Expositie van Perspekt in Toneelmuseum
Haarlems Kamerkoor
beschikt over talent
Verslaggeving in zeefdrukken van Piet Fioolen bij de SBK
Meekijken door een Amerikaanse bril
Prijzen voor
componisten
Franse literaire prijzen
voor Decoin en Renaudot
Directie Ed Spanjaard
dwingt goed spel af
ÖFJICEN]
kuipers
99
99
Suggestief ballet
van Carlos Orta
modenieuws
uit de
kruisstraat
I
13
Subsidieprobleem
KAMERORKEST MET VERFIJNDE ROSSINI
Speelparadijs
19 7 7
KUNST
NOVEMBER
DINSDAG 22
1
.89
l\
Een electrische
broekenpers
als geschenk
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Wie ooit de aandrang voelde, de plaats in de
theaterzaal te verwisselen voor één op het toneel, kan aan die lang
sluimerende wens nu eindelijk gehoor geven. Namelijk, door een
bezoek te brengen aan het Toneelmuseum, Herengracht 168 in Am
sterdam. Tot en met 27 februari van het volgend jaar exposeert daar de
Haarlemse Technische Theatergroep Perspekt met „Pierrot’s Para
dijs”, dat een overzicht geeft van de wijze waarop de producties van
het sinds 1969 in de theaterwereld opererende gezelschap tot stand
kwamen.
gerard a. van der steur
herenmode damesmode
herenkleding maatkleding
kruisstraat 7 haarlem
ZIJLSTRAAT 97 TEL. 310181
HAARLEM
-:>•
(ADVERTENTIE)
Horen, zien en doen in
275.-!
17
(ADVERTENTIE)
JOHAN VAN KEMPEN
GEMMA COEBERGH
tel. 023-32 00 89
I
De Johan Wagenaarstichting bestaat 30
jaar. Zij werd na de Tweede Wereldoorlog
ingesteld door de gemeenteraad. Het doel
van de stichting is het bevorderen van de
Nederlandse (dus niet uitsluitend Haagse)
scheppende toonkunst en het muziekleven
zij het in Den Haag in het bijzonder.
De stichting werkt thans aan een plan,
waarbij componisten in overleg met kinde
ren die zich met muziek bezighouden, com
posities voor de jeugd zullen schrijven.
Volgend jaar zal dit expoeriment binnen
de stedelijke muziekschool beginnen.
De prijswinnaars zijn: Rudolf Escher
(geboren 1912) die de Johan Wagenaar-
prijs zal krijgen voor zijn gehele oeuvre;
Marius Flothuis (geb. 1914) krijgt de Sem
Dresden-prijs voor koorwerk en Reinbert
de Leeuw (geb. 1938) ontvangt de Kees
van Baarenprijs voor orkestwerk. De prij
zen (10.000 en tweemaal 4000 gulden) wor
den uitgereikt door de burgemeester van
Den Haag, drs. F. G. L. C Schols.
„John l’Enfer” is het tiende boek van
de nu 32-jarige zoon van de cineast
Henri Decoin. In het verleden was hij
enkele malen gepasseerd voor een van
de grote Franse literatuurprijzen. In
1972 kwam hij voor zijn werk, „Abra
ham de Brooklyn” slechts een stem
tekort voor de Prix Goncourt. Drie jaar
later werd zijn roman, „Un policeman”
tevergeefs voorgedragen voor de grote
romanprijs van de Académie Fran-
saise.
Het nu bekroonde werk maakt deel
uit van een in de Verenigde Staten
spelende reeks romans die werd geo
pend met „Abraham de Brooklyn”.
„John l’Enfer” betekent de afsluiting
van deze cyclus. Het verhaal speelt zich
af in een volkomen te gronde gaand
New York. Aan het slot trekt de glazen
wasser John l’Enfer, een man van Indi
aanse afkomst, zich voorgoed terug in
de wouden van New Jersey.
Didier Decoin die vroeger als journa
list bij de radio heeft gewerkt, schreef
in 1965 zijn eerste roman, „Procés a
1’Amour”. In „Abraham de Brooklyn”
liet hij de geschiedenis van de aartsva
der Abraham zich afspelen in het New
York van 1880. „Un Policeman” han
delt over een mensenjacht in Londen
en Schotland.
De Prix Renaudot, een andere grote
Naast de kamer waarin die projectie-
truc te zien is, staat een maquette uit
datzelfde „Shit and die”. Deze stelt het
podium voor, compleet met alle décors, en
wordt pas zichtbaar als de licht- en regieta
fel bediend wordt. Met de schuifregelaars
zijn de belichting en de décorschangemen-
ten heel suggestief na te bootsen.
De tweede etage van het Toneelmuseum
geeft een indruk van het werken in de
Perspektstudio’s. Daar wordt duidelijk
hoe de effecten door middel van projectie
verwezenlijkt werden. Ook is er een kleine
In zes kamers vindt dat paradijs zijn
weerslag en geeft het een verrassend en
veelzijdig beeld van de activiteiten van
Perspekt. Foto’s en tekeningen illustreren
hoe de toneelproducties tot stand kwamen.
Daarnaast heeft men het publiek ook ac
tief bij het tentoongestelde willen be
trekken.
Franse literaire prijs genoemd naar de
arts en journalist Théophraste Renau
dot (1586-1653), is gisteren verleend
aan Alphonse Boudard voor zijn werk
„Les Combattants du petit Bonheur”.
Er waren zelfs speciale voorzieningen no
dig omdat het stroomverbruik van het
technische speelgoed meer was dan de
leidingen in het pand van het Toneelmu
seum konden verdragen. Ook de subsi
dieverlening, of liever het gebrek daaraan,
speelde Perspekt parten. Bij het bouwen
van de „Shit and die”-maquette heeft de
groep zich moeten behelpen met proviso
risch in elkaar geknutselde „spots” van
gebogen kachelpijp. In plaats van de pro
fessionele, zwaardere spots. Het nagenoeg
dichtdraaien van de subsidiekraan heeft
er tevens toe geleid dat uit het collectief
een aantal mensen verdween. Het zal dan
ook nog even duren eer Perspekt weer met
een nieuwe productie op de planken staat.
Voorlopig zal de schouwburgbezoeker
zich best met „Pierrot’s Paradijs” kunnen
behelpen.
„video-scoop”, waar de theatergroep op
een beeldscherm aan het werk te zien is in
„De val van Rabenshalle”.
Al geeft de expositie een behoorlijk in
zicht in de manier van werken bij Per
spekt, toch heeft men zich in verband met
de beschikbare ruimte moeten beperken.
AMSTERDAM. Kunstenaars wier
namen grote beloften inhouden, musiceer
den in de Amsterdamse Sonesta Koepel
zaal. De jonge Haarlemse dirigent Ed
Spanjaard, voorheen assistent-dirigent
van de Londense opera van Covent Gar
den en thans in dezelfde functie aange
steld bij het Concertgebouworkest, diri
geerde hier het Amsterdamse Kameror
kest.
De wens tot objectiviteit,
tot een soort neutrale ver
slaggeving is ook merk
baar in zijn nieuwste werk.
Dat is een soort land art,
zoals Ger Dekkers in ons
land onder meer voorstaat
zoals het ook verwant is
met Besson en zelfs met
Sjoerd Buisman. Fioolen
geeft op een haast schets
matige wijze de verander
ingen weer in een door ge
tijden bepaald stuk strand
Kennelijk zoekend naar
een verruiming van zijn ex
pressiemogelijkheden
heeft Piet Fioolen ook een
zijstapje naar het foto-sur-
realisme gemaakt waarin
hij wezensvreemde voor
werpen in een denkbeeldi
ge lucht boven een land-
schap laat vliegen. Iedere
vorm van teksten zoals in
de Amerikaanse fotomon
tages is hier weggelaten,
waarschijnlijk met de be
doeling de interpretatie zo
ruim mogelijk te laten. Dit
fotosurrealisme is al een
tijdje in de mode en Fioo
len weet er weinig nieuws
aan toe te voegen. In het
geheel van dit overzicht is
dat tamelijk teleurstellend.
Tenslotte bracht het koor de stemming
er in met de al genoemde Christmas Ca
rols van Rutter, waarvan het opgewekte,
swingende karakter met grote inzet naar
voren werd gebracht, ondersteund door de
pianobegeleiding van Gerard Willems, die
zich in deze sfeer slagvaardig wist in te
passen.
Een voorbeeld van de re-
portage-achtige stijl die de
Bredanaar Piet Fioolen in
zijn zeefdrukken toepast.
De tekst onder de afbeel
ding luidt in (vrije) verta
ling als volgt. Jesacheriah
Chester: Zeg, waar kom jij
vandaan? Ik: Uit Neder
land, Europa. Chester: Oh,
ik dacht dat je een blanke
was. De prent wordt mo
menteel geëxposeerd bij de
SBK in Haarlem.
DEN HAAG (ANP). Drie Amster
damse componisten zullen zaterdag 3 de
cember in de nieuwe kerk aan het Spui in
Den Haag prijzen in ontvangst nemen van
de (Haagse) Johan Wagenaarstichting.
De volgende morgen opent u het apparaat
en de pantalon is weer netjes.
Tevens te gebruiken als dress-boy.
Prijzen, afhankelijk van de soort hout en
kleur rond450.-
Daarnaast hebben wij momenteel een
speciale aanbieding van deze persen in
een goede, donkerbruine houtkieur, voor
slechts275.-!
Zolang de voorraad strekt.
D
3
0
3
Zangers en zangeressen die een mooi
stemgeluid paren aan artisticiteit in de
uitdrukking horen nog altijd tot de uitzon
deringen. Linda Finnie behoort evenwel
tot die categorie. Haar technisch zeer be
heerste zangkunst manifesteerde zich hier
in aria’s van Handel (uit Rodelinda), Gluck
(Orfeo) en wel heel opmerkelijk in „Woe
unto them” uit Mendelssohn’s Elias, waar
in zij wonderen van nuancering en stem
mingswisseling teweegbracht. Een prach
tige, lichtkleurige maar volumineuze alt
stem als instrument van een overtuigend
artistieke persoonlijkheid: een combinatie
die het waarschijnlijk maakt dat deze
jeugdige zangeres een grote toekomst tege
moet gaat.
De oorspronkelijk aangekondigde, twee
de soliste op dit concert, de celliste Christi
ne Walevski, moest helaas wegens ziekte
verstek laten gaan en werd vervangen
door haar collega Renaud Fontanarosa.
Deze jonge Fransman speelde het geplan
de Celloconcert in C van Haydn ver
dienstelijk, maar het leek toch wat over
dreven om een musicus uit Parijs te laten
overvliegen, terwijl er in Amsterdam cel
listen bestaan (zoals bijvoorbeeld Harro
Ruysenaars) die een dergelijk repertoire-
stuk beslist beter en boeiender spelen.
Ed Spanjaard, die met dit geslaagde
optreden met het Amsterdams Kameror
kest een uiterst hoopvol begin heeft ge
maakt met nu hij weer in ons land
gevestigd is een nieuwe periode waarin
hij zich in door hem geleide concerten zal
kunnen bewijzen, oogstte evenals de ande
re medewerkenden, veel succes bij het
publiek.
PARIJS (AFP). De Prix Goncourt,
de belangrijkste Franse letterkundige
onderscheiding, is dit jaar toegekend
aan Didier Decoin voor zijn boek
„John l’Enfer”. De prijs waaraan een
geldprijs van 5000 francs (ongeveer
2500) is verbonden, wordt sinds 1903
jaarlijks verleend door de Académie
Goncourt, het letterkundig genoot
schap dat in 1896 bij testament door
Edmond de Goncourt werd opgericht.
Een door deze academie bekroond
werk kan rekenen op een grote oplaag.
Ed Spanjaard, die in de praktijk de
temperamentvolle kanten aan zijn muzi
kantennatuur misschien best nog wat
meer naar voren zou kunnen brengen,
houdt van met grote soepelheid genomen,
weidse gebaren; een manier van doen die
het uiterste aan concentratie van de or
kestleden eist, maar waarop het door hem
geleide ensemble (met NPO-concertmees-
ter Gijsbert Beths aan de eerste lessenaar)
goed reageerde.
HAARLEM. Maandagavond greep in
de Tuinzaal van het Haarlems Concertge
bouw een kennismakingsconcert plaats,
waarbij dit keer het Haarlems Kamerkoor
(onder leiding van Rudolf Grasman) en de
pianist Gerard Willems zich aan het pu
bliek presenteerden. Dit met een ge
varieerd programma, dat afwisselend door
koor en pianist werd verzorgd, waarna zij
tenslotte gezamenlijk met drie eigen
tijdse Christmas Carols van John Rut-
Hettie Hajonides komt
sterk voor de dag met
mens- en diervormen die ze
ter voor een treffend besluit van de
avond zorgden.
De Haarlemse Rudolf Grasman niet
alleen bekend als koordirigent, maar ook
als zanger, in welke hoedanigheid hij deel
uitmaakt van het Nederlands Vocaal en
semble beschikt in het Haarlems Ka
merkoor over stemmenmateriaal dat tot
veel in staat is, zoals al dadelijk bleek in de
uitvoering van drie werken uit de zes
tiende eeuw: van Orlando Gibbons en Tho
mas Morley) waar met sober gebruik van
stemmiddelen en met verzorgde dictie de
sfeer goed werd getroffen.
Pierrot’s Paradijs
Vorige week opende Fons Jansen de
expositie met een conférence uit zijn laat
ste cabaretprogramma. Enigszins aan de
situatie aangepast, uiteraard, betrof het de
conférence waarin de cabaretier, als ca
meraman met een plat Amsterdams ac
cent, zijn misnoegen uitspreekt over wat er
zoal aan „artisten” voor de cameralens
verschijnt. De naam Perspekt verande
rend in „Perfect”.
Deze prijs werd in 1925 door een
groep literaire critici ingesteld. Er is
geen geldbedrag aan verbonden. De
bekroonde auteur kan echter rekenen
op een grote oplaag.
Het werk van de in 1925 in Parijs
geboren Boudard is sterk biografisch
van aard. Hij behoort tot de groep
sihrijvers die aan de zelfkant van het
leven hebben geleefd, zoals Jean Genet
en Albertine Sarrazin. Toen hij 15 jaar
was, ging hij van school om in een
lettergieterij te werken. Om verplichte
tewerkstelling in Duitsland tijdens de
bezetting te ontgaan dook hij onder in
de Sologne, een gebied ten zuiden van
Orléans. Later nam hij deel aan het
verzet. Na de bevrijding ging hij in
dienst. Als militair was bij betrokken
bij de bezetting in Duitsland.
Toen hij na zijn demobilisatie geen
werk kon krijgen, leefde hij van
diefstallen, totdat hij gepakt werd en
veroordeeld tot twee jaar. In de gevan
genis begon hij alles te lezen wat hij in
handen kon krijgen. Wegens een tuber
culeuze aandoening moest hij later vier
jaar worden verpleegd. In 1962 schreef
hij in een sanatorium zijn eerste boek,
„La Métamorphose des Cloportes”.
Al zijn romans gaan over zijn eigen
leven. Zijn gevangeniservaringen legde
hij neer in „La Cerie” en „La Méta
morphose des Cloportes”. In „l’Hospi-
tal” beschreef hij het ziekenhuisbe-
staan. In het nu bekroonde „Les Com
battants du petit Bonheur” waaran hij
15 jaar geleden begon, toont Boudard
het Parijs ten tijde van de bezetting,
gezien door de ogen van een straat
jongen.
De Technische Theatergroep Perspekt is
voortgekomen uit de „Perspekt Delight
Lightshow”, die rockgroepen bij hun op
tredens met lichteffecten begeleidde. Dat
verleden heeft bij het realiseren van hun
toneelproducties sterk doorgewerkt en
daardoor verschilt Perspekt in werkwijze
nogal van andere groepen. Acteurs en
technische medewerkers werken zeer
nauw samen.
Een belangrijker onderscheid is de uit
voering van de toneelstukken zelf, waarbij
Perspekt totaal verschillende theatervor
men met elkaar vermengt. Toneel, dans en
mime worden aaneen gesmeed en vormen
met décor, geluid, film-en diaprojectie één
geheel. Kenmerken die bij alle Perspekt-
producties terug te vinden waren, en daar
door tevens het uiterlijk van de tentoon
stelling „Pierrot’s Paradijs” bepaalden.
Daar is behalve het nodige te zien en te
horen, ook veel te doen.
Dat was op dit concert allereerst te ho
ren in Purcells meesterlijke, zevendelige
Suite uit „The Fairy Queen”; in de in frisse
aanpak gebracht Tsjaikovski-variaties
van Arenski en tenslotte in een pittige
maar verfijnde weergave van Rossini’s
dialogisch geschreven Tweede Sonate in
A, waarin alle partijen tot en met de con
trabas aan het woord komen.
Tussen deze programma-onderdelen in
zorgde Spanjaard met het Amsterdams
Kamerorkest voor subtiele begeleidingen
van twee buitenlandse solisten. De verras
sing van de avond was daarbij de alt Linda
Finnie, afkomstig uit Schotland en winna
res van onder meer het laatstgehouden
Vocalistenconcours in Den Bosch.
In fasen verbeeldt hij een
aantal getij den-standen,
steeds wordt een stukje
van het land afgeknabbeld
dat in een volgende reeks
weer wordt vrijgegeven.
Voor de drie exposanten
wier werk in de kelder van
de SBK is te zien, is het
maken van keramiek een
vrijetijdsbesteding waar
mee ze nog niet zo lang
bezig zijn. Toch ziet hun
werk er verrassend aardig
uit en het mag voor een
ieder een stimulans zijn die
als autodidact bezig is en
naar een bevrediging van
creatieve behoeften zoekt.
DEN HAAG. Carlos Orta komt uit
Caracas in Venezuela en studeerde bij
verschillende scholen, onder meer bij Pina
Bausch en het Wuppertaler Ballet. Naast
El Error heeft hij nog een ballet bij het
Nederlands Dans Theater mogen instude
ren dat maandagavond in het HOT werd
uitgevoerd. Het heet Yekuana en het gege
ven is dan ook ontleend aan godsdienstige
legenden uit zijn land, terwijl de vorm in
hoge mate doet denken aan het werk van
Pina Bausch, maar dan zonder haar dra
matische en beeldende kracht. Het gaat
allemaal om een Sjaman, een priester, die
in contact kan komen met de geesten van
overleden priesters en met vogels die het
nogal moeilijk met zichzelf schijnt te
hebben.
Mannen met minieme broekjes en vrou
wen in Griekse tunieken (alles beige) ma
ken tegen een achtergrond van nu alweer
ouderwets aandoende geprojecteerde
kleurvlekken, primitieve bewegingen met
veel diepe, wijde spreidstanden. Er is spra
ke van twee sjamanes, waarbij de ene de
andere af en toe bespringt, hoog door hem
wordt opgetild, en dan langs zijn lichaam
naar beneden glijdt.
Dit alles bij muziek van vogelgeluiden,
spreek- en zangstemmen en symfonie-or-
I kest van Isabel Aretz. Eén keer kon ik iets
Ivan de Franse teksten verstaan, die ging
toen over de destructieve krachten van het
leven, maar dat hielp me niet bij het begrij
pen van het ballet, waar ik geen touw aan
vast kon knopen.
De dekors (projectie) en kostuums in
geel, rood en beige zijn wel fraai, al is er
vaak zoveel licht op het toneel dat die
projektie erg verbleekt.
CONRAD VAN DE WEETERING
bemeten auto’s, de verkrot
ting van de oude wijken en
de tegenstelling van stad en
land. Toegegeven, het zijn
de meest voor de hand lig
gende onderwerpen waar
mee je als reporter aan het
werk kan gaan, maar Fioo
len wordt daar nu eenmaal
door gefascineerd. Hij foto
grafeert, maakt een soort
kiekjes, zoals elke Ameri
kaan zijn Kodakje richt op
de Niagara Waterval, maar
zoekt dan naar de werke
lijkheid achter de dingen.
Door ze weer te geven in de
sfeer van de Amerikaanse
cultuur krijgen ze als het
ware hetzelfde oppervlak
kige commentaar mee dat
zo typerend is voor die cul
tuur. Met andere woorden,
objectieve waarden als bij
voorbeeld een prachtige
oude boerderij krijgen
door de „Amerikaanse”
aanpak plotseling een roze,
subjectieve kleur. Fioolen
kruipt dus in de huid van
de Amerikaan en maakt
ons duidelijk hoe deze ziet.
Kent u de electrische broekenpers? Een
houten standaard, ca 1 meter hoog, waar
in s avonds de gedragen broek wordt
geklemd. Er zit een verwamingselement
in dat zich na een half uurtje vanzelf
uitschakelt
Ook in twee madrigalen van Palestrina
en Orlando di Lasso werd de schoonheid
van de polyfone lijnen kundig tot klinken
gebracht, terwijl in Lasso’s Echolied (een
gedeelte van het koor zorgde, in een zij
gang opgesteld, voor het echo-effect) op
vallend alert met deze bepaald niet makke
lijke, ritmisch telkens verspringende mu
ziek werd omgegaan.
Pianist Gerard Willems werd geboren in
Tilburg en emigreerde later naar Austra
lië, waar hij studeerde bij Gordon Watson,
om vervolgens in München zijn opleiding
te voltooien bij Greville Rothon. Hij maak
te al vele tournees in Azië, Australië en
Nieuw Zeeland. Deze avond presenteerde
hij zich allereerst in drie sonates van Do
menico Scarlatti, waarin hij blijk gaf van
een verzorgd toucher, een goede vinger
vlugheid en een muzikale (zij het een wat
romantische) aanpak van deze delicate
muziek. Deze aspecten demonstreerde hij
eveneens overtuigend in de 6 Variation
über Salve du Domine (KV 398) van Mo
zart, terwijl hij later op de avond met de
drie Intermezzi opus 117 van Brahms
romantische muziek in optima for
ma grote indruk maakte (afgezien van
een lelijke geheugenstoornis in het tweede
Intermezzo).
Met een aantal Franse werken uit de 16e
eeuw (van Le Jeune, Janequin, Arcadelt,
De Sermisy en De Wert) presenteerde het
Haarlems Kamerkoor wederom goede
kwaliteit, die gehandhaafd bleef in het
(qua stijl op de Distler-school aansluiten
de) Brautslied van de vorige maand 70 jaar
geworden Duitse componist Günther
Bialas.
HAARLEM. Piet Fioo
len maakte enkele jaren ge
leden een reis door de Ver
enigde Staten waarvan hij
in een reeks zeefdrukken
verslag geeft. Hij doet dat
in een heel directe, snel
aansprekende stijl die in
velerlei opzichten geïnspi
reerd lijkt te zijn door de
omgeving waar Fioolen
zijn indrukken opdeed.
Niet alleen zijn onderwer
pen reflecteren het beken
de gegeven dat zovele toe
risten in Amerika treft (de
prachtige landschappen,
de plattelandscultuur en
de straatscènes), maar ook
technisch past Fioolen een
werkwijze toe die in wezen
vreemd is aan de Europese.
Zo bouwt hij zijn voorstel
lingen in een pop-art-achti-
ge manier op met soms zoe
tige, soms schreeuwende
kleuren die eigen zijn aan
de bekende Amerikaanse
televisiespots. Dit verslag
van een reis, gevoegd bij
recenter werk is momen
teel te zien bij de Stichting
Beeldende Kunst, Ge
dempte Oude Gracht 121 in
Haarlem.
tot fantasievormen ver
werkt. Ze heeft soms heel
aardige glazuurkleuren die
in eigen beheer worden
ontwikkeld, zoals dat ook
met Ina Menalda en Jeltje
Nikkels het geval is. Deze
keramisten kennen elkaar
als inwoners van Oegst-
geest, alleen Jeltje Nikkels
is later verhuisd naar Lim
burg. Zij maakt eveneens
fantasiefiguren in overwe
gend blauw en grijs, opge
bouwd uit bolle en concen
trische vormen. Verwant
daarentegen met het werk
van Hettie Hajonides toont
zich Ina Menalda die zich
in haar enthousiasme ver
laat meeslepen en daar
heel charmant van getuigt.
Beide exposities zijn tot
1 december te bezichtigen,
van dinsdag tot en met
vrijdag van 13-17 uur, op
zaterdag van 11-17 uur en
bovendien op donderdaga
vond van 20-22 uur).
CEES STRAUS
„America the Beautiful”
heet Fioolen’s reportage,
genoemd naar een van die
vele nationalistisch getinte
volksliedjes waarin de
Amerikanen hun liefde be
zingen voor Gods own
country. Voor Fioolen
wordt dit land gerepresen
teerd door' zijn vlag, zijn
politie, de waanzinnig over-
Dat begint al in de „speelstudio” waar de
bezoeker zich kan inleven in de rol van
acteur of belichter. Er hangen aanwijzin
gen voor drie spelsituaties waarbij het
toneelgebeuren door de amateur-techni-
cus van het juiste licht en geluid moet
worden voorzien: echt spelen met licht,
dus:
De tweede kamer is gewijd aan „De val
van Rabenshalle” (1973), de eerste grote
schouwburgproductie van Perspekt. Een
driedimensionaal stripverhaal waarin de
acteurs gebruik maakten van film, car
toon, schimmenspel en requisieten, die een
wezenlijk onderdeel van het décor
vormden.
In een andere kamer zijn enkele scènes
uit de laatste Perspekproductie, „Met
moer en vork”, een verhalendrieluik uit
1976, nagebouwd. Ook hier weer een men
geling van spel en animatie. Zodra men de
vierde kamer binnen komt, start de film
die als inleiding tot „Shit and die” (1975)
diende. Daarbij wordt een vloeiende over-
gang van film naar toneel gerealiseerd.
ir De bultenaar uit „De val van Rabenshalle”, zoals te zien op de tentoonstelling
„Pierrot’s Paradijs” in het Amsterdamse Toneelmuseum.
i i
xv s .TV****
