l| Alban Berg's opera onder regie van Rhoda Levine van hoog niveau
Lulu artistiek verantwoord gebracht
voor
uitbreiden
>8
laudia Weill telkens gehinderd door geldgebrek
Amerikaanse vriendinnen in
Rotterdam zeer gewaardeerd
Raad voor de Kunst wil nationaal poppencentrum
Poppenspel gaat dwars door je hart
Kernachtig betoog
Orgelsymfonie
Nurejev te gast
bij ballet
Den Haag gaat
bibliotheeknet
1.95
99
99
Westduitse prijzen
voor Oosteuropeanen
lamp
Fournet en Bartelink in Amsterdams Concertgebouw
VERZETSMONUMENT
VOOR OEGSTGEEST
door Pieter van Lierop
VAN JAN WOLKERS
Sukkelen
door Ko van Leeuwen
Weggeknipt
'donderdag
11
I 9 7 K
KUNST
FEBRUARI
9
1
dubbelrol
net biesje
HAARLEM. Zal het poppen
theater eindelijk erkenning vin
den als een officiële kunstvorm,
als een wezenlijk onderdeel van
het theater beleid? Met die vraag
houden zich al geruime tijd diver
se direct betrokkenen (o.a. pop
penspelers) bezig, maar ook de
Raad voor de Kunst heeft zich er
het hoofd over gebogen. Het laat
ste initiatief heeft geleid tot het
opstellen van een beleidsplan, dat
dezer dagen door de Raad voor de
Kunst aan minister Gardeniers
van CRM gestuurd is. Het plan
werd opgesteld door een speciale
commissie. Daarin zaten onder
meer Feike Boschma, H. Boer
winkel, Hans de Vries-Snoek, G.
A. ter Horst, R. Nastaki en P.
Schreiber. De commissie vindt
het meer dan tijd ook het poppen
spel bij het totale kunstbeleid te
betrekken en de verdere instand
houding en ontwikkeling daarvan
te stimuleren.
IN
SCHEVENINGEN: De Neder
landse Operastichting heeft
gisteravond in het Circustheater
een zeer sterke première uitge
bracht van de opera Lulu van
Alban Berg. Hoewel er tal van
problemen in de weg staan om dit
onvoltooide drama tot een goed
einde te brengen, kan er toch ge
sproken worden van een artistiek-
verantwoorde voorstelling.
si- en wand-
Het sonoor raffinement van het Concert-
JOHAN VAN KEMPEN
Teresa Stratas zong woensdagavond gehinderd door een keelaandoening de hoofdrol
i
ving
verstelbare
CLAUDIA WEILL: „Een goede feministi-
,.sche film moet ook goed amusement kun
nen zijn”.
De erfgenamen van Alban Berg hebben
nog steeds niet kunnen besluiten de derde
acte (waarvoor Berg de schetsen klaar had
liggen) voor opvoering vrij te geven. Het
zou weleens kunnen blijken, dat zij te lang
gewacht hebben, want de oplossing, dié
Rhoda Levine aan de hand heeft gedaan
kan kwalitatief niet overtroffen worden
De Derde Wereldoorlog is namelijk vol
gens Marker al tien jaar aan de gang: „Als
een spel waarvan de regels per partij ver
anderen, waarin de rivaliteit tussen de
supermogendheden zich kan manifesteren
in een Heilige Alliantie van de rijken tegen
de armen, net zo goed als in een selectieve
uitroeiing van de revolutionaire voorhoe-
- de, als in een manipulatie van de revolutio
nairen voor doeleinden die niet revolutio
nair meer zijn".
melodramatische effecten, die haast on
vermijdelijk schijnen
Zij heeft ongetwijfeld de beste medewer
king gehad, die zij zich maar kon wensen,
want het muzikale inzicht van dirigent
Hans Vonk liet geen ruimte voor afdwalin
gen. De ingelaste lichtbeelden, die werden
begeleid door muziek, die is ontleend aan
Alban Bergs Lulu suite vormden een vol
komen logisch lijkend onderdeel van de
voorstelling
Teresa Stratas had laten aankondigen,
dat zij aan een keelaandoening leed, maar
dat zij desondanks zou optreden. Met bo
venmenselijke inspanning en niet-aflaten-
de toewijding heeft zij een Lulu-creatie
gegeven, die niet geëvenaard kan worden.
Dat zij als zangeres over uitzonderlijke
capaciteiten beschikt, is genoegzaam be
kend, maar daarbij is zij ook een actrice
van onvergelijkbare grootte.
Er ging zoveel inspiratie van haar uit,
dat er geen plaats overbleef voor middel
matigheid. De mannen om haar heen -
Matti Juhani, Julian Patrick, Chester Lud-
gin, Wouter Goedhart en Inge Fröhlich
(travestie) waren volkomen aan haar over
geleverd. Jan Blinkhof en Andrew Foldi
verdienen een speciaal woord van lof. Elai
ne Bonazzi, die voor de haast onmogelijke
opgave stond om de rol van de lesbische
Grafin Geschwitz aannemelijk te maken,
liet er geen twijfel over bestaan, dat zij een
tragedienne van grote klasse is.
Het Radio Philharmonisch Orkest heeft
zichzelf overtroffen in deze aarts-moeilij-
ke partituur. Decor en kostuums van Ro
bert Israel en Tom Munn waren geheel in
stijl - kortom het was een voorstelling, die
op internationaal peil stond.
J. H. MOOLENIJZER
In de afgelopen tien jaar is deze wereld-
confrontatie weinig fortuinlijk verlopen
voor de revolutionairen, zo constateert
Marker middels zijn film, die bestaat uit
een collage van journaalopnamen (vaak
juist die stukjes, die uit de oorspronkelijke
films werden weggeknipt om wat voor
redenen dan ook), aan elkaar gepraat door
vooral kopstukken van communistisch
Frankrijk.
Le Fond de l’Air zet in met beelden van
de grote verzetsmanifestatie in ’67 en '68:
Amerika (Vietnam). Frankrijk (de Mei-
revolte) en Venezuela. Het is een eruptie
geweest van instinctmatig, spontaan ver
zet dat door de gevestigde orde gemakke-
lijk kon worden gebroken, omdat het ont
brak aan coördinatie
Een soort gemiste kans, stelt Marker,
want het revolutionaire balletje is daarna
weliswaar op halve kracht doorgerold,
maar de machthebbers hebben zich inmid
dels beter voorbereid en zelfs de revolutie
geïnfiltreerd. Alle pogingen tot wereldver-
betering leden sindsdien schipbreuk: zie
Tsjecho-Slowakije, Chili, West-Duitsland.
Het is een betoog dat, voor zover het valt
te volgen, niet waterdicht is. Marker roert
alleen die gebeurtenissen van het wereld
gebeuren aan, die in zijn kraam te pas
komen. Over kenteringen in Afrika, Portu
gal, Griekenland en Spanje wordt niet
gerept.
Amsterdammer van geboorte en sinds en
kele jaren inwoner van Haarlem. Nelissen,
ruim dertig jaar actief als poppenspeler,
verwierf met zijn spel en vooral zijn alom
bekende improvisaties tal van onderschei
dingen en prijzen. Hij maakte program
ma’s voor kinderen, maar ook voor vol
wassenen. Nelissen is het er mee eens dat
het poppenspel altijd een onderwaarde
ring kreeg.
Jan Nelissen: „Iemand als Feike Bosch
ma maakt liever niet eens een programma
voor kinderen, omdat hij dat rolbevesti-
gend vindt. Zelf trek ik me daar niet zoveel
van aan en daar komt bij dat ik het heer
lijk vind om voor kinderen te spelen. Maar
ik behandel ze wel als volwassenen. Dat
betekent een artistiek verantwoord pro-
A1 zorgde juist Fournets nuchterheid in
Saint-Saëns voor een kernachtig muzikaal
betoog, de muziek zelf leunt in die periode
nog stevig tegen de Duitse romantiek aan.
Met zijn typisch (twinigste eeuwse) Franse
instelling vergreep Fournet zich niet aan
de uitbundige (negentiende eeuwse) in
strumentatie, maar richtte zijn aandacht
zoveel mogelijk op de balans tussen de
uiterlijke en innerlijke kracht in de com
positie. Op een enkel punt van concentra-
tiezwakte in het orkestspel na, werd Saint-
Saëns’ Derde Symfonie door deze 64-jari-
ge gastdirigent (die als „chef” het Radio
Filharmonisch onder zijn hoede heeft) met
Bernard Bartelink aan het orgel, in krach
tige spanningen opgetrokken.
doen. Niet zoveel meer, maar ach, ik ben
bijna zestig jaar en dan mag het best wat
minder worden”.
en last but not least de prachtige instru
mentale prestaties van Jean Decroos als
solist in deze Epiphanie (met name in de
gebrek aan compositorische inspiratie te
bedekken
lijk-profiel het maakwerkachtige element
steeds op de loer ligt.
Er zijn thans twee hoofdbibliotheken met
vijftien vestigingen, maar dit moeter er
twintig worden. Sommige filialen worden
uitgebreid of er zullen nieuwe bibliothe
ken worden gebouwd. Per jaar geeft de
gemeente Den Haag rond 14 miljoen gul
den aan openbaar bibliotheekwerk uit,
waarvan het rijk ongeveer 60 procent
voor zijn rekening neemt. Een vestiging
zal de gemeente ongeveer 250.000 gulden
netto per jaar kosten.
Een en ander staat in het gemeentelijk
plan voor de openbare bibliotheekvoor
ziening 1980/1982, dat de gemeenten in
gevolge de wet op het openbaar biblio
theekwezen moeten opstellen. De Neder
landse Blindenbibliotheek staat buiten de-
ze regeling.
Op een persconferentie woensdagmid
dag zei wethouder Vink van jeugd, sport,
recreatie en kunst, dat de (slinkende) be
volking van Den Haag steeds meer leest. In
1960 zorgden 606.000 inwoners met z’n
allen voor 1.332.000 uitleningen. De schat
ting is dat dit jaar 465.000 inwoners bijna
4,5 miljoen uitleningen zullen krijgen. Een
kleiner inwonertal leest dus drie eenderde
maal zoveel als de Hagenaars achttien jaar
geleden.
De toeneming - een landelijk verschijn
sel - is vooral te danken aan de jeugd, die
meest om boeken uit de opvoedkundige
sector vraagt. Dit is wellicht het gevolg van
de onderwijsmethoden en de televisie,
dacht wethouder Vink. Alle bibliotheken
en -filialen in Den Haag (van een openbare
en een r.k.-vereniging) hebben ongeveer
220 mannen en vrouwen in dienst. In de
toekomst zal het personeel met enkele
tientallen deskundigen moeten worden
uitgebreid.
De opleidingen voor bibliotheekperso
neel kunnen de grotere vraag, die zich ook
in andere steden zal voordoen, opvangen,
zo werd op de persconferentie meege
deeld.
DEN HAAG (ANP). De gemeente
's Gravenhage zal in de komende jaren
haar best doen er voor te zorgen dat over
de gehele stad bibliotheekfilialen komen.
Over de onderwaardering voor het pop
penspel wil Jan Nelissen nog kwijt: „Er
zijn maar heel weinig ouders die hun kin
deren uit opvoedkundig oogpunt naar het
theater sturen, laat staan naar het poppen
spel. En zelf meegaan, zodat ze er achteraf
fijn met hun kinderen over kunnen praten,
zodat ze dan ook wéten waarover ze pra
ten, nee, dat gebeurt helaas maar zelden.
tijd kwam het verschrikkelijk hard aan.
De kapelaans, die vonden het leuk. Die
stopten ’s nachts briefjes bij me in de bus
over wat de pastoor zoal uithaalde. Dat
bracht ik dan in de poppenkast. Daar werd
over gepraat... zoveel, dat ik er wel mee
kon stoppen. Geen gelovige durfde meer
het theater van Nelissen in”.
Ach... als die kinderen dan toch maar
genieten, denk ik dan... maar een beetje
jammer is het eigenlijk wel hè?”
Over het nationaal poppencentrum dat
de Raad voor de Kunst voorstelt zegt
Nelissen: „Ik heb al voorgesteld dat ze
mijn theater in Amstelveen kopen, om-
daar vast mee te starten. Dat is helemaal
compleet, daar is alles, stoelen een pop
penkast en is nog royaal ruimte om uit te
breiden. In elk geval zou het heel wat
minder kosten, dan nu op de begroting
staat".
en,
F
|R:': x
irte rand
leilamp
•en:
ige en
Op maandag 20 maart danst Nurejëv
eveneens de hoofdrol in een nieuw en nog
niet getiteld ballet van Rudi van Dantzig
op muziek van Roman Haubenstock-Ra-
mati. Deze produktie gaat in het Circus
theater in Scheveningen in wereldpremiè
re. Nurejev zal dan ook opnieuw te zien
zijn in Prélude a l’après-midi d’un faune.
De samenwerking tussen Het Nationale
Ballet en Nurejev dateert van 1969 toen de
Rus voor het eerst bij het ballet optrad in
Monument/voor een gestorven jongen en
Pas de deüx de Notenkraker. Sindsdien
heeft hij onder meer gegasteert in Giselle,
Apollon Musagète, Petroesjka en andere
produkties.
ROTTERDAM. Uit de enquêtes, die tijdens het Film International-Festival
worden gehouden onder pers en publiek, is een opmerkelijke waardering gebleken voor
een kleine, Amerikaanse film die in Rotterdam zijn wereldpremière gekregen heeft:
Girlfriends, de eerste speelfilm van Claudia Weill, een vrouw die tot dusver enkel
documentaires op haar naam had staan, alsmede vijftien afleveringen van de tv-serie
Sesam Straat.
Poppenspeler Jan Nelissen geeft za
terdag 11 en zondag 12 februari om
14.30 uur in de tuinzaal van het Haar
lems Concertgebouw voorstellingen.
Hij speelt dan „Het ongehoorzame aap
je”. In de paasvakantie, op 29, 30 en 31
maart komt hij terug met „De paasha
zen in kabouterland”.
Binnenkort gaat Jan Nelissen enkele
voorstellingen geven in Haarlem, in het
Concertgebouw. Nelissen: „Maar eerst heb
ik gepraat met de drie poppenspelers die
we in Haarlem al hadden, ik wilde weten
of zij bezwaar zouden hebben. Dat zijn
Rien Baartmans, Marijke Kots en Jan Ver-
nout. Ze vinden het uitstekend. Peter
Lohr, de directeur van de Schouwburg en
van het Concertgebouw zegt ook: „Hoe
meer poppenspel, hoe beter, dat bijt me
kaar niet, integendeel:”
Melaine Mayron heeft een bijzonder ga
ve creatie geleverd met haar feitelijke
hoofdrol als Suzanne; niet precies een
schoonheidsideaal, maar erg vertederend
door haar zelfspot en aanhankelijkheid
ten opzichte van iedereen die haar tenmin
ste sympathiek lijkt te vinden.
De film is heel subtiel en handig geregis
seerd in weliswaar allemaal „kleine" scè
nes, maar toch niet op een manier dat je
het gevoel krijgt dat het niks kosten
mocht. Maar in de praktijk is de financie
ring wel degelijk een groot probleem ge
weest. Claudia Weill vertelde gisteren in
Rotterdam dat de opnamen verspreid over
twee jaar hebben plaatsgevonden, omdat
er telkens moest worden gewacht tot er
weel- wat geld binnenkwam. Maar ze heeft
het maken van „Girlfriends" toch een der
mate inspirerende ervaring gevonden, dat
ze heel zeker te zeggen weet nooit meer
documentaires te zullen maken, alleen nog
speelfilms.
Meer opmerkelijk door zijn lengte (vier
uur) dan door zijn inhoud was Le Fond de
l’Air est Rouge, een documentaire van
Chris Marker, die verwacht dat de derde
wereldoorlog niet zal worden ingeluid met
het vallen van een atoombom, maar met
een dergelijke catastrofe zal worden be
slecht.
OEGSTGEEST (ANP). De in Oegst-
geest geboren beeldhouwer/schrijver Jan
Wolkers heeft een opdracht aanvaard van
het gemeentebestuur van Oegstgeest om
een ontwerp te vervaardigen voor een
nieuw verzetsmonument. Het oude monu
ment, ontworpen door de Amsterdamse
beeldhouwer Zweerus, is in 1975 door
jeugdige vandalen onherstelbaar bescha
digd.
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. De Russische danser
Rudolf Nurejev zal in maart in een aantal
voorstellingen bij Het Nationale Ballet
gasteren. Op 1 maart vertolkt hij in de
Stadsschouwburg in Utrecht de hoofdrol
in een uitvoering van het ballet Prélude a
l'aprèsmidi d’un faune van Toer van
Schayk op muziek van Debussy. De voor
stelling is een wereldpremière. Nurejev
danst deze avond ook in het ballet Four
Schumann Pieces van Hans van Manen.
Het programma zal op 2 en 5 maart ook in
de Stadsschouwburg in Amsterdam wor
den uitgevoerd.
Puur Frans in een kenmerkend (impres
sionistisch) idioom dat in de toonkunst van
over de hele wereld zijn navolging vond, is
het eerste van de drie fresco’s waaruit
Iberts Escales uit 1922 bestaat en waarin
de toen 31-jarige componist reisindrukken
verklankt heeft. Muziek die in het eerste,
„Italiaanse”, tafereel de geest van Debussy
ademt en via een minder beduidende, ei
gen vertaling van de Noordafrikaanse mu
ziekcultuur (natuurlijk met hobosolo) in de
middelste scène, tenslotte in de laatste
bladzijden van het derde „fresco” (Valen
cia) sterke verwantschap met Ravel ver
toont.
Ook al een „fresco” genoemd, is Epipha
nie voor violoncel en orkest van André
Caplet, dat in dezelfde tijd is ontstaan als
Ibert’s Escales. Bleef Ibert, ondanks pas
sages van minder belangrijke invallen,
toch altijd boeien vanwege de „flair”
waarmee deze partituur werd geschreven
én gerealiseerd, in Caplet moet de aan-
Suzanne sukkelt als beroepsfotografe,
ie aanvankelijk niet aan de slag kan
omen, nogal met dat isolement waarin ze
u is beland. Het grappige geval doet zich
voor dat Suzanne Ann benijdt, omdat die
toch zo mooi is terechtgekomen (aardige
echtgenoot, lieve baby, mooi huis), terwijl
Ann op haar beurt Suzanne benijdt om
haar onafhankelijkheid en het succes,
wanneer er toch een keer een foto-exposi-
tie van gekomen is.
Maar met zichzelf zijn ze geen van bei
den erg gelukkig en dat houdt dan onmis
kenbaar verband met het gebrek aan
maatschappelijke mogelijkheden voor
vrouwen. Een beetje gelouterd en vooral
volwassener geworden, wordt na een tijde
lijke breuk de oude vriendschap tenslotte
weer opgenomen en dan met een hechtere
basis.
ker Wijd e Zij heeft 'zich in haar regie terdege re-
■“v kenschap gegeven van de psychologische
achtergronden, die een belangrijke rol
spelen bij de ondergang van de totaal
afgetakelde Lulu. Zij heeft geen ^enkele
nbreuk gemaakt op de stijl van Alban
3erg en is erin geslaagd het op zichzelf vrij
lanale einde (Lulu wordt neergestoken
ioor Jack the Ripper) te ontdoen van
Sterker nog - ik kan mij nauwelijks
voorstellen, dat er ooit een betere afslui
ting gevonden kan worden van de laatste
acte, dan die wij gisteravond gezien heb
ben. Het abrupte slot na de lugubere
moordpartij, bracht ons met een schok in
de werkelijkheid terug, en maakte een
einde aan de bijna ondragelijke spanning,
die met meesterschap was opgebouwd.
In ons land werken meestal geheel
zelfstandig ruim honderdtwintig pop
penspelers, beroeps- en amateurkunste-
naars. De commissie van de Raad voor de
Kunst constateert onder meer dat er geen
enkele volwaardige opleiding voor de pop
penspeler bestaat.
De Raad voor de Kunst pleit er in het
plan aan de minister voor een fonds te
stichten waarmee de belangen van de spe
lers kunnen worden gediend. Verder
wordt een nationaal poppencentrum nood
zakelijk geacht om aan alle beleidsuit
gangspunten te kunnen voldoen.
„Het wordt inderdaad de hoogste tijd
dat de poppenspeler volledige erkenning
krijgt", zegt poppenspeler Jan Nelissen,
En dan, er moet altijd iets van een feestje
zijn, ze komen niet zomaar. Het is meer een
kwestie van tijdelijk veilig opbergen.
AMSTERDAM Met het Concertge- dacht van het, publiek wel verslappen,
bouworkest als medium, bewees dirigent doordat in deze compositie-zonder-duide-
Jean Foumet gisteravond alle eer aan de
muziek van zijn vaderland. Het betreffen
de, negende B-serie abonnementsconcert
in het Amsterdams Concertgebouw, dat
min of meer als „feest der herkenning” gebouworkest noch de inzet van Fournet
eindigde met een uitvoering van de „Or
gelsymfonie” van Saint-Saëns, bood alle
reerst twee weinig gespeelde composities centraal geplaatste, virtuoze maar zwoege-
uit een karakteristieker periode van de rig klinkende cadens met irritante begelei-
Franse toonkunst: de jaren twintig. Jac- ding van de kleine trom), vermochten het
ques Ibert en André Caplet, toonaange
vende figuren op het wereldtoneel van de
toenmalige „avant-garde”, tekenden voor
de partituren die Foumet met exclusieve
aandacht voorde orkestrale klankenweel-
de aan de vergetelheid ontrukte.
Je zou kunnen stellen dat Girlfriends
Hua teneur veel gemeen heeft met Agnes
IZarda’s l’Une Chante, l’autre Pas. Maar
vaar Varda haar doel voorbij was gescho
len door een te veel aan extravaganza en-
vriek, is Claudia Weill met haar benen op
pe grond blijven staan en heeft een prima
film afgeleverd.
Ook hier gaat het om de vriendschap
ssen twee meisjes: Suzanne en Ann, ze
hebben jaren een appartement gedeeld.
Op zeker moment trouwt Ann vrij plotse
ling en voelt Suzanne zich enigszins verra
den, al ziet ze de onredelijkheid van dat
loort gevoelens best wel in.
in Alban Bergs Lulu, die in première ging bij de Nederlandse Operastichting. Zij bracht
haar taak niettemin dankzij grote inspanning tot een goed einde.
(Foto Jaap Pieper)
gramma, kwaliteit, dezelfde kwaliteit die
je volwassenen voorzet. Voor volwassenen
maak ik ook programma’s. Dat is een
andere denkwereld, maar de zorg die ik er
aan besteed verschilt niet met de aandacht
die ik aan kindervoorstellingen geef.”
Begin 1976 vestigde Jan Nelissen zich in
Haarlem. In de loop van dat jaar kwam bij
hem een ernstige hartkwaal aan het licht.
Een operatie volgde. Dat alles hield in dat
hij met poppenspelen moest stoppen. Het
zwaartepunt van zijn activiteiten lag bij de
bespeling van zijn vaste theater in Amstel
veen, zijn vroegere woonplaats. j
Nelissen: „Amstelveen, dat werd echt te
zwaar. Aanvankelijk mocht ik helemaal
niets meer doen, maar dat kan natuurlijk
niet hè. Maar ik héb wel alle voorstellingen
na 1 januari ’77 afgezegd. Dat is erg hoor,
zoiets, dat gaat je aan je hart. In juni ben ik
geopereerd. Het is nu een stuk beter met
me en ik mag weer wat voorstellingen
Het repetitietheater, zijn reistheater en
al zijn poppen heeft Jan Nelissen nu on
dergebracht in een eigen studio in De
Egelantier. Daar kijken zijn creaties je wat
moedeloos aan, vanaf de wanden, waar ze
in rijen bijeen staan. Jan Nelissen: „Eigen
lijk staan ze verkeerd hè, kijk maar...” Hij
neemt een pop van de wand en steekt er
zijn hand in. Onmiddellijk begint hij te
leven Even later is Jan Nelissen verdwe
nen. Hij heeft zijn studio vlug wat verduis
terd en het licht in de poppenkast komt
binnen. Vreemde stemmen en poppen be
wegen zich voor het decor van de stad
Mainz en Nelissen doet zo’n kortstondige
improvisatie, waar hij beroemd door ge
worden is. Een fijnzinnig stukje theater,
niet te lang, het gaat immers om een im
pressie. Stralend komt hij weer tevoor
schijn:”... zo gaat dat hé, met een beetje
licht erop, dan gaat het pas echt leven!”
„De poppenspeler vereenzelvigt zich met
zijn poppen”, vertelt Nelissen. „Er zegt wel
eens iemand: kan je niet eens een pop voor
me maken? Nee, dat gaat zo maar niet. Als
ik een nieuw stuk weet, dan begin ik ook
met nieuwe poppen. Die ontstaan dan,
beginnen onder mijn handen te leven. Elke
poppenspeler heeft ook zijn eigen karakte
ristiek en die vind je terug in zijn hele
leven. Zo zul je Feike Boschma bijvoor
beeld nooit hard zien lopen, die beweegt
zoals zijn poppen bewegen, rustig, be
dachtzaam. Poppenspelen begint bij je
voeten, het gaat dwars door je hart naar je
handen... (lacht schalks) vandaar die hart
kwaal natuurlijk”.
Een terugblik naar voorbije jaren, de
tijd dat Jan Nelissen zijn poesjenellenkel
der in Maastricht had. „Dat was een onver
getelijke tijd. Maar ja, ik moest er mee
stoppen daar, er kwam niemand meer, de
pastoor preekte vanaf de kansel dat het bij
mij een poel van verderf was. Ik had daar
mijn politieke poppenkast en daarin be
handelde ik ook allerlei kerkelijke aange
legenheden. Wat Fons Jansen nu doet, dat
deed ik toen in m’n poppenkast en in die
HAMBURG (AFP). De in Hamburg
gevestigde culturele stichting F VS heeft
haar naar de schrijver Gottfried von Her
der (1744-1803) genoemde prijzen voor
1978 toegekend aan zeven kunstenaars in
Oost- en Zuidoost-Europa.
De onderscheidingen waaraan een gêld-
som van (omgerekend) circa 20.000 gulden
is verbonden, worden op 17 mei te Wenen
uitgereikt aan de Roemeense schrijver Eu
gen Barbu, de Joegoslavische oudheid
kundige Djurdje Boskovic, de Poolse
schrijver Kazimierz Dejmek, de Bulgaarse
musicoloog Stojan Djoedeff, de Hongaar
se socioloog Bela Gunda, de Tsjechoslo-
waakse architect Jiri Hruza en de Griekse
schilder Jannis Spyropoulos.
