Individualist Don McLean overtuigd van een nieuwe bloeitijd
99
bibliotheek
BAMBANG OETORO: SPEELS EN FANTASIERIJK
SANTPOORT
KERKWEG 67 A
Tel.023-378291
KIJK
OP
KUNST
Willie van Haard brengt
puur natuur in aquarellen
Wanhoopstocht
van zeilschip
Deutschland
Nieuwe atlas
van Elsevier
MET GREET LAST IN WAAGGEBOUW
BATIK ART GALLERY VIERT EENJARIG BESTAAN
Wrijving
Zangeres zonder Naam
mag haar oranjelied
van RVD niet zingen
,20
25
eau
eral.
door John Oomkes
eest
veral.
/eral.
Sculpturen
Brugfunctie
n _tc
19 7 7
DONDERDAG 24 NOVEMBER
KUNST
?est
?est
DOOR CHES STRAUS
I
DEN HAAG. De slotavond van Geef om de na
tuur, de overigens controversiële actieweek van het
Wereldnatuurfonds in Nederland, zal morgenavond in
het Haagse Congresgebouw opgeluisterd worden door
een keur van binnen- en buitenlandse artiesten. Voor
treffelijke musici als Ana-Maria Vera, Al Jarreau, de
Manhattan Transfer en Don McLean zullen in ieders
huiskamer hun licht kunnen laten schijnen, want de
AVRO brengt het rechtstreeks op de beeldbuis. Don
McLean, de Amerikaanse folkzanger/troubadour, zal
voor het eerst sinds lange tijd weer velen attent maken
op zijn warmbloedige stemgeluid, unieke persoonlijke
presentatie en prachtige composities.
C®( (L
'4AR
Iff
7 Leven is voortdurende strijd
bridge
het
dan
o
WARENDORF - BUS-
D
A
I
SPAARNWOUDERSTR. 122 HAARLEM
5 t
(ADVERTENTIE)
beroerd. Hij tracht vanuit de vorm
steeds bepaald door prachtige matte en
pasteltinten te denken die slechts een
klein onderdeel van het grote geheel is.
Van Haard’s werk laat zich daarom ook
niet in details ontrafelen. Het is het ene,
grote moment dat moet overtuigen en ont
roeren.
Op de hoes van die nieuwe plaat blikt
McLean vrijmoedig en goedlachs omhoog,
alsof hij werkelijk vertrouwen in de in de
titel verscholen mededeling heeft. Prime
Time staat voor Bloeitijd en dat is voor
zijn vele fans die drie jaar gewacht hebben
op een nieuw studio-album een op zijn
zachtst gezegd bevreemdende zaak. „Ach
comeback, wat is een comeback?”, zegt hij
er zelf van, „de media zullen zo’n woord
natuurlijk graag gebruiken, maar het is
niet op mij toepasbaar. Ik heb enkel geen
studio-album in de laatste drie jaar opge
nomen, maar ik heb aldoor wel concerten
gegeven en als je daar op afgaat, moet ik
eerlijk zeggen dat het met mijn populari-
HAARLEM. Ogenschijnlijk zijn het
heel eenvoudig opgezette stillevens die
Willie van Haard onder auspiciën van
Kunst Zij Ons Doel (KZOD) op de boven
verdieping van het Waaggebouw (Spaar-
ne, hoek Damstraat in Haarlem) tentoon
stelt. Wie door dat simpele heenkijkt,
merkt dan de intense betrokkenheid, de
doorleefde stijl van Van Haard. Hij brengt
elke vorm tot zijn meest pure essentie
terug waardoor niet meer dan een door de
kleur bepaalde vlek ontstaat. Toch is het
heel herkenbaar werk gebleven, maar het
is de herkenbaarheid van een droom en
niet het tastbare naturalisme waar Willie
van Haard op uit is.
Niet dat hij geruime tijd afwezig is
geweest, want in april van het vorig jaar
trad hij nog voor een praktisch uitver
kocht Amsterdams Concertgebouw op,
maar van de vijf nummers die hij zal
kunnen zingen zijn er drie gloednieuw.
And I love you so en het dromerige Vin
cent behoren (samen met roemruchte Ame
rican Pie) tot zijn beroemde songs. Daar
naast zal hij van zijn nieuwe album, en
dat is de reden dat velen weer eens met
zijn talent in aanraking zullen komen, het
titelnummer Prime Time, Building my Bo
dy en The Statue zingen.
den, het jaar daarna ging ik samen met
mensen als Arlo Guthrie en Pete Seeger op
tournee”.
„Ja, wat heb je aan succes als je er geen
vreugde in schept? Ik had eindelijk na een
jaar of zes eens de tijd om na te kunnen
denken. Per slot van rekening moet je van
je fouten willen leren. Het leven is nu
eenmaal een voortdurende strijd. Je mbet
wel bereid zijn die strijd te leveren, hoe
moeilijk die ook kan zijn. Uiteindelijk
wordt je van het overwinnen van tegensla
gen alleen maar sterker. Dat was zo toen ik
uiteindelijk toch afstudeerde, dat was zo
na de scheiding van mijn vrouw. Ik bedoel:
je leert van die ervaring, je wordt er wijzer
van. Zo besloot ik toch verder te gaan. Per
slot van rekening doen weinigen wat ik
kan. Enkel met een gitaar en een banjo
concerteren”.
De RVD is namelijk van mening dat
zoiets te zeer in een commerciële sfeer
zou liggen. De Zangeres zonder Naam,
die als zeer koningsgezind bekendstaat,
is over het verbod zeer ontdaan en is
het niet met de RVD eens. „Het num
mer staat uiteindelijk al op mijn elpee,
dus zit er niets commercieels aan”, gaf
ze teleurgesteld als commentaar.
ro een weerspiegeling van
het dagelijkse leven of laat
zich leiden door klassieke
verhalen als de Ramayana
en de Mahabarata. Zijn ge
bruik van kleuren is terug
te voeren op de Hindoe-
symboliek en ook zijn stre
ven om de kijker met zijn
werk gelukkig te maken,
kan als een lange traditie
worden beschouwd.
Het gaat hier om het eerste deel van
een nieuwe serie, speciaal voor begin
ners geschreven. De bridgebond (30.000
leden, het aantal thuisbridger is zeker
tienmaal groter) heeft BRIDGE als offi
cieel lesboek geadopteerd. Daarom be
talen zijn leden een speciale prijs.
(Tot en met 3 december,
van dinsdag tot en met za
terdag geopend tussen 12-
18 uur)
„Toen die toestanden en die hits. Plotse
ling speelde ik over de hele aardbol. De
echte wrijving kwam in 1974 na de derde
elpee. Ik kon er fysiek niet meer tegen op.
Alle lol was er af. Ik wilde wat anders
doen. Ik moest mezelf bekennen dat het
allemaal uit de hand was gelopen. Terwijl
ik langzaam had willen groeien, zowel wat
het componeren als wat de waardering
van de kant van het publiek aangaat, was
het allemaal veel te snel gegaan. Het was
business geworden, big business bedoel ik
en ik leed eronder. Ik ben er toen mee
gekapt, in 1974 heb ik het hele jaar niet
opgetreden, wilde me bezinnen, songs
schrijven, zo nu en dan met folkartiesten
optreden, wat aan mijn oude liefde blue
grass doen (vrolijke plattelandsmuziek -
red.) En een tijdje niet zo hard hollen”.
CLASSICS LEKTUUR - Naarden.
Naar de gelijknamige T.V.-Serie twee
deeltjes van „De Bereboot”. Deel 1 bevat:
„Holle Bolle Gijs”, „De Zeeslang” en
.„Naar de boerderij”. Het andere is: „De
Bereboot vaart uit”. De auteur is Lo van
Banda.
DE BEZIGE BIJ - AMSTERDAM.
„De Gouden Boekjes-Serie” is al
weer geruime tijd geleden aangevuld met
de deeltjes 69 t/m 72: „De Beer in de
boot”, „Het zwarte jonge hondje”, „Oli
fant op schaatsen”, „De kat die zich
kwaad maakte”.
UITGEVERIJ LUITINGH - LAREN
Uit het „Kinder Kunst
en Vliegwerkboek” van deze uitgever,
springt het creatief-bezig-zijn U tege
moet Een waterval van allerlei fijne din
getjes om zelf te maken, spelletjes, speel
goed enz. en voor elke leeftijd is er wel
wat wils. Mét en later zonder ouders
kunnen de kinderen er uren heel ple
zierig creatief mee bezig zijn, 19,90).
gu
HOLKEMA
SUM
Een boek vol oude bedjes, versjes en
plaatjes is bij deze uitgever verschenen
onder de titel: „Alles in de Wind”. Evo de
Weerd heeft de illustraties verzorgd, ter
wijl Herman Broekhuizen de muzikale
bewerking voor zijn rekening heeft geno
men, die als aparte bijlage is toegevoegd.
U vindt er de oude bekende bedjes in als
b.v.: Twee emmertjes water halen, Be
rend Botje, Abe eendjes zwemmen in het
water, Boer wat zeg je van mijn kip
pen en nog veel meer!!.
i'
evon ov
economisch verantwoord onderhoud
IS PER 21 NOVEMBER
VERHUISD VAN
AMSTERDAM
NAAR
•a Don McLean: „Ik
ben niet zo’n
vruchtbare
componist”.
(Foto Lex van
Rossen)
Aan het grote assortiment bridgeboe-
ken(boekjes) is dezer dagen weer een
nieuwe toegevoegd: BRIDGE, van start
tot finish 1, geschreven door erkende
scribenten op dit voor beoefenaars
boeiende terrein, te weten topbridger
Cees Sint en pubhcist Ton Schipper-
heyn. Schipperheyn, die de redactie
voert van het maandblad Bridge, is ook
voor onze lezers geen onbekende; hij
verzorgt week-in-week-uit de bridgeru-
briek in het zaterdagnummer. Elsevier
geeft het boekje (handig formaat, prijs
9,90, op verzorgde wijze uit.
Greet Last die in dezelfde ruimte kleine
bronzen beeldhouwwerken laat zien, gaat
in haar werk van een duidelijk ander
vormidee uit en toch past haar stijl heel
goed bij de aquarellen. Voor haar speelt
het detail een veel grotere rol. Niet alleen
als versiering die ze vrij vaak toepast,
maar ook omdat ze veel meer literair
werkt. Met haar beeldjes heeft ze een heel
verhaal te vertellen waarbij ze gebruik
maakt van zelf ontwikkelde mythologieën.
Het aardige is dat ze van die verhalen niet
abes vrijgeeft en aldus genoeg ruimte aan
de beschouwer overlaat om zelf te inter
preteren en fantaseren.
(Tot en met komende zondag, ’s middags
van 14-17 uur)
Willie van Haard legt in zijn werk een
spanning die ontstaat tussen een
impressionistische uitdrukkingswijze en
zijn streven om te zoeken naar de werke
lijkheid achter de dingen. Zijn impressio
nisme heeft een dubbele bodem: het dient
niet om het vluchtige moment vast te leg
gen, maar is slechts een stijl die geen
ruimte geeft aan detaillering die in de ogen
van de kunstenaar al snel moet afleiden.
Wilhe van Haard schildert de natuur in
waterverf zoals het jarenlang op de acade
mies is voorgeschreven en bereikt daar
mee een beproefd resultaat. Door v.eel
water te gebruiken houdt hij zijn bladen
heel transparant, soms zelfs lucide aan
doend. De contouren kunnen dan iets ster
ker worden aangezet en aldus ontstaat een
tekenachtig effect. Aan bloemen en land
schappen geeft Van Haard zodoende ook
een dromerige verstilling mee die tijdloos
en volstrekt a-modieus werkt.
Voor Wilhe van Haard zijn de verschrik
kingen van een dreigende milieucrisis nog
geen realiteit geworden. Hij vindt zijn
bloemen en planten in het duinlandschap
„zoals ze er altijd al hebben uitgezien. Wat
hij onderstreept is het „natuurlijke”, even
wichtige karakter van de hem omringende
natuur die nog miet door mensenhand is
(ADVERTENTIES)
BUTAANGAS KAMPKEBAKTIKELEN
<1 o.o opEGASVAKMAB IEL 320771 S
Bambang Oetoro maakt
in westerse ogen wellicht
traditioneel gebonden
kunst, maar in eigen land
vormt hij een brug tussen
traditie en modern. In zijn
onderwerpkeus heeft Oeto-
teit echt niet minder gesteld is als in 1971,
toen American Pie en Vincent eensklaps
opzien baarden”.
„Maar dat plotselinge succes kwam alle
maal veel te snel. Het brak eigenlijk mijn
ontwikkeling af, in plaats van die te bevor
deren. Dat lijkt met elkaar in strijd maar
dat is niet zo. „Kijk, mijn vader overleed
toen ik vijftien was en omdat mijn moeder
al een endje in de vijftig was, wilde ik zo
min mogelijk haar tot last zijn. Zeker toen
ik van de middelbare school afkwam, pak
te ik van alles aan; ik gaf af en toe gitaar
les, kon zo nu en dan optreden, trok wat
meer naar de stad toe, later naar het
noorden, studeerde nu eens en hield er dan
weer mee op en uiteindelijk raakte ik wat
bekend. In 1968 kon ik dankzij een
Newyorkse kennis vrij regelmatig optre-
NEDERLANDSE OPTIEK CENTRALE
Haarlem, Damstraat 4 (tussen de Waag en Grote Kerk) Tel 320421
(Zaterdag tot half vijf geopend)
Hoewel BRIDGE een leerboek is, is
het niet belerend. Sint en Schipperheyn
laten de beginnelingen het spel zelf
ontdekken. Etappegewijs wordt men
stukje bij beetje ingewijd in de talloze
'mogelijkheden van dit kaartspel. Er
wordt veel herhaald en elk hoofdstuk
wordt met een zogenaamde quiz afge
sloten, waarin de debutanten hun ken
nis zelf kunnen testen. Een prima me
thode. Het snel groeiende leger van
bridgers-in-de-dop kan met behulp van
Elseviers uitgave al na drie maanden
een aardig kaartje op tafel leggen. En
wie dan de smaak te pakken heeft, gaat
vanzelf wel verder. En dat is precies de
bedoeling van het door de wol geverfde
bridge-duo. Als-dan zal blijken, dat ook
deze jongste handleiding in de praktijk
aan veler verwachtingen kan beant
woorden.
De bridgebond heeft er weer een
nieuwe troef bij.
dreigen te gaan. Vogels (de
flamingo is zijn favoriet),
bloemen en vissen in de
meest fantastische tinten
en vormen lijken zo te zijn
weggehaald uit een Oosters
sprookje.
In de Hindoe-symboliek
staat bruin (verwant aan de
god Brahma) voor vuür,
het wit (Shiva) voor het
goede hart en zwart (Vish-
noe) voor wijsheid en een
lang leven. Wit en zwart
gebruikt Oetoro als zijn ba-
siskleuren die een steeds
diepte-suggererend decor
vormen in afwisseling met
incidenteel gebruikte kleu
ren als groen en blauw. Met
bruin tekent hij de voor
stelling in zeer fijne lijnen
die aan het geheel een ui
terst transparant en helder
effect geven. Opmerkelijk
is ook het beperkte gebruik
van craquelé dat alleen
functioneel wordt aange
wend.
„Ik wil tot de echte artiesten, de echte
musici behoren. Niet vandaag een held en
morgen iemand van toen worden ge
noemd. Daarvoor was het nodig dat het
publiek zou leren begrijpen dat ik het was
die achter al die liedjes zat. Dat is uiteinde
lijk nu gelukt; ik mag zeggen dat ze mij of
mijn karakter hebben ontdekt. Ja, dat is
allemaal in mijn eentje gegaan. Ja, ik ben
eigenlijk louter een individualist. Mis
schien heb je wel gelijk door dat terug te
voeren op mijn jeugd toen ik mijn moeder
niet tot last wilde zijn. Maar er zit ook nog
iets anders achter”.
„Ik vond het allemaal erg spannend;
langzamerhand ging het allemaal steeds
beter. Ik was productief, schreef songs,
proza en poëzie, maakte muziek bij films
en niet lang daarna toerde ik in het hele
land als voorprogramma van Laura Nyro,
Blood Sweat and Tears of Three Dog
Night. Dat gaat aardig, dacht ik. Je ver
diende 500 dollar per avond, daarvoor
moest je een half uurtje optreden; de on
kosten werden betaald. Wat wilde je nog
meer? Zoveel heeft een mens per slot van
rekening ook niet nodig. Ik kon in 1970 een
elpee maken zoals ik zelf wilde, Tapestry.
Niks aan de hand”.
Het eenjarige bestaan
wordt bescheiden gevierd
met de overkomst van
Bambang Oetoro, een der
bekende Indonesische kun
stenaars die tevens zijn
werk in de galerie laat zien.
Oetoro maakt hij is nu 41
jaar oud sinds zijn 18e
een fraaie vorm van batiks-
childerijen. Aanvankelijk
werkte hij in dienst van de
Indonesische overheid, on
der meer voor het Batik
Research Centre in Yogya
karta waar hij ook een
tweetal eigen galerieën
heeft. Sinds het begin van
de jaren ’70 werkt hij onaf
hankelijk van dit „steuntje
in de rug”. Naast batikschi-
Iderijen ontwerpt hij stof-
versieringen die in Japan
worden uitgevoerd.
(Van onze kunstredactie)
STRAMPROOY. De Rijksvoor-
lichtingsdienst (RVD) heeft Mary Ser-
vaes, de Zangeres zonder Naam een
van de vele artiesten die meewerken
aan ’t World Wildlife Fund Gala.dat
morgenavond in het Haags Congresge
bouw plaatsheeft en rechtstreeks via
Nederland 2 vanaf 20.25 uur zal wor
den uitgezonden verboden het lied
Rozen voor Soestdijk te zingen in aan
wezigheid van het koninklijk paar.
„Achter die vraag van jou steekt natuur
lijk een volgende. Eentje naar het waarom
ik op opnamen gebruik maak van andere
musici en niet ook dan alles zelf doe, alleen
optreed. Ja, dat is iets zuiver persoonlijks,
hè? Tijdens concerten bereik ik samen met
het publiek een bepaalde intimiteit, een
dialoog, communicatie of hoe je het dan
ook maar wilt noemen. Ik kan me dan
steeds beter uitdrukken. Met een band zou
ik daar moeite mee hebben; het is natuur
lijk niet uitgesloten, maar dat zou een
bepaalde samenstelling vereisen en een
nauwe band, zodat je in een goede onder
linge verstandhouding alles kan uitwer
ken. Ik heb er wel aan gedacht, hoor. Ik wil
zelfs wel eens met een orkest op tournee,
strijkers. Maar voorlopig niet.
„Het is zuiver persoonlijk, ik heb nou
eenmaal het gevoel dat ik zo beter tot mijn
recht kom. Kijk, het is hetzelfde als jouw
besluit om wel of niet een bandrecorder te
gebruiken. Truman Capote, de roman
schrijver had een geweldig geheugen voor
dialogen ontwikkeld; hij kon een keer iets
horen en dan vervolgens opschrijven wan
neer hij maar wilde. Het is precies zoiets.
Bij opnamen is het anders, dan mis ik wat.
Ik ben dan fysiek afwezig. De compensatie
daarvoor zpek ik in de begeleiding, maar
als ik hetzelfde liedje op het podium zing,
is het in essentie hetzelfde, ook al ont
breekt die begeleiding. De basis van alles
is namelijk de gitaar; om dat instrument of
om mijn banjo schrijf ik”.
„Over Prime Time heb ik een jaar ge
daan. Ik ben niet zo’n vruchtbare compo
nist. De hoeveelheid is immer hetzelfde als
kwaliteit. In het jaar dat ik Vincent en
American Pie schreef maakte ik ook
Crossroads, Winterwood, Empty Chairs en
nog iets, met het was precies wat ik wilde
bereiken. Vorig jaar schreef ik een stuk of
acht nummers voor Prime Time en ik ben
er meer dan tevreden mee. Het compone
ren is namelijk frustrerend. Het gaat na
melijk niet alleen om een goed idee, maar
ook om een goede uitwerking. Als je dat
niet kunt bereiken - en dat is vaak frustre
rend werk - dan zal iemand anders jouw
goede idee gebruiken en er een prachtig
lied mee schrijven.
Naslagwerken, waaronder ook atlas
sen vallen, zijn vaak maar betrekkelijk
in hun informatie. Daar stuit je op, als
je een nieuw exemplaar onder ogen
krijgt en je gaat zo maar eens zaken
vergelijken en op een rijtje zetten. El
sevier heeft dezer dagen een zoals dat
heet nieuw type atlas geïntroduceerd:
„Nieuwe grote wereldatlas.” (prijs
65). Het nieuwe zit ’m dan hoofdzake
lijk in een andere rangschikking van
kaarten met gegevehs, die daarbij ho
ren. Plus satellietfoto’s
Die laatsten maken de atlas inder
daad wat spectaculairder, al zijn, moe
ten we eerlijk bekennen, gewone lucht
foto’s gemakkelijker „afleesbaar”. De
satellietfoto’s zijn nuttiger voor de spe
cialist dan de leek. Wat gegevens per
land betreft is deze atlas aan de zeer
summiere kant. Er wordt wat opper
vlakkige informatie gegeven. Exacte
zaken als oppervlakte of aantal inwo
ners vindt men er niet. Dan is de Grote
Winkler Prins Atlas, ook van Elsevier,
die toch nog niet zo lang geleden uit
kwam, heel wat rijker aan gegevens.
Om terug te komen op de betrekke
lijkheid van naslagwerken: we namen
het gegeven Canada. In de nieilwe atlas
lezen we, dat Canada na de USSR het
land is met de grootste oppervlakte
(hoe groot precies staat er niet). In de
Grote WP Atlas treffen we bij de uitge
breide informatie aan, dat Canada met
zijn 9.976.139 km2 qua oppervlakte iets
kleiner is dan de VS. In de Algemene
WP van 1956, die we hebben, lezen we
dat Canada met zijn 9.960.170 km2 net
iets groter is dan de VS. Dat zijn drie
uitgaven van het huis Elsevier.
Een nadeel van de nieuwe uitgave is,
dat sommige kaarten twee pagina’s
groot zijn, hetgeen betekent, dat je het
midden van de kaart niet kunt lezen
door de vouw van het boekbinden. Kor
tom, wij adviseren eerder de Grote WP
atlas te nemen dan deze Nieuwe Grote
Wereldatlas. Er zijn trouwens nog an
dere merken atlassen ook, zoals die van
Spectrum, Bos en Oosthoek-Times
HANS ROMBOUTS
op zijn onderwerpen.
Naast de eerder genoem
de verhalen en mythologi
eën alsmede gegevens uit
het dagelijkse leven laat
Oetoro zich door de natuur
inspireren. De handen,
vaak schitterend van kleur,
zijn bij hem nog meer opge-
doft en lijken kleine praal-
hansjes die aan hun eigen
vederdracht ten onder
De Engelse schrijver Jack Higgins
was al jarenlang auteur van een in ons
land nauwelijks bekend groot aantal
avonturenromans voordat hij plotse
ling wereldberoemd werd met zijn boek
„De Adelaar is geland”. Alistair Ma-
cLean, tenslotte toch ook geen begin
neling op dit terrein, roemde dit boek
zelfs als „de beste thriller die ik ooit
heb gelezen.”
Zulke aanbevelingen zijn natuurlijk
nooit weg en de uitgever heeft er uit
commerciële overwegingen weinig tijd
over heen laten gaan om een nieuwe
„oorlogsthriller” van Higgins uit te
brengen. Van de schrijver van „De
Adelaar is geland”, een boek dat suc
cesvol verfilmd is, is nu „Stormwaar-
schuwing” verschenen. Het gaat' op
nieuw over de Tweede Wereldoorlog.
„Stormwaarschuwing” beschrijft de
tocht over de barre Atlantische Oceaan
van het zeilschip Deutschland. Op de
gevaarlijke trip van Brazilië naar het
ineenstortende Derde Rijk bevindt zich
een gemêleerd gezelschap van Duitse
passagiers, die hoe dan ook naar him
geteisterde vaderland terug willen.
Nonnen van een missiepost aan de Rio
Negro en een veel te grote bemanning,
bestaande uit ervaren Duitse zeelui,
afkomstig van gestrande en getorpe
deerde oorlogsschepen. Iedereen aan
boord heeft zo zijn eigen motieven om
terug te keren naar het Derde Rijk,
waar het in augustus 1944 toch ook niet
zo gezellig meer was. Na een zware
strijd tegen de elementen ontmoet het
ernstig gehavende zeilschip in de buurt
van de Schotse Hebriden, juist voor de
aanvang van de laatste etappe, gealli
eerde oorlogsschepen. Er volgt een dra
matisch einde van de Duitsers op hun
wanhopige tocht naar een stervend va
derland.
Jack Higgins: „Stormwaarschu
wing”. Uitgeverij Elsevier. Prijs 21.50.
M.S.
Aquarium is de titel die Bambang Oetoro aan dit voor zijn stijl zeer representatieve
batikschilderij geeftxHet wordt geëxposeerd bij de Batik Art Gallery.
Eigentijds is Bambang
Oetoro echter in de ver
dieping die hij in sierlijke
en speelse lijnen aan zijn
batiks meegeeft. Het is op
vallend dat hij het decora
tieve karakter van de ba-
tiktechniek moeiteloos
weet te vermijden. Daar
voor in de plaats stelt hij
zijn eigen, soms zeer origi
nele visie die goed aansluit
AMSTERDAM. Een
jaar nu bestaat de Batik
Art Gallery (Spuistraat
271) in Amsterdam. Een
korte, zelfs prille periode
maar gezien het nauw af ge
paalde terrein dat met deze
specifieke, niet Westerse
kunstvorm wordt bestre
ken, toch ook een hoopge
vende. Het zijn namelijk
niet alleen de ouderen die,
wortelend in de kolonialis
tische tradities nog zoeken
naar de overblijfselen van
hun tempo doeloe. Ook een
jongere generatie blijkt
volgens A lice Dinkelaar en
Robert Westenborg die de
galerie leiden, een behoor
lijke interesse te hebben
voor de vaak grote en zui
vere schoonheid van de ba-
tikkunst.
In ieder geval waren Ali
ce en Robert in staat om in
de afgelopen tijd een eigen
i publiek te kweken dat ge
zien de omstandigheden -
Amsterdam ziet wekelijks
wel een nieuwe galerie uit
de grond verrijzen - opmer
kelijk mag worden
genoemd.
