Festival houdt vinger aan pols van actuele niet-commerciële film
Mantel der liefde vol
Massief programma
onbeduidende kolder
ilm
Haarlem
Subtiele beelspraak en poëzie bij onderkende cineast
Satyajit Ray, meesterfilmer
BOUWMARKT
Kkeur b.v.>|
Film International
filmhuizen
uit India, krijgt erkenning
amsterdam
gevelstenen
steenstrippen
en handgevormde
stenen
8
Twee hoofdrollen voor Yves Montand
Nachtvoorstellingen
Oost-Europa
Markant
Driemaal Duras
U
17
FILM
VRIJDAG
3
19 7 8
FEBRUARI
.ER
he-
Pieter van Lierop
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□o
141
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□nnnonnnnnDnDnnnnnnonnnDDDaaaaDaaoaanaoDnnDnnnDDaDDDaaaoDDDaaDDaoDaaoDaaoaDa
GROTE SORTERING
;rken
-1300
Openingstijden: dit/mvr
zaterdags van
’s maandags gesloten
Koudenhom 54
Koudenhorn 60
tel. 023 - 321212 - 322368.
8.00-12.30 uur
13.30-18.00 uur
8.30-16.00 uur
Calcutta
ten
ma
itie-
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□nnonnnoonoanonaaanoaaDaaaaaaDaaoaaaaaaa
ROTTERDAM. In de treurig
ste straat van Nederland is voor
de zevende keer Film Internatio
nal losgebarsten, met het meest
ascetische filmfeest van de lage
landen. In de ruimtes van ’t Ven
ster, De Lantaarn, het Filmhuis
en het Achterom-theater wordt
gedurende tien dagen een massief
I programma gepresenteerd van
een zeventigtal hoofdfilms, af
komstig uit zestien landen. Van
zeker 35 films zullen de makers
met hun films naar Rotterdam
reizen om zich open te stellen voor
discussies met pers en publiek. De
vermaardste gasten zijn Margué
rite Duras, Jean Eustache, Wer
ner Herzog, Peter Handke, Krzys-
tof Zanussie, Shuji Terayama en
Satyajit Ray, de Indiase cineast
die speciaal zal worden gehuldigd
met een omvangrijk retrospectief
van zijn veel geprezen oeuvre.
n, in
Zo heeft Roxy met De Mantel der Liefde
In Filmhuis Het Melkwoud, Zijlstraat
63 te Haarlem, wordt vanavond, zaterdag
en zondagavond (21 uur) niet Une femme d
sa fenêtre van Granier-Deferre vertoond,
omdat de 16 mm-kopie niet op tijd klaar is
gekomen, maar in Lily aime moi van Mau
rice Dugowson wordt een waardige ver
vanger geboden. Dugowson komt van de
Franse televisie en filmt in een stijl die
doet denken aan de nog jonge Zwitserse
cinema. Schijnbaar terloopse gebeurtenis
sen worden bij hem subtiel en spannend in
beeld gebracht.
gelegen
id Groot
unge en
tennis
douche/
pension
soon per
ideaal
>ot)-eks-
rver de
en rots
vlakbij,
kheden
39.- per
ïr De schoonzus uit Company Limited,
van Satyajit Ray
Uit de Ray-cyclus is inmiddels Company
Limited vertoond, een film uit 1971. Het is
een buitengewoon lucide benadering van
een thema dat constant in de films van Ray
is terug te vinden: de discrepantie tussen
oude en nieuwe waarden. Het zijn be
spiegelingen die Ray de ene keer brachten
tot een aan de kaak stellen van het traditio
neel kastensysteem en de andere keer tot
het leveren van een pleidooi voor gelijkbe
rechting van de Indiase vrouw. In Compa
ny Limited kiest Ray voor het verleden en
demonstreert hij hoe het ter zijde stellen
van overgeleverde normen corrumpering
in de hand kan werken.
wie maar liefst drie films worden ge
draaid. Hongarije vaardigt Imre Gyongy-
ossy, Ferenc Andras en Imre Mihalyfi af.
Polen stuurt Zanussi (die met Camouflage
nu niet alleen de pers laaiend enthousiast
gekregen heeft, maar ook het Poolse pu
bliek), in gezelschap van Kieslowski (Het
Litteken wordt van hem getoond). Van
Jana Bokova (een Tsjechische cineaste die
in Engeland werkzaam is) krijgen we Mili
tia Battlefield te zien; over een pianist die
trouwt met een zestigjarige, tandenloze
bewonderaarster.
getast” is gebleven. Als haar blijkt dat de
adspirant-directeur een fabrieksstaking
geprovoceerd heeft om onder een boete
clausule uit te komen in verband met een
niet na te komen transactie, verbreekt ze
de tedere banden.
Het sympathieke van Company Limited
zit vooral in de uiterst milde kijk van Ray
op de mensen. Zelfs waar hij veroordeelt,
laat hij de personages genuanceerd in hun
waarden. Alle mensen die er in deze film
rondlopen blijven daardoor innemend,
zelfs als ze het niet verdienen. Ray betoont
zich een man van wijsheid en groot psy-
■ir Een van de premières op het zevende
Film International te Rotterdam is Les
Enfants du Placard met Lou Castel en
Brigitte Fostel
Ook het spel van de teruggekeerde Mimi
Kok - ooit een talentrijk cabaretière - heeft
de tongen in beweging gebracht. Ze speelt
de vrouw van banketbakker Tim Beek-
De belangrijkste première van deze
week betreft De Mantel der Liefde, een
Nederlandse productie met een groot aan
tal bekende en onbekende acteurs en actri
ces, die in totaal elf theaters is ingezet,
waaronder het Amsterdamse Corso en Tu-
schinski 2. Adriaan Ditvoorst was verant
woordelijk voor het scenario en de regie
voor deze twee uur durende satire op basis
van de bijbelse tien geboden. Inmiddels
heeft de landelijke publiciteit zich mees
ter gemaakt van enkele smeuïge voorval
len in de film.
Zo speelt Willeke van Ammelrooy, nooit
wars van een fikse portie functioneel bloot
in deze of gene productie, een zeer degelij
ke en kuise maagd Maria; een scène die al
voor de opnamen van de film leidde tot
verontwaardigd gesputter van enkele ac-
tiegroepjes die haar nou niet de meest
geëigende voor zo’n rol beschouwden.
Palace tenslotte biedt met Emperor of
the North (Duel op de spoorlijn) een span
nende film met Lee Marvin, Emest Borg-
nine en Keith Carradine in de hoofdrollen.
De afgelopen week trokken twee films
grote aantallen bezoekers, namelijk Star
Wars in Lido en Smokey and the Bandit in
Luxor. Beide films met een grote dosis
humor en spanning en wat misschien wel
het belangrijkste is: een ouderwets „hap
py end”. Voorlopig zullen deze twee titels
dan nog wel op de Haarlemse bioscoop
agenda voorkomen, die overigens verder
veel nieuws vermeldt.
punt staat zijn eerste rit te gaan maken.
Niet alleen de chauffeurs zijn ongeschikt
voor hun taak, ook onder de passagiers
bevinden zich merkwaardige types. Bo-
Studio heeft komende week de soft-por-
nofilm Goodbye Emmanuelle, volgens ei
gen zeggen de laatste film waarbij Silvia
Kristel als de koele, maar hartstochtelijke
Emmanuelle gemakkelijk uit de kleren
wipt. Voor de liefhebbers dus.
man. Elk weekeinde schept dat echtpaar
er grote vreugde in om de huiskamer te
herscheppen in een strijdtoneel voor een
erotisch getint taartengevecht, dat breed
uit gemeten in beeld komt.
Maar ook andere gedeelten in de als een
collage opgezette film lenen zich tot gegin-
negap en leedvermaak van de bioscoopbe
zoeker. Zo ruziën Rijk de Gooijer en Sylvia
de Leur als een afgeleefd echtpaar over
een tv-programma. Met dramatische ge
volgen. Het tv-toestel zeilt even later het
raam uit en Rijk wordt getroffen door een
vlaag van volstrekte waanzin, waar een
kwaadaardige, meelevende buurvrouw
(gespeeld door Neerlands molligste foto
model, Yanaïka Lempers) vakkundig en
bloedig een eind maakt.
duurt op het gegeven van Police Python
257. Nu speelt Montand een man die voort
vluchtig is, van identiteit verandert en het
wil doen voorkomen alsof zijn oorspronke
lijke ik overleden is. De verrassende en
zeer spannende ontknoping is een bezoek-
wekkend verhaal over het gevaar van
agressieve bijen.
irtemen-
gelegen,
md Res-
bad 2/3
3ers ap-
net bal-
ar week
i. direkt
m van
iet bar.
i boule-
f f 402,-
m hoog,
t op de
at terras,
I zwem-
ss-room
>/4 pers.
f f 300,-
chologisch doorzicht. Zijn stijl van filmen
is sober, met soms heel subtiele beeld
spraak, die vooral in de beeldovergangen
sterk werkt. Opvallend kernachtig is hij in
de tekening van situaties die kleinschalig
worden uiteengezet, maar verstrekkend
zijn in hun consequenties en intermense
lijk herkenbaar. Een kenmerk van ware
poëzie.
In Rotterdam worden van Ray vertoond:
The Music Room (1958), Days and Nights
in the Forest (1969), The Adversary (1970),
Distant Thunder (1972) en The Middleman
(1975).
De film speelt in het zakenmilieu van
Calcutta en vertelt hoe een gewezen onder
wijzer een carrière opbouwt in de elektri
sche industrie. De concessies zijn aanvan
kelijk nog gering; een kwestie van zich
Europees kleden, sherry leren drinken en
naar paardenraces gaan kijken. Voor de
hoofdpersoon (inmiddels verkoopleider)
komt echter het moment dat hij zich gaat
schamen voor zijn behoudende ouders, die
hij volgens decreet van de firma ook niet
meer in zijn huis mag laten wonen. En nog
verder wordt het als hij besmet raakt door
de mentaliteit die in dat soort kringen is
als je een collega wil aftroeven die even
eens solliciteert naar een functie als direc-
tie-lid, „met een jaarsalaris dat hoger is
dan wat Tagore verdiende aan zijn Nobel
prijs”.
Hoe dat precies in zijn werk gaat, de
monstreert Ray via een even simpele als
heldere intrige. De man krijgt zijn schoon
zusje uit de provincie op bezoek, een meis
je dat intelligenter is dan zijn eigen vrouw
en voor wie de verkoopleider gevoelens
gaat koesteren die het alleen maar „zuster
lijke” lijken te overstijgen. Maar het is een
meisje dat haar sympathie voor de schoon
broer afhankelijk maakt aan de wijze
waarop ze kan vaststellen dat hij „onaan-
Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
De Mantel der Liefde zit vol met kolde
rieke en op het eerste gezicht komische
scènes. Maar veel meer dan een onbedui
dende en vanuit het oogpunt van persifla
ge zelfs mislukte - immers als je laat zien
wat er misgaat als je de Tien Geboden niet
opvolgt, toon je onbedoeld het nut ervan
aan - persiflage, is het niet. De Nederland
se filmindustrie is er dan ook weinig mee
geholpen. Zij, die zelf het product op zijn
waarde willen beoordelen, zullen onge
twijfeld oog hebben voor het goede spel
van Frans Vorstman als belastingambte
naar en Juliën Schoenaerts als bisschop.
Studio biedt in de nachtvoorstelling (en
op maandag) Jacques Tati’s Jour de Fête
(’t Is feest vandaag). Een klassiek meester
werk van Tati, die als postbode voor een
reeks nauwelijks met de pen te beschrij
ven verwikkelingen zorgt. Paul Newman is
een bikkelharde actieman in The Drow
ning Pool, een al wat oudere film van
Stuart Rosenberg, waarin privédetective
Harper na tal van avonturen een moord
zaak oplost in dienst van zijn vroegere
vriendin, die juist een rijke erfenis ten deel
is gevallen.
Het verhaal is simpel. De journalist
Francois moet een verhaal schrijven over
de modale werknemer, maar degene die
hij daarvoor bestemd heeft, blijkt daar
weinig voor te voelen. Claude zit in de put,
omdat zijn vrouw net de benen heeft geno
men en dus voelt hij niets voor een diepte-
interview. Francois blijkt hem te willen
opvrolijken door hem mee te nemen naar
zijn vriend Johnny Cask, een prof-bokser
die keer op keer het onderspit delft. De
drie nieuwbakken vrienden trekken op
een gegeven moment naar het platteland,
waar grappige gebeurtenissen elkaar in
snel tempo opvolgen. Claude, de arbeider,
kan zijn liefdesverdriet echter niet verge
ten, keert terug en weet zijn vrouw tenslot
te te vermurwen.
Volgende week donderdag tot en met
zondagavond vertoont Het Melkwoud een
aantal Engelse arbeidersfilms van voor de
Tweede Wereldoorlog. Bert Hogenkamp
van Skrien leidt het geheel in.
FILMHUIS VELSEN, in het Witte Teja-
ter aan de Kanaalstraat 257 te Velsen,
vertoont volgende week dinsdag- en
woensdagavond (20.30 uur) de schitteren
de film Padre Padrone van de broers Pao
lo en Vittorio Taviani, gebaseerd op het
autobiografische boek „Padre Padrone -
L’educations di un pastore” (De opvoeder
van een herder van Gavino Ledda, die als
herder tot zijn twintigste als analfabeet op
Sardinië leefde.
Een heel gewoon verschijnsel in de tot
voor kort zeer patriarchale maatschappij
op dit oude en wonderlijk mooie eiland in
de Middellandse Zee, waar het niet ge
hoorzamen van de vader gestraft wordt
met slaag. Ledda vertelt hoe hij toch aan
het ouderlijk gezag ontsnapt en aan zijn
eigen vorming kan werken als de militaire
dienst hem roept.
FILM-INN ZANDVOORT, in de Open
bare Bibliotheek aan de Prinsesseweg 34,
wordt vanavond en zaterdagavond (21
uur) L’importance c’est d’aimer van Zu-
walski vertoond.
Als u nou denkt dat Amerika het grootste filmproducerende land ter wereld is, dan
heeft u het toch mooi mis. Nergens worden er meer films gemaakt dan in India, waar de
jaarproduktie ongeveer 500 bedraagt. Maar de gemiddelde kwaliteit ervan houdt niet
over. Eigenlijk heeft India maar twee cineasten met een echt wereldwijde reputatie:
Shyam Benegal en Satyajit Ray. Waarbij dient aangetekend dat de eerste niet in de
schaduw kan staan van de tweede. Het Film International-festival dat volgende week
weer over Rotterdam losbarst, gaat een retrospectief wijden aan het oeuvre van Ray, die
voor deze gelegenheid ook naar Nederland zal komen.
In het Leidseplein Theater gaat dan nog
een andere première, Chance and Violen
ce (Geluk en geweld) van Philippe Labro,
waarin de titel voor zich spreekt. Kathari-
ne Ross levert sterk tegenspel voor de
zelfs een landelijke première. Onder het Franse acteur Yves Montand, die in Nög-
rubriekje Amsterdam elders op deze pagi
na wordt deze nieuwe Nederlandse film
Satyajit Ray maakte zijn debuut in 1949
toen hij in Calcutta Jean Renoir ontmoette
en daardoor zodanig geïnspireerd raakte
dat hij besloot zelf films te gaan vervaardi
gen. Panther Panchali werd zijn vermaar
de eerste werkstuk. Er is een hele reeks
gevolgd van films die nooit Nederland
hebben bereikt. Enkel het beelschone On
weer in de Verte (uit ’72) kreeg bij ons
vertoningen in het alternatieve circuit. Het
was een film waarmee Ray op ontroerende
wijze liet zien hoe op het Westbengaalse
platteland onder oorlogsomstandigheden
die slechts indirect (via een hongersnood)
de agrarische gemeenschap raken, het
kastensysteem wordt doorbroken.
De betrekkelijke onbekendheid met de
films van Ray strekt zich gek genoeg ook
uit over het grootste deel van India zelf.
Het is een gevolg van het feit dat Ray’s
films altijd 100% Bengalees zijn geweest,
1 terwijl het overgrote deel van India op
i New Delhi is geconcentreerd, en het Hindi
als voertaal heeft. Je moet je dat voorstel
len alsof Nederlands grootste cineast een
Fries zou zijn die enkel Fries gesproken
films zou maken. In Limburg zou men
daar waarschijnlijk weinig interesse voor
opbrengen en in India zijn dit soort regio
nale tegenstellingen nog veel complexer.
Nadat er jaren aandrang op Ray was
I uitgeoefend, is hij vorig jaar door de kni
eën gegaan en heeft hij een Hindi-film
gemaakt: The Chess Players. Het is een
film die werd gebaseerd op een in India
beroemde novelle van Premchand. De film
speelt in 1856, handelt over de val van een
vorstenhuis en trekt een vergelijking tus
sen particulier schaakfanatisme en het
soort schaakspel dat ook wel politiek ge
noemd wordt. Het is een grote produktie
waarin Richard Attenborough een gastrol
speelt.
De kopie is helaas zoek, dus de film kan
niet in Rotterdam vertoond worden. In
plaats daarvan komt de Philosopher of
Stone uit 1957 op het witte doel.
gerath ook te zien is in La Menace, de
Bedreiging. Dat is een sterke thriller van
kort aangestipt. Ook nieuw voor Haarlem de hand van Alain Comeau, die voortbor-
is The Big Bus van James Frawley, die in
Frans Hals is ingezet.
s. Half
per per-
Het is een komisch verhaal over „De
Cycloop”, ’s werelds eerste, door kern-
energie voortgedreven autobus, die op het je waard.
Tenslotte, beleeft Savage Bees (Dodende
Angels) zijn tweede week in Saskia. Voor
wie Alfred Hitcocks Birds kent misschien
vendien is de onderneming het mikpunt overbodig, voor de anderen een huivering-
van twee schurken, die koste wat het kost
de belangen van de internationale
oliemaatschappijen willen beschermen.
Een bomaanslag veroorzaakt een manke
ment, waardoor de bus onbestuurbaar
wordt. Enfin, het komt allemaal in orde,
maar vraag niet hoe.
door van een film die misschien wel ge
maakt kan worden en die scènes worden
doorsneden met beelden van een vracht
auto die winterse landschappen door
kruist. Een tweede Duras-film is Son Nom
de Venise dans Calcutta Desert, een film
die die niet bestemd lijkt voor mensen die
normaliter al niet van Duras houden, want
het is een remake van India Song (met
dezelfde geluidsband) maar dan zonder
acteurs.
De derde Duras film is Baxter, Vera
Baxter, waarin een vrouw (Delphine Sey-
rig) door haar echtgenoot verkocht wordt
aan een minnaar (Depardieu alweer). De
film is voornamelijk bedoeld als registra
tie van ontreddering en wegkwijnen; on
verdiende straf voor on voorwaardelijke
trouw; de middeleeuwen onaangetast in
verhoudingen binnen de bourgeoisie.
West-Duitsland speelt in Rotterdam zijn
sterkste troef uit met Wemer Herzog, van
wie twee films worden gebracht: La Souf-
frière (documentaire over een vulkaanuit
barsting) en Stroszek, waarin Bruno S. (de
onvergetelijke hoofdrolspeler uit Jeder
für Sich) emigreert naar Amerika om te
ontdekken dat de maatschappij daar net
zo rot in elkaar zit als in Duitsland.
Nieuwsgierig werd ook uitgekeken naar
De Linkshandige Vrouw, het regiedebuut
van Peter Handke, de auteur die zulke
sublieme scenario’s geschreven heeft voor
films van Wim Wenders. Zijn film heeft in
elk geval alvast de acteurs mee: Bruno
Ganz en Edith Clever, het tweetal dat
eerder magnifiek op elkaar ingespeeld
bleek in Peter Steuns Sommergaste en
Eric Rohmers Die Marquise von O. Hand
ke heeft het echter moeten laten afweten.
Zijn film is uitgekozen voor inzending
naar het festival van Cannes. En dat gaat
voor. Naar Rotterdam komen wel andere
Duitse regisseurs: Lothar Lambert, Heike
Sandec en Dagmar Beiersdorf.
Voor het eerst sinds jaren heeft Film
International een echt sterke selectie Oost-
europese films, met als belangrijkste ont
dekking de Bulgaar Eduard Zahariev, van
En eindelijk zijn dit jaar zelfs weer de
Russen van de partij, partij-Russen uiter
aard. De Georgiër Tenghuiz Abouladze
geeft De Boom der Wensen te zien, Alexan
der Gürmann brengt Twintig Dagen Zon
der Oorlog. Gleb Panfilov belicht in Ik
Vraag Het Woord het functioneren van een
vrouwelijke burgemeester in een middel
grote Russische stad. En dan is er Tar
kovski, die door menigeen beschouwd
wordt als het belangrijkste cinematogra
fisch talent van de Sowjet-Unie. Film In
ternational brengt zijn debuutfilm De vi
ool en de Stoomwals, een prachtig geob
serveerde eendagsvriendschap tussen een
volwassen arbeider en een zevenjarig vio-
listje. Een hartroerende film. Tarkovski’s
lang tegemoet geziene De Spiegel is wel
door Film International aangekocht,
wordt dus ook in distributie gebracht,
maar mag om een of andere reden niet in
het festival-kader worden gepresenteerd.
Op de laatste festivalda krijgt deze film
daarom een zogeheten officieuze voorver
toning.
Van de andere kant van de Noordzee
wordt Before Hindsight toegezonden, een
door Jonathan Lewis ondernomen studie
naar de redactionele houding in de Britse
non-fictionfilms van de jaren ’30. Oftewel,
over hoe in Engeland de nieuwsvoor
ziening gekleurd werd om Hitler c.s. maar
te vriend te houden. Voorts wordt ook dit
jaar weer een film van Steve Dwoskin
gedraaid: The Silent Cry, over een meisje
dat jarenlang door haar vader is geterrori
seerd. Canada is present met Le Vieux
Pays ou Rixbaud est Mort (uit de Cannes-
competitie) van Jean-Pierre Lefebvre.
Zwitserland met Alzire van Thomas Kor-
fer (nog bekend van Der Gehülfe). Japan is
als vanouds vertegenwoordigd door Te-
rayama, van wie een zestal korte films te
zien zal zijn.
Ons eigen land krijgt aandacht middels
een terugblik op de tussen 1964 en 1978
vervaardigde films van de einzelganger
Frans van der Staak. Misschien dat Off
Stage, van Frans Zwartjes, nog bijtijds
voor een Rotterdamse voorstelling gereed
zal komen. In elk geval kreeg alvast Orlow
Seunke wel juist op tijd Prettig Weekend
Mijnheer Meijer uit het laboratorium en
dat is een tv-film die de VARA volgende
maand zal uitzenden.
Meest markante Amerikaanse bijdrage
aan het festival is een uitgebreid retro
spectief van het werk van undergroudfil-
mer George Kuchar, die de schilderachti
ge gewoonte heeft parodieën van B-films
uit Hollywood tot in het absurde door te
voeren. Eveneens ter opvrolijking van de
medemens dient een serie Buck Rogers-
films; science fiction-films uit de dertiger
jaren, waar de recent zo succesvol uitge
pakte Star Wars-formule op gebaseerd
schijnt te zijn.
Ook dit jaar weer veel aandacht voor
films uit de derde wereld. Behalve de
werkstukken van eregast Ray wordt er
volwaardige filmkwaliteit gedemon
streerd uit Senegal (Ceddo, van Ousmane
Sembene), Tunesië (Sejnane, van Ben Am
mar), Algerije (Omar Gatlato, van Alloua-
che), Perzië (Mina Cycle, van Mehrjui, nog
bekend van De Koe) en de Filippijnen
(Geparfumeerde nachten, van Tahimik).
Drie films worden er gepresenteerd van
Marguérite Duras: Le Camion (vorig jaar
1 vertoond in de Cannes-competitie), die kan
worden aangeraden aan liefhebbers die
normaliter niet zo van Duras houden: Gé-
1 rard Depardieu praat met Duras het script
(ADVERTENTIE)
Film International houdt de vinger aan
de pols van het hedendaagse niet-commer
ciële filmen en heeft wederom een pakket
weten samen te stellen dat wemelt van de
wereldpremièr (16 stuks) en Europese pre-
i mières. En dan zijn er nog tal van films die
reeds op festivals elders him kwaliteiten
hadden bewezen, maar klaarblijkelijk al
leen via Film International naar Neder
land kunnen komen. Daaronder zit Le
i Diable Probablement (in Berlijn met een
Zilveren Beer onderscheiden), een nieuw
meesterwerk van de jansenistische vete
raan Robert Bresson die zijn zwartgallige
visie op de toekomst die er voor de heden
daagse jeugd is overgebleven vervatte in
een portret van jonge Parijzenaars van
I wie er een zijn vriend omkoopt om zich te
laten doodschieten.
Nauwelijks minder pessimistisch be
toont Benoit Jacquot zich met Les Enfants
du Placard (de openingsfilm van de Quin-
i zaine van Cannes vorig jaar), waarin even
eens sprake is van verdoemde jeugd en
een eenzaamheid die vertaald wordt in het
rondsluipende onheil van de nachtelijke
i metropool.
F
