The Life and Times of Joe of England in Mickery
i
Residentie
Expositie over
strijkkwartet
Dieppeilende werken
Perspekt in
Toneelmuseum
lomogeen
imponerend gezongen
Jinder publiek
rij concerten
DAMIATE EXTRA
Winterreis naar
Hoog-Sauerland
I
■E
£1
Concert HCOV met ontroerende subjectiviteit
VEEL MENSEN LETTEN ALLEENlMAAR OP HET SEX-APPEAL
Beroerd
door John Oomkes
Componist Richard
Addinsell overleden
Premieres
- 4
15
VOENSDAG
KUNST
f
akkommodatie:
inbegrepen:
s
i
Inlichtingen bij al onze kantoren
reistijden:
AMSTERDAM. In Mickery is vanaf heden tot en met 27 november
een oude bekende uit Engeland te zien: de theatergroep 7:84, één der
beste Engelse gezelschappen op het gebied van politiek theater en dat
wil nogal wat zeggen. Stuwende kracht van de groep is schrijver-
regisseur John McGrath, van wie eerder-in ons land ook via Mickery
de socialistische musical Yobbo Nowt (1976) en het jaar daarvoor de
tegen de multinationals gerichte produktie Lay off zijn gespeeld. Nu
staat 7:84 (de groep ontleent zijn interigerende naam aan de stelling
dat in Engeland 7 percent van de bevolking 84 percent van de rijkdom
bezit) in Mickery met The Life and Times of Joe of England.
Op maandag 27 februari 1977 organiseert
DAMIATE PERS een 7-daagse reis naar het
plaatsje Fredenburg in Hoog-Sauerland.
Dit arrangement is speciaal samengesteld voor onze lezers,
reissom:
■x
1
(ADVERTENTIE)
7:84 geeft aanstekelijke show weg
ren
JAAP STORK
9 9
Blondie heeft genoeg van oppervlakkig imago
Als zijn schatje in verwachting
A
Deborah is Blondie’s image ten
Telefonisch via nr. 31 31 50
(Hoyman Schuurman
- van 13.00 tot 17.00 uur).
Het kwartet in F klein opus 80 van
endelssohn kon echter wel wat minder
Iheid en wat meer nuance hebben
leen in het derde deel, adagio, kwam
dge poëzie om de hoek kijken terwijl
et name in dit werk de eerste violist
ilistisch zo nu en dan van de rest van het
isemble wegraakte.
Alan Ford en Tim Munro in The Life and Times of Joe of England door de Engelse
groep 7:84. (Foto Bob van Dantzig).
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. De Technische Thea
tergroep Perspekt gaat tot 27 februari
exposeren in het Toneelmuseum, Her
engracht 168 in Amsterdam. De ten
toonstelling, die tot 27 februari duurt,
zal een beeld geven van de activiteiten
van het Haarlemse gezelschap, vanaf
de oprichting in 1969 tot nu toe.
De naam van de expositie in het To
neelmuseum is dezelfde als die van het
kleine eigen theatertje van Perspekt, in
De Egelantier in Haarlem: „Pierrots
Paradise”.
Perspekt zal de tentoonstelling een
levendig karakter geven door de vele
theatermiddelen welke de groep altijd
gebruikt ook daar te laten zien. Dat
betekent het tonen van decors, car
toons, film, geluid, projectie en belich
ting. Er zijn ook scènes nagebouwd uit
vroegere produkties van het gezel
schap, waarin bezoekers kunnen spe
len en ook zelf de beljchtingsappara-
tuur bij mogen bedienen. Een tentoon
stelling dus waar de museumbezoekers
actief bij betrokken kunnen raken, als
zij dat willen. Vanaf aanstaande vrij
dag is de expositie geopend.
Zo licht trappen we nou weer niet
in haar verhaaltje. „Toch is het zo”,
verzekert ze en haar vuurrode lip
pen vormen een pruilmondje uit te
leurstelling over zoveel argwaan.
„Ik had mijn haar al veel eerder
geblondeerd. Dat was al zo. Ik ben
echt zo. „Nu, dat nemen we dan
maar even aan, temeer daar de ver
halen over een grote collectie kleren
uit de jaren vijftig en zestig op waar
heid blijken te berusten. Maar houdt
ze zichzelf niet voor de mal; hoe kom
je tenslotte van zo’n imago af? Debo
rah: „Ik weet het niet, maar als we er
niet naar streven lukt het nooit. Het
was helemaal niet mijn bedoeling
om het beeld zo te beheersen”.
Wederom is McGrath de auteur van deze
musicalachtige produktie waarin de vin
ger gelegd wordt op velerlei gewonde plek
ken binnen de (Engelse) samenleving. Dat
gebeurt met behulp van een soort reisver
haal over de jongen Joe uit Sheffield, die
naar de wereldstad Londen trekt om daar
fortuin te maken. Joe maakt daar heel wat
mee en ondergaat alles met een naïeve
vriendelijkheid en verbazing. Hij doet al
lerhande klusjes om in leven te blijven,
ontmoet er een vriendin die hij ook weer
kwijt raakt en komt tenslotte terecht bij
een gentleman in zaken. Er wordt grof
geld verdiend, maar Joe ondervindt ook
spoedig hoe betrekkelijk persoonlijke
macht in het zakendoen eigenlijk is.
7:84 is een gezelschap van uitstekende
actrices en acteurs. De groep heeft in het
verleden al aangetoond met hoeveel ge
mak en met welke eenvoudige middelen
een perfecte show kan worden gemaakt.
Deze nieuwe musical loopt eveneens ge
olied en er valt heel wat in te genieten door
de humoristische wijze waarop de spelers
zonder uitzondering te werk gaan. Er is
sprake van een aanstekelijke show en een
milde satirische aanpak van de behandel
de problemen, minder diepgravend dan in
vorige programma’s van dit gezelschap, al
dient hieraan te worden toegevoegd dat
7:84 nooit een groep was die vervelend
drammerig werd. De politieke geënga
geerdheid werd steeds smakelijk verteer
baar gepresenteerd, maar toch zeker met
voldoende doorzicht op wat er eigenlijk
niet deugde. In grote trekken is dat nog
wel zo, al constateer ik toch wat meer
gezapigheid.
Die opmerkelijker strijdbaarheid van
vroeger richt zich nu misschien meer dan
ooit op de artistieke prestaties. In The Life
Addinsell, die in 1904 in Oxford werd
geboren volgde na een rechtenstudie een
korte muziekopleiding aan het Royal Col
lege of Music in Londen en studeerde aan
het einde van de jaren ’20, begin jaren ’30
in Berlijn en Wenen. In 1933 zou hij voor
twee jaar in de Hollywood-studio.’s in de
Verenigde Staten gaan werken.
The Taming of the Shrew, Alice in Won
derland en L’Aiglon van Noel Coward zijn
toneelstukken waarvoor Addinsell muziek
heeft geschreven, daarnaast schreef hij
voor de film Goodbye Mr. Chips.
1 week 395 - per persoon, voor 1-persoons kamers
- beperkt aantal - geldt een toeslag van ƒ25.- per
persoon. Kinderen tot en met 12 jaar. mits op de kamers
van de ouders ondergebracht,
betalen f 260 -
2-persoons kamer met douche/bad en toilet in een
eerste klas pension op enkele minuten lopen van het
centrum van het dorpje Fredenburg
om te worden aangeklaagd. Ja, ’t is
achterlijk, ik weet het, maar het
staat gelijk met verkrachting. Nou,
zo’n jongen kan zijn toekomst wel
vergeten; die moet gewoon naar een
andere staat. Ik kende van nabij
zo’n Sex-Offender - de titel is na
tuurlijk wat aangepast - en besloot
er over te schrijven”.
Deborah: „Het is aan de andere
kant ook weer niet zo dat die jaloezie
telkens terugkomt. Dat heb ik nu
wel gezien. Er zijn ook wel wat op
pervlakkiger songs als Kung Fu
Girls bijvoorbeeld, dat we maakten
nadat we zo’n Chinese knokfilm
hadden gezien. Op de nieuwe elpee -
die is vrijwel gereed - staat bijvoor
beeld een nummer over een homo
fiele relatie, ook al zo’n gevaarlijk
onderwerp in de States. Ik geloof
niet dat er meer dan een derde van
alle Amerikanen voor Anita Bry
ants actie is als het er op aankomt,
maar er over praten is een andere
zaak. Ze zijn nog zo behoudend, dat
de voorlichting vaak onvoldoende
is. Zo’n sex-offense een meisje dat
ongehuwd in verwachting raakt)
komt heel wat voor”.
Blondie, dat wil zeggen Deborah
Harris en haar verloofde, gitarist
Chris Stein - die tijdens het grootste
gedeelte van het gesprek zwijgzaam
zat toe te luisteren - Frank de Freak
(gitaar), Nigel Harris (bas), James
Destri (toetsen) en Clement Burke
(drums), maken momenteel haar
Europese debuut. Zaterdagavond
wordt een enkel Nederlands con
cert in het Amsterdams Paradiso
gegeven, dat vermoedelijk te klein
zal blijken te zijn voor die gelegen
heid. Niettemin wordt het concert
aanbevolen en lijkt het verstandig
eerder dan 22 uur aanwezig te zijn.
Toneelgroep Theater brengt zaterdag
19 november in de schouwburg in Arnhem
de première van De Gek van de Britse
schrijver Edward Bond. Dit laatst stuk
van Bond bestempelden de gezamenlijke
Engelse critici tot,het beste stuk van 1976.
Het speelt zich af op het platteland tussen
1815 en 1864. Centraal staat John Clare,
gespeeld door Carol Linssen, een man uit
het gewone volk dat in opstaijd komt tegen
het establishment. Toch vervreemdt hij
van zijn makkers en wordt opgenomen in
een culturele wereld waarin hij zich niet
thuis kan voelen. Aan het spel werken
negentien acteurs en actrices van Theater
mee. De regie is van Ger Thijs, de vertaling
van Pé Hawinkels en het decor en de
kostuums zijn ontworpen door William
Dudley.
Ook aanstaande zaterdag in première:
De Rovers van Friedrich Schiller, ge
speeld door Zuidelijk Toneel Globe. De
regie heeft Ulrich Greiff, die vorig seizoen
Voorjaarsontwaken van Wedekind bij
Globe regisseerde. De Rovers gaat over
een groepje gestudeerde burgerzonen die
zich onder leiding van Karl Moor terug
trekken, uit de geordende maatschappij
om in de wouden van Bohemen hun eigen
leven te gaan leiden. Ook hier is de verta
ling van Pé Hawinkels; Wolf Münzer ont
wierp decor en kostuums. Medewerken
den onder andere Siem Vroom, Henk Rig-
ters, Theu Boermans, Huib Rooymans.
In Shaffy volgt vanaf 22 november (t/m
3 december) een „afscheids-Conïeback”
van The Bamsisters. De dames Bam, die
naar België zullen verhuizen, beloven met
een geheel verouderd „nieuw programma”
te komen. Zuster Agathe en zuster Betty
zijn theaterdames die moeilijk in het ga
reel zijn te houden. Het is hun zoveelste
comeback in Nederland en de vaste Shaf-
fy-bezoekers zien ze graag komen. Ko
misch theater, liedjes, sketches.
Zware accenten kreeg ook het kwartet in
groot opus 76 nr.3 (het „Keizer” kwartet)
in Joseph Haydn mee, hoewel het spel
ichmsch gezien) hier weergaloos knap
as. Iets meer nuance en verfijning was
er wel op zijn plaats geweest. Wat overi
gs in mindere mate opging voor het
reede deel van dit kwartet, waarin het
i ostenrijkse volkslied „Gott erhalte Franz
en Kaiser” op bijzonder oor strelende wij-
1 van variaties wordt voorzien en waar de
ireiste zangerigheid en lichtvoetigheid
ildoende uit der verf kwamen.
GEMMA COEBERGH
Mill/
VELSEN. Onder auspiciën van de
•Iser Kunstkring concerteerde dinsdag-
ond het Residentie Strijkkwartet in de
igelmundeskerk te Velsen-Zuid. De vier
strumentalisten (Alexandru Lascae, vi-
•l, Cara Mia Antonello, viool, Andrew
tarrow, altviool en Agnes Jas, violoncel-
die samen dit ensemble vormen spelen
het Residentie Orkest en treden sinds
72 als kwartet op, gaven concerten in
nnen en buitenland en behaalden de
rste prijs bij het Kamermuziekconcours
n Colmar.
Het miskende talent dus. Ik be
sluit tot een controlevraag. In een
van de belangrijkste Newyorkse
clubs liet men zich nogal laatdun
kend uit over bands die door een
vrouw woriien geleid. Patti Smith en
Blondie, de dames zaaiden onrust,
zo luidde de opinie, en de bezettin
gen wisselden daardoor nogal eens.
Deborah reageert furieus, maar on-
edele bezonkenheid getroffen, het Re
quiem tot uitvoer. Met Jan Pasveer als
uitmuntende muzikale coördinator bereik
ten het koor en het vaardig en doorgaans
verzorgd begeleidende NPO een zeer uit
drukkingsvol, evenwichtig vertolkings-
peil.
Waardevolle solistische bijdragen tot het
geheel leverden de met sublieme stemmid-
delen begiftigde bas-bariton Max van Eg-
mond in het „Libera Me”, en de sopraan
Hanneke van Bork, die in verstilde glans
het „Pie Jesu” voordroeg.
Als besluit van dit concert fungeerde de
Cantate „Dona Nobis Pacem” van Ralph
Vaughan Williams, een beklemmende har-
tekreet gericht tegen de zinloosheid van
oorlogsgeweld. Vanaf de smartelijke inzet
en onmiddellijk volgende stevige uitbar
stingen vol cynisme tot en met de louteren
de profetie in het laatste deel heeft het
onder Jan Pasveer’s voortreffelijke direc
tie imponerend zingende HCOV een ont
hullende bewogenheid gedemonstreerd,
die door het uitnemende solistenduo als
mede door de leden van het NPO met een
boeiend orkestraal coloriet in gelijke mate
werd beantwoord.
Een aparte vermelding verdient organist
Simon C. Jansen voor al dynamische en zo
fraai uitgebalanceerde begeleidingen op
het Cavaillé-Coll-orgel.
HAARLEM Jan Pasveer leidde dins
dagavond „zijn” Heemsteedse Christelij
ke Oratoriumvereniging op het traditione
le najaarsconcert in het Haarlems Con
certgebouw tijdens een drietal belangwek
kende, van immense schoonheid vervulde
partituren.
De klinkende resultaten die mede dank
zij zijn inspiratief directie-overwicht door
de koorleden in vertolkingen van Fauré’s
toonzetting van Cantique (Lofprijzing) van
de dichter Jean Racine, van het grootse
Requiem, alsmede van Vaughan William’s
„Dona Nobis Pacem” werden gereali
seerd, wezen in hun welluidende totaliteit
op een bijzondere vereenzelviging met de
dieppeilende, complexe inhoud van ge
noemde werken.
Een verheugende verworvenheid, waar
van de vele honderden aanwezigen via een
in feite steeds aanwezige bezielende vonk
dan ook treffend deelgenoot werden ge
maakt. Dat het knap homogeen opereren
de koor zodoende ruim baan maakte voor
een vaak ontroerende subjectiviteit be
lichtte op loffelijke wijze de niet geringe
artistieke greep die het gedurende de ach
ter ons liggende maanden van studie op de
materie had weten te verkrijgen, al was die
in zuiver technisch opzicht misschien nog
niet overal even muurvast.
Voor de pauze kwam na het inleidende,
mededeelzame Cantique, door HCOV in
Het was dan ook niet verwonderlijk dat
t ensemble overwegend positieve in-
ukken achterliet wat betreft homogeen
menspel, goed gekozen tempi en een
ote geladenheid dn het musiceren. Zaken
e vooral in het strijkkwartet nr. 2 van de
i 1928 overleden) Tsjechische compo
st Leos Janaccek de vlammende
passioneerdheid van deze muziek goed
rtaalden, terwijl ook de zo nu en dan
nwezige melancholie in dit werk dat
titel „Intieme brieven" draagt goed
troffen werd.
Deborah schrijft de meeste songs
voor Blondie, een van de vele jonge
groepen die het stempeltje new wa
ve opgedrukt krijgen, maar die door
hun kwaliteit het levendige bewijs
vormen van het koortsachtige clu-
bleven in New York. Talking Heads,
Television, Mink DeVille, Blondie
het zijn allemaal frisse rockgroepen
uit de Verenigde Staten. Qua stijl
vertonen ze weliswaar niet zo’n gro
te overeenkomst, maar ze hebben
allemaal dezelfde noemer: New
York. Dat is dan ook geen toeval.
Blondie is de enige nieuwe formatie
echter die beschikt over een duide
lijk imago en zo iets is in de regel
niet alleen maar een steuntje in de
rug. Het kan in een verder stadium
een belemmering vormen om je te
kunnen ontplooien.
and Times of Joe of England zijn de indivi
duele prestaties op zowel toneel- als mu
ziekgebied voortreffelijk. Tim Munro is
een ontwapenende Joe, vol verwondering
om alles wat zich rondom hem voltrekt.
Schitterend is Alan Ford als de geschifte
zakenman Baggerdagger, waarin hij een
tot leven gekomen stripfiguur lijkt.
De musici van het gezelschap, dat negen
personen op de planken brengt, spelen ook
toneel als dat nodig is en hun acteerniveau
is beslist niet minder dan dat van de overi
gen. Deze nieuwe musical van McGrath
mag misschien wat veel tijd in beslag
nemen bijna drie uur maar er is wel
een groep bezig waaraan veel te beleven
valt. Dat alles gebeurt in een afstandelijke
niet-realistische speeltrant, waardoor de
behandelde problematiek karikatureel ge
stalte krijgt. Juist die vorm maakt het
allemaal erg verteerbaar. Ik heb er in elk
geval veel plezier aan beleefd. Op 10 de
cember is deze voorstelling in de Toneel
schuur in Haarlem.
KO VAN LEEUWEN
„Dat imago is echt soms om be
roerd van te worden. De mensen
nemen ons nogal eens niet serieus.
Men beschouwt ons als oppervlak
kig, louter visueel interessant. De
concertbezoekers staan meermaals
niet eens stil bij onze muziek. Ze
zeggen alleen maar o, weet je, het is
enkel een brok sex-appeal daar voor
het podium. Ze leidt alleen maar de
aandacht af. Het stelt niet werkelijk
wat voor. Ze zijn niets waard”. Blon
die, Deborah dus strijkt een lok weg.
„Tss, het is helemaal niet makkelijk
om een rockgroep te zijn, om te
vechten voor je plaatsje, om echt
duidelijk te maken dat je er ook nog
bent. Deze band stelt namelijk echt
wat voor. We schrijven goeie liedjes
over zinnige zaken, leveren een fan
tastische show af”.
voeten uit. In het begin leek dat
alleen maar voordelig. De debuutel-
pee, op een enigszins obscuur en
klein label uitgebracht, was nauwe
lijks te verkrijgen, maar de faam
ging voor de groep uit en binnen
korte tijd was Deborah als Blondie
tot ver buiten New York bekend.
Frisse liedjes schreef ze, een beetje
in de stijl van het begin van de jaren
zestig, onbewust beïnvloed door
Phil Spector. Soms wat oppervlak
kig misschien, vaak echter een rake
typering van wat tieners bezig
houdt, compleet met onderling af
gunstige meisjes, die het proberen
aan te leggen met dezelfde jongen.
Deborah heeft echter een beetje ge
noeg gekregen van al die enkel op
haar gerichte belangstelling. De
groep is minstens zo belangrijk,
vindt ze.
als vrouw met rock and roll bezig te
zijn. Twee jaar lang heeft de groep raakt en ze zijn niet getrouwd en
dezelfde bezetting gehad. Gary Va- eh.zeker als ze nog niet volwassen
lentine is er pas kort geleden mee zijn, dan loopt hij een goede kans
uitgescheiden. Zijn vervanger is Ni
gel Harris, die samen met Ray Man-
zarek in Nite City speelde, en we
hebben nu een extra gitarist. Frank
de Freak. Zeer bekend in New York
overigens. Maar eh, elke groep wis
selt naar verloop vah tijd. We zijn
echt geen uitzondering”.
(Van onze kunstredactie)
LONDEN. Gisteren is op 73-jarigc
leeftijd de Engelse componist Richard
Addinsell overleden, Addinsell werd
vooral bekend vanwege zijn muziek voor
toneel- en televisieproducties, musicals
en films. Voor de film Dangerous Moon
light schreef hij onder meer het later zeer
populair geworden Warsaw Concerto
waarvoor hij bekende fragmenten van
andere componisten overnam.
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. De zaalbezetting bij
fkestconcerten in Nederland loopt terug,
a in de afgelopen vijf jaar een opleving
hebben doorgemaakt. Dat blijkt uit de
jfers die het Centraal Bureau voor de
Ürtistiek over het seizoen 1975-1976 be-
mdmaakte. Het percentage liep van 78
aar 77 percent terug, ondanks het grote-
e concertaanbod (van 1349 toegenomen
)t 1448) en het gestegen aantal bezoe-
ers. In Noord-Holland liep de zaalbezet-
ing ten opzichte van het seizoen 1974-
W5 met twee percent terug. Het concert-
inbod daalde van 315 tot 307 en er kwa
len ruim vijfduizend bezoekers minder.
AMSTERDAM. „Het is onge
lukkig dat het zo ver gekomen is. Al
die publiciteit werkt natuurlijk zo
wel positief als negatief Tuurlijk, ’t
is voordelig voor mij en voor de
groep, maar het werkt ook nadelig”.
Deborah Harry tuurt door haar half
geloken ogen, waardoor haar enor
me geblondeerde toef haar nog ster
ker op een suikertaart doet lijken en
vult haar betoog aan. „Blondie
wordt nu eenmaal met mij geïdenti
ficeerd, we hopen dat dat straks
minder sterk wordt, maar eh 't is
wel logisch aan een kant natuurlijk.
Ik ben zo geworden, hè?Het middel
punt. De pers heeft dat dadelijk
aangepakt. Ik was het enige meisje
tussen vier, vijf kerels en dan nog
blond haar”. Deborah Harry, alias
Blondie, neemt een slok van haar
glas vruchtensap. Geen mens zou
vermoeden dat dit levende zinne
beeld al 32 is en hoe bang ze is niet
serieus te worden genomen.
Uit de cijfers van het CBS blijkt tevens
at de provincies Utrecht, Noord- en Zuid-
blland de meeste concerten te bieden
adden. Er waren zes gemeenten met vijf-
of meer concerten. Naast Haarlem wa
il dat Amsterdam, Arnhem, Den Haag,
ïroningen en Rotterdam. De in totaal 509
oncerten in deze gemeenten trokken bij-
H61 percent van de bezoekers.
De favoriete componist is Mozart. Met
Hum vierhonderd uitvoeringen werd zijn
jsrk het meest gespeeld. Na hem komen
«thoven, Johann Sebastian Bach, Jo-
Bnn Strauss jr. en Tsjaikovsky. In de
ategone „laatromantiek en impressionis-
®e” staan Ravel, Stravinsky en Mahler het
«logst genoteerd en bij de „gematigd mo-
ernen" voeren Bartók, Kodaly en Prokof
iy de lijst aan. Van de Nederlandse com-
Msten worden Johan Wagenaar, Willem
ujper en Ton de Leeuw het meest ge
teld.
cus. Charlie? Hm. Nou, zie je maar veroordeel hem niet hoor Maar, Amerika met een meisje naar bed
weer eens. Efen heleboel mensen luister, het is al moeilijk genoeg om gaat, moet verdraaid goed opletten.
„Ja, veel songs hebben een auto
biografisch karakter, maar dat ligt
er allemaal niet zo duidelijk boven
op als jij nu suggereert. Dus die
afgunst tussen twee tienermeisjes,
die nog al eens boven komt drijven -
in Rip her to Shrëads of Little Girl
lies bijvoorbeeld - is meer wat iro
nisch bedoeld. Offender heeft nog
wat meer diepte, omdat het een be-
derkoeld. „Wie zei dat? De baas van houden er meningen over zaken op paalde kritiek inhoudt op een be-
het spul, Hilly Kristal? O, een techni- na, waar ze niets van begrijpen. Ik staande situatie. Een jongen die in
ü- Blondie, alias Deborah Harry: „Veel songs hebben een autobiogra
fisch karakter” (Foto Lex van Rossen)
Busvervoer Haarlem-Fredenburg v.v.; volledige ver
zorging op basis van vol-pension, lunchpakket en
consumptie op de heen- en terugreis, reisleiding, reis
verzekering en annuleringsverzekering
Ook inbegrepen zijn de dagelijkse uitstapjes per eigen
bus en deelname aan activiteiten (kegelen, sjoelen en
kienen) tijdens de avonduren
Vertrek maandag 27 februari om 7.30 uur 's morgens
vanaf het Damiate gebouw in de Waarderpolder en om
7.50 uur vanaf de parkeerplaats Sportfondsenbad,
Frederikspark. De terugreis wordt gemaakt op zondag 5
maart (aankomst ongeveer om 19.30 uur te Haarlem).
