan de film behalve
uit het produktiefonds (een soort afwer-
kings-crediet) ook van de Nationale Com
missie voor Ontwikkelingssamenwerking
afkomstig is wat zou kunnen wijzen op de
mogelijkheid van meer samenwerkende
besteding van ontwikkelingsgelden. Maar
In een knap bedacht verhaal laat de
regisseuse van „Opéra Mouffe”, „Cléo de 5
a 7” uit 1962, „Les Créatures” en „Lions
Love” twee jeugdvriendinnen een ontwik
keling doormaken waarin ze met alle vrou
welijke levensmogelijkheden geconfron
teerd worden. De ene vrouw reageert erop
met een protestsong, de andere lijdzamer.
Een militante, feministische film die de
vrouwen uit de sleur van haar gezinsbe-
staan of onderdanige positie wil halen en
andere mogelijkheden om volwaardig te
leven als het ware aanbiedt. Maar niet op
pamflet-achtige manier en ook niet met de
irritante zelfverzekerdheid van het gelijk
aan eigen kant te hebben, maar in een
gedramatiseerde vorm die ook de twijfel
toelaat. Een verkwikkende, zij het wat te
lange film.
Herbie, het onmogelijke Volkswagentje
dat nog altijd de spotlust van de Amerika
nen opwekt, is terug in een nieuw avon
tuur als zijn bestuurders naar Monte Carlo
gaan om er aan een internationale race
mee te doen. Wat er onderweg en tijdens
de race gebeurt kan men te zien krijgen in
City I en Flora en in nog een tiental andere
theaters in ons land.
De belangrijkste première in Haarlem
treft men in Luxor aan waar het met veel
voorreclame (Simon van Collem als
diepzee-duiker) omgeven pendant van
„Jaws”, de sensatiefilm „The Deep” in
roulatie is gegaan. Meer erover in de ru
briek Films in Amsterdam.
Goed, het is een schoonheidsfoutje aan
een Filmweek die alles bij elkaar toch veel
belangrijks te bieden heeft al zal men
echte verrassende film-vernieuwingen - zo
die nog mogelijk zijn - nauwelijks tegenko
men. Er zijn nu twee dagen van de week
voorbij en het publiek heeft zich om te
beginnen kunnen laten overdonderen door
vernuftige staaltjes van filmtechniek en
opname-trucks in „Star Wars” die een
heelal weten te suggereren waarin plane
ten, ruimteschepen en vliegende forten
vrij spel hebben. John Stears die de afde
ling speciale effecten onder zijn hoede
- had, kreeg zijn ervaring op dit speciale
gebied tijdens regelmatige medewerking
aan verschillende James Bond-films, en
designer John Barry en camerarnan Gil
Taylor deden routine op bij Stanley Ku
brick, respectievelijk bij „A Clockwork
Orange” en „Dr. Strangelove”.
Uiterlijk valt er dus heel wat te bekijken
aan de film van George Lucas, nota bene
de regisseur van het bescheiden „Ameri
can Graffiti” die ditmaal werkt met een
thriller-verhaaltje, een beetje wildwest
achtig, dat in een gewone omgeving ge-
filmd, geen hond in de bioscoop zou bren
gen. In de fantastische wereld vol techno
logisch speelgoed als computers en robots,
waar men elkaar bestrijdt met laser-stra-
len inplaats van colts of machinegeweren,
krijgt de eenvoudige intrige van de gekid
napte prinses Leia (Carrie Fisher) die door
een stelletje jeugdige opstandelingen be
vrijd wordt uit de handen van de macht-
hebbers van het Melkweg-systeem, een
speciale attractie die dan ook verantwoor
delijk moet zijn voor het ongekende succes
van de film in Amerika. Waaraan mis
schien ook de grapjes op de technologi
sche vooruitgang het hunne hebben bijge
dragen.
Op die eerste avond van het festival
heeft Luxe in het alternatieve programma
een serieuzere toon aangeslagen. Daar is
namelijk de Filmweek geopend met de
documentaire „Etnocidio” van de Canade
se filmer Paul Leduc. „Etnocidio” geeft
een aangrijpend relaas over de volkeren
moord op de Otomi-Indianen die een hon
derd km ten noorden van Mexico City in
het Mexquitaldal wonen. De Mexicaanse
Indianen worden naar het historisch voor
beeld dat Noord-Amerika heeft gegeven,
onderdrukt, uitgebuit en aan een langza
me uitroeiing overgeleverd. Door hen van
hun land te verdrijven, worden de machte
loze Indianen gedwongen in de stad werk
te vinden als arbeiders. Alcohol en slechte
woon-omstandigheden zijn daarna verant
woordelijk voor meer dan 50 percent van
het hoge sterftecijfer.
Een documentaire dus niet over het le
ven maar over dood en uitmoording van
een hulpeloze volksstam die door de be
schaving en als gevolg van een hedendaag
se kolonisatie uit elkaar gedreven wordt,
zijn samenhang verliest evenals zijn cultu
rele identiteit. Leduc’s dramatische aan
klacht werd merkwaardig genoeg door
een vorige regering gefinancieerd via het
ministerie van Opvoeding, kreeg talrijke
nationale onderscheidingen, maar vond in
eigen land geringe verspreiding. Waar wel
helemaal een einde aan zal zijn gekomen
nu inmiddels een nieuwe regering in Mexi
co aan het bewind is gekomen die zich
weinig gelukkig voelt met een film die niet
tijdig door de censuur verboden werd.
Aansluitend op de Canadese bijdrage
die de geëngageerdheid van het Luxe-pro-
gramma al dadelijk duidelijk stelde, werd
de Zweedse film „Langt borta och nara”
vertoond, letterlijk vertaald „Dichtbij en
Ver af” van de vrouwelijke regisseur Mari
anne Ahrne. In de vorm van een speelfilm
plaatst zij twee vormen van psychiatrische
behandeling tegenover elkaar in het geval
vair een patiënt die weigert te praten. De
behandelende geneesheer, dr. Jaeger,
houdt het op medicijnen en analyse en
tenslotte zelfs op shocktherapie, de betrok
ken therapeute Mania (gespeeld door de
Finse actrice Lilga Kovanko) zoekt het
meer in persoonlijk contact en raakt emo
tioneel te veel betrokken in de zaak. Bei
den mislukken in hun geneesmethodes,
alleen een vriendin van de patiënt zal
uiteindelijk meer succes weten te boeken.
De tweede dag is wat lichter van toon
geworden. Allereerst is in Rembrandt
Truffauts bescheiden meesterwerk
«L’Homme qui aimait les Femmes” in pre
mière gegaan en heeft Luxe naast een
nostalgieke Zweedse muziekfilm „Sven
Klangs Kwintett” spelend in de vijftiger
laren, de Italiaanse satire „Teléfoni Bian
chi” van Dino Risi op het doek gebracht.
Telefoni Bianchi verwijst naar de com
merciële Italiaanse films van de dertiger
en veertiger jaren die steeds als vorm van
escapisme, in de betere milieus speelden
en altijd wel een witte telefoon - teken van
•uxe - in beeld brachten. Risi’s film speelt
tassen 1932 en 1945 en behandelt de bele
venissen van Marcella (Agostina Belli) die
als kamermeisje haar avontuurlijke car
rière begint, waarbij zij het niet zo nauw
ueemt met de liefde en zelfs de Duce als
minnaar krijgt. Deze introduceert haar in
4e Romeinse filmstad Cinecitta.
Marcella neemt de artiestennaam Alba
Doris aan en wordt de lieveling van het
bioscooppubliek. Maar na de val van de
Duce moet ze vluchten en geraakt ze in
nieuwe avonturen. Parallel met deze ver
wikkelingen krijgen we de levensloop van
Marcella’s verloofde uit de begintijd, de
groenteman Roberto te zien die de oorlo
gen in Abessinië, Spanje, Noord-Afrika en
«usland meemaakt. Hun beider leven
Oranje” voor de vierde week in Palace en
„Verdwenen in de Bermuda Driehoek”
ook voor de vierde week in Lido. In de
nachtvoorstellingen komt Palace met
„Open Season” van Peter Collinson met
Peter Fonda als de leider van een stelletje
oud-Vietnammers die zich eens per jaar
gaan uitleven in de jacht maar dan men
senjacht. Ze kidnappen deze keer een jong
stelletje dat het weekend gaat picknicken
en dat ze dan later los laten in het uitge
strekte merengebied om er jacht op te
maken. Een onaangename film van een
beetje zieke geest. In Frans Hals „De rode
Zon” een avontuurlijke western van Te
rence Young met Charles Bronson, Alain
Delon en de Japanner Toshiro Mifune.
Roxy heeft „Women in Love” van Ken
Russell naar een beroemde roman van
D. H. Lawrence met Glenda Jackson, Alan
Bates en Oliver Reed. Studio heeft in de
nachtvoorstellingen en op maandagavond
„The Man who fell to Earth” aange
houden.
waar „Si c’était a refaire” (Als ik het nog
eens over kon doen) van Claude Lelouche
draait. Kort samengevat komt de inhoud
van de film er op neer dat d^ mooie Cathé
rine Deneuve vijftien jaar in de gevange
nis heeft gezeten na moord op een vroege
re directeur die haar verkrachtte. Haar
verloofde en medeplichtige pleegt zelf
moord. Om haar gevangenistijd niet nutte-
tegen een science fiction-decor
dan met meer inspraak van de getroffen
bevolking dan van de plaatselijke en lan
delijke autoriteiten die de gang van zaken,
als beschreven in „Soleil des Hyènes
slechts zullen toejuichen omdat land en
plaats er wel bij varen.
Zodat op de tweede dag van de Film
week de discussie al op gang kan komen
en zaterdag voortgezet kan worden als
Anges Varda’s feministische „L’Une chan
te, l’Autre pas” en „Dat Brot des Backers”
in Luxe te zien zijn.
vormt een cynisch commentaar vol zwarte
humor op een stuk Italiaanse ge
schiedenis.
In „L’Homme qui aimait les Femmes”
tekent Truffaut een aandoénlijk en enigs
zins tragisch beeld van een jongeman die
van de liefde houdt, in eerste instantie
gefixeerd is op lopende vrouwebenen en
voortgedreven wordt op zoek naar het
mysterie vrouw. Hij meent dit pas te kun
nen doorgronden als hij zoveel mogelijk
vrouwen in bed heeft gehad en hij kan
voor ieder van zijn minnaressen niet lan
ger dan 24 uur uittrekken. Betrand Mora-
ne is geen Don Juan, geen'goedkope ver
sierder of voyeur, hij houdt van vrouwen
maar er zijn er te veel om lang van ieder
van haar ie houden. Vandaar zijn korte
ontmoetingen, het snelle afscheid en de
dagelijkse jacht op nieuwe vrouwen die in
eerste instantie zijn aandacht trekken
door haar sierlijke loop en haar welge
vormde benen. Een Frans criticus heeft
eens gesuggereerd dat Truffaut na in „La
Nuit Américaine” zijn liefde voor het fil
men te hebben beleden en in „Argent de
4?
