Conflict over wegverbindingen
laten we
welzijn
I Hoe Mieke Telkamp een huwelijk redde
gasrenhoek
tussen provincies genegeerd
3
3
Vji
ers
I
I
11
dinsdag
Gedeputeerde Van Dis: van moeilijkheden niets gebleken
I
I
Geluidshinder
Gang van zaken
Patiënten
Zelfstandig
de.
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
r
rum
Medepatiënten
Contacten
Rondweg
I
I
bijzondere betekenis. „Droog je tra- j
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
IJMOND
19 7 7
NOVEMBER
2 2
10
door Udo J. Buys
y
/Wit
sic
loreca,
1 Meu-
chedé-
iarder-
X) uur
rs
door Pieter Taffijn
tel. 319053 tst. 232
los gemaakt. Maar ook een lied als
Al met al ziet het er somber uit voor de
s
.01
streekplan voor het Amsterdam-Noord-
zeekanaalgebied. De commissie was overi
gens nog niet bijeen geweest.
avond was de zangeres op de televisie te
zien in een geheel aan haar gewijd pro-
die woorden hebben voor Mieke nu een
extra betekenis gekregen door de vele
tientallen telefoontjes die haar sinds de
uitzending bereikten. Telefoontjes die
haar het warme gevoel hebben gegeven
dat het publiek haar nog niet vergeten
is.
■ó- Mieke met Willem Duys, die haar voor het succesnummer „Waarheen waarvoor”
zes jaar geleden een gouden plaat uitreikte.
„Droog je tranen” had voor veel mensen
een 1
nen en kijk naar buiten ’n nieuwe mor
gen kleurt zich rood, onweerstaanbaar in
de verte, ook al zijn je zorgen groot”. Het
is de Nederlandse bewerking van „Dry
your eyes” van de grote Neil Diamond.
KAMCR
11 - 3
9 f>£Ri>O>0eN
Maar ook „Vergeet mij niet” heeft haar
fans aangegrepen; „Vergeef dat wat ik
zei. Vergeet dat wat ik deed. Het was niet
zo bedoeld, 't Bracht onnodig leed”. De
tekst is van Karel H. Hille, die nog
acht andere melodieën van woorden
voorzag, op haar nieuwe jubileum-LP,
die net als de t.v.-show „Er is meer.
heet.
WAAROVER PRATEN PATIËNTEN
nu met elkaar? Vooral over de gang van
zaken op de afdeling. En ook om de
medische informatie die men krijgt en de
eigen vermoedens over diagnose, behan
deling en verloop van het herstel te be
spreken. Het gaat dus niet om een aange
naam tijdverdrijf alleen. De gesprekken
bieden ook de mogelijkheid meer per
soonlijke gevoelens en problemen om
trent ziekte en verblijf in het ziekenhuis
aan de orde te stellen. Dat wordt ook
veroorzaakt door de lotsverbondenheid
(„we zitten allemaal in hetzelfde schui
tje”) en de dreiging van wat er nog gaat
gebeuren. Daarom denken veel patiënten-
ook, dat zij de psychische problemen van
medepatiënten kunnen helpen oplossen.
En dat dan in plaats van maatschappe
lijk werkers, psychologen, psychiaters en
pastores.
Nu is dat niet de verwachting van men
sen die in het ziekenhuis terechtkomen.
HET „WAARHEEN WAARVOOR”, de
Nederlandse versie van „Amazing Gra
ce” was ook in het verleden een groot
succes, waarvoor ze uit handen van Wil
lem Duys een gouden plaat ontving.
TWEE JAAR GELEDEN kwam haar
voorlaatste plaat uit „Zie, de kinderen
spelen”, heette die, maar hij had geen
groot succes. „Ik denk dat dat ook kwam
doordat de muziek te modern was. Ik
moet het van romantische, rustige mu
ziek hebben. Dan ben ik happy, dan ben
ik gelukkig, zegt ze achteraf. En daarom
ook koos ze de rust van het drie eeuwen
oude luisterrijke Slot Zeist als decor voor
haar show.
„Het lijkt me niet toevallig dat juist dit
lied haar grootste platensucces werd,
want Mieke is zelf een toonbeeld van
„amazing grace” verbazingwekkende
gratie”, zegt Duys erover.
EN HET ZAL DIE GRATIE wel zijn
die zoveel mensen aan haar voeten
brengt. Mieke zelf wijt het ook aan de
eenvoud waarmee ze haar liederen pre
senteert, simpel en natuurlijk. „Helemaal
alleen, zonder poespas. Ik verwissel ook
niet van jurk tijdens zo’n show. Als je dat
doet leid je de aandacht af, dan verlies je
effect. Het gaat mij om de teksten, die
moeten de mensen horen”, zegt ze.
hebben gevoeld, andere mensen die erva
ringen beslist niet zo hebben.
„DE AANWEZIGHEID VAN medepa
tiënten is een kenmerkend aspect van het
verblijf in het ziekenhuis. Het zijn in de
meeste gevallen niet de verschillende
ziekenhuisfunctionarissen, maar juist de
medepatiënten op de eigen kamer of af
deling, waarmee de patiënten het meest
in contact komen”. Dat schreef drs. A.
Ph. Visser onlangs in het maandblad
Metamedica. Hij vervolgt: „Deze aanwe
zigheid van medepatiënten komt bij een
groot aantal ziekenhuisverblijfaspecten
tot uitdrukking, zoals het gezamenlijk
verblijf op één kamer, de gemeenschap
pelijk maaltijden, de recratie, de ge
sprekken over ziekten en zorgen daar
omtrent, het sluiten van gordijnen rond
het bed, het krijgen van informatie over
de gang van zaken op de afdeling, de
steun aan elkaar op moeilijke momenten,
de irritatie over zogenaamde lastige pa
tiënten, de teleurstellingen en verdriet bij
het vertrek of overlijden en de verhalen
over de dokter en de zuster”.
Gezien de veelheid van contacten vindt
Visser dit een nogal verwaarloosd punt
in de literatuur over het ziekenhuis. Hij
wijdt zelf aan de rol van de medepatiënt
in het algemene ziekenhuis een onder
zoek, het artikel in Metamedica is opge
bouwd uit resultaten van door hem ge
houden enquêtes. Hij vindt dat vanuit het
gezichtspunt van de behoefte van de pa
tiënten, de patiëntgerichte verpleging en
het verbeteren van het therapeutisch mi
lieu op de verpleegafdeling, er alle aan
leiding is meer aandacht te besteden aan
de positieve en negatieve aspecten van de
aanwezigheid van medepatiënten. In de
psychiatrie en de psychologie gebeurt
dat al. Daar is aan medepatiënten vaak
een belangrijke rol toebedeeld.
Nu is het natuurlijk eenvoudig gezegd,
dat er meer aandacht aan een dergelijke
zaak moet worden besteed, maar hoe kan
dat? Welke mogelijkheden zijn er voor
contacten, wat is de betekenis ervan,
willen de patiënten wel dat er zoveel
waarde aan wordt gehecht? Dat zijn een
paar vragen die zich aandienen. Visser
probeert op een aantal een antwoord te
geven.
UIT ONDERZOEK IS GEBLEKEN
dat een ruime meerderheid van de pa
tiënten een positieve betekenis toekent
aan de contacten met medepatiënten. De
belangrijkste betekenis blijkt te liggen in
het vlak van de ontvangen steun, infor
matie en de recreatie (bijna zestig pet.
van de patiënten). De betekenis van de
medepatiënten voor het verkrijgen van
meer medisch gerichte informatie is naar
het oordeel van de patiënten zelf veel
geringer. Ruim een derde van de pa
tiënten vindt de contacten met medepa
tiënten een van de meest belangrijke
punten van het verblijf in het ziekenhuis.
Ook in tijd is dat zo, bleek uit een Deens
onderzoek. De tijd die aan dergelijke
contacten wordt besteed is driemaal zov-
begeleiding daarvan zou onderdeel kun
nen uitmaken van het aanbrengen van
een meer actieve en zelfstandige rol in
het ziekenhuis, ook wat betreft het help-
gedrag ten opzichte van andere pa
tiënten”.
OOK ANDERE telefoontjes hebben
haar ontroerd. Zoals dat van de oudere 1
dame die naar het ziekenhuis moest en
daar erg tegenop had gezien. En nu belde
dat ze aan het programma een enorme
steun had gehad. „De telefoon staat niet
Een glunderende Mieke Telkamp, die
dolgelukkig is met de vele onverwachte
reacties op haar televisieprogramma.
Medepatiënten
in het zieken
huis kunnen,
bij gebrek aan
beter, als ge
spreksgenoot
fungeren.
MAAR AAN EEN GESPREK houdt ze
een bijzondere herinnering. Dat was het
telefoontje van een echtpaar dat na een
hevige ruzie er het bijltje bij had neer
gegooid. Die na een emotionele ontla
ding, waarbij ze elkaar heftige verwijten
hadden gemaakt, gelaten naar het
scherm zaten te starten. Twee mensen
die niet wisten hoe ze verder moesten.
„Ze vertelden dat ze samen op de bank
zaten en dat ineens tijdens het program
ma toen ze hoorden wat ik zong hun
handen elkaar zochten. Erna hebben ze
de televisie uitgezet en gepraat en elkaar
beloofd altijd bij elkaar te zullen blij
ven". „En ze hebben me opgebeld om me
daarvoor te bedanken”, vertelt ze.
(Van een onzer verslaggevers)
HAARLEM. Gedeputeerde Staten van Noord-Holland blijven geloven in de
mogelijkheid om een aantal brede verkeerswegen tot stand te brengen tussen de
Bollenstreek en de Haarlemmermeer. Dat hun collega’s van de provincie Zuid-Holland
bij herhaling hebben laten weten, daar geen voorstanders van te zijn, deert het
Noordhollandse college kennelijk niet. Alsof er geen diepgaand meningsverschil over
deze kwestie bestaat tussen beide provinciale besturen, haalde gedeputeerde drs. J. van
Dis maandagmiddag het provinciale secondaire en tertiaire wegenplan door de
gecombineerde vergadering van de Statencommissies Waterstaat en Wegen en Ruimte
lijke Ordening. Op dit plan staat de secondaire weg 20 (S 20) Alphen aan den Rijn-
Nieuw-Vennep doorgestippeld tot aan de Ringvaart.
WAT MIEKE, die nu al vijfentwintig
jaar zingt, nog het meest boeit is dat ze
kans heeft gezien door dat scherm heen
te komen, bij de mensen in de kamer te
stappen en ze daar aan het denken te
zetten. Bij elkaar heeft weten te brengen,
te houden ook. „Dat is het grootste com
pliment voor me”, zegt ze intens blij,
„door dat schermpje heen te komen, dat
is geweldig. Ik ben er helemaal onder
steboven van.”
eel als die voor de contacten met dokter
en verpleegkundigen.
Op de betekenis die er wordt toege
kend aan de contacten met medepa
tiënten, zijn verschillende factoren van
invloed. Patiënten die zich in hun geeste
lijk functioneren afhankelijker opstellen
ten opzichte van hun omgeving, kennen
meer belang toe aan de contacten met
medepatiënten, terwijl de meer ver
vreemde en machteloze patiënten er
meer betekenis aan toekennen. Bij be
lang moet in dit verband worden gedacht
aan de waarde van de contacten, bij
betekenis meer aan het feit dat er contac
ten zijn, de inhoudt speelt dan minder
een rol.
De sociale positie van de patiënten
speelt eveneens een rol. De oudere en
vooral de lager opgeleide patiënten hech
ten veel betekenis aan de contacten met
medepatiënten. Zij bespreken de ziekte
verschijnselen meer met de medepa
tiënten en verdragen die tijdelijke buren
ook beter. Patiënten die meer dan eens in
het ziekenhuis zijn opgenomen vinden de
contacten eveneens erg belangrijk.
talings
een
|d in de
ikelen
VOOR HET GROOTSTE DEEL van
de dag staat een patiënt in het ziekenhuis
geparkeerd, schreef ik onlangs. Naar
aanleiding daarvan kreeg ik van drs. A.
Ph. Visser, wetenschappelijk medewer
ker van de Vrije Universiteit in Amster
dam, een uitgebreid artikel dat hij wijd
de aan de rol van de medepatiënt. Daaro
ver straks meer.
Eerst iets over de andere reacties. Een
aantal telefonische onderschreef, wat in
het artikel stond te lezen: er is weinig
begeleiding, er is weinig mogelijkheid
om met artsen te praten. Een mevrouw
uit Haarlem schreef onder meer, „dat uw
artikel precies datgene is wat ik persoon
lijk heb ondervonden: de slechte begelei
ding na een operatie. Ik heb na mijn
thuiskomst ook een brief geschreven
naar het ziekenhuis, waarin ik hun er op
heb gewezen, dat de begeleiding na de
operatie misschien nog belangrijker is
dan de ingreep zelf. Uw artikel gaf dit
dan ook goed weer en ik vond het prettig
dat er eindelijk eens over gesvhreven
werd”.
Een andere lezer, eveneens uit Haar
lem, schrijft dat hij al zes operaties heeft
gehad, dat hij uit ervaring kan zeggen
dat ik de zaken wel erg somber voorstel
de. „laten we eerst de verpleegsters ne
men. Ik weet bij ondervinding, dat die
heus niet de gehele dag duimen zitten te
draaien”. Dat heb ik ook gezegd, dat er in
ziekenhuizen hard wordt gewerkt. Waar
het om ging, was de manier waarop, wat
er wel wat wordt gedaan en wat niet.
„Persoonlijk vind ik het een hard be
roep”, vervolgt deze lezer, „en ze hebben
of maken zeker nog de tijd om een ge
sprek met een patiënt te hebben, ook
afzonderlijk Bovendien moet er van
iedere patiënt op de zaal elke dag nog een
rapport gemaakt worden”. Het is duide
lijk, dat de briefschrijver positieve erva
ringen heeft. Maar helaas, zo blijkt uit
het rapport-Groffen, is het vaak anders.
„De specialisten in het ziekenhuis zijn
zeer hardwerkende mensen met zeer veel
verantwoording”. Daarin zijn de
briefschrijver en ik het volkomen eens.
„U wverwacht toch niet, dat een specia
list die bij een pas geopereerde patiënt
komt, nog een babbeltje gaat maken”.
Nu, dat verwacht ik eigenlijk wel. Onder
de huidige omstandigheden is dat moei
lijk te verwezenlijken, want de specialist
staat op „stukloon”. Hij krijgt per ver
richting betaald, en een praatje met een
patiënt hoort daar niet bij. Dat zou eigen
lijk wel zo moeten zijn, want als deze
briefschrijver zegt altijd goed voorge
licht te zijn en zich nooit weggeworpen te
Ook dat is onderzocht en daaruit bleek, f
dat zij vinden, dat zij veel meer hun
persoonlijke problemen met artsen,
maatschappeijk werkers en de familie
behoren te spreken dan zij in feite ge
daan hebben. Visser merkt daarover het
volgende op. „Wij kunnen hieruit wel
licht afleiden, dat de medepatiënten voor
een belangrijk deel, bij gebrek aan beter,
als gespreksgenoot fungeren”.
Een conclusie die door andere onder
zoeken wordt ondersteund. Daaruit
kwam naar voren dat het minder vaak
voorkomende contact met de specialis
ten wordt opgevangen door meer onder
ling contact tussen de patiënten. In de
gesprekken komt veel achtergrondpro-
blematiek aan de orde, die evenzeer met
professionele hulpverleners aan de orde
gesteld had kunnen worden. „Hieruit be
hoeft nog niet de conclusie te worden
getrokken, dat door het meer inschake
len van professionele hulpverleners deze
situatie ongedaan gemaakt kan worden.
De aandacht zou zich ook meer kunnen
richten op het gebruik maken van de
aanwezige relaties tussen patiënten. De
MIEKE TELKAMP IS OP HET
OGENBLIK DE GELUKKIGSTE
VROUW VAN NEDERLAND. Zaterdag-
I avond was de zangeres op de televisie te
I
gramma. „Er is meer.heette het en
I
I
I
I
I
I
Zoals bekend hangt de vraag of, en zo ja,
hoe de S 20 moet worden doorgetrokken
ten nauwste samen met het plan voor
rijksweg 16 en de mogelijkheid om deze
■rijksweg te laten fungeren als oostelijke
rondweg om de Haarlemse agglomeratie.
Rijksweg 16 zou dan moeten worden ver
bonden met de Zuidhollandse secondaire-
weg 1 (Noordwijkerhout-De Zilk) door
middel van een verbindingsweg zuidelijk
onder Bennebroek door. Daarmee zou het
doortrekken van de secondaireweg 19
(verlengde Westelijke Randweg om Haar
lem) naar De Zilk overbodig worden.
Zuid-Holland heeft zich echter voorlopig
niet al te bereidwillig getoónd om aan de
verginding van de S. 1 tussen Hillegom en
Bennebroek naar rijksweg 16 mee te wer
ken. Gedeputeerde Buijsert van Zuid-Hol
land zei vorige week op de hoorzitting in
Lisse, dat Noord-Holland die verbindings-
boog dan maar op eigen gebied moet zien
te verwezenlijken. Het moet de gedepu
teerde echter bekend zijn geweest, dat dat
voor Noord-Holland onaanvaardbaar zou
zijn. De bebouwing van Bennebroek ligt
tegen de Noord-Zuidhollandse grens aan,
dus daar is geen ruimte. De enige andere
route over Noordhollands gebied zou dan
dwars door het fraaie bosgebied tussen
Bennebroek en Heemstede gaan. En dat is,
naar zich laat aanzien, onmogelijk zonder
Nieuwmarkt-toestanden en erger.
Het CDA-statenlid mr. W. F. Reus was
van mening, dat niet al te sterk moest
worden gegokt op rijksweg 16, waarover
het noord-zuidverkeer langs de kust om
Haarlem heen kon worden geleid. Die weg
komt er voorlopig helemaal niet, zo ooit.
We kunnen ons maar beter neerleggen bij
de doortrekking van de S. ZO BE
TOOGDE HIJ. Vermeldenswaard is hier
bij, dat de heer Reus als ambtenaar op de
provinciale griffie in Den Haag in dienst is
van de provincie Zuid-Holland.
EENMAAL OPGENOMEN IN HET
ziekenhuis is er het gevaar dat patiënten
zich minder zelfstandig en actief gedra
gen dan hun ziektetoestand eigenlijk mo
gelijk maakt. Hospitalisatieverschijnse-
len noemen we dat met een duur woord.
Er is bekend dat ongeveer tien percent
van de patiënten helemaal voor zichzelf
kunnen zorgen, en dat acht van de tien
patiënten zeker een of meer uren per dag
het bed kan verlaten. In de praktijk is het
gebleken dat als patiënten meer voor
zichzelf zorgen, dit gunstig is voor de
genezing en zo tot de gewenste verkor
ting van de verpleegduur zou kunnen
leiden. Een toenemende zelfzorg heeft
ook gevolgen voor de omgang tussen de
patiënten. Het kan ook een middel zijn
om de patiënten een actievere rol te ge
ven. Hierbij kan worden gedacht aan de
hulp, die patiënten elkaar op veel punten
kunnen bieden. Experimenten hebben
aangetoond, dat gemeenschappelijke ac
tiviteiten de patiënten mentaal sterkt.
De meerderheid van de patiënten vindt
het een goed iets als er mogelijkheden
zijn tot zelfstandigheid en actief meehel
pen. Als het maar vrijwillig blijft en het
hangt mede van de toestand en de aard
van het werk af. „Het samen met mede
patiënten vervullen van een zelfstandige
en actieve rol is voor de patiënten een
middel tot aanpassing aan het verblijf op
de afdeling, maar is volgens hen geen
doel op zich".
Spanningen kunnen er natuurlijk ook
ontstaan. De ernst van de medepatiënt
speelt daarbij een rol, velen zijn de me
ning toegedaan dat er geen ernstige pa
tiënten op een zaal horen te liggen. Er is
sprake van het afweren van angstver
wekkende gevoelens. De helft van de
patiënten vindt ook dat er bij de zaalin-
deling moet worden gelet op beroep en
leeftijd. De meerderheid geeft de voor
keur aan kamers met minder dan zes
bedden.
Al met al kan er worden gesteld, dat
het raadzaam lijkt dat directies van
ziekenhuizen ook met dit soort zaken
rekening (gaan) houden. Als blijkt, dat
door de patiënt mondiger en zelfstandi
ger te maken, het verblijf in het zieken
huis korter wordt, is zowel hij als de
gemeenschap daarmee gediend.
stil”, aldus Mieke. „Al die reacties had ik
zeker niet verwacht”. Vooral op het l
liedje „Waarheen, waarvoor”, waarin ze
de mensen vraagt waarheen de weg leidt r
die we moeten gaan, heeft veel reacties
t
tegenstanders van de S. 19. En dat zijn niet
alleen diegenen, die deze weg een gruwelij
ke aantasting van het duinrand- en bosge
bied zouden vinden tussen Vogelenzang en
Aerdenhout. Ook de mensen die langs de
bestaande weg wonen zouden er door ge
dupeerd worden. Want het verkeer over de
Randweg zou sterk toenemen en daarmee
de geluidshinder. Zoals bekend perst de
weg zich ter hoogte van Overveen door de
dichte woonbebouwing. De bewoners kre
gen hem op een prachtig mooi inge-
nieursviaduct vlak langs hun slaapkamer
raam. De technici zijn lief geweest voor het
geluid. Ze sloten het niet samen met de
auto’s op een sombere tunnelbak. Neen,
men liet het de vrije loop door middel van
het viaduct, waardoor het geraas onbelem
merd tegen de huizen kon spatten.
Een woordvoerder van de gedupeerden
kreeg van de gedeputeerde Van Dis in de
gecombineerde commissievergadering
(die tevens hoorzitting was) niet de gele
genheid om over de ellende van de S. 19
een uiteenzetting te houden. „Het te behan
delen wegenplan”, zo verklaarde de gede-
puteerde vooraf, „is alleen van financieel-
administratieve aard. Het geeft aan voor
welke wegen de provincie het beheer en
onderhoud wil betalen. Gestippelde wegen
houden in, dat de provincie beheer en
onderhoud en aanleg wil betalen, wanneer
eventueel tot aanleg zou worden overge
gaan”. De beslissing over al of niet aanleg
gen van een weg en de bepaling van het
tracé was echter een planologische kwes
tie. De beslissingen daarover vielen in
streekplannen en bestemmingsplannen.
De gedeputeerde wilde daarmee bijvoor-
baat elk planologisch bezwaar buiten de
discussie houden. Voor tal van reclaman
ten betekende dat, dat zij de helft van hun
tevoren opgestelde betoog moesten inslik
ken. De gedeputeerde zat op het puntje
van zijn stoel, met de voorzittershamer in
aanslag, om elke planologische uitwijding
in de kiem te smoren. De woordvoerder
van de gedupeerden van de Randweg
werd, voordat hij zijn betoog kon aanvan
gen, door de gedeputeerde zo intens aan de
tand gevoeld omtrent het onderwerp van
het bezwaar, dat daarmee wellicht meer
tijd verstreek, dan wanneer planologische
argumentatie was aangevoerd. Namens de
bewoners van de Westelijke Randweg kon
tenslotte de vraag worden gesteld, of het
bedrag, dat beschikbaar werd gesteld voor
de aanleg van de S. 19 deels ook ten goede
zou komen aan maatregelen ter verminde
ring van de geluidshinder. De gedeputeer
de antwoordde daarop bevestigend:
„Dank u wel, u bent knap binnen de orde
gebleven. Geluidshinderkosten vallen on
der de aanlegkosten van een weg”. Het
bleef echter onduidelijk of dat ook gold
voor de geluidwerende maatregelen langs
de bestaande weg, die, door verlenging
met een nieuw stuk, meer verkeer kreeg te
verwerken.
I Men kan gerust aannemen dat GS de
I secondaire weg 20 in hun provinciaal we-
I genplan niet tot de Ringvaart hebben
doorgestippeld, om het autoverkeer in de
ze vaarweg te laten uitmonden. GS moeten
j daarbij nog een brug in gedachten hebben
en een voortzetting van de weg op Zuidhol-
lands gebied in de Bollenstreek. Maar als
het aan Zuid-Holland ligt, dan kan Noord-
Holland die brug en voortzetting in de
1 Bollenstreek beter vergeten. Bij de presen-
I tatie van het nieuwe streekplan voor Zuid-
J Holland-West (waartoe ook de Bollen-
streek behoort), vorige week in Lisse, heeft
de Zuidhollandse gedeputeerde ir. N. Buij
sert, het nog eens duidelijk gezegd: Men
heeft in Zuid-Holland geen behoefte aan
extra verbindingswegen met het oosten.
Men vreest een druk op de woningmarkt
I van de Bollenstreek vanuit het zuidelijke
randgebied van de Amsterdamse agglo
meratie en Schiphol, wanneer er betere
I wegvergindingen zouden komen tussen de
I Haarlemmermeer en de Bollenstreek. Met
het streekplan Zuid-Holland-West wil men
het agrarische karakter van de Bollen-
streek behouden. Het gebied is al genoeg
J onderhevig aan stedelijke druk vanuit de
I Haagse en Leidse agglomeratie. Men wil
het ook nog niet eens blootstellen aan druk
vanuit het noordoosten, zodat de Bollen-
I streek zou vollopen met Amsterdammers.
I En daarom: geen extra vlotte wegverbin-
I dingen tussen het bollengebied en de zuid-
I elijke flank van de noordelijke Randstad-
I vleugel”.
De duidelijke kreet vanuit Zuid-Holland
I leek wel aan Noordhollandse dovenman-
I soren gericht. Of men houdt zich op de
E haarlemse Dreef Oostindisch doof. Gede-
I puteerde Van Dis gaf een afwijkend ant-
woord op de vraag van het PvdA-statenlid
drs. J. van Ark over het meningsverschil
tussen beide provincies. De gedeputeerde
stelde, dat hem niets gebleken was van
moeilijkheden en verwees naar een af
spraak tussen Noord- en Zuid-Holland in
het kader van het vooroverleg over het
Zuidhollandse streekplan. Beide provin
cies hebben in ëen brief aan de minister
van Verkeer en Waterstaat gevraagd of het
Rijk wil meedoen in een commissie waarin
Noord- en Zuid-Holland de zaak willen
bestuderen. Wanneer men snel tot zaken
zou kunnen komen, zou men de wegver
binding nog op kunnen nemen in het
w
f w
