Bas-bariton Renato Capecchi te gast bij Nederlandse Opera Stichting
Presentatie
Drukwerk
in de Marge
Elisabeth Söderström
r
d
Mobiele kopie van piramide als vorm van conceptuele kunst
Boezem: affiniteit met wereldwonder
w
via
Magere
Vanille
Dramatiek kracht van
Margarine
Kwak
waspoeder
2 Kilo 4,85
7Z4/^T
dag markt
5.40
Santpoort Wüstelaan 75 - tel. (023)-372226
^Restaurant (tijdlet
f vanouds BllfllbOOHl”
I.
leeuwezegel
Ed Spanjaard begeleider in optima forma
r
Extra voorstelling
De Heilige Johanna
van de abattoirs
Proloog speelt niet
wegens ziekte acteurs
Egypte
Wereldplatform
Moraal
l
I Q 7 8
JANUARI
WOENSDAG
im.
Context
liter 1,39
KUNST
i
I
/end
an
Activiteiten
18,
1573,
3,
oren
on
t?
iroef
Zandvoort
Santpoort
Wagenweg
Schaepmanstraat
VLISSINGEN. Egypte, zomer 1978. Lokatie Gizeh,
niet ver van de hoofdstad Cairo. Project: „ontmythologi
sering” van de piramide van Cheops, de grootste van de
drie indrukwekkende koningsgraven van de farao’s
Chefren, Cheops en Mykerinos uit de vierde dynastie.
Projectontwikkelaar en uitvoerder: Marinus Boezem,
kunstenaar (te Middelburg).
P-ak]e 0,70
RESTAURANT
KAPUCIJNERS
LAGE VUURSCHE. De eenzame dagen zijn weer voorbij voor
Renato Capecchi. De beroemde bas-bariton is voor een lange periode
in öns land om een reeks operavoorstellingen plus drie recitals te
geven. Als verblijf koos hij Hotel Kastanjehof in de Lage Vuursche uit,
I maar dit bedrijf sloot enige weken wegens vakantie. Capecchi vond het
geen bezwaar en leefde rustig verder, alleen, in een keurige hotelkamer
die uitkomt op een verlaten gang die leidt naar koude, onverlichte
hotelruimten. Maar nu is het bedrijf weer open en ziet de zanger vanuit
zijn raam het komen en gaan van de ruiters, die er even af stijgen voor
een kopje koffie.
(Van onze Kunstredactie)
Ih
feu
I
Capecchi: „Dat operaatje heeft helemaal
JOHAN VAN KEMPEN
(ADVERTENTIE)
vanouds
(ADVERTENTIES)
beant-
voors tellen
855
meer
ügin-
(ADVERTENTIE)
rens
uur.
uiver
den.
ag:
)0uur
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. De toneelproduktie
De Heilige Johanna van de abattoirs, on
der regie van Annemarie Prins, krijgt we
gens de overweldigende belangstelling, op
zondag 29 januari een extra voorstelling.
zDeze begint om 20.30 uur, wederom in
theater De Engelanbak, Nes 71, Amster
dam. Kaarten kunnen worden besteld bij
het bespreekbureau Theaters in de Nes,
Nes 63, of telefonisch (020-232904) dage
lijks van 11-18 uur.
grote operapubliek vrijwel onbekende
werk Livietta e Tracollo uit te voeren
wilde hij dit verzoek graag honoreren,
maar hij wees er wel op, dat deze voorstel
ling een aanzienlijke hoeveelheid proble
men zou meebrengen.
Grieg, Kilpinen, uanteloube of Sjögren?
Omdat Elisabeth Söderström in Rachma
ninov wat betreft He dramatiek alle kan
sen kreeg om haar natuur ermee te verbin
den en in uit te zingen. Ze kon hier theater
maken!
Een operazangeres kan heel goed ook
liederenvertolkster zijn. Dat sluit elkaar
niet uit. Voorbeelden te over. Maar het één
is ook allesbehalve het logisch gevolg van
het ander. Bij Söderström ligt de kracht
van haar talent en vermogen duidelijk op
muziektheater-gebied. Dat was zelfs op
een liederenrecital gemakkelijk vast te
stellen.
Boezem doorover: „De context
waarin kunst tot kunst wordt, is
door de eeuwen heen enorm on
derbelicht. In feite is dat nu nog
het geval. Men kijkt nog graag en
liefst uitsluitend naar voorwer
pen waarvan men op de een of
andere wijze heeft afgesproken
dat ze tot enigerlei vorm van
Renato Capecchi is pas op latere leeftijd
zanger geworden. Hij is begonnen als vio
list. „Ik was precies goed genoeg om aan
de laatste lessenaar van het slechtste or
kest van het land te zitten”. Aan die niet zo
voorspoedig verlopen carrière kwam een
einde door de Tweede Wereldoorlog. Door
de Duitsers gepakt, concentratiekamp, af
gevroren vingers, Renato Capecchi gaat er
snel aan voorbij.
Na de oorlog bracht een rijke advocaat
in Milaan, met wie hij in het kamp be
vriend was geworden, hem op het idee te
gaan zingen. Hij zorgde voor een introduc
tie bij de Scala. Eerst wilden ze daar geen
leraar aanwijzen, maar dat lukte dan toch
op aandringen van de daar zeer machtige
advocaat. „Toen ik voorzong, zei de man
dat ik absoluut geen talent had. Andere
leraar gezocht. Die zei: je hebt een fabu-
leurs talent, maar helemaal geen stem. Die
Renato Capecchi (rechts) tijdens de pre
mière van „Livietta e Tracollo”, met naast
hem Angela Bello.
wilde het toch proberen. Ik kon drie maan
den lang zes dagen per week een uur les
krijgen. Als het daarna goed ging moest ik
betalen, anders werd me het lesgeld kwijt
gescholden. Tweeduizend lire per maand
was dat, nu onvoorstelbaar weinig. Toen
ook al niet veel en dat was maar goed ook,
want ik was zo arm als een kerkrat. Ik had
nog net het water om mijn spaghetti te
koken, maar het zout ervoor ontbrak, laat
staan een saus”.
(Van onze kunstredactie)
EINDHOVEN-HAARLEM. De voor
stellingen die toneelgroep Proloog woens
dag en donderdag in Haarlem zou geven
van het vrouwenprogramma „Vrouwen,
als het aan ons ligt” zijn afgelast, wegens
ziekte van vier van de acteurs. Proloog
komt nu met deze voorstelling in DAC in
de Ripperdastraat in Haarlem op 15 en 16
februari.
De attitude van Boezem, niet
altijd even vlot mét acceptatie
verijkt, heeft inmiddels een boei
ende reeks van activiteiten opge
leverd.
Zo dreven zijn weinig conven
tionele luchtbeelden door sloten
en rivieren, het idee van de stati
sche plastiek alle geweld aan
doend.
Zo exposeerde hij, een machti
ge staal van rechtstreekse „land
art”, een deel van een polder bij
Leerdam, zonder in te grijpen in
het landschap.
Zo verklaarde hij, compleet
met de explicateurspet, het Pano
rama Mesdag zondags toon
beeld van vergapen tot het
oudste object van omgevings-
kunst in Nederland.
Renato Capecchi brengt op zijn zang-
•7
1
Midden in die activiteitenlijst
staat de oprichting van het Podio
del Mondo per 1’ Arte, een we
reldplatform voor de kunst, in
1975 ingericht in de voormalige
Graanbeurs op het Middelburgse
Damplein. Kunstenaars uit ver
schillende landen en werelddelen
leggen er stenen met opschriften
of ontwikkelen er andere activi
teiten. Ook daar gelden plaats en
tijd: ’t monument van nu voor
later. Het hinc et nunc van de
kunstenaar dat door een aan
sprekende wijze van „conserve
ring” een stapje dichter bij mor
gen komt. Op het Podio heersen
de begrippen plaats en tijd, on
eindigheid, hier, overal, toujours.
Boezem: „Er is Voor het Podio
veel aandacht, in en buiten de
directe wereld van de heden
daagse kunstenaars. De plaats is
ook prachtig: temidden van de
mensen in de stad, een levend
monument niet van of voor wat
voorbij is, maar van en voor wat
nu gebeurt. Gedenkstenen heb
ben meestal met verleden te ma
ken, deze met heden en toekomst
en dat wereldwijd. Het is een
goed project op basis van een
goed concept dat tijd en afstand
overbrugt, beweging toestaat en
ruimte voor denken laat”.
Boezem bouwt zijn eigen Ghe-
opspiramide vlak naast het oerty-
pe: een giganisch samenstel van
touw dat omhoog gebracht zal
worden door middel van een he
teluchtballon. In opgerichte toe
stand zal de Boezempiramide
dan exact dezelfde maten hebben
als die van Gheops, waarbij de
koorden al even precies de ruim
te zullen begrenzen die het ko
ningsgraf mede zijn grote faam
heeft gegeven: rond de 500
vierkante meter grondoppervlak
en een hoogtepunt van ongeveer
145 meter. De massa, ruim 2 mil
joen steenblokken van gemid
deld 2,5 ton, zal dan vervangen
zijn door een zelfde volume aan
lucht, plein air. Tijdens de eleva
tie wordt een 16 millimeterfilm
opgenomen. Tegen zonsonder
gang daalt de reus en wordt ver
volgens opgeslagen in een grote,
vijf meter hoge, canvaszak als
een ontzagwekkende slappe (en
ook humane) piramide.
Boezem: „Op dat moment is het
een reizend voorwerp geworden.
De plunjezak gaat de hele wereld
over en op verschillende plaatsen
wordt mijn Gheopspiramide her-
Boezem is gegrepen door het
verschijnsel Cheops en noemt dit
wereldwonder „een symbool van
onvergankelijkheid”. Hij zegt:
„Wat daar, zo’n acht kilometer
ten westen van Gizeh 4500 jaar
geleden is gebeurd, is zo veelom
vattend dat het nog elk moment
aan belangrijkheid wint. Voor
mij een treffend voorbeeld, nee
méér, een symbool van onvergan
kelijkheid. Het^is meteen ook een
uitdaging om er zoveel mee te
doen dat aan het bekende beeld
meer dimensie, meer inhoud
wordt gegeven”.
geen plot. Het verhaal stelt niets voor, dat
is ontzettend lastig voor een regisseur.
Livietta e Tracollo is een intermezzo, dat
wil zeggen een klein vrolijk operaatje, dat
bedoeld was om als tussenspel te dienen
tussen de akten van een grote, ernstige
opera. De ernstige opera is van het reper
toire verdwenen, maar dit kleine geniale
werk niet. Pergolesi schreef het in 1733. Nu
was dat gebrek aan plot toen niet zo’n
probleem. De tekst, de muziek, de wijze
van voordragen vormden met elkaar een
zeer aparte kunst op zichzelf. Maar de
meeste mensen hebben geen achtergrond
genoeg om dat te kunnen savoureren. Li
vietta is een stuk voor fijnproevers, voor
geestelijke gourmets”.
„Hoe moeilijk het is, zelfs voor Italianen,
kan ik het beste uitleggen aan de hand van
een andere, wél zeer bekende opera, de
Falstaff van Verdi. Iedereen kent en prijst
de Falstaff. Maar slechts weinigen begrij
pen dit werk. Het libretto daarvoor is door
Arrigo Boito geschreven. Hij gebruikt
daarin goed Italiaanse woorden, die echter
door zeer weinigen bekend worden. Ter-
fhen die vooral in zwang waren bij la
Scapigliatura Milanese, een aan het eind
van de vorige eeuw zeer deftige literaire
salon, waar Boito een graag geziene gast
was. (Scapigliatura: het elkaar in de haren
zitten - red.). Dat moet je weten om alles te
begrijpen. Zelfs ik, zelfs een Italiaan, moet
woordenboeken en lexicons raadplegen
van mijn eigen taal om de betekenissen
volledig te kunnen achterhalen. Livietta:
het werk behoorde tot de brood en spelen
van het volk. Is Liza Minelli nou zo belang
rijk. Ja, nu wel. Op de televisie. Maar
later? Pergolesi leverde ook spelen voor
het volk, maar dan van grote kwaliteit”.
„Ik heb het stuk dus moeten aankleden.
Ik laat zien hoe artiesten het vroeger
brachten. En vroeger ging het, zeker in
Italië, heel anders toe. De spelers lieten
toen hun witte tanden niet zien als ze
lachten. Want ze hadden geen tanden en
zeker geen witte, omdat ze niet aan poet
sen deden. En als je even niets te doen had
op het toneel, kon je rustig in je oor peute
ren of je kleding fatsoeneren”.
„Tegenwoordig moet het allemaal zo
perfect. Een theater is nu soms net een
ziekenhuis, zo klinisch en steriel. Maar
omdat we tevens die sfeer van toneel en
opera van vroeger willen oproepen, maken
we het ons extra moeilijk. Want het is zo
moeilijk om de eenvoud te realiseren en
geloofwaardig te maken. Een Bohème of
een Carmen regisseren, dat is tienmaal
gemakkelijker”.
„Ik heb gehoord dat er mensen zijn die
zeggen dat Livietta e Tracollo een niemen
dalletje is. Nou, vergeet het maar. Het is
knappe humor, maar je moet de cultuur
waarin het ontstaan is tot in de details
kennen om het te begrijpen en dat doen de
meeste mensen nou eenmaal niet”.
BOEZEM
denken is belangrijker
Zo hing hij met veel tegen
stand fraai beddegoed uit de
ramen van Amsterdams Stede
lijk Museum.
Zo signeerde hij gevolgd
door nu zelfs felle tegenstand
de lucht boven Amsterdam door
middel van de condensstrepen
van een vliegtuig.
Zo strooide hij in de riool-
stroom van het vroegochtendlijk
Parijs losse letters op weg naar
woorden, woorden op weg naar
zinnen, zinnen op weg naar een
nieuw verhaal dat van geen zin
nen, woorden, letters wist.
AMSTERDAM. Amateurdrukkers
zijn actief, omdat zij behoefte hebben om
te „getuigen”, omdat zij niet bij de offi-
ciële uitgeverijen aan bod komen of om
dat zij gefascineerd zijn door het ambacht
en graag eigenhandig teksten zetten en
drukken. Dit bonte gezelschap gaat
I van 27 januari tot en met 24 februari in de
universiteitsbibliotheek van Amsterdam
tonen wat het de afgelopen jaren gepres
teerd heeft. De tentoonstelling van druk-
werken en uitgaven wordt georganiseerd
door de Stichting Drukwerk in de Marge,
die is opgericht in mei 1975.
„Of mijn ouders niet konden betalen? O
jawel. Mijn vader had een zeer behoorlijke
betrekking, behoorde zelfs tot de
bourgeoisie. Maar dat was ’t nou juist. De
oude Italiaanse moraal duldde niet, dat je
artiest was of het je kinderen liet worden
als je uit de nette stand kwam. Mijn moe
der, die daarin zeer streng was, is dan ook
nooit naar me komen kijken. Geloof me, ze
is gestorven zonder dat ze me ooit op de
planken heeft zien staan. Mijn vader is één
keer geweest. Hij viel prompt in slaap. Die
heeft echter weer wel alle platen van mij.
Ach, wat las mijn lieve moeder? De Bal
zac. Je ziet waar zo’n moraal vandaan
kwam”.
De lessen hadden succes. In 1948 won
hij zijn eerste concours en sindsdien is
Renato Capecchi niet meer weg te denken
uit de opera wereld. Handboeken schrijven
over hem dat hij bijna tweehonderd opera-
rollen op zijn repertoire heeft staan. „Hoe
komen ze daar nou bij? Het zijn er precies
287”. De zanger zegt het in volle ernst.
opgericht. Op het grondvlak
wordt dan tegelijkertijd de film
gedraaid als in een soort drive-in-
movie. Op die manier kan elk
land zijn eigen wereldwonder
krijgen. Ik heb tijd, plaats en
afstand gevangen en verschoven,
locatie-ideeën doorbroken en op
die manier in ruimte en tijd
gezien een wereldwonder meer
toegankelijk voor de wereld ge
maakt. De maat in ruimte is ge
vonden, de tijd gefixeerd, de
grens verkend en binnen mijn
conceptie vastgelegd”.
kunst behoren. Daar zijn zaken
als musea in de eerste plaats op
ingesteld, niet op zaken die ont
staan. De officieel geachte kunst
wereld houdt zich meer bezig met
in kaders gevatte resultaten dan
met handelingen, méér met ge
conditioneerde zaken dan met
onverwachte. Met mij heeft dat
dus allemaal weinig te maken,
omdat het mij in de eerste plaats
en boven alles gaat opn de losma
king van wat zonder enigerlei
vorm van intelligentie voor de
eeuwigheid lijkt vastgelegd.
Daarom is denken belangrijker
dan star ambachtelijk zwoegen,
daarom ook pas ik niet in het
status-imago van De Kunstenaar
dat door het grote, geconditio
neerde publiek toch nog zeker
wordt beleefd en door De Kun
stenaar beleden. Ik heb daar in
wezen helemaal niets mee te
maken”.
Marinus Boezem (binnenkort
44 jaar oud)^ heeft vanuit die in
stelling, de vragen van de „offi
ciële kunstwereld” door de jaren
Rustiek Restaurant in het vermaarde, eeuwenoude Zwitserse huis met o a kronkelver-
se paling, spartelende forelletjes en bedrijvige rivierkreeftjes
Naast specialiteiten iedere zondag onze welbekende BRUNCH Dit gezellige onbeperk
te, zeer uitgebreide assortiment van warme en koude gerechten serveren wij van 11.30
uur tot 14 30 uur.
Prijs per couvert 20,- Voor kinderen t.m. 14 jaar 1,- voor ieder jaar dat zij oud zijn
Voor recepties, diners en parties van uiteenlopende aard hebben wij exclusief voor u
beschikbaar ,,DE LANDAUER met aangrenzende klassiek ingerichte zaal
Uw gastheer
Jan G Westerhoven
49
2
Deze onlangs tot assistent-dirigent van
het Concertgebouworkest benoemde
Haarlemmer, ontpopte zich als begeleider
in optima forma. Een inspirerende basis
voor de zangkunst van Söderström, zou je
zonder meer kunnen stellen.
Het is een beetje ongebruikelijk om in
een recensie van een zangrecital, de bege
leidende pianist het eerst te noemen. Maar
de uitzonderlijke kwaliteit van Spanjaards
bijdragen aan het hier muzikaal gebodene,
maakt ook een uitzondering op die regel
gerechtvaardigd
Elisabeth Söderström dan, is al sinds
1950 aan dé opera van Stockholm verbon
den, maar heeft bovendien vanaf 1959 car
rière gemaakt aan de Metropolitan Opera
van New York, met een keur van glansrol
len. In Nederland liet zij zich slechts een
maal eerder horen en dan nog wel vrij
recent, namelijk in februari van het afge
lopen jaar, toen zij bij het Concertgebouw
orkest Strauss’ „Vier letste Lieder” op
voorname en indringende wijze voor
droeg.
Bij de Nederlandse Opera werd zij nog
niet geëngageerd. En als liederenzangeres
is Söderström hier al even onbekend, als
men de in omloop zijnde grammofoon
plaat van liederen van Rachmaninov (met
niemand minder dan Ashkenazy als bege-
leidér) buiten beschouwing laat. Grote in
teresse voor haar muzikale verrichtingen
op het Amsterdamse kamermuziekpodi-
um was dus op zijn plaats.
Elisabeth Söderström presenteerde zich
in de goed bezette Sonesta Koepel in een
origineel opgebouwd programma, waar
slechts de allereerst gezongen vier liederen
uit Wolfs „Spanisches Liederbuch” tot de
traditionele kost behoorde.
In het begin wist je-het nog niet zo goed.
Je hoorde vooral het prachtig genuanceer
de stemgebruik van deze donker getim-
breerde, maar in alle regionen helder klin
kende sopraan en daarbij de schitterende
begeleidingen. Alles werd knap, mooi en
intelligent gezongen. Maar het wachten
was op dit in de Engelse taal door de
soliste toegelichte recital met teksten in
het Duits, Frans, Russisch, Noors en
Zweeds op het moment dat het innerlijk
zou gaan mee resonneren.
En de vonk sloeg ook over; maar pas
tegen het eind. Niet voor niets zijn kenne
lijk juist liederen van Rachmaninov op de
plaat gebracht, want juist daarin werd je
uiteindelijk helemaal meegenomen. Hoe
kwam dat? Waarom dan niet in Wolf of
AMSTERDAM. Begeleiden is een
heel aparte kunst.In het bijzonder de
grote vocale solisten kiezen ook altijd
pianisten die op dat gebied al een onwan
kelbare reputatie hebben opgebouwd als
hun muzikale partner. Dat ook pianisten
die nu niet speciaal als zodanig bekend
staan, plotseling als geboren begeleiders
uit de hoek kunnen komen, was gister
avond op een verrassende manier te ont
dekken in de Sonesta Koepelzaal, waar de
48-jarige Zweedse sopraan Elisabeth Sö
derström zich liet assisteren door de twin
tig jaar jongere musicus Ed Spanjaard.
avonden hier Franse liederen en dus geen
Italiaanse. Capecchi: „Laat ik vooropstel
len, dat Frans mijn moedertaal is. Ik ben
in 1923 geboren in Egypte in Heliopolis, de
stad van de zon. Ik heb een grote affiniteit
met de Franse cultuur. Toen ik gevraagd
werd voor dit recital, moest er dus een
programma samengesteld worden”.
„Honderden bundels heb ik doorgebla
derd. Uiteindelijk kwam ik tefecht bij
liederen van Gounod en Massenet. Ik
dacht, die hoor je hier nooit. Je hoort hier
nog wel Fauré en Duparc, maar met hun
werk heb ik nou helemaal geen band. En
als je dan ook nog bedenkt dat een Souzay
niet meer zingt.
„Natuurlijk is het wel muziek voor tus
sen de schuifdeuren. Ik hoop natuurlijk
dat er heel veel publiek komt, maar je
moet het eigenlijk zingen voor zo’n man of
twintig, het liefst je familie, met opa en
oma op bezoek. Deze liederen vereisen een
zekere nonchalance en die zal ik er dan
ook inbrengen. Een fijn familie-avondje
met romantiek. Zo zal ik bijvoorbeeld ook
gedichten reciteren en de piano komt ook
solistisch aan bod”.
heen met
woord.
Boezem: „Wie zijn positie in de
samenhang van structuren kent,
dient professioneel te werk te
gaan. Men keek er, jaren geleden,
zeer zéér vreemd van op dat
Pieter Engels en ik geld gingen
vragen als men ons om advies
vroeg. Het was voor ons mis
schien toen ook een soort act,
maar aan de andere kant vonden
we dat het een doodgewone zaak’
was dat consulten op basis van
ervaring ook betaald werden. Het
feit dat men je iets vraagt, bete
kent dat je tot op zekere hoogte
geaccepteerd wordt. Wie een
kunstenaar accepteert zegt, in
mijn optiek althans, „ja” tegen
een attitude. Wanneer je, bijvoor
beeld als organiserende overhei-
d, tegen zo’n man zegt „doe voor
Nederland mee aan de biennale
van de een of andere wereldstad”
dan laat je aan hem over wat hij
met die aanwijzing doet en dan
ga je niet even langs het atelier
om een werkje uit te zoeken. Nee,
die man zal zichzelf manifeste
ren. Zo’n biennale is daar goed
voor”.
Grote Houtstraat 21 Haarlem
met spek en
garn
Toen Capecchi van de zijde van de ope-
rastichting werd gevraagd om het bij het
De grensverleggende activitei
ten van Boezem hebben sterk de
aandacht getrokken. Marinus
Boezem houdt zich bezig met het
plegen van aanslagen op wat het
bekende verwachtingspatroon in
verschillende situaties aan (geijk
te) beelden oplevert. Die herij
kende bezigheden hebben hem
een plaats in de eerste rijen van
de beoefenaars der conceptuele
kunst bezorgd. Het idee staat cen
traal, als basis, als onder- en bo
venbouw tegelijk, de uitwerking
wordt niet in de weg gestaan door
welke conventie, formule of tech
nische beperktheid ook. De kun
stenaar schept, vanuit het den
ken, zijn eigen mogelijkheden: de
context waarin iets HET,
gebeurt.
De Utrechtse stichting behartigt de be-
langen van allen, die „marginaal” de druk-
kunst beoefenen en/of een uitgeverij heb-
ben Op dit ogenblik telt de stichting
425 aangeslotenen, van wie egn vijftigtal
als marginaal drukker of uitgeVer actief is
en de rest (onderwijzers, hoogleraren, no
tarissen, beeldende kunstenaars en dich-
I ters) belangstellend.
Doel van „Drukwerk in de Marge’’ is het
I bevorderen van het drukken én uitgeven
van geschriften, boekwerken, tijdschrif
ten, affiches en andere drukwerken op
bibliofiel, grafisch en literair gebied.
Tegelijk met de expositie verschijnt een
eerste, door de redactie van het Bulletin
van de stichting samengestelde bibliogra-
fie van marginale uitgaven, die circa
800 titelbeschrijvingen bevat. Aangeno-
I men wordt dat in Nederland tussen de 70
en 100 marginale uitgevers en drukkers
-werkzaam zijn, die gezamenlijk meer
i dan 1000 uitgaven hebben geproduceerd
De Amsterdamse universiteitsbiblio
theek is te vinden aan de Singel 425. Ope
ningsuren: maandag tot en met vrijdag.
van 10 tot 17 uur.
„Theaters tegenwoordig zo steriel
