pagina
Waanzin
Concertagenda
Belafonte
Joan Baez
Jazz from Newport
Theater-rock
Pretentieloos
Stranglers
„ALLES BLIJFT BU HET OUDE IN DIT VAK
e
Acteur worden: kiezen
voor minste weerstand
»g
itakt
tel.
iring
rko-
aan
per
<-
I Robert Mitchum was even in Nederland ter gelegenheid van de première van
The Amsterdam Kill, een heroine-thriller waarvoor opnamen werden gemaakt op
de Utrechtse paardenmarkt, op de Aalsmeerse bloemenveiling en op een aantal
(toeristische iokaties in Amsterdam. The Amsterdam Kill, gemaakt door Robert
Clouse die tot voor kort gespecialiseerd was in karate-knokkers, lijkt nauwelijks
een behoorlijk onderwerp van gesprek. Een stuk interessanter leek het de
Amerikaanse acteur (bekend van 76 films) aan te spreken over het feit dat hij zo
wist in Londen voor de tweede keer in drie jaar tijd de hoofdrol gespeeld heeft in
een nieuwe versie van een Chandler-film
Robert Mitchum houdt audiëntie in een luxueuze suite van het deftige hotel
(.'Europe, waar je je nek breekt over de lege flessen. Het moet erg gezellig zijn
geweest de avond tevoren.
I Aan het trage tempo waarmee hij zijn rose overhemd in de groene pantalon
(rommelt, zou je kunnen opmaken dat de acteur problemen heeft met het
beginnen van een nieuwe morgen.
Robert Mitchum in „The Amsterdam Kill" (links) en in „The last Tycoon” (foto rechts).
1
Robert Mitchum speelt
Ss
llllltllllllllllllllllllllllllllllll
1
Wat wordt uw volgende film?
Dat is waar u nog voor acteert?
LZJ. LL LLl t
I
Hugh Cornwell van The Stranglers
Harry Belafonte
F
gekend heeft, Rin Tin Tin is geweest.
En dat was een hond dus”.
November levert traditiegetrouw een
drukke concertagenda op, zeker wat de
lichte muzieksoorten betreft. Ofschoon
de jazzmaand oktober nog maar net
achter ons ligt, biedt de Rotterdamse
Doelen het jaarlijkse Jazz from New-
port-festival aan. De komende editie
oogt wat gedegenereerd in vergelijking
met wat het festival vorig jaar te zien
gaf. Sterren als McCoy Tyner en Sonny
Rollins zijn dit jaar niet van de partij,
maar misschien vindt U iets van uw
gading in het volgende rijtje artiesten,
dat zaterdag 12 november vanaf 15 uur
tot 3 uur ’s nachts zal optreden.
speeld. Sorry dat de vraag niet origineel
is, maar Marlowe spelen is sinds Bo
gart het gedaan heeft, heel lang be
schouwd als een riskante onderneming.
U doet het meteen twee keer.
„Het is een pure coïncidentie. En ik
kan er verder weinig over zeggen, aan
gezien ik die vroegere Chandlerverfil-
ming nooit gezien heb, eerlijk gezegd.
Hoewel, laatst trof ik op de televisie
toevallig een stukje aan van The Big
Sleep, met Bogart. En toen ben ik me
inderdaad gaan afvragen hoe ik ooit
aan een nieuwe verfilming heb kunnen
mee werken. In 1946 namen ze nog tijd
voor het maken van films, bij ons kon
dat niet. Winner werkt als geslagen
door waanzin, neemt er de tijd niet voor
expressies te registreren van wat voor
aard dan ook. Hij vliegt van de ene
scène naar de andere. Het is wel jam-
Twee dagen eerder verzorgt de „ko-
ning van de calypso", Harry Belafonte,
een eenmalig concert in Nederland en
wel in het Haagse Congresgebouw op
donderdagavond 10 november. Vorig
jaar om deze tijd bezocht hij Neder
land ook en liet bij de heren recensen
ten een grote indruk achter, en niet
alleen omdat hij nog steeds zijn kas
successen d la Island in the Sun brengt.
Belafonte, ervaren in het film- en tv-
werk, weet als geen ander een werve
lende en subtropische show op de plan
ken te zetten.
het gebeuren zich weer naar de hal
waar achtereenvolgens het Ferdinand
Povel-Frans Eisen kwartet en het Duke
Ellington Orchestra (onder leiding van
diens broer Mercer) zeker van wanten
zullen blijken te weten. Een andere
hoofdattractie, de George Duke Band
een formatie rond de toetsenman die
ooit deel uitmaakte van Zappa’s Mo
thers Of Invention zal de grote zaal
vanaf 22 uur weten te boeien. De klei
nen uurtjes worden tenslotte in de hal
doorgebracht met het Trio-Manus, het
George Lewis Quartet en het Sam Ri
vers trio.
mer dat het tegenwoordig zo moet
gaan, maar ze kunnen het van mij krij
gen zoals ze het hebben willen. Willen
ze het slecht hebben, dan kunnen ze het
slecht krijgen”.
Behalve een mogelijk ontroerend
weerzien met allerlei ouwe getrouwen,
zoals toetsenbespeler en zanger Ben
Sidran (woensdagavond 16 november
in het Amsterdamse Paradiso), soulko-
ningin Aretha Franklin (woensdag
avond 23 november in het Amsterdam
se Concertgebouw), de Engelse topfor-
matie Yes (donderdagavond 24 en vrij-
Na de laatste jaren in tamelijk
sjieke produkties te hebben gezeten on
der prominente regisseurs als Ri
chards, Pollock en Kazan, nam u de
hoofdrol in een pretentieloze knokker
als The Amsterdam Kill. Hoe kwam dat
zo?
„Een ramp! Een complete ramp! Hij
wist het van tevoren hoor, maar dat
vindt hij dan leuk. Hij vindt het ook
verschrikkelijk leuk dat de vakbonden
hem bovenaan op de zwarte lijst heb
ben gezet. Nee, een masochist zou ik
hem niet willen noemen, wel een sadist.
Al moet ik toegeven dat hij ook zichzelf
niet spaart. Michael Winner is hyste
risch, heeft een onmogelijk karakter.
Ik weet niet hoe hij erin slaagt te
overleven. Hij schijnt een paar films te
hebben gemaakt die goed liepen, ik heb
ze niet gezien. Een onmogelijke man
Er was een scène in een garage en ik
probeerde Michael iets uit te leggen.
Hij had geen tijd om te luisteren, dus ik
greep hem vast, tilde hem op en schud
de hem door elkaar. Je zult het niet
geloven, maar hij scheet in zijn broek
van angst. Echt zijn broekspijpen
volik wilde hem alleen iets uit
leggen
Winner heeft daar ook een film
over gemaakt Won Ton Ton, The Dog
That Saved Hollywood.
dagavond 25 november), de voormalige
protestzangeres en folkster Joan Baez
(zondagavond 27 november in de Rot
terdamse Doelen; de eerste keer dat zij
in ons land optreedt!) en het jazzy scat-
gezang van Al Jarreau (de dag erna in
het Amsterdamse Carré), biedt novem
ber nog het een en ander aan nieuwe
artiesten.
De verrassing van de maand hebben
we tot het laatst bewaard. De Tubes,
een fameuze theater-rockgroep uit Ca-
lifomië, doet op zondagavond 20 no
vember voor het eerst ons land aan. De
formatie is in staat tot een show waar
in projectie, video, film, belichtings
technieken en allerlei mime- en thea-
tervaardigheden zijn geïntegreerd tot
een geheel dat de toeschouwer met
verbijstering slaat. Zo willen de recen
senten aan de overzijde van de grote
plas ons althans doen geloven. Als de
helft er van waar is, lijkt het nog de
moeite waard.
„Ja, voor een gratis lunch en een
reisje. Acteren is tenslotte ook het eni
ge wat ik kan. De rest heb ik allemaal
wel eens geprobeerd, maar daarmee is
het niets geworden. Ik was vrachtwa
genchauffeur, arbeider in de Lockheed-
fabrieken, verkoper van sinaasappel
sap. Acteur worden was een kwestie
van kiezen voor de weg van de minste
weerstand. Tijdens opnamen voor een
western zat ik een keer vlak naast de
camera, toen ze een cowboy te kort
kwamen en er in mij een meenden te
herkennen, want ik had paardepoep aan
mijn schoenen hangen en sprak met
een Texaans accent, vonden ze. Ik ben
nota bene in New York op school ge
weest en zag daar voor het eerst van
mijn leven paarden. Maar even goed
kwam ik zo terecht als bandiet in Hopa-
long Cassidy en dat heb ik dus jaren
lang volgehouden”.
„Tyrone Power vroeg me later nog
eens wanneer ik van plan was mijn
neus recht te laten zetten, want die was
jaren tevoren gebroken in de tijd dat ik
mijn brood verdiende met boksen. Ik
had er niks aan laten doen, want ik kon
nog uitstekend ademen. Ik heb hem
toen toch maar laten fatsoeneren ik
zit nu 35 jaar lang in het vak en dat is
dus veel te lang. Nee, belangrijke ont
wikkelingen heb ik tussen 1942 en 1977
niet meegemaakt. Alles blijft het oude
liedje. Het gaat maar door”.
Robert Mitchum speelt iemand die de
schok van zijn leven te verwerken
krijgt, een excuus om snel de Bourbon-
fles weer naar zijn mond te brengen en
te laten klokken: ’’Wéér een volgen
de film. Komt er dan nooit een einde
aan. Help! Ik moet er niet aan den
ken Nou ja, ik ga weer zo’n soort
Midway-optreden weggeven. Al Ruddy
vroeg me voor een film die Mathilde
gaat heten, over een boksende kangoe
roe. Zes dagen werk. Drie dagen in
Reno en drie in Los Angeles. Take the
money and run!
moest, nou dan was het een knap lange
lunch geworden. Niet dat ik zo flauw
ben uitgevallen hoor, tenslotte ben ik
hier in zo’n stinkgracht gesprongen en
heb de tetanusinjectie achteraf nog zelf
kunnen betalen ook. Maar goed ik zei
dat dan tegen Bob Clouse. Hij haalt een
van die dopjes uit een oor en mompelt
iets terug van „bedoelt u te zeggen dat
ook uw belastingen zijn verhoogd?”
Er viel niet met hem te communiceren.
Toch was het met hem prettiger samen
werken dan met Michael Winner, Clou
se doet alles op zijn gemak, blijft bed
aard. Je kunt naast hem dood vallen en
dan gaat hij nog door, want hij had je
niet horen vallen. Echt zo doof als een
kwartel. Eigenlijk weet ik ook niet hoe
je dan films kunt regisseren, maar hij
doet het”.
wondert me niets. Het was een Engel
stalige produktie, maar in Nederland
was er een Nederlandse script girl die
haar aantekeningen maakte in een
soort Engels met Nederlands accent. In
Hongkong hadden we een Chinees
meisje, die schreef Engels in een Chi
nese versie. Dan vraag je om proble
men: de mouwen van je jasje kunnen
van het ene moment op het andere
veranderen van blauw in groen”.
„Robert Clouse, een van mijn regis
seurs was doof in stereo. Ik had het er
een keer over dat het misschien wijzer
was een bepaald acrobatisch klusje niet
door mij te laten opknappen, maar door
een stuntman. Want als een stuntman
zijn been breekt, pak je een andere
stuntman. Maar als ik een week plat
Zo concerteren de nieuwkomers Ul
travox! en Dictators respectievelijk op
vrijdagavond 11 en zaterdagavond 12
november in Paradiso, dat zijn podium
hoe langer hoe meer beschikbaar stelt
voor jonge, veelbelovende punk- en
new wave-groepen. Zo debuteren The
Boys (donderdag 17) en Blondie (zater
dag 19 november) er. De toonaangeven
de Stranglers zijn er precies zes weken
na hun Nederlandse debuut opnieuw
present. Deze Engelse punkgroep,
ietwat voortbordurend op wat de Doors
ooit deden, ontpopt zich als een krach
tige publiekmagneet. Ze spelen dan
ook tweemaal, waarschijnlijk op dins
dag 22 en woensdagavond 23 november.
Drie jaar geleden heeft u onder
Hek Richards al eerder Marlowe ge-
Robert Mitchum graait een halfvolle
les whisky van een tafel, zet die aan
ijn lippen en laat het even doorklok-
en. Dan is het gesprek op gang: „Heeft
lichael Winner dat gezegd. Zozo! Ik
reet niet wat hij dan bedoeld kan heb-
ten. Ik weet alleen dat Winner een film
net een opname-schema van twaalf
reken in een schema van acht weken
leeft geperst. Dat we 14 uur per dag
noesten pezen, acht dagen per week,
lij deed alle toiletten op slot en hield
ïdereen flink bezig. Dat is typisch
iichael Winner. Waarom hij juist mij
oor deze film heeft genomen, ik weet
et niet. We hebben heel weinig ge-
neen. Onze verhouding was er een als
„a— nssen de markies De Sade en iemand
lie probeert te overlevenDit was
en originele vraag. Ga door”.
„Wel, ik bedacht dat ik zo een leuke
trip naar Amsterdam kon maken en nog
eentjê naar Hongkong en een gratis
lunch. Dat is zo slecht niet. Ik heb hem
nog niet gezien Nee, dat is waar, ik
hou er niet van om me netjes aan te
moeten kleden, de auto te pakken en
naar een theater te rijden enkel en
alleen om mezelf te gaan bekijken
Als ik timmerman was geweest, zou ik
niet graag iedere deur willen gebruiken
die ik ooit had getimmerd. Ik geloof
niet dat ik voor The Amsterdam Kill
een uitzondering hoef te maken”.
„In Londen zei men mij dat er aan die
film geen touw is vast te knopen. Ver-
illlllllllllllllllllllllllllllllllll
Mitchum als Phi
lip Marlowe in
„Goodbye, my lo
vely”.
Het Frits Katee Kwartet, Hans Dul-
fer en de Perikels en Stu Goldberg
spelen tussen 15 en 18 uur in de hal en
zullen zeker met veel charme de wat
kille atmosfeer van het gebouw weten
te verjagen voordat de Lightning Hop
kins Blues Band (18 uur) en het Freddie
Hubars Quintet (19 uur) schitteren in
de grote zaal. Vervolgens verplaatst
V
Mitchum tijdens
zijn interview in
Amsterdam.
„Dat is ook wat Johnny Huston een
keer zei: „Willen jullie een slechte
film? Dat kan, het kost iets méér, maar
je kunt hem slecht van me krijgen!”
Je wordt niet gehuurd om een film goéd
te doen, je wordt gehuurd om een film
te doèn Je hebt nu al veel mensen
die genegen zijn om een ovatie te gaan
geven voor Michael Winners The Big
Sleep, omdat de film in maar acht we
ken gemaakt werd. Een gouden start
Bravo! Als je die mensen van Van Gogh
of Rembrandt laat zien, vragen ze eerst
hoe lang heeft die man aan dat doek
zitten schilderen? Acht dagen?, hoe be
staat hetApplaus!God maakte
een boom in twintig minuten. Ap
plaus!! de filmbusiness. Je moet je
in mijn vak altijd goed realiseren dat de
grootste filmster die de wereld ooit
voor een gratis lunch
)ie slaperige blik zegt niets, zo kijkt
lobert Mitchum altijd. Het is zelfs een
oort handelsmerk. En zijn oogjes be
ginnen zo waar heel wakker te glim-
nen, als hij mij de pas afsnijdt tijdens
iet stellen van de eerste vraag.
„Ja inderdaad, ik heb nu voor de
weede keer in korte tijd Philip Marlow
gespeeld. En nu wil jij me een van de
olgende vragen stellen: of ik het een
Uitdaging vind om rollen te spelen die
l! een keer een klassieke vertolking
(ebben gekregen van Humphrey Bo-
lart, of ik het wel in orde vind dat het
verhaal van The Big Sleep getransfor-
neerd is naar het Jaar 1977, of ik er
vertrouwen in heb dat de Engelsman
Michael Winner de film zelfs in Londen
laat spelen, in plaats van in Los Ange-
lïs. Geef me één originele vraag over
Uit onderwerp en ik sta tot je beschik
king".
Grnmpfh eh Michael Win
er heeft gezegd dat The Big Sleep een
lm wordt waar meer „Michael Win
er" in gestopt zal worden dan in enige
an zijn vorige films. Waarom denkt u
\at Winner u dan als hoofdrolspeler
\eeft genomen?
