Feestelijk jubileum De Groep
Rectificaties
tevlogen Rachmaninov
Uitwijzer
bij briljante Egorov
Jan van der Veer: de dichter
Prententieus en
vervelend ballet
van het romantisch realisme
Fresco’s Rafael
vernield bij
restauratie
ook u mag
x er niet
ontbreken
1
Aartsvader van rock zeven kwartier lang voor zijn publiek in actie
I
10 T/M 19 MAART
F
OP DE 34STE HAARLEMSE
VOORJAARBEURS 78
1
KENNEMERSPORTHAL-HAARLEM
W?l
70
Laat de schilder het beschermen.
1
au
MET SCHILDERIJEN EN AQUARELLEN BIJ DE GRIFFIE
n Shaffy-theater
Vui huis is een vakman waard.
Romantische avond met Van Otterloo
13
ZATERDAG 1 1
MAART
197 8
KUNST
111
-
Hier, bij de houtverbinding.
AMSTERDAM. „Lui met pit
zegt Van Agt nodig te hebben. Het
zal wel zo zijn. Maar good old Fats
Domino had vrijdagavond in de
Jaap Edenhal aan het begin
van een kleine Nederlandse tour
nee niet de premier nodig om
het in behoorlijke getale opgeko
men publiek duidelijk te maken
dat geen enkele „non-valeur” van
zijn swingende tienmans begelei
dingsgroep deel uitmaakt.
BA V,
(ADVERTENTIE)
bij uiterst vitale Fats Domino
De
JOHN OOMKES.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIL
(Van onze kunstredactie)
BtS
llllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
i
CEES STRAUS
(ADVERTENTIE)
I
Als u gezamenlijk met uw buren opdracht geeft
kan dat in de kosten schelen
IViblikatie van het Bedrijfschap Schildersbedrijf te Rijswijk (ZH).
CONRAD VAN DE WEETERING
i ES
ebo-
isnta
De 24-jarige Youri Egorov nog on
langs in Haarlem bewonderd om zijn
fabelachtig hooontwikkelde techniek, leek
een nieuw snelheidsrecord te willen vesti-
gen. En daarin is deze ex-Russische pianist
dan ook volledig geslaagd. Om diepzinnige
benadering vraagt dit briljant-gedachte
stuk niet en Egorov liet niet na om met zijn
ongehoorde virtuositeit zijn toch al bijzon
der sterke image op dit gebied, nog op te
vijzelen
Antoine Fats Domino. Een man van gro
ter belang dan zijn wat kleine postuur lijkt
mee te delen. Een groot prethoofd met een
buitenmodel toupet die er als een muts
gespannen op vast lijkt gespeld. Kleine,
zwarte en glimmende oogjes die hij pathe
tisch omhoog kan slaan als hij dwars op
zijn pianokruk gezeten een nieuwe melo-
Juist de energieke aanpak waarmee de
ze 48-jarige, maar nog uiterst vitale aarts
vader van de roek nog altijd te werk gaat
wordt zeker de laatste jaren weer door
grote aantallen fans op juiste waarde ge
schat. Gelukkig voor hen neemt Fats
haast elk jaar de moeite om even door
Europa te toeren.
Deze naad laat het
vocht door naar de
zwakste plaats: de
houtverbinding.
Vocht maakt de
verfhuid rond die
plaats los, zodat
daar niets meer
beschermd wordt.
dietje inzet. Grote zakdoeken die zijn voor
hoofd opzichtig van het transpiratievocht
ontdoen. Fats Domino. Hij maakte in de
jaren vijftig met zijn in ringen en glimmen
de pakken gevatte figuur, zijn stevige op
rhytm en blues gebaseerde up-tempo pia
nospel en zijn pakkende liedjes, die in
sfeer aansloten op de stampende, evenzeer
uit New Orleans oudestijl-jazz, een onver
gefelijke indruk.
Zijn creatieve bron lijkt nu zo langza
merhand uitgedroogd, al zijn zojuist de
opnamen voor een nieuw album voltooid.
Helaas wordt er tijdens deze concerten
reeks alleen verbale aandacht aan besteed.
Maar dat is zowat de enige reële kritiek die
je op Fats en zijn kornuiten kunt uiten,
want de vele dertigers en veertigers die
alleen al uit nostalgie naar zijn concerten
komen, verwachten niet zozeer om hem in
vorm aan te treffen, als wel oude succes
sen nog eens te kunnen horen. Dat markt
mechanisme heeft Domino voortreffelijk
door, zonder dat zijn voordracht er merk
baar onder lijdt. Hij speculeert er zelfs op
door zo nu en dan te vragen om verzoekjes
van het publiek, dat als een losgeslagen
schoolklas joelend op de uitnodiging
ingaat.
Zo ontstaat er vanaf het eerste begin,
wanneer de ceremonie-meester en kame
raad van het eerste uur Dave Bartholo
mew (trompet) zijn collegae voorstelt, een
Wat altijd als ondertoon aanwezig blijft,
is de poëzie. Jan van der Veer is de dichter
van het romantisch realisme die elke keer
Als basis geldt voor Jan van der Veer
nog altijd de natuur en het daarvan afge
leide naturalisme. Van der Veer wortelt
echter niet in de traditie, zoals zovele schil
ders die het naturalisme tot hun eigen stijl
hebben verheven. Bij de Haarlemse kun
stenaar wordt het vervoegd tot een heel
romantisch realisme met soms een uitstap
je in magische richting. Vaak blijven de
vormen sterk herkenbaar, een enkele keer
zoals in een groot en fors opgezet naakt,
gaat Van der Veer vervormen, groeit een
model uit tot kleurige vlakken die een
eigen leven leiden.
De Christelijke Oratoriumvereniging
„Haarlem” voert Bachs Matthaus Passion
dinsdagavond 14 maart op in het Haar
lems Concertgebouw. Aanvang evenwel
niet om 20.15 maar om 19.30 uur precies.
Het zijn hier op de tentoonstelling vooral
gouaches, aquarellen en olieverven. Drie
materies die Van der Veer aan alle kanten
heeft beproefd, die hij als wijze van tech
niek niet meer hoeft te onderzoeken. Met
weer de schoonheid, de lyriek in de dage
lijkse dingen van het leven zoekt en vindt.
Hij kan op reis gaan naar Joego-Slavië om
daar een pittoresk huis met wat bomen in
bloei aan te treffen of dichter bij huis, een
duinwandeling te maken om een zandver
stuiving treffend uit te beelden, de poëzie
is voor hem overal en van alle tijden.
Zo divers is ook deze tentoonstelling bij
de griffie: wat landschappen, enkele fi-
guurstudies en portretten, stillevens, een
enkele dierschildering. Jammer genoeg
niet te zien zijn hier Van der Veers vorde
ringen op het gebied van de monotypes:
abstracte landschappen waarvoor hij ou
de en afgedankte etsplaten gebruikt die
heel vaag nog een realistische voorstelling
laten doorschemeren.
ROME (DPA). Restaurateurs van de
Vaticaanse musea hebben minstens twee
fresco’s van Rafael in het Apostolisch
paleis vernield. Het dagblad La Stampa
noemt dit „een zware slag voor het Artis
tieke erfgoed van Italië”.
Naar nu pas bekend geworden is, heeft
het „ongeluk”, zoals het door de Vaticaan
se woordvoerder Romeo Panciroli werd
genoemd, al enkele jaren geleden plaatsge
had. Maar het Vaticaan heeft er tot nu toe
beschaamd het zwijgen toe gedaan, tot het
woensdag tot spreken werd gedwongen
door het sensationele bericht in een linkse
krant in Rome, dat enkele fresco’s van
Rafael onherstelbaar vernield waren.
Deze formulering werd weliswaar door
pater Panciroli afgewezen, maar hij erken
de wel dat twee fresco’s waren „ont
kleurd”. Zij stellen de schepping van Eva
en Adam en Eva bij de arbeid voor. De
mislukte restauratie zou nog twee andere
fresco’s van Rafael voor een deel bescha
digd hebben.
De verklaring van Panciroli heeft vol
gens de donderdagkranten in Rome de
zaak niet voldoende opgehelderd. De „log
gia” waar het restauratiewerk plaatsheeft,
is gesloten. Wat men zal aan vangen met de
ontkleurde fresco’s is niet bekend.
de monotypes ligt er nog een heel veld van
experimenten voor hem open. Ook daar
om is het te betreuren dat je op dit gebied
geen ontwikkeling kunt volgen, maar mis
schien komt dat nog eens op een volgende
expositie.
Het betekent niet dat deze lopende ten
toonstelling tekort schiet. Daarvoor heeft
Jan van der Veer gewoontegetrouw teveel
te vertellen. Zijn eigen verhaal, waarvoor
je al ëen heel slecht verstaander moet zijn
om er de juiste toon van te begrijpen.
(Tot en met het einde van deze maand,
op werkdagen van 9-17 uur).
(52
Ne-
hoe!
rou-
fork,
en
voor
500.-,
je-
is
ge-
ler-
w v.
er-
ast
Jo-
de
au
rg-
A
2
aat
E
38
ro
er
en
18*
»n-
1e-
ns
M
lat
er.
M
Hk
Ouwe-jongens-krentenbrood-sfeer
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. Als waren de oude tijden
weer teruggekomen, zo druk en geani
meerd was het gisteravond in de Vleeshal.
Tientallen kunstenaars en nog veel meer
kunstminnenden waren daar op de ope
ning gekomen die werd gehouden ter gele
genheid van de jubileumtentoonstelling
van De Groep. De Haarlemse expositiever-
eniging, opgericht in 1952, houdt in de
Vleeshal haar25e tentoonstelling en dat is
een klein feest natuurlijk wel waard.
Veel kunstenaars, veel geïnteresseerden,
maar nauwelijks een enkele vertegen
woordiger van het gemeentebestuur, de
grote afwezige op deze toch wel officiële
gebeurtenis. Dat merkte ook Jules Chapon
op, mede-oprichter en lange jaren eerste
voorzitter van De Groep. Chapon was er
speciaal voor uit de Dordogne in Frank
rijk gekomen waar hij alweer een vijftal
jaren woont en werkt.
In een levendig toespraakje schetste
Chapon de geboorte van de vereniging,
een bevalling die plaatshad in de roem
ruchte sociëteit Teisterbant „waar mensen
HAARLEM. Afgelopen donderdag
zijn er tegen wil en dank twee storende
fouten in onze Uitwijzer-rubriek geslo
pen. Zo zal Toneelgroep Centrum op dins
dag 14 maart Ton Vorstenbosch’ toneel
spel Scheiden niet in de Toneelschuur in
Haarlem, maar in de Stadsschouwburg
Velsen, Groeneweg 71 te IJmuiden, op
voeren. Pas later in het seizoen, om pre
cies te zijn van woensdag 24 tot en met
zaterdag 27 mei komt Centrum met dit
stuk over de echtscheidingsproblematiek
in de Toneelschuur.
AMSTERDAM. Sergej Rachmaninov
)/Ge- teft in de jaren dertig de solopartij in
jn Rhapsodie op een thema van Pagani-
zelf met het Concertgebouworkest ge-
Kelt. Nadien volgden van deze composi-
e nog vele, vele uitvoeringen op ditzelf-
e podium, door diverse pianisten en or-
esten en op even zovele verschillende
mieren. Maar zo snel als gisteravond,
kal dit werk nooit eerder in het Amster
dams Concertgebouw hebben geklonken.
Egorov’s partners bij deze opwindende
onderneming, waren dirigent Willem van
Otterloo en het Radio Filharmonisch Or
kest, die voor sluitende begeleiding zorg
den. Hoewel wat minder helder en stabiel
dan mogelijk is bij een iets lager tempo,
was Van Otterloo (uiteindelijk met knal
rood hoofd) in staat om zijn musici zover te
HAARLEM. Jan van der Veer exposeert in het gebouw van de
griffie aan de Haarlemse Dreef. Het is de eerste keer na zijn
eretentoonstelling van de vorige zomer, schaarse momenten dat
zijn werk in het openbaar komt. Helaas, want Van der Veer is een
fijne schilder met een relatief grote produktie van steeds interes
sant werk. Hij vierde vorig jaar zijn 65e verjaardag, maar het is nog
steeds geen feit voor hem om bij te blijven stilstaan. Integendeel,
hij verkent, op zijn eigen manier, nog steeds door hem nog niet
eerder begane paden.
FATS DOMINO
vraagt om verzoekjes
Uw huiswordt bedreigd
met de schilder, de échte.
De vakman die het
daglicht verdragen
kan. En laat hem
uw huis beschermen*.
Met de
modernste verven en
lakken, met strak vak
werk. Uw huis verdient
niet minder.
als Mulisch, de Andriessens, de Funckes,
Anton Heyboer, Jos Lodewijks, Boebie
Brugsma en anderen bijeenkwamen.
Iedereen zat er met zijn eigen soort, maar
er heerste een uitzonderlijke sfeer. In die
sfeer is het plan geboren om De Groep op
te richten”, aldus Chapon.
Hij greep deze gelegenheid tevens aan
om enige kritiek te uiten op het Haarlemse
kunstbeleid, pleitte voor meer opening van
zaken wat betreft de commissie Toegepas
te Monumentale Kunst en vroeg ook om
meer opdrachten van de gemeente voor de
kunstenaars. „Geef de Grote Markt Hallen
die bruisen van kunst”, aldus Chapons
wens. Museum directeur Dick Couvée zet
te op zijn beurt een aantal zaken recht die
zijns inziens door Chapon verkeerd waren
gesteld. Het vermocht het verdere verloop
van deze avond niet negatief te beïnvloe
den die al spoedig zijn feestelijke karakter
herwon.
Op de foto: Jules Chapon uiterst links
met zijn aandachtig gehoor.
Binnenkort hopen we op deze jubileum
tentoonstelling in een recensie uitvoerig
terug te komen.
krijgen dat zij zich op even virtuoze wijze
naar de bevlogen aanpak van de solist
wisten te voegen.
Dit concert in de zo (kas-)succesvolle
serie „Het Romantisch Pianoconcert”,
bood de luisteraar, behalve een soms wat
stroef klinkende „Coriolan”-ouverture
van Beethoven en de „Romeo en Julia”-
fantasie van Tsjaikovski (respectievelijk
als entree en als besluit ervan), twee com
posities van Beethoven die zó gedateerd
zijn, dat hernieuwde kennismaking met
publiek slechts bij de zwakste kanten van
deze componist bepaalt.
„Meeresstille und glückliche Fahrt”
voor gemengd koor en orkest en de Fanta
sie in c opus 80 voor piano, soli, koor en
orkest, kregen met medewerking van het
Groot Omroepkoor en daaruit gerecru-
teerde vacale solisten een prima weergave,
die echter de inhoudelijke zwakheid van
de partituren niet kon verbloemen.
Youri Egorov zag het belang van de
uitvoering van deze drakige fantasie waar
schijnlijk ook niet zo in, getuige zijn niet
smetteloze en vaak weinig subtiele voor
dracht van de door hem uit een zakparti-
tuurtje bekeken pianopartij. Het pleit
overigens voor de artistieke beginselen
van deze jonge kunstenaar, dat hij hier
kennelijk liever zakelijk te werk ging dan
aan het op de loer liggende groteske senti
ment te offeren.
JOHAN VAN KEMPEN
AMSTERDAM. Tot en met vanavond
iaat er in het Shaffytheater een serie
Vorstellingen van Kwadraat/Ver-
teuwd. Amy Gale en Pauline Caniëls
iten alleen of met anderen een aantal
wegingsbedenksels zien waarvan ze
linken dat het dans is. Daar komt veel
«loop bij te pas, veel stilstaan, wat me-
hanische armbewegingen waarvan men
m paar jaar geleden nog dacht dat het
nme was en vooral een grote dosis glazig
ijken.
Het eerste nummer is een solo van Pauli-
ie Daniëls op een eindeloos door Steve
I tóch herhaald zinnetje „Come out to
show this”, het heet dan ook „Come out”
n is een constructie van vier keer eenzelf
de armoefening, één keer stilstaand, één
ter langzaam bewegend, één keer sneller
«wegend met niveau verschillen en één
eer langzaam draaiend.
„Body Work” van Amy Gale is een reeks
op het oog willekeurige bewegingen die
niets te maken hebben met een tegelijker
tijd op de band afgedraaide lezing over
bewegingen.
„Picnic” van Amy Gale heeft tenminste
een aardig dekor van rietstengels met plui
men en als zwaaiende ruitenwissers er aan
bevestigde messen, terwijl er ook nog een
mijnheer in een strandstoel de krant zit te
teen. Om weer te geven hoe boeiend de
daarbij uitgevoerde solo van Amy Gale is,
de mededeling dat het gezoek van die
mijnheer op zijn transistorradio naar Hil
versum III alle aandacht van haar gedoe
afleidt.
Het laatste stuk is een zeer droevig ma
kende pianosolo van Gerard Atema die
Vexations van Eric Satie speelt, met daar
bij vijf mensen in witte kleding, die lopen,
zitten, staan, met armen zwaaien en meer
oninteressants uitvoeren op een witte
’loer, in een witte kamer met zeven witte
neonlampen op de achtergrond. Dit geheel
beet dan „Gasten n.t.k.”. Niet te koop zal
dan wel slaan op het lichtobject (de zeven
neonlampen) van Marcus Thom Leeson.
He bewegingen zijn van Pauline Daniëls.
Experimenten zijn goed en dragen het
risico in zich van een mislukking. Hier
gebeurt zelfs dat niet, dit is alleen maar
vervelend.
De waarheid moet gezegd
worden: veel huizen in Nederland
staan er haveloos bij. Wonderlijke
zaak. Want uw huis heeft veel geld
gekost. Waarom, met permissie,
laat u het dan verslonzen?
Zeker, schilderen kostgeld.
Maar repareren is nog altijd
stukken duurder.
Weet u wat'? Ga ,’s praten
ouwe-jongens-krentenbrood-sfeer.
nauwsluitende ritmesectie bestaat uit de
gitaristen Roy Monterell en David Bedley,
bassist Mac Williams en drummer Smokey
Johnson. De blazers zijn naast Bartholo
mew en trompettist Mare Johnson, de te-
noristen Lee Allen, Fred Kemp en Walter
Kimble en bariton-saxofonist Roger
Lewis.
De show en de volgorde ervan is in
vergelijking tot vorige jaren nauwelijks
gewijzigd, maar de opzwiepende ritmen en
de half-verstopte donkere stem van Fats
maken nu eenmaal dat je je wel moet
overgeven. Doe je dat niet dan zul je je ook
niet kunnen vermaken om de krachttoeren
van de verschillende blazers, de maffe
dans (Second Line) en de koortsachtige
instrumentale variaties op een eenvoudige
thematische bases van Fats’ stukken.
Zo’n zeven kwartier zijn Fats en zijn
band in touw uitsluitend voor het genoe
gen van het publiek. Het is het geheim van
zijn voortdurend succes en de reden waar
om nummers als I’m walking, Blue Mon
day, I want tot walk you Home, Shake
Ratlle and roll, I’m the Sheik of Araby,
Blueberry Hill, Kansas City, Let the Four
Winds blow en Be my Guest (en nog zo’n
dozijn andere) klinken alsof ze gisteren in
plaats van meer dan twintig jaar geleden
werden opgenomen.
Poëzie is altijd
aanwezig in het
werk van Jan van
der Veer, zo ook in
deze aquarel met
een, knielend
naakt. Geëxpo
seerd bij de griffie
in Haarlem.
